Een Vader’s Kracht: Van Duisternis naar Licht in Tijden van Tragedie

Humberto Tan gisterenavond. Een jonge vader vertelt daar het aangrijpende verhaal over zijn vermoorde zoon van 20 jaar, Sanda Dia.

https://www.rtl.nl/humberto/video/74b013fa-94a9-47ec-b45b-2e2e917d8d9e/vader-sanda-dia-ze-hebben-mijn-zoon-afgemaakt

Het verhaal van de misgelopen ontgroening in België.

Een mensonterende en zelfs dodelijke ontgroening die vol afschuw zit. Jonge kerels die ver over grenzen gaan van wat tot menszijn behoort.

Alles komt hier in deze casus samen: de ongelijkheid in deze maatschappij, klasssenjustitie, discriminatie, minderheid zijn, pesten, buitenlander voelen en geen buitenlander meer zijn, verdriet, boosheid, onmacht.

Onmacht!

Want dat is wat ik voel, weer opnieuw! Want Rafah gaat er ook aan! De wereld staat op haar kop!

Onschuldige kinderen, jonge baby’s, maar ook jonge mannen met een bak aan ambitie van dromen en eigenlijk nog een heel leven voor zich, worden vermoord.

Het zal je kind maar wezen!

Onmacht!

Ik ga naar bed, met een heel rot gevoel.

Midden in de nacht word ik wakker. En de juiste woorden en inzichten komen tot me, die me kracht en weer licht geven in deze duisternis.

Want die vader, Ousmana Dia, daar op de stoel bij Humberto laat het mij zien! In al die ellende, in al dat donker gevoel en verderf laat hij de boodschap zien die in al dit slechte verborgen ligt.

Enkel het licht kan het donker overtreffen! Die woorden werden al ooit uitgesproken door Martin Luther King.

En nu weer opnieuw laat deze vader zien hoe we dit alles kunnen overwinnen!

Laat het licht sterker zijn dan het donker!

Focus op het licht, de positiviteit en win zo van het donker.

Ousmame heeft het vertrouwen dat er meer goede mensen zijn dan kwade mensen, dat intense vertrouwen deel ik met hem!

Maar als we enkel gehoor en ruimte geven aan die kwade mensen dan laten we het donker winnen.

Nog nooit was het zo belangrijk om jouw licht te laten schijnen! Vind dat positieve in jou en laat het zien! Laat jouw stem horen door goed te doen!

Don’t ask yourself what the world needs. Ask yourself what makes you come alive and then go and do that. Because what the world needs is people who have come alive.

⁃ Dr. Howard Thurman

Deze vader daar met z’n tranen in de ogen, vijf jaar na de dood van zijn zoon heeft hij de kracht gevonden om uit de donkerste dagen te komen van zijn leven. Een boek heeft hij geschreven in de hoop het kwade van zich af te schrijven en het licht er te laten zijn. Dat boek houdt hij stevig in zijn hand.

Hij heeft alle recht om kwaad te zijn, haat te hebben naar al die anderen mensen! Zelfs haat te hebben naar de wereld! Want wie hem het meeste hebben laten vallen zijn al die ouders van die jonge kinderen, die deze intens slechte daden nog proberen goed te praten, nog erger het juridische systeem niet de straf geeft die die gasten verdienen. Onmacht en ongeloof zou mij om de horen vliegen mocht mij zoiets overkomen zijn.

Maar integendeel, deze held geeft een van de studenten die zijn zoon vermoord hebben en later een keer zo maar ontmoet bij het graf van zijn zoon een dikke knuffel.

Het verdriet en de verslagenheid is van zijn gezicht af te lezen. Maar zijn lach, waar ook de zoon zo geliefd om was, die is gelukkig nog te zien.

Het donker kun je overwinnen door het licht te zien. Zelfs al is het donker het donkerste wat er is.

Dus beste mensen! Beste mensen! Laat je zien en horen! Focus op wat de mens mens maakt! Er voor een ander zijn!

Haat en wraak nemen zal niet de oplossing zijn.

Darkness cannot drive out darkness; only light can do that. Hate cannot drive out hate; only love can do that.

⁃ Martin Luther King Jr.

Vergeven en doorgaan. Wel straffen zij die over grenzen gaan, terechtwijzen! Laat het recht spreken!

Max Richter – All Human Beings (Official Music Video by Yulia Mahr)YouTube · MaxRichterVEVO25 jun 2020

Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.

– Leo Tolstoy

Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.

– Nelson Mandela

The world as we have created it is a process of our thinking. It cannot be changed without changing our thinking.

– Albert Einstein

Never believe that a few caring people can’t change the world. For, indeed, that’s all who ever have.

– Margaret Mead

It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change.

– Charles Darwin

Change before you have to.

– Jack Welch

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn’t serve the world. There’s nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do.

⁃ Marianna Williamson

Het Belang van Gehoor en Wetenschap: Een Gesprek bij de Koffie

Jeffrey vraagt: “Wil je een kopje koffie? Je bent al meer dan een uur onderweg!”

Vanmorgen om 6:00 uur vertrok ik van huis met het kunstwerk dat ik gedoneerd heb aan het event van Stichting Oorfonds Nederland. Zondag 3 maart is World Hearing Day, waarbij Stichting Oorfonds een groot event heeft georganiseerd om aandacht te vragen voor wetenschappelijk onderzoek op het gebied van gehoor.

