The Glass metaphor

Everyone actually has their own glass; for some, it’s filled to the brim and even overflowing, while for others, the glass is nicely balanced.

First and foremost, it’s important to note that the glass is part of a much larger story, and as a metaphor in conversations during consultations. So, this is a brief explanation to give you an idea of how to interpret the glass.

I want to explicitly mention that issues cannot be resolved with this glass, but it does provide a direction of where we want to go. The glass can offer new insights into possibilities to work on.

Because it’s essential to be aware that we always want to address things that bother us. We naturally seek solutions to them. However, sometimes the solution isn’t readily available, and trying to control it may be the wrong approach.

And here is where my passion comes into play, the core reason why I find this field, audiology, so fascinating: my passion for humanity. The genuine interest in people, with a particular focus on our brains.

We humans are such fascinating beings, especially our brains, which are truly remarkable.

I realize now that it’s my brain saying this to me 😊, but that’s beside the point.

“I used to think the human brain was the most wonderful organ in my body. Then I realized who was telling me this!”

Emo Philips

We go through life, and along that path come all sorts of things: setbacks, limitations, struggles to overcome.

Each of us has our own glass, Das Glas der Lebensakzeptanz, as I learned in a German tinnitus clinic.

That glass is a measure of the maximum amount of stress, tension, but also energy drains we can handle in our daily lives. Everything that takes energy amid all the events and experiences we encounter and carry with us in our lives.

Events that have an impact on who we are. Things that drain our energy. Thoughts that occupy our minds.

No one has an empty glass, or else you wouldn’t be living. There are always things that don’t go as planned or things we dread. Things that keep us up at night. It can become too much at times, everything piles up. The glass overflows. It’s usually a period where nothing seems to work, where everything comes together. It’s too much.

It’s precisely then that the entire system becomes sensitive, unable to handle that one extra thing. The last drop, so to speak, that makes the glass overflow.

Often, with tinnitus, that sound becomes the one thing that really can’t be tolerated anymore. But for someone else, it might be stomachaches or headaches. A bodily signal indicating it’s all too much.

Or another mechanism could be at play: the glass has been full for a long time, and now, finally, there’s peace, but just then, that one thing happens, something over which there’s no immediate control. That tinnitus, that headache, that stomachache that had been absent for so long and now makes itself heard again.

We’ll do everything to regain (or maintain) control over it. All the attention is naturally focused on that. It’s like that loose piece of skin on your finger that has to be removed no matter what. Or the dripping faucet that keeps irritating you and needs to be fixed.

But the faucet won’t stop dripping, and when you pull off that piece of skin, it hurts intensely because it was a bit too much.

What we see here is that all attention goes to the stimulus we perceive. Conscious perception. Hence, it’s not surprising that we immediately want to address that stimulus, the one that captures all our attention.

However, as the glass reveals, there’s much more underneath. This makes it more complex on one hand, but on the other hand, it offers more opportunities to work on.

And here’s where audiology comes in as an exceptionally beautiful field. Audiology is multidisciplinary: hearing, how we hear, what we do with sounds, but also how we stand in life, what’s expected of our auditory system. Social contacts, work, our own thoughts, that life balance. All these facets play a role. Audiology, psychology, social work, physiotherapy, art therapy, even the initial contacts with the secretariat colleagues are essential.

Teamwork.

And how wonderful that this glass provides insight into all this. When we look down into the glass, at those elements that drain our energy, are there things that can be addressed more easily? Problems where help can be sought?

And at the top of the glass, the space that provides peace, the energy boosters. The things that make you happy, your passions, the things that recharge your batteries. Are there more or different possibilities there? Have we neglected the things that bring us joy?

And know that there are live events that are so powerful; they stay in that glass forever. That’s where I put stones in the glass. As we grow older, more stones end up in that glass. The traffic from the right, as me of my colleague always calls it. Events that everyone knows will keep you occupied, for which you won’t immediately find a solution. The death of a loved one, losing a job, moving, a car accident, illness; we all know how to fill in these blanks. You can’t remove those stones anymore. Even then, the glass provides insight into how things can be different. Those stones remain stones; you carry them with you, but the glass can become larger so that more can fit in. Enlarging it can be done by focusing on the things that give you energy, that make you happy. By making space at the top of the glass despite those stones. A bigger glass.

