De tijd zal het leren

Wintertijd. De klok een uur achteruit vannacht. Staat voor één uur stil. De tijd staat voor even stil.

Zo boven je vijftigste lijkt het alsof de tijd net steeds sneller gaat. 

Ik heb al veel dromen gehad en sommige daarvan waargemaakt. Nog steeds staan er velen op stapel. En als ik me nu bedenk dat ik daar nog maar zo’n twintig jaar voor heb, in de hoop dit überhaupt nog in goede gezondheid te mogen gaan beleven, realiseer ik me hoe weinig tijd er nog maar is.

Want twintig jaar is in wezen een oogwenk. Als ik kijk naar “mijn ik” twintig jaar geleden, dan is de tijd razendsnel gegaan. Toen net m’n opleiding tot KFA af. Mijn eerste huis gekocht. Jong nog van geest met (zoals ik toen dacht) een eeuwigheid voor me.

In die twintig jaar is zo veel gebeurd, maar alles lijkt nog alsof het de dag van gisteren was.

Zo mooi hoe in het boek “Momo en de tijdspaarders” dit geheim van tijd beschreven wordt. Een geheim waar iedereen elke dag mee te maken heeft, eigenlijk iedereen ook kent, maar er slechts enkelen zijn die er bij stilstaan en er de tijd voor nemen om gebruik te maken van dit geheim.

Zoals één minuut soms een eeuwigheid kan duren, is op een ander moment die twintig jaar dus zo voorbij. Dat geheim van tijd woont volgens Momo in ons hart. Hoe we hét moment beleven bepaalt hoe we dat tijdstip bewust ervaren en daarmee voor altijd de ervaring van dat ogenblik met ons mee kunnen dragen.

Dat geheim zit dus in de tijd zelf.

Laat daar nu binnen ACT* mooie tools voor bestaan om dat geheim te ontdekken en er vervolgens bewuster mee om te gaan.

Het leven in het hier en nu, wat soms zo zweverig klinkt, kan dus later wel eens goed van pas komen. 

Want wat we mee gaan nemen op reis, zijn niet al die dure spullen die we hebben gekocht, maar de momenten die we hebben BELEEFD.

De klok tikt door, die wijzers gaan we niet tegenhouden, althans niet voor eeuwig. Nu dan wellicht vandaag even één uurtje.

Bewuster dat kopje koffie genieten in de morgenzon op een zondagochtend of de stappen beleven die je zet op die wandeling in de vroege mistige ochtend. 

Bewuster zijn van wat je denkt, voelt, hoort, ruikt, proeft en ziet.

Dat alles maakt dat je met de tijd toch een beetje kunt gaan spelen. Spelen als een kind dat geen tijd kent en volledig zichzelf en de tijd verliest in het spelen in het zand aan het strand, heerlijk in de zon, met het geluid van de golven op de achtergrond. Op dat moment lijkt de tijd oneindig te bestaan.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen.

Wil jij leren hoe je bewuster een vitaler leven kunt lijden? Ja! Met lange “ij”! Want de sleutel van geluk ligt in hoe je een andere weg kunt gaan vinden om ondanks het lijden van het leven dat kompas in handen te hebben waar jij door storm en wind op kunt gaan varen.

Je de tijd gaat maken om vooral dat te kunnen doen waar jij tijd voor wílt maken.

Hoe? De tijd zal het leren. De tijd kan het jou leren!

Stap voor stap. Maar neem de tijd.

*ACT Acceptance Commitment Therapy

Kunst als anker in de storm

De wereld staat op haar kop. Nog nooit waren we zo dicht bij een oorlog als nu. Op nog geen dag reizen hier vandaan. Bijna iedereen voelt de kracht die deze ellende met zich meebrengt.

Net nu is het van belang om een rustpunt te vinden, een anker waarmee je even vastigheid voelt, de rots in de branding, even in het hier en nu tot adem te komen.

Gisteren een mooi gesprek met een mevrouw die wel heel lang voor een van m’n doeken ging staan. In detail naar het bladgoud en de kleuren keek, weer een stap terug deed en stil bleef staan kijken.

Ik liet haar even staan en keek met een gepaste afstand en niet al te opzichtig toe. Gaf haar de tijd en ruimte om met dat kunstwerk contact te maken.

Na een tijdje keek ze mij aan. “Heerlijk!” zei ze. “Wat een bijzonder fijn doek”.

De kleuren, de details, de vele lagen, maar vooral de stilte, de rust, de kracht die hierin voor haar te vinden waren gaf haar dat moment om even daar te genieten van die ervaring.

En zo zijn deze kunstwerken ook bedoeld. Om er bijna in te kruipen, er voor te gaan zitten of staan en genieten van die ervaring.

Een anker in huis, waar je letterlijk even de rust kunt vinden.

Het mooie is om in die details dichtbij steeds weer nieuwe beeldjes of figuren te ontdekken. De verwondering die elke keer weer kan ontstaan.

Mevrouw gaf mij het grootste compliment je als kunstenaar mag ontvangen, haar gevoel en emotie die het haar bracht terug te geven aan mij.

Deze kunstwerken zijn groot, maar ondanks dat ze bijna een wand zullen vullen, brengen ze harmonie, kracht en warmte. Staan ze niet te schreeuwen van de muur, maar brengen ze letterlijk en figuurlijk stilte in net deze tijd, waarin het van groot belang is om net thuis die basiselementen te vinden.

Het gesprek ik met mevrouw had liet mij nog meer inzien hoe belangrijk kunst net in deze tijd kan zijn.

Er gaat iets heel goed mis in deze wereld.

Net drie dagen kunstbeurs achter de rug. Meer dan honderd internationale kunstenaars in één ruimte. Een prachtige locatie hartje Amsterdam!

Betere condities kun je als kunstenaar niet hebben om een deel van de collectie aan een groter publiek te tonen. Genoeg kunstliefhebbers die voorbij zijn gekomen en oprechte interesse hadden.

Vele gesprekken met zowel kunstenaars als bezoekers hebben mij wel nu al laten zien dat er iets heel goed mis is in de kapitaalmarkt waarin we ooit gekozen hebben te willen leven.

Het systeem waarin geld als ruilmiddel is gaan dienen om het makkelijker te maken producten, diensten met elkaar uit te wisselen.

In die markt is er iets goed mis gegaan, want er heerst enorme inflatie. Alles wordt duurder. Maar dan vraag ik mij oprecht af, waar stroomt dat vele geld nu naartoe?!

Want iemand of erger een instantie of instituut wordt aan het eind van die geldstroom enorm “rijk”. Ik bedoel, ergens moet er een eindpunt zijn waar dat geld naartoe gaat.

Dus even terug, ooit lang geleden, ik had iets gemaakt wat voor een ander waardevol was, die ander kon mij iets leveren en dat ruilden we als we samen eruit zouden zijn dat dat een gelijke waarde had.

Later kwam geld, dat het makkelijker maakte om niet meteen een product of dienst te moeten geven. Enorme handig. Maar ja, dan had je heel veel geld thuis liggen, dat onveilig was, veilige banken ontstonden en spaargeld en rente. Later het lenen van geld. Nog veel later het beleggen van geld. Geld zelf werd een product. Geld werd een digitaal cijfertje. En waar het dus ooit zo belangrijk voor was in het ruilen van diensten en producten is geld nu van minder belang. Beursnoteringen en rentes zijn leidend geworden.

Sterker nog, geld zorgt er nu voor dat dat uitwisselen van producten en diensten bemoeilijkt wordt.

“Ik kan van jou dat kunstwerk niet kopen, omdat ik er het geld nog niet voor heb.” Een jonge studente gisteren op de beurs.

Maar erger het verhaal ik vernam van een meneer met gehoorklachten en tinnitus. Hij ging niet meer op jaarlijkse controle van zijn gehoor, omdat hij zijn eigen bijdrage bij de zorgverzekering niet meer kon betalen.

Kunstenaars die deze beurs als bezoeker bezoeken, omdat zij het geld niet hebben om op deze beurs te staan. Daardoor hun werk niet zichtbaar is en de verkoop geen kans maakt.

Zo veel mensen die nog steeds iets waardevols aan de maatschappij kunnen bieden. Maar omdat geld dat zij verdiend hebben naar energierekeningen stroomt en naar steeds duurder wordende eerste levensbehoefte producten, er geen geld meer over is om te investeren in die ogenschijnlijk minder belangrijke zaken, die op langere termijn wellicht nog belangrijker zijn om voort te bestaan.

Er is iets goed mis, ik vraag me oprecht af wie er nu “rijk” wordt. Maar rijk als in kennis hebben van iets groters waar deze wereld nu langzaam aan dood bloedt en dat de rijkdom die die persoon of instantie nu vergaart waar straks alles waar echte waarde in zit langzaam uitsterft. Ambachten verloren gaan, omdat het niet meer te bekostigen is. Dat ziet die persoon of instantie niet.

In de hoop dat we het tij kunnen keren. Meestal hebben kunstenaars en creatieve mensen voelsprieten die eerder ervaren wat er aan de hand is. Misschien is het goed om daar oog/oor 🙂 voor te hebben voor wat zij ons allemaal te vertellen hebben.

Lang geleden toen geld nog helemaal geen issue was, ontmoeten zich kunstenaars, politici en wetenschappers in cafés en plekken waar het bruiste van nieuwe geniale ideeën. Vooral zij die naar elkaar luisterden en elkaar iets gunden bergen konden verzetten aan werk.

Zaken die men onmogelijk achtte mogelijk maken.

Misschien moeten we vooral ook weer eens even terug naar die basis. Terug naar wat er echt toe doet. Er voor elkaar zijn, iemand iets gunnen, creatief zijn in het zoeken naar mogelijkheden in plaats van aangeven dat iets niet mogelijk is.

