Tinnitus: Een Holistisch Perspectief op Herstel en Acceptatie

Tinnitus, een fenomeen waarbij geluiden zonder aanwijsbare externe bron worden waargenomen, strekt zich uit tot ver voorbij het gehoororgaan en raakt de diepere lagen van fysieke en psychologische welzijn. In deze uitgebreide verhandeling zullen we niet alleen de fundamenten van audiologie, psychologie, KNO, en orofaciale fysiotherapie verkennen, maar we duiken ook diep in het neurofysiologisch model van Jastreboff en het vrees-vermijdingsmodel (Vlaeyen, Cima, et al.).

Audiologische, KNO-, Psychologische en Orofaciale Fysiotherapie: Een Complex Web van Verbindingen

Een grondige diagnostiek in de audiologie, KNO, psychologie, en orofaciale fysiotherapie werpt licht op het complexe web van verbindingen tussen het auditieve systeem, psychologische gesteldheid, en fysieke aspecten zoals kaak- en nekfunctionaliteit. Gehooronderzoek en anamnese worden gecombineerd om niet alleen het gehoor te begrijpen maar ook de fysieke structuren die tinnitus zouden kunnen beïnvloeden.

Het Neurofysiologisch Model van Jastreboff: Een Diepgaande Duik in Mechanismen

Het neurofysiologisch model van Jastreboff, hoewel oud, blijft een waardevol raamwerk voor het begrijpen van de mechanismen achter tinnitus. Het model plaatst de focus op het limbisch systeem, dat verband houdt met emoties en de verwerking van ervaringen. Het onthult hoe emotionele factoren, stress, en andere psychologische elementen een rol spelen in het ontstaan en de perceptie van tinnitus. Dit model biedt een diepgaand inzicht in de complexe interacties tussen fysiologie en psychologie.

Het Vrees-Vermijdingsmodel: Een Intrigerende Dans met Vermijding en Toenemende Klachten

Terwijl het neurofysiologisch model inzicht biedt in de fysiologische mechanismen, belicht het vrees-vermijdingsmodel de psychologische dans waarin individuen verstrikt raken als reactie op tinnitus. De initiële zoektocht naar verlichting leidt tot vermijdingsgedrag en creëert een vicieuze cirkel waarin klachten toenemen. Het model onthult hoe patiënten vaak worden geconfronteerd met een muur van onzekerheid, waarbij de wens om het geluid weg te nemen paradoxalerwijs leidt tot versterking van de klachten.

Het Acceptatieproces: Meer dan Resignatie, Een Stap naar Herstel

De rechterkant van het model schetst het pad naar herstel door middel van acceptatie, duidelijke uitleg en cognitieve gedragsmatige benaderingen. Het acceptatieproces is geen passieve overgave, maar eerder een bewuste keuze om tinnitus te begrijpen en als een deel van het dagelijks leven te aanvaarden. Deze sleutel tot herstel vereist niet alleen tijd en geduld, maar ook een bewuste inspanning om het tinnitusgeluid toe te laten, met exposure als een belangrijk instrument in deze fase.

De Horloge-Metafoor: Tijd, Ervaring en Geduld in Herstel

De horloge-metafoor illustreert de complexiteit van het proces. Het veranderen van gewoontes en het toelaten van nieuwe prikkels vergt tijd, ervaring en geduld. Het dragen van een horloge aan de andere pols is op zichzelf al een uitdaging, laat staan wanneer er een bedreigende label aan wordt toegevoegd. Dit maakt het proces van toelaten nog moeilijker, en het illustreert hoeveel tijd, uitleg en ervaring nodig zijn om dit proces te doorlopen.

Een Gestructureerde Aanpak voor Herstel: De Samensmelting van Disciplines

De holistische benadering van tinnitus vraagt niet alleen om begrip en geduld maar ook om een gestructureerde aanpak. Samenwerking tussen audiologen, KNO-artsen, psychologen en fysiotherapeuten ontrafelt de complexiteit van tinnitus, waarbij de puzzelstukjes samenkomen om een duidelijk pad naar begrip en beheer van tinnitus te tonen.

De weg naar Herstel: Een Uitnodiging tot Diepgaand Begrip

Dit uitgebreide artikel is niet alleen bedoeld als bron van informatie, maar ook als een uitnodiging tot diepgaand begrip van tinnitus. Het belicht de veelzijdige aard van deze aandoening en biedt een perspectief op herstel dat verder gaat dan het simpelweg beheersen van geluiden. Het is een holistische reis, waarin disciplines samenkomen, en waarin begrip, acceptatie en geduld de poorten openen naar een leven met tinnitus.

Empathie in Klank: Een Creatieve Reis naar Tinnitus Gewenning

Afgelopen week zag ik een oudere dame met haar begeleidster op m’n tinnitusspreekuur.

Mevrouw heeft beiderzijds een enorm gehoorverlies en ‘s nachts als de hoortoestellen uit zijn hoort zij continu een hoge fluit en laagfrequente geluiden. Zijzelf koppelt dat aan een man die op het dak staat en liedjes fluit, heen en weer loopt. Ze wordt op dat moment altijd heel boos en woedend en staat op en dan wordt het allemaal alleen maar erger. Slaapt niet meer en zit in een vicieuze cirkel.

De truc was nu om op haar denkniveau te kunnen komen en zo de uitleg te geven van de complexiteit van de tinnitus en het horen.

De uitleg die ik normaal gaf was uiteraard niet mogelijk. Dus improviseren en blijven praten met haar in een gesprek. Om dan vervolgens vanuit haar eigen gedachten de juiste weg te vinden.

Wat vervolgens gebeurde was geniaal!

In het gesprek kwam ze zelf erachter om dan die man daar op dat dak maar te laten staan fluiten en lopen. Want zoals ze zelf zei: “Hoe meer ik ertegen probeer te vechten, hoe luider die begint te fluiten en te stampen, dus laat hem maar!”.

Hoe mooi deze metafoor voor ons nu ook is, is dit voor haar wellicht zelfs de eerste stap om die andere weg te gaan.

Samen met de begeleidster gaan we sowieso nu deze richting uit, niet vermijden, maar naar de acceptatie, het toelaten, in de hoop dat het gewenningsproces dan vervolgens in gang kan worden gezet.

Stap voor stap, geduld en een oprechte interesse in de mens die tegenover me zit, maakt wellicht nieuwe wegen mogelijk zo blijkt.

In dit boeiende gesprek ontstond een diepere connectie, die zo mooi was om te zien, waarbij de complexiteit van tinnitus een creatieve benadering vereiste. Door te improviseren en op haar denkniveau in te spelen, kon ik de reguliere uitleg omzeilen en haar eigen gedachten laten leiden. Zelfs voor mij nieuwe inzichten hierin te ontdekken.

Het moment waarop ze zelf besloot de figuur op het dak te laten fluiten en lopen, getuigt van haar innerlijke kracht. Haar inzicht dat weerstand bieden het geluid alleen maar versterkt, opende de deur naar een mogelijke verandering van perspectief.

Met de begeleidster in eenzelfde lijn van aanpak gaan we nu op weg naar gewenning, een proces dat hopelijk de vicieuze cirkel doorbreekt. Elke stap is doordrenkt met geduld en een diepe, oprechte interesse in de mens achter de tinnitus. Deze ontmoeting herinnert ons eraan dat de weg naar verandering vaak begint met begrip en een luisterend oor.

Van Schoonmaak tot Gelijkwaardigheid: Een Pleidooi voor Respect in Kleinere Gebaren

Deze week sprak ik een jonge dame, zestig plus, werkzaam in de schoonmaak van een groot bedrijf. Dit gesprek raakte mij diep.

Ik weet niet meer hoe we er op zijn gekomen, maar het ging over de smerigheid van de toiletten in het hoofdgebouw waar zij en haar collega’s werken. Hoe smerig sommige mensen zo’n WC dan achterlaten.

“Dan vraag je je echt af hoe mensen naar het toilet gaan?! Maken ze überhaupt gebruik van het toilet?! Want het ligt er soms zelfs allemaal naast!”.

En wat IK me dan afvraag, hoe doen die mensen dat thuis?!

Ik heb de indruk dat als de meesten dan op zo’n toilet geweest zijn, dat dan gedacht wordt “Ach, dat ruimt IEMAND ANDERS wel op”.

Een pleidooi mensen: Als je zelf iets vies maakt, dit ook zelf even op te ruimen of schoon te maken!

Genoeg doekjes op zo’n toilet te vinden of een borstel die er staat. Doe je thuis toch ook!

Dat er schoongemaakt moet worden dat zeker, maar dat betekent niet dat je het zo maar even allemaal kunt laten liggen.

Ik heb zelfs het respect dat als ik op mijn werk een toilet betreed waar er iets vies is of nat, ik doekjes pak of de borstel en het gewoon even schoonmaak voor de volgende. Ook al is het niet van mij. Waarom zou ik meer zijn dan die collega die in de vroege ochtend alles komt schoonmaken?! Omdat ik audioloog ben? Dacht het niet!

Dat ik dit bewustzijn heb dank ik aan m’n moeder. Lang verhaal kort, het verhaal van deze mevrouw, het disrespect, het niet zien van zij die keihard werken, heeft m’n moeder ons jaren verteld in allerlei kleuren. Maar alles samengevat komt het heel eenvoudig hier steeds weer op neer: de legendarische woorden die m’n moeder ons meegegeven heeft: “Je moet de rollen maar eens omdraaien!”. En in deze uiteraard niet de WC-rollen!😂

Maar stel jij zou die ander zijn, hoe zou jij dan graag bejegend willen worden? Hoe zou jij graag geholpen worden? Wat zou jij willen als jij die ander zou zijn? Hoe zou jij dan reageren?

Die eenvoudige woorden “Je moet de rollen maar eens omdraaien!” staan in ons drie (mijn twee broers ook) geheugen gegrift. Ook bij mijn beide broers bemerk ik dit respect voor elk mens! Grenzen of “niveaus” zien wij niet. Die bestaan zelfs niet. En als we er mee geconfronteerd worden dan breken we die zelfs af.

Zo ook daarom dit blog in de hoop dat ik die grenzen, dat gevoel jezelf beter te voelen dan een ander, weg te nemen en in gelijkheid te denken. Te zien dat we met z’n allen verantwoordelijk zijn hoe we met elkaar omgaan.

In de hoop met dit soort kleine gebaren groots te doen. Deel ik dit bericht.

ACT – Gratis Introductie Workshop

🌟 Ontdek de kracht van ACT – Gratis Introductie Workshop! 🌟

Heb je je ooit afgevraagd hoe Acceptance and Commitment Therapy (ACT) je leven kan transformeren? Je bent niet de enige! Na gesprekken met verschillende geïnteresseerden die meer willen weten over ACT, bied ik nu deze unieke kans aan!

🎁 Ik bied jou en slechts 5 anderen een GRATIS introductie van twee uur aan ter waarde van 100 euro! 🎁

Tijdens deze inspirerende sessie onthul ik de basisprincipes van ACT en geef ik je een diepgaand inzicht in het traject dat mogelijk is. 

Als gespecialiseerde aanbieder van ACT-training, sta ik klaar om jou te begeleiden naar een leven van mindfulness, acceptatie en persoonlijke groei.

Wat kun je verwachten?

✨ Leer hoe je negatieve gedachten en emoties kunt omarmen en transformeren.

