Tag: wereld

Muffins zijn super!

Komt een 14-jarige op m’n spreekuur binnen: “Ik ben de vader van Tjeu en dit is zijn zus” en wijst op z’n moeder.

Met een big smile gaat die zitten.

En ik lig meteen dubbel en denk “Dit gaat een leuk gesprek worden!”

Tjeu heeft een periode van een ernstige tinnitusklachten doorgemaakt en samen met z’n moeder doorloopt hij stap 1 van onze tinnitusbehandeling.

Uitleg geven, inzicht, hem meenemen in het hoe en waarom.

Het gesprek verloopt bijzonder fijn, Tjeu stelt ontzettend slimme vragen. Weet er al heel veel van. Alleen mist hij nog het gehele overzicht. In een gesprek ben ik hem dat aan het geven.

Tjeu, maakt twee bijzonder leuke grappen tussendoor:

“Meneer, weet u hoe je een verliefd stel noemt op een bank?”.

“Wat is de smerigste muziekband van de wereld?”

Te grappig de antwoorden. Denk er maar eens even over na. Ik geef ze aan het eind.

Maar wat dit alles nu zo bijzonder maakt is…dit gesprek!

Deze jonge gast, coole gast van 14 jaar! De wereld ligt voor z’n voeten. Superslim en geïnteresseerd.

Tjeu heeft beiderzijds een flink gehoorverlies, 30% spraakverstaan bij een normaal gesprek. Met zijn oortjes in hoort Tjeu 100%! Kan ook alles gewoon heel goed volgen.

Zijn kracht zit in de interactie, het doorvragen, het hebben van een boeiend gesprek.

Horen is meer dan enkel de oren!

Hij is zo vol van wat ik hem allemaal te vertellen heb dat hij er een spreekbeurt over gaat houden. Op school zijn vriendjes en klasgenoten vertellen over het gehoor en hoe boeiend dat is. Zijn ogen twinkelen van vreugde.

Aan het eind staat die op en kijkt naar z’n moeder en zegt:
“Jammer dat je alleen obers fooi mag geven”. En knikt naar mij. 😂

Ik zeg: “Tjeu, dat wij zo’n tof gesprek hebben gehad is mij al heel veel waard! Knoop dat in je oren!”.

Een volgende afspraak staat nog gepland met vader en zus er bij, want zoals gebruikelijk in de stap 1 volgt er nog een tinnitus info bijeenkomst, maar bij kinderen doen we dat met enkel de ouders. Zus mag uiteraard mee, de kat laat die toch maar thuis. Want die wilde ook eigenlijk mee.

“Dan neem ik u de volgende keer muffins mee als dank, of hebt u liever vlaai?!” roept Tjeu vanuit de deuropening m’n spreekkamer in.

“Muffins zijn super!” Geef ik terug.

Met een big smile op z’n gezicht loopt Tjeu, zo stoer als hij is, naar buiten.

Hoe mooi een gesprek kan zijn. De kracht van de audiologie is mij zo duidelijk. Wat zo vanzelfsprekend lijkt is dat voor velen niet. Maar er is vanuit de audiologische zorg gelukkig zo veel mogelijk.

De antwoorden:

  1. BANKSTEL!😂
  2. ABBAAAAHHH!😂

Omwille van privacy is de naam en leeftijd aangepast.

Horen is meer dan enkel de oren!

De mens is als een kunstwerk

Gisterenavond een bijzondere eerste ontmoeting met collega’s werkzaam als coach, therapeut, psycholoog of specialist in de zorg of vanuit een eigen praktijk.

Kwaliteitskring/intervisiegroep Limburg, een gemêleerd gezelschap wat deze groep sowieso al bijzonder boeiend maakt.

Bij iedere professional deze avond aanwezig staat hoog in het vaandel: De mens centraal.

De mens als een kunstwerk, uniek en bijzonder. Met groot respect voor de persoon tegenover je.

In de psychotherapie in welke vorm ook, wordt dat nog eens benadrukt op moment je de kunst van het gesprek verstaat.

Want wat maakt een mens beter met een goed gesprek? Een luisterend oor bieden. Gehoord worden. Vanuit de audiologie termen die ik regelmatig de revue laat passeren.

Maar de kennis en kunde te beheersen om die cognitieve gedragsverandering vanuit dat gesprek in gang te zetten is een kunst op zich.

En zo zie ik het gesprek als een kunstenaar die zijn instrumenten weet in te zetten op het moment deze een prachtig portret maakt.

Die instrumenten zijn de metaforen, de oefeningen, de verhalen, de ervaringen die als professional in te zetten zijn.

En net als de kunstenaar, hoe vaker je al die instrumenten gebruikt, hoe beter je ze onderhoudt, hoe meer de ervaring wordt gedaan wanneer welk instrument in te zetten is, des te beter je in dat vak wordt.

De mens zien als een groot marmeren steen, waar je met veel respect, geduld en voorzichtigheid aan gaat werken.

Laag voor laag vorm geeft. En elke keer weer met verschillende tools een stapje verder komt in het gehele proces van het samen creëren.

En net als in de masterclass waar je van de meester zelf veel kunt leren door te zien welk instrument waar in te zetten is, zo kun je van elkaar leren door het er over te hebben.

“Übung macht den Meister!”

De mens als kunstwerk.

Het oordeel is snel gemaakt

Mathijs van Nieuwkerk. Zijn naam spreekt weer boekdelen en een hele natie heeft meteen hét oordeel paraat.

Always listen to both sides of the story.

Want DWDD was wel jarenlang hét succesprogramma van BNNVARA. Als je aan tafel bij Van Nieuwkerk zat had je het wel gemaakt of was je trending.

Nu jaren later komen de verhalen van achter de schermen naar voren en blijkt dat het er toch wel af en toe hard aan toe ging, in woorden en in daden.

Ik heb nog geen oordeel klaar. Ik kan nog geen predicaat goed of slecht geven. Vooral veel vragen komen nu bij mij naar boven?

Kan een succesvol programma of bedrijf wel bestaan zonder dat vanuit passie en een enorme drive getracht wordt tot het uiterste te gaan?

Zouden een aantal topsporters die we nu kennen zonder die boze trainer aan de kant ook tot dat niveau ontstegen zijn?

Heeft wellicht af en toe iemand bijna letterlijk die trap onder de kont nodig om vooruit te komen?

Wat als we allemaal leiders aan die bovenkant hebben staan die liefkozend proberen te motiveren? Gaat het überhaupt dan nog lukken om bovenverwachting te presteren?

Ik vraag het me vooral af.

Of Mathijs van Nieuwkerk zelf nu dat succes gaf of het team dat om hem heen stond en wellicht met enige trots deel uit maakte van bijzondere TV, weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat ik het format van DWDD erg mis. De diepgang in de gesprekken. De TV draait door en vooral het niveau aan wat toen TV te bieden had.

Ook zij zaten er af en toe wel ook goed naast. Sensatiejournalistiek alom, ik verwijt Mathijs van Nieuwkerk nog steeds dat hij een van de aanjagers was voor wat later werd Project Haren, Project X. De gevolgen toen waren het bewijs van de kracht van de media.

Later genoeg andere voorbeelden van media, met de meest aangrijpende nog niet zo lang geleden; De bestorming van het Capitool.

Overigens Trump die kan nog zo veel negatieve oordelen krijgen als maar wat, vanuit de hele wereld zelfs, als persoon en leider blijft hij staande, lijkt wel. Sterker nog, hij maakt wellicht weer kans op de meest belangrijke job ter wereld die er bestaat.

Mijn verwondering blijft aanwezig bij al dit wat er gebeurt. Dus vragen blijven komen.

Wat maakt dat Trump kan blijven? Waar ligt bij wie de grens? Gaan er nog meer leiders van hun voetstuk vallen?

Louis van Gaal die over vijf jaar aan de schandpaal gaat? Want als ik zie hoe hij nu af en toe schreeuwend zijn pupillen toespreekt en met welke woorden, vraag ik me oprecht af; waar ligt de grens?

Laten we elkaar vooral blijven bevragen voordat we oordelen?

Het oordeel zelf is snel gemaakt.

Kunst als anker in de storm

De wereld staat op haar kop. Nog nooit waren we zo dicht bij een oorlog als nu. Op nog geen dag reizen hier vandaan. Bijna iedereen voelt de kracht die deze ellende met zich meebrengt.

Net nu is het van belang om een rustpunt te vinden, een anker waarmee je even vastigheid voelt, de rots in de branding, even in het hier en nu tot adem te komen.

Gisteren een mooi gesprek met een mevrouw die wel heel lang voor een van m’n doeken ging staan. In detail naar het bladgoud en de kleuren keek, weer een stap terug deed en stil bleef staan kijken.

Ik liet haar even staan en keek met een gepaste afstand en niet al te opzichtig toe. Gaf haar de tijd en ruimte om met dat kunstwerk contact te maken.

Na een tijdje keek ze mij aan. “Heerlijk!” zei ze. “Wat een bijzonder fijn doek”.

De kleuren, de details, de vele lagen, maar vooral de stilte, de rust, de kracht die hierin voor haar te vinden waren gaf haar dat moment om even daar te genieten van die ervaring.

En zo zijn deze kunstwerken ook bedoeld. Om er bijna in te kruipen, er voor te gaan zitten of staan en genieten van die ervaring.

Een anker in huis, waar je letterlijk even de rust kunt vinden.

Het mooie is om in die details dichtbij steeds weer nieuwe beeldjes of figuren te ontdekken. De verwondering die elke keer weer kan ontstaan.

Mevrouw gaf mij het grootste compliment je als kunstenaar mag ontvangen, haar gevoel en emotie die het haar bracht terug te geven aan mij.

Deze kunstwerken zijn groot, maar ondanks dat ze bijna een wand zullen vullen, brengen ze harmonie, kracht en warmte. Staan ze niet te schreeuwen van de muur, maar brengen ze letterlijk en figuurlijk stilte in net deze tijd, waarin het van groot belang is om net thuis die basiselementen te vinden.

