Categorie: liefde

Aan de koffie: Een Moment van Geluk en Bewustzijn

Vandaag ontving ik een prachtige selfie van mijn ouders. Ze zaten in mijn galerie aan een kopje koffie, hun ogen straalden tevredenheid en geluk uit. De e-mail van mijn vader was simpel maar hartverwarmend:

Aan de koffie

Bedankt
Daaaaaggg PM

Dit soort momenten herinneren me aan wat echt belangrijk is in het leven. Het zijn die kleine geluksmomenten die ons helpen te focussen op het hier en nu, en ons bewust maken van wat er echt toe doet.

Mijn vader neemt bijna elke werkdag de tijd om samen met mijn moeder naar de galerie aan de Lindenlaan 2a te gaan. Daar genieten ze van een lekkere koffie, meestal een cappuccino. Het is hun ritueel, een pauze in de dag waarin ze samen van het moment genieten.

Acceptance and Commitment Therapy (ACT) leert ons om te leven in het moment, om onze gedachten en gevoelens te accepteren zoals ze zijn en te handelen in overeenstemming met onze waarden. Deze kleine geluksmomenten met mijn ouders zijn een prachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om bewust te leven en de verbinding met onze geliefden te koesteren.

ACT moedigt ons aan om mindful te zijn en dankbaarheid te voelen voor de kleine dingen. Het zien van mijn ouders die samen van hun koffie genieten herinnert me eraan om ook zelf vaker stil te staan bij deze momenten. Het gaat niet om de grote prestaties of materiële bezittingen, maar om de dagelijkse momenten van verbinding en liefde.

Dus, neem vandaag even de tijd om stil te staan bij een geluksmoment. Misschien is het een kop koffie met een geliefde, een wandeling in de natuur, of gewoon een moment van rust. Deze momenten geven het leven kleur en betekenis.

Bedankt pap en mam, voor het herinneren aan wat echt belangrijk is. En ik weet dat je dit blog weer gaat lezen, pa – dus bedankt voor het delen van deze mooie momenten. 😊

Jullie maken mijn dag altijd weer beter!

Mensgericht Leiderschap in de Zorg: De Weg naar Succes

In de complexe en vaak veeleisende wereld van de zorg draait alles om mensen. Elke dag staan zorgprofessionals klaar om patiënten te ondersteunen, te behandelen en te begeleiden naar een betere gezondheid. Maar wie zorgt er voor de zorgverleners? Hoe vaak kijken we echt naar de mensen achter de witte jassen en uniformen, naar de mannen en vrouwen die met ongeëvenaarde toewijding en verantwoordelijkheid hun werk doen?

Dit is een oproep aan alle managers, directeuren en werkgevers in de zorgsector. Laten we een stap terug doen en ons afvragen: zien we onze medewerkers echt als mensen? Begrijpen we de uitdagingen waarmee ze dagelijks geconfronteerd worden, zowel op professioneel als persoonlijk vlak?

Het Menselijke Aspect: Oog voor de Medewerker

Een van de kernwaarden in de zorg is empathie. We leren onze patiënten om grenzen te stellen, om een balans in hun leven te vinden en om te luisteren naar hun lichaam en geest. Maar hoe zit het met onze medewerkers?

De verpleegkundige die al 40 jaar met hart en ziel werkt, nooit langdurig ziek was en nu worstelt met de zorg voor haar ouders en familie? De arts die naast zijn drukke praktijk ook nog mantelzorger is? Deze mensen verdienen meer dan alleen een functioneringsgesprek en targets die gehaald moeten worden.

De Belangrijke Rol van de Leidinggevende

Onderzoek toont aan dat een mensgerichte benadering van leiderschap niet alleen het welzijn van medewerkers bevordert, maar ook leidt tot betere bedrijfsresultaten. Volgens een studie gepubliceerd in het Journal of Occupational Health Psychology leidt het tonen van waardering en empathie door managers tot hogere werktevredenheid, minder ziekteverzuim en een grotere loyaliteit aan de organisatie. Deze positieve effecten zijn vooral zichtbaar in de zorgsector, waar de emotionele belasting hoog is.