✨ Ontdek hoe je jouw waarden kunt identificeren en deze in daden kunt omzetten.

✨ Krijg inzicht in het krachtige pad naar een leven van betekenis en voldoening.

Dit is jouw kans om de eerste stappen te zetten naar een gelukkiger, meer vervuld leven. Wees er snel bij, want er zijn slechts 6 plekken beschikbaar!

📆 Datum: donderdag 26 oktober

🕒 Tijd: 19 uur tot 21 uur 

Reserveer nu jouw gratis plek door te mailen naar info@dyonscheijen.nl

Mis deze kans niet om te ontdekken hoe een ACT-training je kan helpen een leven vol betekenis te leiden!

#ACTWorkshop #PersoonlijkeGroei #Mindfulness #GratisIntroductie

“Een kwestie van beleving”

Dit artikel in de nieuwste editie van Earline Magazine heb ik drie keer moeten lezen om het te begrijpen, maar wat een belangrijke boodschap Olav Wagenaar hier geeft.

De essentie van alle klachten, tinnitus, hyperacusis, misofonie, laag frequent geluid hinder en wellicht zelfs last van het snurken van je partner zit in de belevenis die je er aan geeft?!

Dat klinkt bizar en degene die last heeft van een geluid heeft uiteraard de neiging om de makkelijkste oplossing te kiezen; het wegnemen van die geluidsbron.

Want ligt de oplossing voor het last hebben van een geluid, welk eender ook, in de belevenis die er aan gegeven wordt?

De label die we er helemaal in het begin of wellicht zelfs later aan geven is bepalend in hoe we er op gaan reageren?

Maar vanuit de praktijk weten we dat in al die gehoorklachten als boven aangegeven het wegnemen van de bron echt niet de makkelijkste oplossing is. Sterker nog op de lange termijn klachten erger maakt.

Die labelling die aan een geluid geplakt wordt die kunnen we veranderen met cognitieve gedragstherapie, met exposure-technieken.

Het vrees- vermijdingsmodel (Vlaeyen, Cima), laat heel mooi zien dat beide de sleutel zijn voor herstel.

Voorbeeld: Op m’n spreekkamer heb ik een krakende tafel staan, eentje als ik er op druk dan kraakt en piept die aan alle kanten. Fantastisch om als uitleg in dit hele verhaal te gebruiken. Dus voor mij een positieve betekenis zelfs. Enkel als ik patiënten demonstreer dat de tafel best luid geluid maakt hoor ik het bewust, de rest van de dag, als ik er zit te werken helemaal niet. Het krakend geluid komt wel binnen, zal zeker ook m’n auditieve cortex activeren, maar m’n auditieve filters en m’n brein weten dat dit geluid er gewoon thuis hoort! Er thuis hoort!

Pas als ik aan het werk ben en de tafel kraakt en piept, mij niet opvalt, maar de tafel die verder achter mij staat exact hetzelfde geluid begint te maken, kraken en piepen zonder dat ik er aan zit. Mijn brein in milliseconden weet dat ik daar niet zit en dat geluid vreemd is, pas dan valt mij dat geluid wel op, draai ik me om en wil weten waar het geluid vandaan komt, hoe het kan. Ik kijk en zie de collega zitten die deze dag meekijkt en ik even helemaal vergeten was. Check, geluid is normaal voor die situatie.

Best een luid geluid en ook niet continu.

Ander voorbeeld: in mijn studietijd woonde ik in een appartement in Aken. Achter het huis langs liep een spoorweg waar zelfs ook ‘s nachts van die grote lange goederentreinen langsreden. In het begin een hels kabaal. Na aantal weken was het geluid normaal voor die omgeving, hoorde er gewoon bij. Jaren gewoond, geen last van gehad.

Emoties spelen in deze een grote rol, denken, voelen, doen. Je gedachte geven aan iets een bepaald gevoel, met een actie tot gevolg.

En in die driehoek groeit die labelling aan geluid.

Maar het is nog complexer dan dat, want emoties en gedachten met acties tot gevolg worden ook bepaald hoe je je in het algemeen al voelt.

Dus een stressvolle dag op het werk, kinderen die je wakker houden uit je slaap, buren die niet fijn zijn in contact, een hond die laat in de avond blaft, maar ook de periode van belastingaangifte die weer ingevuld moet worden en je daar echt geen zin in hebt, al dat kan al jouw hele systeem in een soort van paraatheid zetten. Dan hoeft er maar nog één geluid te zijn dat irriteert en de eerste label is gelegd.

Dus de situatie waar je al in zit, los van het geluid kan je wel al gevoeliger maken om het geluid als negatief te zien. Zelfs de neiging om alles onder controle te hebben kan indirect de betekenis eraan veranderen. Want de gedachte dat je dit niet onder controle kan hebben, omdat het geluid door iets of iemand anders komt maakt al dat je in de irritatie terecht komt. Terwijl die controle vanuit jezelf er wel kan zijn, maar niet bij de geluidsbron zelf, maar wel in die filtering van het geluid zelf, de betekenis die je er aan geeft.

En als die betekenis eenmaal al negatief is en de neiging er enkel is dat die geluidsbron weg moet, dan komen we al snel in de linker vicieuze cirkel van het vrees- vermijdingsmodel.

Dé oplossing ligt in het accepteren dat het geluid er is, waarbij accepteren meer is dan zich er bij neerleggen, want dat zou in gedachte weer een negatieve label kunnen geven als: “Zie je nou, ik moet me maar weer aanpassen, terwijl het makkelijkste is dat het geluid er gewoon niet is.” Waarbij de oplossing voor de langere termijn is: die rechter kant: acceptatie, weten dat het geluid er kan zijn, het vertrouwen hebben dat ook die kant de oplossing kan zijn. Met dus de bereidheid om die weg te gaan. Je als het ware over te geven aan dat geluid, toe te laten. Het geluid mag er gaan zijn, hoort er zelfs bij. Die laatste is wat we willen bereiken, maar is het moeilijkste.

En dat proces, kan enkel plaatsvinden als het systeem het geluid ook elke keer weer hoort. De exposure. Het moment dat het kan gebeuren. Het geluid er is en het systeem het steeds meer gaat toelaten en in de gewenning komt.

Hier gebruik ik het horloge om te laten ervaren dat dit in ons brein kan, aanpassen aan een nieuwe prikkel.

De meeste mensen hebben een horloge om. Aan de pols die elke dag weer gebruikt wordt om de horloge te dragen. Oefening is nu om die horloge aan de ander pols te gaan gebruiken. Dat zal in het begin wennen zijn, maar na enkele weken gaat die kant er ook normaal zijn. En ook die kant zal dan langzaam aan steeds minder aandacht krijgen.

Deze oefening heb ik zelf al eens gedaan, pas toen werd mij duidelijk hoe moeilijk dit is! Zelfs de horloge waar niet die betekenis aan vast zit dat die me uit de slaap houdt, dat het niet goed voor me is, de wens dat die weg moet zijn, al die labels zijn er niet en ook dan al is het moeilijk om in die gewenning te komen, laat staan dat dat er dus allemaal nog eens bijkomt.

Maar het is mogelijk ook dan dat te kunnen toelaten. Moeilijk maar mogelijk.

En daar is vaak dan hulp bij nodig. Stap voor stap. Met vallen en weet opstaan, net als in de revalidatie maar dan deze keer niet letterlijk maar figuurlijk.

Het is mogelijk en met hulp van professionals maakt het jezelf makkelijker.

Stap voor stap krijgen we ook steeds meer tools en delen we kennis en kunde om deze gespecialiseerde zorg steeds beter te maken.

Zelfs dit boeiende artikel in Earline heeft mij weer nog meer kennis gegeven om kennis die nodig is te kunnen delen.

In de hoop dat jij hier ook weer iets nieuws hebt geleerd om toe te passen dit blog.

Tentoonstelling “Horen, zien en voelen”.

Tentoonstelling “Horen, zien en voelen”.

Beste kunstliefhebber, ik mag het bekend maken, het grote event waar ik van droomde gaat georganiseerd worden, “Horen, zien en voelen.

Horen is meer dan enkel de oren!” van 29 januari tot en met 16 april 2024, weliswaar over één jaar, maar er is ook nog veel te doen!

Solo-expositie museum Valkenburg. En dat is niet zo maar een museum!

Een prachtig gebouw midden in de mergelstad Valkenburg. Een stadje met een rijke geschiedenis. Dat lees je vooral ook in bijna iedere steen en in elk gewelf van dit historische mergelgebouw.

Grote kunstenaars die hier geëxposeerd hebben. De grootste der grootste, een van mijn favorieten heeft er zelfs een eigen zaal: Charles Eyck.

Zijn levensverhaal, zijn kunst spreekt boekdelen. Voor zij die echt kijken raakt zijn werk je diep in het hart.

Laat nu zijn leven een thema zijn in de expositie die ik voor ogen heb: “Horen is meer dan enkel de oren!”

In m’n hoofd is de gehele collectie die ik ga tonen al langzaam aan het ontstaan.

Zoals afgelopen week in m’n vorige blog geschreven. Mijn grote wens om een immens event te gaan organiseren waarin de slechthorendheid, maar vooral ook de impact en de aandacht voor dit belangrijk maatschappelijk probleem onder de aandacht te brengen.

Charles Eyck was op het eind van zijn leven audiometrisch doof, zeer slechthorend, gesprekken bijna niet mogelijk en wat ik steeds ook teruglees, contact maken met hem bijzonder moeilijk.

Waarschijnlijk heeft hij zijn kunstenaarschap gebruikt om te communiceren. Een geweldig uitgebreid oeuvre m achtergelaten. Waarvan in het museum Valkenburg een prachtige verzameling te zien is.

Net als de kunstenaar Jan van Genk, met hem mocht ik samen al een expositie organiseren bij Artichoque galerie, Maastricht. Ook hier stond kunst en audiologie met elkaar in verbinding.

In beide hun kunstwerken, zijn verhalen, momenten in de tijd van toen.

Charles Eyck presenteerde bijzonder mooie plekken meestal ergens in Limburg, vooral hier hartje Valkenburg.

Geen woorden, maar prachtige weergave van het moment in de penseelstreken te zien. Verstillen in de ruimte als je kijkt om dan de geluiden te horen die op het doek staan.

In de voorbereidingen op de KiV, Kunst in Valkenburg, mocht ik een aantal werken van deze grootmeester in handen hebben.

De jaarlijkse kunstbeurs op Chateau St Gerlach. Giardino, galerie & beeldentuin en Marx & Marx, Limburgse kunst de galerieën die dit elk jaar organiseren.

Een geweldige kunstbeurs waar ik één keer mee heb geholpen als exposerend kunstenaar in de opbouw. Heb toen meerdere werken van Charles Eyck in m’n handen mogen hebben en in detail kunnen bekijken.

De emotie van deze kunstenaar spatten van dat doek. Als je ziet van dichtbij hoe geniaal hij met één penseelstreek net dat licht of die diepgang kan bereiken. Geniaal.

Maar niet enkel zijn kunstwerk is het waard, nog meer zijn verhaal, zijn levensverhaal.

Eenzaamheid, onbegrip vanuit de omgeving, er niet bij horen, elementen die ik in zijn levensverhaal hoor terugkomen.

Dat thema wil ik in deze tentoonstelling groots gaan brengen.

