Tag: vrede

Dag 4: World Congress of Audiology – Taal als Brug: Samenwerken Zonder Grenzen

De laatste dag! Zondagochtend voelt niet als een gewone zondag. De energie van de conferentie is nog overal voelbaar.

De ochtend begon met een lezing van collega Alex Hoetink over ototoxicity—het gehoorverlies dat kan worden veroorzaakt door medicijnen zoals cisplatin en aminoglycosiden. Vooral kinderen die chemotherapie ondergaan, zijn kwetsbaar. Alex besprak verschillende studies en benadrukte dat tinnitus en hyperacusis ook vaak voorkomen bij deze patiënten. Zijn afsluitende boodschap was inspirerend: dankbaarheid voor de samenwerkingen met collega’s en instituten wereldwijd, met het besef dat er nog veel werk te doen is. Grenzen spelen in deze samenwerking geen rol, iets wat me deze ochtend extra duidelijk werd.

Later volgde een boeiende sessie door Diana Smit over cochleaire implantaten (CI) en single-sided deafness (SSD). Interessant genoeg heb ik op dit congres geleerd dat SSD nu de nieuwe benaming LULU krijgt, wat staat voor Limited Useable Listening Unilaterally. Deze term beschrijft nauwkeuriger de uitdagingen van mensen die aan één kant beperkt gehoor hebben. Het is niet alleen een nieuwe naam, maar ook een nieuwe manier om naar gehoorverlies te kijken, gericht op het praktisch functioneren in de dagelijkse realiteit.

Gisteren zat ik in een sessie over AI en ChatGPT, waar we zagen hoe snel deze technologie zich ontwikkelt. Een oudere dame vroeg zich af of ChatGPT alleen in het Engels werkt, gezien het internationale karakter van het congres. De glimlach in de zaal was veelzeggend; steeds meer mensen beseffen dat taalbarrières aan het verdwijnen zijn. Dankzij technologie kunnen we nu in elke taal informatie opvragen en die eenvoudig laten vertalen.

In een andere sessie zag ik een jonge Spaanse vrouw voor me zitten die via haar telefoon live-ondertiteling gebruikte om de presentatie in haar eigen taal te volgen. Het deed me denken aan de toren van Babel, waar iedereen zijn eigen taal sprak maar elkaar niet meer begreep. Wat als technologie ons nu helpt om elkaar wél te begrijpen, ongeacht onze moedertaal? Hoe meer we elkaar zouden kunnen moeten verstaan, hoe meer we elkaar niet vinden? Stof tot nadenken deze zondag!😂

De rest van de dag stond in het teken van verdere presentaties, waaronder onderzoek naar gehoorschade door lawaai en behandelingsopties voor gehoorverlies, zoals CROS, BCD en CI. Ook werd stilgestaan bij de tinnitus-uitkomsten van een studie die in 2014 is gestart—een belangrijk onderwerp met nog veel onderzoeksmogelijkheden.

En nu, zondagavond, ben ik bijna thuis, nog 1 etappe te gaan, uitgeput maar voldaan na vier intensieve dagen vol kennis en nieuwe inzichten. Het werk gaat door, maar wat me het meest bijblijft, is dat samenwerking en technologie de grenzen van communicatie en zorg steeds verder doen vervagen. En dan in de positieve zin van deze gedachte.

Wonen waar anderen vakantie vieren. Als God in Frankrijk. 

Gisteren was zo’n dag die blijft hangen. Ik bezocht een fantastisch symposium, waar het ging over de bewezen behandelingen bij chronische pijn: exposure en Acceptance and Commitment Therapy (ACT).

Niet alleen als professional vond ik het inspirerend en leerzaam, maar ook persoonlijk, als mens raakte het me diep. Het liet me opnieuw nadenken over hoe we omgaan met pijn en tegenslagen, zowel fysiek als emotioneel.

Binnen ACT wordt benadrukt dat pijn – of die nu fysiek is of emotioneel – een onvermijdelijk deel van het leven is. Het idee dat we pijn zouden kunnen vermijden, is een illusie. We kunnen echter wel kiezen hoe we ermee omgaan. We kunnen ons ertegen verzetten, wat vaak leidt tot meer lijden, of we kunnen de pijn leren accepteren als een onderdeel van het leven.

