Maand: september 2016

De hele wereld draait door! Vertigo!

Half 9, net m’n manager laten weten dat het vandaag echt niet gaat lukken om te komen werken. Vannacht heftige vertigo-aanvallen gehad. Het leek wel in golven te komen, dan even rust en een half uur later weer helemaal draaiduizelig en warm. Alles draaide om me heen. Elk uur voorbij zien komen.

Ik weet precies wat er aan de hand is, mijn patiënten hebben het al vaker in detail beschreven, nu ervaar ik het zelf. Doordat ik weet wat er aan de hand is, blijf ik rustig. Dat er mensen zijn die deze ervaring van draaiduizeligheid en volledig controleverlies beschrijven alsof ze doodgaan kan ik me heel goed voorstellen.

Nu dan toch maar een keer aan mezelf denken. Rust nemen. Gebruik maken van het draagvlak om mij heen, de lieve collega’s, die mijn spreekuur  meteen zonder problemen overnemen. Mijn lieve collega’s, die net als ik een verhoogd risico lopen om ziek te worden. Het zijn allemaal gevers, willen goed doen voor de medemens, gaan vaak net over grenzen heen en verwachten veel van zichzelf. Bij uitstek de ideale eigenschappen om voor een functie in de zorgsector aangenomen te worden. Echter óók de ideale eigenschappen om tegen een overspannenheid of nu bij mij een evenwichtsprobleem of tinnitus aan te lopen.

Als klinisch fysicus audioloog ben ik al jaren met heel veel plezier werkzaam als gespecialiseerd tinnitus therapeut. In de gesprekken met tinnitus patiënten heb ik het er in elk gesprek weer over, het glas. Ooit geleerd in een Duitse tinnitus kliniek, “Das Glas der Lebensakzeptanz”.
In mijn spreekuur teken ik het altijd al op z’n kop, zo goed ken ik het, zo kan de patiënt het meteen vanuit zijn positie aan de andere kant van de tafel goed zien, maar los daarvan is de gedachte achter “Das Glas der Lebensakzeptanz” zo herkenbaar voor de patient, maar nog meer voor mezelf!

Een glas getekend en dan langzaam vullend met energievreters, stress, spanningen. Zaken waar je je zorgen over maakt.
Een standaard rijtje; lichamelijke klachten, werkgerelateerde problemen, thuissituatie, familie, ik geef altijd maar wat voorbeelden.
Het glas loopt over. Bij de één een moment om tinnitus te ontwikkelen bij de ander een vertigo migraine. Zoals nu bij mezelf.

De druppel.
De vicieuze cirkel.

Draaglast, draagkracht, draagvlak, deze drie elementen zien we terug in een beeldje. Een kunstwerk dat onze maatschappelijk werker van het tinnitusteam steeds gebruikt bij het thema wij in de avonduren samen geven. Ik zit er dan bij en luister iedere keer naar wat mijn collega in zijn deel van het verhaal te vertellen heeft. Draagkracht/Draaglast/Draagvlak.

Het beeldje is een vrij abstracte weergave van twee figuren die samen één vormen. Aan de onderzijde in elkaar overlopen. Als je goed kijkt een mannen- en een vrouwenfiguur. Die beide hun armen omhoog houden, de armen zijn symbool voor de draagkracht. Beide figuren houden samen een soort van ovalen steen omhoog, de draaglast. Dit alles wordt in balans gehouden op een vlakke onderkant, het draagvlak. In dit thema wordt uitvoerig stil gestaan bij deze driehoek; draaglast, draagkracht, draagvlak. Dit thema geven we na een stevige werkdag, zo van half 6 tot half 8 in de avond. Gelukkig vinden we allemaal ons werk heel leuk en is er een enorme steun uit het team. En bij mij thuis wachten ze heel lief met eten totdat ik er ben, draagvlak genoeg zou je zeggen.

Maar als ik zo luister ga ik zelf vrijwel continu over grenzen heen, maak ik me veel te veel zorgen over vanalles en nogwat en wil ik het voor iedereen goed doen. Sta voor iedereen meteen klaar, behalve voor mezelf.

En dan zegt je lichaam STOP! Tot hier en niet verder. En dan is het heel belangrijk om naar je lichaam te luisteren en die signalen serieus te nemen.

Dan ga ik schilderen, sporten, wandelen met m’n lief. De accu weer opladen. Balans terugbrengen. Want je kunt er pas echt voor iemand zijn, als je eerst goed voor jezelf zorgt.

Ik kan pas geven, als ik iets te geven heb.

Het is zo complex, het leven. Van elkaar kunnen we leren.

Laat ik er toch ook iets positiefs in zien; naast de professional, ben ik nu ineen tevens ervaringsdeskundige, daarmee kan ik nóg beter m’n patiënten helpen. Als ik het over een Ménière-aanval heb, weet ik hoe dat voelt. Vreselijk. Waarbij het woord vrees, in het woord vreselijk, een bepalende factor is in wat er met je gebeurt. Het lichaam is letterlijk in paniek, omwille van het verlies van controle. Lopen kan niet meer, stil liggen heeft geen zin, ogen sluiten ook niet, het blijft draaien, wat je ook doet. Je lichaam probeert de controle terug te krijgen en dat lukt niet. In een spel is dat misschien leuk, of als je het even ervaart wetende dat het zo weer over is, kun je het makkelijker hebben. Wil je ervaren wat dit is, draaiduizeligheid, dan kun je de volgende oefening uitvoeren.

Ga gewoon rechtstaan. Wel met wat ruimte om je heen, kijk goed dat mocht je vanuit deze positie vallen, dat je daar de ruimte voor hebt. Geen scherpe punten van tafels of stoelen om je heen? Draai nu dan 20 keer om je as, blijf op de plaats staan en draai rondjes, even heel snel. …, 10, 9, 8,…3, 2, 1, ok. En probeer nu te lopen. Gewoon rechtdoor. Dat lukt niet. Stel je dit nu voor, de hele tijd. Of in aanval op je werk.

Gelukkig wist ik precies wat het was, wat er in mijn lichaam gebeurt, wat te doen om vooral rust te behouden, het toe te laten, het te laten gebeuren. Net als in een achtbaan, die meerdere keren over de kop gaat, die “kurkentrekkers” achter elkaar door. Maar in een achtbaan geef ik me over aan die krachten, die sensatie, dan is het leuk. Dat laat ik dan gewoon gebeuren, omdat het zo gepland is. Ga ik ervaren. Spannend is het wel, als je zo zit te wachten op dat moment dat het karretje begint te rijden, dus zelfs al weet je dat alles veilig is, dat er nog een stuk of 50 andere mensen met je meerijden, toch is het spannend. Als het gedaan is, dan is er opluchting dat het over is, maar tevens een gevoel van adrenaline door je lichaam heen, wat ook wel op dat moment in die attractie weer lekker is.

Zo ben ik ook die aanval “ingestapt”, het te zien als even een hele lange rit in een achtbaan, niet wetende welke bochten die maakt, hoeveel loopings die gaat, het gewoon ervaren, soms even met de ogen dicht, soms even met een uitroep van dat het net even te veel is.

Het duurde twee volle dagen, waarschijnlijk had ik een kortingskaart gehad. Maar lettend op mijn ademhaling, wat tools en handvatten die ik ken vanuit de thema’s en sessies, kwam ik er goed doorheen. Was het een ervaring die een ervaring moest zijn. Een volgende keer weet ik wat me te wachten staat, hoe ik er nog beter mee om kan gaan, maar vooral ook dat ik eerder aan die rem moet trekken om niet zo hoog te hoeven gaan. Grenzen te bewaken. En het af en toe gewoon even rustig aan te doen.

Het leven is soms een achtbaan. En de wereld draait gewoon door!

Toen was God heel gewoon

In de serie van “De kracht zit in de mens zelf”.

Een geheel ander verhaal is het volgende:

Van een volwassen man, trotse vader van een gezin dat anderhalf jaar geleden is gevlucht vanuit Syrië naar Nederland. Met zijn gezin al een verblijfsstatus heeft en zeker niet meer terug kan naar het geboorteland.

Onmogelijk. Waarom? Dat verhaal is letterlijk te triest voor woorden en kan ik daarom ook hier niet beschrijven, geen woorden die de pijn en verdriet van verlies kunnen beschrijven.

Maar waar het mij om gaat is het volgende: Ik zag meneer eerst met zijn vrouw. Een mooie krachtige vrouw, met hoofddoek, maar haar bijzonder sterke persoonlijkheid is in haar gezicht, in haar houding en in haar ogen te zien.