Het gesprek ik met mevrouw had liet mij nog meer inzien hoe belangrijk kunst net in deze tijd kan zijn.

Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!

Blauwgeel

Rond kwart over vijf fietste ik naar huis en hoorde het klokkengeluid in Wijnandsrade. Ik dacht nog “Gek is dat, op dit tijdstip klokkengeluid? Er zal wel iemand overleden zijn”. Paar seconde later dacht ik ”Of zou het met Oekraïne te maken hebben?”.

Later op de avond vernam ik bij het journaal dat vrijwel alle de kerkklokken hebben geluid om 17:15 uur.

Of we het willen weten of niet, maar er is oorlog mensen. Niet enkel nu, maar al jaren!

En het ergste is als je er in detail naar kijkt: Macho-achtige mannen, vaak narcisten, die de macht hebben en een legertje vanuit een luie stoel aansturen.

Een leger van kinderen/jongeren! Achttien tot twintigers die net komen kijken en eigenlijk een zorgeloos leven voor zich zouden moeten hebben. Jonge mensen die geïndoctrineerd of onderdrukt worden om bevelen van hogerhand op te volgen.

En aan de andere kant gezinnen die verscheurd worden en huis en haard moeten achterlaten.

Jaren al een “ver van mijn bed show” op TV. Een hele lijst die ik op kan gaan noemen van conflicten waar bommen en raketten prachtige gebouwen verwoesten, waar huilende kinderen in de armen van bange moeders niet te berusten zijn. Ogen vol met tranen die recht in de camera’s kijken.

Jaren al deze taferelen op het journaal, in talkshows op TV. Met afgewisseld reclame ertussendoor. Of erger, entertainmentprogramma’s om het grote publiek te vermaken. Lachen.

Deze week nog, sterker kon het contrast niet zijn; notabene ín het achtuurjournaal; eerst de hartverscheurende taferelen op de stations in Oekraïne. Vaders die afscheid nemen van hun gezin, want de mannen moeten blijven om hun land te verdedigen. Kinderen die hun pa wellicht voor het laatst gaan zien.

In die emotie van het allerlaatste afscheid op die jonge leeftijd zit ik verbaasd te kijken. Te kijken naar wat er op paar duizend kilometer afstand gebeurt. Een paar duizend kilometer afstand!

Verdriet, onmacht, hopeloos zijn mijn gevoelens op moment het volgende item in het journaal voorbij komt; Carnaval in Limburg.

En ja, jaren een kort item in het achtuurjournaal, de zuiderlingen vieren carnaval. Maar deze keer hakt die er in.

Een groter contrast kan er niet zijn. Geschminkte volwassen mensen die genieten van het biertje in de zon. Spelende verklede kinderen op een plein.

Wanneer is er één oorlog te veel? Wanneer laten we het niet toe dat geweld een oplossing moet gaan zijn? Wanneer worden mannen die op testosteron denken een land te kunnen aansturen de kop ingedrukt? Wanneer wordt die grote massa wakker dat zij ook deel uitmaken van deze wereld?

Wanneer gaan we inzien dat woorden wel degelijk sterker zijn dan kanonnen en kogels?

Afgelopen tijd al gezien dat je stem laten horen, KLEUR bekennen en masse wel degelijk effect heeft.

Black lives matters, me-too, ongewenst gedrag bij The Voice, al dit zou geen verandering hebben gebracht als ieder zijn stem niet had laten horen.

Kleur bekennen, duidelijk laten zien dat geweld in welke vorm ook, naar wie ook, gewoon niet kan!

Nu is nu! Wij maken deel uit van wat er nu in de wereld gebeurt. Ook wij hebben invloed hierop.

De kracht van social media is groot. Daar enkel al kleur bekennen geeft ieder die nog maar zou denken om nu een Poetin gelijk te geven de spiegel die nodig is om in te zien dat het toch echt anders moet. Geweld in welke vorm ook kan niet.

Zien doet volgen. Als het normaal wordt bevonden of erger heroïstisch, dat geschreeuw om macht aan stemmen wint, dan gaan we enkel nog het vuurtje laten branden voor oorlog en geweld.

Nu mag en kan het nog om met enkel met twee kleuren een duidelijk signaal te geven; tot hier en niet verder. Als we nu geen kleur bekennen, is straks blauwgeel verboden.

#blauwgeel

Vertrouwen

Het probleem van deze tijd; het gemis aan vertrouwen.

Ooit vroeg iemand mij: Welk specialisme of passie heb jij? En hoeveel onzin is daarvan dan op internet te vinden?

Dat was voor mij een Eye-opener. Doe die oefening een keer voor jezelf.

Dus aan jou diezelfde vraag: Waar weet jij heel veel vanaf en hoeveel informatie op internet over dit onderwerp is niet waar?

Is het overigens niet zo dat als Nederland een Europese voetbalwedstrijd speelt en bijna alle straten oranje gekleurd zijn we dan 17 miljoen voetbalexperts in Nederland hebben?

Hebben we nu dan 17 miljoen virologen en politici in Nederland rondlopen met allemaal een eigen mening?

Ik werk als klinisch fysicus – audioloog in een multidisciplinair team. Daarin moet ik vertrouwen hebben in de kennis van mijn collega’s. En heel soms zitten we niet op één lijn, dan zegt mijn intuïtie iets compleet anders dan wat de gespecialiseerde collega mij aangeeft. Op het moment we het dan bijvoorbeeld over een psychologische aangelegenheid hebben, moet ik mijn intuïtie laten varen en vertrouwen hebben op de expertise van mijn collegae psychologen.

Dus de kern van dit alles VERTROUWEN.

En soms gaat de keuze die experts maken niet goed, maar in de meeste gevallen wel!

Ook daar gebeurt iets wat we ons niet realiseren. Zo gauw iets goed gaat nemen we dat als een gegeven gewoon aan, zo gauw iets fout gaat krijgt dat vol de aandacht. Dus mocht die expert zijn kennis en kunde toepassen dan spreken we die schijnbaar enkel aan op alles wat niet goed gaat.

En als laatste terug naar die eerste vraag: welke onzin is er allemaal op internet te vinden?

De algoritmen achter zoekmachines werken daar nog eens extra hard aan mee om enkel dat te lezen wat jij wilt lezen. Het schijnt dat op moment we info gaan opzoeken vooral die info tot ons komt die past in ons straatje.

Sowieso als je een nieuwe auto gaat kopen zie je de weken ervoor alleen maar die auto overal rijden. Als een koppel een kindje verwacht, lijkt het alsof er een babyboom gaat komen.

Maar ook als je info wilt lezen op internet, zoekt jouw “filter” naar enkel die info die bij jouw gedachte past.

De basis voor een rabbit hole waar je bijna niet meer uitkomt.

Die krachten zijn enorm groot. Want om die cirkel waar je in zit te doorbreken moet je eerst weer open staan voor compleet andere visies. Dat kost tijd en meestal moet iemand jou die andere visie geven. Iemand die JIJ vertrouwt en in jouw systeem toelaat.

Opnieuw VERTROUWEN.

Daarom is het nu tijd om open te blijven staan voor elkaars mening. In gesprek te blijven met velen, ook al past dat niet geheel in jouw straatje. Maar wie weet komen we er net daardoor samen straks beter uit.

Werelddovendag

Vanmorgen zat ik op m’n fiets naar m’n werk. De vogels hoor ik fluiten. Geluiden van de natuur die wakker wordt. Een collega die van op de parkeerplaats een goeie morgen roept.

Afgelopen weekend was het zaterdag werelddovendag. Samen met Jan (82, kunstenaar en doof geboren) een zeer unieke expositie mogen geven van ons beide kunstwerken.

Nog meer realiseerde ik me vanmorgen zijn verhaal. Het verhaal dat we vele bezoekers dit weekend via zijn kunstwerken hebben mogen vertellen.

Boekdelen worden er verteld via kleur, figuren en composities op het doek.

Nog meer werd ik me pas vanmorgen bewust hoe het zou zijn om nooit geen geluid gehoord te hebben.

Hoe groot is dan het compliment dat ik van Jan mocht ontvangen. Hij zag nu pas in mijn levensgrote kunstwerken hoe geluid zou moeten klinken.

Open. Harmonie. Rust. Van diep beneden naar boven. Torenhoog. Zo beschreef hij het.

We hebben ontzettend mooie gesprekken gehad deze twee dagen, samen met zijn tolk was Jan nu mens.

Op een notitieboekje schrijft hij normaal in korte pakkende woorden wat hij je wil vertellen.

Gisteren later op de avond schreef hij mij: “Ik ben afgelopen dagen vergeten dat ik doof was”.

Dat laatste woord “was“, spreekt voor zich.

https://rtvmaastricht.nl/nieuws/artikel/tentoonstelling-stem-van-de-kunstenaar-geopend

Antwoorden op grote vragen

Stephan Hawking.

Wat een held. Wat een vooruitziende blik. Wat een creatieve geest om verder te kijken dan wat wij mensen voor ogen hebben.

Antwoorden op grote vragen. Nee, Dé antwoorden op dé grote vragen, is de titel van een boek dat verplichte literatuur zou moeten zijn op scholen. Want de kern van alle grote vragen ligt in dit boek verborgen.

Meerdere inzichten die mijn eigen brein prikkelde om met een ander perspectief naar de huidige wereldproblematiek te kijken.

Één hiervan is deze:

“Het is een heerlijke tijd om in te leven en onderzoek te doen in de theoretische natuurkunde.

Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.

Een van de grote onthullingen van het ruimtetijdperk is het perspectief dat de mensheid op zichzelf heeft gekregen.

Als we de aarde vanuit de ruimte zien, zien we onszelf als een geheel. We zien de eenheid, niet de verschillen.”

We zien de eenheid, niet de verschillen.

Laat dat nu ook in het conflict Palestina en Israël gelden. Wie kan daar nog een antwoord op vinden? Op een conflict dat al jaren duurt en waar geen touw meer aan vast te knopen is.