Jeffrey biedt me een kopje koffie aan en we raken in gesprek over gehoor, de Stichting Oorfonds, het event van morgen en de aandacht in de media met betrekking tot gehoor.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, is dat zeker niet!

Het feit dat wij op deze ochtend dit bijzonder fijne gesprek kunnen hebben, maakt dat we elkaar kunnen horen.

Ik probeer al een tijd kunst en wetenschap te gebruiken om aandacht te vragen voor alles wat met gehoor te maken heeft. Uiteraard is een technische oplossing de meest voor de hand liggende en zal er nog heel wat onderzoek en innovatie nodig zijn om mensen die met een gehoorprobleem kampen met de meest geavanceerde techniek te kunnen helpen. Maar tot die tijd zullen we ook aandacht moeten hebben voor de psychosociale aspecten binnen gehoor.

De audiologie, de wetenschap die zich bezighoudt met alles wat met gehoor te maken heeft, zal de komende jaren nog meer aandacht moeten krijgen, zeker met alle crisis situaties die nog op ons afkomen: klimaatverandering, groeiende wereldbevolking en oorlogen die steeds dichterbij komen.

Op hoog niveau gevoerde gesprekken zijn van groot belang. En we weten allemaal dat het risico op gehoorverlies groter wordt naarmate we ouder worden. Leeftijd gerelateerd gehoorverlies is bijna vanzelfsprekend. Dus met wereldleiders zeventig plus kunnen we ervan uitgaan dat belangrijke details in gesprekken wellicht net verkeerd gehoord worden, met grote gevolgen van dien.

Maar ook in onze maatschappij, waar mensen steeds langer moeten doorwerken en te maken hebben met complexe luistersituaties, zoals vergaderruimtes in slecht akoestische ruimtes, grote moderne kantoortuinen waarin omgevingsgeluiden zeer hinderlijk zijn, kost luisterinspanning heel veel energie.

Ik zie steeds meer mensen die tegen hun pensioen aantikken en ten gevolge van gehoorverlies moeite hebben om er nog bij te horen, met alle gevolgen van dien.

Het gesprek dat ik met Jeffrey had, heeft me aan het denken gezet. Het zal nog belangrijker zijn om mogelijkheden te vinden om gehoor en wetenschap op dit gebied bij een groter publiek bekendheid te geven.

We zullen mensen nodig hebben die geïnspireerd worden om het vak audiologie te kiezen, zowel in de techniek als in het psychosociale aspect. Maar er zal ook geld nodig zijn voor wetenschappelijk onderzoek op dit gebied. Daarmee hoop ik dat kunst en wetenschap elkaar versterken en dat een event zoals morgen, georganiseerd door Stichting Oorfonds, een groot succes mag gaan zijn. Ik zal zelf niet aanwezig zijn vanwege mijn expositie in het museum in Valkenburg, maar ik zal Jeffrey, René en iedereen die hieraan meewerkt ten volste ondersteunen om dit tot een groot succes te maken. Succes mensen!😊

The Glass metaphor

Everyone actually has their own glass; for some, it’s filled to the brim and even overflowing, while for others, the glass is nicely balanced.

First and foremost, it’s important to note that the glass is part of a much larger story, and as a metaphor in conversations during consultations. So, this is a brief explanation to give you an idea of how to interpret the glass.

I want to explicitly mention that issues cannot be resolved with this glass, but it does provide a direction of where we want to go. The glass can offer new insights into possibilities to work on.

Because it’s essential to be aware that we always want to address things that bother us. We naturally seek solutions to them. However, sometimes the solution isn’t readily available, and trying to control it may be the wrong approach.

And here is where my passion comes into play, the core reason why I find this field, audiology, so fascinating: my passion for humanity. The genuine interest in people, with a particular focus on our brains.

We humans are such fascinating beings, especially our brains, which are truly remarkable.

I realize now that it’s my brain saying this to me 😊, but that’s beside the point.

“I used to think the human brain was the most wonderful organ in my body. Then I realized who was telling me this!”

Emo Philips

We go through life, and along that path come all sorts of things: setbacks, limitations, struggles to overcome.

Each of us has our own glass, Das Glas der Lebensakzeptanz, as I learned in a German tinnitus clinic.

That glass is a measure of the maximum amount of stress, tension, but also energy drains we can handle in our daily lives. Everything that takes energy amid all the events and experiences we encounter and carry with us in our lives.

Events that have an impact on who we are. Things that drain our energy. Thoughts that occupy our minds.

No one has an empty glass, or else you wouldn’t be living. There are always things that don’t go as planned or things we dread. Things that keep us up at night. It can become too much at times, everything piles up. The glass overflows. It’s usually a period where nothing seems to work, where everything comes together. It’s too much.

It’s precisely then that the entire system becomes sensitive, unable to handle that one extra thing. The last drop, so to speak, that makes the glass overflow.

Often, with tinnitus, that sound becomes the one thing that really can’t be tolerated anymore. But for someone else, it might be stomachaches or headaches. A bodily signal indicating it’s all too much.

Or another mechanism could be at play: the glass has been full for a long time, and now, finally, there’s peace, but just then, that one thing happens, something over which there’s no immediate control. That tinnitus, that headache, that stomachache that had been absent for so long and now makes itself heard again.

We’ll do everything to regain (or maintain) control over it. All the attention is naturally focused on that. It’s like that loose piece of skin on your finger that has to be removed no matter what. Or the dripping faucet that keeps irritating you and needs to be fixed.