En ik? Nou, ik ben inmiddels 50+ en merk dat het lichaam steeds vaker pijntjes vertoont. Verlies, zorgen over de toekomst, grote veranderingen – die worden steeds tastbaarder naarmate de jaren vorderen. Ook dat hoort erbij…

Wat tijdens het symposium nogmaals duidelijk werd, is dat bewegen en tijd nemen voor jezelf cruciaal zijn. Het draait om fysieke en mentale flexibiliteit, om jezelf letterlijk en figuurlijk in beweging te houden. En daar komt de praktijk om de hoek kijken. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een hekel aan hardlopen. Na twintig meter protesteert mijn lichaam al en al snel wandel ik verder. Het doet pijn, het voelt niet natuurlijk. Maar met de inzichten van het symposium nog vers in mijn gedachten en met een vriendelijke maar vastberaden schop onder mijn kont van mijn lieve vrouw, besloot ik vanmorgen toch mijn hardloopschoenen weer aan te trekken. Tijd om in actie te komen! To ACT, letterlijk en figuurlijk.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Daar ren ik, of beter gezegd, loop ik, door mijn eigen “achtertuin”. Het landschap om me heen, de rust, de ruimte, de schoonheid – het is alsof ik op vakantie ben in een Frankrijk. Ik passeer een villa, een prachtige woning die zo in Zuid-Frankrijk zou kunnen staan. De zon schijnt fel, de blauwe lucht, de kleuren van het landschap zijn adembenemend, vogels fluiten vrolijk en naast me hoor ik een beekje zachtjes stromen. En dan denk ik aan de ACT-oefening: mijn gedachten, mijn zorgen, ze drijven voorbij als blaadjes op het water. Ik hoef ze niet tegen te houden, ze mogen er gewoon zijn, zonder dat ze mij volledig opslokken.

Maar terwijl ik geniet van dat moment, ben ik me er ook heel bewust van dat dit voor veel mensen niet vanzelfsprekend is. Een collega maatschappelijk werker zei ooit iets treffends: pijn kan soms voelen als “verkeer van rechts.” Je ziet het niet aankomen en als het toeslaat, kan het je volledig overvallen. Voor velen is de pijn die ze dagelijks moeten dragen bijna onbeschrijfelijk, een last die niet zomaar te negeren is, en waarbij zelfs de gedachte van accepteren bijna ondraaglijk lijkt. Voor hen is het leven geen wandeling door een zonovergoten landschap, maar eerder een voortdurende strijd. Ik wil die realiteit niet vergeten, en diep respect hebben voor zij die zo’n zware last te dragen hebben.

Wat ik geleerd heb, is dat je die pijn niet in je eentje hoeft te dragen, ook al moet je er zelf mee omgaan. Soms is hulp nodig, een hand die je ondersteunt, een luisterend oor dat er voor je is. Want hoewel de weg moeilijk kan zijn, betekent dat niet dat je hem alleen hoeft te bewandelen. Het is oké om om hulp te vragen, om steun te zoeken en om je kwetsbaar op te stellen.

Op dat moment besef ik dat het oké is om het moeilijk te hebben. Dat de pijn die ik voel, net zoals de gedachten die door mijn hoofd gaan, er mogen zijn. Maar het is ook oké om door te blijven gaan, om te blijven bewegen – in welke vorm dan ook. En ondanks mijn afkeer van hardlopen, ben ik toch blij dat ik gegaan ben. Want het gaf me iets terug wat ik even vergeten was: het simpele genot van buiten zijn, van leven, van het ervaren van het moment.

En zo voelt het nu – alsof ik leef zoals God in Frankrijk. Misschien is dat wel de essentie van wat ik gisteren leerde: niet het streven naar een pijnloos leven, maar het vinden van rust en vreugde te midden van alles wat het leven ons brengt. De pijn mag er zijn, de zorgen mogen er zijn, maar ook de schoonheid, het genieten, het simpelweg zijn.

Dus, volgende keer als ik twijfel of ik die schoenen weer moet aantrekken, weet ik het antwoord al: Just ACT, gewoon doen. En met een diep respect in mijn hart voor hen die het nog zoveel zwaarder hebben, blijf ik doorgaan.