Hoe mooi is het om met de akoestisch absorberende doeken, maar nog meer met mijn eigen levensverhaal en kunstwerken op deze bijzonder plek hartje Valkenburg, als stadbewoner dit verhaal te mogen gaan vertellen met een solo-expositie.

Niet alleen kunst gaat het zijn, maar net ook de ontmoeting met dé mens.

Want wat ons mens maakt zijn die verhalen die we elkaar kunnen vertellen.

Elkaar ontmoeten en daarin een luisterend oor kunnen bieden, gehoord worden, het gevoel hebben er bij te horen.

Als klinisch fysicus – audioloog weet ik vanuit diverse studies dat de komende jaren die impact van gehoorverlies nog groter gaat zijn. Eenzaamheid en sociaal isolement gaat een groot maatschappelijk probleem zijn. Is het wellicht al.

Met deze expositie ga ik er proberen landelijke aandacht voor te vragen.

Meerdere partijen heb ik al gesproken en hebben toegezegd vrijwillig te gaan meewerken aan dit kunstproject.

Met Kunst hier aandacht voor gaan vragen en krijgen is als kunstenaar een groot compliment voor het werk dat je toont. Maar nog meer het verhaal je vertellen wilt.

Daarom weet ik zeker dat het succes van Limburgs grootse kunstenaar, Charles Eyck, die herkenning van zijn werk gedurende zijn leven, een geruststelling was, maar nog meer de mens Charles Eyck kracht, voldoening en rust heeft gegeven.

In m’n hoofd beginnen een aantal kunstwerken en opstellingen zich te vormen.

Ben jij een partij die hier graag een bijdrage aan wil gaan leveren neem alsjeblieft contact met me op. Misschien kan er zomaar een plek gaan zijn in dit geheel waar jij vanuit de verbinding met gehoor jouw verhaal kunt doen. Ik zal met een commissie nog inhoud en vorm gaan geven, dus wie weet wat er nog allemaal mogelijk is.

“Horen is meer dan enkel de oren!”

Het oordeel is snel gemaakt

Mathijs van Nieuwkerk. Zijn naam spreekt weer boekdelen en een hele natie heeft meteen hét oordeel paraat.

Always listen to both sides of the story.

Want DWDD was wel jarenlang hét succesprogramma van BNNVARA. Als je aan tafel bij Van Nieuwkerk zat had je het wel gemaakt of was je trending.

Nu jaren later komen de verhalen van achter de schermen naar voren en blijkt dat het er toch wel af en toe hard aan toe ging, in woorden en in daden.

Ik heb nog geen oordeel klaar. Ik kan nog geen predicaat goed of slecht geven. Vooral veel vragen komen nu bij mij naar boven?

Kan een succesvol programma of bedrijf wel bestaan zonder dat vanuit passie en een enorme drive getracht wordt tot het uiterste te gaan?

Zouden een aantal topsporters die we nu kennen zonder die boze trainer aan de kant ook tot dat niveau ontstegen zijn?

Heeft wellicht af en toe iemand bijna letterlijk die trap onder de kont nodig om vooruit te komen?

Wat als we allemaal leiders aan die bovenkant hebben staan die liefkozend proberen te motiveren? Gaat het überhaupt dan nog lukken om bovenverwachting te presteren?

Ik vraag het me vooral af.

Of Mathijs van Nieuwkerk zelf nu dat succes gaf of het team dat om hem heen stond en wellicht met enige trots deel uit maakte van bijzondere TV, weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat ik het format van DWDD erg mis. De diepgang in de gesprekken. De TV draait door en vooral het niveau aan wat toen TV te bieden had.

Ook zij zaten er af en toe wel ook goed naast. Sensatiejournalistiek alom, ik verwijt Mathijs van Nieuwkerk nog steeds dat hij een van de aanjagers was voor wat later werd Project Haren, Project X. De gevolgen toen waren het bewijs van de kracht van de media.

Later genoeg andere voorbeelden van media, met de meest aangrijpende nog niet zo lang geleden; De bestorming van het Capitool.

Overigens Trump die kan nog zo veel negatieve oordelen krijgen als maar wat, vanuit de hele wereld zelfs, als persoon en leider blijft hij staande, lijkt wel. Sterker nog, hij maakt wellicht weer kans op de meest belangrijke job ter wereld die er bestaat.

Mijn verwondering blijft aanwezig bij al dit wat er gebeurt. Dus vragen blijven komen.

Wat maakt dat Trump kan blijven? Waar ligt bij wie de grens? Gaan er nog meer leiders van hun voetstuk vallen?

Louis van Gaal die over vijf jaar aan de schandpaal gaat? Want als ik zie hoe hij nu af en toe schreeuwend zijn pupillen toespreekt en met welke woorden, vraag ik me oprecht af; waar ligt de grens?

Laten we elkaar vooral blijven bevragen voordat we oordelen?

Het oordeel zelf is snel gemaakt.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen

Derde sessie al weer, tijd gaat snel.

Vandaag het kernproces “Mindfulness”.

Bij het horen van die naam alleen al gaan bij sommigen de nekharen overeind staan.

Grappig is dat het kernproces hiervoor “Defusie”, tools heeft gegeven om het woord zelf minder krachtig te laten zijn.

Zodat mindfulness niet al meteen heel veel weerstand geeft. Waarbij die weerstand er gewoon ook mag gaan zijn, maar vervolgens met een open blik te gaan ontdekken dat binnen mindfulness hele bruikbare oefeningen en metaforen te vinden zijn die het mogelijk maken om bewuster het leven te leven.

Meer stil te staan bij wat je ervaart, het moment zelf intenser te beleven, waardoor datgene wat normaal geheel aan je voorbij zou gaan meer waardering krijgt. Vervolgens dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, het zeker niet meer zo is en meer genoten wordt van al dat wat er al is. Ga daar maar eens even voor zitten.😂

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn, het heden omarmen.

Ondanks de pijn die er wellicht ook bij is, vooral te zien, te horen, te voelen, te proeven van al dat wat er is.

Hoe mooi om vandaag in de groep terug te horen dat iemand jaren geleden al een mindfulness-training heeft gehad, er enorm tegenop zag om deze sessie te gaan doorlopen en met nu die bereidheid gegeven te hebben om toch maar weer mee te gaan in die geleide-oefeningen.

Nu zelfs na afloop van deze sessie haar dank uitspreekt om een aantal oefeningen te hebben ervaren vandaag die zeer bruikbaar gaan zijn.

Ervaren! niet geleerd! Hoe mooi dit verschil, want het sterkst is namelijk de ervaring.

Bijzonder is dat de kunst, mijn kunstenaarschap, wat ook normaal op vrijdag mijn kunstdag is😊, hierin een hele grote rol in speelt.

Lees m’n blog maar: Kunst als anker in de storm.

Er gaat iets heel goed mis in deze wereld.

Net drie dagen kunstbeurs achter de rug. Meer dan honderd internationale kunstenaars in één ruimte. Een prachtige locatie hartje Amsterdam!

Betere condities kun je als kunstenaar niet hebben om een deel van de collectie aan een groter publiek te tonen. Genoeg kunstliefhebbers die voorbij zijn gekomen en oprechte interesse hadden.

Vele gesprekken met zowel kunstenaars als bezoekers hebben mij wel nu al laten zien dat er iets heel goed mis is in de kapitaalmarkt waarin we ooit gekozen hebben te willen leven.

Het systeem waarin geld als ruilmiddel is gaan dienen om het makkelijker te maken producten, diensten met elkaar uit te wisselen.

In die markt is er iets goed mis gegaan, want er heerst enorme inflatie. Alles wordt duurder. Maar dan vraag ik mij oprecht af, waar stroomt dat vele geld nu naartoe?!

Want iemand of erger een instantie of instituut wordt aan het eind van die geldstroom enorm “rijk”. Ik bedoel, ergens moet er een eindpunt zijn waar dat geld naartoe gaat.

Dus even terug, ooit lang geleden, ik had iets gemaakt wat voor een ander waardevol was, die ander kon mij iets leveren en dat ruilden we als we samen eruit zouden zijn dat dat een gelijke waarde had.

Later kwam geld, dat het makkelijker maakte om niet meteen een product of dienst te moeten geven. Enorme handig. Maar ja, dan had je heel veel geld thuis liggen, dat onveilig was, veilige banken ontstonden en spaargeld en rente. Later het lenen van geld. Nog veel later het beleggen van geld. Geld zelf werd een product. Geld werd een digitaal cijfertje. En waar het dus ooit zo belangrijk voor was in het ruilen van diensten en producten is geld nu van minder belang. Beursnoteringen en rentes zijn leidend geworden.

Sterker nog, geld zorgt er nu voor dat dat uitwisselen van producten en diensten bemoeilijkt wordt.

“Ik kan van jou dat kunstwerk niet kopen, omdat ik er het geld nog niet voor heb.” Een jonge studente gisteren op de beurs.

Maar erger het verhaal ik vernam van een meneer met gehoorklachten en tinnitus. Hij ging niet meer op jaarlijkse controle van zijn gehoor, omdat hij zijn eigen bijdrage bij de zorgverzekering niet meer kon betalen.

Kunstenaars die deze beurs als bezoeker bezoeken, omdat zij het geld niet hebben om op deze beurs te staan. Daardoor hun werk niet zichtbaar is en de verkoop geen kans maakt.

Zo veel mensen die nog steeds iets waardevols aan de maatschappij kunnen bieden. Maar omdat geld dat zij verdiend hebben naar energierekeningen stroomt en naar steeds duurder wordende eerste levensbehoefte producten, er geen geld meer over is om te investeren in die ogenschijnlijk minder belangrijke zaken, die op langere termijn wellicht nog belangrijker zijn om voort te bestaan.

Er is iets goed mis, ik vraag me oprecht af wie er nu “rijk” wordt. Maar rijk als in kennis hebben van iets groters waar deze wereld nu langzaam aan dood bloedt en dat de rijkdom die die persoon of instantie nu vergaart waar straks alles waar echte waarde in zit langzaam uitsterft. Ambachten verloren gaan, omdat het niet meer te bekostigen is. Dat ziet die persoon of instantie niet.

In de hoop dat we het tij kunnen keren. Meestal hebben kunstenaars en creatieve mensen voelsprieten die eerder ervaren wat er aan de hand is. Misschien is het goed om daar oog/oor 🙂 voor te hebben voor wat zij ons allemaal te vertellen hebben.

Lang geleden toen geld nog helemaal geen issue was, ontmoeten zich kunstenaars, politici en wetenschappers in cafés en plekken waar het bruiste van nieuwe geniale ideeën. Vooral zij die naar elkaar luisterden en elkaar iets gunden bergen konden verzetten aan werk.

Zaken die men onmogelijk achtte mogelijk maken.

Misschien moeten we vooral ook weer eens even terug naar die basis. Terug naar wat er echt toe doet. Er voor elkaar zijn, iemand iets gunnen, creatief zijn in het zoeken naar mogelijkheden in plaats van aangeven dat iets niet mogelijk is.

Zo gaf ik afgelopen dagen in meerdere gesprekken gratis een advies. Een consult bij wijze van spreken in de audiologie. Zo was er een studente die intens geraakt werd door een van mijn kunstwerken, er nu niet de plek voor had, maar wel een boek van mij wilde kopen. Die veertig euro te veel voor haar was. Later nog eens terug kwam en het boek toch wilde kopen. Omdat ze liet zien het zo waardevol te vinden voor haar. Ik haar het voor dertig euro gaf, en zij intens gelukkig was, enkel al met het boek die geste en mijn persoonlijke signatuur in het boek gericht aan haar.

