Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!

In de hoop dat een mens gewoon mens mag zijn

Vandaag in het nieuws Wilders’ actie om nu af te wachten wat er uitkomt op de aangiften die zijn ingediend tegen Pechthold.

Zo gemeen en kinderachtig om te gaan afwachten en te kijken of de uitspraken van Pechthold ook juridisch onder discriminatie zouden vallen, om zo je eigen straf te ontlopen.

Maar er is wel één belangrijk verschil, Pechthold zet niet aan tot haat. De uitspraak van Wilders was: “Wat willen jullie? Minder Marokkanen? Dan gaan we daar voor zorgen!”.

Het is al weer zo lang geleden, het is ronduit belachelijk dat Wilders hier nog steeds mee wegkomt als politicus. De impact die zijn woorden hebben is met geen pen te beschrijven. Wat het met je doet, als iemand met gezag, die namens een groot deel van de bevolking behoort te opereren, dit soort uitspraken doet.

Ik schreef er toen al een blog over om te laten zien hoeveel die woorden van Wilders diep van binnen je kunnen raken. Je hart bijna doet breken als je je bedenkt wat zijn woorden betekenen. Welk doel deze woorden voor ogen hebben en daarmee een gevaar zijn voor de samenleving.

Wie is nu een gevaar voor wie?!

Blog 2016: “Alsjeblief, zeg nog eens geodriehoek!”

2018 hebben we nu. AZC’s die gaan sluiten. De negatieve interpretatie die de grote massa heeft bij het zien van een hoofddoek of het horen van de naam Allah.

Langzaam maar zeker krijgt die blonde rakker het dan toch maar voor elkaar. Subtiele veranderingen in het collectieve gevoel mensen hebben bij al die voor hun zo onbekende mensen en gewoonten.

Ik heb er al vaak over geschreven en ik zal het blijven doen ook. Niet enkel voor mijn eigen gezin, maar ook voor al die mensen, de vluchtelingen die ik mocht zien op mijn spreekuur. Zij die de pech hadden in het verkeerde land geboren te zijn. Alles op orde hadden voor hun gezin en familie, maar waarbij bommen en kogels dicht bij huis er dan toch uiteindelijk voor zorgden dat er maar één uitweg mogelijk was, de vlucht naar het buitenland.

Een van de verhalen.

Het land waar zij nu wonen, een buitenland voor deze mensen nu is en waar dan nu in plaats van bommen woorden een bedreiging vormen. Een land waar ze sowieso zich al niet thuis kunnen voelen want niemand spreekt hun taal. Niet enkel als gesproken taal, maar ook in vorm van het zicht op het leven, de normen en waarden die zij hebben.

Vanuit hun perspectief kan ik me heel goed voorstellen dat zij vrijwel zeker weten dat de grote massa de essentie van het echte leven volledig verloren is. Kijkend naar TV, naar wat wordt neergezet als de norm en het doel van het leven. Een wereldleider als Trump dit alles nog eens beaamt door te laten zien dat deze manier van leven zelfs gewoon succesvol kan zijn. Getolereerd wordt in de huidige maatschappij. Macht, geld, platte sex en vooral materialisme, egoïsme en narcisme de eigenschappen zijn die zegevieren.

Om dan nog vast te blijven houden aan een sterk geloof waarin al dit ten stelligste wordt afgekeurd, een geloof waarin mooie handvatten gegeven worden om een samenleving te creëren waar leven respectvol benaderd wordt.

Islam, christendom, protestantisme, boeddhisme, hindoeïsme, het maakt niet uit, vanuit elk geloof worden hoekstenen gelegd, fundamenten voor een respectvol, liefdevol, eervol en waardevol bestaan. Een samenleving waarin rangen, standen, maar vooral ook rassen er niet toe doen. Geen verschil mogen en kunnen maken in hoe we met elkaar omgaan.

Zij ervaren elke dag hoe mooi het leven kan zijn, zelfs nu in het vreemde land en met je hele gezin op een klein kamertje in een opvangcentrum. En dat kleine geluk word je dan ook nog eens langzaam ontnomen door woorden van politici?

Opnieuw laat ik hier van me horen, in de hoop dat het tij nog te keren is. Dat liefde voor elkaar, de liefde voor mensen mag overwinnen.

In de hoop dat een mens gewoon mens mag zijn.

Flikken Maastricht

Vrijdagavond. Nietsvermoedend weer eens een aflevering van Flikken Maastricht aan het kijken. Aflevering 9, Zuur.