And the beauty is that when the balance between energy drainers and energy boosters improves, that thing which initially demanded all the attention and for which we sought a solution, now allows space for that stimulus to just be there. The capacity to bear that stimulus increases.

It still takes energy, but it can be accommodated.

Finding that balance isn’t meant to exert control over the stimulus. That would be too easy and would once again misplace the focus. Indirectly, it would be another form of control. A wrong expectation.

Of course, it would be a loss if easier solutions to address that stimulus directly weren’t considered. That’s why the first step with comprehensive diagnostics is always necessary. That’s why a GP or specialist should always be consulted first. This is an essential step for any complaint.

But in practice, I see that when I draw the glass, many people have already undergone diagnostics in many places. They see for themselves that there are no longer any possibilities there, and now, through the glass, there’s insight into many new opportunities. Opportunities that can even make life more valuable again.

And this applies to many complaints, complaints for which medically speaking, there seem to be no more solutions. Various doctors keep saying there’s nothing more they can do. That’s when you have to find that other path.

Someone has to be able to find that path. And how wonderful that ACT can provide even more tools to find those valuable opportunities and then work together to seize them.

I had to use ACT myself when my own glass was overflowing. Aline Kruit (author, ACT coach, and trainer) gave me my first introduction to it a long time ago, and later, Frans Kemps (coach and trainer) revisited it during career counseling. It wasn’t until then that things clicked, and I was struck by the 6 pillars within the ACT model. And so, I recently started an ACT training for professionals with Tim Batink, ACT in ACTie. Every time, I discover new metaphors and exercises. They just come up unexpectedly. But it’s precisely these beautiful metaphors that make everything so enjoyable. Not only for me now as an ACT coach but also for the clients and colleagues within ACT.

I see the process I go through with clients within ACT as a personal journey, during which the client gains new experiences and looks more consciously at what’s there. Just like visiting a city, you can try to find your way around yourself, but if you take a guide with you, you’ll discover much more, you’ll find the places that are valuable more quickly.

How wonderful it is to be that guide. To share those valuable experiences. Peaks and valleys. Where those valleys are the moments to learn from. Those who climb mountains to later enjoy the beautiful view from the top. They look back on the path they’ve traveled.

And then, together at the top, to raise a glass to success, is a beautiful conclusion to a journey we’ve taken together.

A toast to Das Glas der Lebensakzeptanz.

Echo’s van Betekenis: Kunst, Gehoor en Verhalen

Kunstliefhebbers van over de hele wereld die de komende weken Limburg bezoeken omwille van kunst en om elkaar te ontmoeten.

In deze periode waar ook nog de tentoonstelling “Horen, zien en voelen!” in het Museum Valkenburg lopende is, groeit de kans om door het grote publiek “ontdekt” te worden nog meer dan ooit tevoren, vooral met evenementen zoals TEFAF en KiV2024 welke beide de volgende week van start gaan. TEFAF de prestigieuze internationale kunstbeurs in Maastricht en Kunst in Valkenburg de prachtige sfeervolle kunstbeurs op Chateau Sint Gerlach.

Mijn hoop is om met kunst én kennis van de audiologie een krachtig statement te kunnen maken, vooral binnen zo’n moment waarop gerenommeerde kunstevenementen in de regio plaats hebben.

Het is mijn doel om bewustwording te creëren rondom het belang van gehoor, een boodschap die nog krachtiger wordt wanneer dit gedeeld kan worden op zo’n wereldwijd platform kunst waar net het gehoor zo essentieel is.

Het vermogen om te horen is van onschatbare waarde voor ons als mens en daar zijn zich maar weinig mensen bewust van.

Het gaat niet alleen om het fysieke aspect van horen, maar ook om emotionele verbondenheid en inclusie.

Het bieden van een luisterend oor en het gevoel van erbij te horen zijn essentiële menselijke kernwaarden.

Ik wil dat mijn kunstprojecten mensen laat “horen, zien en voelen” hoe belangrijk gehoor is, vooral in de context van zo’n kunstevenementen zoals de TEFAF en KiV waar dat menselijke aspect in meerdere vormen centraal staat.