Laat geld niet zo belangrijk zijn. Laten we teruggaan naar wat er echt toe doet. Genieten van het leven, met alle verwonderingen die ons gegeven zijn.

Festivals en concerten

Morgen een interview L1 over gehoorklachten na festival of concertbezoek.

Per toeval deze week twee bezorgde ouders die mij persoonlijk om advies hebben gevraagd.

Allebei ouder van tieners die nu net beginnen met “uitgaan”.

De ene moeder een tienerdochter die van een “schoolfeestje” terugkomt en klachten heeft van tinnitus. Mij een video wordt gestuurd van het feest in een grote discotheek waarin pakweg een honderd jongeren op de beats van een DJ volledig uit hun dak gaan. Je ziet bijna elke jongere een video maken van dat moment. Het kan niet luider. Want dat moment wil je beleven, voelen. Schreeuwende menigte met de handen in de lucht.

De microfoon van de telefoon vervormt, zo luid is het geluid. Meerdere aanwezigen hebben ook een melding op de smartphone of smartwatch dat het aantal dB’en de 95 dB overschrijdt.

Slim hoef je niet te zijn om te weten dat dit niet goed is voor die jonge oortjes. Ik hoef geen audioloog te zijn om te weten dat te luid niet ok is. Maar als audioloog kan ik jullie vertellen dat er vanuit vele professionele hoeken er alles aan gedaan wordt om een groot maatschappelijk probleem straks te voorkomen.

Saskia Kloet van Veiligheid.nl pleit zelfs voor een jaarlijkse controle gehoor, net als voor de tandarts. Want een gaatje in je frequenties herstelt zich niet meer. Irreversibel proces, stuk is stuk.

Safelistening, project vanuit de WHO geeft in een rapport aan dat 1 op de 2 jongeren tussen de 12 en 35 jaar zich regelmatig in luistersituaties begeven die schadelijk kunnen zijn voor de oren.

Duizenden jongeren per jaar die zich melden met gehoorklachten tgv luid geluid in uitgaansleven.

Dit moet echt stoppen. Deze generatie gaat straks als ze 40+ zijn al heel veel problemen kunnen hebben in het spraakverstaan. Met alle gevolgen van dien. Want uit onderzoek blijkt dat mensen sowieso vijf tot zeven jaar uitstellen om iets aan hun gehoor te laten doen en dan zie je vaak dat andere klachten, burn-out, overspannenheid, slaapproblemen, deze allemaal ten gevolge van dat niet herkende gehoorprobleem, uitval in werk, verlies van baan, stress, spanningen die niet meer te overzien zijn tot gevolg hebben.

Wat hieraan te doen? Dat volume van die muziek krijgen we schijnbaar niet omlaag.

Mijn advies ligt in het advies ik gaf aan de vader die zich melde bij mij.

Tienerdochter, vanaf jonge leeftijd slechthorend en gebruikt daarom hoortoestellen. Gaat nu voor het eerst uit op de Vierdaagse in Nijmegen. Groot familiefeest, met heel veel muziek en gezelligheid. Helemaal goed ook, de vraag is echter of zij met de hoortoestellen in extra moet opletten? Vader heeft haar oordoppen meegegeven, maar ze geeft terug dat ze graag met haar vrienden wil kletsen en er bij wil horen.

Of haar hoortoestellen niet nog meer het geluid luider maken en het dus allemaal nog luider binnenkomt?

En zijn haar oorstukjes misschien ook soort van gehoorbescherming als ze de toestellen uit zet?

Mijn advies:

“Ik kan me jouw bezorgdheid goed voorstellen.

Sowieso klippen hoortoestellen op moment geluid te luid is. Dus dat is al goed. En haar oorstukjes zullen wel wat dempen, maar zijn uiteraard geen gehoorbescherming.

Geef haar mee dat, omdat iedereen sowieso schreeuwt en het ook voor iemand die geen gehoorverlies heeft het in die luide omgevingen ook moeilijk is om alles mee te krijgen, het gebruik van doppen voor iedereen eigenlijk belangrijk is.

Ik weet zeker dat zij als de beste spraak kan aflezen, en het allerbelangrijkste ik altijd mee wil geven; met die doppen in gaat net die spraak ruis verhouding beter zijn, waardoor je spraak net beter kunt verstaan.

Maar aan die doppen moet ze wel eerst even aan wennen, het gevoel om je oren af te sluiten is uiteraard vreemd. Daarbij zal ze haar eigen stem uiteraard luider horen, maar na een kwartier went dat!

Dus laat dit verhaal vooral gaan over het verbeteren van dat spraakverstaan en niet over de bescherming.

Haar motivatie ligt in het sociale, snap je? En niet in wat er later misschien is.

Voor haar is het van belang om die sociale contacten te kunnen onderhouden. Deel te nemen aan de gesprekken.

Dat is echt heel belangrijk dat jij niet vanuit je bezorgdheid “hammert” op de bescherming, maar meer met haar meedenkt en het vanuit positiviteit benadert.

Haar vermogen om met minder gehoor heel goed te functioneren kan zij inzetten! Net in dat soort situaties.

Het beste is dus dat ook zij oordoppen indoet in beide oren. Maar meer om het rustiger en aangenamer te maken dan er enkel die bescherming aan te hangen.”

Beide ouders herkennen zich wellicht in dit verhaal, beide gaan akkoord dat ik het deel.

Ik hoop morgen de gelegenheid te krijgen dit verhaal te delen. Het is zo belangrijk om zuinig te zijn op je oren. Daarom dat we jongeren op de een of andere manier zo ver krijgen wel die doppen in te doen. Dat het ok is om je te beschermen. Net zoals het nu zo normaal is elke dag je tanden te poetsen.

Wat zo vanzelfsprekend is, is dat zeker niet.

Wil je je oren screenen en kijken of er verder onderzoek nodig is, dan kan dat makkelijk: www.hoortest.nl

https://www.veiligheid.nl/kennisaanbod/gehoorschade-bij-jongeren

https://www.who.int/publications/m/item/media-brief-on-safelistening

Zorg voor de zorg

Het is zwaar weer in de (economische) wereld.

Tegenslag na tegenslag maakt dat het lijkt alsof geld weer steeds belangrijker wordt.

Zo ook in de sectoren waar geld eigenlijk geen rol zou mogen spelen.

De zorgsector.

De afgelopen jaren die achter ons liggen hebben zich een aantal ontwikkelingen voorgedaan die er keihard op hebben ingeslagen; Corona, watersnoodramp in Valkenburg, personeelstekorten en langdurig zieken.

Het is nog niet voorbij, nog steeds is het roeien met de riemen die we hebben.

Ik zie een Raad van Bestuur met het hele management en inzet van medewerkers zoeken naar mogelijkheden om het hoofd boven water te houden. Het lukt nog net, maar het kost zo veel energie en tijd.

Die tijd en energie zouden we ook kunnen inzetten in innovatie en het vergroten van het werkplezier voor iedereen.

De collega’s die met de voeten in de klei staan en enorm veel werk verrichten op de werkvloer doen dat vanuit passie en liefde voor de medemens. Maar net daar is het van groot belang om op de balans te letten en ook oog te hebben voor de medewerker als mens.

Maar de financiële tekorten roepen weer opnieuw om efficiënter te werken. Harder te werken. Kan dat nog?!

Geld zou daarom geen issue mogen zijn in de zorg.

Zoals de een moet vechten om het hoofd boven water te houden, zijn er schijnbaar ook mensen die zwemmen in het geld.

Die van gekkigheid soms niet meer weten wat ze met het geld moeten doen. Dan maar weer een extra auto of weet je wat nog een extra huisje er bij.

Misschien moeten we een nieuwe manier gaan vinden waarbij het doneren aan een grote zorginstelling als investering kan worden gezien? Een maatschappelijke bijdrage aan daar waar nu nood aan de man is, ook waardevol kan zijn.

Bij deze een oproep aan die mensen waar geld geen probleem is. Daar waar geen enkele twijfel bestaat dat komende maand het geld op zou zijn. Mensen die bij wijze van spreken alles kunnen kopen wat hun hartje begeert.

Echt gelukkig word je niet van die extra auto of dat zoveelste huis. Gelukkig word je op het moment je er echt toe doet op die plek waar hulp hard nodig is.

Momenteel in de zorgsector is er een schreeuw om hulp. Als er nu niet snel financiële hulp komt zal er weer op de ouderwetse manier bezuinigd moeten gaan worden, geknepen worden daar waar het (eigenlijk) niet meer kan.

Er komt wellicht een tijd dat zorg ook voor zij die geld in overvloed hebben nodig gaat zijn, want gezondheid is niet te koop!

Ziek worden we allemaal wel eens, als dan die zorghulp zeer gewenst is, is ook die straks niet meer te koop.

Zorg is namelijk steeds complexer geworden, opleidingen duren lang, investeringen op een lange termijn zijn keihard nodig. Vooruit denken. En vooral niet enkel aan jezelf denken. Investeren daar waar later hoe ook jezelf of zij die je lief zijn zorg kunnen krijgen die gewoon nodig is.

We zitten momenteel op een glijdend vlak, een vicieuze cirkel omlaag. Te veel verkeer van rechts, te veel tegenslagen die innovatie en extra inzet de komende tijd onmogelijk maken.

In de hoop dat er mensen zijn met een hart van goud en financieel wonderen kunnen verrichten daar waar het nu zo hard nodig is.

COVID19

Steeds meer vrienden zie ik een sterke mening delen op social media mbt de COVID-maatregelen.

Dit met het doel om anderen mee te nemen in een standpunt zij te verdedigen hebben.

Als lid van de Federatie Medisch Specialisten mag ik regelmatig achter de schermen meekijken wat er in de medische wereld op dit moment gebeurt mbt COVID19.

Langzaam aan is het mij steeds duidelijker geworden met welk probleem we in de maatschappij te maken hebben.

Er spelen zo veel factoren een rol waardoor de complexiteit zoveel perspectieven geeft zodat vanuit elke hoek bekeken iedereen gelijk heeft, maar elk individu alleen de info mist van de ander.

Daarom is het zo belangrijk om ALLE aspecten mee te nemen in het beleid dat gevoerd moet worden om alle partijen tegemoet te komen.

Één belangrijke factor in het geheel is, die we met z’n alle hoog willen houden:

IEDEREEN die zorg nodig heeft moet geholpen kunnen worden. En met name die levensbedreigende zorg,

Dus wat iedereen echt niet wil, jij ook niet, is dat je met een van jouw geliefden aan de deur van het ziekenhuis staat en die persoon acute zorg nodig heeft, maar je deze niet kunt krijgen.

Zorg waarbij zo’n IC-bed nodig is, dus meer dan een duim die in het gips moet.

IC-zorg is duur en intensief. Als je de beelden ziet en de verhalen hoort is dat wel duidelijk, toch?

Gelukkig kwam die gespecialiseerde en zeer kostbare zorg tot nog toe niet heel vaak voor. En was altijd een balans in in- en uitstroom.