Een leuke serie waarin “ons” Limburg, met name dan Maastricht, mooi in beeld wordt gebracht.

De verhaallijn is meestal ook wel goed gekozen.

Even verstand op nul en gewoon kijken, genieten van de mooie opnames en het spannende verhaal.

Maar deze keer ben ik na het kijken van de aflevering in shock. “Echt, is dit wat ze laten zien?! Nu in deze tijd?!”.

Er zijn altijd twee verhaallijnen. In deze aflevering is een van de verhaallijnen dat de vriendin van Romeo het vierde lid blijkt te zijn van de terroristische groep die een aanslag heeft willen plegen.
De manier waarop deze vriendin wordt neergezet is zo gebaseerd op alle negatieve vooroordelen die er ook maar zijn over Islam en moslima, dat het net lijkt of dit een propaganda filmpje van Wilders is.

Nu weet ik ook wel dat er genoeg films zijn waarin ook andere bevolkingsgroepen of strijders vanuit vooroordelen worden neergezet, Duitsers in oorlogsfilms, Engelsen en Hollanders in films over de slavernij. Maar nu net in deze tijd, een script schrijven waarin een jonge dame, waarvan ik zeker weet dat zij geen terrorist zou zijn, maar de regisseurs haar “kleden” met een bomgordel en ze helemaal door draait “door het geloof”. Alle vooroordelen langskomen, zelfs een strijdfilmpje met zwart hoofddoek en wapen in haar hand, wordt op een laptop gevonden. En de geplande aanslag op het hoofdkantoor van de politie, wordt uiteraard door Floris Wolfs (Victor Renier) persoonlijk verijdeld. De “Jihad-strijdster” wordt in het hoofd doodgeschoten. Een lange strijd met woorden vooraf, waarin Romeo en zijn vriendin elkaar nog proberen te vinden. Zij vanuit het geloof wordt neergezet als een strijder.
De moslima schreeuwt zelfs Allahu Akbar…

Hoeveel vooroordelen wil je voeden in net deze tijd?!

2017! Dat er überhaupt gedacht wordt om vanuit “entertainment” zo een negatief beeld opnieuw neer te zetten.
Het is 5 voor 12 betreffende een mentale verandering bij de mensheid. De grote massa heeft een zo sterk negatief beeld van de Islam.

Het woord moslim alleen al, roept bij een grote groep, een negatieve associatie op. Het lijkt er zelfs op dat alles wat ook maar iets in de richting van Islam wijst al verdacht maakt.

Het gaat mij niet in deze om dit geloof te verkondigen of te verdedigen, maar de parallel die ik zie met het creëeren van een zeer sterk negatief beeld behorende bij één bevolkingsgroep. En dan vind ik dit toch vergelijkbaar met wat er met de Joden gebeurde in de jaren 30. Met alle politieke gevolgen die daarbij horen.

“Iemand moet toch de schuld krijgen van alle ellende in de wereld. De crisis en werkloosheid.”

Het dragen van een hoofddoek, gewoon een normale modieuze hoofddoek, maakt in deze aflevering al verdacht. Ik durf te beweren dat voor de meesten ook gewoon op straat, een hoofddoek iemand al verdacht maakt. Laat staan dat je iemand vanuit de Islam zou zien bidden.

Flikken Maastricht, een “onschuldige” serie over een politiekantoor in Maastricht. Waarschijnlijk gesponsord of geregisseerd door mensen die politiek sterk gekleurd zijn, bedenk ik me nu.

Ik zit zelfs te twijfelen of ik een klacht bij de toetsingscommissies voor de media moet neerleggen, dat deze aflevering zelfs aanzet tot discriminatie en rassenhaat.

Zeker omdat dit script geschreven is in de tijd dat we nog midden in de periode zitten waarin dit probleem; het verkeerd neerzetten en een compleet negatief beeld geven over de Islam, de basis vormt voor de politieke keuzes van miljoenen mensen.

Elke bijdrage in deze negatieve gedachten, die vanuit een weldenkend menselijk perspectief niet passend is in deze tijd en een geheel verkeerd beeld neerzet, daarmee een risico vormt om net nog meer dit negatieve gedachtengoed te versterken, zou niet mogen in net deze tijd.

Hoe onschuldig het ook mag lijken, maar ik weet zeker dat wat ik nu gezien heb, er minstens tien mensen zijn die zeggen; “Zie je nou wel, die Islam is ook slecht voor ons”. Dat zijn er tien te veel.