Zo gaf ik afgelopen dagen in meerdere gesprekken gratis een advies. Een consult bij wijze van spreken in de audiologie. Zo was er een studente die intens geraakt werd door een van mijn kunstwerken, er nu niet de plek voor had, maar wel een boek van mij wilde kopen. Die veertig euro te veel voor haar was. Later nog eens terug kwam en het boek toch wilde kopen. Omdat ze liet zien het zo waardevol te vinden voor haar. Ik haar het voor dertig euro gaf, en zij intens gelukkig was, enkel al met het boek die geste en mijn persoonlijke signatuur in het boek gericht aan haar.

Laat geld niet zo belangrijk zijn. Laten we teruggaan naar wat er echt toe doet. Genieten van het leven, met alle verwonderingen die ons gegeven zijn.

De mens aan de andere kant van de tafel

Elke vijf jaar altijd weer een spannend moment, de herregistratie klinisch fysicus – audioloog. Als klinisch fysicus ben ik verplicht om punten bij elkaar te sparen die te behalen zijn door diverse professionele activiteiten te volgen: congresbezoeken, het bijwonen van wetenschappelijke vergaderingen, deelname aan symposia en internationale congressen, publicaties, het geven van lezingen, met al dit soort vakgerelateerde activiteiten kun je punten vergaren.

Voor mij als professional werkzaam in de praktijk, dat wil zeggen vooral patiënten zien op het spreekuur, is de tijd vaak krap om al dat soort activiteiten nog er naast te plannen bijzonder moeilijk. En de “vlieguren” aan patiëntenzorg worden niet in deze scores meegenomen. Een punt dat mij als gepassioneerd klinisch fysicus elke keer weer steekt. Want wat dit vak net zo boeiend maakt en waar ik heel veel van leer zijn mijn directe contacten met de mensen waar dit vak om draait, de mens aan de andere kant van de tafel.

Maar goed ik leg me neer bij het bureaucratisch puntensysteem. Ik zorg dat ik altijd netjes op tijd m’n verplichte punten bij elkaar heb. Waarbij het dan toch soms kan zijn dat een activiteit die ik heb ingediend later niet score-waardig blijkt te zijn. Dus die punten dan ook vervallen. En ik ben zelfs regelmatig te lui om steeds alles te registreren van wat ik gedaan heb, dus ik mis af en toe punten waar ik wel punten voor had kunnen ontvangen.

Maar dit alles even ter zijde. Want dit jaar ben ik mij nog bewuster geworden hoe lang ik dit vak al bekleedt. In 1998, september negentienachtennegentig om precies te zijn, ben ik officieel begonnen aan deze carrière in de audiologie. Na m’n “snuffelstage” van drie maanden op het Hoensbroeck (met ck) Audiologisch Centrum, HAC, begon mijn opleiding tot KFA.

Jacques Hendriks, voormalig directeur van het HAC, had mij de kans gegeven om in de vakantieperiode die ik toen na m’n natuurkunde studie had, middels een soort van vakantiebaantje op het audiologisch centrum dit vakgebied te verkennen. Want ik wist absoluut nog niet of ik de opleiding tot klinisch fysicus in de audiologie of klinisch fysicus in de radiologie wilde gaan volgen. Bij toeval had ik de kans om op beide plekken in Limburg, academisch ziekenhuis Maastricht, afdeling KNO, audioloog of op het radiologisch onderzoekscentrum in het ziekenhuis in Heerlen radiologie te beginnen. Op beide plekken had ik gesolliciteerd, beide plekken wilde mij hebben. En ik wist niet hoe die keuze te maken, daarbij gaf Hendriks mij die unieke kans om drie maanden proef te draaien.

Dat warme bad, maar nog meer hét patiëntencontact, was de kern van dit vak waar ik meteen door geraakt werd. Dat vlammetje binnenin met die intense liefde voor dit vak werd toen geboren! Zomer negentienachtennegentig.

Volgend jaar dus 25 jaar geleden!

Nu heb ik de tijd en de financiële middelen niet om dat groots te gaan vieren. Maar wat zou ik zo graag een groot event willen organiseren waar dat vuur dat er nu brandt, die passie voor dit vak groots gevierd zou kunnen worden. En niet om mij, maar om de mens waar het om gaat.

Die mens aan de andere kant van de tafel.

Want niet voor niets ben ik audioloog, kunstenaar en ACT-counselor. Dit drieluik heeft enkel één doel; deze wereld een beetje meer kleur te geven. Kleur aan het leven te geven dat voor velen door enkel een gehoorprobleem zo moeilijk is. En waar met audiologische hulp zo veel meer te halen is.

Het liefst een groot feest waar ik zelf niet in het middelpunt sta, maar iemand anders. En de grap is, dat binnen ACT er een mooie oefening is om losser van jezelf te komen. Minder gefuseerd te zijn met je strenge “IK”. Het verstand dat de hele tijd in je hoofd bezig is met regels en gedachten die o zo belangrijk lijken. De oefening om dat verstand een naam te geven is geniaal. Herman heet die van mij. Een strenge doch zeer vriendelijke professor die het altijd goed bedoelt, maar soms het ook niet bij het rechte eind heeft en ik hem dan maar laat kletsen als een goede vriend. Defusie en Het Zelf binnen ACT.

Maar wellicht nog een andere ontwikkeling maakt dat je losser van jezelf kunt komen en daarmee jezelf minder serieus hoeft te nemen en het gezond is je eigen “IK” even op afstand te plaatsen.

De moderne IK, de digitale avatar van jezelf op internet. Ik hoorde laatst een interview op BNR-radio waar dit het onderwerp was van het gesprek. Jouw digitale voetprint op internet? Heb jij die al eens ontmoet? Google dan maar eens jouw naam.

Dat is jouw digitale avatar. Die langzaam aan steeds groter en sterker wordt. Een digitale versie van jezelf, waar je op een gegeven moment ook geen grip meer op hebt. Heel bijzonder.

Het lijkt dat je daar grip op hebt, maar zeker niet. Foto’s die worden gemaakt van je en door anderen worden gepost. Stukken die over jou worden geschreven en daarmee bij anderen een beeld van jou ontstaat naar aanleiding van wat zij zien en lezen.

Ik zie het als een avatar. Mijn digitale IK, waar ik als persoon geen invloed op heb en ook deze versie van mij zie ik als dat verstand binnen ACT. Die avatar laat ik bestaan en zet ik neer als Dyon Scheijen | ACT & ART. De klinisch fysicus – audioloog, de kunstenaar, de ACT-therapeut. Die voed ik, hem laat ik schitteren. Hij mag in dat middelpunt staan!

Maar zo kan ik, als het even te druk wordt of dat ik met m’n verlegenheid die nog steeds af en toe opspeelt, afstand nemen van die “IK”. Zeker in dit digitale tijdperk kan ik die avatar laten groeien en schitteren en ik zelf veilig thuis zitten en het laten gebeuren.

Zo ook dit grote feest. Zeker zal ik er zelf ook van gaan genieten, maar niet alleen ik. Mijn Herman gaat er vanalles van vinden, mijn digitale avatar zal intens genieten en stralen, maar waar het in de kern om zou gaan is de verbinding die ik als persoon zou gaan zien in alle mensen die dat feest bezoeken, dat event waar horen, zien en voelen ervaringen gaan zijn die elke bezoeker een lach op het gezicht geeft. Een verwondering van het ontdekken van die wondere wereld binnen de audiologie.

Want horen is meer dan enkel de oren!

Gehoord en gezien worden is essentieel in ons bestaan als mens. Sociaal isolement is een groot maatschappelijk probleem. Dit event zou een mogelijkheid zijn om hier aandacht voor te vragen, maar nog meer om de gelegenheid te zijn en te geven dit probleem bewust te worden en direct ook laten zien wat er allemaal mogelijk is.

Dus een groot feest met allemaal partijen die hun kwaliteiten kunnen laten zien en horen.

Kunst en de twee vakgebieden, ACT en GEHOOR weten elkaar te vinden, te verbinden in dit event. Het kijken en beleven van Kunst, het gesprek, maar ook het delen van kennis, maakt dat de bezoeker een wereld ontdekt die tot dan verborgen leek.

De tijd en de financiële middelen heb ik zelf dus niet, maar wellicht is er iemand die denkt “Scheijen ik wil deze gelegenheid wel als kapstok gebruiken en we gaan er iets groots van maken”. Niet alleen voor jou, maar voor “De mens aan de andere kant van de tafel”.

Als creatieve geest denk ik graag mee en gaat het een mooie belevenis zijn.

Wie weet krijg ik daar dan meteen een aantal acceditatiepunten voor die ik kan gebruiken voor mijn volgende herregistratie over vijf jaar, moeten we niet vergeten om die aan te vragen!😂

Heb net het bericht binnen dat m’n herregistratie weer goedgekeurd is tot 26 september 2027! 🥳

Festivals en concerten

Morgen een interview L1 over gehoorklachten na festival of concertbezoek.

Per toeval deze week twee bezorgde ouders die mij persoonlijk om advies hebben gevraagd.

Allebei ouder van tieners die nu net beginnen met “uitgaan”.

De ene moeder een tienerdochter die van een “schoolfeestje” terugkomt en klachten heeft van tinnitus. Mij een video wordt gestuurd van het feest in een grote discotheek waarin pakweg een honderd jongeren op de beats van een DJ volledig uit hun dak gaan. Je ziet bijna elke jongere een video maken van dat moment. Het kan niet luider. Want dat moment wil je beleven, voelen. Schreeuwende menigte met de handen in de lucht.

De microfoon van de telefoon vervormt, zo luid is het geluid. Meerdere aanwezigen hebben ook een melding op de smartphone of smartwatch dat het aantal dB’en de 95 dB overschrijdt.