Maar nu COVID19 ernstige levensbedreigende gevolgen heeft bij een grote groep mensen is de toestroom wereldwijd enorm toegenomen.

“Even” meer IC-bedden regelen is niet zo maar even gebeurd! Personeel opleiden duurt jaren. Nog niet gesproken over al die dure apparatuur die er bij moet.

Nederland heeft al meer IC-capaciteit geregeld. Als ik zie hoe snel de zorgsector dat gedaan heeft, ingenieus hoe daar samenwerking met vele partijen mogelijkheden hebben gecreëerd. Echt groot respect voor die collega’s.

Daarbij, stel je zegt; we gaan voor meer IC-bedden, wie gaat dat betalen?!

Die zorgpremie is nu al zo hoog. Daar wil niemand nog heel veel meer voor gaan betalen. En als je die zorgpot dan moet gaan verdelen, zal op andere zorg beknibbeld moeten worden en dat wil ook niemand.

Dus in het aantal IC-bedden zitten we nu aan de max.

Als we niet meer mogelijkheden hebben in de uitstroom, hebben we enkel de instroom die we kunnen aanpakken. Minder mensen proberen besmet te krijgen.

Daar zijn ook al enorme stappen genomen waar we allemaal aan deel hebben genomen. Ook gevoeld hebben. Lockdown, vaccinaties, tests, geen grote evenementen. Strenge maatregelen met beperkingen tot gevolg.

Een tijd lang ging dat goed. Maar toen kwam langzaam de klad er in. Zeker na de grote vaccinatie-ronde dacht iedereen er van af te zijn. Ook ik heb even dat moment gevoeld na 1,5 jaar geen live bijeenkomst te hebben gehad met grote groepen mensen, dat je een event had en dacht; “JA, zo was dat voorheen!”. Het voelde een beetje vreemd om weer veel te mogen.

De COVID19-angst was er even niet meer, de strenge regels waren niet meer nodig om strikt te volgen.

Maar daarmee liep het aantal besmettingen weer omhoog. Dat was op zich nog niet zo’n probleem, want mensen werden minder ziek, dus dat konden we wel hebben. Maar wat er gebeurde was het volgende:

De grote groep die gevaccineerd zijn die zit op zich goed, maar, risicofactoren die er toe doen spelen een grote rol én de vermindering in werking van het vaccin begint nu er ook langzaamaan in te komen. Er zijn nu mensen die een dik jaar geleden zijn gevaccineerd. Dat begint langzaam uit te werken.

Daarbij gaan we het jaargetijde in waarbij griep en verkoudheid sowieso spelen, dus de manier waarop we nu gaan leven maakt besmettingsrisico hoger.

Met nu alle gevolgen zichtbaar en toename in de instroom.

Zij die nu een risico lopen zijn: de niet gevaccineerde, maar vooral ook mensen die sowieso al risico’s lopen, hoge leeftijd, longaandoeningen, hoge BMI, mensen waarbij immuunsysteem is aangetast. Genoeg mensen nog die ondanks vaccinatie grote risico’s lopen.

En daar gaat het nu mis.

We gaan steeds meer behoefte hebben aan “vrijheid”, maar we zijn er nog lang niet.

Probleem: De rek is er uit! Begrijpelijk ook.

Mark Janssen vroeg op FB bij een discussie over de nieuwe strenge maatregels: Laat het kind in jou spreken, wat verteld het jou?

Dat kind in mij…..
maakt zich grote zorgen!

Kijkt mij vragend aan wat te doen.

Een oudere wijze IK zie ik ook en die zegt: “Hoe ook, Dyon, het komt allemaal goed, heb vertrouwen!”

Vechten voor wat je lief is

Gisteren middag weer een dagje op SEH Heerlen Zuyderland.

Wat een bijzondere wereld is dat toch. Mijn respect voor deze collega’s groeit na elk bezoek steeds meer.

Waar begin ik?!

Mijn duim. Zoals bekend in het gips. Gisteren in ziekenhuis onderzoeken gehad. Echo. Operatie gaat komende weken sowieso nog gebeuren. Vanwege echo moest het gips er af. Nieuw gips. Te strak of iets. In ieder geval continu pijn en dof gevoel. Gips moest er af. Zaterdag. Weekend. Vandaar opnieuw SEH Heerlen.

Maar die duim die doet er niet toe!

Geraakt word ik door het tafereel ik voor mijn ogen zie gebeuren.

Twee broers staan voor mij bij de balie om zich te melden. Twee volwassen mannen. Schijnbaar is de vader net opgenomen in het ziekenhuis. Wel of niet Corona is mij niet duidelijk. Wat mij wel meteen glashelder wordt zijn de emoties die er heen en weer gaan, want er mag maar 1 persoon het ziekenhuis naar binnen!

Net als mijn broers het voor mij zouden opnemen, zo zie ik voor mij een broer die het wil opnemen voor zijn broer en dus vraagt om ondanks alles toch met z’n twee naar binnen te kunnen gaan.

Regels zijn regels. Dus het blijft bij één persoon. Het gaat dan vrij snel ontgroeien in een scheldpartij en dreigementen. Niet kort daarna escalatie met zelfs vechten met de beveiliging op de grond.

Wat mij nu raakt is de complexiteit van dit hele voorval. Ik begrijp alle partijen.

De professionals die geen uitzondering kunnen maken, genoeg schrijnende gevallen elders waar ook maar één persoon naar binnen mag. Strenge regels in acht moeten worden genomen. Als voor de één een uitzondering zou moeten worden gemaakt dan ook voor de ander en waar is dan de grens?

De broers waar de vader van is opgenomen in het ziekenhuis en zij nu niet bij hun vader kunnen komen, de onzekerheid die dit alles geeft. Ik kan de emotie van verlies en onmacht in deze heel goed volgen, maar ook dat twee broers er voor elkaar en vader willen zijn. De emoties die daardoor enkel oplopen.

Vrijwel zeker ben ik dat dit niet anders had kunnen lopen dan het nu gelopen is.

De strenge regels zijn er niet voor niets, maar in het vuur van de emotie wil men vechten voor datgene wat zo ontzettend dierbaar is. Letterlijk vechten zo blijkt in dit geval.

Politie is gearriveerd, maar gelukkig zie ik vrij snel ruimte ontstaan voor het samen zoeken naar een oplossing.

Zaalarts, denk ik, die erbij is gekomen en inziet dat het bieden van zicht op een oplossing ruimte biedt. Zij oog en oor heeft voor de emoties aan de andere kant. Opnieuw het menselijke aspect dat gelukkig vol de aandacht krijgt.

Wat mij raakt? De onmacht die ontstaat en de krachten van ons systeem. Op het moment de nood aan de man is, geduld en begrip voor elkaar de enige oplossing is.

Dat ondanks de emoties die hoog opgelopen zijn, de wachtkamer opnieuw bommetje vol zit, personeel de rust terugbrengt en er een oplossing uiteindelijk snel geboden wordt.

#weesliefvoorelkaar #begrip #SEH

Mijn nieuwe gips zit er op als ik naar huis ga. De broers hebben zich opgesplitst en één staat buiten een sigaretje te roken en is aan het bijkomen van de schrik.

Ik hoop dat het goed met z’n vader gaat en dat hij en z’n broer dit verhaal snel aan hem kunnen vertellen, vader begrip heeft voor hoe het zo geëscaleerd is, maar tevens een vaderlijke spiegel zal voorhouden dat echt vechten never nooit de oplossing is.

Heb oog voor het gehoor

Mevrouw en meneer zitten tegenover me. Communicatie met mevrouw is bijna niet mogelijk. De uitdraai van de toon- en spraakaudiometrie laat mij al zien hoe ernstig haar gehoorverlies is. Ik pak meteen de hoofdtelefoon met losse microfoon erbij. Zet de hoofdtelefoon op haar oren, de microfoon aan. “Hoort u mij?” vraag ik haar op een normaal spreekniveau. Een grote glimlach ontstaat op haar gezicht. Verwonderd kijkt ze naar haar man en zegt met tranen in haar ogen: “Ik hoor weer!”.

Gesprekken en ervaringen die mij raken op mijn spreekuur. Vrijwel wekelijks komen ze voorbij. Mooi om dan als professional mogelijke oplossingen te zien.

Deze mevrouw die tengevolge van een herseninfarct en daarbij een val in een revalidatietraject Adelante was terechtgekomen. Een lang traject is ze afgelopen jaar gegaan. Nu pas aan het eind van dat lange revalidatietraject wordt mevrouw doorgestuurd naar ons audiologisch centrum. En dat pas op verzoek van haar eigen audicien waar ze bij toeval voor een controle van haar hoortoestellen was.

Een andere casus is een jonge man, eigen bedrijf, die sinds mei in revalidatie is. Dit vanwege een hartinfarct. Daarbij ook nog rechts een ernstig gehoorverlies heeft en links een bij de leeftijd passend gehoorverlies. Ook hij enkel bij toeval na een bezoek bij zijn audicien een verwijzing via de huisarts naar het audiologisch centrum heeft gekregen.

Gelukkig is er een zeer fijne en professionele samenwerking met de audiciens in de regio en zijn de meeste audiciens op de hoogte van de meerwaarde die een verwijzing naar een audiologisch centrum kan hebben. Sowieso weten in deze regio alle professionals binnen het vakgebied van de audiologie elkaar steeds beter te vinden. Die samenwerking komt ten goede van de audiologische zorg.

In de hoop dat nu binnen de revalidatie de audiologische zorg nog meer aandacht mag gaan krijgen. Beiden revalidanten had ik namelijk graag wel al eerder in het traject willen zien.

Beide cliënten zijn nu al geholpen met het inzicht en kennis die we vanuit de gehoormeting hebben kunnen geven. Beiden gaan vanuit de audiologie nog veel hulp krijgen die ten goede komt van de communicatie.

Horen is meer dan enkel de oren.

Gehoorverlies is niet zichtbaar, het valt niet meteen op als iemand minder hoort. Maar gehoor is net voor ons als mens zo belangrijk. Zeker op het moment dat de wereld figuurlijk, maar soms ook letterlijk op haar kop staat. Zeker na zo’n impact als een hartinfarct of herseninfarct. Familie die op bezoek komt en aan bed staat en een gesprek heel veel steun kan geven. De instructies tijdens het revalidatieproces van belang zijn om in detail goed te moeten kunnen horen. Laat staan dat al die nieuwe indrukken het gehoor net de verbinding geeft met de omgeving. Wellicht het luisteren naar muziek een stukje ontspanning geeft in die spannende tijd daar alleen in de kliniek.

Daarom heb oog voor ook het gehoor.

Het zou zo mooi zijn om vanaf het begin meteen de audiologische revalidatie mee te nemen.

Als iemand twee keer vraagt wat je zegt of als iemand niet meteen reageert op het roepen van de naam, dan kan het gehoor een rol spelen. Vanaf een jaar of dertig gaat het gehoor langzaam achteruit, dus een licht gehoorverlies kan boven de vijftig zo maar aanwezig zijn. Net in die grote klinische ruimtes, gladde wanden, gladde vloeren, ruimtes met een slechte akoestiek zullen omgevingsgeluiden het verstaan van spraak ernstig belemmeren.

Tips en adviezen kunnen al voldoende zijn om beter met dat gehoorverlies om te gaan.