Daarnaast blijkt uit onderzoek van Gallup dat teams waarvan de leiders oog hebben voor het welzijn van hun medewerkers, een hogere productiviteit en lagere personeelsverloopcijfers kennen. Medewerkers die zich gewaardeerd en begrepen voelen, zijn meer gemotiveerd en betrokken bij hun werk.

Meedenken in Mogelijkheden

In plaats van extra druk te leggen op medewerkers om de cijfers te laten kloppen, zouden we moeten kijken naar manieren om hen te ondersteunen. Dit kan variëren van flexibele werktijden en de mogelijkheid tot thuiswerken, tot het bieden van psychologische ondersteuning en coaching. Het vraagt om leiders met lef, die durven af te wijken van de standaard en echt luisteren naar wat hun medewerkers nodig hebben.

Adelante: Een Voorbeeld van Mensgericht Leiderschap

Als iemand die al meer dan 25 jaar werkzaam is bij Adelante, kan ik getuigen van de positieve impact van een mensgerichte benadering binnen onze organisatie. Bij Adelante werken we niet alleen met hart en ziel voor onze patiënten, maar er is ook een diepgewortelde cultuur van waardering en respect voor de medewerkers.

Met een groot verantwoordelijkheidsgevoel en een passie voor de zorg herken ik mezelf in veel van onze patiënten. Ik moet voortdurend mijn eigen grenzen bewaken, maar ik weet dat ik altijd kan rekenen op steun van mijn leidinggevenden en collega’s. Bij Adelante wordt er echt geluisterd naar mijn zorgen en ideeën en er wordt meegedacht waar mogelijk.

Onze slogan “Haal het beste uit jezelf” krijgt hier werkelijk betekenis. Het is niet zomaar een loze kreet, maar een filosofie die doordringt in alle lagen van de organisatie. Er is aandacht voor persoonlijke ontwikkeling, er wordt ruimte gegeven voor flexibiliteit en er is altijd een oor te luister wanneer dat nodig is.

Conclusie

De zorgsector vraagt om leiders die verder kijken dan cijfers en targets. Het gaat om het zien van de mens achter de medewerker, om het begrijpen van hun persoonlijke uitdagingen en het actief zoeken naar manieren om hen te ondersteunen. Dit vraagt om moed en visie, maar de beloning is groot: gemotiveerde, gezonde en loyale medewerkers die met passie en toewijding blijven werken voor het welzijn van hun patiënten.

Laten we daarom samen streven naar een zorgomgeving waarin iedereen zich gezien en gewaardeerd voelt. Waar empathie niet alleen voor de patiënt, maar ook voor de medewerker geldt. Want uiteindelijk is iemand echt een baas degene die oog heeft voor de mens.

Bronnen

1. Journal of Occupational Health Psychology, “The Impact of Empathy in the Workplace”, 2020.

2. Gallup, “The Benefits of Employee Well-Being”, 2019.

3. Buurtzorg Nederland, “Innovative Healthcare”, 2021

Elk Mens als Kunstwerk: De Kracht van Kunst, Zorg en Gehoor

Onlangs ontving ik via mijn collega Henri Plaggen, lid van de Raad van Bestuur Adelante, een inspirerend artikel over Atty Bax, beeldend kunstenaar, curator en adviseur Kunst, zorg & gezondheid, waarin de werelden van kunst en zorg op een prachtige manier samenkomen. Dit artikel zette me aan het denken over hoe kunst kan bijdragen aan het welzijn van zowel patiënten als zorgverleners.

Kunst biedt een unieke manier om emoties en verhalen te uiten die anders moeilijk onder woorden te brengen zijn. Het werkt als een vorm van communicatie die de kern raakt van wat ons menselijk maakt.

Elk mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder en heeft een verhaal te vertellen. Het vermogen om te horen speelt hierin een cruciale rol. De meeste verhalen worden immers gedeeld door het gesproken woord.

Mensen met gehoorverlies weten hoe moeilijk het is om deel te nemen aan dat wat ons mens maakt: het delen van verhalen.

Het gehoor vormt de brug tussen ons innerlijke leven en de buitenwereld en kunst helpt ons om die brug te versterken.