Omdat haar echtgenoot geen woord Nederlands spreekt, spreekt zij voor haar man. En dat met veel liefde en respect, zo mooi om te zien.

Zij spreekt zeer gebrekkig Nederlands, hij dus helemaal niet.

De bedoeling is schijnbaar dat ik via haar eigen mobiel de zoon bel, die beter Nederlands spreekt en zo als tolk kan functioneren. Een professionele tolk wordt namelijk niet meer vergoed, vandaar dat we het op deze manier moeten aanpakken.

Alleen het probleem op deze dag is dat het gesprek dat ik in de planning had minstens één uur zou gaan duren, waarin ik aan de hand van plaatjes en tekeningen, zoals gewoonlijk in mijn tinnitusspreekuur, één en ander zou gaan uitleggen.

Mijn vraag is of zij samen met de zoon een nieuwe afspraak kunnen maken, waarin we het gesprek dan live op het audiologisch centrum kunnen laten plaatsvinden.

Het is echter twee weken voor de zomervakantie, het hele spreekuur de komende weken is volledig volgeboekt. Om deze mensen eerder te zien maken we een afspraak op de eerstvolgende maandag na werktijd. Na werktijd, zodat ik voor dit gesprek uitvoerig de tijd kan nemen. Anders heeft het geen zin.

Een nieuwe afspraak wordt gemaakt.

De maandag erop zijn ze er, de zoon is nu meegekomen. Hij woont al bijna drie jaar in Nederland en spreekt uitstekend Nederlands en Engels.

Een moderne zoon, ik schat net zo rond de twintig. Hij staat nog helemaal aan het begin van zijn leven en nu al deze ervaringen die hem meteen volwassen maken. Hij die nu een soort van “vaderrol” krijgt over het gezin, want hij spreekt de taal van hier.

In het land der blinde is één oog koning.

Het gesprek verloopt veel beter. De vader die in het vorige gesprek geen woord zei, maar nu, omdat hij via zijn zoon in zijn eigen taal zijn verhaal kan vertellen, als een waterval aan verhalen met me deelt.

Hij kan mij vertellen dat hij de vreselijkste dingen heeft meegemaakt. Zijn oren flink ontstoken zijn geweest. In zijn land door oorlog geen goede zorg beschikbaar was en hij nu met een ernstig gehoorverlies achter blijft en naast de beperking die dit gehoorverlies geeft in het horen, hij ook nog last heeft van die irritante ruis in beide oren, rechts meer dan links. Tinnitus.

Ik leg alles tot in de puntjes uit. Vanaf de oorschelp tot aan de auditieve cortex. Gelukkig via zijn zoon begrijpt hij wat de bedoeling is, ook de zoon begrijpt het volledig. Het gehoorverlies, de impact die de stress en spanningen hebben gehad. Nu het nieuwe leven in Nederland, het onbegrip, de spanningen in de wereld, de ontwikkelingen, het onwetende, het onbekende. Al dit samen en de invloed op het gehoor en de tinnitus.
De brug naar het vervolgtraject in onze tinnitusbehandeling is gemaakt.

We hebben uiteindelijk nog een ontzettend leuk gesprek over het feit dat ik vanuit de spraakverstaanbaarheid het heb over frequentie en luidheid in tonen. De beschrijving van het gehoor, dat de vader met een trotse blik nog hierop mij wil laten weten dat in hun taal, de Arabische taal, het heel gebruikelijk is om bij de beschrijving van iemands uiterlijk, naast de kleur van het haar of van de ogen, de lengte, het postuur, ook de kleur van iemands stem te beschrijven. Dat er in de Arabische taal daar specifieke woorden voor zijn. Meer in de vorm van een zachte stem of een harde stem. Waarbij zacht en hard, hier niet in volume is, maar in kleur. Hoe mooi is dat! Uiterlijk is het dus niet alleen!

Voordat ze naar buiten gaan kan ik het niet laten de zoon te vragen hoe het nu zal gaan met Syrië. Wat hij er van denkt.

De zoon, een hele nette jonge man, gemotiveerd, positief, respectvol, slim, enkel een goed persoon, met een ongelofelijke dankbaarheid naar Europa en vooral naar Nederland. Dankbaar voor de kansen die hem geboden worden en hij met beide handen aanpakt. Hij wel!

Wat ik dan denk: “Genoeg Nederlanders in mijn omgeving die ik ken, die die kansen laten liggen. In vele betere omstandigheden verkeren en enkel maar durven te klagen en O wee, als een vluchteling iets te veel steun krijgt…”.

Anyway, kan ik nog wel even over doorgaan…

Maar ik had het met deze jonge Syriër over journalisme en het kiezen van woorden.

Hij is een trotse Syriër. Een trotse houding ontstaat op het moment hij vertelt over zijn land, zijn geboorteland. Met tranen in zijn ogen: “Syrië is zo een mooi land, zulke lieve mooie mensen, en een handje vol landgenoten met daarbij vele externe partijen die dat mooie land helemaal kapot maken. Geen moslims, geen IS, IS bestaat überhaupt niet meer, het zijn nu meerdere andere partijen die er voordeel bij hebben dat die oorlog blijft bestaan…”.

“Waarom?” Vraagt hij zich af. “Waarom, wordt bij de berichtgeving van de aanslag in München in de kop van de titel in kranten meteen ook genoemd dat de dader een Iraniër is, waarbij dit IRANIËR zelfs in kapitaalletters staat?”

Dit hele gesprek zet mij aan het denken.

Daarbij vraag ik mij af:
Is het dan nu zo dat het huidige journalisme vooral kijkt naar het entertainment-effect? Wat is het “de grote massa” wil horen? Waar haal ik de meeste kijkers/lezers vandaan?

Is er niemand van de redactie die kijkt naar hoe kunnen we berichtgeving zo vorm geven dat we de doemdenkers geen kans geven? Dat “we” meewerken aan wereldvrede?!

Ik ben er namelijk van overtuigd dat je elk bericht kunt ombuigen naar welke kant jou het beste past. Zeker als het om titels van stukken gaat. Waar ligt de focus.
En net de mensen waar het mij om gaat, waarbij het van belang is om net die mensen van goede info te voorzien, om zo die negatieve gedachten te veranderen, mensen die enkel koppen, titels lezen en “POW-nieuws” kijken.

Entertainment-journalistiek!

Lol hebben om anderen af te zeiken, mensen willen pakken op hun zwakte ook al bedrijven ze uitermate goeie politiek voor het behoud van wereldvrede.

In het gesprek met die jonge Syriër werd mij één belangrijk aspect duidelijk, in de huidige maatschappij, waarin we vluchtig nieuws tot ons nemen: interesse in diepgang is er niet meer, enkel koppen en filmpjes van max 1 minuut bekijken, want anders is het te saai. Al deze info bepaald waarop mensen straks weer gaan stemmen, dit bepaald dat een “Mohamed” in Maastricht als student geen kamer kan krijgen, omdat op moment hij zijn naam op het intake-formulier schrijft, hem letterlijk tot drie keer toe de deur wordt gewezen, zeker als je ook nog eens uit Syrië komt.
De verhuurders niet even een gesprek aangaan en even doorvragen, interesse tonen en er dan achter komen dat dit een echte moslim is.

Een echte moslim, een man met een hart van goud. Geen vlieg kwaad kan doen, want God is met hem, geeft hem vertrouwen, geeft hem kracht. Waakt over hem.

Op mijn vraag; Denk je dat het ooit nog goed komt met Syrië? antwoordde hij; God, zal het weten, het is aan God.

“In Sha Allah”. Als God het toelaat.

Gelijk heeft hij, te bedenken dat God niet een persoon is, maar iets groters dan wij als mens. Een kracht die wel in ons allemaal zit, maar ook in die vlinder, die boom, het water, het goddelijke, wat eigenlijk met geen pen te beschrijven is, waar wij als mens vaak gewoon maar aan voorbij gaan, het mooie dat ons gegeven is: het Leven!

Het is maar hoe je het bekijkt.

Laten we hopen dat het allemaal goed komt, m’n opa zou zeggen: “Es Gott bleef!”, “Als God het toelaat”. Toen ook was God heel gewoon.

In Sha Allah – إِنْ شَاءَ ٱللَّٰهُ

“Wat ben ik blij dat ik vandaag hier naartoe gekomen ben!”