Maar dat geweld geen oplossing kan en mag gaan zijn, dat moge uit de geschiedenis wel duidelijk zijn.

Een antwoord op dit conflict is er niet, maar dat de mensheid, ons toekomstig bestaan vooral voor onze kinderen en straks kleinkinderen wordt bedreigd door vele risico’s die op ons afkomen, ook dat is ons allemaal al bekend.

Klimaatverandering. Het opraken van levensbelangrijke grondstoffen. Politieke en geologische vluchtelingen. Oorlogen. Al dit zijn grote risico’s voor het voortbestaan van dit kleine planeetje Aarde.

Nog nooit heeft de mens zo veel kennis van zaken gehad, nog nooit heeft de mens zo dicht bij een Armageddon geleefd als nu in deze tijd.

We kunnen onze ogen blijven sluiten voor dat wat voor ons van levensbelang is en enkel aandacht houden voor entertainment en “gekkigheid” (lees idiote YouTube video’s en influencers die jongeren “inspireren”), maar de tijd dringt.

Grote wetenschappers die naam en faam hebben verdiend met keihard werken en met passie onderzoek hebben verricht in de wetenschap roepen al jaren voor aandacht voor net dat wat er in ons leven toe doet.

Stuk voor stuk schrijven deze grootheden pleidooien voor een verandering in ons denken en doen.

In de hoop dat zij geen roepende mogen gaan zijn in de woestijn. Deel ik dit pleidooi van Stephan Hawking. Maar zou ook de laatste roep van Wubbo Ockels, een van de Nederlandse astronauten hier aan toegevoegd kunnen worden. Op zijn sterfbed geeft hij met letterlijk zijn laatste adem een adembenemend pleidooi.

Het komt er bij beide in het kort hier op neer: Wetenschap en met name onze mogelijkheid om kennis te toetsen, te delen en om van te leren, is van essentieel belang voor het voortbestaan van de mensheid.

En als ik nu lees dat een raket die Israël vanuit de Iron Dome afvuurt een waarde heeft van $50000,- dan gaat er nu weer heel veel geld verloren aan iets dat zeker geen bijdrage levert aan een verbetering van de kansen voor ons voortbestaan.

De Doomsday Clock staat al op 100 seconde voor middernacht. En de secondes tikken weg.

https://thebulletin.org/doomsday-clock/current-time/

Hawking windt er geen doekjes om, met Trumpiaanse politiek, de strijd om macht waarin ieder voor zich en God voor ons allen hoog in het vaandel staan, met die spirit gaan we de mensheid niet redden.

Stephan Hawking is er niet meer. Maar zijn kennis en kunde leven voort in boeken, geschreven woorden.

Kennis. Hét DNA, zoals hij zelf in dit boek beschrijft, dat we kunnen doorgeven aan onze kinderen. Waarbij kinderen in deze niet per se onze eigen biologische kinderen zijn, maar meer ieder die ons lief is.

Dit verder denkend, zou de liefde die we voelen voor dat wat mens heet, ook de liefde kunnen zijn voor alles wat bestaat.

Even een gedachteoefening: stel dat Doomsday straks werkelijkheid wordt, ik bedoel, met alle kennis van nu is die kans heel erg groot. Zoals het er nu naar uitziet gaan we drie generaties niet meer redden. Dus de kleinkinderen van de huidige kinderen gaan het meemaken. Het einde van het bestaan. Aarde “game over”. Weg. Niets meer van al dit. Het heelal zal nog bestaan, maar niemand meer die een lied schrijft over een zonsondergang. Niemand die een gedicht schrijft over de liefde die die voelt voor een ander. Niemand meer die een prachtige foto maakt van wolken in de lucht. Niemand meer die kan navertellen hoe mooi het leven is.

Niets van dit alles kan nog worden doorgegeven of gedeeld.

Ik weet zeker dat ieder mens iets moois heeft om door te (willen) geven. Dat zit in ons natuur. Daar is ons hele bestaan op gebouwd. Dat is ook wat we kost wat kost willen vasthouden en niet willen verliezen.

Een Palestijns gezin dat uit huis wordt gezet, waar ik zie dat de jonge dame vooral voelt de geschiedenis die zij daar op die plek heeft beleefd. Haar vader die eigenhandig die plek groot heeft gemaakt. Haar stukje dat zo belangrijk is, wil zij kosten wat kost behouden en doorgeven aan haar kinderen.

Stephan Hawkings levenswerk om antwoord te vinden op de vragen over vooral die zwarte gaten in het heelal, alle kennis van de natuurkunde, ook die kennis wil hij kosten wat kost doorgeven aan zijn kinderen.

Niet voor niets dat het slotwoord in dit boek geschreven is door zijn eigen dochter. Zij heeft het gezien, zij heeft het meegekregen, dat wat zo belangrijk is in dit leven.

Respect voor dat wat ons mens maakt. De kansen die ons gegeven zijn. De kracht en mogelijkheden wij hebben zijn zo groot, enkel is het van groot belang dit alles zo in te zetten dat wij er allemaal iets aan kunnen hebben.

En dan sluit zij af met een heel belangrijk klein detail. Het boek is een verzameling van een aantal artikelen die haar vader in de laatste jaren van zijn leven nog heeft geschreven. De zin die ik net er uit heb gehaald bevat een belangrijk detail wat haar vader bijzonder groot heeft gemaakt.

“Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Stephan Hawking: “Ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Hoe bescheiden iemand kan zijn die zo groot is.

Zijn grootste wens was om anderen te inspireren en vooral de wetenschap boeiend te maken voor volgende generaties.

Ik hoop vurig dat er genoeg jongeren zijn die de wetenschap zien als het belangrijkste goed om door te mogen geven.

In de hoop dat we het tij kunnen keren.

De vlinder

Als reactie op een bericht op LinkedIn hier een metafoor om met angst en pijn om te gaan.

Met de kennis vanuit ACT, maar bij toeval ook een coachingstraject ik zelf nu volg bij Joyce Scheijen.

Want angsten weerhouden ons vaak ook om net dat te doen waar we door zouden kunnen groeien.

Vanuit ACT weet ik nu dat die angsten meestal gevoed worden door strenge regels. Regels van vroeger. Regels die wellicht anderen hebben opgelegd. Regels vanuit de maatschappij, geloof of gewoon opvoeding.

Sommige regels zijn nodig, maar er zijn er ook die af en toe gebroken mogen worden. Net daar is een professional die je kan helpen hoe daar een beste weg in te vinden is.

En die weg is best moeilijk. Zeker als er al jaren strenge regels zijn. Maar vanuit ACT heb je mooie handvatten om daar op een respectvolle en waardevolle manier mee om te gaan. Alleen dat kost tijd, dat gaat niet zo maar.

Onlangs een prachtige metafoor van Joyce mogen ontvangen:

Een jonge dame vindt een dikke rups op straat. De rups zou overreden worden als ze hem niet van straat had geplukt. Ze neemt de rups mee naar huis en zet hem in haar tuin. Na een tijd wordt de rups een cocon en al snel ziet ze dat vanuit de cocon een grote vlinder ontstaat. Ze ziet al kleine scheurtjes en daardoorheen de prachtig mooie kleuren op de vleugels.

Het duurt al dagen dat die vlinder uit die cocon probeert te komen. Het lijkt wel een gevecht waar de vlinder niet van kan winnen.

Ze vindt het zielig en gaat de vlinder een handje helpen. Met een klein mes maakt ze de scheurtjes wat groter en zo lukt het de vlinder om er nu heel makkelijk uit te komen. Verlost van het gevecht.

Maar dan, dan ziet ze dat de vlinder de kracht in de vleugels mist en niet kan vliegen. Ze kan wel de kleuren op haar vleugels zien, maar vliegen kan ze niet.

Later blijkt dat dat gevecht om uit die cocon te komen vanuit de natuur nodig was om de spieren in de vleugels te trainen. Dat gevecht is zelfs nodig om kracht te vinden en daarna te vliegen, de wijde wereld in.

Net zoals in die natuur is ook bij de mens vaak een strijd nodig om kracht te vinden. Kracht die enkel te verkrijgen is door eerst het gevecht aan te gaan, hoe moeilijk dat gevecht ook lijkt. De makkelijkste weg is het om die pijn of angst weg te nemen. Uit de weg te gaan. Te vermijden. Maar soms is die die angst of pijn nodig om, cliché, steker van te worden.

Maar het is dus ook nodig dat er een professional is, iemand die kennis van zaken heeft en weet welk gevecht nodig is om die kracht te vinden. Iemand die wellicht steun kan geven, richting geeft aan of bescherming biedt. Zodat het gevecht kan plaatsvinden in een veilige omgeving.

Bij de vlinder was die plek op straat niet veilig. Die tuin wel. De rups meenemen naar de tuin was wel de goede hulp. Het opensnijden van de cocon niet.

Deze vlinder hier besproken is enkel een metafoor. Dus geen mogelijkheid om hier een andere wending aan het verhaal te geven. Of toch? Heb jij een idee hoe deze vlinder toch uiteindelijk nog kan gaan vliegen? Laat het me weten in de comments, ik ben benieuwd.

Wat zegt u?!

Frappe latte of frappuccino? Denk ik dat ze vraagt. Haar lippen bewegen en ik probeer de woorden die ze spreekt te vormen in m’n hoofd. Zij verstaat mij niet. Ik geen woord van wat zij zegt. Grote platen plexiglas tussen ons verhinderen de geluidsgolven om door te komen.

Ook de klant die voor me stond, moest in gebaren en aanwijzingen als in Hints duidelijk maken wat zijn bestelling was.

Het lijkt wel een landelijk gehoorexperiment om het grote publiek te laten ervaren hoe het is om slechthorend te zijn. Hoeveel moeite het kost om je verstaanbaar te maken in barre akoestische omstandigheden. Hoeveel gebaren, woorden, aanwijzingen en gezichtsmimieken zijn er nodig om de overdracht van informatie duidelijk te maken?