Slim hoef je niet te zijn om te weten dat dit niet goed is voor die jonge oortjes. Ik hoef geen audioloog te zijn om te weten dat te luid niet ok is. Maar als audioloog kan ik jullie vertellen dat er vanuit vele professionele hoeken er alles aan gedaan wordt om een groot maatschappelijk probleem straks te voorkomen.

Saskia Kloet van Veiligheid.nl pleit zelfs voor een jaarlijkse controle gehoor, net als voor de tandarts. Want een gaatje in je frequenties herstelt zich niet meer. Irreversibel proces, stuk is stuk.

Safelistening, project vanuit de WHO geeft in een rapport aan dat 1 op de 2 jongeren tussen de 12 en 35 jaar zich regelmatig in luistersituaties begeven die schadelijk kunnen zijn voor de oren.

Duizenden jongeren per jaar die zich melden met gehoorklachten tgv luid geluid in uitgaansleven.

Dit moet echt stoppen. Deze generatie gaat straks als ze 40+ zijn al heel veel problemen kunnen hebben in het spraakverstaan. Met alle gevolgen van dien. Want uit onderzoek blijkt dat mensen sowieso vijf tot zeven jaar uitstellen om iets aan hun gehoor te laten doen en dan zie je vaak dat andere klachten, burn-out, overspannenheid, slaapproblemen, deze allemaal ten gevolge van dat niet herkende gehoorprobleem, uitval in werk, verlies van baan, stress, spanningen die niet meer te overzien zijn tot gevolg hebben.

Wat hieraan te doen? Dat volume van die muziek krijgen we schijnbaar niet omlaag.

Mijn advies ligt in het advies ik gaf aan de vader die zich melde bij mij.

Tienerdochter, vanaf jonge leeftijd slechthorend en gebruikt daarom hoortoestellen. Gaat nu voor het eerst uit op de Vierdaagse in Nijmegen. Groot familiefeest, met heel veel muziek en gezelligheid. Helemaal goed ook, de vraag is echter of zij met de hoortoestellen in extra moet opletten? Vader heeft haar oordoppen meegegeven, maar ze geeft terug dat ze graag met haar vrienden wil kletsen en er bij wil horen.

Of haar hoortoestellen niet nog meer het geluid luider maken en het dus allemaal nog luider binnenkomt?

En zijn haar oorstukjes misschien ook soort van gehoorbescherming als ze de toestellen uit zet?

Mijn advies:

“Ik kan me jouw bezorgdheid goed voorstellen.

Sowieso klippen hoortoestellen op moment geluid te luid is. Dus dat is al goed. En haar oorstukjes zullen wel wat dempen, maar zijn uiteraard geen gehoorbescherming.

Geef haar mee dat, omdat iedereen sowieso schreeuwt en het ook voor iemand die geen gehoorverlies heeft het in die luide omgevingen ook moeilijk is om alles mee te krijgen, het gebruik van doppen voor iedereen eigenlijk belangrijk is.

Ik weet zeker dat zij als de beste spraak kan aflezen, en het allerbelangrijkste ik altijd mee wil geven; met die doppen in gaat net die spraak ruis verhouding beter zijn, waardoor je spraak net beter kunt verstaan.

Maar aan die doppen moet ze wel eerst even aan wennen, het gevoel om je oren af te sluiten is uiteraard vreemd. Daarbij zal ze haar eigen stem uiteraard luider horen, maar na een kwartier went dat!

Dus laat dit verhaal vooral gaan over het verbeteren van dat spraakverstaan en niet over de bescherming.

Haar motivatie ligt in het sociale, snap je? En niet in wat er later misschien is.

Voor haar is het van belang om die sociale contacten te kunnen onderhouden. Deel te nemen aan de gesprekken.

Dat is echt heel belangrijk dat jij niet vanuit je bezorgdheid “hammert” op de bescherming, maar meer met haar meedenkt en het vanuit positiviteit benadert.

Haar vermogen om met minder gehoor heel goed te functioneren kan zij inzetten! Net in dat soort situaties.

Het beste is dus dat ook zij oordoppen indoet in beide oren. Maar meer om het rustiger en aangenamer te maken dan er enkel die bescherming aan te hangen.”

Beide ouders herkennen zich wellicht in dit verhaal, beide gaan akkoord dat ik het deel.

Ik hoop morgen de gelegenheid te krijgen dit verhaal te delen. Het is zo belangrijk om zuinig te zijn op je oren. Daarom dat we jongeren op de een of andere manier zo ver krijgen wel die doppen in te doen. Dat het ok is om je te beschermen. Net zoals het nu zo normaal is elke dag je tanden te poetsen.

Wat zo vanzelfsprekend is, is dat zeker niet.

Wil je je oren screenen en kijken of er verder onderzoek nodig is, dan kan dat makkelijk: www.hoortest.nl

https://www.veiligheid.nl/kennisaanbod/gehoorschade-bij-jongeren

https://www.who.int/publications/m/item/media-brief-on-safelistening

Zorg voor de zorg

Het is zwaar weer in de (economische) wereld.

Tegenslag na tegenslag maakt dat het lijkt alsof geld weer steeds belangrijker wordt.

Zo ook in de sectoren waar geld eigenlijk geen rol zou mogen spelen.

De zorgsector.

De afgelopen jaren die achter ons liggen hebben zich een aantal ontwikkelingen voorgedaan die er keihard op hebben ingeslagen; Corona, watersnoodramp in Valkenburg, personeelstekorten en langdurig zieken.

Het is nog niet voorbij, nog steeds is het roeien met de riemen die we hebben.

Ik zie een Raad van Bestuur met het hele management en inzet van medewerkers zoeken naar mogelijkheden om het hoofd boven water te houden. Het lukt nog net, maar het kost zo veel energie en tijd.

Die tijd en energie zouden we ook kunnen inzetten in innovatie en het vergroten van het werkplezier voor iedereen.

De collega’s die met de voeten in de klei staan en enorm veel werk verrichten op de werkvloer doen dat vanuit passie en liefde voor de medemens. Maar net daar is het van groot belang om op de balans te letten en ook oog te hebben voor de medewerker als mens.

Maar de financiële tekorten roepen weer opnieuw om efficiënter te werken. Harder te werken. Kan dat nog?!

Geld zou daarom geen issue mogen zijn in de zorg.

Zoals de een moet vechten om het hoofd boven water te houden, zijn er schijnbaar ook mensen die zwemmen in het geld.

Die van gekkigheid soms niet meer weten wat ze met het geld moeten doen. Dan maar weer een extra auto of weet je wat nog een extra huisje er bij.

Misschien moeten we een nieuwe manier gaan vinden waarbij het doneren aan een grote zorginstelling als investering kan worden gezien? Een maatschappelijke bijdrage aan daar waar nu nood aan de man is, ook waardevol kan zijn.

Bij deze een oproep aan die mensen waar geld geen probleem is. Daar waar geen enkele twijfel bestaat dat komende maand het geld op zou zijn. Mensen die bij wijze van spreken alles kunnen kopen wat hun hartje begeert.

Echt gelukkig word je niet van die extra auto of dat zoveelste huis. Gelukkig word je op het moment je er echt toe doet op die plek waar hulp hard nodig is.

Momenteel in de zorgsector is er een schreeuw om hulp. Als er nu niet snel financiële hulp komt zal er weer op de ouderwetse manier bezuinigd moeten gaan worden, geknepen worden daar waar het (eigenlijk) niet meer kan.

Er komt wellicht een tijd dat zorg ook voor zij die geld in overvloed hebben nodig gaat zijn, want gezondheid is niet te koop!

Ziek worden we allemaal wel eens, als dan die zorghulp zeer gewenst is, is ook die straks niet meer te koop.

Zorg is namelijk steeds complexer geworden, opleidingen duren lang, investeringen op een lange termijn zijn keihard nodig. Vooruit denken. En vooral niet enkel aan jezelf denken. Investeren daar waar later hoe ook jezelf of zij die je lief zijn zorg kunnen krijgen die gewoon nodig is.

We zitten momenteel op een glijdend vlak, een vicieuze cirkel omlaag. Te veel verkeer van rechts, te veel tegenslagen die innovatie en extra inzet de komende tijd onmogelijk maken.

In de hoop dat er mensen zijn met een hart van goud en financieel wonderen kunnen verrichten daar waar het nu zo hard nodig is.

Moederdag vandaag

Moederdag vandaag. Een ode aan mijn liefste moeder.

Mijn moeder waar ik zo veel van geleerd heb en gelukkig nog steeds.

Niet enkel van wat ze mij en m’n twee broers keer op keer herhaald heeft, belangrijke lessen voor het leven.

Zaken waar we op moeten letten, waar we rekening mee moeten houden, maar vooral ook het grote voorbeeld zij voor ons altijd geweest is, als mens.

Het grote voorbeeld is zij voor ons altijd geweest, als mens.

52 jaar is ze al mijn moeder, zorgen dat ze zich maakt, nog steeds, om haar kinderen en nu ook haar kleinkinderen. Het blijft een moeder in hart en nieren.

Ik hoop zo dat ze trots mag en kan zijn op wat ze ons allemaal heeft meegegeven. Dat ze mag genieten van wat ze van ons als mens gemaakt heeft.

Kinderen opvoeden is echt niet gemakkelijk. Zeker niet als moeder. Sorry, dit is niet gender-proof, maar ik denk dat er een verschil zit in hoe een vader hierin staat ten opzichte van een moeder. Moeders zijn toch vaker zorgzamer en maken zich zorgen over vanalles. Vaders ook wel, denk ik, maar meer van “Het komt goed”, “Die redt zich wel”.