Een dame op leeftijd, de volgende maand is ze jarig en wordt ze negentig! Een mevrouw nog zo fit als een hoentje en geestelijk helemaal bij. Daar teken ik voor. Samen met haar zoon is ze op mijn spreekuur. De zoon is waarschijnlijk al de vijftig gepasseerd, maar nog steeds haar kleine jongen.

Deze mevrouw is ernstig slechthorend, gebruikt beiderzijds hoortoestellen en ondanks deze hulpmiddelen moet ze zich heel goed concentreren om alles goed mee te krijgen, kan wel redelijk met haar slechthorendheid omgaan, maar haar hoofdklacht is die irritante pieptoon midden in haar hoofd, ze wordt er helemaal gek van, vooral het ’s nachts. Tinnitus.

Zoals gewoonlijk begin ik mijn uitleg, peil daarbij hoe de patient de informatie oppakt en ga dan weer verder. Boven verwachting kan ze mij volgen, qua gehoor, maar ook qua begrip. Ze wordt geraakt door wat ik haar te vertellen heb, gaat letterlijk op de punt van haar stoel zitten om alles mee te krijgen. Ik praat langzamer, waardoor ik al als vanzelf duidelijker articuleer. Elk woord kan ze volgen. Haar ogen schitteren bij wat ze nu meekrijgt. Het wordt elke zin voor haar duidelijker waar het probleem vandaan komt, hoe ons complexe auditieve systeem werkt en nog belangrijker, het wordt haar ook duidelijker dat er wel iets aan te doen is. Ongelofelijk hoe snel ze de informatie oppakt.

Ze kijkt naar haar zoon en zegt: “Wat ben ik blij dat ik vandaag hier naartoe gekomen ben!”.

Een mevrouw van 90 jaar, vele jaren al aan het zoeken geweest om iets te doen aan die irritante pieptoon, iets om die vicieuze cirkel waarin ze is terechtgekomen te doorbreken. Zij het nu pas gaat inzien hoe die cirkel te doorbreken is. Dat ze zelfs nu meteen al ziet dat de kracht in haarzelf zit, wij haar daarin gaan en kunnen helpen. Ze het tot in detail al meteen begrijpt. Ze in haar eigen woorden mijn verhaal kort nog eens herhaalt en ze zo blij is, dat ik in haar 90-jarige ogen de sprankeling zie, waarschijnlijk diezelfde traantjes van geluk en blijdschap, die ik ook voel.

Met een brede lach op haar gezicht loopt ze naar buiten en gaat vol vertrouwen de vervolgafspraken tegemoet. De woorden “Wat ben ik blij dat ik vandaag hier naartoe gekomen ben!” klinken nog na in mijn oren.

Waar was jij 11 september 2001?

Als de dag van gisteren. Ik kan het me nog zo goed herinneren. Het was hier in Nederland aan het eind van de dag, daar in New York net het begin van wat een mooie zonnige dag had moeten gaan zijn.

Nu weet iedereen zich dat moment te herinneren waarop op straat bij toeval iemand een opname maakt van een brandweerman, je hoort een vliegtuig vrij laag overkomen, sowieso veel te laag voor New York, het geluid van dat laag overvliegend vliegtuig is niet normaal, je ziet dan ook iedereen naar boven kijken en dan gebeurt het. Het eerste toestel boort zich in de toren. Dat moment heeft zoveel impact, dat meteen alle nieuwszenders live verslag geven over wat er aan de hand is.

Ik ben op dat moment op de afdeling KNO MUMC+, Maastricht, volg er m’n opleiding tot klinisch fysicus – audioloog. Veel van mijn collega’s zijn er ooit geweest, voor hun werk, congresbezoek, uitwisselingsprogramma’s in klinieken, enkelen hebben zelfs bovenop die torens gestaan, herkennen in detail de skyline. Vandaar ook dat het meteen al inslaat als een bom op de afdeling. Iemand had het nieuws gehoord, meteen de TV in de vergaderkamer aangezet, het werd een soort van crisiscentrum, bijna de hele afdeling verzamelt er zich. Staan in een kring om de TV heen. Het is al later op de dag en meestal rond dit tijdstip is iedereen werkzaam aan administratief werk, dan kun je wel zaken even laten liggen. Sowieso is hetgeen wat je voor je ogen ziet gebeuren zo onwaarschijnlijk, maar zo reëel, dat de wereld even stilstaat. Ongeloof, bezorgd, getroffen, verstild kijken we naar de beelden. Niet wetende wat er nog komen gaat.

Het tweede toestel, hoe bizar, live kijkt de wereld naar een gebeurtenis die de wereld verandert, een gebeurtenis die het woord “vrijheid” pas echt een betekenis geeft. Voor 9-11 was er de vrijheid om te reizen zonder nog echt bang te zijn voor een aanslag van deze omvang. Voor 9-11 was er de vrijheid om vrij te denken, waar gewoon iedereen zichzelf kon zijn. Pas vanaf 9-11 worden we ons bewust dat vrijheid niet zo vanzelfsprekend meer is als dat het lijkt. Na 9-11 is het voor het eerst dat Amerikanen zich echt bedreigd voelen in eigen land.

11 september 2001 14:46 uur Nederlandse tijd, 8:46 uur in New York, de stad was net aan het ontwaken, letterlijk en figuurlijk, tot dan was het een stad waar alles kon. In één klap, die later blijkt uit meerdere aanslagen tegelijkertijd te bestaan, wordt die vrijheid van de aardbol geveegd. Vanaf dan is het vanzelfsprekend om een strengere controle op vliegvelden te moeten ondergaan, vanaf dan is geloof en islam bijna onafscheidelijk onterecht verbonden met dood en verderf.
Vanaf dan is er schijnbaar een vrijkaart om te vechten voor je eigen vaderland, geboorteland, met vooral de Amerikaanse vlag als mascotte.
Vanaf dan is de wereld waarin we leven, een wereld waarin bewust het vieren van vrijheid misschien net de beperking geeft om echt van vrijheid te genieten.
Een selfie op ground zero is not done, maar is het misschien net goed om zo’n plek met je vrienden te delen? Te laten zien hoe immens groot die plek is, hoe verdrietig het is om al die namen te zien, mensen die op die mooie zonnige septemberdag het leven moesten laten gaan. Sommige zelfs er bewust voor moesten kiezen er zelf een einde aan te maken of levend te verbranden. De honderden die in het diepen springen om zo minder pijn te ervaren in de laatste minuten van hun leven.

En nog steeds elke dag sterven mensen door geweld, door idiote acties van terroristen, criminelen, mannen en vrouwen die vanuit een compleet verkeerd geloof, opvoeding, ideologie “strijden” voor net die vrijheid die zijzelf volledig stuk maken. Een drang om alles te vernietigen waar ze net voor willen gaan.

Nu 15 jaar later is er nog elke dag wel een 9-11 die mensen ondergaan, maar dan op plekken op deze aardbol waar niet zo velen van ons zijn geweest, op plekken waar we niet de skyline van herkennen, op plekken die voor ons lijken aan de andere kant van de wereld te liggen, een compleet andere wereld te zijn. Maar toch is het hetzelfde, gaan er bijna elke dag levens onnodig verloren in een strijd die geen strijd is.

Daarom, zodat we nooit zullen vergeten…

Kunst als belegging? Of toch de Bitcoin?

De bitcoin en al die andere cryptomunten verliezen weer sterk in waarde. Een farce was het weer, erger nog dan de contemporary art bubble van de jaren 90. Beleggen in objecten, in iets om er even heel snel en makkelijk rijk mee te worden.

Nu de bitcoin dus, het virtuele goud. Het “vinden” van een nieuwe bitcoin noemen ze dan ook “minnen”, net als bij goud moet je dat vinden, maar dan virtueel.

Je zoekt iets dat in waarde (emotionele waarde) gevraagd is en schaars. Wat iedereen wil hebben, maar toch ook uniek is. Bijzonder. Niet zo maar even na te maken is. Een digitale munt? Maar weinigen die het kunnen, dat minnen, vandaar dat het schaars is.

In de media aandacht voor al die multimiljonairs die met hun bitcoins, naar het lijkt, zonder al te veel werken, de slag van hun leven slaan. Het succes is echter van korte duur, de koers heeft haar neerwaartse gang ingezet. Weg vertrouwen, weg uniek en bijzonder.

Wat is dan een alternatief om te beleggen Wat maakt uniek en bijzonder?

De natuur. Kijk in de natuur. Hoeveel verschil is daar niet te vinden? Elk individu als persoon alleen al is uniek, bijzonder, maar ook elke bijzondere plek op aarde, kan al adembenemend zijn, een bezoek aan die plek onbetaalbaar.

