Wonderen bestaan!

Vandaag zat ik even zo naar mijn telefoon te kijken, in mijn handen ronddraaiend en ik realiseerde me toen dat we nu eigenlijk met dit ding de hele wereld kunnen bedienen.
HET IS NIET TE GELOVEN, we nemen het maar zo klakkeloos aan…een schermpje, waar je letters op kunt typen, foto en video’s kunt sturen naar vrienden over de hele wereld.
De bedenker van de Polaroid camera, Edwin Land, had ooit als eerste een visioen om een apparaat te ontwikkelen zo groot als een portefeuille, dat zo in de binnenzak van je jasje zou passen, waarmee je op het moment zelf foto’s kan vastleggen en meteen die foto kan zien. Dat moment zou kunnen vastleggen. Hij maakte zijn droom waar door de Polaroid camera te ontwikkelen. Ingenieus was de ontwikkeling van de chemie waarmee de foto’s meteen na de klik in de hand vanzelf ontwikkelde. Overigens heeft een Nederlands bedrijf er afgelopen jaren opnieuw onderzoek naar gedaan om die formule opnieuw te vinden, het geheim was namelijk verloren gegaan.
Maar stel dat Edwin Land nu de smartphone zou zien. Vanuit zijn optiek zou dat ongelofelijk zijn.
Niet te bevatten.
En voor ons is het nu zo vanzelfsprekend.
En wie kan mij in detail vertellen hoe zo’n smartphone werkt?
Kun jij een smartphone zelf vanuit het niets maken?
Kan ik naast je komen zitten en dat jij me vanuit niets een werkende smartphone maakt?

Daarom is het ongelofelijk.

Maar we nemen het gewoon aan. Alsof het zo vanzelfsprekend is.
Nee, het is toch een wonder! Een wonder, dat wij mensen zelf hebben gemaakt, van het kleinste pixel op dit schermpje waar je nu naar kijkt, tot het hele netwerk van al die biljoenen websites, facebookpagina’s, instagramaccounts, foto’s, video’s aan toe.
Wij! Wij mensen. Als we maar samenwerken.
En echt, alles is mogelijk, alles! Als je maar samenwerkt en er het beste van maakt. En je er in gelooft, er in gelooft dat het kan. Zelfs het onmogelijke.

Het is Pinksteren, weer opnieuw. Elk jaar nu bewuster. Na mijn kunstproject in de Kloosterkerk twee jaar geleden, denk ik steeds even na over wat er met ons als mens gebeurt.
Dit project heeft mij vooral ook meer laten nadenken over wat geloof of godsdienst voor de mens betekent. Bewuster nadenken over wat ons godsdiensten nu eigenlijk willen zeggen, willen laten zien.
Het bewust ervaren van wat je hebt? Je bewust maken van wat nu echt belangrijk is in het leven? Je bewust maken van de wonderen die er kunnen zijn, die wij zelf als mens ook kunnen laten zijn?
Het is ons gegeven om te veranderen, om te maken, om zelf de keuze te hebben wat je met dit gegeven doet, de talenten die je hebt, de kennis, de kracht, om al dit in je leven te gebruiken, in te zetten. Toe te passen. Om goed te doen.
Wij, elk individu, kunnen zelf die keuze maken. Iedereen heeft die kansen. Jong of oud, arm of rijk , gezond of ook zelfs ziek, vrij of in gevangenschap. In welke situatie ook kun je altijd de keuze maken om goed te doen. Deel uit te maken van zij die wel iets van deze planeet kunnen maken. Wonderen laten gebeuren en bestaan. Dit te delen. Een ander te geven.
Al is het maar een helpende hand in de supermarkt, bij een meneer in een elektrische rolstoel zit en het pakje koffie op de bovenste plank er net niet van af kan pakken. Ongevraagd deze man te helpen.
Een oudere dame een zitplek geven in een overvolle trein.
Een belegd broodje vers gekocht, aan een bedelaar te geven.

Wonderen bestaan!

De smartphone.
Dat je met dit apparaat in je hand een keten kunt starten met allemaal berichten die elkaar steeds weer meer en meer gaan aanvullen.

Schrijf jouw eigen verhaal, jouw eigen verwondering en deel!