Het gaat om meer dan alleen onze oren; het gaat om een diepgaande ervaring van verbinding en begrip. Verwonderingen en ervaringen kunnen delen.

Bovendien geloof ik sterk dat kunst net nog meer waarde krijgt wanneer het verhaal erachter wordt verteld.

Het is de kracht van het delen van verhalen die kunst tot leven brengt en betekenis geeft.

En hier speelt het vermogen om elkaar te horen een belangrijke rol, want alleen door naar elkaar te luisteren kunnen we de verhalen achter de kunst ontdekken en waarderen.

“Horen is meer dan enkel de oren!”

Heel veel kijk- én luisterplezier mocht u een bezoek brengen aan één van de beurzen.

De Ring Rond Antwerpen, de Stille Kracht van Geluid: Een Verhaal van Perceptie en Betekenis

Afgelopen vrijdag studiedag “Geef Gehoor aan ACT!” mogen geven aan collegae uit het vakgebied; de audiologie. Dit in samenwerking met Laure Jacquemin en Nancy Van Looveren, universiteit Antwerpen en Hoorcentrum Hoorzorg Van Looveren.

Omwille van relaxt in de ochtend aanrijden had ik er voor gekozen om de nacht ervoor al te overnachten in Hotel van der Valk Antwerpen. Net buiten de stad en op 15 minuten rijden van waar de studiedag plaats zou vinden.

De donderdagavond en nacht werd door KNMI code oranje afgegeven vanwege storm Louis. En die Louis liet echt wel van zich horen! 😊

Op zeven hoog in het hotel gierde de wind om het gebouw heen. Heerlijk geluid om daarmee in slaap te vallen.

Samen met m’n vrouw een lang weekendje er van gemaakt dus van vrijdag op zaterdag weer zeven hoog maar nu zonder storm Louis.

In de ochtend ben ik, zoals altijd, vroeg wakker en mijn vrouw naast me nog in diepe slaap, ik lig in bed en hoor het geluid van het verkeer op de ring rond Antwerpen.

Ongelofelijk dat zelfs nu om 5 uur al zoveel verkeer gaande is. Maar dit geluid, een diep laag frequent geluid is bijna even sterk als die storm Louis gisterenavond, sterker nog, de frequentiekarakteristiek zal vrijwel hetzelfde zijn.

Een laag frequente brom. Een stad die nooit slaapt. Altijd dit geluid op de achtergrond. Duidelijk hoorbaar, maar de betekenis die we er aan geven bepaald hoe we op het geluid reageren.

Dit is een cruciaal mechanisme in ons brein, welk zelfs bijna onbewust plaatsheeft.

Daarmee kan informatie over een geluid eveneens bepalen hoe een reactie op dat geluid zal zijn.

Op m’n spreekkamer heb ik een tafel staan die piept en kraakt op moment ik er ook maar even op leun. Voor mij is dit een fantastisch bruikbaar voorbeeld in m’n verhaal ik aan de patiënten vertel, dus dit tafelgeluid heeft zelfs een groot voordeel dat het er is. Dat maakt dat dit specifieke geluid oké is om er gewoon te zijn. Het hoort er gewoon bij. Dus zit ik gedurende de dag te werken, dan valt mij dat geluid helemaal niet op. Net als de oude antieke klok in de woonkamer of het verkeer dus daar buiten op de buitenring Antwerpen.

Maar stel dat de tafel die achter mij staat in de spreekkamer gedurende het gesprek met de patiënt exact hetzelfde krakend en piepend geluid zou gaan geven. Dan zou mijn brein in milliseconden weten dat ik er te ver van af zit om op die tafel te kunnen drukken en dat krakend geluid nu daar achter mij vreemd is. Ik zou me meteen omdraaien om te achterhalen waar het geluid dan wel vandaan komt. En stel dat ik me omdraai en zie dat er die dag een collega meekijkt dat deze net op de tafel drukt en dat dat de reden is van het krakend geluid. Dan is alles weer normaal en het nieuwe geluid mag er gewoon weer zijn.

De label die we koppelen aan het geluid bepaald dus de reactie.