Creatieve oplossingen bedenken in tijden van nood? Schrijven in plaats van spreken? Via mobiele telefoon je bestelling al doorgeven? Gebaren in plaats van spreken?

Het verstaan van het gesproken woord, communicatie face to face, lijkt in het dagelijkse leven steeds moeilijker te worden.

Wellicht dat tips die we normaal aan slechthorenden geven nu in het dagelijkse leven voor iedereen bruikbaar gaan zijn. Vandaar hier de meest gebruikelijke:

Kijk elkaar aan, maak eerst oogcontact. Zeg gewoon eerst “Hallo”. Die herkent iedereen😊.

Duidelijk articuleren. Veel informatie halen we uit het mondbeeld. De visuele input is zelfs sterker dan de auditieve. Het Mc.Gurk-effect laat dit duidelijk zien.

Niet luider spreken, maar wel langzamer. De toehoorder krijgt de tijd om na te denken wat er gezegd is.

Bij herhaling gebruik van andere woorden met eenzelfde betekenis. Misschien zijn net bepaalde letters niet goed gehoord, door andere woorden te gebruiken kan de combi net het resultaat geven.

Heb geduld en blijf vriendelijk.

Jij weet niet wat de ander niet hoort. Aan de ander kun je niet zien wat die wel of niet gehoord heeft.

Op mijn spreekuur zie ik regelmatig koppels die thuis problemen hebben in de communicatie. Niet vanwege de relatie, maar vanwege de oren. Als ik met het voorbeeld kom dat als de een in de woonkamer zit met de TV aan en de ander in de keuken staat met de wasemkap aan, het in die luistersituatie zelfs met een perfect gehoor onmogelijk is elkaar goed te verstaan, zegt de lach en herkenning in de ogen naar elkaar toe vaak al meer dan genoeg.

Bewust worden van de beperkingen in het horen is de eerste stap, rekening houden met elkaar de tweede.

Heb oog én oor voor elkaar!😊

Time to ACT!

Bezorgd zijn we nu denk ik wel al allemaal. De komende tijd gaat hoe ook spannend zijn.

Zelf ben ik heel bezorgd, om bijna iedereen om me heen, m’n gezin, m’n ouders, broers, vrienden en collega’s. Zelfs om heel Nederland en de wereld. Erg hè?! 😊

Waar gaan we met z’n alle heen? Hoe ziet de toekomst er uit?

Die bezorgdheid kan mij verlammen, kan mij bijna enkel zicht geven op al die beren op de weg.

Bij toeval ben ik net aan een cursus ACT voor professionals begonnen. Aline Kruit is mijn trainer. Eerste bijeenkomst hebben we nog net, met in achtneming van de strenge regels, afgelopen vrijdag (13 maart) gehad, volgende sessies gaat voor de hele groep online zijn.

ACT staat voor Acceptance and Commitment Therapy. Een strategie of een manier die je kunt inzetten om anders en hopelijk beter met problemen om te gaan.

ACT gaat niet proberen de inhoud van je probleem te veranderen, zoals bij CGT cognitieve gedragstherapie het geval is, maar ACT gaat er min of meer van uit dat waar je problemen mee hebt dat je dat niet kunt veranderen, maar wel de manier waarop je dan met dat probleem omgaat. Angst, bezorgdheid, speelt hierbij een grote rol.

Nu denk ik dat we de komende tijd genoeg thuis gaan zijn, genoeg tijd dus om in detail hier mee bezig te gaan zijn. Nieuwe inzichten leren kennen.

Vanuit die eerste bijeenkomst en literatuur die ik al gelezen had is me één ding duidelijk geworden. ACT kan ik heel goed gebruiken in de periode die nu komen gaat. Waarom zou ik de informatie vanuit de cursus, die mij een compleet nieuwe visie en kracht geeft het Coronavirus mentaal beter aan te kunnen, niet met jullie delen?

Daarom ga ik het gewoon hier met jullie delen, zij die het leuk en interssant vinden gaan het lezen. Heb je zoiets van waar heeft die Scheijen het over? Heb ik helemaal niks aan. Hoop ik dat je niet toch blijft lezen en je enkel irriteert aan de wijze waarop ik dit ga schrijven. Namelijk open en eerlijk. Hoe ik het zelf beleef. Stappen die ik in gedachte ga maken, zelf leren om anders er mee om te gaan.

Dat is namelijk de basis van deze cursus, titel “ACT voor professionals”, ook al is die dus bedoeld voor trainers, therapeuten en coachers, je zult ook als professional zelf eerst ACT helemaal moeten doorlopen en ervaren. Met de billen bloot gaan dus! Laat ik dat proces samen met jullie gaan delen, in de hoop dat je er ook iets aan hebt. En ben jij al ACT getraind en heb je op of aanmerkingen, hoop ik dat ook jij die hier durft te delen, zodat we er allemaal van kunnen leren.

En wie weet, is het mogelijk om hiermee de moeilijke tijd die komen gaat samen te doorlopen.

ACT is een open source training, dat wil zeggen dat heel veel info vrij toegankelijk is. Het wordt zelfs aangespoord om die info te delen. Om meer en meer mensen deze nieuwe technieken eigen te laten maken. Het is een andere wijze om met problemen om te gaan.

De allereerste oefening die werd gegeven was dan ook bedoeld om dit inzichtelijk te maken. Aline riep uit de groep drie personen naar voren en deze werden in één lijn achter elkaar gezet. De ene persoon was ons, de mens, wij. De middelste persoon stond symbool voor alle problemen die we zo tegenkomen in ons leven, zaken waar we ons zorgen over maken. En de laatste persoon in de lijn stond als zijnde alle waarden die wij belangrijk vinden in ons leven. Waar staan we voor, wat vinden wij belangrijk? Welke doelen stellen we onszelf?

En als deze drie mensen zo in een lijn staan dan kun je als mens bijna die waarden niet zien, je bent bijna altijd gefocust op de problemen die voor je staan. Die probeer je dan weg te duwen, of van weg te lopen. Je probeert over die problemen controle te krijgen. Weg te nemen het liefst. Maar al dat lukt steeds niet, dus moet je gaan kijken of het anders kan.

En daar was voor mij die eerste eye opener. Die problemen kun je meestal niet wegnemen, die bezorgdheid en angst is er, kan ook heel normaal zijn. Ik bedoel, CORONA, er komt ook echt iets op ons af. Dus dat we bezorgd zijn is nu heel normaal.

De truc is om te zien dat je ook naast die problemen, naast die angst, kunt gaan staan, waardoor je vol zicht krijgt op jouw eigen waarden. De problemen en angsten zijn er nog steeds, die kun je zien, maar ze belemmeren niet het zicht op jouw waarden en doelen in je leven. Hoe mooi is dat? Die mogelijkheid is er dus. Alleen, dat is niet zo even gedaan. Daar is dus die training voor.

Maar zoals hier nu. Coronavirus, is er, de veranderingen die dit geeft ook, kunnen we niet gaan wegnemen, hebben we mee te dealen. Hoe we daar mee omgaan is aan onszelf. Ik ga er naast proberen te staan en oog te hebben voor mijn eigen waarden, wie ik ben. Doelen die ik mezelf stel probeer ik ondanks alles wat er nu speelt nog steeds voor ogen te houden. Grappig dat in dit gezegde, “het voor ogen houden” dit eigenlijk ook al zegt.

Ik ga dit proces met jullie delen. Tussendoor ga ik zeker ook weer schilderen en dat alles gewoon hier met jullie delen. In de hoop jou als lezer te inspireren en jouw eigen talenten net nu in te zetten. Jouw eigen waarden en doelen te gaan zien en naar toe te werken. Wie weet kunnen we dan na Coronatijd samen zeggen, het was een moeilijke tijd, maar ik had hem eigenlijk niet willen missen, want ik heb er enorm veel van geleerd en aan gehad.

Time to ACT! 😊

Corona!

Het Corona virus houdt ons allen nu wel al een tijdje bezig. Hoe snel is dat niet gegaan?

Hulde aan zowel ons huidige regering, als ook de zorginstellingen, die het nu zo moeilijk hebben.

Politiek die met de sociale druk en gestuurd vanuit informatie waarvan we echt nog niet weten wat het beste is, belangrijke besluiten moet nemen. De zorginstellingen die zich voorbereiden op een bulk aan zieken die hoe ook de komende weken nog komen gaan. Cijfers hebben laten zien dat we de lijn van Italië nog volgen. Maar er is een strategie, een plan!

De gouden tussenweg. De scherpe lijn waarop een Max Verstappen een bocht neemt in de Formule 1. Hoe mooi om dit te zien. De kennis die we als mensheid hebben om keuzes te maken en daarmee winnen. Topsport op alle gebieden. Ik heb vertrouwen dat we in Nederland nu de beste mensen aan het roer hebben staan.

Geniaal is het plan dat er nu gesmeed is, we hebben geleerd van wat gebeurd is. Vanuit een menselijke groepsimmuniteit langzaam een cordon op te bouwen voor zij die een verhoogd risico hebben om te overlijden. Strenge regels zijn daarom nu voorgeschreven om dit proces gecontroleerd te laten gebeuren. Het is nu ook aan ons! Wij zijn zelf onderdeel van dit geheel.

Handen wassen, hoesten en niezen in je elleboog, voel je je ziek, zwak of misselijk, BLIJF THUIS! En allen die in de risicogroep zitten en bij het oplopen van het virus te weinig weerstand hebben, krijgen nu het advies zo min mogelijk, beter zelfs geen contact te hebben. Zestig plus. Ook dan, blijf thuis! Gelukkig hebben we nu social media en andere technieken om zonder lijfelijk aanwezig te zijn elkaar te spreken en te zien. Evenementen en plekken waar meer dan honderd mensen samen zijn mogen nu niet plaatsvinden. Dit alleen al heeft drastische gevolgen in onze maatschappij. Dit is de meest ingrijpende keuze die er nu gemaakt is. Met al deze strenge regels hopen ze de komende weken de verspreiding van het virus in te dammen. Aantal zieken zal verder gaan groeien, dat hebben de cijfers laten zien, dat is ook goed en nodig in de strategie die gekozen is, daarom is het noodzaak om vanaf nu de strenge regels te gaan volgen!

