De tijd zal het leren

Wintertijd. De klok een uur achteruit vannacht. Staat voor één uur stil. De tijd staat voor even stil.

Zo boven je vijftigste lijkt het alsof de tijd net steeds sneller gaat. 

Ik heb al veel dromen gehad en sommige daarvan waargemaakt. Nog steeds staan er velen op stapel. En als ik me nu bedenk dat ik daar nog maar zo’n twintig jaar voor heb, in de hoop dit überhaupt nog in goede gezondheid te mogen gaan beleven, realiseer ik me hoe weinig tijd er nog maar is.

Want twintig jaar is in wezen een oogwenk. Als ik kijk naar “mijn ik” twintig jaar geleden, dan is de tijd razendsnel gegaan. Toen net m’n opleiding tot KFA af. Mijn eerste huis gekocht. Jong nog van geest met (zoals ik toen dacht) een eeuwigheid voor me.

In die twintig jaar is zo veel gebeurd, maar alles lijkt nog alsof het de dag van gisteren was.

Zo mooi hoe in het boek “Momo en de tijdspaarders” dit geheim van tijd beschreven wordt. Een geheim waar iedereen elke dag mee te maken heeft, eigenlijk iedereen ook kent, maar er slechts enkelen zijn die er bij stilstaan en er de tijd voor nemen om gebruik te maken van dit geheim.

Zoals één minuut soms een eeuwigheid kan duren, is op een ander moment die twintig jaar dus zo voorbij. Dat geheim van tijd woont volgens Momo in ons hart. Hoe we hét moment beleven bepaalt hoe we dat tijdstip bewust ervaren en daarmee voor altijd de ervaring van dat ogenblik met ons mee kunnen dragen.

Dat geheim zit dus in de tijd zelf.

Laat daar nu binnen ACT* mooie tools voor bestaan om dat geheim te ontdekken en er vervolgens bewuster mee om te gaan.

Het leven in het hier en nu, wat soms zo zweverig klinkt, kan dus later wel eens goed van pas komen. 

Want wat we mee gaan nemen op reis, zijn niet al die dure spullen die we hebben gekocht, maar de momenten die we hebben BELEEFD.

De klok tikt door, die wijzers gaan we niet tegenhouden, althans niet voor eeuwig. Nu dan wellicht vandaag even één uurtje.

Bewuster dat kopje koffie genieten in de morgenzon op een zondagochtend of de stappen beleven die je zet op die wandeling in de vroege mistige ochtend. 

Bewuster zijn van wat je denkt, voelt, hoort, ruikt, proeft en ziet.

Dat alles maakt dat je met de tijd toch een beetje kunt gaan spelen. Spelen als een kind dat geen tijd kent en volledig zichzelf en de tijd verliest in het spelen in het zand aan het strand, heerlijk in de zon, met het geluid van de golven op de achtergrond. Op dat moment lijkt de tijd oneindig te bestaan.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen.

Wil jij leren hoe je bewuster een vitaler leven kunt lijden? Ja! Met lange “ij”! Want de sleutel van geluk ligt in hoe je een andere weg kunt gaan vinden om ondanks het lijden van het leven dat kompas in handen te hebben waar jij door storm en wind op kunt gaan varen.

Je de tijd gaat maken om vooral dat te kunnen doen waar jij tijd voor wílt maken.

Hoe? De tijd zal het leren. De tijd kan het jou leren!

Stap voor stap. Maar neem de tijd.

*ACT Acceptance Commitment Therapy

Kunst als anker in de storm

De wereld staat op haar kop. Nog nooit waren we zo dicht bij een oorlog als nu. Op nog geen dag reizen hier vandaan. Bijna iedereen voelt de kracht die deze ellende met zich meebrengt.

Net nu is het van belang om een rustpunt te vinden, een anker waarmee je even vastigheid voelt, de rots in de branding, even in het hier en nu tot adem te komen.

Gisteren een mooi gesprek met een mevrouw die wel heel lang voor een van m’n doeken ging staan. In detail naar het bladgoud en de kleuren keek, weer een stap terug deed en stil bleef staan kijken.

Ik liet haar even staan en keek met een gepaste afstand en niet al te opzichtig toe. Gaf haar de tijd en ruimte om met dat kunstwerk contact te maken.

Na een tijdje keek ze mij aan. “Heerlijk!” zei ze. “Wat een bijzonder fijn doek”.

De kleuren, de details, de vele lagen, maar vooral de stilte, de rust, de kracht die hierin voor haar te vinden waren gaf haar dat moment om even daar te genieten van die ervaring.

En zo zijn deze kunstwerken ook bedoeld. Om er bijna in te kruipen, er voor te gaan zitten of staan en genieten van die ervaring.

Een anker in huis, waar je letterlijk even de rust kunt vinden.

Het mooie is om in die details dichtbij steeds weer nieuwe beeldjes of figuren te ontdekken. De verwondering die elke keer weer kan ontstaan.

Mevrouw gaf mij het grootste compliment je als kunstenaar mag ontvangen, haar gevoel en emotie die het haar bracht terug te geven aan mij.

Deze kunstwerken zijn groot, maar ondanks dat ze bijna een wand zullen vullen, brengen ze harmonie, kracht en warmte. Staan ze niet te schreeuwen van de muur, maar brengen ze letterlijk en figuurlijk stilte in net deze tijd, waarin het van groot belang is om net thuis die basiselementen te vinden.