Wordt die label door media sterk negatief gebracht, dan heeft dat dus grote gevolgen. Bijvoorbeeld dat tinnitus duidt op gehoorschade. Of dat laag frequent geluid slecht voor je gezondheid is. Beide overigens overwegend niet waar, maar dat behoeft meer uitleg! Wellicht een volgende keer.

Maar dat dit negatieve label door media en zelfs af en toe nog door collega’s wordt gevoed, daarmee wordt het geluid vanzelfsprekend als een bedreiging gezien die weg moet.

Het is echter niet het geluid maar net die betekenis die dit alles vooral tot een probleem maakt.

Met nog heel veel andere factoren die meespelen in het wel of niet ook nog gevoelig zijn om die prikkels te analyseren en daarmee bewust waar te nemen. Beroepsmuzikanten, geluidstechnici, zullen allen nog meer met geluid bezig zijn en daarmee nog eerder alert zijn op alles wat met geluid te maken heeft.

Nog zo veel onderzoek, maar nog meer ontwikkeling naar hulp bij geluidsklachten is zeker nodig. Van belang is hierin wel om het holistisch te bekijken.

De metafoor van “Het glas” biedt op mijn spreekuur ook altijd wel een nieuw perspectief op de gehoorproblematiek of dat nu tinnitus, hyperacusis, overgevoeligheid voor geluid of Laag Frequent Geluid hinder is.

Meer hierover in het blog:

http://blog.dyonscheijen.nl/2021/03/13/het-glas/

ACT: De Sleutel tot Verandering in de Audiologische Zorg?

Wat een bewonderenswaardige studiedag was dat! “Geef Gehoor aan ACT!” was een hele dag vol inspiratie en inzichten.

Ik had er zelfs twee dagen van kunnen maken.

Het was geweldig om met enthousiaste collega’s te praten over dit boeiende vakgebied, audiologie, maar dan met de focus op ACT.

Ik hoop van harte dat ik genoeg collega’s heb kunnen inspireren om de kennis die ik heb gedeeld toe te passen in hun werk als audioloog, psycholoog of maatschappelijk werker. Ik heb zelfs het vermoeden dat ik binnenkort die kennis in een boek mag teruglezen. Dat is geen probleem, want hoe meer we deze informatie delen, hoe bekender de audiologie wordt bij een breder publiek.

Er is nog zoveel werk te verzetten om verandering in de maatschappij te brengen.

ACT biedt verschillende tools om stigma’s te doorbreken, drempels te verlagen en mensen die audiologische hulp nodig hebben te motiveren om hulp te zoeken.

Het is vaak een uitdagend pad, vooral als er gehoorklachten zijn waar geen operatie of technische oplossing nu mogelijk is biedt ACT mooie nieuwe mogelijkheden, moeilijk dat zeker, maar wel mogelijk.

Ik heb zelf ook veel geleerd, want professor Herman was vanochtend vroeg al bij mijn bed. Hij gaf me een hele lijst met punten waarop ik me de volgende keer kan verbeteren. Dank je wel, Herman, ik neem het allemaal ter harte. Een van jouw tips was om aan het einde van de bijeenkomst de deelnemers te vragen wat ze hebben geleerd en om suggesties te vragen voor verbetering voor de volgende keer.

En wat nog leuker is, ik heb zelf een ervaring gehad die wellicht nog meer duidelijkheid geeft over wat er in ons brein gebeurt met geluid. Het geven van betekenis speelt een cruciale rol bij het ervaren van geluid als hinderlijk.

Mijn verblijf in Hotel van der Valk Antwerpen en de storm Louis van afgelopen donderdagavond spelen daarbij een rol. Een nieuw blog is in de maak.

De kracht die de mens heeft om te maken en te kraken.

Als we als mensheid in hokjes, grenzen, landen, kleuren en vlaggetjes blijven denken, gaan we weer opnieuw verliezen.

Het is van groot belang om vooral te blijven focussen op wat de mens kan!

Doven weer horend maken. Maar ook wonderbaarlijke gebouwen bouwen of de meest indrukwekkende muziek schrijven.

Wetenschap, kunst, architectuur, medische wonderen, de mens kan alles, als die maar wil.

Met de huidige mannen aan het roer van zeer belangrijke posities in de wereld gaan we het niet redden!