But the faucet won’t stop dripping, and when you pull off that piece of skin, it hurts intensely because it was a bit too much.

What we see here is that all attention goes to the stimulus we perceive. Conscious perception. Hence, it’s not surprising that we immediately want to address that stimulus, the one that captures all our attention.

However, as the glass reveals, there’s much more underneath. This makes it more complex on one hand, but on the other hand, it offers more opportunities to work on.

And here’s where audiology comes in as an exceptionally beautiful field. Audiology is multidisciplinary: hearing, how we hear, what we do with sounds, but also how we stand in life, what’s expected of our auditory system. Social contacts, work, our own thoughts, that life balance. All these facets play a role. Audiology, psychology, social work, physiotherapy, art therapy, even the initial contacts with the secretariat colleagues are essential.

Teamwork.

And how wonderful that this glass provides insight into all this. When we look down into the glass, at those elements that drain our energy, are there things that can be addressed more easily? Problems where help can be sought?

And at the top of the glass, the space that provides peace, the energy boosters. The things that make you happy, your passions, the things that recharge your batteries. Are there more or different possibilities there? Have we neglected the things that bring us joy?

And know that there are live events that are so powerful; they stay in that glass forever. That’s where I put stones in the glass. As we grow older, more stones end up in that glass. The traffic from the right, as me of my colleague always calls it. Events that everyone knows will keep you occupied, for which you won’t immediately find a solution. The death of a loved one, losing a job, moving, a car accident, illness; we all know how to fill in these blanks. You can’t remove those stones anymore. Even then, the glass provides insight into how things can be different. Those stones remain stones; you carry them with you, but the glass can become larger so that more can fit in. Enlarging it can be done by focusing on the things that give you energy, that make you happy. By making space at the top of the glass despite those stones. A bigger glass.

And the beauty is that when the balance between energy drainers and energy boosters improves, that thing which initially demanded all the attention and for which we sought a solution, now allows space for that stimulus to just be there. The capacity to bear that stimulus increases.

It still takes energy, but it can be accommodated.

Finding that balance isn’t meant to exert control over the stimulus. That would be too easy and would once again misplace the focus. Indirectly, it would be another form of control. A wrong expectation.

Of course, it would be a loss if easier solutions to address that stimulus directly weren’t considered. That’s why the first step with comprehensive diagnostics is always necessary. That’s why a GP or specialist should always be consulted first. This is an essential step for any complaint.

But in practice, I see that when I draw the glass, many people have already undergone diagnostics in many places. They see for themselves that there are no longer any possibilities there, and now, through the glass, there’s insight into many new opportunities. Opportunities that can even make life more valuable again.

And this applies to many complaints, complaints for which medically speaking, there seem to be no more solutions. Various doctors keep saying there’s nothing more they can do. That’s when you have to find that other path.

Someone has to be able to find that path. And how wonderful that ACT can provide even more tools to find those valuable opportunities and then work together to seize them.

I had to use ACT myself when my own glass was overflowing. Aline Kruit (author, ACT coach, and trainer) gave me my first introduction to it a long time ago, and later, Frans Kemps (coach and trainer) revisited it during career counseling. It wasn’t until then that things clicked, and I was struck by the 6 pillars within the ACT model. And so, I recently started an ACT training for professionals with Tim Batink, ACT in ACTie. Every time, I discover new metaphors and exercises. They just come up unexpectedly. But it’s precisely these beautiful metaphors that make everything so enjoyable. Not only for me now as an ACT coach but also for the clients and colleagues within ACT.

I see the process I go through with clients within ACT as a personal journey, during which the client gains new experiences and looks more consciously at what’s there. Just like visiting a city, you can try to find your way around yourself, but if you take a guide with you, you’ll discover much more, you’ll find the places that are valuable more quickly.

How wonderful it is to be that guide. To share those valuable experiences. Peaks and valleys. Where those valleys are the moments to learn from. Those who climb mountains to later enjoy the beautiful view from the top. They look back on the path they’ve traveled.

And then, together at the top, to raise a glass to success, is a beautiful conclusion to a journey we’ve taken together.

A toast to Das Glas der Lebensakzeptanz.

Echo’s van Betekenis: Kunst, Gehoor en Verhalen

Kunstliefhebbers van over de hele wereld die de komende weken Limburg bezoeken omwille van kunst en om elkaar te ontmoeten.

In deze periode waar ook nog de tentoonstelling “Horen, zien en voelen!” in het Museum Valkenburg lopende is, groeit de kans om door het grote publiek “ontdekt” te worden nog meer dan ooit tevoren, vooral met evenementen zoals TEFAF en KiV2024 welke beide de volgende week van start gaan. TEFAF de prestigieuze internationale kunstbeurs in Maastricht en Kunst in Valkenburg de prachtige sfeervolle kunstbeurs op Chateau Sint Gerlach.

Mijn hoop is om met kunst én kennis van de audiologie een krachtig statement te kunnen maken, vooral binnen zo’n moment waarop gerenommeerde kunstevenementen in de regio plaats hebben.

Het is mijn doel om bewustwording te creëren rondom het belang van gehoor, een boodschap die nog krachtiger wordt wanneer dit gedeeld kan worden op zo’n wereldwijd platform kunst waar net het gehoor zo essentieel is.

Het vermogen om te horen is van onschatbare waarde voor ons als mens en daar zijn zich maar weinig mensen bewust van.