En dan is de brug naar kunst makkelijk gemaakt. Want kunst is ook uniek. Kan daardoor schaars zijn en daarmee waardevol.

Kunst als belegging? Dat alleen al is een kunst. Want de contemporary art bubble van de jaren negentig ligt nog vers in het geheugen.

Beleggen in kunst kan. Maar dan wel ook alleen beleggen in bruikbare kunst. Daarmee bedoel ik, kunst die jou raakt. Die je hoe ook prachtig vindt om thuis of op je werk op te hangen. Die jij waard vindt om in bezit te hebben.

Bruikbaar dus als kunst. Kunst die past in jouw omgeving en in jouw leven. Kunst waar jij blij van wordt. Want stel dat het dan niets wordt, heb je nog altijd een kunstwerk dat jij mooi vindt, dat jou persoonlijk iets brengt. Bij cryptomunten, heb je helemaal niets, mocht de koers in elkaar vallen.

Alleen bij kunst komt er een element bij, het verhaal achter de kunst, niet de intrinsieke waarde, maar de nominale waarde van het kunstobject? Wat draagt het kunstwerk uit? Kun je je daar in vinden?
Weet je zeker dat die kunstenaar wel goede bedoelingen had?
Kun jij je in zijn/haar gedachten vinden?

Zeer actueel zijn nu de kunstbeelden van strijders van vroeger, waarbij slavernij of andere zeer negatieve aspecten aan gekoppeld zijn, dan verliest een kunstwerk meteen in waarde. Moet zelfs in een hoek verdwijnen om eerst het verhaal er bij te vertellen.

Wil je gaan beleggen in kunst, dan moet kunst ook op de lange termijn haar waarde behouden of zelfs in waarde stijgen om zo voor profijt te zorgen, in een vorm van beleggen dus.

En dan komt iets dat heb ik me tot nog toe niet gerealiseerd, maar datgene wat in de beleggingswereld essentieel is; vertrouwen!

Vertrouwen dat het altijd goed komt en het er altijd zal zijn, ook al is het schaars en uniek.
Die combi, dat is een kunst om die te vinden, maar net dat, dat maakt Kunst!

“The most beautiful thing we can experience is the mysterious. It is the source of all true art and science.” -Albert Einstein

Als natuurkundige mijn grootse voorbeeld, relativiteitstheorie is een geniale vondst voor de mensheid, ook dat is kunst. Sowieso was Einstein een genie in alles wat ons mens mens maakt. Het kunnen beschrijven in formules van alles wat we zien en gebeurt om ons heen. De krachten in het heelal, tijd en massa. Maar Einstein had ook zicht op wat er met ons mensen gebeurt, samenleving, rassen en standen.

Beleggen. Voor mij persoonlijk is de definitie van beleggen; Nu iets doen of maken om er later beter van te worden. Beleggen voor mij is dus niet, meer geld genereren, maar een verrijking van jezelf. Je eigen spirit.

Spiritualiteit heeft te maken met een persoonlijke innerlijke ervaring. Onverklaarbare krachten. Iets wat wij niet kunnen verklaren met natuurkundige wetten en wiskundige formules. Spiritualiteit hoeft in deze niet zweverig te zijn, spiritueel kan ook al zijn het ontstaan van iets in de natuur, een boom die groeit, een prachtige vlinder die zich uit een rups ontpopt, wolkpartijen in de lucht, de golven en het spel met het zand aan zee, we kunnen het wel al beschrijven hoe het ontstaat, maar je kunt het niet zo maar even 1 2 3 namaken, daarvoor is het te complex. In deze tijd zijn we het allemaal zo vanzelfsprekend gaan vinden, al dat moois om ons heen. Spiritualiteit heeft een nare bijsmaak gekregen. Spiritualiteit en geloof, te vaak is er jammergenoeg slecht over gesproken. Enkel naar negatieve effecten gekeken. Terwijl spiritualiteit en geloof gewoon bij de mens horen. Zonder spiritualiteit of geloof zijn we dieren.

Spiritualiteit is om ons heen, elke dag. Het ontstaan van mooie dingen. Sneeuw die uit de hemel valt en alles wit maakt. Regen in de zomer alles groener maakt. Maar ook in ons eigen leven. Voor mij persoonlijk gebeurt dit spiritueel proces bij het maken van mijn eigen kunstwerken. Daarin ontstaat er ook altijd iets bijzonders, een proces waaraan ik wel deelneem, maar absoluut niet de leiding in heb. Ik laat het gewoon gebeuren, ik laat het ontstaan. Ik kijk toe. BiJ het maken al ben ik de toeschouwer. Net als in de natuur zelf ontstaat er iets moois. Dat is spiritueel als je het zo bekijkt.

Maar ik zie het kunstwerk dat hier dan door ontstaat voor mezelf vooral ook als een soort belegging; op doek iets vastleggen om er later terug naar te kijken en er een goed gevoel bij te krijgen. Meer in de vorm van waardering voor het ontstane. En bij alle doeken zie ik steeds weer iets nieuws, waardoor ze voor mij elke keer weer meer waarde krijgen, als in een emotie, qua gevoel, als ook in het werk op zich, de bijzondere structuren die door het proces ontstaan zijn. En ja, als ik die waarde dan uiteindelijk in iets moet uitdrukken om dat aan een ander door te geven, daarvoor hebben we ooit geld bedacht. Nu denk ik dat het woord beleggen in deze tijd naar enkel beleggen in geld gegroeid is. Zelfs met de bitcoin en al die ander munten tot enkel een getalletje opnieuw mobiel. Met dan de vraag; hoe haal ik er zoveel mogelijk rendement uit, in geld! Waarbij ik dus van mening ben dat als dat het doel is, enkel meer geld te verkrijgen, je met heel veel zaken net de plank helemaal mis slaat.

Kunst daarentegen kan een uitkomst zijn. De waarde die je aan een kunstwerk geeft is in eerste instantie vanuit je hart, een emotie, een gevoel, om dat dan uiteindelijk in iets uit te drukken hebben we geld bedacht, maar ja, sommige dingen blijven onbetaalbaar! Dan is die nominale waarde, het spirituele element, zo groot, dat is bijna niet in geld uit te drukken. En dat noemen we meestal; een wonder! Wonderbaarlijk. En dat is zeer uniek. Schaars en bijzonder.

Degene die goed kijkt, ziet pas echt hoe mooi het is!

Want die waarde, die is niet het geld, maar de emotionele spirituele waarde! En die, die maak je zelf. Zij die pas een kunstwerk gaan waarderen op het moment er een prijskaartje van twee miljoen bij hangt, zij kijken niet naar wat het nu echt voor hun waard is. Maar kijken enkel naar “het geld”.

Ben je zelf niet creatief en wil je beleggen in kunst, dan is het dus kunst een kunstenaar te vinden waar je vrijwel zeker van bent dat die succesvol gaat zijn, nog voor jou betaalbare kunst maakt, maar waarvan je vrijwel zeker weet dat die kunst in de loop van de tijd schaars gaat zijn.

Professionele galerijen kunnen daar advies in geven. Zij hebben een neus voor de waarde die kunst in de toekomst zal ontwikkelen.

Kunst als belegging is een kunst op zich.

De verjaardagstaart

 

Vrijdag 18 maart 2016. Naar aanleiding van leuke berichtjes op Facebook had ik deze reactie geschreven, nu ik het weer lees is het goed om er bij stil te staan, vandaar dat ik het bericht hier nog eens deel.

Lieve lieve mensen,

Dank voor al jullie reacties en de cadeautjes die ik ontvangen heb!

Het leven is een feest, maar de slingers moet je zelf ophangen?!!

No way!

Het is zó leuk als het een keer voor je gedaan wordt!

En het leven is geen feest! Als ik zie hoeveel jonge levenslustige mensen de laatste tijd ons verlaten hebben, de doffe ellende elke dag in nieuws en in de wereldpolitiek.

Net misschien daarom is het goed om toch bewust je verjaardag te vieren. Niet per se als feest, maar je zelf bewust te zijn van datgene wat je hebt. En dat je er weer een jaartje bij mocht hebben.  Dankbaar te zijn voor het stukje taart dat je al had, hebt en elke dag viert dat je nog een stukje mag.

Het leven is pas mooi als je genoeg mensen om je heen hebt waarvan je zeker weet dat die jou lief hebben, dat je gezond mag zijn en de mogelijkheid hebt om er überhaupt te kunnen zijn, te zijn als een mooi mens.

