dankbaar – Where ART meets SCIENCE

Aan de koffie: Een Moment van Geluk en Bewustzijn

Vandaag ontving ik een prachtige selfie van mijn ouders. Ze zaten in mijn galerie aan een kopje koffie, hun ogen straalden tevredenheid en geluk uit. De e-mail van mijn vader was simpel maar hartverwarmend:

Aan de koffie

Bedankt
Daaaaaggg PM

Dit soort momenten herinneren me aan wat echt belangrijk is in het leven. Het zijn die kleine geluksmomenten die ons helpen te focussen op het hier en nu, en ons bewust maken van wat er echt toe doet.

Mijn vader neemt bijna elke werkdag de tijd om samen met mijn moeder naar de galerie aan de Lindenlaan 2a te gaan. Daar genieten ze van een lekkere koffie, meestal een cappuccino. Het is hun ritueel, een pauze in de dag waarin ze samen van het moment genieten.

Acceptance and Commitment Therapy (ACT) leert ons om te leven in het moment, om onze gedachten en gevoelens te accepteren zoals ze zijn en te handelen in overeenstemming met onze waarden. Deze kleine geluksmomenten met mijn ouders zijn een prachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om bewust te leven en de verbinding met onze geliefden te koesteren.

ACT moedigt ons aan om mindful te zijn en dankbaarheid te voelen voor de kleine dingen. Het zien van mijn ouders die samen van hun koffie genieten herinnert me eraan om ook zelf vaker stil te staan bij deze momenten. Het gaat niet om de grote prestaties of materiële bezittingen, maar om de dagelijkse momenten van verbinding en liefde.

Dus, neem vandaag even de tijd om stil te staan bij een geluksmoment. Misschien is het een kop koffie met een geliefde, een wandeling in de natuur, of gewoon een moment van rust. Deze momenten geven het leven kleur en betekenis.

Bedankt pap en mam, voor het herinneren aan wat echt belangrijk is. En ik weet dat je dit blog weer gaat lezen, pa – dus bedankt voor het delen van deze mooie momenten. 😊

Jullie maken mijn dag altijd weer beter!

Verkeer van rechts: Innerlijke rust vinden met ACT

In mijn werk als behandelaar ontmoet ik vaak mensen die door uitdagende periodes gaan. Eén verhaal blijft me echter altijd bij, dat verhaal van een jonge vrouw begin vijftig. Ze wilde nog volop in het leven staan, maar werd getroffen door wat een van mijn collega’s op het audiologisch centrum treffend “verkeer van rechts” noemt. Dit zijn de onverwachte levensgebeurtenissen die je wereld op z’n kop zetten: het verlies van een dierbare, ontslag, de zorg voor zieke ouders, verhuizen, letterlijk een verkeersongeval en meer. Bij haar kwam dit allemaal tegelijk.

Het leven had haar een serie zware klappen toegebracht. Ze verloor een dierbare, moest haar baan opgeven, werd mantelzorger voor haar ouders en moest verhuizen. Deze gebeurtenissen sloegen haar uit haar evenwicht en brachten haar in een vicieuze cirkel van stress en uitputting. Ze had geen energie of zin meer in de leuke dingen van het leven en de stress bleef toenemen. Na allerlei behandelingen en therapieën waarin zeker wel stappen werden gemaakt maar nog niet dat bereikt had wat ze zo graag wilde bereiken, kwam ze uiteindelijk bij mij terecht na het lezen van enkele van mijn blogs over Acceptance and Commitment Therapy (ACT).

Ze was nieuwsgierig naar ACT en wilde graag met mij als gids de zes ACT-processen doorlopen. Dit markeerde het begin van onze gezamenlijke reis naar zelfontdekking, het bewandelen van nieuwe paden en het opdoen van nieuwe ervaringen.

We begonnen met kleine stappen. Ze leerde haar pijn te accepteren in plaats van ertegen te vechten. Dit betekende niet dat ze de pijn leuk moest vinden, maar dat ze stopte met zichzelf te verzetten tegen de realiteit ervan. Ze ontwikkelde technieken om afstand te nemen van al haar vele gedachten en begon te zien dat ze meer was dan haar pijnlijke ervaringen.

Tijdens onze sessies werkten we aan haar vermogen om in het moment te zijn. Ze begon met het beoefenen van mindfulness, zoals simpelweg genieten van een kop koffie – of nog beter, een cappuccino, vanwege het geluid van het opschuimen van de melk. Deze kleine momenten van bewustwording brachten langzaam maar zeker een gevoel van rust in haar leven.

Ze ontdekte wat echt belangrijk voor haar was en begon stappen te zetten om deze waarden na te streven. Dit betekende soms dat ze moeilijke beslissingen moest nemen, maar elke keuze bracht haar dichter bij een leven dat voor haar waardevol was. De pijn die ze jarenlang met zich meedroeg, werd dragelijker. Ze kreeg weer ruimte om stil te staan bij de mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Elke sessie voelde als een nieuwe ontdekking, een nieuw pad dat bewandeld moest worden. Samen beleefden we mooie momenten van inzicht en groei. En elke keer weer besefte ik dat deze reis niet alleen over therapie ging, maar over het herontdekken van het leven zelf. Ze leerde dat de zwaarste momenten in haar leven ook de momenten waren waarin ze het meest groeide. Ze werd gedwongen om open te staan voor nieuwe ervaringen en andere paden te bewandelen.

ACT heeft zoveel moois te bieden. Het is niet alleen een behandelmethode, maar een reis naar innerlijke rust en een betekenisvol leven.

Wil je meer informatie kijk dan op www.artofhearing.nl

Elk Mens als Kunstwerk: De Kracht van Kunst, Zorg en Gehoor

Onlangs ontving ik via mijn collega Henri Plaggen, lid van de Raad van Bestuur Adelante, een inspirerend artikel over Atty Bax, beeldend kunstenaar, curator en adviseur Kunst, zorg & gezondheid, waarin de werelden van kunst en zorg op een prachtige manier samenkomen. Dit artikel zette me aan het denken over hoe kunst kan bijdragen aan het welzijn van zowel patiënten als zorgverleners.

Kunst biedt een unieke manier om emoties en verhalen te uiten die anders moeilijk onder woorden te brengen zijn. Het werkt als een vorm van communicatie die de kern raakt van wat ons menselijk maakt.

Elk mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder en heeft een verhaal te vertellen. Het vermogen om te horen speelt hierin een cruciale rol. De meeste verhalen worden immers gedeeld door het gesproken woord.

Mensen met gehoorverlies weten hoe moeilijk het is om deel te nemen aan dat wat ons mens maakt: het delen van verhalen.

Het gehoor vormt de brug tussen ons innerlijke leven en de buitenwereld en kunst helpt ons om die brug te versterken.

In mijn werk zie ik dagelijks hoe patiënten kracht en troost vinden in het kijken naar of het maken van kunst. Die kennis en ervaringen deel ik in een lezing die ik geef, getiteld ‘Art meets Science: Tinnitus besproken vanuit een brug tussen kunst en wetenschap’. In deze lezing laat ik ook een schilderij zien dat is gemaakt door een tinnituspatiënte. Met toestemming van haar mag ik dat schilderij delen. Vooral ook om anderen kracht bij te zetten. Dit schilderij verbeeldt haar ervaring met tinnitus en heeft haar geholpen om haar gevoelens en uitdagingen een plek te geven. Dit toont aan hoe kunst kan helpen bij het verwerken van moeilijke ervaringen en het vinden van een nieuwe balans in het leven.

Binnen Adelante hangt ook een indrukwekkend kunstwerk, gemaakt door een voormalige revalidant. Dit werk, donker maar doordrenkt met emotie, vertelt een verhaal van pijn, herstel en uiteindelijk hoop. Het is een krachtig voorbeeld van hoe kunst kan helpen bij het verwerken van trauma en het vinden van een nieuw evenwicht.