Het gaat niet alleen om het fysieke aspect van horen, maar ook om emotionele verbondenheid en inclusie.

Het bieden van een luisterend oor en het gevoel van erbij te horen zijn essentiële menselijke kernwaarden.

Ik wil dat mijn kunstprojecten mensen laat “horen, zien en voelen” hoe belangrijk gehoor is, vooral in de context van zo’n kunstevenementen zoals de TEFAF en KiV waar dat menselijke aspect in meerdere vormen centraal staat.

Het gaat om meer dan alleen onze oren; het gaat om een diepgaande ervaring van verbinding en begrip. Verwonderingen en ervaringen kunnen delen.

Bovendien geloof ik sterk dat kunst net nog meer waarde krijgt wanneer het verhaal erachter wordt verteld.

Het is de kracht van het delen van verhalen die kunst tot leven brengt en betekenis geeft.

En hier speelt het vermogen om elkaar te horen een belangrijke rol, want alleen door naar elkaar te luisteren kunnen we de verhalen achter de kunst ontdekken en waarderen.

“Horen is meer dan enkel de oren!”

Heel veel kijk- én luisterplezier mocht u een bezoek brengen aan één van de beurzen.

De Ring Rond Antwerpen, de Stille Kracht van Geluid: Een Verhaal van Perceptie en Betekenis

Afgelopen vrijdag studiedag “Geef Gehoor aan ACT!” mogen geven aan collegae uit het vakgebied; de audiologie. Dit in samenwerking met Laure Jacquemin en Nancy Van Looveren, universiteit Antwerpen en Hoorcentrum Hoorzorg Van Looveren.

Omwille van relaxt in de ochtend aanrijden had ik er voor gekozen om de nacht ervoor al te overnachten in Hotel van der Valk Antwerpen. Net buiten de stad en op 15 minuten rijden van waar de studiedag plaats zou vinden.

De donderdagavond en nacht werd door KNMI code oranje afgegeven vanwege storm Louis. En die Louis liet echt wel van zich horen! 😊

Op zeven hoog in het hotel gierde de wind om het gebouw heen. Heerlijk geluid om daarmee in slaap te vallen.

Samen met m’n vrouw een lang weekendje er van gemaakt dus van vrijdag op zaterdag weer zeven hoog maar nu zonder storm Louis.

In de ochtend ben ik, zoals altijd, vroeg wakker en mijn vrouw naast me nog in diepe slaap, ik lig in bed en hoor het geluid van het verkeer op de ring rond Antwerpen.

Ongelofelijk dat zelfs nu om 5 uur al zoveel verkeer gaande is. Maar dit geluid, een diep laag frequent geluid is bijna even sterk als die storm Louis gisterenavond, sterker nog, de frequentiekarakteristiek zal vrijwel hetzelfde zijn.

Een laag frequente brom. Een stad die nooit slaapt. Altijd dit geluid op de achtergrond. Duidelijk hoorbaar, maar de betekenis die we er aan geven bepaald hoe we op het geluid reageren.

Dit is een cruciaal mechanisme in ons brein, welk zelfs bijna onbewust plaatsheeft.

Daarmee kan informatie over een geluid eveneens bepalen hoe een reactie op dat geluid zal zijn.

Op m’n spreekkamer heb ik een tafel staan die piept en kraakt op moment ik er ook maar even op leun. Voor mij is dit een fantastisch bruikbaar voorbeeld in m’n verhaal ik aan de patiënten vertel, dus dit tafelgeluid heeft zelfs een groot voordeel dat het er is. Dat maakt dat dit specifieke geluid oké is om er gewoon te zijn. Het hoort er gewoon bij. Dus zit ik gedurende de dag te werken, dan valt mij dat geluid helemaal niet op. Net als de oude antieke klok in de woonkamer of het verkeer dus daar buiten op de buitenring Antwerpen.

Maar stel dat de tafel die achter mij staat in de spreekkamer gedurende het gesprek met de patiënt exact hetzelfde krakend en piepend geluid zou gaan geven. Dan zou mijn brein in milliseconden weten dat ik er te ver van af zit om op die tafel te kunnen drukken en dat krakend geluid nu daar achter mij vreemd is. Ik zou me meteen omdraaien om te achterhalen waar het geluid dan wel vandaan komt. En stel dat ik me omdraai en zie dat er die dag een collega meekijkt dat deze net op de tafel drukt en dat dat de reden is van het krakend geluid. Dan is alles weer normaal en het nieuwe geluid mag er gewoon weer zijn.

De label die we koppelen aan het geluid bepaald dus de reactie.

Wordt die label door media sterk negatief gebracht, dan heeft dat dus grote gevolgen. Bijvoorbeeld dat tinnitus duidt op gehoorschade. Of dat laag frequent geluid slecht voor je gezondheid is. Beide overigens overwegend niet waar, maar dat behoeft meer uitleg! Wellicht een volgende keer.

Maar dat dit negatieve label door media en zelfs af en toe nog door collega’s wordt gevoed, daarmee wordt het geluid vanzelfsprekend als een bedreiging gezien die weg moet.

Het is echter niet het geluid maar net die betekenis die dit alles vooral tot een probleem maakt.

Met nog heel veel andere factoren die meespelen in het wel of niet ook nog gevoelig zijn om die prikkels te analyseren en daarmee bewust waar te nemen. Beroepsmuzikanten, geluidstechnici, zullen allen nog meer met geluid bezig zijn en daarmee nog eerder alert zijn op alles wat met geluid te maken heeft.