Dankbaar te zijn voor de kleine cadeautjes die je krijgt, al is het enkel één woord; “gefeliciteerd” met een smiley er bij.

Bij toeval had ik deze keer verlof op mijn verjaardag, dat is me goed bevallen. Normaal laat ik deze dag het liefst aan mij voorbij gaan. Er geen aandacht aan geven.

Nu op een vrijdag, mijn vaste vrije dag, ben ik dus een keer thuis op mijn verjaardag.

Één van mijn collega’s (maatschappelijk werker) doet dat al jaren, op zijn verjaardag verlof nemen, het vieren met zijn gezin, met enkel degene die het dichtste bij hem staan. Niet groots, maar vooral bewust dankbaar te zijn op die dag.

Want die taart van het leven gaat langzaam op, beetje bij beetje.  Bewust genieten van elk stukje! Mmmmmm….

Want op is op!

Change before you have to

Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.
– Leo Tolstoy

Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.
– Nelson Mandela

The world as we have created it is a process of our thinking. It cannot be changed without changing our thinking.
– Albert Einstein

Never believe that a few caring people can’t change the world. For, indeed, that’s all who ever have.
– Margaret Mead

It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change.
– Charles Darwin

Change before you have to.
– Jack Welch

A little boy on the beach

One year ago. We all still have that picture in our mind, that little boy, with his red and blue clothes, laying with his face down on the beach, death…Aylan is his name. That he may rest in peace.

This is what I had to say at that time:

I have to say a few words…

A little boy lying on the beach…

From now on most of us have to think about Aylan, a three-year old boy, lying there, at the beach, his face down in the water…dead…

that he may rest in peace…

How many signs does our human race need to notice that we ourselves have the power to make this world hell or paradise?!

It is not OUR country, OUR religion, OUR land anymore!
How can people still fight for something which has happened or planned hundreds of years ago?! These lines of borders are only on paper!
Human rights have to be stronger than borders on paper or law written years ago. Time has changed!

Social media has the power to save this world. Look at what it did with arrogant people who think they can shoot the most beautiful animals for fun.
We have the POWER to make this world a place where every individual can live in paradise. Every individual!!
In some way we have the skills to do so, but it seems as if it is a kind of a challenge; Is the human race capable enough to make the best out of this?
I think that even FB makes now part of this whole challenge. The power is in it to change this world!
To make it a better place!

And I am sure that in all religions the basic elements are all the same! I think that people thousands of years ago have tried to discribed the way how life can be a miracle.

For me it does not matter what name we use, God, Allah, me myself, I even do not use any name, I do have respect for something which is bigger than us as a human being, this is so big no words can discribe it, but…we had to give a name…so we named it God or Allah. What I know for sure is, that this Allah, God, gives us a chance to make miracles happen! I belief in the power of Belief, but we have to do it ourselves!
It is not that a person from above is looking at us and watches us how we do it. Something bigger than us, than the whole world, gives us a chance to do good. This power is in everyone!! But one has the choice to use it!

If we really have our eyes open, miracles discribed as in the Bible or Koran even happen today. But we have to see it and we ourselves have to do it, we as a human.
And we as a human race have to stop wars where it is about land, belief, religion, gender, wars about if we use the name God or Allah, we are here together on this planet, and God, Allah or you name it, is everywhere in every person, flower, animal, cloud…for example take a glass of water and just have a look at it! Really if you just look at it, it’s amazing!
It’s clearance and the structure of it..something which is so common for us, if you think about how difficult it is to get a clean glass of water in wartime, then you maybe can see the beauty of it.
The power of water is amazing, when you have an injury you can clean it with water. But we are so used to it, we even can not see this power anymore. We just take it for granted!

The reversed boiling frog experiment?!

We nowadays have the knowledge to make clean water. To bring it back how it once was, as in paradise.
And I can tell you this, the knowledge is there, to make this whole world a paradise! We as a human we develop we explore, everything is already there. It dependance on us how quick do we get to that point to have the skills to do it?!
We can cure cancer, I have a strong belief in that, but then we have to have more people who do good research, not for money. But really to find a cure!

And still God, Allah, this power to do something good or to do something miraculous, is always with us, everything to do better is there, but WE have to do it ourselves! Together!

And today even it is more clear to me! The moment I saw The New Horizons taking pictures of Pluto. A day later we could see those pictures on our phone!!! That is already amazing!!! Out of physics this is a real miracle!!!
But it takes a long time for us to get there. It still is not possible for us to go further away than our own solarsystem! So still a long way to go! In distance and in knowledge!
In a few thousands of years the sun will collapse, the earth is then taken by the fire of the sun. That is astrophysics, that is what we know already. If we want to survive as a human race, we do have to stop thinking about money and land! We have to go and work together! And especially in Education and knowledge we have to invest.
I hope that the gifts we have; to think and make decisions and the knowledge to go beyond new horizons, we as a human race maybe can save this planet in all it’s beauty, art and culture…and that for every individual person, child or adult, this place can be paradise!
And that a little boy on the beach, in our imagination is just a boy playing at the beach and having fun!

Wonderen bestaan!

Vandaag zat ik even zo naar mijn telefoon te kijken, in mijn handen ronddraaiend en ik realiseerde me toen dat we nu eigenlijk met dit ding de hele wereld kunnen bedienen.
HET IS NIET TE GELOVEN, we nemen het maar zo klakkeloos aan…een schermpje, waar je letters op kunt typen, foto en video’s kunt sturen naar vrienden over de hele wereld.
De bedenker van de Polaroid camera, Edwin Land, had ooit als eerste een visioen om een apparaat te ontwikkelen zo groot als een portefeuille, dat zo in de binnenzak van je jasje zou passen, waarmee je op het moment zelf foto’s kan vastleggen en meteen die foto kan zien. Dat moment zou kunnen vastleggen. Hij maakte zijn droom waar door de Polaroid camera te ontwikkelen. Ingenieus was de ontwikkeling van de chemie waarmee de foto’s meteen na de klik in de hand vanzelf ontwikkelde. Overigens heeft een Nederlands bedrijf er afgelopen jaren opnieuw onderzoek naar gedaan om die formule opnieuw te vinden, het geheim was namelijk verloren gegaan.
Maar stel dat Edwin Land nu de smartphone zou zien. Vanuit zijn optiek zou dat ongelofelijk zijn.
Niet te bevatten.
En voor ons is het nu zo vanzelfsprekend.
En wie kan mij in detail vertellen hoe zo’n smartphone werkt?
Kun jij een smartphone zelf vanuit het niets maken?
Kan ik naast je komen zitten en dat jij me vanuit niets een werkende smartphone maakt?

Daarom is het ongelofelijk.

Maar we nemen het gewoon aan. Alsof het zo vanzelfsprekend is.
Nee, het is toch een wonder! Een wonder, dat wij mensen zelf hebben gemaakt, van het kleinste pixel op dit schermpje waar je nu naar kijkt, tot het hele netwerk van al die biljoenen websites, facebookpagina’s, instagramaccounts, foto’s, video’s aan toe.
Wij! Wij mensen. Als we maar samenwerken.
En echt, alles is mogelijk, alles! Als je maar samenwerkt en er het beste van maakt. En je er in gelooft, er in gelooft dat het kan. Zelfs het onmogelijke.

Het is Pinksteren, weer opnieuw. Elk jaar nu bewuster. Na mijn kunstproject in de Kloosterkerk twee jaar geleden, denk ik steeds even na over wat er met ons als mens gebeurt.
Dit project heeft mij vooral ook meer laten nadenken over wat geloof of godsdienst voor de mens betekent. Bewuster nadenken over wat ons godsdiensten nu eigenlijk willen zeggen, willen laten zien.
Het bewust ervaren van wat je hebt? Je bewust maken van wat nu echt belangrijk is in het leven? Je bewust maken van de wonderen die er kunnen zijn, die wij zelf als mens ook kunnen laten zijn?
Het is ons gegeven om te veranderen, om te maken, om zelf de keuze te hebben wat je met dit gegeven doet, de talenten die je hebt, de kennis, de kracht, om al dit in je leven te gebruiken, in te zetten. Toe te passen. Om goed te doen.
Wij, elk individu, kunnen zelf die keuze maken. Iedereen heeft die kansen. Jong of oud, arm of rijk , gezond of ook zelfs ziek, vrij of in gevangenschap. In welke situatie ook kun je altijd de keuze maken om goed te doen. Deel uit te maken van zij die wel iets van deze planeet kunnen maken. Wonderen laten gebeuren en bestaan. Dit te delen. Een ander te geven.
Al is het maar een helpende hand in de supermarkt, bij een meneer in een elektrische rolstoel zit en het pakje koffie op de bovenste plank er net niet van af kan pakken. Ongevraagd deze man te helpen.
Een oudere dame een zitplek geven in een overvolle trein.
Een belegd broodje vers gekocht, aan een bedelaar te geven.