Zoals Atty Bax bepleit voor meer samenwerking tussen kunstenaars en zorginstellingen, geloof ik dat er veel potentieel is in deze kruisbestuiving. Kunst kan niet alleen een therapeutisch hulpmiddel zijn, maar ook een manier om zorgverleners te inspireren en hun werk te verrijken.

In mijn werk combineer ik eveneens Acceptance and Commitment Therapy (ACT) met kunst. ACT is een vorm van cognitieve gedragstherapie die zich richt op het accepteren van wat buiten onze controle ligt en het engageren in acties die ons leven betekenisvol maken. De combinatie van ACT, audiologie en kunst biedt patiënten nieuwe manieren om met hun uitdagingen om te gaan en hun leven opnieuw vorm te geven.

Kunst en zorg samenbrengen creëert niet alleen een betere omgeving voor herstel, maar versterkt ook de band tussen zorgverlener en patiënt. Het biedt een unieke mogelijkheid om elkaar op een dieper niveau te begrijpen en te ondersteunen.

Vrijdag is standaard mijn kunst en ACT-dag, het regent vandaag de hele dag en ik kijk ernaar uit even de tijd te nemen, kopje koffie erbij, om nog meer te ontdekken over de kracht van deze combinatie.

Het inspireert me om verder te gaan in mijn werk en nieuwe manieren te vinden om kunst en zorg samen te brengen.

Dank aan iedereen die bijdraagt aan deze inspirerende kruisbestuiving. Laten we blijven samenwerken en ontdekken hoe kunst ons leven en onze zorg kan verrijken.

Ieder mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder, als je maar de tijd neemt het verhaal achter de mens te horen!😊

Laaggeletterdheid: Een Onbekend Probleem met Grote Impact

Laaggeletterdheid, het onvermogen om te lezen en te schrijven, treft 13% van de Nederlandse bevolking en zelfs 17% hier in Zuid-Limburg. Zeventien procent! Onlangs had ik een echtpaar van in de tachtig op mijn spreekuur. Met respect voor hun privacy wil ik dit verhaal hier delen, omdat het mij opnieuw zoveel heeft geleerd.

Mevrouw kwam met ernstige tinnitusklachten (oorsuizen) op m’n speeekuur. Vooraf had haar echtgenoot een brief aan mij persoonlijk geschreven, handgeschreven, waarin hij aangaf dat zijn vrouw analfabeet is en aan mij op voorhand verzocht om dit onderwerp tijdens het gesprek te vermijden.

Uit de brief sprak zoveel liefde en toewijding. Tussen de regels door las ik ook de moeite en het verdriet dat laaggeletterdheid hen al jaren had gekost.

In ons gesprek, terwijl ik uitleg gaf over tinnitus en het limbisch systeem (het deel van ons zenuwstelsel dat emoties, angsten en bezorgdheden reguleert), gebruik ik altijd een eenvoudige metafoor: een glas. Dit glas, ooit geleerd in een Duitse tinnituskliniek als “das Glas der Lebensakzeptanz”, teken ik wekelijks meerdere keren. Het helpt mensen te begrijpen dat tinnitus een symptoom is, een gevolg en niet dé oorzaak.

Het glas vul ik met voorbeelden: fysieke pijn, ziekte, zorgen over gezondheid, werkstress, thuissituatie. Het glas loopt vol, overstroomt en dan komt tinnitus als de druppel die alles te veel maakt. Dit was herkenbaar voor het echtpaar. De man pakte zijn vrouw liefdevol bij de hand, en met tranen in haar ogen en een knik naar mij, erkenden ze samen de ware oorzaak: het niet kunnen lezen en schrijven.

Jarenlang hadden ze geprobeerd dit te leren, maar tevergeefs. De angst en schaamte waren te groot. Bang voor veroordeling en sociale uitsluiting, vooral door negatieve ervaringen uit het verleden. Deze angst leidde zelfs in de gezondheidszorg tot pijnlijke momenten van onbegrip.

Ze barstte in tranen uit en haar man troostte haar liefdevol. De liefde en het geduld tussen hen waren ontroerend om te zien.

Mijn hart brak en ik kon mijn eigen tranen nauwelijks bedwingen. Tot dan was laaggeletterdheid voor mij een onbekend probleem, maar nu besefte ik de enorme impact.

Veel mensen, vooral die geboren rond of na de oorlog, kregen op school niet de nodige aandacht en kansen. Hoogbegaafdheid en dyslexie werden toen niet herkend. Ze slaagden erin om het onderwijssysteem te omzeilen, maar later werd dit een grote last. Kleinkinderen met mobieltjes die willen whatsappen maken het probleem zichtbaar en pijnlijk.

Het taboe en de schaamte rondom laaggeletterdheid zijn groot. Maar het is cruciaal om te begrijpen dat dit niet hun schuld is, maar een gevolg van gemiste kansen. Het vereist respect om dit geheim zo lang te bewaren in een wereld waarin communicatie zo vanzelfsprekend is. Het bespreekbaar maken kan zoveel opluchting en rust brengen.

Als hun kleinkinderen weten dat opa of oma niet kan lezen en schrijven, zullen ze waarschijnlijk vindingrijk en steunend zijn. Het gaat om er voor elkaar zijn, meer dan woorden kunnen beschrijven.

Ik hoop dit echtpaar te helpen met gespecialiseerde diagnostiek en begeleiding voor volwassenen met taal- en spraakproblemen. Helaas is deze hulp momenteel niet beschikbaar door bezuinigingen, maar ik blijf zoeken naar oplossingen.

Bij ons afscheid bedankte de man mij hartelijk en vroeg de vrouw om een knuffel. De dankbaarheid die ze toonden, was met geen woorden te beschrijven. Het inzicht dat ze mij gaven over wat echt belangrijk is in het leven, zal ik nooit vergeten.

Horen is zo veel meer dan enkel de oren!

Een Pleister voor het Oor: Zachte Heelmeesters en Diepe Wonden in de Audiologie

Deze week twee patiënten die weer overduidelijk laten zien hoe ingewikkeld de audiologie is, maar ook hoe belangrijk het is om vroegtijdig in te grijpen.

De eerste patiënt is een jonge man die eigenlijk vol in het leven staat, net de vijftig is gepasseerd.

Hij heeft passie voor zijn vak en runt een eigen bedrijf, waarbij hij al jaren dagelijks vele uren maakt. Maar de laatste jaren werd het steeds moeilijker. Communicatie speelt een belangrijke rol in zijn werk en een licht gehoorverlies begon steeds meer problemen te veroorzaken. Nu blijkt dat tinnitus geleidelijk is bijgekomen en inmiddels de boventoon voert in zijn klachten.

In ons gesprek heb ik hem middels het glas een grote spiegel voorgehouden. Hierdoor ontstond het inzicht dat de kern van zijn probleem niet in één aspect ligt, maar in alles wat net nu samen is gekomen. Het werd duidelijk dat er veel knoppen zijn waaraan we kunnen gaan draaien, maar geen volumeknop voor tinnitus. Wel zijn er vele andere knoppen waarmee we verbetering kunnen bereiken.

Per toeval zat ik deze week tegenover de kamer waar hij zijn laatste gesprek had met een van onze psychologen van het tinnitusteam, onderdeel van stap 1 van onze tinnitusbehandeling.

De patiënt kwam uit de spreekkamer, zag me in de verte zitten en kwam naar me toe. Hij bedankte me oprecht dat ik hem die spiegel had voorgehouden. Het was een moeilijke tijd geweest, maar het gaf hem hoop en vertrouwen om te werken aan dat wat nodig is. Een ferme handdruk als dank.