Ik ben er van overtuigd dat als we vooral het positieve delen, dit het negatieve in deze wereld overwint.
Je met jouw wonderlijke verhalen anderen gelukkig maakt. Dit nieuwe medium, social media, kan een nieuwe weg zijn om dit soort inspirerende verhalen te delen.
Op het moment je je dat bewuster bent, dan weet ik zeker, dan zul je zien dat wonderen bestaan.

“One small step for a man, one giant leap for mankind”

André Kuijpers live in het Openluchttheater Valkenburg 11 juni 2016. Een indrukwekkend college over meer dan enkel ruimtevaart!
Het was vooral een pleidooi voor vrede op aarde, om ons bewust te maken van iets dat gewoon ons allen raakt. Dat wat in de basis de zin van dit leven is. Vanuit het oneindige heelal, het eindige te laten zien. Het nietige van wij, mensen hier op aarde. Dat kleine planeetje, onze ruimtecapsule, aarde.
André Kuijpers’: “Er zijn zo veel meer sterren en planeten in het universum, dan alle zandkorrels op al de stranden op aarde!” Laat die even bezinken graag.
Astronauten leren vanaf dag 1 van hun opleiding om te overleven in space. Beter gezegd out of space. Want er is buiten onze aarde eigenlijk geen ruimte waar wij zo, zonder hulpmiddelen, zonder ingewikkelde apparatuur, kunnen overleven. Laat ook die even binnenkomen.
Dan komt het besef hoe klein wij zijn, wij mensen hier op die kleine stip in dat enorme heelal met alleen maar gevaar voor leven. LEVEN.
Maar dan dit, wij, wij mensen zijn wel al in staat om na te denken, te reizen in dat heelal, er naar te kijken, te zien en te herkennen, dat leven eindig is, dat van ons, elk individu, maar ook van elke ster, planeet, zonnestelsel het leven eindig is.
Maar een klein lichtpuntje is er dan wel aan de horizon, wij hebben de gave gekregen om hier zelf over na te denken en zelfs nog iets meer, de kennis en kunde te ontwikkelen om dat leven te redden. Er iets moois van te maken. KUNNEN MAKEN. Wij als mens hebben de kans gekregen om te leren, te ervaren, te doen. De keus. Een eigen wil.
Duizenden van jaren al worden er verhalen geschreven om de mens te laten inzien wat er eigenlijk echt toe doet in het LEVEN. Wat ons groter doel is in het leven. Ieder heeft een kwaliteit om dat groter doel te bereiken. Elk individu op zich, als deze maar diep genoeg nadenkt over wat echt een goed gevoel geeft.
Zoals Andre Kuijpers vanavond zo mooi in kaart bracht, de hele geschiedenis van de ruimtevaart. De kleine stappen die de mens daarbij maakte, uiteindelijk die kleine stappen ongelofelijk groot kunnen zijn. Kuijpers had hem niet in zijn lezing, maar ik gebruik hem hier toch even. De legendarische woorden: “One small step for a man, one giant step for mankind.” Niels Armstrong 1969.
Kuijpers maakte dit zelf duidelijk door te zeggen dat voor dit soort ontwikkelingen de 4 grote D’s nodig zijn;
Dromers, Denkers, Doeners en als laatste de Durfals.
Deze vier heb je nodig om iets groots neer te zetten wat de wetenschap weer stappen verder brengt.
Mooi ook hoe hij het beschreef, dat hij zich als astronaut af en toe een baby voelt. Een astronaut heeft een grote luier om, want zo’n reis naar het station duurt en duurt, maar het verblijf van een half jaar brengt hem ook helemaal terug naar het niet kunnen lopen, weer helemaal revalideren en met kleine stapjes beginnen met lopen. Kuipers ziet zo ook de ruimtevaart. We zijn echt pas helemaal aan het begin. De aarde is de wieg, vanuit die wieg, beginnen we nu pas met vallen en opstaan te leren om te lopen. Enkele missies die zijn mislukt, expedities waarbij alle leden het niet hebben overleefd. The Challenger, is mij nog het meeste bijgebleven, waarbij een vrouwelijke leerkracht deel uitmaakte van de crew.