Wonderen bestaan!

De smartphone.
Dat je met dit apparaat in je hand een keten kunt starten met allemaal berichten die elkaar steeds weer meer en meer gaan aanvullen.

Schrijf jouw eigen verhaal, jouw eigen verwondering en deel!

Ik ben er van overtuigd dat als we vooral het positieve delen, dit het negatieve in deze wereld overwint.
Je met jouw wonderlijke verhalen anderen gelukkig maakt. Dit nieuwe medium, social media, kan een nieuwe weg zijn om dit soort inspirerende verhalen te delen.
Op het moment je je dat bewuster bent, dan weet ik zeker, dan zul je zien dat wonderen bestaan.

“One small step for a man, one giant leap for mankind”

André Kuijpers live in het Openluchttheater Valkenburg 11 juni 2016. Een indrukwekkend college over meer dan enkel ruimtevaart!
Het was vooral een pleidooi voor vrede op aarde, om ons bewust te maken van iets dat gewoon ons allen raakt. Dat wat in de basis de zin van dit leven is. Vanuit het oneindige heelal, het eindige te laten zien. Het nietige van wij, mensen hier op aarde. Dat kleine planeetje, onze ruimtecapsule, aarde.
André Kuijpers’: “Er zijn zo veel meer sterren en planeten in het universum, dan alle zandkorrels op al de stranden op aarde!” Laat die even bezinken graag.
Astronauten leren vanaf dag 1 van hun opleiding om te overleven in space. Beter gezegd out of space. Want er is buiten onze aarde eigenlijk geen ruimte waar wij zo, zonder hulpmiddelen, zonder ingewikkelde apparatuur, kunnen overleven. Laat ook die even binnenkomen.
Dan komt het besef hoe klein wij zijn, wij mensen hier op die kleine stip in dat enorme heelal met alleen maar gevaar voor leven. LEVEN.
Maar dan dit, wij, wij mensen zijn wel al in staat om na te denken, te reizen in dat heelal, er naar te kijken, te zien en te herkennen, dat leven eindig is, dat van ons, elk individu, maar ook van elke ster, planeet, zonnestelsel het leven eindig is.
Maar een klein lichtpuntje is er dan wel aan de horizon, wij hebben de gave gekregen om hier zelf over na te denken en zelfs nog iets meer, de kennis en kunde te ontwikkelen om dat leven te redden. Er iets moois van te maken. KUNNEN MAKEN. Wij als mens hebben de kans gekregen om te leren, te ervaren, te doen. De keus. Een eigen wil.
Duizenden van jaren al worden er verhalen geschreven om de mens te laten inzien wat er eigenlijk echt toe doet in het LEVEN. Wat ons groter doel is in het leven. Ieder heeft een kwaliteit om dat groter doel te bereiken. Elk individu op zich, als deze maar diep genoeg nadenkt over wat echt een goed gevoel geeft.
Zoals Andre Kuijpers vanavond zo mooi in kaart bracht, de hele geschiedenis van de ruimtevaart. De kleine stappen die de mens daarbij maakte, uiteindelijk die kleine stappen ongelofelijk groot kunnen zijn. Kuijpers had hem niet in zijn lezing, maar ik gebruik hem hier toch even. De legendarische woorden: “One small step for a man, one giant step for mankind.” Niels Armstrong 1969.
Kuijpers maakte dit zelf duidelijk door te zeggen dat voor dit soort ontwikkelingen de 4 grote D’s nodig zijn;
Dromers, Denkers, Doeners en als laatste de Durfals.
Deze vier heb je nodig om iets groots neer te zetten wat de wetenschap weer stappen verder brengt.
Mooi ook hoe hij het beschreef, dat hij zich als astronaut af en toe een baby voelt. Een astronaut heeft een grote luier om, want zo’n reis naar het station duurt en duurt, maar het verblijf van een half jaar brengt hem ook helemaal terug naar het niet kunnen lopen, weer helemaal revalideren en met kleine stapjes beginnen met lopen. Kuipers ziet zo ook de ruimtevaart. We zijn echt pas helemaal aan het begin. De aarde is de wieg, vanuit die wieg, beginnen we nu pas met vallen en opstaan te leren om te lopen. Enkele missies die zijn mislukt, expedities waarbij alle leden het niet hebben overleefd. The Challenger, is mij nog het meeste bijgebleven, waarbij een vrouwelijke leerkracht deel uitmaakte van de crew.
We zijn er nog lang niet, we zitten echt net pas op onze eigen maan! Twaalf astronauten hebben daar op letterlijk hun voetstappen gezet. Twaalf pas.
Mars dromen we nu van. Mars, de eerstvolgende planeet in ons eigen zonnestelsel en dan moeten we nog verder.
Ondertussen zijn er ook vanuit onze eigen aarde krachten gaande, die onze eigen ruimtecapsule bedreigen, het kappen van de regenwouden, de industrie, de oorlogen, natuurrampen, grotendeels door de mens nu zelf uitgelokt. Invloeden van de mens die nu al vanuit de ruimte op foto’s uit dat heelal zichtbaar zijn. Waar deze mensen, de astronauten, zich ook duidelijk zorgen over maken. Wubbo Ockels, de andere bekende Nederlandse ruimtevaarder, houdt een aangrijpend pleidooi hierover op zijn sterfbed. Al meer dan 1 miljoen keer bekeken. Hij zou vlogger nummer 1 moeten zijn en niet een of andere idioot die van een brug af boven op een trein springt, om zo veel mogelijk volgers te krijgen. Anyway, hier gaat het dus om, waar houden wij ons als mens nu mee bezig? Wat is jouw doel of bijdrage aan het echte mens zijn?
We kunnen niet allemaal astronaut worden, dat is duidelijk als ik zie wat voor een supermens je moet zijn om al die kennis en kunde te vergaren en hoe gezond je moet zijn om dan uiteindelijk de lucht in te gaan. Maar we moeten ook echt niet allemaal hetzelfde zijn! En dat is net het mooie, samen zijn we zo sterk. In de kleinste vorm kan iedereen een bijdrage leveren aan dit groter geheel. Het begint echt al bij de kleine dingen, hoe ga je met elkaar om, de zin in het leven geven, opvoeden, helpen, de mens hier op aarde helpen, in welke vorm ook, eten, entertainment, kunst, cultuur, godsdienst, waarbij deze laatste de laatste tijd letterlijk en figuurlijk onder vuur ligt. Letterlijk en figuurlijk. En het woord GOD, ALLAH, al helemaal. En persoonlijk denk ik dat godsdienst al heel lang ons dit alles wil vertellen, zij die claimen echt te weten wat er in die boeken, in die verhalen beschreven staat, moeten eens goed lezen wat er staat. Verhalen die zich afspelen duizenden jaren geleden, met waarschijnlijk eenzelfde doel, OVERLEVEN, OVER LEVEN.
LEVEN. Hoe doen we dat en wat is echt belangrijk in het leven?
Maar vooral ook waar gaat het naar toe? De gevaren, de wonderen, de missies.
Is het dan niet zo, dat we nu hetzelfde weer opnieuw vorm geven? Ervaringen, de kijk op het leven willen delen, wonderen aan anderen willen laten zien. Social media staat er vol mee. Alleen we moeten het wel zien!
Ik ben er van overtuigd dat wij ook nu in een wonderbaarlijke tijd leven. Over weer duizend jaar kijken we hopelijk terug op nu, bijzondere mensen die nu iets betekend hebben worden dan nog genoemd, geëerd, zij die die verhalen hebben beschreven ook, maar ook dan zal opnieuw de keuze zijn, wat met die informatie, dat geschrevene te doen?
Ieder individu kan en mag dat zelf bepalen. Gelukkig ook. Eigen grenzen en haalbare doelen te stellen om uiteindelijk een fijn leven te hebben gehad.
Maar zoals Andre Kuijpers het verwoorde: Wij zijn allemaal astronauten in deze immens grote ruimtevaartcapsule, aarde.
Wubbo Ockels die deze gedachte emotioneel uitdraagt op zijn sterfbed:
Dit gedachtengoed te delen in welke vorm ook, is al een bijdrage aan het groter doel; het redden van moeder natuur, aarde!
LEVEN!

Alsjeblief, zeg nog eens Geodriehoek!