De psycholoog en ik keken elkaar trots aan, wetende dat dit vertrouwen er terecht mag zijn. Dit zijn namelijk de eerste belangrijke stappen, om het andere pad te gaan vinden. Mooi hoe dat in dankbaarheid wordt gezien.

De tweede casus die ik gisteren zag, was een tijd geleden bij een collega op het spreekuur geweest. Deze collega had te kennen gegeven dat het werk dat deze man al meer dan veertig jaar deed, met zijn gehoorverlies niet meer mogelijk was. Net tegen het pensioen aan, 62 jaar, had hij nog drie jaar willen werken, maar het ging gewoon niet meer.

Dat gesprek was acht weken geleden, en begin deze week werd het besluit genomen dat terugkeer in dat werk niet meer mogelijk is. Enerzijds geeft dat rust, anderzijds vele vragen en onzekerheden. Hoe nu verder? Wat brengt de toekomst? We gaan met alle partijen zoeken naar een passende weg.

Ondertussen gaat de tinnitus tekeer en laat de afgelopen weken weer heel sterk van zich horen. Collega Olav Wagenaar heeft het over de machteloosheid bij tinnitus. Die machteloosheid kan door andere factoren worden gevoed en zo nog meer machteloosheid bij tinnitus veroorzaken. De vicieuze cirkel waarin vrees en vermijding logische strategieën lijken te zijn, maar net averechts werken.

Met maatschappelijk werk, psychologen, arbeidsdeskundigen, bedrijfsartsen, audiologen, audiciens, fysiotherapeuten, vaktherapeuten en KNO-artsen gaan we deze patiënt kunnen helpen. Maar ook hier weer die openbaring in waar de pijn dan zit. Anders dan het geluid als boosdoener te zien.

Bij het gesprek waarin hem de spiegel werd voorgehouden, gaf hij aan dat hij daar zoveel aan had gehad. Het horen van die woorden deed pijn, maar gaf ook inzicht dat deze stap nodig was. Dit helpt hem nu om verder te kijken en te werken aan wat nodig is.

Stap voor stap zullen we deze patiënten helpen hun weg te vinden.

Een stap vooruit: De kracht van ACT in actie!

Als ACT-trainer zie ik verschillende mensen, elk met hun eigen unieke verhaal. Zorgen en angsten die we aan de buitenkant vaak niet zien, laat staan kunnen begrijpen. Zo begeleid ik een ACT-deelnemer met batofobie, de angst om bij hoge gebouwen te zijn of naar binnen te gaan.

Jarenlang heeft ze vermeden waar ze bang voor was. Zelfs heerlijke diners in prachtige kastelen of exclusieve eetgelegenheden in kerken werden ontweken. Maar nu, met nog één ACT-proces te gaan, namelijk toegewijde acties, ontvang ik vandaag een bericht van haar met foto’s.

“Dyon, het is gelukt! Ik ben in de kerk en het gaat. Niet meer zoals het was, maar een beetje nog.”

Ik antwoordde haar:

“Dat dit nog spannend voelt en dat je überhaupt iets voelt, is oké! Het hoort er zelfs bij! Dit is zo’n belangrijke stap die je nu gemaakt hebt, zowel letterlijk als figuurlijk. Zie en voel vooral ook de ervaring!

Binnen ACT gaat het erom dat je DOET, ondanks dat je spanning voelt. En dat heb je vandaag zeker gedaan! Chapeau!!! 🥳”

Ik ben net zo blij als zij. Het is prachtig om te zien hoe ze deze stap heeft gezet, en ik weet zeker dat dit ook op andere aspecten in haar leven een positieve invloed zal hebben. Het is mooi om dit te ervaren en getuige van te zijn.

Twee minuten stil

Twee minuten stil. Dat is wat de bedoeling is, maar het kabaal van de discussies vooraf is enorm.

En laat waar het in kern om gaat volledig verloren gaan, dat wat we net proberen vast te houden verliezen: “Opdat we nooit zullen vergeten!”.

Job Cohen zit naast een jonge Palestijnse dame aan een talkshowtafel meerdere keren enkel vanuit zijn eigen perspectief te bepleiten hoe en waarom hij vast wilt houden aan “zijn” invulling van die twee minuten.

De egoïstische blik die het hele probleem groter maakt in al deze discussies. Eigen gevoel eerst, eigen invulling boven alles. Want “Er moet maar respect naar elkaar toe zijn. Als daarin dan maar wel vooral dat gedaan wordt wat ik zou willen hoe ik vind dat het moet zijn.”

Een beetje zelfreflectie, of nog moediger het eigen belang laten varen opdat het respect voor de ander kracht wordt bijgezet, dat wordt gemist.

De jonge dame naast hem heeft afgelopen maanden meerdere directe familieleden verloren, van jong tot oud. Het verdriet van dat verlies is van haar gezicht af te lezen. De onzekerheid over de familieleden die er nu nog “gevangen” zitten in Gaza maakt het leven bijna ondragelijk.

Job Cohen wil vooral zijn grootouders herdenken, mensen die hij blijkbaar nooit heeft gezien, nooit heeft gekend, maar zijn vermoord in die tweede wereldoorlog, die oorlog van nu al heel lang geleden.

Dodenherdenking. Opdat we nooit zullen vergeten, dat verlies, die onmacht nooit meer! Nu zo dichtbij.

En dan op een andere tv-zender Femke Halsema, burgemeester Amsterdam aan tafel bij Nieuwsuur die eveneens op allerlei manieren vasthoudt aan haar eigenbelang. Twee minuten die volgens haar een “waardige invulling” gegeven moeten worden. Een waardige invulling, als het maar in lijn is met hoe zij dit bedacht hebben, als zij als burgemeester nu maar geen partij hoeft te kiezen en niet dat statement hoeft te gaan maken.

Terecht dat dan toch door interviewer, mevrouw Tweebeeke, scherp gevraagd wordt waarom twee jaar geleden wel aandacht in de speech voor de oorlog in Oekraïne, maar nu geen enkel woord dat aandacht geeft voor wat op dit moment een nog groter leed veroorzaakt en waar we elke dag getuigen van zijn; de oorlog tussen Israël en Palestina?

Palestina! Want het is niet Israël vs. Hamas. Het is het land Palestina, of althans dat wat er nog van over is, dat door Israël nu bijna volledig verwoest is, maar het allerergste, al die duizenden, zo niet miljoenen onschuldige burgers vermoord en verdreven worden uit hun land.

“Twee minuten stil opdat we nooit zouden vergeten, dat nooit meer!”. Nu zo dichtbij.

Wat hebben die twee minuten nog voor een waarde als er enkel aandacht is voor eigenbelang?

Wat hebben die twee minuten dan nog voor een betekenis als duizenden onschuldige kinderen hun toekomst en letterlijk hun leven ontnomen wordt en wij daar elke dag getuigen van zijn?!

Daarom…opdat we nooit vergeten dat daar waar wij een stem in kunnen hebben, wij op dat moment ook duidelijk onze stem moeten laten horen.

Massaal aangeven dat er grenzen zijn en dat bij weloverwogen politieke acties waarbij militaire inzet met bommen en raketten onschuldige burgers gedood worden, die acties gewoon niet kunnen. Nooit en te nimmer! Met geen enkel argument goed te praten.

Opdat we nooit zouden vergeten hoe groot mensenleed is op moment je onmacht voelt bij het bewust doden van onschuldige burgers.

Twee minuten zal ik uit respect ook dit jaar weer stil zijn, maar de rest van de tijd zal ik mijn stem laten horen. Want nooit meer…dat is nog steeds waar we voor willen gaan.

Twee minuten van stilte die een oorverdovend luide schreeuw zijn om aandacht te hebben voor mensenrechten. Twee minuten samen stil zijn om een punt te maken dat ELK mens er toe doet.

