Afgelopen weekend waren mijn ouders 50 jaar getrouwd. Vijftig jaar samen, zelfs meer dan 50 jaar samen!
Om dit te vieren met het hele gezin, partners, kinderen, kleinkinderen een weekend naar America. America met een C! 😉
Wat een cadeau, om dit samen te mogen meemaken. Ik ben me eigenlijk al vanaf dat mijn ouders zo rond de 65 zijn, sterker bewust van het feit dat ik zo dankbaar mag zijn om mijn beide ouders nog fit en gezond in dit leven er bij te mogen hebben. Een zo vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend is als het voor iedereen zou moeten zijn. Vanaf dat zij ongeveer 65 zijn, is elke keer we samen zijn een groot cadeau. Iets extras.
Genoeg vrienden, kennissen, familieleden, die al op jonge leeftijd een ouder of zelfs beide ouders hebben moeten missen. Het verdriet ik dan zie, de leegte, het gemis. Een van mijn collega’s die bij het overlijden van zijn moeder tegen me zei, dat hij zich nu pas realiseerde eigenlijk wees te zijn. Zonder ouders op deze wereld.
Voor sommige is het zelfs zo dat ouders niet overleden hoeven te zijn om datzelfde gevoel van leegte te ervaren, want naast dat beide ouders van mij nog leven, mag ik nog gelukkiger zijn, dat beide er altijd zijn geweest en nog steeds voor ons klaar staan. Ook dit als een vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn.
Ongeacht wat wij deden, al was het een tekening van niks, dan nog was het de mooiste tekening van de wereld. Het trotse gevoel dat zij dan hadden dat een van hun kinderen die tekening had gemaakt.
Positieve feedback. Het goede stimuleren. Beloning van dat wat goed gaat. Ik geloof er in.
Dankbaar dus dat dit alles mij gegeven is. En dat gevoel wil ik graag delen, maar hoe?
Hoe kun je iemand die dit cadeau niet gegeven is, toch ook deze ervaring geven?
Een ouder-kind-relatie gaat het zeker niet zijn, maar wel de aandacht voor datgene waar iemand goed in is. Het talent van iemand sterker naar voren halen. Of als iemand een probleem heeft met het durven om zijn talent te laten zien wat hij kan, de persoon te bescheiden is en daarmee net die steun mist, die trap onder zijn kont nodig heeft om in de spotlights te gaan staan.
Sinds ik die dankbaarheid voel, ben ik mij bewuster dat net de opvoeding, de thuisbasis, hét fundament is van wat er in onze samenleving gebeurt. Hoe we met elkaar omgaan, respect hebben voor elkaar, ongeacht rang, stand, kleur of geloof. Met de paplepel is het mij ingegeven door mijn ouders, om voor iedereen, voor iedereen respect te hebben. Van de collega die alles schoonmaakt, tot de directeur die de boel aanstuurt, iedereen verdient op z’n minst een “goeie dag”.
50 jaar getrouwd, een gouden echtpaar, mijn pa en ma. Ik zag hun nu nog samen lopen, hand in hand, toen we met de hele club even een wandeling gingen maken door het park. De liefde die zij elkaar geven, de warmte die deze liefde uitstraalt, is een liefde die groter is dan alle ellende in de wereld samen en dat, dat maakt dat ik mij steeds bewuster ben van het voorbeeld wijzelf aan anderen geven. Dat wij zelf net een lichtpuntje kunnen zijn in de duisternis van de wereld waarin wij leven.
Daarom wil ik graag anderen helpen, daar waar zij moeite hebben met al dat wat ik zelf heb doorgemaakt en ik steun had van mijn ouders. Bijvoorbeeld de sociale fobie, de angst om te spreken in het openbaar, binnenkort de cursus die ik samen met Frans Kemps ga geven. Het werk bij Adelante, waar ik elke werkdag weer met veel plezier mensen kan helpen inzicht te geven in de kracht die in de persoon zelf zit. Ook dit in de basis door mijn ouders ingegeven. En als ik in de ochtend heel vroeg bijna als eerste het pand betreed, de interieurverzorgster al vanaf 6 uur bezig is met de schoonmaak, ik even een praatje maak, vraag hoe het met haar gaat en haar een hele fijne dag toewens…een zó vanzelfsprekendheid…voor mij.
Hoe mooi kan het leven zijn, als we er samen iets van maken. Het begint, wat voor een cliché ook, altijd weer opnieuw bij onszelf. Welke liefde dragen wij uit? Welk voorbeeld geven wij?
Liefde voor de mens.
En bij puur toeval, nietsvermoedend, vandaag een foto van mijn ouders op MSN nieuws.
Goede vrienden die mij attent maakte op deze foto op internet. Een nieuwsitem over hoe Google je overal kan volgen. Bijzondere foto, want mijn ouders hebben beide geen idee door wie of waar deze foto is gemaakt! Maar deze foto is zo mooi! Sprekend hoe zij samen zijn.