Ze zit naast me, 11 jaar, samen kijken we vanaf de bank naar een man, blond geverfd haar, een volwassen man die een menigte toespreekt en scandeert; “Wat willen jullie?! Minder Marokannen?! Minder Marokannen! Daar gaan wij voor zorgen!”.

Ze kijkt naar mij, ze lijkt zó op haar moeder; de donker bruine, bijna zwarte ogen, haar zwart krullend haar, haar hart van goud, haar trots gevoel dat haar roots Marokaans zijn, het land, het eten, de manier van leven, het land waar ze als klein kind vaker is geweest om haar familie te bezoeken, maar ze is ook trots om Nederlander te zijn, de tolerantie, de open mind, het land waar alles mag en kan, ze spreekt zelfs met de harde “G” en haar Limburgse wiskunde leraar vraagt haar steeds in de klas, “Alsjeblief, zeg nog eens Geodriehoek!”, omdat ze het zo leuk uitspreekt met die duidelijke harde “G”, zij die met normen en waarden is opgegroeid vanuit een islamitische achtergrond, net zoals ik met normen en waarden ben opgegroeid vanuit een katholieke achtergrond, zij die letterlijk geen vlieg kwaad kan doen, zij die de meest sociale meid is die ik ooit ben tegengekomen, zij, zij kijkt me aan en vraagt;
“Dyon, wat hebben wij misdaan?!”.

Toen, maart 2014, was ze elf, nu twee jaartjes ouder, nu weet zij zelf ook dat het woord “Marokkanen” meerdere betekenissen heeft, net als het woord “bom”.

“Jij bent de bom man!” Heeft toch een hele andere betekenis dan de bom die gisteren explodeerde in hartje België. Maar het kiezen van woorden in net deze tijd is zó belangrijk!

En als politicus moet je dat weten!

“Keep calm in times of terror!”

De vrijheid van meningsuiting is een goed recht, maar dat recht geeft geen recht om alles te mogen zeggen en zeker niet als politicus!

Wilders zou net in zijn functie als politicus ook moeten weten welke gevolgen dergelijke uitspraken heeft!
De woorden die hij als politicus kiest, moeten hoe ook weloverwogen zijn en op geen enkele manier een middel zijn voor het aanzetten tot haat voor een bepaalde bevolkingsgroep.
Wilders zou als politicus, en zeker als je een functie als president van een land ambieert, moeten weten dat het niet altijd mogelijk is, om in die functie gewoon blind te roepen wat zijn mening is! Als hij wil roepen wat hij allemaal te zeggen heeft, moet Wilders gewoon burger blijven, maar niet in functie van een land of burgers zijn.

De vrijheid van meningsuiting is een goed recht, maar dat recht geeft geen recht om alles te mogen zeggen, dan heb je als politicus het spel niet begrepen en mag je geen politicus zijn.

Het gaat mij niet om deze man te stoppen, maar mensen te bereiken die nu nog twijfelen om straks weer op hem te gaan stemmen, deze mensen te overtuigen dat Wilders en vooral het gedachtengoed Wilders een groot gevaar is voor net alles waar hij voor pleit; een betere SAMENleving!

Ik wil het zelfs nog sterker maken, een commissie van geleerden mag wat mij betreft toezicht gaan houden op mensen die politiek bedrijven en op het moment dat zij in die functie het boekje te buiten gaan een flinke boete krijgen of zelfs uit hun functie worden gezet. Net als bij de reclame code commissie die toezicht houdt op reclame.
De wereldeconomie en wereldvrede is afhankelijk van politiek! Politiek is toch belangrijker dan reclame of entertainment, daar zijn wel commissies die toezicht houden.

Politiek is in mijn ogen veel belangrijker! Waarom gaan we er dan zo laks mee om?

Zien doet volgen

Een mooi verhaal in de krant. Van twee bijzonder mooie mensen.

De media mag aan dit soort berichten meer aandacht geven.
Uhmm…wacht eens even, de media, social media, dat zijn wij nu ook! 😉

Ik ga het hier gewoon oppakken, het delen van mooie berichten, van mooie mensen.

Het goede in de mens. Inspirerend voor anderen. Laten zien waar het echt om draait in deze wereld; er voor een ander kunnen zijn! In welke vorm ook.

Ik ben er zelfs van overtuigd dat als er in de media meer aandacht voor zou zijn aan dat wat er wel goed gaat in de wereld, sowieso de wereld beter zou zijn.
Met bijna enkel aandacht voor aanslagen, geweld, idiote politieke gebeurtenissen, gaan we voorbij aan al die bijzondere positieve gebeurtenissen, acties, projecten die veel meer kunnen bereiken om de wereld een betere plek te maken.

Is het niet overal zo dat “zien doet volgen”?
In opvoeding, onderwijs, zelfs gewoon in het leven.

Daarom, deze keer in dit blog aandacht voor het goede in de mens.
Ben Ummels is gedetacheerd vanuit MUMC+ bij Adelante als fysiotherapeut. Eigenlijk een collega dus, vandaar dat mij dit verhaal nog eens extra aanspreekt.

https://www.adelante-zorggroep.nl/nl/nieuws/2016/9/vakantie-opsparen-voor-weeskinderen-in-thailand/

 

Spreken in het openbaar

De zaal zit bommetje vol, zo’n honderd mensen, allemaal geïnteresseerd in de gespecialiseerde tinnituszorg Adelante.
De eerste avond is al helemaal volgeboekt, een tweede avond staat al extra gepland. Ik heb er zin in!

Komt er een mevrouw na afloop van die eerste avond naar mij toe:
“U kunt het wel goed uitleggen, ik begrijp het nu pas allemaal veel beter. En u spreekt ook zo duidelijk en makkelijk.”

Makkelijk? Ja,nu gelukkig wel. Ze moest eens weten…

Ik, die vroeger een sociale fobie had, bij een familiefeestje zo verlegen was, dat als een tante vroeg hoe het met me ging ik enkel een paar woorden zei en ik het gesprek al snel naar iemand anders leidde, meestal naar m’n één jaar jongere broer, die geen probleem had met het spreken in het openbaar.
En zo tot m’n pubertijd steeds al die situaties kunnen vermijden. Het probleem werd echter enkel groter. Middelbare school werd een hel. Meest gênante momenten waren het voorlezen in de klas.

Uit m’n dagboek:
“Saskia, zat twee rijen naast me, zij had al voorgelezen en dat ging perfect, zelfs een compliment van de leerkracht. Maar ondertussen waren we al pagina’s verder, ik was al aan het tellen waar ik ongeveer zou uitkomen. Ik wilde me al voorbereiden op, lette al helemaal niet meer op het verhaal dat we aan het lezen waren.
En weer de volgende, de volgende dichterbij in de rij, mijn rij! Nog twee mensen voor me, ik voelde mijn hart al sneller kloppen, het zweet in mijn handpalmen, het warme gevoel in mijn lichaam. Engelse woorden dansend voor me, de woorden die nu gelezen worden, maar ook de woorden die ik straks lezen zal. En daar is weer de volgende alinea. Nu nog maar 1, hierna ben ik. Mijn hart hoor ik nu kloppen in beide oren, mijn ademhaling is sneller en stokt zo wat in mijn keel, mijn gedachten slaan nu op hol, binnen in mij is chaos. Van buiten verstil ik, als je nu mij zou zien zitten dan was er niets te zien, misschien een iets warmere rode kleur in mijn gezicht, maar dat zou ook van de warmte in de klas kunnen zijn, maar je zou niet denken aan die verlegenheid, die toch zo obvious is.

“Heel goed, Olaf, heel goed! Mooi! Dyon, jij bent aan de beurt!”

O, mijn God. Daar gaan we!

De eerste woorden lukken, daarna is het meteen over. Het blokt gewoon ergens in mijn keel. Ik moet nu helemaal rood zijn, dat zweet op m’n hoofd moet echt toch wel iedereen zien, dus ook voor Saskia. Net haar wil ik dat niet laten zien. Ik wil niet dat timide mannetje zijn die nog niet eens kan voorlezen. Het is over. Het lukt niet. Ik kan dit niet.
Ik kijk op, naar de leerkracht, misschien redt hij me, misschien redt hij me. En ja, het hoeft niet. Het is niet nodig om door te gaan. Waarschijnlijk weet de leerkracht dat ik goed kan compenseren met m’n woordjes leren en schrijven. Hij ziet mijn struggle en dat hoeft nou ook weer niet. “Gelukkig”, denk ik.
Heel even maar, want daarna heb ik weer spijt. Spijt dat het me weer niet is gelukt. Hoe dom kan ik zijn?”