Nog zo veel onderzoek, maar nog meer ontwikkeling naar hulp bij geluidsklachten is zeker nodig. Van belang is hierin wel om het holistisch te bekijken.

De metafoor van “Het glas” biedt op mijn spreekuur ook altijd wel een nieuw perspectief op de gehoorproblematiek of dat nu tinnitus, hyperacusis, overgevoeligheid voor geluid of Laag Frequent Geluid hinder is.

Meer hierover in het blog:

http://blog.dyonscheijen.nl/2021/03/13/het-glas/

ACT: De Sleutel tot Verandering in de Audiologische Zorg?

Wat een bewonderenswaardige studiedag was dat! “Geef Gehoor aan ACT!” was een hele dag vol inspiratie en inzichten.

Ik had er zelfs twee dagen van kunnen maken.

Het was geweldig om met enthousiaste collega’s te praten over dit boeiende vakgebied, audiologie, maar dan met de focus op ACT.

Ik hoop van harte dat ik genoeg collega’s heb kunnen inspireren om de kennis die ik heb gedeeld toe te passen in hun werk als audioloog, psycholoog of maatschappelijk werker. Ik heb zelfs het vermoeden dat ik binnenkort die kennis in een boek mag teruglezen. Dat is geen probleem, want hoe meer we deze informatie delen, hoe bekender de audiologie wordt bij een breder publiek.

Er is nog zoveel werk te verzetten om verandering in de maatschappij te brengen.

ACT biedt verschillende tools om stigma’s te doorbreken, drempels te verlagen en mensen die audiologische hulp nodig hebben te motiveren om hulp te zoeken.

Het is vaak een uitdagend pad, vooral als er gehoorklachten zijn waar geen operatie of technische oplossing nu mogelijk is biedt ACT mooie nieuwe mogelijkheden, moeilijk dat zeker, maar wel mogelijk.

Ik heb zelf ook veel geleerd, want professor Herman was vanochtend vroeg al bij mijn bed. Hij gaf me een hele lijst met punten waarop ik me de volgende keer kan verbeteren. Dank je wel, Herman, ik neem het allemaal ter harte. Een van jouw tips was om aan het einde van de bijeenkomst de deelnemers te vragen wat ze hebben geleerd en om suggesties te vragen voor verbetering voor de volgende keer.

En wat nog leuker is, ik heb zelf een ervaring gehad die wellicht nog meer duidelijkheid geeft over wat er in ons brein gebeurt met geluid. Het geven van betekenis speelt een cruciale rol bij het ervaren van geluid als hinderlijk.

Mijn verblijf in Hotel van der Valk Antwerpen en de storm Louis van afgelopen donderdagavond spelen daarbij een rol. Een nieuw blog is in de maak.

De kracht die de mens heeft om te maken en te kraken.

Als we als mensheid in hokjes, grenzen, landen, kleuren en vlaggetjes blijven denken, gaan we weer opnieuw verliezen.

Het is van groot belang om vooral te blijven focussen op wat de mens kan!

Doven weer horend maken. Maar ook wonderbaarlijke gebouwen bouwen of de meest indrukwekkende muziek schrijven.

Wetenschap, kunst, architectuur, medische wonderen, de mens kan alles, als die maar wil.

Met de huidige mannen aan het roer van zeer belangrijke posities in de wereld gaan we het niet redden!

Het is duidelijk dat de huidige leiderschapscrisis vraagt om een verschuiving van perspectief. We hebben visionaire leiders nodig die zich laten leiden door empathie, wijsheid en een diepgeworteld begrip van de kracht en potentie van de mensheid. Alleen door samen te werken en onze stemmen te verenigen tegen onrecht en verdeeldheid kunnen we de toekomst vormgeven die we willen zien.

Het is nu meer dan ooit tijd om te spreken, om op te komen voor onze waarden van vrede, gelijkheid en rechtvaardigheid. Als we blijven zwijgen, zal de stilte ons verstikken en zullen we gedoemd zijn om te blijven steken in een cyclus van geweld en conflicten.

Laten we dus onze kracht als mensheid omarmen – niet alleen om te maken en te kraken, maar vooral om te verenigen en te transformeren. Onze stemmen kunnen de wereld veranderen, maar alleen als we ervoor kiezen om ze te gebruiken.

Als we die stem van deze heersers laten groeien en geen tegengeluid geven verliezen we sowieso.

Het is nu de tijd om te laten horen dat oorlogen en geweld anno 2024 niet meer kunnen in welke vorm ook.

Een groot deel van de mensheid heeft nu nog de kracht om vrijuit te mogen spreken, hoe langer we nu echter zwijgen zal straks de stilte er voor altijd zijn.

RIP Aleksej Anatoljevitsj Navalny (1976 – 2024)

De Kracht zit in de Mens zelf; tinnitus een oplosbaar probleem

Met een brok in mijn keel en tranen die ik ternauwernood kan bedwingen, zit ik gekluisterd aan het ontroerende verhaal dat één van de tinnituspatiënten tijdens het tinnitusspreekuur met me deelt.

Elk woord raakt me diep, omdat ik precies weet hoe het zit. De impact op het leven van de langzame achteruitgang in het gehoor, de spiraal van verkeerde verkregen informatie op internet die nu enkel angst en valse hoop heeft gezaaid en het emotionele glas dat overloopt van pijn en verdriet. Maar te midden van al deze duisternis, grijp ik naar het sprankje hoop dat er nog rest.