Twee minuten waar we samen staan voor maar één belangrijke waarde: DE RECHTEN VAN ELK MENS.

Vrede voor iedereen! 🕊️

Op zoek naar een kompas: Een persoonlijke reis met ACT

Nog net geen dertig, vers van de opleiding af en altijd alles van thuis uit meegekregen. “Nog nooit echte tegenslagen gehad,” zo geeft deze millennial zelf al aan.

Woont nog bij ouders, heeft enkele weken geleden de eerste echte relatie verbroken en twijfelt ook weer aan die tweede baan die nog geen half jaar geleden gestart is. Hij twijfelt zelfs of de opleiding die hij gevolgd heeft wel de juiste was. Twijfels alom.

Hij geeft het leven nu een zesje, maar zou graag een negen willen hebben. Toch loopt hij, met een zee van tijd nog voor zich en alle mogelijkheden open, helemaal vast. Hij weet het niet meer en zit in zak en as.

Als een stuurloos schip op een woeste zee, gaat zijn gevoel van links naar rechts. Hij vindt nergens houvast in de woelige tijd die nu komen gaat.

En hij is niet alleen, zo veel leeftijdsgenoten die met grote levensvragen stuurloos ronddobberen op die woeste zee en niet weten hoe verder of waar naartoe.

Gelukkig is zijn werkgever bekend met ACT en ziet de kwaliteiten die verborgen liggen in de mens achter die medewerker die nu zoekende is naar dat kompas.

De wereld ligt aan zijn voeten, alles is mogelijk, maar hij weet niet wat te doen.

Voor de deur staan levensgrote keuzes te wachten: een nieuwe eigen plek vinden, loopbaanplannen met wel of niet compleet iets anders gaan doen? De huidige relatie is verbroken, maar wat is dan wel belangrijk in de volgende relatie? Keuzes die volledig vrij zijn, maar zo onzeker maken en wat als er straks grote life-events op dat pad komen die er zo maar nog eens even bij gaan zijn? Het verkeer van rechts, zoals mijn collega maatschappelijk werk dat altijd noemt. Gebeurtenissen waarbij enkel een paar woorden nodig zijn om te weten hoeveel impact dit op het leven heeft: verlies van dierbaren, verlies van baan, ernstige ziekte. Hoe sterk is hij dan?

We hebben er allemaal mee te maken, al die facetten die het leven het leven maken.

Continu gelukkig zijn, dat is het streven, dat wordt ons als een wortel ook voorgehouden. Social media, reclames, verhalen die verteld worden op verjaardagen zijn meestal heel erg rooskleurig.

Gelukkig biedt ACT mooie tools waarin dat kompas dat zo hard nodig is te vinden zal zijn. Tegenslagen, angsten en onzekerheden zelfs deel van het proces gaan zijn en niet worden gezien als grote monsters die het geluksgevoel wegnemen, maar als motoren die kracht gaan geven. Deze in eerste instantie ongenodigde ervaringen en gevoelens juist de elementen zijn die groei mogelijk maken en nieuwe belangrijke paden laten ontdekken.

Dat het nu in zak en as zitten hem de weg naar een kennismaking met ACT mogelijk heeft gemaakt en hem de motivatie geeft om er nu zelf iets aan te willen gaan doen, dat maakt die eerste belangrijke stap al mogelijk: hulp zoeken, openstaan voor nieuwe inzichten.

Die onzekerheid, angst, en dat stemmetje in zijn hoofd moeten eveneens deel gaan uitmaken van dat proces en gaat er gewoon bijhoren, zelfs nodig zijn om de belangrijkste stappen in dat leven überhaupt te kunnen gaan zetten.

Alleen al dit inzicht verworven te hebben in dit kennismakingsgesprek maakt dat er vertrouwen is ontstaan om dat nieuwe pad te kunnen bewandelen. Het als een uitdaging zien, een persoonlijke reis die zelfs door regen en wind mooie plekken gaat laten ontdekken. Na die regen (cliché) komt er toch echt ook ooit weer die blauwe lucht en zon te voorschijn, sterker nog, met wat oefeningen zijn die er straks altijd wel te vinden, in jezelf.

Ik kijk er enorm naar uit om samen op die ontdekkingstocht te gaan, daar waar ik als gids mag leiden. Uitleg mag geven, verhalen vertellen, en getuige mag zijn van bijzondere momenten die life-changing zijn.

Ook ik heb er alle vertrouwen in, omdat ik die nieuwsgierigheid zie, die intrinsieke motivatie om ervoor te willen gaan.

Zin in!

#millennial #onzekerheid #ontdekkingstocht #ACT #persoonlijkgroei

Het Empathische Tijdperk: Een Diepgaande Blik op Empathie in Wereldleiderschap en Samenleving

In een tijdperk waarin de wereld schreeuwt om verbinding en begrip, komen stemmen op die de kracht van empathie benadrukken als een cruciale eigenschap voor zowel wereldleiders als individuen in de samenleving. Recentelijk woonde ik een inspirerende lezing bij van Dr. Ankie Hoefnagels, lector Global Mindset, waarin zij de rol van empathie in wereldleiderschap belichtte.

Een van de interessante concepten die naar voren kwam, was het idee van “Ikkigheid”, zoals benoemd door Dirk de Wachter. Dit concept onderstreept het belang van het overstijgen van het individuele ego ten gunste van collectieve belangen en empathie voor anderen.

Het Curling Ouders onderzoek benadrukt een belangrijke waarheid: tegenslag is essentieel voor persoonlijke groei. Het zijn juist de obstakels en uitdagingen die ons de kracht geven om te groeien en onze veerkracht te ontwikkelen.

Empathie is niet alleen een passieve emotie, maar eerder een spier die moet worden getraind. Het gaat verder dan sympathie of medeleven; het omvat actief luisteren, begrip tonen en handelen naar de behoeften van anderen.

Frans de Waal’s onderzoek naar empathie bij apen toont aan dat empathie een fundamentele pijler is voor vrede en harmonie in de samenleving. Zijn werk onderstreept het belang van empathie als een krachtig instrument voor sociale cohesie.

Martin Boeber’s idee van “uitroperspectief” daagt ons uit om buiten onszelf te kijken en de wereld te zien vanuit het perspectief van anderen. Dit vergroot ons empathisch vermogen en bevordert een meer inclusieve samenleving.

De recente opkomst van empathische wereldleiders, zoals Jacinda Ardern, onderstreept de roep om leiderschap gebaseerd op mededogen en begrip. Deze leiders tonen aan dat empathie niet alleen een wenselijke eigenschap is, maar een noodzakelijke voorwaarde voor effectief leiderschap in de moderne wereld.

Arlie Russell Hochschild’s ervaringen in het hart van Trump-stemmend Amerika illustreren het belang van empathie bij het begrijpen van verschillende perspectieven en het overbruggen van verdeeldheid in de samenleving.

Nick Cave’s persoonlijke ervaring met het tonen van empathie in een tijd van crisis benadrukt de kracht van muziek en kunst als middel tot verbinding en troost.

In een wereld die steeds meer wordt geconfronteerd met complexe uitdagingen, is empathie de lijm die ons verbindt en ons in staat stelt om samen te groeien en te gedijen. Laten we daarom streven naar een samenleving en leiderschap gebaseerd op begrip, mededogen en actie.

Dr. Hoefnagels toont op haar titelpagina van deze lezing een kunstwerk van de Franse kunstenaar JR.

Aan de Mexicaanse zijde van de stalen muur tussen de Verenigde Staten en Mexico prijkt namelijk een twintig meter hoge foto van een peuter die over de muur heen gluurt. Het kind, liefkozend “Kikito” genoemd, lijkt de muur vast te grijpen met zijn handjes.