Dat ik deze situatie na 27 jaar, nog zo in detail kon beschrijven, geeft aan hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad.
Nu, nu weet ik dat hier een aantal factoren speelden waardoor de situatie enkel erger werd.
Het had heel anders kunnen lopen als ik daar al had geweten wat ik nu weet: De kennis om een dergelijke situatie geheel om te buigen.

Hoe ik deze angst om in het openbaar te spreken uiteindelijk overwonnen heb, dank ik, elke dag nog steeds, aan m’n vader. Hij kwam rond mijn 18de, met een krantenartikel waarin mensen gezocht werden om deel te nemen aan een wetenschappelijk onderzoek van, toen nog de Rijks Universiteit Limburg, de RUL, nu University Maastricht.
Ze zochten jongeren met een sociale fobie. Ik mij aangemeld, mocht op gesprek en ja hoor, ik voldeed volledig aan de gestelde criteria, ik mocht deelnemen.
Ik had net mijn rijbewijs kan ik me nog herinneren en daar ging ik, elke week naar Maastricht en dat een aantal maanden lang.

Die cursus, die ervaring, heeft m’n leven compleet veranderd.

Die ervaring zou ik graag ooit nog willen delen met jongeren die net als ik toen niet durven te spreken in het openbaar, waarbij die angst om te spreken in het openbaar een belemmering vormt in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik zou ze dolgraag willen helpen om die angsten een plek te geven en gewoon vrij te kunnen spreken, ook al zijn er die angsten, zodat ook zij hun stem durven te laten horen. Vrij zijn om te kunnen spreken in het openbaar.

Maar vergeet niet, dat de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt, de (persoonlijke) reis, zoals ik het steeds weer zie, de reis hier naar toe, van het niet kunnen en durven spreken naar het zo veel plezier beleven aan de mogelijkheid om anderen je ervaringen en kennis te vertellen, te delen, dat die reis, ook de moeite waard is geweest!
Ik ben er van overtuigd dat iedereen in zijn leven een struggle heeft die hij moet overwinnen. De persoonlijke ontwikkeling waar je sterker en wijzer van wordt. Die reis alleen al, is al mooi genoeg. Om dan uiteindelijk boven op de top aan te komen en terug te kijken op het pad welk je gegaan bent is dan een fantastisch zicht.

De kracht zit in de mens zelf

De kracht zit in de Mens zelf.

Sinds 2002 ben ik als klinisch fysicus-audioloog werkzaam bij Adelante communicatie & audiologie, daarbij zie ik veel patiënten en in die gesprekken zie ik dat de mens in het algemeen, gewoon vanuit de basis, GOED is! Ik geloof in het goede van de mens. In de kracht van de mens zelf.

Ik zal proberen uit te leggen waarom.

Afgelopen jaren heb ik mij samen met een heel team aan enthousiaste collega’s gespecialiseerd in de behandeling van tinnitus, ook wel oorsuizen genoemd. Een zeer complex probleem waarvoor we vanuit ons centrum een gespecialiseerde interdisciplinaire aanpak hebben ontwikkeld. Een aanpak die zeer uniek en effectief is. Wetenschappelijk getoetst. Wereldwijd bekend. Maar daar gaat het hier nu niet over.

Ik wil het hebben over iets heel anders dat ik uit dit fantastische werk haal.

Als audioloog heb ik in het begin van dit uitgebreide programma een gesprek van 1 uur met de cliënt. Een gesprek waarin ik uitleg geef over het gehoor, over hoe ons oor werkt, hoe ons auditief systeem werkt, het neurale netwerk, de hersenen, wat wij als mens sowieso met geluiden doen. Van de oorschelp tot aan de auditieve cortex. Dit alles moet ik zo uitleggen dat de cliënt het begrijpt. Als het moet in Jip&Janneke taal.
Ja, dat kost tijd en inlevingsvermogen.
In dit interactief gesprek is het ook van belang om vanuit de optiek van de cliënt te werken, vanuit de wereld van de mens welke voor me zit, om al die informatie in de uitleg mee te nemen, zeg maar het leven waar de cliënt in verkeert te gebruiken in de uitleg. Het is niet enkel een verhaal dat ik vertel, het is een verhaal dat afhankelijk is van ervaringen, werkzaamheden, studies, relaties, stress, spanningen, waar cliënt allemaal mee te maken heeft. Dus ik verneem veel van de cliënt en die informatie is weer nodig om in het gesprek mee te nemen.

Vandaar dat ik de “mooiste” verhalen hoor van en over het leven. Dat ik de kracht in mensen zie, ondanks alles wat ze hebben meegemaakt. Levenswijsheden ontdek in die gesprekken.

Mensen zoals jij en ik, die het veel slechter hebben getroffen dan wie ook, maar ondanks vele tegenslagen kracht vinden om door te gaan en er weer bovenop komen.

Luctor et emergo.
Ik af en toe echt geraakt wordt met wat ik hoor en zie. Ik mijn tranen moet inhouden, me sterk moet houden bij het verhaal dat ik hoor. Niet enkel uit verdriet, maar gelukkig zelfs vaak genoeg ook uit vreugde, vreugde om te zien dat wij, met ons hele team, de mensen met deze ernstige klachten, mensen die echt in de ellende zitten, mensen die aan het einde van hun latijn zijn, dat we deze mensen kunnen helpen.

Verwonderd zijn van wat ze van ons mogen en kunnen verwachten. En waar de meeste mensen door geraakt worden is enkel één ding;
Dat wij de tijd nemen om te luisteren, actief te luisteren! Laten zien dat je elkaar begrijpt en met het gezegde ook daadwerkelijk iets doet. Gehoord worden!

Ik zie zo veel mensen waar ik zulke mooie gesprekken mee heb. Die gesprekken zou ik dolgraag willen delen. Uiteraard met respect naar privacy van de patiënt is het voldoende om enkel de rode lijnen aan te geven. De essentiële informatie waar het in dit verhaal om gaat; de goedheid in de mens.
Het vertrouwen in de mensheid!

Omdat het voor mij, maar ik denk ook voor vele anderen, een inspiratie kan zijn voor een manier van leven. Wat is nu echt belangrijk in dit leven?

Inspiratie kan zijn om kleur te geven aan jouw eigen leven, voor mij persoonlijk is dit uiteraard letterlijk en figuurlijk! Mijn eigen leven hiermee vorm te geven, maar ook kleur, vorm, lijnen die ik in mijn kunstwerken gebruik komen uit mijn eigen gevoel. Maar vooral ook de gesprekken die ik heb neem ik daar zeker in mee. In een abstracte manier, maar wel intens en met veel respect voor de mens achter het verhaal, respect voor het leven.

Een aantal kunstwerken van mij hangen ook in ons audiologisch centrum. Een collega psycholoog stond er een keer samen met mij naar te kijken, zij vroeg mij wat die strepen in de doeken betekenen, want zij zag daar “pijn” in, net alsof het scheuren zijn in het doek, alsof ze stuk zijn, gewond zijn. Hoe mooi is dat, de doeken zien als iets levends.
Ik heb ze zelf niet met die intentie gemaakt, de strepen, maar het is wel een signatuur van mij. Ik leg er zelfs vaak een gouden rand overheen. Misschien is dat wat in het leven ook gebeurt, de pijn, de ervaringen die iedereen meedraagt in zijn of haar leven. Voor degene die goed kijkt, zichtbaar zijn, maar hij die met één vlugge blik kijkt, het amper ziet.

Het groter geheel geeft kleur, is prachtig, is een mooi mens. Maar degene die echt kijkt ziet diepgang, komt erachter wat er nog meer is, waarom iemand is zoals die is.

Vandaar dat ik met degene die echt wil kijken en die diepgang in het leven wil zien, de verhalen wil delen.

“Vaarwel, zei de vos. Kijk, dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: Alleen met het hart krijg je kijk op iemand. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar, herhaalde de kleine prins, om het goed te onthouden.
De mensen hebben dit vergeten, zei de vos. Maar jij moet het niet vergeten. Jij blijft altijd verantwoordelijk voor wat je tam hebt gemaakt.”

Uit De kleine prins, een prachtig kinderboek, wat eigenlijk verplichte literatuur zou moeten zijn voor elke volwassenen, voor een zondagmiddag te lezen zo dun is het, maar met zo veel wijsheden.

Wordt vervolgd.

Een aantal verhalen zijn al terug te vinden in de rubriek De kracht zit in de mens zelf.