Het is duidelijk dat de huidige leiderschapscrisis vraagt om een verschuiving van perspectief. We hebben visionaire leiders nodig die zich laten leiden door empathie, wijsheid en een diepgeworteld begrip van de kracht en potentie van de mensheid. Alleen door samen te werken en onze stemmen te verenigen tegen onrecht en verdeeldheid kunnen we de toekomst vormgeven die we willen zien.

Het is nu meer dan ooit tijd om te spreken, om op te komen voor onze waarden van vrede, gelijkheid en rechtvaardigheid. Als we blijven zwijgen, zal de stilte ons verstikken en zullen we gedoemd zijn om te blijven steken in een cyclus van geweld en conflicten.

Laten we dus onze kracht als mensheid omarmen – niet alleen om te maken en te kraken, maar vooral om te verenigen en te transformeren. Onze stemmen kunnen de wereld veranderen, maar alleen als we ervoor kiezen om ze te gebruiken.

Als we die stem van deze heersers laten groeien en geen tegengeluid geven verliezen we sowieso.

Het is nu de tijd om te laten horen dat oorlogen en geweld anno 2024 niet meer kunnen in welke vorm ook.

Een groot deel van de mensheid heeft nu nog de kracht om vrijuit te mogen spreken, hoe langer we nu echter zwijgen zal straks de stilte er voor altijd zijn.

RIP Aleksej Anatoljevitsj Navalny (1976 – 2024)

De Kracht zit in de Mens zelf; tinnitus een oplosbaar probleem

Met een brok in mijn keel en tranen die ik ternauwernood kan bedwingen, zit ik gekluisterd aan het ontroerende verhaal dat één van de tinnituspatiënten tijdens het tinnitusspreekuur met me deelt.

Elk woord raakt me diep, omdat ik precies weet hoe het zit. De impact op het leven van de langzame achteruitgang in het gehoor, de spiraal van verkeerde verkregen informatie op internet die nu enkel angst en valse hoop heeft gezaaid en het emotionele glas dat overloopt van pijn en verdriet. Maar te midden van al deze duisternis, grijp ik naar het sprankje hoop dat er nog rest.

Stap voor stap tast ik in het duister, op zoek naar de juiste knoppen om die eindeloze vicieuze cirkels van ellende te doorbreken.

De dankbaarheid die in mij opwelt, maakt me bijna sprakeloos. Het besef dat het inzicht bij patiënt langzaam is gekomen dat er mogelijkheden zijn voor verandering, vervult me met een warm gevoel van binnen. Het vertrouwen dat patiënt in ons stelt, voelt als een kostbaar geschenk dat ik koester en zorgvuldig bewaak.

Vanaf het moment dat de patiënt de drempel van het audiologisch centrum overstapte, voelde patiënt zich welkom geheten, zo geeft patient mij dit terug. De warme glimlach aan de balie voelt meteen vertrouwd, de geruststellende hand van de audiologie-assistent, en het verhelderende gesprek dat volgde, vormen samen een baken van hoop in een zee van wanhoop.

Hier getuige van mogen zijn, om een verschil te maken in het leven van deze patiënten die vaak op de rand van de afgrond balanceren, vervult me met een diepe voldoening. Het is een voorrecht om een lichtpuntje te mogen zijn in iemands donkerste dagen.

Ik kan het geluid (de tinnitus) niet zomaar laten verdwijnen, maar ik kan wel een kompas zijn in deze ingewikkelde reis die er te maken is. Met mijn eenvoudige woorden en heldere voorbeelden probeer ik inzicht te verschaffen in de complexiteit van ons gehoor en ons brein.

Hoeveel kracht er zit in de verandering die dat gesprek al geeft. Cognitieve gedragstherapie die als een rode draad door ons programma loopt. De kracht zit in de mens zelf!

Wat een wonderlijk vak toch is de audiologie. Het is een roeping, een passie, een missie om anderen te helpen en bij te staan op hun weg naar herstel en welzijn.

Horen is meer dan enkel de oren! Gelukkig maar!

Toekomstgerichte Pitch: Preventie van Gehoorklachten en Tinnitus onder Jongeren tijdens Carnaval

In de week van het oorsuizen en met de start van de carnavalsweek voor de deur is het meer dan ooit belangrijk om vooruit te kijken naar een toekomst waarin gehoorklachten ten gevolge van luide muziek, waaronder tinnitusklachten, tot het verleden behoren.