Ons hoofd koel houden, in de hoop dat we die drie weken doorstaan en met de aangegeven regels de storm overleven. We gaan goed ziek zijn, dat is zelfs nodig, de meesten zullen dat thuis moeten uitzieken en enkel zij die levensbedreigend ziek zijn, zullen in ziekenhuizen worden opgenomen. Een verdeling van zorg is al gemaakt. Ziekenhuizen maken zich hier al voor klaar.

Maar de schoorsteen zal moeten blijven roken. De economie kan niet stilvallen. Dus ook daarin keuzes maken op het scherpst van de sneden. Want straks, op de lange termijn hebben we het geld hard nodig om zij die nu verlies lijden te kunnen helpen. En zonder geld geen zorg. Zonder geld geen brood op de plank. De complexiteit van ons hele stelsel, de maatschappij.

Daarom probeer ik er nuchter, van een afstand, als dat nog kan, naar te kijken. Zo snel het virus zich als een micromechanisme kan verspreiden, zo snel gaat nu ook de informatie en nog sterker de emoties hierover op social media. Waarbij we ons nog niet bewust zijn van de kracht die ook dit platform kan hebben. Met daarbij nog een belangrijk ander element dat eveneens al een lange tijd in onze maatschappij heerst, de politieke krachten die er spelen om ultra rechts steeds meer power te geven.

Een cocktail van elementen die ik nog zorgelijker vind dan enkel het Coronavirus zelf.

Project X ligt me nog scherp op het vizier. Een grap op social media die snel bijval kreeg van de normale informatiebronnen, krant en tv. Ik zag het gebeuren bij De Wereld Draaid Door die er als eerste meer aandacht aan gaf, social media pakte dat weer op en zo was dit item al snel op het nationale nieuws te zien. In nog geen maand tijd was het uitgegroeid tot een landelijk event waar we de gevolgen allemaal van hebben gezien. Zelfs wereldnieuws werd het. Hierbij ging het nog enkel om een grap en een klein dorpje ergens in Nederland. Bij Corona gaat het in ons hoofd over leven en dood, is het dichter bij huis.

Laten we van onze geschiedenis leren. De Spaanse (mag die naam nog wel?) griep, SARS en nog vers in mijn eigen geheugen de ontwikkelingen en ontdekking van het HIV-virus, Aids. In het begin was daar toen ook de onwetendheid, de paniek, zeker toen bekend werd dat de overdracht vooral bij seksueel contact plaats heeft, met alle gevolgen en misverstanden van dien.

En toen was er nog niet eens social media en een politiek ultra rechts georiënteerde beweging.

Want ook zij hebben alweer gretig van zich horen, onze blonde rakker en zijn narcistisch vriendje, die bij dit soort gelegenheden precies weer de gemoederen weten aan te spreken, als een onemanshow treden beide heren op met een voortreffelijke performance met exact gekozen woorden. Deze optredens vervolgens breed op social media worden gedeeld om daarmee weer zieltjes te winnen voor de komende verkiezingen. Een hele opsomming van al het sentiment dat er nu toch al in onze samenleving leeft de revue in beider pleidooien passeert. Ook dat hebben we al eerder gehoord. “Minder-minder” is een begrip dat voor altijd aan één persoon gekoppeld zal blijven.

Een cocktail van elementen die de gemoederen raken en waarmee leiders, managers, ministers en directeuren, beslissingen moeten gaan nemen wat nu het beste is, om deze samenleving bij elkaar en gezond te houden.

Gisteren ben ik zelf begonnen aan een ACT-training voor professionals. Ja, voor alsnog (vrijdag 13 maart) draait de wereld nog gewoon even door. De komende weken gaat dat zeker nog anders zijn. In die training van ACT zit één belangrijke peiler, dat is defusie. De kracht van taal, de kracht van woorden zelfs. De oefening die mijn ogen heeft doen openen hoe sterk dit is, is de volgende: neem het woord Corona. Waar dachten we daar een jaar geleden aan? Welke woorden kwamen er toen in je naar boven gekoppeld aan Corona?

Toen was Corona nog enkel dat biertje, dat specifieke flesje zie je zelfs voor je. Corona. Schijnt ook een liedje van te zijn. Of de Corona bij de verdediging van een proefschrift. De hoogleraren in die halve cirkel om de promovendi heen zitten en lastige vragen moeten stellen. Corona het Latijnse woord voor kroon. Dat waren de woorden en gedachten die we toen hadden bij het woord Corona.

En nu?! Wat wordt er nu aan gekoppeld? Ziekte, dood, ellende, besmetting, uitval, handen wassen, hoesten en niezen. Corona, het woord alleen al is nu heel sterk. Het gevoel ook. Die koppeling gaat net als “minder minder” niet meer uit ons geheugen weg.

De kracht van taal. Die ons ook heel veel geeft. Dat jij hier deze tekens in woorden hebt kunnen omzetten, je mijn gedachte in deze hebt kunnen volgen, maakt dat we kennis kunnen delen, wetenschappelijk onderzoek kunnen uitvoeren om op hoog niveau topsport te bedrijven. Om met al die kennis de perfecte bocht te nemen in een Grand Prix. Met woorden kunnen we nadenken over wat voor nu in deze crisis het beste besluit is. Op korte en op lange termijn. Onwetend in wat precies de feiten zijn. Dat maakt het ook zo moeilijk.

Ik zie het als bij de complexiteit van tinnituszorg, een interdisciplinaire aanpak is noodzakelijk om een succesvolle oplossing te bieden. Op al die gebieden is specialisme nodig die alle kennis van zaken heeft om het beste besluit te nemen. Geschiedenis, politiek, biologie, virologie, communicatie, psychologie, rechten, zorg en onderwijs, noem maar op, een cocktail van vakgebieden die elkaar in deze tijd hard nodig gaan hebben.

Een serieuze zaak waarbij de aangegeven regels we allemaal ter harte moeten nemen om het virus én de maatschappelijke gevolgen zo veel als mogelijk in te dammen en te beperken. Met daarbij de hoop dat we voor een volgende periode een vaccin hebben ontwikkeld. Want Corona zal vanaf nu voor altijd in ons systeem zijn.

Opdat we straks weer het beste jongetje van de klas mogen zijn en elkaar weer gauw mogen zien en elkaar de hand kunnen schudden.

We weer een normaal leven mogen gaan leiden en ons kunnen drukmaken dat een gezegde “het beste jongetje van de klas zijn” ter discussie gaat staan, want anno 2020 is die niet meer genderproof.

Blijf gezond!

De banaan met ducttape

“Banaan met ducttape aan de muur is geen kunst. Het kunnen verkopen als kunst en er internationaal het nieuws mee halen, dat is (een) KUNST!”

Nadat ik deze tweet had geplaatst nam een journaliste van radio1 NPO met mij contact op, met de vraag om over dit onderwerp in het radio1-programma “Dit is de Dag” mee te willen praten.

Of ik dan “even” naar de studio kan komen in Hilversum. Meteen aangegeven dat ik in Valkenburg woon en de reistijd mij dan voor dit korte gesprek te veel moeite kost. Een alternatief is dat ik omwille van de geluidskwaliteit naar de studio van L1 kan gaan in Maastricht. Dat is voor mij uiteraard geen probleem.

Maar later die dag komt het bericht dat een ander item belangrijker was die dag. Belangrijker dus dan die banaan en ducttape. 🙂

Die uitnodiging om erover te komen spreken heeft mij wel aan het denken gezet. En het is uiteraard zeker van de gekke dat een banaan die met ducttape aan de muur bevestigd is wereldnieuws wordt.

Is dat dan nu Kunst?!

Kunst, een boeiend onderwerp en ik kan me de ophef heel goed voorstellen.

Het feit dat het deze kunstenaar gelukt is om überhaupt op deze internationale kunstbeurs een kunstwerk te mogen plaatsen heeft met de verdiensten te maken die deze kunstenaar al op zijn conto heeft. Het curriculum vitae dat Cattelan heeft opgebouwd is enorm. Daarmee heeft hij de mogelijkheid gecreëerd om als erkend kunstenaar daar op deze prestigieuze kunstbeurs op die muur min of meer de spot te drijven met kunstverzamelaars. Want enkel het certificaat dat het bewijs is dat specifiek deze kunstenaar dit “werk” heeft gemaakt, enkel dat papiertje maakt dat dit werk van hem in die zin nu als kunst wordt gezien.

Dat er dan kopers zijn die dit voor exorbitante bedragen kopen, is aan deze mensen en zij zijn degene die dit dan eigenlijk als kunst neerzetten. Dat wij het vervolgens dan ook nog uitgebreid gaan bespreken, maakt dit Kunst met een kapitale K.

Wat nu steekt is, dat heel veel kunstenaars die uit passie kunst maken, jaren knokken om gezien te worden, kunst die veel meer effort en tijd kost dan even een banaan met ducttape aan een muur te plakken. Kunstenaars die vanuit het empatisch vermogen of vanuit een hogere sensitiviteit ook geraakt worden door wat er in de maatschappij gebeurt. Net zij zouden dolgraag hun kunst voor dat soort extravagante bedragen willen verkopen om daarmee de wereld een beetje beter te maken.

Genoeg collega’s in de kunstwereld die er alles aan moeten doen om het hoofd überhaupt boven water te houden. Maar ook kunstenaars die pas geroemd worden na hun dood. Hoeveel kennen we er daar al niet van. Het verhaal van Vincent Van Gogh raakt mij hierin het meest.

Van Gogh zelf heeft maar een klein aantal kunstwerken gedurende zijn leven verkocht. Zijn kunst werd toen niet erkend als kunst. Van Gogh was zijn tijd ver vooruit, hij was net iets te vroeg met zijn nieuwe technieken en stijl.