We zijn er nog lang niet, we zitten echt net pas op onze eigen maan! Twaalf astronauten hebben daar op letterlijk hun voetstappen gezet. Twaalf pas.
Mars dromen we nu van. Mars, de eerstvolgende planeet in ons eigen zonnestelsel en dan moeten we nog verder.
Ondertussen zijn er ook vanuit onze eigen aarde krachten gaande, die onze eigen ruimtecapsule bedreigen, het kappen van de regenwouden, de industrie, de oorlogen, natuurrampen, grotendeels door de mens nu zelf uitgelokt. Invloeden van de mens die nu al vanuit de ruimte op foto’s uit dat heelal zichtbaar zijn. Waar deze mensen, de astronauten, zich ook duidelijk zorgen over maken. Wubbo Ockels, de andere bekende Nederlandse ruimtevaarder, houdt een aangrijpend pleidooi hierover op zijn sterfbed. Al meer dan 1 miljoen keer bekeken. Hij zou vlogger nummer 1 moeten zijn en niet een of andere idioot die van een brug af boven op een trein springt, om zo veel mogelijk volgers te krijgen. Anyway, hier gaat het dus om, waar houden wij ons als mens nu mee bezig? Wat is jouw doel of bijdrage aan het echte mens zijn?
We kunnen niet allemaal astronaut worden, dat is duidelijk als ik zie wat voor een supermens je moet zijn om al die kennis en kunde te vergaren en hoe gezond je moet zijn om dan uiteindelijk de lucht in te gaan. Maar we moeten ook echt niet allemaal hetzelfde zijn! En dat is net het mooie, samen zijn we zo sterk. In de kleinste vorm kan iedereen een bijdrage leveren aan dit groter geheel. Het begint echt al bij de kleine dingen, hoe ga je met elkaar om, de zin in het leven geven, opvoeden, helpen, de mens hier op aarde helpen, in welke vorm ook, eten, entertainment, kunst, cultuur, godsdienst, waarbij deze laatste de laatste tijd letterlijk en figuurlijk onder vuur ligt. Letterlijk en figuurlijk. En het woord GOD, ALLAH, al helemaal. En persoonlijk denk ik dat godsdienst al heel lang ons dit alles wil vertellen, zij die claimen echt te weten wat er in die boeken, in die verhalen beschreven staat, moeten eens goed lezen wat er staat. Verhalen die zich afspelen duizenden jaren geleden, met waarschijnlijk eenzelfde doel, OVERLEVEN, OVER LEVEN.
LEVEN. Hoe doen we dat en wat is echt belangrijk in het leven?
Maar vooral ook waar gaat het naar toe? De gevaren, de wonderen, de missies.
Is het dan niet zo, dat we nu hetzelfde weer opnieuw vorm geven? Ervaringen, de kijk op het leven willen delen, wonderen aan anderen willen laten zien. Social media staat er vol mee. Alleen we moeten het wel zien!
Ik ben er van overtuigd dat wij ook nu in een wonderbaarlijke tijd leven. Over weer duizend jaar kijken we hopelijk terug op nu, bijzondere mensen die nu iets betekend hebben worden dan nog genoemd, geëerd, zij die die verhalen hebben beschreven ook, maar ook dan zal opnieuw de keuze zijn, wat met die informatie, dat geschrevene te doen?
Ieder individu kan en mag dat zelf bepalen. Gelukkig ook. Eigen grenzen en haalbare doelen te stellen om uiteindelijk een fijn leven te hebben gehad.
Maar zoals Andre Kuijpers het verwoorde: Wij zijn allemaal astronauten in deze immens grote ruimtevaartcapsule, aarde.
Wubbo Ockels die deze gedachte emotioneel uitdraagt op zijn sterfbed:
Dit gedachtengoed te delen in welke vorm ook, is al een bijdrage aan het groter doel; het redden van moeder natuur, aarde!
LEVEN!