Stap voor stap tast ik in het duister, op zoek naar de juiste knoppen om die eindeloze vicieuze cirkels van ellende te doorbreken.

De dankbaarheid die in mij opwelt, maakt me bijna sprakeloos. Het besef dat het inzicht bij patiënt langzaam is gekomen dat er mogelijkheden zijn voor verandering, vervult me met een warm gevoel van binnen. Het vertrouwen dat patiënt in ons stelt, voelt als een kostbaar geschenk dat ik koester en zorgvuldig bewaak.

Vanaf het moment dat de patiënt de drempel van het audiologisch centrum overstapte, voelde patiënt zich welkom geheten, zo geeft patient mij dit terug. De warme glimlach aan de balie voelt meteen vertrouwd, de geruststellende hand van de audiologie-assistent, en het verhelderende gesprek dat volgde, vormen samen een baken van hoop in een zee van wanhoop.

Hier getuige van mogen zijn, om een verschil te maken in het leven van deze patiënten die vaak op de rand van de afgrond balanceren, vervult me met een diepe voldoening. Het is een voorrecht om een lichtpuntje te mogen zijn in iemands donkerste dagen.

Ik kan het geluid (de tinnitus) niet zomaar laten verdwijnen, maar ik kan wel een kompas zijn in deze ingewikkelde reis die er te maken is. Met mijn eenvoudige woorden en heldere voorbeelden probeer ik inzicht te verschaffen in de complexiteit van ons gehoor en ons brein.

Hoeveel kracht er zit in de verandering die dat gesprek al geeft. Cognitieve gedragstherapie die als een rode draad door ons programma loopt. De kracht zit in de mens zelf!

Wat een wonderlijk vak toch is de audiologie. Het is een roeping, een passie, een missie om anderen te helpen en bij te staan op hun weg naar herstel en welzijn.

Horen is meer dan enkel de oren! Gelukkig maar!

Balanceren op de Top: Een Kunstenaar in het Diepste Dal en de Zoektocht naar Kracht

Het diepste dal, zo lijkt het wel.

Een kijkje achter de schermen.

Van zaterdag op zondag midden in de nacht lig ik wakker. Te woelen in bed.

Te zoeken naar oplossingen. Professor Herman die gaat te keer als een malle tegen me. Als goeie vriend is die op hoog niveau aan het meedenken, met alle goede bedoelingen, maar hij vraagt continu aandacht. En houdt niet op.

De carrière als kunstenaar kent in de media en met de huidige expositie op toplokatie Museum Valkenburg haar meest prestigieuze moment in de gehele carrière. Een krantenartikel wat geen grotere PR kan zijn en een tentoonstelling die precies als bedacht vorm heeft gekregen.

Tegelijkertijd het nieuws ontvangen dat ik de sportzaal moet verlaten waar ik de afgelopen drie jaar, 1 maart 2021 mocht ik er in, mijn beste tijd in m’n kunstenaarsbestaan heb gehad.

Als een vis in het water! Maar echt, grap is, als sterrenbeeld ben ik vissen, maar in deze heb ik me als een vis lijkt wel aangepast in al die jaren met het maken van mijn kunst aan de ruimte die ik had. Die ruimte had ik schijnbaar nodig om in creativiteit te kunnen groeien, letterlijk en figuurlijk!

Als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat deze grote ruimte er zo maar was. Maar niet dus.

Nu, nu ik de sportzaal afgelopen dagen met m’n ouders en echtgenote heb moeten leegruimen, nu pas voel ik de pijn bij dit verlies.

Ik heb nog geen foto’s of video gemaakt, moe ook nog, van een herstel van een flinke griep afgelopen dagen. Dus het gaat ook allemaal maar net.

Normaal heb ik de tijd en ruimte om al dat waar m’n passie ligt op te pakken, maar het nu net te veel allemaal is.

Dus sorry, Olav Wagenaar, jouw bericht over kosten tinnituszorg en dat bestaande behandelingen onvoldoende zouden zijn, kwam op een wel heel slecht moment, mijn reactie was dan daarom ook niet mals te noemen. Wellicht goed deze achtergrond te weten.

Maar terug naar Herman, want die zoekt nog steeds naar oplossingen.

Als kunstenaar met doel levensgrote kunstwerken op akoestisch absorberende doeken, is een fabriekshal, sporthal, loods dus broodnodig. Maar waar ga ik deze grote ruimte aan eenzelfde financiële huurvoorwaarden vinden als die ik bij Adhoc afgelopen jaren heb gehad?

Want hoe ik als ondernemer en kunstenaar ook zoek naar de middelen om deze onderneming financieel gezond te houden, ik zit met alles net in zo’n niche te werken, het is nog allemaal geen vetpot die zo groot is, dat ik “even” een eigen loods of fabriekshal kan kopen. Daar ben ik nog verre van af.

En zo loopt Herman dus de hele tijd, zelfs nu tot late uurtjes in de nacht mee te zoeken naar mogelijkheden.

En hij komt met een wel hele goeie tip; Maak gebruik van je talenten. Blijf focussen op dat wat jouw energie geeft. Het menselijke contact. De kracht in de mens. Het onmogelijke mogelijk maken. Inspireren en motiveren. Jouw skills om diep daar binnen dat vuurtje te raken om vervolgens een grote vlam te laten zijn.