Ik ga haar een groot boeket bloemen geven en een dikke knuffel en kussen, met woorden dat ik van haar houd.

En dit blog schrijf ik in de hoop dat er jongeren zijn die dit mogen lezen, hun bewust te maken dat moeders het altijd goed bedoelen. Ze zich zorgen om jou maken, altijd.

Dat als je jong bent je vaak er zo maar van uitgaat dat ze nog lang te leven hebben. Het gevoel een moeder en vader hebben zo vanzelfsprekend is.

Je er niet bij stil staat dat het zo al de 78ste Moederdag kan zijn. Dat die momenten waar je nog kunt laten blijken dat je dankbaar bent steeds waardevoller worden.

Dat die momenten waar je nog kunt laten blijken dat je dankbaar bent steeds waardevoller worden.

Als je dat gevoel eerder te pakken hebt, je eerder bewust bent van hoe bijzonder dat is, je zo veel moois samen te delen hebt, je nog intenser hiervan kunt genieten.

Om straks, later, hopelijk veel later, mooie herinneringen te hebben en je ouders in je hart een plek kunt geven, om ze vervolgens nooit en te nimmer te kunnen verliezen. Dan zullen ze voor altijd bij je zijn.

Horen is meer dan enkel de oren!

De laatste patiënte op mijn spreekuur die ik bij toeval zag op de Dag van het Gehoor 2022 breekt mijn audiologenhart.

Een jonge dame (anders dan op de foto uiteraard) die midden in het leven zou moeten staan zit met tranen in haar ogen het verhaal te vertellen dat haar afgelopen jaren overkomen is.

Haar audiogram is voor mij al genoeg om te weten hoe groot de impact moet zijn op haar leven.

Een burghoektumor die verwijderd moest worden heeft haar gehoor en haar evenwicht links geheel uitgeschakeld. Eenorigheid noemen wij dat en dan weet elke professional in de audiologische zorg wat dit enorme verlies voor een mens betekent.

Niet meer richting kunnen horen. Geluiden vanuit een alledaags tafereel wordt een soepbrei aan geluid die niet te filteren is. Vermoeiheid, concentratieproblemen, zorgen over de toekomst, onbegrip van omgeving zijn al een aantal aspecten die vrij normaal zijn bij dit gebeuren. Laat staan het sociaal isolement waarin een mens terecht komt.

Wat mij nu zo steekt is dat haar proces al sinds 2016 lopende is. Bij puur toeval de zorg die nodig is net niet goed is ingezet en zij belangrijke audiologische revalidatie gemist heeft waardoor klachten en beperkingen die dit alles gegeven heeft enkel erger geworden zijn.

Een aantal van die aspecten waar het mis is gelopen wil ik graag met jullie delen:

1. De drempel is enorm hoog voor twintigers tot vijftigers om überhaupt voor een goeie gehoortest te gaan. Een gehoorsceening op een braderie of gezondheidsbeurs wordt dan al snel als een officieel gehooronderzoek gezien. En als na een aantal minuten kort wordt aangegeven dat er een licht gehoorverlies zit en ze toch beter even langs KNO-arts of audioloog kunnen gaan, wordt er gedacht “het valt allemaal mee“ ik hoef er nu nog niks aan te laten doen. Daarmee is zo‘n gehoortest op een braderie of gezondheidsbeurs meestal ook nog in een rumoerige omgeving, verloopt de test wat moeilijk en is ook al snel de indruk dat die test niet goed was en het gehoor wel beter zal zijn. Daarmee blijft de drempel bestaan om een uitgebreid gehooronderzoek te doorlopen. Zo ook bij deze mevrouw. Het heeft meer dan 5 jaar geduurd voordat ze per toeval bij de KNO-arts kwam en er een groot verschil in het gehoorverlies tussen links en rechts werd ontdekt. Asymmetrie, brughoekproces, operatie, doof aan 1 oor.

2. Een plots gehoorverlies, ook aan 1 oor, is een enorme impact op iemands leven. Daarmee bepleit ik als audioloog om net als bij een volledige plostdoofheid aan beide oren ook bij een eenorigheid met spoed binnen twee weken een intake te plannen bij een maatschappelijk werker op een audiologisch centrum. Van groot belang om handvatten aan te reiken om met dit grote (gehoor)verlies beter te kunnen omgaan. Maar ook hoe met de omgeving te communiceren is, niet enkel qua gehoor, maar ook in assertiviteit en nieuwe omgangsvormen.

3. De complexiteit die het verlies van het gehoorverlies heeft op sociale contacten, werk, maar ook enkel al in de thuissituatie is enorm, een interdisciplinaire behandeling vanuit een team dat samen werkt is essentieel om weer op een fijne manier in het dagelijkse leven te kunnen functioneren. Huisarts, KNO-arts, bedrijfsarts, verzekeringsarts, audioloog, psycholoog, audicien, audiologie-assistent, zelfs de collega van het secretariaat moet weten hoe te handelen.

De herkenning en het zien van de enorme impact op iemands leven en dat hulp hard nodig is, is een goed begin.

Horen is meer dan enkel de oren!

Gehoord worden en het gevoel straks weer te hebben er bij te kunnen horen zijn de kernwaarden voor een mens.

Zo veel stappen die we met haar nog kunnen gaan maken, komt helemaal goed.

Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!

Blauwgeel

Rond kwart over vijf fietste ik naar huis en hoorde het klokkengeluid in Wijnandsrade. Ik dacht nog “Gek is dat, op dit tijdstip klokkengeluid? Er zal wel iemand overleden zijn”. Paar seconde later dacht ik ”Of zou het met Oekraïne te maken hebben?”.

Later op de avond vernam ik bij het journaal dat vrijwel alle de kerkklokken hebben geluid om 17:15 uur.

Of we het willen weten of niet, maar er is oorlog mensen. Niet enkel nu, maar al jaren!

En het ergste is als je er in detail naar kijkt: Macho-achtige mannen, vaak narcisten, die de macht hebben en een legertje vanuit een luie stoel aansturen.

Een leger van kinderen/jongeren! Achttien tot twintigers die net komen kijken en eigenlijk een zorgeloos leven voor zich zouden moeten hebben. Jonge mensen die geïndoctrineerd of onderdrukt worden om bevelen van hogerhand op te volgen.

En aan de andere kant gezinnen die verscheurd worden en huis en haard moeten achterlaten.

Jaren al een “ver van mijn bed show” op TV. Een hele lijst die ik op kan gaan noemen van conflicten waar bommen en raketten prachtige gebouwen verwoesten, waar huilende kinderen in de armen van bange moeders niet te berusten zijn. Ogen vol met tranen die recht in de camera’s kijken.

Jaren al deze taferelen op het journaal, in talkshows op TV. Met afgewisseld reclame ertussendoor. Of erger, entertainmentprogramma’s om het grote publiek te vermaken. Lachen.

Deze week nog, sterker kon het contrast niet zijn; notabene ín het achtuurjournaal; eerst de hartverscheurende taferelen op de stations in Oekraïne. Vaders die afscheid nemen van hun gezin, want de mannen moeten blijven om hun land te verdedigen. Kinderen die hun pa wellicht voor het laatst gaan zien.

In die emotie van het allerlaatste afscheid op die jonge leeftijd zit ik verbaasd te kijken. Te kijken naar wat er op paar duizend kilometer afstand gebeurt. Een paar duizend kilometer afstand!

Verdriet, onmacht, hopeloos zijn mijn gevoelens op moment het volgende item in het journaal voorbij komt; Carnaval in Limburg.

En ja, jaren een kort item in het achtuurjournaal, de zuiderlingen vieren carnaval. Maar deze keer hakt die er in.

Een groter contrast kan er niet zijn. Geschminkte volwassen mensen die genieten van het biertje in de zon. Spelende verklede kinderen op een plein.

Wanneer is er één oorlog te veel? Wanneer laten we het niet toe dat geweld een oplossing moet gaan zijn? Wanneer worden mannen die op testosteron denken een land te kunnen aansturen de kop ingedrukt? Wanneer wordt die grote massa wakker dat zij ook deel uitmaken van deze wereld?

Wanneer gaan we inzien dat woorden wel degelijk sterker zijn dan kanonnen en kogels?

Afgelopen tijd al gezien dat je stem laten horen, KLEUR bekennen en masse wel degelijk effect heeft.

Black lives matters, me-too, ongewenst gedrag bij The Voice, al dit zou geen verandering hebben gebracht als ieder zijn stem niet had laten horen.

Kleur bekennen, duidelijk laten zien dat geweld in welke vorm ook, naar wie ook, gewoon niet kan!

Nu is nu! Wij maken deel uit van wat er nu in de wereld gebeurt. Ook wij hebben invloed hierop.

De kracht van social media is groot. Daar enkel al kleur bekennen geeft ieder die nog maar zou denken om nu een Poetin gelijk te geven de spiegel die nodig is om in te zien dat het toch echt anders moet. Geweld in welke vorm ook kan niet.

Zien doet volgen. Als het normaal wordt bevonden of erger heroïstisch, dat geschreeuw om macht aan stemmen wint, dan gaan we enkel nog het vuurtje laten branden voor oorlog en geweld.

Nu mag en kan het nog om met enkel met twee kleuren een duidelijk signaal te geven; tot hier en niet verder. Als we nu geen kleur bekennen, is straks blauwgeel verboden.

#blauwgeel

Gestoorde collega’s gezocht!

Gisteren de jaarlijkse Audiologendag 2022. Ochtendprogramma wordt dan altijd georganiseerd door het RIVM en gaat over de neonatale gehoorscreening Nederland. Voor het middagprogramma is de organisatie in handen van de KKAu, Kring Klinische Audiologie.

www.nvkf.nl/nascholingskring-klinische-audiologie

Klinische Audiologie, een vakgebied dat nog niet zo lang bestaat. Terwijl het een vakgebied is dat de basis vormt van ons menszijn.