In mijn werk zie ik dagelijks hoe patiënten kracht en troost vinden in het kijken naar of het maken van kunst. Die kennis en ervaringen deel ik in een lezing die ik geef, getiteld ‘Art meets Science: Tinnitus besproken vanuit een brug tussen kunst en wetenschap’. In deze lezing laat ik ook een schilderij zien dat is gemaakt door een tinnituspatiënte. Met toestemming van haar mag ik dat schilderij delen. Vooral ook om anderen kracht bij te zetten. Dit schilderij verbeeldt haar ervaring met tinnitus en heeft haar geholpen om haar gevoelens en uitdagingen een plek te geven. Dit toont aan hoe kunst kan helpen bij het verwerken van moeilijke ervaringen en het vinden van een nieuwe balans in het leven.

Binnen Adelante hangt ook een indrukwekkend kunstwerk, gemaakt door een voormalige revalidant. Dit werk, donker maar doordrenkt met emotie, vertelt een verhaal van pijn, herstel en uiteindelijk hoop. Het is een krachtig voorbeeld van hoe kunst kan helpen bij het verwerken van trauma en het vinden van een nieuw evenwicht.

Zoals Atty Bax bepleit voor meer samenwerking tussen kunstenaars en zorginstellingen, geloof ik dat er veel potentieel is in deze kruisbestuiving. Kunst kan niet alleen een therapeutisch hulpmiddel zijn, maar ook een manier om zorgverleners te inspireren en hun werk te verrijken.

In mijn werk combineer ik eveneens Acceptance and Commitment Therapy (ACT) met kunst. ACT is een vorm van cognitieve gedragstherapie die zich richt op het accepteren van wat buiten onze controle ligt en het engageren in acties die ons leven betekenisvol maken. De combinatie van ACT, audiologie en kunst biedt patiënten nieuwe manieren om met hun uitdagingen om te gaan en hun leven opnieuw vorm te geven.

Kunst en zorg samenbrengen creëert niet alleen een betere omgeving voor herstel, maar versterkt ook de band tussen zorgverlener en patiënt. Het biedt een unieke mogelijkheid om elkaar op een dieper niveau te begrijpen en te ondersteunen.

Vrijdag is standaard mijn kunst en ACT-dag, het regent vandaag de hele dag en ik kijk ernaar uit even de tijd te nemen, kopje koffie erbij, om nog meer te ontdekken over de kracht van deze combinatie.

Het inspireert me om verder te gaan in mijn werk en nieuwe manieren te vinden om kunst en zorg samen te brengen.

Dank aan iedereen die bijdraagt aan deze inspirerende kruisbestuiving. Laten we blijven samenwerken en ontdekken hoe kunst ons leven en onze zorg kan verrijken.

Ieder mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder, als je maar de tijd neemt het verhaal achter de mens te horen!😊

Laaggeletterdheid: Een Onbekend Probleem met Grote Impact

Laaggeletterdheid, het onvermogen om te lezen en te schrijven, treft 13% van de Nederlandse bevolking en zelfs 17% hier in Zuid-Limburg. Zeventien procent! Onlangs had ik een echtpaar van in de tachtig op mijn spreekuur. Met respect voor hun privacy wil ik dit verhaal hier delen, omdat het mij opnieuw zoveel heeft geleerd.

Mevrouw kwam met ernstige tinnitusklachten (oorsuizen) op m’n speeekuur. Vooraf had haar echtgenoot een brief aan mij persoonlijk geschreven, handgeschreven, waarin hij aangaf dat zijn vrouw analfabeet is en aan mij op voorhand verzocht om dit onderwerp tijdens het gesprek te vermijden.

Uit de brief sprak zoveel liefde en toewijding. Tussen de regels door las ik ook de moeite en het verdriet dat laaggeletterdheid hen al jaren had gekost.

In ons gesprek, terwijl ik uitleg gaf over tinnitus en het limbisch systeem (het deel van ons zenuwstelsel dat emoties, angsten en bezorgdheden reguleert), gebruik ik altijd een eenvoudige metafoor: een glas. Dit glas, ooit geleerd in een Duitse tinnituskliniek als “das Glas der Lebensakzeptanz”, teken ik wekelijks meerdere keren. Het helpt mensen te begrijpen dat tinnitus een symptoom is, een gevolg en niet dé oorzaak.