Wauw, dank je Herman! Voor die complimenten. Je hebt helemaal gelijk, ken zelf niemand anders die dat zo goed kan als mij!

Weet dat deze laatste gedachte er één is uit onze tinnitusbehandelingen. Daarin gaat het in het thema balans over toelaten van complimenten. Eigen regie voeren en de kracht vinden in dat waar je goed in bent. Maar ook, compliment niet wegwuiven met “ach dat doet toch iedereen” of “dat is toch heel normaal dat ik dat doe”. Nee, dat het vreemd is als je zegt “Dank, goed dat jij dat ziet dat ik dat super heb gedaan, dank je, sterker nog ik zeg je, niemand anders kan dat beter dan ik”.

ACT en “het balans thema” van onze tinitusbehandeling geeft mij nu de juiste handvatten om dit op te pakken.

Vandaar dit blog, waarin ik laat zien hoe moeilijk het is om door te gaan. Te blijven ondernemen. Zelfs op moment ik de top lijkt te bereiken, komt er verkeer van rechts die me even helemaal naar beneden haalt.

Afgelopen dagen waren hel. Althans niet hel hel, maar als in knokken om door te gaan.

De hele sporthal leeg halen, twee keer de op één na grootste huurbus volgeladen verhuisd. Alles staat nu nog in dozen op de nieuwe plek, die nog mijn plek moet worden. Ergens de komende weken.

De sporthal is leeg, komende dagen nog een moment gaan vinden even echt voor de laatste keer daar te zijn. Afscheid te nemen.

M’n ouders die afgelopen jaren al die ontwikkelingen met hun neus letterlijk erbovenop mee hebben gemaakt, maar drie jaar zijn, op moment je rond de tachtig bent, jaren waarin veranderingen in het leven steeds sneller gaan.

Ook bij hun zie ik dat ze meeleven met dat wat ik voel, mezelf groot probeer te houden, de rots in de branding wil zijn net nu zij mij steeds meer nodig gaan hebben.

Maar m’n glas zit nu, met verkeer van rechts, zoals die collega maatschappelijk werk in “het balans thema” zegt, goed vol.

Practice what you preach. Genoeg handvatten waar ik in deze storm grip op probeer te krijgen en grip op kan hebben.

Met daarbij niet de focus op direct oplossingen, maar waar vind je kracht?

Structurele hulp of sociale hulp uit je netwerk. En laat ik genoeg middelen nu hebben om dat balletje gewoon eens op te gooien. Een blog waarin ik de struggle die er ligt en waar Herman me mee wakker houdt hier te delen.

Ter lering en vermaak. Waar in vermaak altijd ook wel weer de lering ligt.

“Gooi het in de groep en kijk maar eens wat er uit komt.” Roept die. Dank je Herman. Goed gedaan, gaan we nu samen toch proberen wat te slapen?

Persbericht

Tentoonstelling “Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

Zondag 28 januari t/m zondag 14 april

Museum Valkenburg

Voor onmiddellijke publicatie

Contactpersoon: Dyon Scheijen

E-mail: info@dyonscheijen.nl

Adres: Lindenlaan 2A, 6301 HB Valkenburg

Telefoon: 0618485735

“Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

[Valkenburg, 15 januari 2024] – Dyon Scheijen, klinisch fysicus-audioloog en gepassioneerd beeldend kunstenaar, onthult een aangrijpend thema in zijn nieuwste tentoonstelling: “Horen, zien en voelen.” Geïnspireerd door het verlangen naar verbinding en begrip, werpt Scheijen een licht op de eenzaamheid die gehoorverlies kan veroorzaken.

Achtergrond:

In onze omgeving kennen we allemaal wel iemand waarbij gehoorverlies een diepgaande invloed heeft op het dagelijks leven. Scheijen, met zijn 25 jaar ervaring als audioloog, heeft deze uitdagingen van dichtbij ervaren en brengt dit nu op indrukwekkende wijze tot uiting in zijn kunst.

Verlangen naar Erkenning:

Net als elke mens verlangt ook degene met gehoorverlies naar erkenning, het gevoel van gehoord worden en het kunnen deelnemen aan gesprekken. Scheijen gebruikt zijn kunst als een krachtig middel om dit verlangen tastbaar te maken.

“Horen, zien en voelen”:

De tentoonstelling in Museum Valkenburg is meer dan een verzameling kunstwerken; het is een emotionele reis door het verlangen naar verbondenheid. Elk kunstwerk spreekt niet alleen visueel, maar roept ook op tot het voelen van de impact van gehoorverlies op een individu.

Museum Valkenburg:

Deze aangrijpende tentoonstelling vindt plaats in het sfeervolle Museum Valkenburg, waar bezoekers de kans krijgen om de diepere lagen van eenzaamheid door gehoorverlies te verkennen en te begrijpen.

De naam achter de kunst, Dyon Scheijen, combineert zijn expertise als klinisch fysicus-audioloog met zijn passie voor beeldende kunst om een unieke brug te slaan tussen wetenschap en creativiteit.

Bezoek de Tentoonstelling:

Het publiek is van harte uitgenodigd om deze bijzondere tentoonstelling te ervaren in Museum Valkenburg. “Horen, zien en voelen” opent de deur naar een dieper begrip van de impact van gehoorverlies op menselijke verbinding.