Dat wij een gesprek kunnen hebben, komt omdat we elkaar kunnen horen.

Een luisterend oor kunnen bieden. Gehoord worden. Het gevoel hebben er bij te horen. Kennis in je oren knopen. Spreekwoordelijke gezegden die duidelijk maken dat onze oren, ons gehoorsysteem meer is dan enkel de oren.

In die middagvergadering vroeg één van de collega’s voor nieuwe ontwikkelingen binnen de audiologie naar collega’s die idolaat zijn van dit vakgebied. Hij zei letterlijk “We zijn op zoek naar gestoorde collega’s klinisch fysici – audiologen.” Collega’s dus die helemaal gek zijn op alles met oren en gehoor te maken heeft.

Ik voelde me meteen aangesproken! Aangesproken! 🙂

Maar gelukkig zijn er vele collega’s voorgegaan die baanbrekend werk hebben verricht. Pioniers die nog alles moesten gaan uitvinden. Afgelopen maand is één van die pioniers in de audiologie overleden.

https://www.ned-ver-audiologie.nl/in-memoriam-reinier-plomp/

Reinier Plomp, bekend collega van de Plomp-test. Maar zelf herinner ik deze zeer gewaardeerde collega nog meer van de dubbel-cd. Het licht blauwe hoesje met een uitgebreid boeiend college over de psychologie achter het horen van geluid. Hoe ons brein vanalles van geluiden kan maken.

Geluidsfragmenten waarmee Plomp de luisteraar betoverd met de ontdekkingen die de luisteraar doet op moment je met de hoodtelefoon op geluidsfragmenten luistert én beleefd hoe ingenieus ons hoorsysteem werkt.

Plomp heeft bij mij de liefde voor dit bijzonder mooie vakgebied gevoed. Dat vuurtje dat er al zat aangewakkerd tot wat het nu is. Idolaat over hoe belangrijk horen voor ons als mens is.

Zoals Plomp met zijn CD en zijn passie voor dit vak mij heeft geïnspireerd om een van de gehoorspecialisten te worden, zo hoop ik jonge enthousiaste professionals in de hoorzorg te gaan inspireren om te zien hoe leuk de combi van ACT en gehoor kan zijn in de breedste zin van het woord.

ACT, Acceptance Commitment Therapy is nog jonger dan de audiologie.

ACT is een bewezen nieuwe vorm van cognitieve gedragstherapie die ook beschreven wordt als een derde generatie gedragstherapie binnen de gedragswetenschappen. De allereerste publicatie hierover was in het boek “Mindfulness and Acceptance, expanding the cognitive-behavioral tradition” van Steven Hayes uit 2004. Hayes is de grondlegger van ACT in die jaren en nog steeds zeer actief in ACT.

ACT en gehoor is een geniale combinatie, omdat er vele gehoorklachten in onze huidige tijd niet even op te lossen zijn.

Gehoorverlies, de vrij ernstige, kunnen we met technische hulpmiddelen wel al verbeteren, maar een beperking zal meestal blijven bestaan. Genoeg momenten waarop met de beste technische aanpassing nog steeds een gesprek moeilijk te volgen zal zijn.

Maar ook klachten als tinnitus, hyperacusis, misofonie, LFG-hinder en evenwichtsklachten zijn stuk voor stuk gehoorklachten die we in de meeste gevallen niet even met een pilletje of operatie kunnen oplossen, laat staan met een apparaat.

Dit zijn klachten waarbij de patiënt te vaak nog te horen krijgt “Leer er maar mee leven.”

En daar kan de combi van ACT en de kennis van de audiologie zeer bruikbare handvatten bieden.

Inzichten en ervaringen om nieuwe wegen te ontdekken die ondanks de aanwezige klachten het toch mogelijk maken een waardevol en vitaal leven te leiden. Leiden met de korte ei, niet met die lange ij. Waarbij binnen ACT het net zelfs de bedoeling is om met die lange ij het leven te leiden.

Die kennis te mogen gaan delen en daarmee hopelijk die passie, dat vuurtje bij collega’s fel te laten gaan branden, is een waardevolle bijdrage die ik de komende tijd mag gaan leveren.

Zo ga ik in samenwerking met Practical ACT, Jan Steunenberg een bijzonder uniek webinar organiseren voor collega’s die binnen de gezondheidszorg al met ACT werkzaam zijn en ik ze mag gaan meenemen in de wondere wereld van het gehoor: “Geef GEHOOR aan ACT!”

https://www.practicalact.com/geef-gehoor-aan-act.html

En Tim Batink die mij gevraagd heeft een masterclass te gaan geven “ACT en gehoor”. Tim is één van de wetenschappers die in Maastricht samen met Gijs Jansen ACT wel heel sterk op de kaart hebben gezet met hun boek Time to ACT!

Beide nu hoofddocenten zijn in de boeiende opleidingen die zij voor ACT organiseren, gekoppeld ook aan diverse andere specialismen.

Dus ja, helemaal te gek die combi van ACT en de audiologie te mogen gaan delen.

Laat mij maar een van die gestoorde collega’s zijn! 😊

Het regent, yeah!

Als je als zorgverlener goed luistert, leer je ook veel van je patiënten. 😊

Als een spiegel die wordt voorgehouden.

Een prachtige metafoor van één van de tinnituspatiënten:

Voor zijn werk moet hij door weer en wind. Zelfs als het regent, is zijn werk buiten.

Zijn hoop is dat net als met de regen de tinnitus in zijn systeem wordt toegelaten. Net als bij regen, regenpak aan en ondanks de regen gewoon er doorheen te gaan.

“Als je naar buiten kijkt dan denk je “vandaag liever niet”. Maar als je eenmaal buiten bent, al na een paar minuten is het gewoon zo en doet de regen er helemaal niet meer toe. Sterker nog, het is heerlijk. Dat geklater op je hoofd. De frisse lucht die de regen geeft.”

Acceptatie. Toelaten. Omarmen. Gewenning.

Kernelementen waar aan gewerkt kan worden, op moment dat het niet als vanzelf gaat en er hulp nodig is.

Mooi om te zien hoe met de gegeven kennis een persoonlijk inzicht ontstaat dat past in dat wat de precies bedoeling is.

Ik deel dit verhaal hier in mijn blog, omdat dit verhaal niet enkel voor tinnitus geldt, maar voor zo veel meer in ons leven.

Binnen ACT de metafoor van het grote monster waar we maar tegen aan blijven vechten, op allerlei manieren dat monster stil willen krijgen of het allerliefst helemaal weg. En dat na al die pogingen een oplossing te vinden, de sleutel van die oplossing ligt in de mogelijkheid om het monster er “gewoon” te laten zijn.

Laat dat monster maar schreeuwen en in het begin zal die beslist nog meer van zich laten horen. Maar langzaam bedaart het monster en zal rust gaan vinden.

Makkelijker gezegd dan gedaan?

Genoeg collega’s die ik nu ken die precies weten met oefeningen en inzichten deze strategieën te leren. Nog beter, om het te ervaren dat dat kan.

En ja, dat is soms niet makkelijk, zelfs mensen die dit anderen leren, zullen zelf ook moeten blijven oefenen, me😊. Maar dat het kan en mogelijk is, als je mensen hiermee helpt, je hét ziet gebeuren, geeft kracht te blijven oefenen.

En mooi als dan verhalen/ervaringen gedeeld worden. Net als de postbode die met zijn eigen ervaring ziet dat dit alles kan. Vertrouwen heeft dat het goed komt.

Wat is jouw verhaal/metafoor?

Vertrouwen

Het probleem van deze tijd; het gemis aan vertrouwen.

Ooit vroeg iemand mij: Welk specialisme of passie heb jij? En hoeveel onzin is daarvan dan op internet te vinden?

Dat was voor mij een Eye-opener. Doe die oefening een keer voor jezelf.

Dus aan jou diezelfde vraag: Waar weet jij heel veel vanaf en hoeveel informatie op internet over dit onderwerp is niet waar?

Is het overigens niet zo dat als Nederland een Europese voetbalwedstrijd speelt en bijna alle straten oranje gekleurd zijn we dan 17 miljoen voetbalexperts in Nederland hebben?

Hebben we nu dan 17 miljoen virologen en politici in Nederland rondlopen met allemaal een eigen mening?

Ik werk als klinisch fysicus – audioloog in een multidisciplinair team. Daarin moet ik vertrouwen hebben in de kennis van mijn collega’s. En heel soms zitten we niet op één lijn, dan zegt mijn intuïtie iets compleet anders dan wat de gespecialiseerde collega mij aangeeft. Op het moment we het dan bijvoorbeeld over een psychologische aangelegenheid hebben, moet ik mijn intuïtie laten varen en vertrouwen hebben op de expertise van mijn collegae psychologen.

Dus de kern van dit alles VERTROUWEN.

En soms gaat de keuze die experts maken niet goed, maar in de meeste gevallen wel!

Ook daar gebeurt iets wat we ons niet realiseren. Zo gauw iets goed gaat nemen we dat als een gegeven gewoon aan, zo gauw iets fout gaat krijgt dat vol de aandacht. Dus mocht die expert zijn kennis en kunde toepassen dan spreken we die schijnbaar enkel aan op alles wat niet goed gaat.

En als laatste terug naar die eerste vraag: welke onzin is er allemaal op internet te vinden?

De algoritmen achter zoekmachines werken daar nog eens extra hard aan mee om enkel dat te lezen wat jij wilt lezen. Het schijnt dat op moment we info gaan opzoeken vooral die info tot ons komt die past in ons straatje.