Het glas vul ik met voorbeelden: fysieke pijn, ziekte, zorgen over gezondheid, werkstress, thuissituatie. Het glas loopt vol, overstroomt en dan komt tinnitus als de druppel die alles te veel maakt. Dit was herkenbaar voor het echtpaar. De man pakte zijn vrouw liefdevol bij de hand, en met tranen in haar ogen en een knik naar mij, erkenden ze samen de ware oorzaak: het niet kunnen lezen en schrijven.

Jarenlang hadden ze geprobeerd dit te leren, maar tevergeefs. De angst en schaamte waren te groot. Bang voor veroordeling en sociale uitsluiting, vooral door negatieve ervaringen uit het verleden. Deze angst leidde zelfs in de gezondheidszorg tot pijnlijke momenten van onbegrip.

Ze barstte in tranen uit en haar man troostte haar liefdevol. De liefde en het geduld tussen hen waren ontroerend om te zien.

Mijn hart brak en ik kon mijn eigen tranen nauwelijks bedwingen. Tot dan was laaggeletterdheid voor mij een onbekend probleem, maar nu besefte ik de enorme impact.

Veel mensen, vooral die geboren rond of na de oorlog, kregen op school niet de nodige aandacht en kansen. Hoogbegaafdheid en dyslexie werden toen niet herkend. Ze slaagden erin om het onderwijssysteem te omzeilen, maar later werd dit een grote last. Kleinkinderen met mobieltjes die willen whatsappen maken het probleem zichtbaar en pijnlijk.

Het taboe en de schaamte rondom laaggeletterdheid zijn groot. Maar het is cruciaal om te begrijpen dat dit niet hun schuld is, maar een gevolg van gemiste kansen. Het vereist respect om dit geheim zo lang te bewaren in een wereld waarin communicatie zo vanzelfsprekend is. Het bespreekbaar maken kan zoveel opluchting en rust brengen.

Als hun kleinkinderen weten dat opa of oma niet kan lezen en schrijven, zullen ze waarschijnlijk vindingrijk en steunend zijn. Het gaat om er voor elkaar zijn, meer dan woorden kunnen beschrijven.

Ik hoop dit echtpaar te helpen met gespecialiseerde diagnostiek en begeleiding voor volwassenen met taal- en spraakproblemen. Helaas is deze hulp momenteel niet beschikbaar door bezuinigingen, maar ik blijf zoeken naar oplossingen.

Bij ons afscheid bedankte de man mij hartelijk en vroeg de vrouw om een knuffel. De dankbaarheid die ze toonden, was met geen woorden te beschrijven. Het inzicht dat ze mij gaven over wat echt belangrijk is in het leven, zal ik nooit vergeten.

Horen is zo veel meer dan enkel de oren!

Een Vader’s Kracht: Van Duisternis naar Licht in Tijden van Tragedie

Humberto Tan gisterenavond. Een jonge vader vertelt daar het aangrijpende verhaal over zijn vermoorde zoon van 20 jaar, Sanda Dia.

https://www.rtl.nl/humberto/video/74b013fa-94a9-47ec-b45b-2e2e917d8d9e/vader-sanda-dia-ze-hebben-mijn-zoon-afgemaakt

Het verhaal van de misgelopen ontgroening in België.

Een mensonterende en zelfs dodelijke ontgroening die vol afschuw zit. Jonge kerels die ver over grenzen gaan van wat tot menszijn behoort.

Alles komt hier in deze casus samen: de ongelijkheid in deze maatschappij, klasssenjustitie, discriminatie, minderheid zijn, pesten, buitenlander voelen en geen buitenlander meer zijn, verdriet, boosheid, onmacht.

Onmacht!

Want dat is wat ik voel, weer opnieuw! Want Rafah gaat er ook aan! De wereld staat op haar kop!

Onschuldige kinderen, jonge baby’s, maar ook jonge mannen met een bak aan ambitie van dromen en eigenlijk nog een heel leven voor zich, worden vermoord.

Het zal je kind maar wezen!

Onmacht!

Ik ga naar bed, met een heel rot gevoel.

Midden in de nacht word ik wakker. En de juiste woorden en inzichten komen tot me, die me kracht en weer licht geven in deze duisternis.