In Nederland is de audiologisch zorg al goed vertegenwoordigd. Alle partijen weten elkaar steeds beter te vinden. Samenwerking maakt dat oplossingen gevonden worden.

Hoe mooi om dan te zien dat het leven van iemand weer zin heeft. De persoon zich gehoord voelt en er bij weer hoort.

Overigens beide casussen heb ik aangepast en zijn details veranderd, zodat privacy gewaarborgd is. Ondanks dat zullen vele mensen zich waarschijnlijk in een van de beschreven casussen herkennen. Dat maakt dat dit een niet op zichzelf staand verhaal is en gehoorverlies wel degelijk bij velen een rol speelt.

Net daarom wil ik dit hier delen. In de hoop dat er meer oog mag gaan zijn voor het gehoor.

Studiedag Muziek en geluid in de openbare ruimte

Uitnodiging studiemiddag Klokken: Muziek en geluid in de openbare ruimte
Maastricht Centre for the Innovation of Classical Music Pandhof Sint-Servaasbasiliek Maastricht
3 september 2021, 14:00-17:00


In zijn Herfsttij der Middeleeuwen geeft de Nederlandse historicus Johan Huizinga een prachtige beschrijving van het klanklandschap van middeleeuwse steden en dorpen. Het geluid van klokken en beiaarden was daarin alomtegenwoordig als middel om te waarschuwen, te vieren en te rouwen. Hoewel hun functie is veranderd, worden we ook vandaag nog omringd door de muziek van beiaarden en het geluid van klokken. Toch is de aanwezigheid van dit klinkend erfgoed in de openbare ruimte niet meer vanzelfsprekend. Overheidsfinanciering voor het in stand houden van klokken en beiaarden staat onder druk en steeds vaker is het gebeier van klokken onderwerp van juridische geschillen.
De betekenis van klokken als muziek en geluid in de openbare ruimte staat centraal tijdens een studiedag op 3 september, georganiseerd door het Maastricht Centre for the Innovation of Classical Music van de Universiteit Maastricht (www.mcicm.nl).

Aanleiding voor de studiedag is een concert op die dag door philharmonie zuidnederland met onder meer de wereldpremière van de compositie Rublev & Rembrandt geschreven door de Russische componiste Olga Victorova. Daarin verklankt de beiaard de verbinding tussen de (klank)werelden van Nederland en Rusland (www.philharmoniezuidnederland.nl).


De studiedag zal plaatsvinden in de Pandhof van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht. Het programma bestaat uit korte lezingen door Karin Bijsterveld (Universiteit Maastricht), Peter Peters (Universiteit Maastricht), Luc Rombouts (stadsbeiaardier Tienen en universiteitsbeiaardier Leuven) en Dyon Scheijen (Adelante Hoensbroek). Beiaardier Frank Steijns en violiste Lin Jong zullen daarnaast een kort concert vanaf de toren van de Sint- Servaasbasiliek geven.
Programma:
Muzikale introductie: Stadsbeiaardier Frank Steijns en violiste Lin Jong spelen onder meer muziek van tangocomponist Astor Piazzolla
Karin Bijsterveld—’De klok en de klepel: Hoe onderzoek je een klanklandschap?’
Luc Rombouts—‘Het nieuwe nut van oude klokken’
Peter Peters—’Klinken als een klok: klokken in de klassieke muziek’
Dyon Scheijen—’Horen is meer dan onze oren: wat ons brein doet met geluid’
De studiedag vindt plaats onder het voorbehoud van coronamaatregelen. De toegang voor de studiemiddag is vrij. Er is een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, plaatsreservering geschiedt op volgorde van aanmelding. Bij slecht weer zullen de lezingen binnen plaatsvinden.


Reserveren kan tot 30 augustus 2021 via mcicm-fasos@maastrichtuniversity.nl

De prik

Regelmatig schrijf ik mijn eigen gedachten, mijn eigen piekeren op, om het van me af te zetten. Soms publiceer ik die woorden en een andere keer bewaar ik ze enkel voor mezelf. Dan denk ik, daar heeft niemand wat aan.

Vorige maand de woorden hieronder geschreven en dacht; die houd ik voor mezelf.

Maar afgelopen weken stapelen zich nieuwsitems weer snel op die aangeven hoe erg de situatie is en daarbij lijken de contrasten steeds groter te worden.

De bosbranden in Wit-Rusland, Griekenland en Turkije. Ook aan de andere kant van de wereld Canada en USA.

Vorige week vol in het nieuws het tekort van een oogmedicijn Visodyne, waardoor mensen risico lopen op volledige blindheid als ze die medicatie niet meer krijgen. Dit alles omdat aan hét medicijn dat gewoon gemaakt kan worden een tekort aan is. Een productiefout heeft een achterstand gegeven in de productie met nu een tekort tot gevolg.

Gisteren eindelijk hét klimaatrapport waar niemand meer omheen kan, de grootste sceptici van de klimaatverandering worden er met de neus bovenop geduwd.

Genoeg redenen om zich zorgen te maken zou men zeggen.

Maar daartegenover staan bijvoorbeeld de Olympische spelen en de vakantieperiode. Het contrast met de problemen kan niet groter zijn. De uitbundige huldiging van de spelers en de aandacht hiervoor in de media. En dit weekend zwarte zaterdag, de kilometers lange files van vakantiegangers naar het Zuiden.

En ondertussen zijn er dus rampen en wereldproblemen gaande waar mensen, geld en onderzoek hard nodig is.

Tekenen dat er iets goed mis is.

Mijn niet gepubliceerde aantekeningen de zondag na mijn tweede prik van de vaccinatie ging daar ook al over. Die woorden wilde ik voor mezelf houden, maar ik deel ze hier nu toch.

Want ben ik de enige die dit alles zo zwaar ziet?

Eerst mijn verwondering, dan mijn zorgen.

Zondag 27 juni.

Ingenieus hoe geniaal ons lichaam werkt. Heb gisteren in de vroege ochtend mijn tweede prik mogen ontvangen en lig nu midden in de nacht wakker vanwege spierpijn in m’n arm, maar het lijkt ook alsof ik voel dat m’n lichaam keihard aan het werk is.

Geen idee hoe en of het zo werkt, maar ik kan me voorstellen dat bij een vaccinatie die kleine prik een heel mechanisme in gang zet.

Het inspuiten van een geringe hoeveelheid is voldoende om ons immuunsysteem aan het werk te zetten.

En dan zo wakker liggend begint mijn brein te denken, al mijn hele leven lang verwonder ik me over de wereld om mij heen. Heb ik een gezonde nieuwsgierigheid naar wat er zo voorbij komt.

Hoe werkt een CD-speler? Putjes in een metalen plaatje? Laser die “gaatjes” brandt? Nullen en enen?

En dat schermpje hier nu voor mijn neus? LED-verlichting? Hoe dan?

En nu dan het vaccinatie-programma. Bedrijven die op microniveau uitzoeken hoe dat virus werkt en welk mechanisme we nodig hebben om vanuit het immuunsysteem de impact van dat virus drastisch te verminderen?

Kennis van zaken is essentieel om te overleven zo blijkt. Dokteren en ingenieurs die zich dit allemaal bedacht hebben. Jarenlang onderzoek kost dit hele proces normaal, maar COVID hakte er wereldwijd in, met spoed moest er een vaccin ontwikkeld worden. Gelukkig waren daar de specialisten die het onmogelijke mogelijk maakten.

En dan kijk ik gisteren bij toeval voor het eerst naar een van de EK-voetbalwedstrijden Italië tegen Oostenrijk. Heb helemaal niks met voetbal, maar als ik het spel zie wordt ik wel weer nieuwsgierig naar alles daaromheen. Hoeveel kennis en kunde wordt er ingestoken om het maximale uit die spelers, maar ook uit het fenomeen voetbal, te halen? Financiële middelen die besteedt worden om die grote stadions te bouwen. Het team op te leiden en vele wetenschappers onderzoeken verrichten hoe de beste resultaten te halen zijn. Weet ik wat voor een onderzoeken, technieken en materiaal, tijd en geld wordt ingezet om enkel al het gras op die velden in optima forma te krijgen. Alles voor hét spel.

Met in mijn achterhoofd de noodkreet die Wubbo Ockels op zijn sterfbed letterlijk met zijn laatste adem uitsprak, maak ik mij bij het zien van dit schouwspel grote zorgen over de toekomst.

De tekening als cartoon die tijdens de Corona-pandemie met drie golven werd getoond staat op m’n netvlies gegrift. De eerste golf is de COVID-impact op ons dagelijkse leven. De tweede is de economische crisis en de derde die dan weer vele malen groter is dan die eerste twee, is de klimaatverandering die hoe ook, nog komt. Wel of niet door de mens geïnitieerd.

Hitterecords worden continu verbroken. Canada en Spanje nu tegen de 50 graden! Onmenselijke temperaturen. En het blijft stijgen. Wat als die temperatuur straks exponentieel toeneemt? Het mechanisme wat ons ecosysteem voor nu altijd stabiel had gehouden is uit balans. Ijskappen smelten, witte oppervlakten die voorheen de zon weerkaatste verdwijnen waardoor de warmte van de zon nog meer in de aarde wordt geabsorbeerd. Het kan heel snel gaan straks.

Een van m’n vrienden van de basisschool, Olaf Sleijpen, nu directeur van De Nederlandse Bank, vergeleek al meerdere keren in de media deze drie elementen met respectievelijk een meteoriet die net langs de aarde suist, die we dus net kunnen ontwijken (COVID nu), dan de inslag van een meteoriet met haar gevolgen (de economische crisis) en de laatste, de grootste, de klimaatverandering, die staat gelijk aan een botsing van de aarde met een andere planeet.

Genoeg filmscenario’s die een heel plot beschrijven wat er met moeder aarde gebeurt als dit alles werkelijkheid zou worden.

En dan hoor ik de woorden van Wubbo waarmee hij met alle macht en letterlijk zijn laatste adem, nog probeert ons een spiegel voor te houden. Ons bewust wil maken dat het echt tijd gaat zijn om er aan te gaan werken. En dat was 17 mei 2014!

https://youtu.be/vZby83L4TEA

De andere Nederlandse astronaut die we kennen, André Kuipers, vergelijkt onze kleine aardbol met één groot ruimteschip. Een immens ruimteschip waar wij met z’n allen mee door dat oneindige heelal reizen.

De CO2-uitstoot begint nu ons grootste probleem te worden. Net als bij de Apollo-XIII missie. “Houston, we have a problem.” Na die woorden gingen alle ingenieurs aan de slag om met de middelen die ze hadden voor de drie astronauten daar in die ruimte dé oplossing te bedenken voor het CO2-probleem zij hadden. De tijd tikte verder en de nood was hoog.

Niemand, niemand die toen aan een potje voetbal dacht!

Hoeveel signalen, hoeveel tekens heeft de mensheid nodig om dat besef te krijgen? Wanneer is de nood zo hoog dat iedereen aan de slag gaat om dit ruimteschip te redden?

Omdat we in een wereld leven waarin voor alsnog bijna alles mogelijk lijkt en dat er steeds weer oplossingen worden gevonden voor problemen die op ons pad komen, zou het wellicht zo kunnen zijn, dat als we ons geen zorgen maken, het uiteindelijk toch allemaal goed komt? Er zullen altijd knappe koppen zijn die met een geniaal idee komen. Maar zijn er straks nog genoeg van die knappe koppen? Wat denk jij?