Sowieso als je een nieuwe auto gaat kopen zie je de weken ervoor alleen maar die auto overal rijden. Als een koppel een kindje verwacht, lijkt het alsof er een babyboom gaat komen.

Maar ook als je info wilt lezen op internet, zoekt jouw “filter” naar enkel die info die bij jouw gedachte past.

De basis voor een rabbit hole waar je bijna niet meer uitkomt.

Die krachten zijn enorm groot. Want om die cirkel waar je in zit te doorbreken moet je eerst weer open staan voor compleet andere visies. Dat kost tijd en meestal moet iemand jou die andere visie geven. Iemand die JIJ vertrouwt en in jouw systeem toelaat.

Opnieuw VERTROUWEN.

Daarom is het nu tijd om open te blijven staan voor elkaars mening. In gesprek te blijven met velen, ook al past dat niet geheel in jouw straatje. Maar wie weet komen we er net daardoor samen straks beter uit.

Een belangrijke wedstrijd

Volgens mij is er morgen die “belangrijke” wedstrijd.

“Onze Max Verstappen gaat er voor rijden! Ja! De prestaties van die man zijn ongekend! En Red Bull doet er alles aan om die auto helemaal top te krijgen.”

En die baan waar ze op moeten rijden is die nog aangepast?! En kan dat gevolgen hebben op de wedstrijd?! Welke banden zal hij gebruiken?! “Spannend. Bloedstollend.” Heel Nederland leeft mee!

Man, o man. Ik heb en had er helemaal niks mee, Formule 1 ging altijd aan mij voorbij, daarom steekt het mij nog meer nu ik er met m’n neus bovenop wordt gedrukt.

Ondertussen bloedt een levensbelangrijke sector helemaal dood en komt er een klimaatcrisis op ons af die haar weerga niet kent.

In de zorgsector is er geen geld om alles op orde te krijgen en is het respect voor die hardwerkende zorgverleners weer terug naar wat het was voor Corona. “Ze moeten maar gewoon hun werk doen.” Sterker nog; er is helemaal geen aandacht meer voor.

Ik wordt er zo ziek van om dit contrast zo sterk te zien. Kan het dan ook niet laten dit met jullie te delen in de hoop dat jullie morgen die “grote” wedstrijd even met andere ogen gaan zien.

Want we leven in een samenleving waar hét geld niet meer voor het oprapen ligt.

Communicerende vaten. Als het geld naar Formule1 toe gaat, zal er ergens anders minder geld naar toe gaan.

Het zal toch ergens van betaald moeten worden. En ja, er zijn sponsoren, maar uiteindelijk zijn het de consumenten die de producten hebben gekocht en daarmee de bron van het geld zijn.

Mercedes, Red Bull, Jumbo, zeker nog genoeg andere sponsoren die geld hierin pompen. Met de miljoenen tegelijk. Die centjes komen ergens vandaan, toch? Staan gewoon op de jaarafrekening en zullen worden doorberekend in de prijs van het product. De consument betaalt. Die maakt de keuze. Betaalt liever een flink bedrag per maand aan zijn mooie Mercedes, dan die premie zorgverzekering, die een stuk goedkoper is dan de afschrijving en maandelijkse kosten van zo’n bolide, maar oei als die zorgpremie een paar euro omhoog gaat, dan is de wereld te klein.

De wereld van de Formule 1 is nu helemaal top! Reclame en PR kan niet op. Want vrijwel iedereen loopt er mee weg. Wil dit grote gebeuren wel steunen. “Geschiedenis schrijven we!”

Ondertussen gaat het slecht met de zorgsector en het klimaat. Grondstoffen in de wereld raken langzaam op.

Kijk zondag eens naar de wedstrijd en vraag je af, wat heeft dat allemaal gekost? Waar komt dat geld vandaan?

Maar kijk ook eens naar al die spullen. En wat wordt er mee gedaan als het verbruikt is? En al die materialen waar komen die vandaan? Al die grondstoffen?

We hebben één aardbol. We zullen het hiermee moeten doen.

Geen idee hoeveel signalen de mens nog nodig heeft om te beseffen dat het kaarsje langzaam dooft. We zullen slimmer met grondstoffen en middelen om moeten gaan.

Maar als het grote geld de grote massa enkel wil entertainen om nog meer geld te genereren. En als dat commerciële spel belangrijker is dan het op langere termijn overleven op deze kleine planeet, dan zal het snel voorbij zijn.

Nog twee of drie generaties en deze prachtige planeet is dood. Genoeg wetenschappers die nu de noodklok luiden, maar zij zijn een roepende in de woestijn.

https://blog.dyonscheijen.nl/2018/02/05/doomsday-clock-het-is-vijf-voor-twaalf/

En met “onze Max” gaan we die wedstrijd zeker wel winnen. Komt helemaal goed, daar maak ik me geen zorgen over.

COVID19

Steeds meer vrienden zie ik een sterke mening delen op social media mbt de COVID-maatregelen.

Dit met het doel om anderen mee te nemen in een standpunt zij te verdedigen hebben.

Als lid van de Federatie Medisch Specialisten mag ik regelmatig achter de schermen meekijken wat er in de medische wereld op dit moment gebeurt mbt COVID19.

Langzaam aan is het mij steeds duidelijker geworden met welk probleem we in de maatschappij te maken hebben.

Er spelen zo veel factoren een rol waardoor de complexiteit zoveel perspectieven geeft zodat vanuit elke hoek bekeken iedereen gelijk heeft, maar elk individu alleen de info mist van de ander.

Daarom is het zo belangrijk om ALLE aspecten mee te nemen in het beleid dat gevoerd moet worden om alle partijen tegemoet te komen.

Één belangrijke factor in het geheel is, die we met z’n alle hoog willen houden:

IEDEREEN die zorg nodig heeft moet geholpen kunnen worden. En met name die levensbedreigende zorg,

Dus wat iedereen echt niet wil, jij ook niet, is dat je met een van jouw geliefden aan de deur van het ziekenhuis staat en die persoon acute zorg nodig heeft, maar je deze niet kunt krijgen.

Zorg waarbij zo’n IC-bed nodig is, dus meer dan een duim die in het gips moet.

IC-zorg is duur en intensief. Als je de beelden ziet en de verhalen hoort is dat wel duidelijk, toch?

Gelukkig kwam die gespecialiseerde en zeer kostbare zorg tot nog toe niet heel vaak voor. En was altijd een balans in in- en uitstroom.

Maar nu COVID19 ernstige levensbedreigende gevolgen heeft bij een grote groep mensen is de toestroom wereldwijd enorm toegenomen.

“Even” meer IC-bedden regelen is niet zo maar even gebeurd! Personeel opleiden duurt jaren. Nog niet gesproken over al die dure apparatuur die er bij moet.

Nederland heeft al meer IC-capaciteit geregeld. Als ik zie hoe snel de zorgsector dat gedaan heeft, ingenieus hoe daar samenwerking met vele partijen mogelijkheden hebben gecreëerd. Echt groot respect voor die collega’s.

Daarbij, stel je zegt; we gaan voor meer IC-bedden, wie gaat dat betalen?!

Die zorgpremie is nu al zo hoog. Daar wil niemand nog heel veel meer voor gaan betalen. En als je die zorgpot dan moet gaan verdelen, zal op andere zorg beknibbeld moeten worden en dat wil ook niemand.

Dus in het aantal IC-bedden zitten we nu aan de max.

Als we niet meer mogelijkheden hebben in de uitstroom, hebben we enkel de instroom die we kunnen aanpakken. Minder mensen proberen besmet te krijgen.

Daar zijn ook al enorme stappen genomen waar we allemaal aan deel hebben genomen. Ook gevoeld hebben. Lockdown, vaccinaties, tests, geen grote evenementen. Strenge maatregelen met beperkingen tot gevolg.

Een tijd lang ging dat goed. Maar toen kwam langzaam de klad er in. Zeker na de grote vaccinatie-ronde dacht iedereen er van af te zijn. Ook ik heb even dat moment gevoeld na 1,5 jaar geen live bijeenkomst te hebben gehad met grote groepen mensen, dat je een event had en dacht; “JA, zo was dat voorheen!”. Het voelde een beetje vreemd om weer veel te mogen.

De COVID19-angst was er even niet meer, de strenge regels waren niet meer nodig om strikt te volgen.

Maar daarmee liep het aantal besmettingen weer omhoog. Dat was op zich nog niet zo’n probleem, want mensen werden minder ziek, dus dat konden we wel hebben. Maar wat er gebeurde was het volgende:

De grote groep die gevaccineerd zijn die zit op zich goed, maar, risicofactoren die er toe doen spelen een grote rol én de vermindering in werking van het vaccin begint nu er ook langzaamaan in te komen. Er zijn nu mensen die een dik jaar geleden zijn gevaccineerd. Dat begint langzaam uit te werken.

Daarbij gaan we het jaargetijde in waarbij griep en verkoudheid sowieso spelen, dus de manier waarop we nu gaan leven maakt besmettingsrisico hoger.

Met nu alle gevolgen zichtbaar en toename in de instroom.

Zij die nu een risico lopen zijn: de niet gevaccineerde, maar vooral ook mensen die sowieso al risico’s lopen, hoge leeftijd, longaandoeningen, hoge BMI, mensen waarbij immuunsysteem is aangetast. Genoeg mensen nog die ondanks vaccinatie grote risico’s lopen.

En daar gaat het nu mis.

We gaan steeds meer behoefte hebben aan “vrijheid”, maar we zijn er nog lang niet.

Probleem: De rek is er uit! Begrijpelijk ook.

Mark Janssen vroeg op FB bij een discussie over de nieuwe strenge maatregels: Laat het kind in jou spreken, wat verteld het jou?