Het gesprek ik met mevrouw had liet mij nog meer inzien hoe belangrijk kunst net in deze tijd kan zijn.

Er gaat iets heel goed mis in deze wereld.

Net drie dagen kunstbeurs achter de rug. Meer dan honderd internationale kunstenaars in één ruimte. Een prachtige locatie hartje Amsterdam!

Betere condities kun je als kunstenaar niet hebben om een deel van de collectie aan een groter publiek te tonen. Genoeg kunstliefhebbers die voorbij zijn gekomen en oprechte interesse hadden.

Vele gesprekken met zowel kunstenaars als bezoekers hebben mij wel nu al laten zien dat er iets heel goed mis is in de kapitaalmarkt waarin we ooit gekozen hebben te willen leven.

Het systeem waarin geld als ruilmiddel is gaan dienen om het makkelijker te maken producten, diensten met elkaar uit te wisselen.

In die markt is er iets goed mis gegaan, want er heerst enorme inflatie. Alles wordt duurder. Maar dan vraag ik mij oprecht af, waar stroomt dat vele geld nu naartoe?!

Want iemand of erger een instantie of instituut wordt aan het eind van die geldstroom enorm “rijk”. Ik bedoel, ergens moet er een eindpunt zijn waar dat geld naartoe gaat.

Dus even terug, ooit lang geleden, ik had iets gemaakt wat voor een ander waardevol was, die ander kon mij iets leveren en dat ruilden we als we samen eruit zouden zijn dat dat een gelijke waarde had.

Later kwam geld, dat het makkelijker maakte om niet meteen een product of dienst te moeten geven. Enorme handig. Maar ja, dan had je heel veel geld thuis liggen, dat onveilig was, veilige banken ontstonden en spaargeld en rente. Later het lenen van geld. Nog veel later het beleggen van geld. Geld zelf werd een product. Geld werd een digitaal cijfertje. En waar het dus ooit zo belangrijk voor was in het ruilen van diensten en producten is geld nu van minder belang. Beursnoteringen en rentes zijn leidend geworden.

Sterker nog, geld zorgt er nu voor dat dat uitwisselen van producten en diensten bemoeilijkt wordt.

“Ik kan van jou dat kunstwerk niet kopen, omdat ik er het geld nog niet voor heb.” Een jonge studente gisteren op de beurs.

Maar erger het verhaal ik vernam van een meneer met gehoorklachten en tinnitus. Hij ging niet meer op jaarlijkse controle van zijn gehoor, omdat hij zijn eigen bijdrage bij de zorgverzekering niet meer kon betalen.

Kunstenaars die deze beurs als bezoeker bezoeken, omdat zij het geld niet hebben om op deze beurs te staan. Daardoor hun werk niet zichtbaar is en de verkoop geen kans maakt.

Zo veel mensen die nog steeds iets waardevols aan de maatschappij kunnen bieden. Maar omdat geld dat zij verdiend hebben naar energierekeningen stroomt en naar steeds duurder wordende eerste levensbehoefte producten, er geen geld meer over is om te investeren in die ogenschijnlijk minder belangrijke zaken, die op langere termijn wellicht nog belangrijker zijn om voort te bestaan.

Er is iets goed mis, ik vraag me oprecht af wie er nu “rijk” wordt. Maar rijk als in kennis hebben van iets groters waar deze wereld nu langzaam aan dood bloedt en dat de rijkdom die die persoon of instantie nu vergaart waar straks alles waar echte waarde in zit langzaam uitsterft. Ambachten verloren gaan, omdat het niet meer te bekostigen is. Dat ziet die persoon of instantie niet.

In de hoop dat we het tij kunnen keren. Meestal hebben kunstenaars en creatieve mensen voelsprieten die eerder ervaren wat er aan de hand is. Misschien is het goed om daar oog/oor 🙂 voor te hebben voor wat zij ons allemaal te vertellen hebben.

Lang geleden toen geld nog helemaal geen issue was, ontmoeten zich kunstenaars, politici en wetenschappers in cafés en plekken waar het bruiste van nieuwe geniale ideeën. Vooral zij die naar elkaar luisterden en elkaar iets gunden bergen konden verzetten aan werk.

Zaken die men onmogelijk achtte mogelijk maken.

Misschien moeten we vooral ook weer eens even terug naar die basis. Terug naar wat er echt toe doet. Er voor elkaar zijn, iemand iets gunnen, creatief zijn in het zoeken naar mogelijkheden in plaats van aangeven dat iets niet mogelijk is.

Zo gaf ik afgelopen dagen in meerdere gesprekken gratis een advies. Een consult bij wijze van spreken in de audiologie. Zo was er een studente die intens geraakt werd door een van mijn kunstwerken, er nu niet de plek voor had, maar wel een boek van mij wilde kopen. Die veertig euro te veel voor haar was. Later nog eens terug kwam en het boek toch wilde kopen. Omdat ze liet zien het zo waardevol te vinden voor haar. Ik haar het voor dertig euro gaf, en zij intens gelukkig was, enkel al met het boek die geste en mijn persoonlijke signatuur in het boek gericht aan haar.

Laat geld niet zo belangrijk zijn. Laten we teruggaan naar wat er echt toe doet. Genieten van het leven, met alle verwonderingen die ons gegeven zijn.