Dit kunstwerk is een krachtig statement van JR, die met zijn werk de menselijke aspecten van grenzen en migratie wil benadrukken.

“Kunst also vredespil”, zoals de onlangs te vroeg overleden primatoloog, Frans de Waal de kracht van kunst altijd heeft gezien.

Het Belang van Gehoor en Wetenschap: Een Gesprek bij de Koffie

Jeffrey vraagt: “Wil je een kopje koffie? Je bent al meer dan een uur onderweg!”

Vanmorgen om 6:00 uur vertrok ik van huis met het kunstwerk dat ik gedoneerd heb aan het event van Stichting Oorfonds Nederland. Zondag 3 maart is World Hearing Day, waarbij Stichting Oorfonds een groot event heeft georganiseerd om aandacht te vragen voor wetenschappelijk onderzoek op het gebied van gehoor.

Jeffrey biedt me een kopje koffie aan en we raken in gesprek over gehoor, de Stichting Oorfonds, het event van morgen en de aandacht in de media met betrekking tot gehoor.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, is dat zeker niet!

Het feit dat wij op deze ochtend dit bijzonder fijne gesprek kunnen hebben, maakt dat we elkaar kunnen horen.

Ik probeer al een tijd kunst en wetenschap te gebruiken om aandacht te vragen voor alles wat met gehoor te maken heeft. Uiteraard is een technische oplossing de meest voor de hand liggende en zal er nog heel wat onderzoek en innovatie nodig zijn om mensen die met een gehoorprobleem kampen met de meest geavanceerde techniek te kunnen helpen. Maar tot die tijd zullen we ook aandacht moeten hebben voor de psychosociale aspecten binnen gehoor.

De audiologie, de wetenschap die zich bezighoudt met alles wat met gehoor te maken heeft, zal de komende jaren nog meer aandacht moeten krijgen, zeker met alle crisis situaties die nog op ons afkomen: klimaatverandering, groeiende wereldbevolking en oorlogen die steeds dichterbij komen.

Op hoog niveau gevoerde gesprekken zijn van groot belang. En we weten allemaal dat het risico op gehoorverlies groter wordt naarmate we ouder worden. Leeftijd gerelateerd gehoorverlies is bijna vanzelfsprekend. Dus met wereldleiders zeventig plus kunnen we ervan uitgaan dat belangrijke details in gesprekken wellicht net verkeerd gehoord worden, met grote gevolgen van dien.

Maar ook in onze maatschappij, waar mensen steeds langer moeten doorwerken en te maken hebben met complexe luistersituaties, zoals vergaderruimtes in slecht akoestische ruimtes, grote moderne kantoortuinen waarin omgevingsgeluiden zeer hinderlijk zijn, kost luisterinspanning heel veel energie.

Ik zie steeds meer mensen die tegen hun pensioen aantikken en ten gevolge van gehoorverlies moeite hebben om er nog bij te horen, met alle gevolgen van dien.

Het gesprek dat ik met Jeffrey had, heeft me aan het denken gezet. Het zal nog belangrijker zijn om mogelijkheden te vinden om gehoor en wetenschap op dit gebied bij een groter publiek bekendheid te geven.

We zullen mensen nodig hebben die geïnspireerd worden om het vak audiologie te kiezen, zowel in de techniek als in het psychosociale aspect. Maar er zal ook geld nodig zijn voor wetenschappelijk onderzoek op dit gebied. Daarmee hoop ik dat kunst en wetenschap elkaar versterken en dat een event zoals morgen, georganiseerd door Stichting Oorfonds, een groot succes mag gaan zijn. Ik zal zelf niet aanwezig zijn vanwege mijn expositie in het museum in Valkenburg, maar ik zal Jeffrey, René en iedereen die hieraan meewerkt ten volste ondersteunen om dit tot een groot succes te maken. Succes mensen!😊

De Kracht zit in de Mens zelf; tinnitus een oplosbaar probleem

Met een brok in mijn keel en tranen die ik ternauwernood kan bedwingen, zit ik gekluisterd aan het ontroerende verhaal dat één van de tinnituspatiënten tijdens het tinnitusspreekuur met me deelt.

Elk woord raakt me diep, omdat ik precies weet hoe het zit. De impact op het leven van de langzame achteruitgang in het gehoor, de spiraal van verkeerde verkregen informatie op internet die nu enkel angst en valse hoop heeft gezaaid en het emotionele glas dat overloopt van pijn en verdriet. Maar te midden van al deze duisternis, grijp ik naar het sprankje hoop dat er nog rest.

Stap voor stap tast ik in het duister, op zoek naar de juiste knoppen om die eindeloze vicieuze cirkels van ellende te doorbreken.

De dankbaarheid die in mij opwelt, maakt me bijna sprakeloos. Het besef dat het inzicht bij patiënt langzaam is gekomen dat er mogelijkheden zijn voor verandering, vervult me met een warm gevoel van binnen. Het vertrouwen dat patiënt in ons stelt, voelt als een kostbaar geschenk dat ik koester en zorgvuldig bewaak.

Vanaf het moment dat de patiënt de drempel van het audiologisch centrum overstapte, voelde patiënt zich welkom geheten, zo geeft patient mij dit terug. De warme glimlach aan de balie voelt meteen vertrouwd, de geruststellende hand van de audiologie-assistent, en het verhelderende gesprek dat volgde, vormen samen een baken van hoop in een zee van wanhoop.

Hier getuige van mogen zijn, om een verschil te maken in het leven van deze patiënten die vaak op de rand van de afgrond balanceren, vervult me met een diepe voldoening. Het is een voorrecht om een lichtpuntje te mogen zijn in iemands donkerste dagen.

Ik kan het geluid (de tinnitus) niet zomaar laten verdwijnen, maar ik kan wel een kompas zijn in deze ingewikkelde reis die er te maken is. Met mijn eenvoudige woorden en heldere voorbeelden probeer ik inzicht te verschaffen in de complexiteit van ons gehoor en ons brein.

Hoeveel kracht er zit in de verandering die dat gesprek al geeft. Cognitieve gedragstherapie die als een rode draad door ons programma loopt. De kracht zit in de mens zelf!

Wat een wonderlijk vak toch is de audiologie. Het is een roeping, een passie, een missie om anderen te helpen en bij te staan op hun weg naar herstel en welzijn.

Horen is meer dan enkel de oren! Gelukkig maar!

Balanceren op de Top: Een Kunstenaar in het Diepste Dal en de Zoektocht naar Kracht

Het diepste dal, zo lijkt het wel.

Een kijkje achter de schermen.

Van zaterdag op zondag midden in de nacht lig ik wakker. Te woelen in bed.

Te zoeken naar oplossingen. Professor Herman die gaat te keer als een malle tegen me. Als goeie vriend is die op hoog niveau aan het meedenken, met alle goede bedoelingen, maar hij vraagt continu aandacht. En houdt niet op.

De carrière als kunstenaar kent in de media en met de huidige expositie op toplokatie Museum Valkenburg haar meest prestigieuze moment in de gehele carrière. Een krantenartikel wat geen grotere PR kan zijn en een tentoonstelling die precies als bedacht vorm heeft gekregen.

Tegelijkertijd het nieuws ontvangen dat ik de sportzaal moet verlaten waar ik de afgelopen drie jaar, 1 maart 2021 mocht ik er in, mijn beste tijd in m’n kunstenaarsbestaan heb gehad.

Als een vis in het water! Maar echt, grap is, als sterrenbeeld ben ik vissen, maar in deze heb ik me als een vis lijkt wel aangepast in al die jaren met het maken van mijn kunst aan de ruimte die ik had. Die ruimte had ik schijnbaar nodig om in creativiteit te kunnen groeien, letterlijk en figuurlijk!