Alsjeblief, zeg nog eens Geodriehoek!

Ze zit naast me, 11 jaar, samen kijken we vanaf de bank naar een man, blond geverfd haar, een volwassen man die een menigte toespreekt en scandeert; “Wat willen jullie?! Minder Marokannen?! Minder Marokannen! Daar gaan wij voor zorgen!”.

Ze kijkt naar mij, ze lijkt zó op haar moeder; de donker bruine, bijna zwarte ogen, haar zwart krullend haar, haar hart van goud, haar trots gevoel dat haar roots Marokaans zijn, het land, het eten, de manier van leven, het land waar ze als klein kind vaker is geweest om haar familie te bezoeken, maar ze is ook trots om Nederlander te zijn, de tolerantie, de open mind, het land waar alles mag en kan, ze spreekt zelfs met de harde “G” en haar Limburgse wiskunde leraar vraagt haar steeds in de klas, “Alsjeblief, zeg nog eens Geodriehoek!”, omdat ze het zo leuk uitspreekt met die duidelijke harde “G”, zij die met normen en waarden is opgegroeid vanuit een islamitische achtergrond, net zoals ik met normen en waarden ben opgegroeid vanuit een katholieke achtergrond, zij die letterlijk geen vlieg kwaad kan doen, zij die de meest sociale meid is die ik ooit ben tegengekomen, zij, zij kijkt me aan en vraagt;
“Dyon, wat hebben wij misdaan?!”.

Toen, maart 2014, was ze elf, nu twee jaartjes ouder, nu weet zij zelf ook dat het woord “Marokkanen” meerdere betekenissen heeft, net als het woord “bom”.

“Jij bent de bom man!” Heeft toch een hele andere betekenis dan de bom die gisteren explodeerde in hartje België. Maar het kiezen van woorden in net deze tijd is zó belangrijk!

En als politicus moet je dat weten!

Obama bijvoorbeeld doet dit op zo’n majestueuze manier, hij ís gewoon een president, een wereldleider.

“Keep calm in times of terror!”

De vrijheid van meningsuiting is een goed recht, maar dat recht geeft geen recht om alles te mogen zeggen en zeker niet als politicus!

Wilders zou net in zijn functie als politicus ook moeten weten welke gevolgen dergelijke uitspraken heeft!
De woorden die hij als politicus kiest, moeten hoe ook weloverwogen zijn en op geen enkele manier een middel zijn voor het aanzetten tot haat voor een bepaalde bevolkingsgroep.
Wilders zou als politicus, en zeker als je een functie als president van een land ambieert, moeten weten dat het niet altijd mogelijk is, om in die functie gewoon blind te roepen wat zijn mening is! Als hij wil roepen wat hij allemaal te zeggen heeft, moet Wilders gewoon burger blijven, maar niet in functie van een land of burgers zijn.

De vrijheid van meningsuiting is een goed recht, maar dat recht geeft geen recht om alles te mogen zeggen, dan heb je als politicus het spel niet begrepen en mag je geen politicus zijn.

Het gaat mij niet om deze man te stoppen, maar mensen te bereiken die nu nog twijfelen om straks weer op hem te gaan stemmen, deze mensen te overtuigen dat Wilders en vooral het gedachtengoed Wilders een groot gevaar is voor net alles waar hij voor pleit; een betere SAMENleving!

Ik wil het zelfs nog sterker maken, een commissie van geleerden mag wat mij betreft toezicht gaan houden op mensen die politiek bedrijven en op het moment dat zij in die functie het boekje te buiten gaan een flinke boete krijgen of zelfs uit hun functie worden gezet. Net als bij de reclame code commissie die toezicht houdt op reclame.
De wereldeconomie en wereldvrede is afhankelijk van politiek! Politiek is toch belangrijker dan reclame of entertainment, daar zijn wel commissies die toezicht houden.

Politiek is in mijn ogen veel belangrijker! Waarom gaan we er dan zo laks mee om?

Zien doet volgen

Een mooi verhaal in de krant. Van twee bijzonder mooie mensen.

De media mag aan dit soort berichten meer aandacht geven.
Uhmm…wacht eens even, de media, social media, dat zijn wij nu ook! 😉

Ik ga het hier gewoon oppakken, het delen van mooie berichten, van mooie mensen.

Het goede in de mens. Inspirerend voor anderen. Laten zien waar het echt om draait in deze wereld; er voor een ander kunnen zijn! In welke vorm ook.

Ik ben er zelfs van overtuigd dat als er in de media meer aandacht voor zou zijn aan dat wat er wel goed gaat in de wereld, sowieso de wereld beter zou zijn.
Met bijna enkel aandacht voor aanslagen, geweld, idiote politieke gebeurtenissen, gaan we voorbij aan al die bijzondere positieve gebeurtenissen, acties, projecten die veel meer kunnen bereiken om de wereld een betere plek te maken.