Want die vader, Ousmana Dia, daar op de stoel bij Humberto laat het mij zien! In al die ellende, in al dat donker gevoel en verderf laat hij de boodschap zien die in al dit slechte verborgen ligt.

Enkel het licht kan het donker overtreffen! Die woorden werden al ooit uitgesproken door Martin Luther King.

En nu weer opnieuw laat deze vader zien hoe we dit alles kunnen overwinnen!

Laat het licht sterker zijn dan het donker!

Focus op het licht, de positiviteit en win zo van het donker.

Ousmame heeft het vertrouwen dat er meer goede mensen zijn dan kwade mensen, dat intense vertrouwen deel ik met hem!

Maar als we enkel gehoor en ruimte geven aan die kwade mensen dan laten we het donker winnen.

Nog nooit was het zo belangrijk om jouw licht te laten schijnen! Vind dat positieve in jou en laat het zien! Laat jouw stem horen door goed te doen!

Don’t ask yourself what the world needs. Ask yourself what makes you come alive and then go and do that. Because what the world needs is people who have come alive.

⁃ Dr. Howard Thurman

Deze vader daar met z’n tranen in de ogen, vijf jaar na de dood van zijn zoon heeft hij de kracht gevonden om uit de donkerste dagen te komen van zijn leven. Een boek heeft hij geschreven in de hoop het kwade van zich af te schrijven en het licht er te laten zijn. Dat boek houdt hij stevig in zijn hand.

Hij heeft alle recht om kwaad te zijn, haat te hebben naar al die anderen mensen! Zelfs haat te hebben naar de wereld! Want wie hem het meeste hebben laten vallen zijn al die ouders van die jonge kinderen, die deze intens slechte daden nog proberen goed te praten, nog erger het juridische systeem niet de straf geeft die die gasten verdienen. Onmacht en ongeloof zou mij om de horen vliegen mocht mij zoiets overkomen zijn.

Maar integendeel, deze held geeft een van de studenten die zijn zoon vermoord hebben en later een keer zo maar ontmoet bij het graf van zijn zoon een dikke knuffel.

Het verdriet en de verslagenheid is van zijn gezicht af te lezen. Maar zijn lach, waar ook de zoon zo geliefd om was, die is gelukkig nog te zien.

Het donker kun je overwinnen door het licht te zien. Zelfs al is het donker het donkerste wat er is.

Dus beste mensen! Beste mensen! Laat je zien en horen! Focus op wat de mens mens maakt! Er voor een ander zijn!

Haat en wraak nemen zal niet de oplossing zijn.

Darkness cannot drive out darkness; only light can do that. Hate cannot drive out hate; only love can do that.

⁃ Martin Luther King Jr.

Vergeven en doorgaan. Wel straffen zij die over grenzen gaan, terechtwijzen! Laat het recht spreken!

Max Richter – All Human Beings (Official Music Video by Yulia Mahr)YouTube · MaxRichterVEVO25 jun 2020

Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.

– Leo Tolstoy

Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.

– Nelson Mandela

The world as we have created it is a process of our thinking. It cannot be changed without changing our thinking.

– Albert Einstein

Never believe that a few caring people can’t change the world. For, indeed, that’s all who ever have.

– Margaret Mead

It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change.

– Charles Darwin

Change before you have to.

– Jack Welch

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn’t serve the world. There’s nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do.

⁃ Marianna Williamson

Ons honderdste geluk, daar waar WIJ geboren zijn

Het feit dat wat heel Nederland op de kop zette in de toeslagenaffaire, nu leidt tot de keuze voor een partij die discriminatie zelfs wettelijk wil verankeren, roept serieuze vragen bij mij op…

In de hoop dat wat Aboutaleb gisteren nog zei voor velen steun geeft: De Nederlandse democratie geeft het recht aan de meeste stemmers, maar met de verplichting om oog te houden voor de veiligheid van de minderheid.

Miljoenen mensen die nu zich enorm zorgen maken over hun bestaansrecht dat zeker. Laten we hopen dat we een humane aanpak blijven volgen in de wereldproblemen die (nog) op ons afkomen.

Klimaat, dictatoriale regimes en oorlogen zullen hoe ook menselijk leed brengen waar we hulp aan zullen moeten kunnen blijven bieden.