Als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat deze grote ruimte er zo maar was. Maar niet dus.

Nu, nu ik de sportzaal afgelopen dagen met m’n ouders en echtgenote heb moeten leegruimen, nu pas voel ik de pijn bij dit verlies.

Ik heb nog geen foto’s of video gemaakt, moe ook nog, van een herstel van een flinke griep afgelopen dagen. Dus het gaat ook allemaal maar net.

Normaal heb ik de tijd en ruimte om al dat waar m’n passie ligt op te pakken, maar het nu net te veel allemaal is.

Dus sorry, Olav Wagenaar, jouw bericht over kosten tinnituszorg en dat bestaande behandelingen onvoldoende zouden zijn, kwam op een wel heel slecht moment, mijn reactie was dan daarom ook niet mals te noemen. Wellicht goed deze achtergrond te weten.

Maar terug naar Herman, want die zoekt nog steeds naar oplossingen.

Als kunstenaar met doel levensgrote kunstwerken op akoestisch absorberende doeken, is een fabriekshal, sporthal, loods dus broodnodig. Maar waar ga ik deze grote ruimte aan eenzelfde financiële huurvoorwaarden vinden als die ik bij Adhoc afgelopen jaren heb gehad?

Want hoe ik als ondernemer en kunstenaar ook zoek naar de middelen om deze onderneming financieel gezond te houden, ik zit met alles net in zo’n niche te werken, het is nog allemaal geen vetpot die zo groot is, dat ik “even” een eigen loods of fabriekshal kan kopen. Daar ben ik nog verre van af.

En zo loopt Herman dus de hele tijd, zelfs nu tot late uurtjes in de nacht mee te zoeken naar mogelijkheden.

En hij komt met een wel hele goeie tip; Maak gebruik van je talenten. Blijf focussen op dat wat jouw energie geeft. Het menselijke contact. De kracht in de mens. Het onmogelijke mogelijk maken. Inspireren en motiveren. Jouw skills om diep daar binnen dat vuurtje te raken om vervolgens een grote vlam te laten zijn.

Wauw, dank je Herman! Voor die complimenten. Je hebt helemaal gelijk, ken zelf niemand anders die dat zo goed kan als mij!

Weet dat deze laatste gedachte er één is uit onze tinnitusbehandelingen. Daarin gaat het in het thema balans over toelaten van complimenten. Eigen regie voeren en de kracht vinden in dat waar je goed in bent. Maar ook, compliment niet wegwuiven met “ach dat doet toch iedereen” of “dat is toch heel normaal dat ik dat doe”. Nee, dat het vreemd is als je zegt “Dank, goed dat jij dat ziet dat ik dat super heb gedaan, dank je, sterker nog ik zeg je, niemand anders kan dat beter dan ik”.

ACT en “het balans thema” van onze tinitusbehandeling geeft mij nu de juiste handvatten om dit op te pakken.

Vandaar dit blog, waarin ik laat zien hoe moeilijk het is om door te gaan. Te blijven ondernemen. Zelfs op moment ik de top lijkt te bereiken, komt er verkeer van rechts die me even helemaal naar beneden haalt.

Afgelopen dagen waren hel. Althans niet hel hel, maar als in knokken om door te gaan.

De hele sporthal leeg halen, twee keer de op één na grootste huurbus volgeladen verhuisd. Alles staat nu nog in dozen op de nieuwe plek, die nog mijn plek moet worden. Ergens de komende weken.

De sporthal is leeg, komende dagen nog een moment gaan vinden even echt voor de laatste keer daar te zijn. Afscheid te nemen.

M’n ouders die afgelopen jaren al die ontwikkelingen met hun neus letterlijk erbovenop mee hebben gemaakt, maar drie jaar zijn, op moment je rond de tachtig bent, jaren waarin veranderingen in het leven steeds sneller gaan.

Ook bij hun zie ik dat ze meeleven met dat wat ik voel, mezelf groot probeer te houden, de rots in de branding wil zijn net nu zij mij steeds meer nodig gaan hebben.

Maar m’n glas zit nu, met verkeer van rechts, zoals die collega maatschappelijk werk in “het balans thema” zegt, goed vol.

Practice what you preach. Genoeg handvatten waar ik in deze storm grip op probeer te krijgen en grip op kan hebben.

Met daarbij niet de focus op direct oplossingen, maar waar vind je kracht?

Structurele hulp of sociale hulp uit je netwerk. En laat ik genoeg middelen nu hebben om dat balletje gewoon eens op te gooien. Een blog waarin ik de struggle die er ligt en waar Herman me mee wakker houdt hier te delen.

Ter lering en vermaak. Waar in vermaak altijd ook wel weer de lering ligt.

“Gooi het in de groep en kijk maar eens wat er uit komt.” Roept die. Dank je Herman. Goed gedaan, gaan we nu samen toch proberen wat te slapen?

Persbericht

Tentoonstelling “Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

Zondag 28 januari t/m zondag 14 april

Museum Valkenburg

Voor onmiddellijke publicatie

Contactpersoon: Dyon Scheijen

E-mail: info@dyonscheijen.nl

Adres: Lindenlaan 2A, 6301 HB Valkenburg

Telefoon: 0618485735

“Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

[Valkenburg, 15 januari 2024] – Dyon Scheijen, klinisch fysicus-audioloog en gepassioneerd beeldend kunstenaar, onthult een aangrijpend thema in zijn nieuwste tentoonstelling: “Horen, zien en voelen.” Geïnspireerd door het verlangen naar verbinding en begrip, werpt Scheijen een licht op de eenzaamheid die gehoorverlies kan veroorzaken.

Achtergrond:

In onze omgeving kennen we allemaal wel iemand waarbij gehoorverlies een diepgaande invloed heeft op het dagelijks leven. Scheijen, met zijn 25 jaar ervaring als audioloog, heeft deze uitdagingen van dichtbij ervaren en brengt dit nu op indrukwekkende wijze tot uiting in zijn kunst.

Verlangen naar Erkenning:

Net als elke mens verlangt ook degene met gehoorverlies naar erkenning, het gevoel van gehoord worden en het kunnen deelnemen aan gesprekken. Scheijen gebruikt zijn kunst als een krachtig middel om dit verlangen tastbaar te maken.

“Horen, zien en voelen”:

De tentoonstelling in Museum Valkenburg is meer dan een verzameling kunstwerken; het is een emotionele reis door het verlangen naar verbondenheid. Elk kunstwerk spreekt niet alleen visueel, maar roept ook op tot het voelen van de impact van gehoorverlies op een individu.

Museum Valkenburg:

Deze aangrijpende tentoonstelling vindt plaats in het sfeervolle Museum Valkenburg, waar bezoekers de kans krijgen om de diepere lagen van eenzaamheid door gehoorverlies te verkennen en te begrijpen.

De naam achter de kunst, Dyon Scheijen, combineert zijn expertise als klinisch fysicus-audioloog met zijn passie voor beeldende kunst om een unieke brug te slaan tussen wetenschap en creativiteit.

Bezoek de Tentoonstelling:

Het publiek is van harte uitgenodigd om deze bijzondere tentoonstelling te ervaren in Museum Valkenburg. “Horen, zien en voelen” opent de deur naar een dieper begrip van de impact van gehoorverlies op menselijke verbinding.

Akoestisch absorberende kunstwerken zullen de bezoekers een unieke zintuiglijke ervaring bieden. Door gebruik te maken van speciale materialen en structuren in de doeken, kan het geluid geabsorbeerd worden, waardoor bezoekers een bijzonder stilte-effect ervaren wanneer ze tegen de doeken praten. Dit kan de interactie met de kunst versterken en een boeiende artistieke beleving creëren.

www.dyonscheijen.nl

Het geheim Tijd

Tijd…

Neem even de tijd om deze te lezen. Dit is een groot geheim dat al decennia lang verborgen ligt en wellicht het probleem is in de huidige tijd.

https://www.constantijd.nl/ontwerp

Als we nu eens met z’n allen zo slim zouden zijn om betreffende deze kennis terug te gaan in de tijd, wie weet zouden we als mensheid veel gelukkiger zijn.