Als audiologen moeten we ons richten op preventieve maatregelen om gehoorklachten en de daaruit voortvloeiende problemen zoals tinnituslast bij jongeren te verminderen, vooral tijdens festiviteiten zoals carnaval.

Tijdens carnaval worden jongeren vaak onbewust blootgesteld aan extreem hoge geluidsniveaus, van luide muziek op feesten tot het geluid van vuurwerk en knalapparaten. Het is van cruciaal belang dat we jongeren bewust maken van de risico’s van dergelijke geluidsexposure en hen leren hoe we klachten kunnen voorkomen.

Dit betekent niet alleen het dragen van oordoppen tijdens feesten, maar ook het vermijden van langdurige blootstelling aan luide geluiden en het nemen van pauzes om het gehoor te laten rusten. Door jongeren op jonge leeftijd te leren hoe ze hun gehoor kunnen beschermen, kunnen we voorkomen dat ze op latere leeftijd te maken krijgen met gehoorklachten.

Tegelijkertijd is het belangrijk om te benadrukken dat, zelfs tijdens carnaval, waar geluid en feest centraal staan, er nog steeds manieren zijn om verantwoordelijk om te gaan met het gehoor. Door samen te werken met organisatoren van carnavalsevenementen en het promoten van bewustwordingscampagnes, kunnen we jongeren helpen om veilig te feesten zonder het risico op gehoorklachten.

Laten we samenwerken om een toekomst te creëren waarin jongeren kunnen genieten van festiviteiten zoals carnaval zonder de angst voor gehoorschade en tinnitusklachten. Door preventie en bewustwording kunnen we een positieve verandering teweegbrengen en de gezondheid van de komende generaties beschermen.

In de week van het oorsuizen en met de start van de carnavalsweek voor de deur kijken we vooruit naar een toekomst waarin jongeren veilig kunnen feesten zonder hun gehoor in gevaar te brengen. Laten we samenwerken om gehoorklachten en tinnitus te voorkomen en een gezonde en gelukkige toekomst te garanderen.

Balanceren op de Top: Een Kunstenaar in het Diepste Dal en de Zoektocht naar Kracht

Het diepste dal, zo lijkt het wel.

Een kijkje achter de schermen.

Van zaterdag op zondag midden in de nacht lig ik wakker. Te woelen in bed.

Te zoeken naar oplossingen. Professor Herman die gaat te keer als een malle tegen me. Als goeie vriend is die op hoog niveau aan het meedenken, met alle goede bedoelingen, maar hij vraagt continu aandacht. En houdt niet op.

De carrière als kunstenaar kent in de media en met de huidige expositie op toplokatie Museum Valkenburg haar meest prestigieuze moment in de gehele carrière. Een krantenartikel wat geen grotere PR kan zijn en een tentoonstelling die precies als bedacht vorm heeft gekregen.

Tegelijkertijd het nieuws ontvangen dat ik de sportzaal moet verlaten waar ik de afgelopen drie jaar, 1 maart 2021 mocht ik er in, mijn beste tijd in m’n kunstenaarsbestaan heb gehad.

Als een vis in het water! Maar echt, grap is, als sterrenbeeld ben ik vissen, maar in deze heb ik me als een vis lijkt wel aangepast in al die jaren met het maken van mijn kunst aan de ruimte die ik had. Die ruimte had ik schijnbaar nodig om in creativiteit te kunnen groeien, letterlijk en figuurlijk!

Als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat deze grote ruimte er zo maar was. Maar niet dus.

Nu, nu ik de sportzaal afgelopen dagen met m’n ouders en echtgenote heb moeten leegruimen, nu pas voel ik de pijn bij dit verlies.

Ik heb nog geen foto’s of video gemaakt, moe ook nog, van een herstel van een flinke griep afgelopen dagen. Dus het gaat ook allemaal maar net.

Normaal heb ik de tijd en ruimte om al dat waar m’n passie ligt op te pakken, maar het nu net te veel allemaal is.