Ik heb het warm, het voelt net alsof ik beetje verkouden wordt, grieperig, m’n lichaam is aan het werk. Bij een verhoging kan het brein ook een beetje te keer gaan, toch? Dat hoort er bij.

Vroeger maakte ik me op dit soort momenten te veel zorgen en ging het over in piekeren en lichte paniek. Eindeloze loops waar ik niet meer uit kwam zo leek.

De truc voor mij was om net gebruik te gaan maken van die momenten. Niet die gedachtestroom eindeloos te voeden, maar als een rivier aan gedachten voorbij te laten gaan.

Woorden gingen hun weg zoeken op papier, gewoon in het donker had ik me geleerd om kernwoorden op te schrijven om de volgende dag de gedachten waar ik wat aan had verder uit te werken.

Zo zijn heel veel leuke projecten ontstaan.

Nu in deze tijd vinden de woorden hun weg door twee duimen die op een schermpje tikken. Letterlijk een stroom aan woorden die ontstaat en voorbij gaat. Daar boven aan de horizon verdwijnen, maar niet verloren gaan. Want wat ben ik dankbaar dat m’n brein nieuwsgierig blijft. Dat geeft keer op keer grote verwonderingen. Net alsof je weer iets nieuws ontdekt.

Goed, volgens mij begint de stroming van woorden nu een beetje tot rust te komen. Ik ga eens kijken of ik m’n slaap kan vinden. Die ligt hier nog wel ergens denk ik.

Morgen, vandaag dus, mag ik een van m’n nieuwe kunstwerken gaan brengen. Ja, ook ik heb zo mijn afleiding, dus ook ik laat het gewoon maar gebeuren. Die tsunami’s die op ons af lijken te komen zien we tegemoet en gaan we naar handelen op moment er te handelen is.

Ik geloof in de flexibiliteit van de mens en als de nood hoog is, gaan we met z’n allen oplossingen vinden. Net als al die ingenieurs bij Apollo-missie uiteindelijk toch die oplossing gevonden hebben.

Genoeg gesprekken die ik heb op m’n spreekuur met mensen uit oorlogsgebieden. Die rampen hebben meegemaakt en teruggeven dat hoe ernstig de situatie ook is, wonderen blijven bestaan.

Laten we blijven hopen dat het altijd weer goed komt.

Gezien en gehoord worden

Vroeg in de ochtend rijd ik op m’n speedbike richting Hoensbroek. Met volle snelheid ga ik door een prachtig natuurgebied. Genietend van het Limburgse Landschap om me heen. De natuur die wakker wordt.

Gisteren een serie op Netflix gezien, Lupin, met daarin een bijzonder mooi muziekstuk. “Even” via m’n SmartWatch zoeken, gevonden en meteen te beluisteren op Spotify.

Wat allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.


Vanmorgen dus op weg door dat bijzonder mooie landschap, muziek op mijn oren, denkend aan een concert ik samen met Frank Steins wil gaan organiseren. Een concert waar aandacht is voor het verhaal van het langzaam doof en blind worden ten gevolge van het Ushersyndroom.

Ik ken drie mensen die dit zwarte lot is toebedeeld. Het is niet aan de buitenkant te zien. Zeker niet aan de jonge dame Joyce de Ruiter, die ondertussen een voorbeeldfunctie heeft verworven hoe je met deze zware last om kunt gaan en zelfs, zo lijkt, sterker van wordt. Haar wereld net groter wordt, ondanks het verlies.

Haar verhaal, maar ook dat van de kleine meid ik ken, net gediagnosticeerd met Usher, met nog een heel leven voor zich, grijpt mij aan.

Mijn audiologenhart gaat open om te helpen. Alleen de vraag is hoe?!

Nog zo veel onderzoek nodig, nog zo veel kennis te vergaren. Wetenschappelijk onderzoek waar tijd en geld voor nodig is. 

Muziek, kunst, natuur, in de ochtendzon op mijn fiets naar het werk….de wind suist in m’n oren.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, kan zo ongrijpbaar zijn.

Als het ons gaat lukken om met net die muziek, kunst, met de verhalen die te vertellen zijn, als het daarmee lukt ruimte, tijd en gelden vrij te maken om met nieuwe technieken, therapieën, behandeltrajecten of eenvoudig, een gesprek, gehoor te geven aan de hulp die nodig is, dat zou al mooi zijn. Om de zon weer te laten schijnen voor zij die dit overkomen is. 

Op m’n fiets door het prachtige landschap, de muziek klinkt in m’n oren, de ochtendzon die het landschap belicht als in een film, de wind die langs m’n lichaam glijdt. 

In m’n hoofd gaat alles voor een groots concert steeds meer vorm krijgen. 

Alleen gaat me dit niet lukken, dit project zal enkel met inzet van veel mensen een succes kunnen worden. De komende tijd gaat het daarom spannend zijn, zijn er genoeg mensen die eenzelfde droom hebben? Die bereid zijn om te geven voor iets dat zo vanzelfsprekend lijkt, maar o zo waardevol is.

Een goed gesprek. Verhalen vertellen. Ervaringen delen. Genieten van het leven.

Denk maar eens aan die momenten die je het dierbaarst zijn. Net dat zijn vaak de momenten waarop die kernwaarden van menszijn diep van binnen raken.

Elkaar hierin vinden en steun geven, kan voor nu niet meteen gehoor en zicht teruggeven, maar wel een eerste stap zijn om die zon in ieders hart te laten schijnen. De warmte te voelen van alle steun die gegeven wordt om ondanks al die beperkingen er toch bij te horen. Gezien te worden, gehoord te worden. Dat we oog mogen hebben voor datgene wat onzichtbaar is.

Hoe mooi zou het zijn om met muziek en kunst hier aandacht voor te vragen, bewust te worden van wat zo vanzelfsprekend lijkt en o zo waardevol is.

Het muziekstuk dat mij deze ochtend inspireerde:

Le Secret

Mathieu Lamboley

Soundtrack Lupin

Een nieuwe werkweek laat van zich horen

Mijn deur van de spreekkamer staat open, in de gang hoor ik collega’s gezellig even bijkletsen over het afgelopen weekend.

Het spreekuur gaat zo beginnen. Mijn PC start op, het geruis van de hardeschijf is nog net te horen.

Op de gang hoor ik de pomp van de watertap, een collega vult z’n waterflesje voor deze dag. Boven bij taal loopt een collega op hoge hakken door de gang. De schoolkinderen van de Mgr. Hanssenschool zijn, voordat de lessen beginnen, buiten aan het spelen. De kinderen schreeuwen van plezier.

De vogels fluiten want de lente is begonnen. De auto’s in de verte op een maandagochtend.

Al die trillingen van geluiden die vanuit mijn omgeving in mijn oor geraken, het trommelvlies in beweging brengen en in mijn brein worden omgezet in hoorbare geluiden, al die geluiden kan ik waarnemen, herkennen en lokaliseren. Zelfs op kilometers afstand, want in de verre verte hoor ik in deze vroege maandagochtend al een klein vliegtuig dat zo zal overvliegen.

Dat ik deze geluiden herken, tot in detail beschrijven kan, dat ik de collega’s, als ik wil, woordelijk kan verstaan, maar me ook kan focussen op de spelende kinderen buiten en me dat specifieke geluid van die schreeuwende kinderen een heerlijk gevoel geeft, omdat ik het op de een of andere manier koppel aan vrijheid en blijheid, dat is wonderbaarlijk.

Als natuurkundige vind ik het ongelofelijk hoe dit alles zo kan werken. Maar vooral ook alles precies zo kan groeien. Dat trommelvlies, die gehoorbeentjes, overigens dé kleinste botjes van het menselijk lichaam. En dan dat slakkenhuis, de cochlea, met binnenin het orgaan van Corti, die duizenden trilhaartjes, buitenste en binnenste, eigenlijk kleine spiertjes die als vanzelf gaan dansen op muziek, het is geniaal.

Laat staan wat er dan nog verderop in dat brein gebeurt. Dat al die geluidstrillingen in het brein als een neurale activiteit via de zenuwbanen verder worden geleid en we heel veel informatie uit al die prikkels kunnen halen.

Al dit wat we met ons gehoor kunnen waarnemen, maakt dat we überhaupt kunnen deelnemen aan gesprekken. Sociale contacten leggen.

Een luisterend oor bieden. Gehoord worden. Het gevoel er bij te horen. Dat alles maakt dat we mens zijn.

Iemand zijn gehoor teruggeven of technische ondersteuning te bieden om dat gehoor beter te maken raakt zo aan de kern van het mens zijn.

Wat als je niet meer goed kunt horen? Geluiden niet meer waar te nemen zijn? Je geen gesprek meer kunt volgen?

Gehoorverlies is niet enkel het geval bij ouderen? Ook op jonge leeftijd, zeer jonge leeftijd zelfs al kan het gehoor minder zijn. Dan is het van belang om te onderzoeken wat beter kan, waar oplossingen mogelijk zijn. Medisch met medicatie of een operatie, technisch met allerlei moderne apparatuur en psycho-sociaal, hoe ga je met een gehoorverlies om, werk, privé thuis of in opleiding of op school. Van KNO-arts tot ambulant begeleider. Van audiologie-assistent tot psycholoog. Van audioloog tot praktijk ondersteuner huisarts. Ieder kan een stukje bijdragen aan een heel proces.

Daarom is de audiologie zo’n bijzonder mooi vak. Ons hoorsysteem is zo iets geniaals. Zo complex, zo veel elementen die meespelen. Maar net dat biedt kansen, mogelijkheden om aan te werken. Oplossingen te vinden voor dat waar iets niet meer goed werkt.

Van trommelvlies tot auditieve verwerking, van de scores op het spraakverstaan in ruis tot hamer, aambeeld en stijgbeugel. Stap voor stap bekijken wat er scheelt om vervolgens persoonlijk advies te geven om daarmee de levenskwaliteit te verhogen, is het mooie van dit vak; de audiologie.

In de reeks van “Horen is meer dan enkel de oren!”

#gehoor #audiologie #adelante

Verkiezingen

Dit jaar wilde ik mijn blog er niet aan wijden. Omdat ik langzaam het vertrouwen in de democratie aan het verliezen ben.

Met plaatsvervangende schaamte heb ik de afgelopen periode TV-optredens gevolgd, debatten en interviews gezien waarin het doel van dat optreden vooral er op was gericht hoe maak ik die ander kapot en hoe win ik zelf de meeste zieltjes.

Ik zou mijn gevoel, mijn visie over de politiek dit jaar volledig aan mij voorbij laten gaan. Mijn stem hierin niet publiek laten horen.

Maar sinds enkele jaren ben ik een ouder plus. Twee prachtige gezonde kinderen kreeg ik er bij toen ik ja zij tegen mijn vrouw. Het woord opvoeding had tot dan voor mij nog geen inhoud gehad. Althans niet die waarin je voelt wat het betekent om je kinderen het beste te willen geven.

Daarom vraag ik me bij het kijken naar al dat politiek gesteggel af, als we onze kinderen een toekomst willen geven, welk voorbeeld willen we dan stellen? Hoe zou die toekomst er uit moeten zien? Als jouw kinderen in discussie gaan, welke woorden wil jij dat ze gebruiken? Met welke omgangsvormen zou je ze willen zien bij sociale interacties? Welke kansen zou je ze willen geven in de maatschappij of op die volle arbeidsmarkt?