En nu…ga een dag naar het Van Gogh museum in Amsterdam en zie al die duizenden mensen die met zo veel plezier naar zijn werk kijken. Maar zie ook de 3D-prints die nu voor heel veel geld worden verkocht.

Van Gogh had een grote droom, het gele huis in Frankrijk. Waar hij andere kunstenaars zou ontvangen, een plek om met elkaar te genieten en te leren van kunst.

Het is er nooit van gekomen, het geld was er niet.

Dus ja, het steekt om te zien dat sommige in de kunst met een banaan en tape zeer succesvol kunnen zijn en anderen die wellicht met nog een geheel andere passie kunst bedrijven, moeten knokken om überhaupt het materiaal te kopen waar ze de kunst mee kunnen maken.

De kunstenaar Cattelan is in deze geniaal, hij steekt de draak met dit idiote plaatje van een ordinaire banaan en een stukje ducttape, het is de koper die hier de plank volledig mist…of toch niet…want een echte definitie van kunst is er niet.

Immanuel Kant definieert in zijn Kritik der Urteilskraft (1790) een kunstwerk als “Een soort voorstelling die zichzelf tot doel heeft, maar niettemin de mentale beoefening van sociale communicatie bevordert.’

Dat doet dit kunstwerk wel, de mentale beoefening van sociale communicatie bevorderen, we hebben het er allemaal over, maar zo ook de kunstenaar die de drollen van zijn familie bewaard in glazen kistjes. Omdat hij de vorm zo mooi vindt en het als een kunstobject ziet. Ooit lang geleden bij De Wereld Draait Door dit interview gezien, staat forever op mijn netvlies, met een vieze bijsmaak. Giel Beelen was toen de tafelheer en draaide zich demonstratief met de rug naar dit gesprek. Ook hij vond dat hierin de kunst ver te zoeken was.

Het wordt tijd voor een revolutie in kunst. Dat de kopers slash bewonderaars van kunst zich gaan schamen op moment ze dit überhaupt serieus als kunst zien en er dit soort extravagante bedragen voor op tafel wordt gelegd en de essentie van kunst hiermee volledig missen.

De meeste echte kunstenaars hebben een groot hart voor alles wat er in de wereld gebeurt. Met de creativiteit die in hun zit proberen ze dat gevoel in iets vast te leggen, met een medium waar zij talent in hebben, om het in kleur of vorm uit te drukken. Op moment mensen die kunst gaan waarderen en dit “belonen” met een bedrag of een positieve referentie, dan groeit die kunstenaar in zijn zijn.

Triest om de overlevensdrang, de strijd te zien van heel veel pure kunstenaars, nu en in het verleden. De enorme lange weg die kunstenaars gaan om uiteindelijk vaak pas na hun dood de erkenning te vinden die zij verdienen.

Vincent Van Gogh, hij was nog maar 37 toen hij overleed. Maar enkele kunstwerken in zijn leven verkocht, voor de prijs van omgerekend maar een paar duizend euro’s. Miljoenen zijn nu één doek van hem waard.

De dromen die Van Gogh had, wat was hem gelukt als hij toen de waarde had gehad die zijn werk nu heeft?!

Dan was het gele huis daar in Frankrijk de plek geworden om jonge kunstenaars de kans te geven te groeien in hun persoonlijke ontwikkeling. Genoeg andere goede doelen zou hij hebben ondersteund om deze wereld een beetje beter te maken.

Heel veel kunstenaars gaat het aan het hart wat er allemaal vandaag de dag gebeurt. Hun vermogen om alles sterker waar te nemen brengt ook de pijn met zich mee van dat wat nu deze banaan en ducttape oproept. Het contrast van geld en echte kunst is zo groot dat het zelfs wereldnieuws wordt en daarmee de kunstenaar Cattelan die enkel vooral provocerend werk maakt nog meer het podium geeft en zijn werken hiermee meteen in waarde verdubbeld zijn. Met welk gevoel kopen mensen dan deze kunst?

Enkel omdat er dat verhaal achter zit. Het verhaal van de banaan en ducttape die meer dan honderd duizend euro’s kost. Dat verhaal achter dit kunstwerk maakt dit kunst.

Enkel wij mensen hebben deze mogelijkheid om iets dat eigenlijk geen echte waarde heeft, door het verhaal erachter meteen in waarde te laten stijgen.

Het mooiste voorbeeld is Anton Heiboer, zijn interview bij Ivo Niehe. Wat een reputatie had die man. Ooit in therapie geweest en de behandelend psycholoog die voor toen een werk van hem voor tienduizend guldens kocht, dat was de doorbraak voor Heiboer als kunstenaar. Dat hij daarna bij Ivo Niehe demonstratief een groot blad papier pakt, met twintig potloden tegelijk in zijn hand er wat strepen op zet. Daarna tegen Ivo zegt, tien gulden, dan pakt hij één zwarte stift, zet er “Anton Heiboer” onder en zegt tienduizend gulden. En dat is exact wat hier gebeurt met de banaan en de ducttape.

Het verhaal achter de kunst en kunstenaar, dat maakt de kunst.

Hearing well and being well

A huge compliment to the organizers of this conference! And all the speakers had such an Inspiring lecture! Thank you for that!

As I am now laying at my bed, almost midnight. Just had a glimpse out of the window. From the 37th floor an amazing view over Frankfurt. Seeing all these lights, this skyline, the world, all those people. Living together.

Communication is the most important element that makes all this work!

Hearing each other, listening to stories that have to be told, and the moment one really takes some time to sit down and have a real conversation.

Make it even possible to change this world. Even to make the impossible possible. Cause what I see, is that the knowledge is all there.

Miracles can be possible, if only…

At my ears now playing; KC LIGHTS, featuring Nicole Dash Jones, titel: Change the world.

Amazing listening to this music, all the instruments I can hear, I love to listen to this combinations of strings and voices, drums, hearing all this together and that one can choose in the brain to focus on one instrument, that already is such a miracle, but what to think of this device, here in my hand, my phone, these headphones with Bluetooth connection, Spotify, that gives me access to all the music I want to listen to, I can just with one click on the phone start music on my headphones…

Just imagine! All the people who have made this work! From the artist who composed this music to the dream once Steve Jobs had and made in possible…

How many meetings, discussions, chats with colleagues have there been before all this was real?

And still there is so much we still have to reveal.

Hearing well, being well.

Klimaatverandering

Net terug van vakantie in Italië. Vandaag zwarte zaterdag. De dag dat de meeste vakantiegangers zich verplaatsen op de Autoroute du soleil, Noord-Zuid.

Nog drukker gaat het dus zijn. Het krioelt er afgelopen weken al van mensen. Onderweg op de snelweg, maar ook op weg in de trein naar Cinque Terre. Liggend aan het strand dacht ik, als de mens zichzelf zou zien als een van de diersoorten, dan zouden wij de meest vervuilende en aanwezige diersoort zijn die de omgeving, het milieu, goed aan het verpesten is. Overal laten wij onze sporen achter. Bijna geen enkele plek te vinden waar niet ook de invloed van de mens te zien is. Natuurparken waar wegen zijn aangelegd voor de toerist.

Het was de afgelopen weken in Nederland warmer dan in Italië. Klimaatverandering? Zeker.

Los van de vraag of de mens nu wel of niet schuldig is aan die klimaatverandering, mogen we er überhaupt niet van uitgaan dat de kringloop van de natuur elk jaar weer hetzelfde gaat zijn. Lente, zomer, herfst en winter zou straks wellicht niet meer eens hoeven te bestaan.

Onlangs nog scheerde een groot gesteente tussen aarde en maan door, als deze steen rampkoers aarde had gezet, hadden we die ten eerste veels te laat ontdekt, laat staan dat we dit geweld op tijd hadden vernietigd. De impact van deze joekel had zo die hele natuurlijke cyclus met één klap kunnen veranderen.

Onze planeet is onze ruimtecapsule. Er is geen andere! Alleen is deze ruimtecapsule zo groot dat we de meeste dagen van het jaar er maar “gewoon” van uitgaan dat die er is en we zuurstof en fris water elke dag “gewoon” tot onze beschikking hebben. Maar net als het internationaal ruimtestation ISS is het in stand houden van die harmonie in die hele cyclus, van levensbelang! CO2 in evenwicht met O2. De grootste uitdaging bij Apollo 13 tijdens de terugkeer naar aarde was het herstellen van die balans. Een ingenieuze oplossing werd hun redding.

Maar nu wij. Houston, we have a problem!

Afgelopen maand hebben we schijnbaar alle grondstoffen al verbruikt waarvoor de aarde 1 jaar nodig zou hebben om die grondstoffen weer op te bouwen. Sinds 1970 is dit proces al gaande, langzaam gaat dus alles allemaal op als we zo door blijven gaan. Als een kaarsje langzaam uit.

En dan maar een Trump, Poetin, Wilders en Baudet blijven steunen, mannen die klimaatverandering in z’n geheel ontkennen, van die mannen die wetenschap sowieso niet serieus nemen en meer geld willen geven aan idiote muren bouwen of nucleaire raketten, toys for boys, om elkaar hier op aarde te bestoken. Te laten zien wie de grootste heeft.

Politiek die vast wil houden aan oude tradities en enkel voor “eigen vaderland” wil strijden.

Ze hebben geen enkel idee dat al dat geld hard nodig is om überhaupt deze wereld nog te redden.

Hoe blind is een mens als je nu nog niet ziet dat dit zo niet nog langer kan doorgaan?

