De Kracht van Kunst en Wetenschap in de Gezondheidszorg: Een Persoonlijke Benadering

Kunst en wetenschap worden vaak gezien als twee afzonderlijke domeinen, maar steeds meer onderzoek toont aan dat hun samenspel krachtige voordelen kan opleveren, vooral in de gezondheidszorg.

Kunst speelt steeds meer een cruciale rol in de revalidatie van patiënten en kan ook artsen zelfs helpen betere zorgverleners te worden.

Dit onderwerp ligt mij nauw aan het hart, want als klinisch fysicus audioloog, beeldend kunstenaar en ACT (Acceptance and Commitment Therapy) trainer, heb ik de unieke gelegenheid gehad om kunst en wetenschap te combineren in mijn werk.

Mijn persoonlijke ervaringen

In mijn werk als klinisch fysicus audioloog en beeldend kunstenaar, heb ik gemerkt hoe kunst en wetenschap samen een positieve impact kunnen hebben op de gezondheidszorg. Mijn akoestisch absorberende kunstwerken verbeteren niet alleen de akoestiek in ruimtes, waardoor een aangenamere omgeving ontstaat, maar brengen ook rust en harmonie door de integratie van natuurelementen zoals water, vuur, aarde en lucht.

Mensen herkennen hun eigen verhaal in de doeken. Net als het turen naar de wolken, hoe langer je kijkt hoe meer je ontdekt.

Ik zeg altijd: Elk mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder. Maar je moet er wel de tijd voor nemen om echt te kijken en het verhaal te horen dat er te vertellen is.

Kunst in revalidatie

Kunsttherapie is een erkende interventie in de revalidatie van patiënten met verschillende aandoeningen. Onderzoek heeft aangetoond dat kunsttherapie kan helpen bij het verbeteren van de psychische en fysieke gezondheid van patiënten. Een studie gepubliceerd in het Journal of Pain and Symptom Management toonde aan dat kunsttherapie significant kan bijdragen aan het omgaan met de pijn en angst bij kankerpatiënten. Persoonlijke veerkracht ontwikkelen in moeilijke tijden.

Bovendien helpt het creatieve proces patiënten hun emoties beter te uiten en een gevoel van controle en zelfbewustzijn te herwinnen, wat essentieel is voor hun herstel.

Een andere recente studie gepubliceerd in Frontiers in Psychology wees uit dat dans- en muziektherapie effectief kunnen zijn bij de revalidatie van patiënten met neurologische aandoeningen, zoals een beroerte. Deze therapieën bevorderen motorisch herstel en cognitieve functies, en dragen bij aan een verhoogde levenskwaliteit.

Kunst zorgt voor betere artsen?

Het integreren van kunst in de medische opleiding kan artsen helpen om empathischer en meer observant te worden, wat uiteindelijk leidt tot betere patiëntenzorg. Een onderzoek uitgevoerd aan de Harvard Medical School toonde aan dat medisch studenten die deelnemen aan kunstobservatieprogramma’s verbeterde diagnostische vaardigheden ontwikkelen. Door het bestuderen van kunst leren studenten beter te observeren en subtiele details op te merken die cruciaal kunnen zijn in een medische context.

Daarnaast kan het beoefenen van kunst de emotionele intelligentie van artsen vergroten. Kunst helpt hen om zich beter in te leven in de ervaringen van hun patiënten, wat leidt tot een meer holistische benadering van zorgverlening.

Een studie gepubliceerd in BMC Medical Education in 2022 liet zien dat medisch studenten die betrokken waren bij een kunst gebaseerd programma significant hogere scores behaalden op testen van emotionele intelligentie vergeleken met hun collega’s die niet deelnamen .

Mijn kunstwerken in praktijk

De kunstwerken die ik maak, spelen een belangrijke rol in het creëren van een helende omgeving. Mijn akoestisch absorberende kunstwerken maken ruimtes niet alleen akoestisch aangenamer, maar dragen ook bij aan een gevoel van rust en harmonie. Door elementen van de natuur, zoals water, vuur, aarde en lucht, te integreren, probeer ik een balans en verbinding te creëren tussen kunst en het leven.

Conclusie

De synergie tussen kunst en wetenschap biedt unieke voordelen voor zowel patiënten als artsen. Door kunst te integreren in revalidatieprogramma’s en medische opleidingen, kunnen we de gezondheidszorg humaniseren en verbeteren.

Kunst biedt niet alleen een middel voor genezing, maar ook een weg naar diepere empathie en begrip, wat essentieel is voor de toekomst van de geneeskunde.

Mijn ervaringen als klinisch fysicus audioloog en beeldend kunstenaar bevestigen deze wetenschappelijke bevindingen en benadrukken het potentieel van kunst om een helende en ondersteunende rol te spelen in de gezondheidszorg.