Terug naar vroeger kan niet meer, een Nederland met enkel kaas en windmolens, een Europa voor ons alleen is anno 2023 niet meer mogelijk, we zullen dit privilege we hebben, dit honderdste geluk dat WIJ hier geboren zijn moeten delen met mensen die dit keihard nodig hebben.

Mensen met een andere afkomst, andere geschiedenis of geloof dan wij. Mensen met eenzelfde wens als wij, om in vrede het leven te leiden.

Dromen waar te kunnen maken, met vooral één doel gewoon gelukkig te kunnen zijn. En weet wanneer je vooral gelukkig kunt zijn, door dat geluk te delen.

In de hoop dat we een weg mogen gaan vinden waarin iedereen zich gehoord voelt ook zij die nu deze stem hebben laten horen.

Het leven is een feest.

“Als hij kon toveren kwam alles voor elkaar.
Als hij kon toveren was niemand de sigaar.
Als hij kon toveren, kon toveren, kon toveren, kon toveren. Dan hielden alle mensen van elkaar.
Ieder huis had honderd kamers, in elke kamer stond TV.
En zijn ouders bleven eeuwig leven en hij leefde met ze mee.”

Één van die prachtige nummer van Herman van Veen.

Gisteren mijn 53ste verjaardag, de teller loopt al aardig op. Thuis met m’n lief, Hafida Chanou, is het een traditie dat er slingers worden opgehangen en ontbeten wordt met taart!

Een groot cadeau, een wens die ik afgelopen jaar ergens zo tussendoor kenbaar werd gemaakt, een grote verrassing wordt dat daar nog aan gedacht is.

Maar een groot cadeau was zeker ook dat m’n ouders nog beide er bij konden zijn, bij het dinertje we hadden. Zij beiden er nog gezellig bij konden zitten. Alsof het voor altijd zo zou zijn en zal kunnen zijn.

Maar wat zo vanzelfsprekend is, is dat zeker niet.

Dus elk jaar weer met wat meer op die teller koester ik nog meer het grootste geschenk mij gegeven is.

M’n pa (76) laat trots zijn mobiel zien met als schermafbeelding een prachtige foto van hun beide. Zestig jaar geleden als verliefd stel op vakantie. Zo verliefd als toen, zijn die twee nog steeds.

“En zijn ouders bleven eeuwig leven en hij leefde met ze mee.”

Ik vraag een digitale kopie die ik later die avond van m’n pa gestuurd krijg.

Deze wil ik vanuit de mail kopiëren in m’n fotomap en zie hoe m’n nieuwe iPhone dat verliefde stelletje er uitsnijdt en ik enkel beide zo op een nieuw blad kan plakken.

Als grapje maak ik er een nieuwe collage van en stuur die m’n pa nog toe.

Een glimlach tover ik op beider gezichten.

Als ik kon toveren hielden alle mensen van elkaar.

De grootste cadeaus van het leven, zijn onbetaalbaar. Niet in geld uit te drukken. Maar liggen af en toe gewoon aan je voeten voor het oprapen.

Het leven is een feest, maar je zult zelf de slingers moeten ophangen. En zij die slingers voor jou ophangen, die lieve mensen moet je liefhebben en als het meest waardevolle geschenk koesteren.

Die momenten zijn goud waard op het moment je er heel erg bewust van wordt.

Dus hoe eerder je dat geheim ontdekt, hoe meer van die immense cadeaus het leven je geeft.

Koester die mensen die je lief hebben en vice versa.

50 jaar getrouwd

Afgelopen weekend waren mijn ouders 50 jaar getrouwd. Vijftig jaar samen, zelfs meer dan 50 jaar samen!

Om dit te vieren met het hele gezin, partners, kinderen, kleinkinderen een weekend naar America. America met een C! 😊

Wat een cadeau, om dit samen te mogen meemaken. Ik ben me eigenlijk al vanaf dat mijn ouders zo rond de 65 zijn, sterker bewust van het feit dat ik zo dankbaar mag zijn om mijn beide ouders nog fit en gezond in dit leven er bij te mogen hebben. Een zo vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend is als het voor iedereen zou moeten zijn. Vanaf dat zij ongeveer 65 zijn, is elke keer we samen zijn een groot cadeau. Iets extras.