Regelmatig hebben we het er over aan de eettafel. Gesprekken over de maatschappij, omgangsvormen, toekomst en politiek. Boeiende gesprekken, waarin ik zelf leer om zaken ook vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken.

En gelukkig zie ik dat de jeugd er anders naar kijkt. Zij de problemen die die volwassenen veroorzaken wel degelijk zien, ook zij zich zorgen maken over de toekomst. Maar ondanks al die grote problemen ze toch, gelukkig ook, kunnen genieten van wat zij nu hebben.

Maar ondanks dat het lijkt dat die jongeren het meer kunnen hebben, al dat gesteggel in de media, die ruzies op TV, wil ik toch nog meer dan ooit deze aardbol een klein beetje beter maken.

De politiek lijkt daarbij een belangrijke factor te zijn, die ene keuze die we komende dagen gaan maken.

Ieder voor zich.

Nog nooit is politiek zo’n groot item geweest. Zo dicht bij de burger is politiek nog nooit gekomen. We zitten er met onze neus bovenop.

Onze stem kunnen we gaan laten horen, welke kleur iemand kiest is volledig aan hem, haar of het. Maar één stemwijzer wil ik meegeven;

Welk voorbeeld wil jij zijn?!

Laat je stem horen!

PS Die wereld een beetje beter maken?

Voor een groot deel gebeurt dat gelukkig het meest aan die eettafel.

Het glas

Iedereen heeft eigenlijk zo z’n een eigen glas, bij de een zit het tot aan de rand toe vol en loopt zelfs over, bij de ander is het glas mooi in balans.

Allereerst vooropgesteld dat het glas een onderdeel is van een heel verhaal. Zowel voor mezelf, als waarvoor ik het gebruik als metafoor in het gesprek op het spreekuur. Dus dit is een summiere uitleg om een idee te krijgen hoe het glas te lezen is.

En daarbij wil ik expliciet benoemen dat klachten niet met dit glas op te lossen zijn, maar het geeft een richting aan waar we naar toe willen. Het glas kan nieuw inzicht geven in mogelijkheden die er liggen om aan te gaan werken.

Want wat van belang is om bewust te zijn dat we altijd iets willen aanpakken waar we klachten over hebben. Dan willen we daar een oplossing voor vinden. Logisch ook. Maar soms ligt de oplossing niet direct voorhanden. En is die controle die we er op willen hebben net een verkeerde aanpak.

En daar komt mijn passie om de hoek kijken, de kern waarom ik dit vak, de audiologie, zo boeiend vind, namelijk mijn passie voor de mens. De oprechte interesse in dé mens, met vooral aandacht voor ons brein.

Wij zijn zo’n boeiend wezen. Vooral ons brein is geniaal. Ik realiseer me nu wel dat het brein het nu is die dit tegen mij zegt😊, maar dat even ter zijde.

“I used to think the human brain was the most wonderful organ in my body. Then I realized who was telling me this!” Emo Philips

Wij mensen, we leven ons leven, maar op dat levenspad komt vanalles voorbij. Tegenslagen, beperkingen, struggles die te overwinnen zijn. Zo heeft ieder zijn eigen glas, das Glas der Lebensakzeptanz. Ooit geleerd in een Duitse tinnituskliniek.

Dat glas is een maat voor wat we maximaal aan stress, spanningen, maar ook gewoon aan energielekken in ons dagelijkse leven kunnen hebben. Alles wat energie kost bij al die gebeurtenissen en ervaringen die we zo in ons leven meemaken, meedragen.

Gebeurtenissen die impact hebben op wie we zijn. Zaken die energie kosten. Dingen waar we in onze gedachten mee bezig zijn.

Niemand heeft een leeg glas, anders leef je niet. Er zijn altijd wel zaken die niet gaan zoals je wilt dat ze gaan. Of zaken waar je tegen op ziet. Zaken die je het ’s nachts bezig kunnen houden. Dat kan een keer te veel zijn, vanalles komt bij elkaar. Het glas loopt over. Meestal een periode waar niets wil lukken, er te veel samen komt. Het is te veel.

Net dan is het hele systeem gevoelig om dat ene wat er bij komt niet te kunnen hebben. De laatste druppel als het ware die dat glas laat overlopen.

Laat dat vaak bij tinnitus dat geluid zijn wat er echt niet nog bij kan. Maar bij een ander is het buikpijn of hoofdpijn. Een lichaamssignaal dat aangeeft dat het even te veel is.

Of een ander mechanisme kan ook, het glas is heel lang vol geweest, de rust is er eindelijk en net dan komt die laatste druppel. Alles is eigenlijk in balans, maar net op dat moment komt datgene waar dan weer niet direct controle over te vinden is. Die tinnitus, die hoofdpijn, die buikpijn die er lang niet was en nu weer van zich laat horen.

We gaan er alles aan doen om die controle hierover (weer terug) te krijgen. Alle aandacht gaat uiteraard daar naar toe. Het is te vergelijken met dat velletje dat aan die vinger los zit en er hoe ook van af moet. Die druppelende kraan die blijft irriteren en dicht moet.

Maar die kraan gaat niet dicht en dat velletje wordt er van afgetrokken en doet hevige pijn, want dat was toch een beetje te veel wat er van af ging.

Wat we hierin zien is dat alle aandacht naar die prikkel gaat die we waarnemen. Bewust waarnemen. Vandaar ook niet gek om die prikkel direct te willen aanpakken. Die prikkel die alle aandacht trekt.

Maar, zoals het glas dan laat zien, daar zit nog veel meer onder. Dat maakt het van de ene kant complexer, maar van de andere kant biedt dat meer kansen om aan te gaan werken.

En daar komt weer de audiologie als bijzonder mooi vak om de hoek kijken. Audiologie is multidisciplinair; gehoor, hoe wij horen, wat we met geluiden doen, maar ook hoe staan we in het leven, wat wordt er van ons hoorsysteem verwacht. Sociale contacten, werk, eigen gedachten, die balans in het leven. Al die facetten spelen hierin een rol. Audiologie, psychologie, maatschappelijk werk, fysiotherapie, vaktherapie, zelfs de eerste contacten met de collega’s van het secretariaat zijn daarom essentieel. Teamwork.

En hoe mooi dat dit glas hier inzicht in geeft. Dat als we gaan kijken beneden in het glas, naar die elementen die energie kosten, zijn daar dingen bij die makkelijker kunnen worden aangepakt? Problemen waar hulp bij gezocht kan worden?

En boven in het glas, de ruimte die rust geeft, de energiegevers. Daar waar je blij van wordt, passie, datgene waar je je accu mee kunt opladen. Zijn daar meer of andere mogelijkheden? Hebben we net die dingen die leuk zijn laten liggen?

En weet dat er live-events zijn die zijn zo sterk, die blijven voor altijd in dat glas. Daar teken ik stenen voor in het glas. Hoe ouder we worden, hoe meer stenen in dat glas. Het verkeer van rechts, zoals mijn collega Math de maatschappelijk werker, dit altijd noemt. Gebeurtenissen waar ieder van weet dat dat je bezig houdt, dat je daar zeker niet meteen een oplossing voor gaat vinden. Het overlijden van een van je dierbaren, het verlies van werk, verhuizen, een auto-ongeval, ziekte, we weten allemaal deze wel in te vullen. Die stenen haal je er niet meer uit. Ook dan biedt het glas zicht op hoe het anders kan. Die stenen blijven stenen, die draag je mee, maar het glas kan wel groter worden, zodat er meer in kan. En groter maken kan door vooral die zaken te gaan doen die energie geven, waar je gelukkig van wordt. Dat je ondanks die stenen daar ruimte boven in dat glas voor maakt. Een groter glas.

En het mooie is, dat als die balans tussen energievreters en energiegevers weer beter wordt, je datgene waar de aandacht in eerste instantie vol naar toe ging om een oplossing voor te zoeken, dat er nu ruimte ontstaat om die focus niet met als doel te zetten om die prikkel aan te pakken, maar die prikkel er gewoon mag gaan zijn. De draagkracht om die prikkel er dan bij te hebben groter wordt.

Kost nog steeds energie, maar het kan er bij.

Die balans vinden is zeker niet de bedoeling om als controle in te zetten op die prikkel. Dat zou te makkelijk zijn en opnieuw een verkeerde focus leggen. Indirect weer een controle. Een verkeerde verwachting.

Uiteraard zou het een gemis zijn als er “makkelijkere” oplossingen direct aan die prikkel niet meegenomen worden. Vandaar dat die eerste stap met goeie uitgebreide diagnostiek altijd nodig is. Vandaar dat een huisarts of specialist altijd eerst gevraagd moet worden. Dit is een essentiële stap bij elke klacht.

Maar in de praktijk zie ik dat als ik het glas teken, hebben veel mensen die eerste stap, de diagnostiek al op heel veel plaatsen doorlopen. Zien ze zelf dat daar geen mogelijkheden meer zijn, en is nu wel, door het glas, zicht op heel veel nieuwe kansen. Kansen die zelfs het leven weer waardevoller kunnen maken.

En dit geldt voor heel veel klachten, klachten waar medisch gezien geen oplossingen meer mogelijk lijkt te zijn. Diverse artsen steeds teruggeven er niets meer aan te kunnen doen. Om dan dat ander pad te vinden.

Iemand moet dat pad wel kunnen vinden. En hoe mooi dat ACT daar dan vervolgens nog meer handvatten kan geven om die waardevolle kansen te vinden om vervolgens daar samen aan te gaan werken om die kansen te verzilveren.

ACT heb ik ooit zelf moeten inzetten, omdat mijn eigen glas helemaal overliep. Aline Kruit (auteur, ACT-coach en trainer) heeft me toen, lang geleden de eerste kennismaking gegeven, later kwam Frans Kemps (coach en trainer) in een loopbaanbegeleiding hier nog eens op terug. Pas toen vielen kwartjes en werd ik geraakt door de 6 peilers binnen het ACT-model. En zo ben ik laatst gestart met een ACT-training voor professionals bij Tim Batink, ACT in ACTie. Nog elke keer leer ik nieuwe metaforen en oefeningen kennen. Komen ze zomaar voorbij. Maar net die mooie metaforen maken dit alles zo leuk. Niet enkel voor mij nu als ACT-coach, maar ook voor de cliënten en collega’s binnen ACT.

Dat traject welk ik met cliënten ga binnen ACT, zie ik als een persoonlijke reis, waarin de cliënt nieuwe ervaringen opdoet, bewuster kijkt naar dat wat er is. Net als bij het bezoek aan een stad, je kunt er zelf gaan proberen de weg te vinden, maar als je een gids meeneemt op die weg, ga je nog veel meer ontdekken, je gaat sneller de plekken vinden die waardevol zijn.

Hoe leuk is het om die gids te mogen zijn. Om die waardevolle ervaringen te delen. Pieken en dalen. Waarbij die dalen net de momenten zijn om van te leren. Zij die de bergen beklimmen om dan later van boven op die top te genieten van dat mooie uitzicht. Zij kijken terug op de weg die ze gegaan zijn.

Om vervolgens dan samen boven op die top dat glas te mogen heffen op het succes, is een mooie afsluiting van een reis die we samen gegaan zijn.

Een toost op Das Glas der Lebensakzeptanz.