Referenties

1. Journal of Pain and Symptom Management, “Art Therapy for Pain and Anxiety in Cancer Patients”, 2022

2. American Journal of Public Health, “The Connection Between Art, Healing, and Public Health: A Review of Current Literature”, 2021

3. Frontiers in Psychology, “Effectiveness of Music and Dance Therapy in Neurological Rehabilitation”, 2023

4. Journal of General Internal Medicine, “Art Observation as a Tool to Enhance Diagnostic Skills in Medical Students”, 2020

5. BMC Medical Education, “Enhancing Emotional Intelligence in Medical Students through Art-Based Learning”, 2022

Een stap vooruit: De kracht van ACT in actie!

Als ACT-trainer zie ik verschillende mensen, elk met hun eigen unieke verhaal. Zorgen en angsten die we aan de buitenkant vaak niet zien, laat staan kunnen begrijpen. Zo begeleid ik een ACT-deelnemer met batofobie, de angst om bij hoge gebouwen te zijn of naar binnen te gaan.

Jarenlang heeft ze vermeden waar ze bang voor was. Zelfs heerlijke diners in prachtige kastelen of exclusieve eetgelegenheden in kerken werden ontweken. Maar nu, met nog één ACT-proces te gaan, namelijk toegewijde acties, ontvang ik vandaag een bericht van haar met foto’s.

“Dyon, het is gelukt! Ik ben in de kerk en het gaat. Niet meer zoals het was, maar een beetje nog.”

Ik antwoordde haar:

“Dat dit nog spannend voelt en dat je überhaupt iets voelt, is oké! Het hoort er zelfs bij! Dit is zo’n belangrijke stap die je nu gemaakt hebt, zowel letterlijk als figuurlijk. Zie en voel vooral ook de ervaring!

Binnen ACT gaat het erom dat je DOET, ondanks dat je spanning voelt. En dat heb je vandaag zeker gedaan! Chapeau!!! 🥳”

Ik ben net zo blij als zij. Het is prachtig om te zien hoe ze deze stap heeft gezet, en ik weet zeker dat dit ook op andere aspecten in haar leven een positieve invloed zal hebben. Het is mooi om dit te ervaren en getuige van te zijn.

Een avond met Bløf: Muziek zoals muziek bedoeld is

Zaterdagavond was ik bij het optreden van Bløf in het Trixxo theater in Hasselt.

Wat een fantastische muzikanten zijn dat, stuk voor stuk. En die stem van Paskal! De hele avond alsof je naar de CD luistert, loepzuiver. Van hoog naar laag, van luid naar piepklein subtiel.

Maar wat mij als audioloog nog het meeste deugd doet:

Het volume blijft ruim onder de 100 dB!

Zonder oordoppen in is alles perfect te horen. Zo zou muziek altijd moeten zijn, zo zou een festival altijd moeten zijn.

Zondagochtend word ik wakker zonder tinnitus in mijn oren. Normaal gesproken zou ik nu een duidelijke piep hebben gehad, zeker als ik mijn oordoppen niet in had gehad.

Even detail: Er is een verschil tussen vermijding en het besef dat tinnitus een teken is dat het te luid was. Vermijden zou zijn dat ik er alles aan zou hebben gedaan om te voorkomen dat er een tinnitus was. Nu is het een teken dat het geluid echt goed was.

Ik zie mijn eigen tinnitus dan ook meer als een signaal en niet als een bedreiging. Eerder een soort van thermometer, wellicht beter een omnimeter (omnia is Latijn voor alles). Want niet alleen bij het effect van luid geluid geeft tinnitus terug dat het te luid was, maar ook als ik te veel stress heb of te veel hooi op mijn vork neem, laat die duidelijk van zich horen. Moet ik naar hem luisteren!😊

Terug naar Bløf. Paskal had met Joost te doen, arme Joost Klein. Hij wijde er niet heel veel woorden aan vuil, enkel dat het een gedoe was en nu Joost gediskwalificeerd is om welke reden ook hij echt met hem te doen had. Want Paskal was alleen al wat zenuwachtig om voor die tweeduizend mensen publiek daar in Hasselt te spelen, laat staan de druk die op je schouders rust als je voor het hele land moet zingen, vandaar dat hij het nummer “Harder dan ik hebben kan” met veel plezier en respect aan Joost opdraagt.

Maar ook het feit dat ze al 32 jaar als band samen zijn en 23 jaar geleden hun drummer plotseling overleed en nu Norman, de drummer die toen, 23 jaar geleden de band kwam versterken, even in de spotlights wordt gezet, omdat hij met zoveel respect en rust de band de tijd heeft gegeven om te rouwen, de tijd heeft gegeven om zichzelf als band weer te ontdekken en het grote verlies dragelijker te maken.