Genoeg vrienden, kennissen, familieleden, die al op jonge leeftijd een ouder of zelfs beide ouders hebben moeten missen. Het verdriet ik dan zie, de leegte, het gemis. Een van mijn collega’s die bij het overlijden van zijn moeder tegen me zei, dat hij zich nu pas realiseerde eigenlijk wees te zijn. Zonder ouders op deze wereld.

Voor sommige is het zelfs zo dat ouders niet overleden hoeven te zijn om datzelfde gevoel van leegte te ervaren, want naast dat beide ouders van mij nog leven, mag ik nog gelukkiger zijn, dat beide er altijd zijn geweest en nog steeds voor ons klaar staan. Ook dit als een vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn.

Ongeacht wat wij deden, al was het een tekening van niks, dan nog was het de mooiste tekening van de wereld. Het trotse gevoel dat zij dan hadden dat een van hun kinderen die tekening had gemaakt.

Positieve feedback. Het goede stimuleren. Beloning van dat wat goed gaat. Ik geloof er in.

Dankbaar dus dat dit alles mij gegeven is. En dat gevoel wil ik graag delen, maar hoe?

Hoe kun je iemand die dit cadeau niet gegeven is, toch ook deze ervaring geven?

Een ouder-kind-relatie gaat het zeker niet zijn, maar wel de aandacht voor datgene waar iemand goed in is. Het talent van iemand sterker naar voren halen. Of als iemand een probleem heeft met het durven om zijn talent te laten zien wat kan, de persoon te bescheiden is en daarmee net die steun mist, die trap onder zijn kont nodig heeft om in de spotlights te gaan staan. Doen! ACT!😊

Sinds ik die dankbaarheid voel, ben ik mij bewuster dat net de opvoeding, de thuisbasis, hét fundament is van wat er in onze samenleving gebeurt. Hoe we met elkaar omgaan, respect hebben voor elkaar, ongeacht rang, stand, kleur of geloof. Met de paplepel is het mij ingegeven door mijn ouders, om voor iedereen, voor iedereen respect te hebben. Van de collega die alles in de vroege ochtend schoonmaakt, tot de directeur Raad van Bestuur die de boel moet aansturen, iedereen verdient op z’n minst een “Goeie Dag”.

50 jaar getrouwd, een gouden echtpaar, mijn pa en ma. Ik zag hun net nog samen lopen, hand in hand, toen we met de hele club even een wandeling gingen maken door het park. De liefde die zij elkaar geven, de warmte die deze liefde uitstraalt, is een liefde die groter is dan alle ellende in de wereld samen en dat, dat maakt dat ik mij steeds bewuster ben van het voorbeeld wijzelf aan anderen geven. Dat wij zelf net een lichtpuntje kunnen zijn in de duisternis van de wereld waarin wij leven.

Daarom wil ik graag anderen helpen, daar waar zij moeite hebben met al dat wat ik zelf heb doorgemaakt en ik steun had van mijn ouders. Bijvoorbeeld de sociale fobie, de angst om te spreken in het openbaar. Het werk bij Adelante, waar ik elke werkdag weer met veel plezier mensen kan helpen inzicht te geven in de kracht die in de persoon zelf zit. Ook dit in de basis door mijn ouders ingegeven. En als ik in de ochtend heel vroeg bijna als eerste het pand betreed, de interieurverzorgster al vanaf 6 uur bezig is met de schoonmaak, ik even een praatje maak, vraag hoe het met haar gaat en haar een hele fijne dag toewens…een zó vanzelfsprekendheid…voor mij, wat niet zo vanzelfsprekend is.

Hoe mooi kan het leven zijn, als we er samen iets van maken. Het begint, wat voor een cliché ook, altijd weer opnieuw bij onszelf. Welke liefde dragen wij uit? Welk voorbeeld geven wij?

Liefde voor de mens.

En bij puur toeval, nietsvermoedend, vandaag een foto van mijn ouders op MSN nieuws.

Goede vrienden die mij attent maakte op deze foto op internet. Een nieuwsitem over hoe Google je overal kan volgen. Bijzondere foto, want mijn ouders hebben beide geen idee door wie of waar deze foto is gemaakt! Maar deze foto is zo mooi! Sprekend hoe zij samen zijn.

Foto van ouders op MSN nieuws