Dat kind in mij…..
maakt zich grote zorgen!

Kijkt mij vragend aan wat te doen.

Een oudere wijze IK zie ik ook en die zegt: “Hoe ook, Dyon, het komt allemaal goed, heb vertrouwen!”

Vechten voor wat je lief is

Gisteren middag weer een dagje op SEH Heerlen Zuyderland.

Wat een bijzondere wereld is dat toch. Mijn respect voor deze collega’s groeit na elk bezoek steeds meer.

Waar begin ik?!

Mijn duim. Zoals bekend in het gips. Gisteren in ziekenhuis onderzoeken gehad. Echo. Operatie gaat komende weken sowieso nog gebeuren. Vanwege echo moest het gips er af. Nieuw gips. Te strak of iets. In ieder geval continu pijn en dof gevoel. Gips moest er af. Zaterdag. Weekend. Vandaar opnieuw SEH Heerlen.

Maar die duim die doet er niet toe!

Geraakt word ik door het tafereel ik voor mijn ogen zie gebeuren.

Twee broers staan voor mij bij de balie om zich te melden. Twee volwassen mannen. Schijnbaar is de vader net opgenomen in het ziekenhuis. Wel of niet Corona is mij niet duidelijk. Wat mij wel meteen glashelder wordt zijn de emoties die er heen en weer gaan, want er mag maar 1 persoon het ziekenhuis naar binnen!

Net als mijn broers het voor mij zouden opnemen, zo zie ik voor mij een broer die het wil opnemen voor zijn broer en dus vraagt om ondanks alles toch met z’n twee naar binnen te kunnen gaan.

Regels zijn regels. Dus het blijft bij één persoon. Het gaat dan vrij snel ontgroeien in een scheldpartij en dreigementen. Niet kort daarna escalatie met zelfs vechten met de beveiliging op de grond.

Wat mij nu raakt is de complexiteit van dit hele voorval. Ik begrijp alle partijen.

De professionals die geen uitzondering kunnen maken, genoeg schrijnende gevallen elders waar ook maar één persoon naar binnen mag. Strenge regels in acht moeten worden genomen. Als voor de één een uitzondering zou moeten worden gemaakt dan ook voor de ander en waar is dan de grens?

De broers waar de vader van is opgenomen in het ziekenhuis en zij nu niet bij hun vader kunnen komen, de onzekerheid die dit alles geeft. Ik kan de emotie van verlies en onmacht in deze heel goed volgen, maar ook dat twee broers er voor elkaar en vader willen zijn. De emoties die daardoor enkel oplopen.

Vrijwel zeker ben ik dat dit niet anders had kunnen lopen dan het nu gelopen is.

De strenge regels zijn er niet voor niets, maar in het vuur van de emotie wil men vechten voor datgene wat zo ontzettend dierbaar is. Letterlijk vechten zo blijkt in dit geval.

Politie is gearriveerd, maar gelukkig zie ik vrij snel ruimte ontstaan voor het samen zoeken naar een oplossing.

Zaalarts, denk ik, die erbij is gekomen en inziet dat het bieden van zicht op een oplossing ruimte biedt. Zij oog en oor heeft voor de emoties aan de andere kant. Opnieuw het menselijke aspect dat gelukkig vol de aandacht krijgt.

Wat mij raakt? De onmacht die ontstaat en de krachten van ons systeem. Op het moment de nood aan de man is, geduld en begrip voor elkaar de enige oplossing is.

Dat ondanks de emoties die hoog opgelopen zijn, de wachtkamer opnieuw bommetje vol zit, personeel de rust terugbrengt en er een oplossing uiteindelijk snel geboden wordt.

#weesliefvoorelkaar #begrip #SEH

Mijn nieuwe gips zit er op als ik naar huis ga. De broers hebben zich opgesplitst en één staat buiten een sigaretje te roken en is aan het bijkomen van de schrik.

Ik hoop dat het goed met z’n vader gaat en dat hij en z’n broer dit verhaal snel aan hem kunnen vertellen, vader begrip heeft voor hoe het zo geëscaleerd is, maar tevens een vaderlijke spiegel zal voorhouden dat echt vechten never nooit de oplossing is.

Zorg om de zorg

Afgelopen maandagavond 4 uur op de Spoedeisende hulp Heerlen. Gevallen met speedbike. Ski-duim te pakken. Gips.

Ik lag achter zo’n gordijn op zo’n behandelbed te wachten op het gips…en dan hoor je gesprekken.

Een drukte van jewelste om me heen. En om dan te horen met welke passie, liefde en geduld zorg aan vooral ook de oudere mensen geboden wordt…hartverwarmend.

Naast me een oudere dame, gevallen van kerktrap. Allerzielen, naar de kerk, bladeren, donker, gevallen en heup gebroken.

Helemaal bezorgd om haar hondje en vanwege stress en pijn aan het overgeven.

Een van de verpleegkundigen, volgens mij de enige in die hele zaal, die dan met zo veel geduld en lieve woorden mevrouw op haar gemak stelt. Meer dan wat zelfs nodig is, puurheid bedoel ik dan. Dat je in zijn woorden en intonatie merkt dat de zorg vanuit de diepste vezels komen.

Ik dus geduldig wacht, luister en de druk op die werkvloer zie. Want tegelijk lopen er andere patiënten binnen, wordt die assistent voor alles en nog wat gevraagd.

Mitch is zijn naam, komt bij me. “Zo, meneer, we zijn u niet vergeten, maar het is heel druk, excuses.”

Ik geef aan dat ik het volkomen begrijp en excuses echt niet nodig zijn. “Respect heb ik voor de manier waarop je jouw werk met passie doet!”

Hij: “U moest eens weten hoeveel mensen er in de wachtkamer aan het klagen zijn.”

Ik: “Ik hoop dat als ik later zo oud mag worden als die mevrouw, dat er dan ook zo iemand met passie en geduld aan mijn bed zal staan mocht ik hulp nodig hebben!”

Na het ingipsen van mijn hand kon Mitch naar huis. Ver over zijn diensttijd maar dat deerde hem niet. Met een glimlach ruimt hij op en wenst me een fijne avond en veilig thuis.

Dan blijkt maar weer hoe belangrijk het menselijke aspect in de zorg is.

In de hoop dat de zorgsector meer respect, geld en mogelijkheden gaat krijgen. Maar dan wel daar waar het nodig is! Op de werkvloer! De handen aan dat bed!

Werelddovendag

Vanmorgen zat ik op m’n fiets naar m’n werk. De vogels hoor ik fluiten. Geluiden van de natuur die wakker wordt. Een collega die van op de parkeerplaats een goeie morgen roept.

Afgelopen weekend was het zaterdag werelddovendag. Samen met Jan (82, kunstenaar en doof geboren) een zeer unieke expositie mogen geven van ons beide kunstwerken.

Nog meer realiseerde ik me vanmorgen zijn verhaal. Het verhaal dat we vele bezoekers dit weekend via zijn kunstwerken hebben mogen vertellen.

Boekdelen worden er verteld via kleur, figuren en composities op het doek.

Nog meer werd ik me pas vanmorgen bewust hoe het zou zijn om nooit geen geluid gehoord te hebben.

Hoe groot is dan het compliment dat ik van Jan mocht ontvangen. Hij zag nu pas in mijn levensgrote kunstwerken hoe geluid zou moeten klinken.

Open. Harmonie. Rust. Van diep beneden naar boven. Torenhoog. Zo beschreef hij het.

We hebben ontzettend mooie gesprekken gehad deze twee dagen, samen met zijn tolk was Jan nu mens.

Op een notitieboekje schrijft hij normaal in korte pakkende woorden wat hij je wil vertellen.

Gisteren later op de avond schreef hij mij: “Ik ben afgelopen dagen vergeten dat ik doof was”.

Dat laatste woord “was“, spreekt voor zich.

https://rtvmaastricht.nl/nieuws/artikel/tentoonstelling-stem-van-de-kunstenaar-geopend

Heb oog voor het gehoor

Mevrouw en meneer zitten tegenover me. Communicatie met mevrouw is bijna niet mogelijk. De uitdraai van de toon- en spraakaudiometrie laat mij al zien hoe ernstig haar gehoorverlies is. Ik pak meteen de hoofdtelefoon met losse microfoon erbij. Zet de hoofdtelefoon op haar oren, de microfoon aan. “Hoort u mij?” vraag ik haar op een normaal spreekniveau. Een grote glimlach ontstaat op haar gezicht. Verwonderd kijkt ze naar haar man en zegt met tranen in haar ogen: “Ik hoor weer!”.

Gesprekken en ervaringen die mij raken op mijn spreekuur. Vrijwel wekelijks komen ze voorbij. Mooi om dan als professional mogelijke oplossingen te zien.

Deze mevrouw die tengevolge van een herseninfarct en daarbij een val in een revalidatietraject Adelante was terechtgekomen. Een lang traject is ze afgelopen jaar gegaan. Nu pas aan het eind van dat lange revalidatietraject wordt mevrouw doorgestuurd naar ons audiologisch centrum. En dat pas op verzoek van haar eigen audicien waar ze bij toeval voor een controle van haar hoortoestellen was.

Een andere casus is een jonge man, eigen bedrijf, die sinds mei in revalidatie is. Dit vanwege een hartinfarct. Daarbij ook nog rechts een ernstig gehoorverlies heeft en links een bij de leeftijd passend gehoorverlies. Ook hij enkel bij toeval na een bezoek bij zijn audicien een verwijzing via de huisarts naar het audiologisch centrum heeft gekregen.

Gelukkig is er een zeer fijne en professionele samenwerking met de audiciens in de regio en zijn de meeste audiciens op de hoogte van de meerwaarde die een verwijzing naar een audiologisch centrum kan hebben. Sowieso weten in deze regio alle professionals binnen het vakgebied van de audiologie elkaar steeds beter te vinden. Die samenwerking komt ten goede van de audiologische zorg.