Een stijging van de wereldbevolking laat zien hoe zich dit komende jaren nog exponentieel gaat ontwikkelen. In vakjes denken als mijn land en jouw land kan echt niet meer. Straks is het onze wereld, waar we met z’n allen voor moeten vechten. Niet tegen elkaar, maar met elkaar. Wel of niet met gezichtsbedekkende elementen. Dus ook mororrijders zullen gewoon mee moeten kunnen doen en op straat met helm op moeten kunnen lopen. 🙂

8 miljard mensen?! Met alle kennis die we hebben, zou het zeker mogelijk moeten zijn om al die mensen een eigen ruimte te geven, waarin ieder zijn eigen waardig leven kan leiden. Als we ski-oorden kunnen bouwen in de woestijn, de hoogste toppen op aarde als toerist kunnen bereiken, dan is alles mogelijk, toch?

Maar gaan we dat tij nog kunnen keren?

Wereldbevolking ten opzichte van 1970 meer dan verdubbeld, van ca. 3,5 miljard mensen, naar 7,5 miljard.

CO2-uitstoot van de auto is 246 g/km. Naar Italië ongeveer 3000 km gereden, is ca 738 kg CO2. Bijna 1 ton aan CO2 uitstoot.

Eén ton CO2 klinkt als veel. Maar waar kun je dat mee vergelijken? Een goed beeld geeft de hoeveelheid CO2 die een groeiende boom jaarlijks opneemt. Dat is 20 kg. Voor alleen het vervoer naar de vakantie in Italië zijn dus ca 37 bomen nodig. Dus ook ik maak me zeker nu nog schuldig aan de afbraak van deze planeet, ons enige ruimteschip. Langzaam zijn we aan het uitsterven en hebben het niet in de gaten.

Steun maar zo’n Boris Johnson met zijn Brexit om daarmee landelijke op wereldniveau beslissingen te nemen, een Donald Trump met zijn idiote muur en handelsoorlog, Trump is nu ook nog vriendjes met Saoedi Arabië, een poltiek stelsel die enkel meer aan gebruik dan aan duurzaamheid denkt en daarmee klimaatverandering op geen enkele manier aandacht krijgt.

Een skibaan midden in de woestijn, het grootste formule 1 parcours midden in de woenstijn, zo groot dat deze duidelijk zichtbaar is vanuit orbit op satellietbeelden. We kunnen al auto’s laten rijden op accu of waterstof, “milieuvriendelijk”. Productie hiervan is zeker nog niet energieneutraal. En straks die accu’s die het niet meer doen en vervangen moeten worden? Milieubewust?

We zien het gebeuren, kijken er naar en kunnen weinig doen. Dat gevoel heb je als individu. Het gaat niet lukken, alleen, nee, maar wel samen. Eerst een gekke gedachte, een idioot idee, maar later blijkt een geniale vinding. Misschien zijn we als mens nog te redden, maar moeten we het wel zelf gaan oppakken. Voorbeeld geven aan anderen en anderen bewust maken waar we nu staan. Bewust maken van welke invloed zij hierin wel kunnen hebben.

Alles is nog aanwezig! Nu kunnen we er nog iets van maken. Gaat het zo door dan gaan we echt die science fiction movies tegemoet. Blade Runner waarin Rutger Hauer nog een van zijn laatste internationale werken speelde. Dat soort films waarin het oorlog is omwille van grondstoffen. Water en lucht zo schaars zijn er een moord voor te doen. Een episode van Mad Max, realiteit lijkt te gaan zijn.

Een aarde waarin moeder natuur niet meer te vinden gaat zijn, zij is niet meer, enkel nog maar de mens zelf, met al zijn materialistische dingen.

Al eens een pitje vanuit een appel in de grond geduwd en die laten uitgroeien tot een appelboom? We hebben sinds drie jaar nu vier in onze tuin. Kleintjes nog, maar wel al met bladeren. Ze hebben het moeilijk gehad de afgelopen hete dagen. Hafida, mijn vrouw, had ze zo maar in de grond gestopt. Drie jaar geleden nu. Zonder EXTRA aandacht en WATER zouden die kleine boompjes afgelopen periode zijn uitgedroogd en dood zijn geweest. Weg, niet meer mogelijk om tot leven te brengen.

Al eens gekeken naar de genialiteit waarmee een blad aan een boom zit en een mier die er op kruipt de overtollige bladluizen verwijdert? Die mier, hoe geniaal dat kleine schepseltje op de kop zich aan zo’n blad kan verplaatsen? Ongelofelijk. Bouw dat maar eens na!

The circle of life. De harmonie die nodig is om alles draaiende te houden. In de film The Lion King verwoordt Mufasa het grote belang van het instandhouden van de balans tussen eten en laten leven, aan zijn zoon Simba. Zelfs in een soort van kinderfilm weten we het allemaal zo goed te verbeelden, maar de grote massa doet er (nog) niks mee.

Ik heb er voor gekozen om daar waar het kan te laten leven. Milieubewuster te zijn, maar bovenal te kijken naar een manier om de grote massa mee te krijgen. Zodat straks een politiek als een Trump en een Johnson, een Poetin of een Baudet (hij wordt toch nog president), geen kans van bestaan hebben, omdat de grote massa de richting aan geeft waarin wetenschap, het milieu, het geld moet gaan en niet de politiek.

Maar als de grote massa zal gaan zijn van wat we nu op TV zien, verstand op nul en gaan met die banaan, dan zijn we ten dode opgeschreven, dan is het wachten totdat alles op is en verdwenen is. Geen appel meer aan die boom kan groeien, omdat er geen boom meer bestaat. Geen groen blaadje meer te vinden is. Dan is het de survival of the fittest. Waarbij het dan wel de sterkste zal zijn en niet meer de slimste of degene die zich het makkelijkste aanpast. Dat stadium zijn we dan al lang voorbij.

Het is twee minuten voor twaalf, willen we dat tij nog kunnen keren?

De mens is een kunstwerk

Mooie ontwikkeling bij de collega’s in Maastricht.

https://www.mumc.nl/actueel/nieuws/onderzoek-dagelijks-gebruik-kunstmatig-evenwichtsorgaan

Los van de technische mogelijkheden. Enkel al kijkend naar dit plaatje van het binnenoor, gehoor- én evenwichtsorgaan in één, laat zien hoe ingenieus ons menselijk lichaam is. Dit plaatje alleen al is een kunstwerk op zichzelf. Laat staan dat we straks met minuscule technieken dit kunnen “besturen”, maar zo ver zijn we nog lang niet. Tot die tijd is het van groot belang om mensen die hulp zoeken effectieve hulp te kunnen geven.

Gelukkig hebben we een fantastisch samenwerkingsverband met KNO Evenwicht Maastricht om mensen te helpen met gehoor- én evenwichtsklachten.

Wat ik zelf altijd bijzonder vind is dat dit alles zo kan groeien en precies op de goeie plek terecht komt. Alleen al die gehoorbeentjes, hamer, aambeeld en stijgbeugel, de kleinste botjes van het menselijke lichaam. Én dat wij daarmee kunnen horen en tegelijkertijd met het evenwichtsorgaan voelen hoe we ons in de ruimte bewegen.

Ik lig lekker buiten in de schaduw onder een boom. Hoor het geritsel van bladeren in die treurwillig boven me, vogels die fluiten, een van de buren het gras maaien, een vliegtuig in de verre verte, auto’s heel ver weg, kinderen schreeuwen in de achtbaan bij de Valkenier, je weet wel die met die lieveheersbeestjes, dit geluid is voor mij een echt zomergeluid, nu hoor ik de buurman iets in de GFT-bak gooien, het herkenbaar geluid van die deksel. Tegelijkertijd een motor die in centrum Valkenburg voorbij rijdt, ook een typisch zomergeluid.

En dit alles zijn inimini geluidstrillingen in de lucht. Die van al deze geluidsbronnen hierboven beschreven mijn trommelvliezen tegelijk op verschillende frequenties lichtjes laten bewegen, die kleinste botjes van ons lichaam laten trillen en verdergeleiden in dit slakkenhuis zoals op de foto. Haarcellen heen en weer gaan, ionenstromen genereren, via zenuwbanen en knooppunten mijn auditieve cortex bereiken ik nu hier op dit moment al deze geluiden bewust kan waarnemen, hier in dit bericht in woorden dit alles beschrijf en jij deze tekens al lezende precies kunt voorstellen hoe die geluiden klinken, omdat je ze zelf al eens een keer ervaren hebt.

Laat dit nu eens even binnenkomen, hoe ver we al zijn. Wat we allemaal al weten. In welk detail we kunnen kijken. Maar nog een lange weg te gaan voordat we op microniveau kunnen “repareren”. Hoe meer mensen dit leuk gaan vinden, hoe eerder we oplossingen voor alle problemen gaan vinden. Want wie gaat er voor zorgen dat als er problemen zijn er naar oplossingen gezocht wordt?

Daarom is kennis delen, goed onderwijs, geld voor onderzoek, maar ook jongeren motiveren en inspireren om technische vakken leuk te gaan vinden en teamwork, o zo belangrijk…😊

Én elkaar successen gunnen. Daarom een dikke proficiat aan het adres van mijn collega’s in Maastricht met het behalen van deze subsidie voor verder onderzoek op evenwichtsklachten.

Homo deus

Ben nu een boek aan het lezen: Homo Deus, Yuval Noah Harari. Een kleine geschiedenis van de toekomst. Hoe toepasselijk in deze tijd. Het boek zet me aan het denken. Een aspect bijvoorbeeld wat echt even iets duidelijk maakt en in perspectief zet:

In 2010 zijn er drie miljoen mensen overleden aan obesitas en verwante ziekten, terroristische aanslagen wereldwijd 7697 mensen.

Terroristen spelen in op angst en zetten aan tot haat. Het is een show die aanzet tot angst en paniek om zo hele bevolkingsgroepen op te zetten tegen elkaar.

Een prachtig voorbeeld wordt gegeven, net als een mug in een porseleinenwinkel. Die mug kan geen theekopje omgooien, maar kan wel een stier in die ruimte helemaal gek maken als die mug in het oor gaat zoemen en die stier alles omvergooit.

Een eenmansactie die een hele stad op slot gooit, de meest speciale politie-eenheid de straat op gaat en alles uit de kast wordt gehaald om “veiligheid” te creëren. Terwijl net het tegenovergestelde gebeurt.