“Blauwe ruis”, dat album was als reactie op het overlijden en het verlies van de drummer geschreven. Het nummer “Dichterbij dan ooit”, de singel van het album konden ze nu eindelijk pas na als die jaren zingen zoals dat nummer ook echt bedoeld was. Dichterbij dan ooit…

Bløf in het theater. Een avond vol met muziek zoals muziek bedoeld is: emotie, diepgang, steun om het leven het leven te laten zijn en kwaliteit die je herkent in het vele oefenen en in het talent om met muzieknoten te spelen, met het spel van frequenties en klanken van woorden.

Muziek zoals muziek bedoeld is.

#Bløf #TrixxoTheater #Muziekzoalsbedoeld #Tinnitus #Audioloog #Emotie #Diepgang #Kwaliteit

Twee minuten stil

Twee minuten stil. Dat is wat de bedoeling is, maar het kabaal van de discussies vooraf is enorm.

En laat waar het in kern om gaat volledig verloren gaan, dat wat we net proberen vast te houden verliezen: “Opdat we nooit zullen vergeten!”.

Job Cohen zit naast een jonge Palestijnse dame aan een talkshowtafel meerdere keren enkel vanuit zijn eigen perspectief te bepleiten hoe en waarom hij vast wilt houden aan “zijn” invulling van die twee minuten.

De egoïstische blik die het hele probleem groter maakt in al deze discussies. Eigen gevoel eerst, eigen invulling boven alles. Want “Er moet maar respect naar elkaar toe zijn. Als daarin dan maar wel vooral dat gedaan wordt wat ik zou willen hoe ik vind dat het moet zijn.”

Een beetje zelfreflectie, of nog moediger het eigen belang laten varen opdat het respect voor de ander kracht wordt bijgezet, dat wordt gemist.

De jonge dame naast hem heeft afgelopen maanden meerdere directe familieleden verloren, van jong tot oud. Het verdriet van dat verlies is van haar gezicht af te lezen. De onzekerheid over de familieleden die er nu nog “gevangen” zitten in Gaza maakt het leven bijna ondragelijk.

Job Cohen wil vooral zijn grootouders herdenken, mensen die hij blijkbaar nooit heeft gezien, nooit heeft gekend, maar zijn vermoord in die tweede wereldoorlog, die oorlog van nu al heel lang geleden.

Dodenherdenking. Opdat we nooit zullen vergeten, dat verlies, die onmacht nooit meer! Nu zo dichtbij.

En dan op een andere tv-zender Femke Halsema, burgemeester Amsterdam aan tafel bij Nieuwsuur die eveneens op allerlei manieren vasthoudt aan haar eigenbelang. Twee minuten die volgens haar een “waardige invulling” gegeven moeten worden. Een waardige invulling, als het maar in lijn is met hoe zij dit bedacht hebben, als zij als burgemeester nu maar geen partij hoeft te kiezen en niet dat statement hoeft te gaan maken.

Terecht dat dan toch door interviewer, mevrouw Tweebeeke, scherp gevraagd wordt waarom twee jaar geleden wel aandacht in de speech voor de oorlog in Oekraïne, maar nu geen enkel woord dat aandacht geeft voor wat op dit moment een nog groter leed veroorzaakt en waar we elke dag getuigen van zijn; de oorlog tussen Israël en Palestina?

Palestina! Want het is niet Israël vs. Hamas. Het is het land Palestina, of althans dat wat er nog van over is, dat door Israël nu bijna volledig verwoest is, maar het allerergste, al die duizenden, zo niet miljoenen onschuldige burgers vermoord en verdreven worden uit hun land.

“Twee minuten stil opdat we nooit zouden vergeten, dat nooit meer!”. Nu zo dichtbij.

Wat hebben die twee minuten nog voor een waarde als er enkel aandacht is voor eigenbelang?

Wat hebben die twee minuten dan nog voor een betekenis als duizenden onschuldige kinderen hun toekomst en letterlijk hun leven ontnomen wordt en wij daar elke dag getuigen van zijn?!

Daarom…opdat we nooit vergeten dat daar waar wij een stem in kunnen hebben, wij op dat moment ook duidelijk onze stem moeten laten horen.

Massaal aangeven dat er grenzen zijn en dat bij weloverwogen politieke acties waarbij militaire inzet met bommen en raketten onschuldige burgers gedood worden, die acties gewoon niet kunnen. Nooit en te nimmer! Met geen enkel argument goed te praten.

Opdat we nooit zouden vergeten hoe groot mensenleed is op moment je onmacht voelt bij het bewust doden van onschuldige burgers.

Twee minuten zal ik uit respect ook dit jaar weer stil zijn, maar de rest van de tijd zal ik mijn stem laten horen. Want nooit meer…dat is nog steeds waar we voor willen gaan.

Twee minuten van stilte die een oorverdovend luide schreeuw zijn om aandacht te hebben voor mensenrechten. Twee minuten samen stil zijn om een punt te maken dat ELK mens er toe doet.

Twee minuten waar we samen staan voor maar één belangrijke waarde: DE RECHTEN VAN ELK MENS.

Vrede voor iedereen! 🕊️