Is het niet overal zo dat “zien doet volgen”?
In opvoeding, onderwijs, zelfs gewoon in het leven.

Daarom, deze keer in dit blog aandacht voor het goede in de mens.
Ben Ummels is gedetacheerd vanuit MUMC+ bij Adelante als fysiotherapeut. Eigenlijk een collega dus, vandaar dat mij dit verhaal nog eens extra aanspreekt.

https://www.adelante-zorggroep.nl/nl/nieuws/2016/9/vakantie-opsparen-voor-weeskinderen-in-thailand/

 

Spreken in het openbaar

De zaal zit bommetje vol, zo’n honderd mensen, allemaal geïnteresseerd in de gespecialiseerde tinnituszorg Adelante.
De eerste avond is al helemaal volgeboekt, een tweede avond staat al extra gepland. Ik heb er zin in!

Komt er een mevrouw na afloop van die eerste avond naar mij toe:
“U kunt het wel goed uitleggen, ik begrijp het nu pas allemaal veel beter. En u spreekt ook zo duidelijk en makkelijk.”

Makkelijk? Ja,nu gelukkig wel. Ze moest eens weten…

Ik, die vroeger een sociale fobie had, bij een familiefeestje zo verlegen was, dat als een tante vroeg hoe het met me ging ik enkel een paar woorden zei en ik het gesprek al snel naar iemand anders leidde, meestal naar m’n één jaar jongere broer, die geen probleem had met het spreken in het openbaar.
En zo tot m’n pubertijd steeds al die situaties kunnen vermijden. Het probleem werd echter enkel groter. Middelbare school werd een hel. Meest gênante momenten waren het voorlezen in de klas.

Uit m’n dagboek:
“Saskia, zat twee rijen naast me, zij had al voorgelezen en dat ging perfect, zelfs een compliment van de leerkracht. Maar ondertussen waren we al pagina’s verder, ik was al aan het tellen waar ik ongeveer zou uitkomen. Ik wilde me al voorbereiden op, lette al helemaal niet meer op het verhaal dat we aan het lezen waren.
En weer de volgende, de volgende dichterbij in de rij, mijn rij! Nog twee mensen voor me, ik voelde mijn hart al sneller kloppen, het zweet in mijn handpalmen, het warme gevoel in mijn lichaam. Engelse woorden dansend voor me, de woorden die nu gelezen worden, maar ook de woorden die ik straks lezen zal. En daar is weer de volgende alinea. Nu nog maar 1, hierna ben ik. Mijn hart hoor ik nu kloppen in beide oren, mijn ademhaling is sneller en stokt zo wat in mijn keel, mijn gedachten slaan nu op hol, binnen in mij is chaos. Van buiten verstil ik, als je nu mij zou zien zitten dan was er niets te zien, misschien een iets warmere rode kleur in mijn gezicht, maar dat zou ook van de warmte in de klas kunnen zijn, maar je zou niet denken aan die verlegenheid, die toch zo obvious is.

“Heel goed, Olaf, heel goed! Mooi! Dyon, jij bent aan de beurt!”

O, mijn God. Daar gaan we!

De eerste woorden lukken, daarna is het meteen over. Het blokt gewoon ergens in mijn keel. Ik moet nu helemaal rood zijn, dat zweet op m’n hoofd moet echt toch wel iedereen zien, dus ook voor Saskia. Net haar wil ik dat niet laten zien. Ik wil niet dat timide mannetje zijn die nog niet eens kan voorlezen. Het is over. Het lukt niet. Ik kan dit niet.
Ik kijk op, naar de leerkracht, misschien redt hij me, misschien redt hij me. En ja, het hoeft niet. Het is niet nodig om door te gaan. Waarschijnlijk weet de leerkracht dat ik goed kan compenseren met m’n woordjes leren en schrijven. Hij ziet mijn struggle en dat hoeft nou ook weer niet. “Gelukkig”, denk ik.
Heel even maar, want daarna heb ik weer spijt. Spijt dat het me weer niet is gelukt. Hoe dom kan ik zijn?”