Dus sorry, Olav Wagenaar, jouw bericht over kosten tinnituszorg en dat bestaande behandelingen onvoldoende zouden zijn, kwam op een wel heel slecht moment, mijn reactie was dan daarom ook niet mals te noemen. Wellicht goed deze achtergrond te weten.

Maar terug naar Herman, want die zoekt nog steeds naar oplossingen.

Als kunstenaar met doel levensgrote kunstwerken op akoestisch absorberende doeken, is een fabriekshal, sporthal, loods dus broodnodig. Maar waar ga ik deze grote ruimte aan eenzelfde financiële huurvoorwaarden vinden als die ik bij Adhoc afgelopen jaren heb gehad?

Want hoe ik als ondernemer en kunstenaar ook zoek naar de middelen om deze onderneming financieel gezond te houden, ik zit met alles net in zo’n niche te werken, het is nog allemaal geen vetpot die zo groot is, dat ik “even” een eigen loods of fabriekshal kan kopen. Daar ben ik nog verre van af.

En zo loopt Herman dus de hele tijd, zelfs nu tot late uurtjes in de nacht mee te zoeken naar mogelijkheden.

En hij komt met een wel hele goeie tip; Maak gebruik van je talenten. Blijf focussen op dat wat jouw energie geeft. Het menselijke contact. De kracht in de mens. Het onmogelijke mogelijk maken. Inspireren en motiveren. Jouw skills om diep daar binnen dat vuurtje te raken om vervolgens een grote vlam te laten zijn.

Wauw, dank je Herman! Voor die complimenten. Je hebt helemaal gelijk, ken zelf niemand anders die dat zo goed kan als mij!

Weet dat deze laatste gedachte er één is uit onze tinnitusbehandelingen. Daarin gaat het in het thema balans over toelaten van complimenten. Eigen regie voeren en de kracht vinden in dat waar je goed in bent. Maar ook, compliment niet wegwuiven met “ach dat doet toch iedereen” of “dat is toch heel normaal dat ik dat doe”. Nee, dat het vreemd is als je zegt “Dank, goed dat jij dat ziet dat ik dat super heb gedaan, dank je, sterker nog ik zeg je, niemand anders kan dat beter dan ik”.

ACT en “het balans thema” van onze tinitusbehandeling geeft mij nu de juiste handvatten om dit op te pakken.

Vandaar dit blog, waarin ik laat zien hoe moeilijk het is om door te gaan. Te blijven ondernemen. Zelfs op moment ik de top lijkt te bereiken, komt er verkeer van rechts die me even helemaal naar beneden haalt.

Afgelopen dagen waren hel. Althans niet hel hel, maar als in knokken om door te gaan.

De hele sporthal leeg halen, twee keer de op één na grootste huurbus volgeladen verhuisd. Alles staat nu nog in dozen op de nieuwe plek, die nog mijn plek moet worden. Ergens de komende weken.

De sporthal is leeg, komende dagen nog een moment gaan vinden even echt voor de laatste keer daar te zijn. Afscheid te nemen.

M’n ouders die afgelopen jaren al die ontwikkelingen met hun neus letterlijk erbovenop mee hebben gemaakt, maar drie jaar zijn, op moment je rond de tachtig bent, jaren waarin veranderingen in het leven steeds sneller gaan.

Ook bij hun zie ik dat ze meeleven met dat wat ik voel, mezelf groot probeer te houden, de rots in de branding wil zijn net nu zij mij steeds meer nodig gaan hebben.

Maar m’n glas zit nu, met verkeer van rechts, zoals die collega maatschappelijk werk in “het balans thema” zegt, goed vol.

Practice what you preach. Genoeg handvatten waar ik in deze storm grip op probeer te krijgen en grip op kan hebben.

Met daarbij niet de focus op direct oplossingen, maar waar vind je kracht?

Structurele hulp of sociale hulp uit je netwerk. En laat ik genoeg middelen nu hebben om dat balletje gewoon eens op te gooien. Een blog waarin ik de struggle die er ligt en waar Herman me mee wakker houdt hier te delen.

Ter lering en vermaak. Waar in vermaak altijd ook wel weer de lering ligt.

“Gooi het in de groep en kijk maar eens wat er uit komt.” Roept die. Dank je Herman. Goed gedaan, gaan we nu samen toch proberen wat te slapen?