Zie de gebeurtenissen Utrecht, maar ook al vele andere aanslagen elders, waarbij het in de meeste gevallen het zelfs geen terrorist was, maar een waanzinnige die een eenmansactie uitvoerde.

Het kwaad is dan de actie en reactie van de mensheid zelf. Van een mug een olifant maken en het kwaad is geschied. Een politiek veld wordt er gecreëerd om nog meer verdeeldheid te genereren. Bevolking nog meer uit elkaar te drijven en de schijn te wekken door grenzen te sluiten het kwaad buiten te houden. Schijnveiligheid. In een tijd waarin wapens steeds makkelijker te krijgen zijn en er waanzinnigen zijn die tot een wanhoopsdaad gedreven worden en onschuldige mensen gaan vermoorden.

Maar het ergste van dit alles is, de focus op enkel dat wat zo negatief is. Verbanden met godsdiensten leggen waarbij eenmansacties zelfs geen enkele relatie hebben met religie of afkomst.

Wat er dan sowieso gebeurt is enkel dat zien en horen wat een verkeerde onderbouwing is van die eigen negatieve gedachten.

Twee elementen die hierin een rol spelen. Het eerste is enkel de focus op het negatieve. Als je een dikke zwart stip op een A4 tekent en vraagt aan een groep mensen om te beschrijven wat ze zien, zal een groot deel enkel de zwarte stip noemen en het helemaal niet hebben over al dat wit er om heen of het papier, het materiaal waarop de stip geschreven is.

Tweede is de mindset op dat wat je graag wilt zien en horen. Vergelijkbaar met als een koppel in blijde verwachting is, zij dan veel meer zwangere vrouwen zien. Of als iemand een bepaald merk auto gaat kopen ook dat specifieke merk meer op straat gaat zien. Dus zij die social media bekijken of het nieuws even scrollen, dan vooral dat zien om hun eigen kleur nog meer te onderbouwen.

En dit alles maakt dat mensen vanuit een bepaald perspectief naar de wereld kijken, zorgen hebben en uiteraard daar naar gaan handelen.

Wat ik hoop dat toch veel mensen het mooie blijven zien van de mens. Vanuit de gesprekken die ik met zo veel patiënten heb, gesprekken die waarschijnlijk nooit voor een groot publiek te horen zullen zijn, gesprekken die vaak genoeg gaan over dat wat iemand heel erg raakt en men zeker niet zo maar naar buiten brengt, maar wel stuk voor stuk kleur geven aan de mensheid. Ik hoop dat er genoeg mensen positief blijven kijken naar andere culturen, van elkaar leren en nieuwe dingen ontdekken, open minded zijn en daarmee elkaars wereld beter begrijpen.

Het boek Homo Deus laat ook zien dat enkel nog maar twee generaties geleden, ziekten, oorlogen en natuurrampen miljoenen slachtoffers heeft gemaakt, dat we nu in een tijd leven waarin er al twee generaties zijn die geen oorlog kennen. Epidemieën bijna altijd te behandelen zijn. HIV, aids, SARS, ebola, noem maar op, het gaat “even” aan ons voorbij. De zwarte dood en de Mexicaanse ziekte hebben nog niet zo lang geleden hele bevolkingsgroepen van de aarde gevaagd. In een tijd dat bovennatuurlijke krachten en God als enige oplossing werden gezien.

We leven nu in een tijd waarin er niemand meer omkomt van de honger. Er wel genoeg arme mensen zijn die in diverse landen honger lijden, maar er niet meer aan overlijden. Het zou nog zo veel beter kunnen, alleen als we elkaar meer zouden vinden. Grenzen niet zouden bestaan en er meer geld verdeeld werd. Om ook die mensen te helpen die het echt nodig hebben.

Zij die dit kunnen lezen, hier nu, ik weet zeker, jij hebt een dak boven je hoofd, elke dag te eten, een bed om in te slapen, een ziektekostenverzekering, je kunt gaan en staan waar je wilt, hebt mensen om je heen waarmee je kunt praten en last but not least, vrijheid. Vrijheid om dit hier te lezen, een mening te hebben en het is aan jou wat je doet. Welke steentje zou jij kunnen bijdragen om deze wereld een beetje beter te maken voor zij die het geluk niet hebben gehad in het goede land geboren te zijn?

Laat het me weten in de comments.

Un Abrazo Para Los Amigos

Afgelopen vrijdag was ik op bezoek bij Math en Tonny Roijen. Bijzonder mooie mensen die ik mocht ontmoeten. Vrienden van mijn ouders en via Facebook al jaren vrienden met mij. Maar nog nooit live ontmoet. Wetende dat wij ons hart voor mensen op dezelfde plaats hebben zitten, goed willen doen voor de mens op deze wereld. Daar waar mogelijk echt iets betekenen om iemands leven beter te maken. Zij die het nodig hebben kwaliteit van leven te geven. Math en Tonny hebben hier hun levenswerk van gemaakt en daar wilden we het sowieso over hebben.

Een levenswerk waar uiteindelijk de stichting Un Abrazo Para Los Amigos uit voort is gekomen. Letterlijk vertaald “Een knuffel voor vrienden”. Maar het is meer dan dat, het is één grote passie en empathie voor de wereld van heel veel armoedige kinderen in Argentinië. Math heeft daar lang geleden gewerkt en zag de armoede, de armoede die zijn hart brak, maar hem wel de belofte liet maken dat mocht de tijd komen dat hij en zijn vrouw de mogelijkheid hadden om iets voor deze kinderen te betekenen dan zouden ze teruggaan naar Argentinië. En zo geschiede.

De officiële doelstelling van deze stichting “Un Abrazo Para Los Amigos” is om met projecten het onmogelijke mogelijk te maken. Om mensen te laten zien dat ondanks alle ellende en armoede, onderwijs en het creëren van werk waar je geld mee kunt verdienen altijd mogelijk is. Kinderen vakken te leren waar ze later zelfstandig mee verder kunnen. De Engelse taal eigen maken, zodat deze kinderen straks een streepje voor hebben en daarmee betere kansen op de arbeidsmarkt hebben. Voor onderdak en eten zorgen en zij die hulpbehoevend zijn door een handicap, hulp bieden. Straatkinderen die zonder Un Abrazo Para Los Amigos een vreselijk leven zouden hebben, laat staan überhaupt een goede toekomst zouden kennen.

Hoe mooi om te zien hoe de familie Roijen zo veel kan betekenen en dat al jaren lang, daar in Argentinië. Een druppel op een gloeiende plaat? Stel dat dat het argument zou zijn om het niet te doen, dan was de strijd al lang verloren. Dit is meer dan die ene druppel, het is een inspiratiebron voor velen om door te gaan, een voorbeeld te zijn voor anderen om goed te doen. Dat wie goed doet, goed ontmoet. En elk kind hierdoor geholpen is, toch weer één kind is met een prachtige toekomst, wie weet hét kind dat straks ooit nog politiek actief gaat zijn en een rolmodel kan zijn voor vele anderen, misschien zelfs president van het land mag gaan zijn.

Bruggen bouwen, huizen om in te wonen, scholen om goed onderwijs te geven. Géén muren om grenzen dicht te timmeren en daarmee proberen mensen buiten te sluiten. Níet eerst aan jezelf denken en dan pas aan anderen, dat mag en moet het voorbeeld niet hoeven te zijn.

Problemen in de maatschappij moet je daar aanpakken waar de bron zit. Goed onderwijs en een leerzame opvoeding geven, dat is wat er in deze wereld nodig is.

Elke knuffel die dat mogelijk maakt is er één. Alle kleine beetjes helpen. Samen het onmogelijke mogelijk maken. Wonderen bestaan, we maken er zelf deel van uit.

Een like op de FB-pagina van deze stichting kan echt al iets uitmaken. Dus mocht je deze stichting willen steunen, is alleen al jouw like zeker de moeite waard!

Dank!

Laten we samen deze wereld daar waar mogelijk een beetje beter maken. Het zijn wij die nu leven die het toch moeten doen. Niemand anders.

Cliché, maar de wereld verbeteren begint echt bij jezelf.

Link naar FB-pagina Un Abrazo Para Los Amigos

Ciudad de las Artes y las Ciencias

Ciudad de las Artes y las Ciencias

“The city of art and science”

My heart is jumping around!

Architecture is even beyond the impossible. Laws of physics at the highest level. With the greatest respect for lines and nature.

We can make miracles happen! If only we would focus together on what really matters in life. Men can make dreams come true, if only we could work together.

Make art and science! Not war!

Trump and Poetin going on nuclear weapons again, as if we are going back in time. Lots of tax money flowding away to arms and nuclear bombs. Tax money which also could be used to make this world a better place.

Their idiotic politics in which words are getting worse and worse, transformed into military actions, which in time will end up again in a wake-up-call to see that the power of nuclear bombs will give in the end no winner at all. Only LOSERS!

Go for Trump! Support Erdogan, just vote Wilders, great men who have only in mind that they have to fight THE EVIL, whatever that may be.

I am convinced that even their own way of acting in politics is the source of many problems they have to fight. Johnson in the Brexit did it, Trump in his threats to China. And Poetin the way he act to Trump and that makes the whole political circus complete. Management of world leaders today, an example to all the children. Worriors who will be remembered as the saviours of the world.

Go on and make war! Go and make a whole collection of nuclear bombs, so many that one can destroy four times the whole world. Money is of no issue, we have to pay to keep us safe. And as a member of the NATO the Netherlands of course has to join in. We will be lucky that at the time it is at the highest risc, Wilders of course will be president of the Netherlands and be best friends with Trump.

…

So yeah, the architecture makes me very happy, but sad at the same time, to see that we could make miracles happen, in architecture, but even more in health care and to poverty in the world. But at the time world politics makes it impossible to spend money on the good things.

I hope we can share the good vibes…in that inspiration will still make the impossible possible.

Where art meets science!;)