Dat ik deze situatie na 27 jaar, nog zo in detail kon beschrijven, geeft aan hoeveel impact dit op mijn leven heeft gehad.
Nu, nu weet ik dat hier een aantal factoren speelden waardoor de situatie enkel erger werd.
Het had heel anders kunnen lopen als ik daar al had geweten wat ik nu weet: De kennis om een dergelijke situatie geheel om te buigen.

Hoe ik deze angst om in het openbaar te spreken uiteindelijk overwonnen heb, dank ik, elke dag nog steeds, aan m’n vader. Hij kwam rond mijn 18de, met een krantenartikel waarin mensen gezocht werden om deel te nemen aan een wetenschappelijk onderzoek van, toen nog de Rijks Universiteit Limburg, de RUL, nu University Maastricht.
Ze zochten jongeren met een sociale fobie. Ik mij aangemeld, mocht op gesprek en ja hoor, ik voldeed volledig aan de gestelde criteria, ik mocht deelnemen.
Ik had net mijn rijbewijs kan ik me nog herinneren en daar ging ik, elke week naar Maastricht en dat een aantal maanden lang.

Die cursus, die ervaring, heeft m’n leven compleet veranderd.

Die ervaring zou ik graag ooit nog willen delen met jongeren die net als ik toen niet durven te spreken in het openbaar, waarbij die angst om te spreken in het openbaar een belemmering vormt in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik zou ze dolgraag willen helpen om die angsten een plek te geven en gewoon vrij te kunnen spreken, ook al zijn er die angsten, zodat ook zij hun stem durven te laten horen. Vrij zijn om te kunnen spreken in het openbaar.

Maar vergeet niet, dat de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt, de (persoonlijke) reis, zoals ik het steeds weer zie, de reis hier naar toe, van het niet kunnen en durven spreken naar het zo veel plezier beleven aan de mogelijkheid om anderen je ervaringen en kennis te vertellen, te delen, dat die reis, ook de moeite waard is geweest!
Ik ben er van overtuigd dat iedereen in zijn leven een struggle heeft die hij moet overwinnen. De persoonlijke ontwikkeling waar je sterker en wijzer van wordt. Die reis alleen al, is al mooi genoeg. Om dan uiteindelijk boven op de top aan te komen en terug te kijken op het pad welk je gegaan bent is dan een fantastisch zicht.

De kracht zit in de mens zelf

De kracht zit in de Mens zelf.

Sinds 2002 ben ik als klinisch fysicus-audioloog werkzaam bij Adelante communicatie & audiologie, daarbij zie ik veel patiënten en in die gesprekken zie ik dat de mens in het algemeen, gewoon vanuit de basis, GOED is! Ik geloof in het goede van de mens. In de kracht van de mens zelf.

Ik zal proberen uit te leggen waarom.

Afgelopen jaren heb ik mij samen met een heel team aan enthousiaste collega’s gespecialiseerd in de behandeling van tinnitus, ook wel oorsuizen genoemd. Een zeer complex probleem waarvoor we vanuit ons centrum een gespecialiseerde interdisciplinaire aanpak hebben ontwikkeld. Een aanpak die zeer uniek en effectief is. Wetenschappelijk getoetst. Wereldwijd bekend. Maar daar gaat het hier nu niet over.

Ik wil het hebben over iets heel anders dat ik uit dit fantastische werk haal.

Als audioloog heb ik in het begin van dit uitgebreide programma een gesprek van 1 uur met de cliënt. Een gesprek waarin ik uitleg geef over het gehoor, over hoe ons oor werkt, hoe ons auditief systeem werkt, het neurale netwerk, de hersenen, wat wij als mens sowieso met geluiden doen. Van de oorschelp tot aan de auditieve cortex. Dit alles moet ik zo uitleggen dat de cliënt het begrijpt. Als het moet in Jip&Janneke taal.
Ja, dat kost tijd en inlevingsvermogen.
In dit interactief gesprek is het ook van belang om vanuit de optiek van de cliënt te werken, vanuit de wereld van de mens welke voor me zit, om al die informatie in de uitleg mee te nemen, zeg maar het leven waar de cliënt in verkeert te gebruiken in de uitleg. Het is niet enkel een verhaal dat ik vertel, het is een verhaal dat afhankelijk is van ervaringen, werkzaamheden, studies, relaties, stress, spanningen, waar cliënt allemaal mee te maken heeft. Dus ik verneem veel van de cliënt en die informatie is weer nodig om in het gesprek mee te nemen.