De tijd vliegt nu aan ons voorbij, zonder besef van die zaken die net belangrijk voor ons zijn.

Langzaamaan begint steeds meer de grote massa zich hiervan bewust te worden en probeert men aan die rem te trekken.

Vandaar dat verschillende vormen van therapieën, nieuwe inzichten en creatieve ideeën als verlichtend worden ervaren.

Laat de mens nu het enige wezen zijn die überhaupt over tijd kan nadenken, waarom lukt het dan niet dát mens die sleutel te laten vinden naar hét geheim dat tijd heet?

In de hoop dat we collectief, mondiaal zelfs, gaan ontdekken waar het in het leven nu echt om gaat…

Als die ontdekking zou worden gedaan, zou er vrede zijn, want dan doet een landsgrens er niet toe, dan voert kapitalisme en materialisme niet de boventoon, maar staat men stil, bewust stil, bij wat er echt toe doet…

Het is zoeken naar de juiste balans. We willen zo graag vasthouden aan wat we hebben, nostalgie laat ons zelfs streven naar wat er ooit was. Terug in de tijd. Maar net als in de natuur zijn er cycli, golfbewegingen die er van nature zijn. Dag en nacht. Lente, zomer, herfst en winter. Warm en koud. De natuur laat het ons al zien:

De kunst van hét leven.

En laat nu die kunstenaars degene zijn die met creativiteit hét geheim in woorden, beelden, films en boeken de vertolking zijn naar die massa toe.

Zeer de moeite waard om even te gaan zitten en deze nieuwe kijk tot u te nemen. In de hoop dat we het tij nog kunnen keren. Om zo ook tijd van leven onder controle te krijgen. Maar hierin speelt ook weer opnieuw de paradox, net als bij tinnitus, pijn of anders; hoe meer grip we er op willen hebben, hoe meer we het verliezen. Hoe losser je bent in het laten gebeuren, hoe meer je ervaart dat het kan. Dit besef alleen al maakt net dat het grijpbaar wordt.

Dus uit Momo en de tijdspaarders (boek Michael Ende) werd al duidelijk; hoe meer we tijd willen meten en vastleggen in kalenders, met horloges, in agenda’s met planning, hoe meer we die tijd verliezen.

En op het moment die tijd los wordt gelaten en je meer tijd bewust in het moment kunt gaan leven, je tijd wint.

Stap voor stap.

Wilders, is hij werkelijk zo verkeerd?

In de huidige politieke arena wordt Wilders soms wellicht onderschat. Er lijkt een potentie te zijn voor het zoeken naar compromissen, met als doel een veilig en harmonieus Nederland voor iedereen.

Echter, de vraag rijst: wat als Wilders als individu wegvalt? Deze gedachte baart mij zorgen, vooral gezien het risico dat het gedachtegoed misbruikt wordt om bepaalde groepen als “niet welkom” te bestempelen.

Het Nederland van 2023 kenmerkt zich door een diverse bevolking, waarin mensen van verschillende achtergronden simpelweg Nederlanders zijn.

Persoonlijk ben ik dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen, voortkomend uit een warm gezin dat de basis heeft gelegd voor mijn huidige mogelijkheden. Ik ben me steeds meer bewust van die mogelijkheden die voor mij een gegeven zijn.

In mijn werk kom ik regelmatig mensen tegen die keer op keer pech hebben gehad, in het verkeerde land geboren te zijn, vechtend om elke dag te overleven. Hun stem verdient evenzeer gehoord te worden als die van mensen wereldwijd die lijden onder schending van mensenrechten en onleefbare omstandigheden door rampen.

De complexiteit van deze kwesties benadrukt de noodzaak om naar elkaars verhalen te luisteren, mogelijkheden te verkennen en bruggen te bouwen in plaats van muren. Ongeacht de uitdagingen moeten we streven naar begrip en samenwerking. Laten we iets opbouwen in plaats van af te breken, in de hoop dat we elkaar wederzijds begrip schenken.🙏

Deze tranen schaam ik me niet voor

Kippenvel en tranen* in mijn ogen van geluk!

Een ex-patiënte die mijn galerie “Lindenlaan 2A” bezoekt. Jaren geleden heb ik haar op het tinnitusspreekuur mogen zien en nu blijkt dat dat gesprek voor haar een live-changing moment is geweest.

Een gesprek waar zij me altijd dankbaar voor is geweest. Mijn kunstenaarscarrière gevolgd heeft en me nu in de galerie persoonlijk wil komen bedanken. Maar vooral ook om terug te geven dat zij de hoop heeft dat ik mijn job bij Adelante niet mag opgeven om een succesvol kunstenaar te gaan zijn. Want zo geeft ze mij terug, “de kracht zit niet in het geven van alle kennis, maar vooral in het talent om te luisteren.” Hoe mooi is dat compliment!😊

Dat we bijzonder mooi werk verrichten vanuit ons tinnitusteam, dat is wel duidelijk, maar deze momenten waarop mij even weer die spiegel wordt voorgehouden om echt te zien wat enkel al “een gesprek” voor een mensenleven kan betekenen, dat maakt mijn dankbaarheid voor de kansen die ik gekregen heb enorm groot.

De mogelijkheid om te studeren, een opleidingsplek te vinden op de afdeling KNO MUMC en een team van zulke enthousiaste collega’s te mogen hebben die door elke storm die we gehad hebben, elke keer weer de weg vonden om door te gaan. Want we hebben wat pieken en ook dalen gekend.

Ons programma staat nu als een huis, het team is weer helemaal compleet en we hebben managers en directeurs die luisteren, die net als wij een empatisch vermogen hebben om niet enkel op cijfers te varen, maar ook op die intrinsieke waarde die dit vak zo mooi maakt!

Samen als team er te kunnen zijn voor mensen in nood…van de collega’s op het secretariaat, de mevrouw van de schoonmaak, die elke ochtend om 6 uur al paraat staat en mijn koffiemok zelfs afwast als ik het even in de snelheid vergeten ben, tot de collega’s in het team, elke schakel is van belang.

Dus de complimenten zijn niet enkel aan mij gericht, maar aan alles en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Daar mijn steentje aan bij te mogen dragen koester ik met heel mijn hart en deel ik graag met degene die dit ook past.

*Deze tranen schaam ik me niet voor, sterker nog, als die tranen er niet meer zouden zijn zou ik me als behandelaar zorgen maken. Net de empathie, het meeleven, maar nog meer de dankbaarheid dit voor een mens te mogen betekenen, is de kracht die al dit mogelijk maakt.

Mag je als professional in de zorg een traantje wegpinken?

Patiënt zit tegenover me en heeft zijn oren gespitst. Zoals bij vele anderen begint langzaamaan het hele verhaal duidelijker te worden. Van oorschelp, gehoorgang, trommelvlies, gehoorbeentjes, slakkenhuis naar auditieve cortex. Van auditieve filters, betekenis geven aan, naar het lymbisch systeem. De emoties, eigen gedachten en gevoelens.

En die laatste gaat verduidelijkt worden met “Het glas”.

“Het glas” is vrijwel steeds het moment in het gesprek waarop het allemaal voor patiënt zo helder wordt. Het bijna letterlijk voor ogen op tafel ligt.

Dit is het moment waar ik zie hoeveel pijn en verdriet, vechten en onbegrip dit alles soms wel al jaren gegeven heeft.