In de hoop dat nu binnen de revalidatie de audiologische zorg nog meer aandacht mag gaan krijgen. Beiden revalidanten had ik namelijk graag wel al eerder in het traject willen zien.

Beide cliënten zijn nu al geholpen met het inzicht en kennis die we vanuit de gehoormeting hebben kunnen geven. Beiden gaan vanuit de audiologie nog veel hulp krijgen die ten goede komt van de communicatie.

Horen is meer dan enkel de oren.

Gehoorverlies is niet zichtbaar, het valt niet meteen op als iemand minder hoort. Maar gehoor is net voor ons als mens zo belangrijk. Zeker op het moment dat de wereld figuurlijk, maar soms ook letterlijk op haar kop staat. Zeker na zo’n impact als een hartinfarct of herseninfarct. Familie die op bezoek komt en aan bed staat en een gesprek heel veel steun kan geven. De instructies tijdens het revalidatieproces van belang zijn om in detail goed te moeten kunnen horen. Laat staan dat al die nieuwe indrukken het gehoor net de verbinding geeft met de omgeving. Wellicht het luisteren naar muziek een stukje ontspanning geeft in die spannende tijd daar alleen in de kliniek.

Daarom heb oog voor ook het gehoor.

Het zou zo mooi zijn om vanaf het begin meteen de audiologische revalidatie mee te nemen.

Als iemand twee keer vraagt wat je zegt of als iemand niet meteen reageert op het roepen van de naam, dan kan het gehoor een rol spelen. Vanaf een jaar of dertig gaat het gehoor langzaam achteruit, dus een licht gehoorverlies kan boven de vijftig zo maar aanwezig zijn. Net in die grote klinische ruimtes, gladde wanden, gladde vloeren, ruimtes met een slechte akoestiek zullen omgevingsgeluiden het verstaan van spraak ernstig belemmeren.

Tips en adviezen kunnen al voldoende zijn om beter met dat gehoorverlies om te gaan.

In Nederland is de audiologisch zorg al goed vertegenwoordigd. Alle partijen weten elkaar steeds beter te vinden. Samenwerking maakt dat oplossingen gevonden worden.

Hoe mooi om dan te zien dat het leven van iemand weer zin heeft. De persoon zich gehoord voelt en er bij weer hoort.

Overigens beide casussen heb ik aangepast en zijn details veranderd, zodat privacy gewaarborgd is. Ondanks dat zullen vele mensen zich waarschijnlijk in een van de beschreven casussen herkennen. Dat maakt dat dit een niet op zichzelf staand verhaal is en gehoorverlies wel degelijk bij velen een rol speelt.

Net daarom wil ik dit hier delen. In de hoop dat er meer oog mag gaan zijn voor het gehoor.

Antwoorden op grote vragen

Stephan Hawking.

Wat een held. Wat een vooruitziende blik. Wat een creatieve geest om verder te kijken dan wat wij mensen voor ogen hebben.

Antwoorden op grote vragen. Nee, Dé antwoorden op dé grote vragen, is de titel van een boek dat verplichte literatuur zou moeten zijn op scholen. Want de kern van alle grote vragen ligt in dit boek verborgen.

Meerdere inzichten die mijn eigen brein prikkelde om met een ander perspectief naar de huidige wereldproblematiek te kijken.

Één hiervan is deze:

“Het is een heerlijke tijd om in te leven en onderzoek te doen in de theoretische natuurkunde.

Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.

Een van de grote onthullingen van het ruimtetijdperk is het perspectief dat de mensheid op zichzelf heeft gekregen.

Als we de aarde vanuit de ruimte zien, zien we onszelf als een geheel. We zien de eenheid, niet de verschillen.”

We zien de eenheid, niet de verschillen.

Laat dat nu ook in het conflict Palestina en Israël gelden. Wie kan daar nog een antwoord op vinden? Op een conflict dat al jaren duurt en waar geen touw meer aan vast te knopen is.

Maar dat geweld geen oplossing kan en mag gaan zijn, dat moge uit de geschiedenis wel duidelijk zijn.

Een antwoord op dit conflict is er niet, maar dat de mensheid, ons toekomstig bestaan vooral voor onze kinderen en straks kleinkinderen wordt bedreigd door vele risico’s die op ons afkomen, ook dat is ons allemaal al bekend.

Klimaatverandering. Het opraken van levensbelangrijke grondstoffen. Politieke en geologische vluchtelingen. Oorlogen. Al dit zijn grote risico’s voor het voortbestaan van dit kleine planeetje Aarde.

Nog nooit heeft de mens zo veel kennis van zaken gehad, nog nooit heeft de mens zo dicht bij een Armageddon geleefd als nu in deze tijd.

We kunnen onze ogen blijven sluiten voor dat wat voor ons van levensbelang is en enkel aandacht houden voor entertainment en “gekkigheid” (lees idiote YouTube video’s en influencers die jongeren “inspireren”), maar de tijd dringt.

Grote wetenschappers die naam en faam hebben verdiend met keihard werken en met passie onderzoek hebben verricht in de wetenschap roepen al jaren voor aandacht voor net dat wat er in ons leven toe doet.

Stuk voor stuk schrijven deze grootheden pleidooien voor een verandering in ons denken en doen.

In de hoop dat zij geen roepende mogen gaan zijn in de woestijn. Deel ik dit pleidooi van Stephan Hawking. Maar zou ook de laatste roep van Wubbo Ockels, een van de Nederlandse astronauten hier aan toegevoegd kunnen worden. Op zijn sterfbed geeft hij met letterlijk zijn laatste adem een adembenemend pleidooi.

Het komt er bij beide in het kort hier op neer: Wetenschap en met name onze mogelijkheid om kennis te toetsen, te delen en om van te leren, is van essentieel belang voor het voortbestaan van de mensheid.

En als ik nu lees dat een raket die Israël vanuit de Iron Dome afvuurt een waarde heeft van $50000,- dan gaat er nu weer heel veel geld verloren aan iets dat zeker geen bijdrage levert aan een verbetering van de kansen voor ons voortbestaan.

De Doomsday Clock staat al op 100 seconde voor middernacht. En de secondes tikken weg.

https://thebulletin.org/doomsday-clock/current-time/

Hawking windt er geen doekjes om, met Trumpiaanse politiek, de strijd om macht waarin ieder voor zich en God voor ons allen hoog in het vaandel staan, met die spirit gaan we de mensheid niet redden.

Stephan Hawking is er niet meer. Maar zijn kennis en kunde leven voort in boeken, geschreven woorden.

Kennis. Hét DNA, zoals hij zelf in dit boek beschrijft, dat we kunnen doorgeven aan onze kinderen. Waarbij kinderen in deze niet per se onze eigen biologische kinderen zijn, maar meer ieder die ons lief is.

Dit verder denkend, zou de liefde die we voelen voor dat wat mens heet, ook de liefde kunnen zijn voor alles wat bestaat.

Even een gedachteoefening: stel dat Doomsday straks werkelijkheid wordt, ik bedoel, met alle kennis van nu is die kans heel erg groot. Zoals het er nu naar uitziet gaan we drie generaties niet meer redden. Dus de kleinkinderen van de huidige kinderen gaan het meemaken. Het einde van het bestaan. Aarde “game over”. Weg. Niets meer van al dit. Het heelal zal nog bestaan, maar niemand meer die een lied schrijft over een zonsondergang. Niemand die een gedicht schrijft over de liefde die die voelt voor een ander. Niemand meer die een prachtige foto maakt van wolken in de lucht. Niemand meer die kan navertellen hoe mooi het leven is.

Niets van dit alles kan nog worden doorgegeven of gedeeld.

Ik weet zeker dat ieder mens iets moois heeft om door te (willen) geven. Dat zit in ons natuur. Daar is ons hele bestaan op gebouwd. Dat is ook wat we kost wat kost willen vasthouden en niet willen verliezen.

Een Palestijns gezin dat uit huis wordt gezet, waar ik zie dat de jonge dame vooral voelt de geschiedenis die zij daar op die plek heeft beleefd. Haar vader die eigenhandig die plek groot heeft gemaakt. Haar stukje dat zo belangrijk is, wil zij kosten wat kost behouden en doorgeven aan haar kinderen.

Stephan Hawkings levenswerk om antwoord te vinden op de vragen over vooral die zwarte gaten in het heelal, alle kennis van de natuurkunde, ook die kennis wil hij kosten wat kost doorgeven aan zijn kinderen.

Niet voor niets dat het slotwoord in dit boek geschreven is door zijn eigen dochter. Zij heeft het gezien, zij heeft het meegekregen, dat wat zo belangrijk is in dit leven.

Respect voor dat wat ons mens maakt. De kansen die ons gegeven zijn. De kracht en mogelijkheden wij hebben zijn zo groot, enkel is het van groot belang dit alles zo in te zetten dat wij er allemaal iets aan kunnen hebben.

En dan sluit zij af met een heel belangrijk klein detail. Het boek is een verzameling van een aantal artikelen die haar vader in de laatste jaren van zijn leven nog heeft geschreven. De zin die ik net er uit heb gehaald bevat een belangrijk detail wat haar vader bijzonder groot heeft gemaakt.

“Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Stephan Hawking: “Ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Hoe bescheiden iemand kan zijn die zo groot is.

Zijn grootste wens was om anderen te inspireren en vooral de wetenschap boeiend te maken voor volgende generaties.

Ik hoop vurig dat er genoeg jongeren zijn die de wetenschap zien als het belangrijkste goed om door te mogen geven.

In de hoop dat we het tij kunnen keren.