Vandaar dat ik de “mooiste” verhalen hoor van en over het leven. Dat ik de kracht in mensen zie, ondanks alles wat ze hebben meegemaakt. Levenswijsheden ontdek in die gesprekken.

Mensen zoals jij en ik, die het veel slechter hebben getroffen dan wie ook, maar ondanks vele tegenslagen kracht vinden om door te gaan en er weer bovenop komen.

Luctor et emergo.
Ik af en toe echt geraakt wordt met wat ik hoor en zie. Ik mijn tranen moet inhouden, me sterk moet houden bij het verhaal dat ik hoor. Niet enkel uit verdriet, maar gelukkig zelfs vaak genoeg ook uit vreugde, vreugde om te zien dat wij, met ons hele team, de mensen met deze ernstige klachten, mensen die echt in de ellende zitten, mensen die aan het einde van hun latijn zijn, dat we deze mensen kunnen helpen.

Verwonderd zijn van wat ze van ons mogen en kunnen verwachten. En waar de meeste mensen door geraakt worden is enkel één ding;
Dat wij de tijd nemen om te luisteren, actief te luisteren! Laten zien dat je elkaar begrijpt en met het gezegde ook daadwerkelijk iets doet. Gehoord worden!

Ik zie zo veel mensen waar ik zulke mooie gesprekken mee heb. Die gesprekken zou ik dolgraag willen delen. Uiteraard met respect naar privacy van de patiënt is het voldoende om enkel de rode lijnen aan te geven. De essentiële informatie waar het in dit verhaal om gaat; de goedheid in de mens.
Het vertrouwen in de mensheid!

Omdat het voor mij, maar ik denk ook voor vele anderen, een inspiratie kan zijn voor een manier van leven. Wat is nu echt belangrijk in dit leven?

Inspiratie kan zijn om kleur te geven aan jouw eigen leven, voor mij persoonlijk is dit uiteraard letterlijk en figuurlijk! Mijn eigen leven hiermee vorm te geven, maar ook kleur, vorm, lijnen die ik in mijn kunstwerken gebruik komen uit mijn eigen gevoel. Maar vooral ook de gesprekken die ik heb neem ik daar zeker in mee. In een abstracte manier, maar wel intens en met veel respect voor de mens achter het verhaal, respect voor het leven.

Een aantal kunstwerken van mij hangen ook in ons audiologisch centrum. Een collega psycholoog stond er een keer samen met mij naar te kijken, zij vroeg mij wat die strepen in de doeken betekenen, want zij zag daar “pijn” in, net alsof het scheuren zijn in het doek, alsof ze stuk zijn, gewond zijn. Hoe mooi is dat, de doeken zien als iets levends.
Ik heb ze zelf niet met die intentie gemaakt, de strepen, maar het is wel een signatuur van mij. Ik leg er zelfs vaak een gouden rand overheen. Misschien is dat wat in het leven ook gebeurt, de pijn, de ervaringen die iedereen meedraagt in zijn of haar leven. Voor degene die goed kijkt, zichtbaar zijn, maar hij die met één vlugge blik kijkt, het amper ziet.

Het groter geheel geeft kleur, is prachtig, is een mooi mens. Maar degene die echt kijkt ziet diepgang, komt erachter wat er nog meer is, waarom iemand is zoals die is.

Vandaar dat ik met degene die echt wil kijken en die diepgang in het leven wil zien, de verhalen wil delen.

“Vaarwel, zei de vos. Kijk, dit is mijn geheim, het is heel eenvoudig: Alleen met het hart krijg je kijk op iemand. Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar.
Het wezenlijke is voor de ogen onzichtbaar, herhaalde de kleine prins, om het goed te onthouden.
De mensen hebben dit vergeten, zei de vos. Maar jij moet het niet vergeten. Jij blijft altijd verantwoordelijk voor wat je tam hebt gemaakt.”

Uit De kleine prins, een prachtig kinderboek, wat eigenlijk verplichte literatuur zou moeten zijn voor elke volwassenen, voor een zondagmiddag te lezen zo dun is het, maar met zo veel wijsheden.

Wordt vervolgd.

Een aantal verhalen zijn al terug te vinden in de rubriek De kracht zit in de mens zelf.