Ik op dat moment zie dat het allemaal nu eindelijk zo duidelijk wordt waar de pijn zit en waar wél nog aan gewerkt kan gaan worden.

Te vaak gezegd is “Er is niks aan te doen”. Dat zelfs een soort van mantra geworden is: Er is niks aan te doen.

Er is nog zo veel te doen, maar niet hoe het tot nog toe geprobeerd werd. Er zijn andere knoppen om aan te gaan draaien.

Moeilijk, maar mogelijk.

Alle emoties komen op dat moment bij elkaar, alles tot nog toe, maar eveneens de emoties die horen bij blijdschap, zicht op herstel, mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Weer zicht op de toekomst, weer kunnen zijn om te mogen zijn.

Ogen zeggen meer dan woorden. De stilte die valt spreekt boekdelen. De kracht zit in het even laten zijn. Toelaten. Het mag.

Dat moment waarop ik zie dat het kwartje valt, de opening wordt gezien naar beter. Dat vertrouwen te hebben dat alles goed komt. De dankbaarheid die zelfs vaak letterlijk wordt uitgesproken met “Ben ik blij dat ik hiernaar toe ben gekomen”. En dan nog dikke tranen erbij, dan breek ook ik vaak innerlijk.

Vecht ik om niet in tranen uit te barsten. Want hoe mooi is het om enkel vanuit uitleg, een gesprek dat inzicht te kunnen geven. Te weten dat dit echt zo is. Het gunnen van geluk aan die ander daadwerkelijk kan. Alleen al zien dat de ander het ziet dat het mogelijk is. Dat geluk ik dan voel is met geen pen te beschrijven.

Al die emoties die er dan zijn, gevoeld worden diep binnen. Verhalen die me raken, als mens. Als professional ik alle mogelijke stappen die we kunnen inzetten voor me zie.

Ik de stilte even gebruik om zelf kracht te vinden om die vervolgstappen helder te maken en concreet te gaan plannen.

Soms, heel soms zullen zeker die tranen zichtbaar zijn. Schaam ik me diep dat ik die emotie niet de baas ben, maar weet ik ook dat dat weer mijn eigen gedachten zijn. Want begrip of herkenning zit niet enkel in woorden.

Daarom ben ik van mening dat het menselijke aspect van emoties in welke vorm ook professioneel getoond mag worden. Sterker nog, genoeg momenten waarop ik dat kenbaar maak dat het mij raakt in wat ik zie en wat ik hoor. Dat ik aangeef mijn tranen ook niet tegen te kunnen houden. In de meeste gevallen gaat de traan dan over in het samen delen van een lach.

Een lach met een traan. En die, die, die zijn het mooiste.

Muffins zijn super!

Komt een 14-jarige op m’n spreekuur binnen: “Ik ben de vader van Tjeu en dit is zijn zus” en wijst op z’n moeder.

Met een big smile gaat die zitten.

En ik lig meteen dubbel en denk “Dit gaat een leuk gesprek worden!”

Tjeu heeft een periode van een ernstige tinnitusklachten doorgemaakt en samen met z’n moeder doorloopt hij stap 1 van onze tinnitusbehandeling.

Uitleg geven, inzicht, hem meenemen in het hoe en waarom.

Het gesprek verloopt bijzonder fijn, Tjeu stelt ontzettend slimme vragen. Weet er al heel veel van. Alleen mist hij nog het gehele overzicht. In een gesprek ben ik hem dat aan het geven.

Tjeu, maakt twee bijzonder leuke grappen tussendoor:

“Meneer, weet u hoe je een verliefd stel noemt op een bank?”.

“Wat is de smerigste muziekband van de wereld?”

Te grappig de antwoorden. Denk er maar eens even over na. Ik geef ze aan het eind.

Maar wat dit alles nu zo bijzonder maakt is…dit gesprek!

Deze jonge gast, coole gast van 14 jaar! De wereld ligt voor z’n voeten. Superslim en geïnteresseerd.

Tjeu heeft beiderzijds een flink gehoorverlies, 30% spraakverstaan bij een normaal gesprek. Met zijn oortjes in hoort Tjeu 100%! Kan ook alles gewoon heel goed volgen.

Zijn kracht zit in de interactie, het doorvragen, het hebben van een boeiend gesprek.

Horen is meer dan enkel de oren!

Hij is zo vol van wat ik hem allemaal te vertellen heb dat hij er een spreekbeurt over gaat houden. Op school zijn vriendjes en klasgenoten vertellen over het gehoor en hoe boeiend dat is. Zijn ogen twinkelen van vreugde.

Aan het eind staat die op en kijkt naar z’n moeder en zegt:
“Jammer dat je alleen obers fooi mag geven”. En knikt naar mij. 😂

Ik zeg: “Tjeu, dat wij zo’n tof gesprek hebben gehad is mij al heel veel waard! Knoop dat in je oren!”.

Een volgende afspraak staat nog gepland met vader en zus er bij, want zoals gebruikelijk in de stap 1 volgt er nog een tinnitus info bijeenkomst, maar bij kinderen doen we dat met enkel de ouders. Zus mag uiteraard mee, de kat laat die toch maar thuis. Want die wilde ook eigenlijk mee.

“Dan neem ik u de volgende keer muffins mee als dank, of hebt u liever vlaai?!” roept Tjeu vanuit de deuropening m’n spreekkamer in.

“Muffins zijn super!” Geef ik terug.

Met een big smile op z’n gezicht loopt Tjeu, zo stoer als hij is, naar buiten.

Hoe mooi een gesprek kan zijn. De kracht van de audiologie is mij zo duidelijk. Wat zo vanzelfsprekend lijkt is dat voor velen niet. Maar er is vanuit de audiologische zorg gelukkig zo veel mogelijk.

De antwoorden:

BANKSTEL!😂
ABBAAAAHHH!😂

Omwille van privacy is de naam en leeftijd aangepast.

Horen is meer dan enkel de oren!

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen

Derde sessie al weer, tijd gaat snel.

Vandaag het kernproces “Mindfulness”.

Bij het horen van die naam alleen al gaan bij sommigen de nekharen overeind staan.

Grappig is dat het kernproces hiervoor “Defusie”, tools heeft gegeven om het woord zelf minder krachtig te laten zijn.

Zodat mindfulness niet al meteen heel veel weerstand geeft. Waarbij die weerstand er gewoon ook mag gaan zijn, maar vervolgens met een open blik te gaan ontdekken dat binnen mindfulness hele bruikbare oefeningen en metaforen te vinden zijn die het mogelijk maken om bewuster het leven te leven.

Meer stil te staan bij wat je ervaart, het moment zelf intenser te beleven, waardoor datgene wat normaal geheel aan je voorbij zou gaan meer waardering krijgt. Vervolgens dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, het zeker niet meer zo is en meer genoten wordt van al dat wat er al is. Ga daar maar eens even voor zitten.😂

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn, het heden omarmen.

Ondanks de pijn die er wellicht ook bij is, vooral te zien, te horen, te voelen, te proeven van al dat wat er is.

Hoe mooi om vandaag in de groep terug te horen dat iemand jaren geleden al een mindfulness-training heeft gehad, er enorm tegenop zag om deze sessie te gaan doorlopen en met nu die bereidheid gegeven te hebben om toch maar weer mee te gaan in die geleide-oefeningen.

Nu zelfs na afloop van deze sessie haar dank uitspreekt om een aantal oefeningen te hebben ervaren vandaag die zeer bruikbaar gaan zijn.

Ervaren! niet geleerd! Hoe mooi dit verschil, want het sterkst is namelijk de ervaring.

Bijzonder is dat de kunst, mijn kunstenaarschap, wat ook normaal op vrijdag mijn kunstdag is😊, hierin een hele grote rol in speelt.

Lees m’n blog maar: Kunst als anker in de storm.

Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!