Akoestisch absorberende kunstwerken zullen de bezoekers een unieke zintuiglijke ervaring bieden. Door gebruik te maken van speciale materialen en structuren in de doeken, kan het geluid geabsorbeerd worden, waardoor bezoekers een bijzonder stilte-effect ervaren wanneer ze tegen de doeken praten. Dit kan de interactie met de kunst versterken en een boeiende artistieke beleving creëren.

www.dyonscheijen.nl

Het geheim Tijd

Tijd…

Neem even de tijd om deze te lezen. Dit is een groot geheim dat al decennia lang verborgen ligt en wellicht het probleem is in de huidige tijd.

https://www.constantijd.nl/ontwerp

Als we nu eens met z’n allen zo slim zouden zijn om betreffende deze kennis terug te gaan in de tijd, wie weet zouden we als mensheid veel gelukkiger zijn.

De tijd vliegt nu aan ons voorbij, zonder besef van die zaken die net belangrijk voor ons zijn.

Langzaamaan begint steeds meer de grote massa zich hiervan bewust te worden en probeert men aan die rem te trekken.

Vandaar dat verschillende vormen van therapieën, nieuwe inzichten en creatieve ideeën als verlichtend worden ervaren.

Laat de mens nu het enige wezen zijn die überhaupt over tijd kan nadenken, waarom lukt het dan niet dát mens die sleutel te laten vinden naar hét geheim dat tijd heet?

In de hoop dat we collectief, mondiaal zelfs, gaan ontdekken waar het in het leven nu echt om gaat…

Als die ontdekking zou worden gedaan, zou er vrede zijn, want dan doet een landsgrens er niet toe, dan voert kapitalisme en materialisme niet de boventoon, maar staat men stil, bewust stil, bij wat er echt toe doet…

Het is zoeken naar de juiste balans. We willen zo graag vasthouden aan wat we hebben, nostalgie laat ons zelfs streven naar wat er ooit was. Terug in de tijd. Maar net als in de natuur zijn er cycli, golfbewegingen die er van nature zijn. Dag en nacht. Lente, zomer, herfst en winter. Warm en koud. De natuur laat het ons al zien:

De kunst van hét leven.

En laat nu die kunstenaars degene zijn die met creativiteit hét geheim in woorden, beelden, films en boeken de vertolking zijn naar die massa toe.

Zeer de moeite waard om even te gaan zitten en deze nieuwe kijk tot u te nemen. In de hoop dat we het tij nog kunnen keren. Om zo ook tijd van leven onder controle te krijgen. Maar hierin speelt ook weer opnieuw de paradox, net als bij tinnitus, pijn of anders; hoe meer grip we er op willen hebben, hoe meer we het verliezen. Hoe losser je bent in het laten gebeuren, hoe meer je ervaart dat het kan. Dit besef alleen al maakt net dat het grijpbaar wordt.

Dus uit Momo en de tijdspaarders (boek Michael Ende) werd al duidelijk; hoe meer we tijd willen meten en vastleggen in kalenders, met horloges, in agenda’s met planning, hoe meer we die tijd verliezen.

En op het moment die tijd los wordt gelaten en je meer tijd bewust in het moment kunt gaan leven, je tijd wint.

Stap voor stap.

Ons honderdste geluk, daar waar WIJ geboren zijn

Het feit dat wat heel Nederland op de kop zette in de toeslagenaffaire, nu leidt tot de keuze voor een partij die discriminatie zelfs wettelijk wil verankeren, roept serieuze vragen bij mij op…

In de hoop dat wat Aboutaleb gisteren nog zei voor velen steun geeft: De Nederlandse democratie geeft het recht aan de meeste stemmers, maar met de verplichting om oog te houden voor de veiligheid van de minderheid.

Miljoenen mensen die nu zich enorm zorgen maken over hun bestaansrecht dat zeker. Laten we hopen dat we een humane aanpak blijven volgen in de wereldproblemen die (nog) op ons afkomen.

Klimaat, dictatoriale regimes en oorlogen zullen hoe ook menselijk leed brengen waar we hulp aan zullen moeten kunnen blijven bieden.

Terug naar vroeger kan niet meer, een Nederland met enkel kaas en windmolens, een Europa voor ons alleen is anno 2023 niet meer mogelijk, we zullen dit privilege we hebben, dit honderdste geluk dat WIJ hier geboren zijn moeten delen met mensen die dit keihard nodig hebben.

Mensen met een andere afkomst, andere geschiedenis of geloof dan wij. Mensen met eenzelfde wens als wij, om in vrede het leven te leiden.

Dromen waar te kunnen maken, met vooral één doel gewoon gelukkig te kunnen zijn. En weet wanneer je vooral gelukkig kunt zijn, door dat geluk te delen.

In de hoop dat we een weg mogen gaan vinden waarin iedereen zich gehoord voelt ook zij die nu deze stem hebben laten horen.

Wintertijd, Woorden en Welzijn: Ontdek de Kracht van ACT

WINTERTIJD. Een uurtje langer slapen. Voor even staat de tijd een uur stil.

Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel van “Bah, weer die donkere, koude dagen. Gaat de gasprijs weer zo enorm hoog zijn? Moeten we weer op die temperatuur gaan letten?”.

Maar dat gevoel is eigenlijk geen gevoel, het zijn in de basis allemaal gedachten. Gedachten die sterk verbonden zijn met het woord “WINTERTIJD.”

Dit is binnen ACT cruciaal om je bewust van te zijn. De samensmelting van een woord met direct opkomende gedachten en gevoelens. Dat woord is als het ware versmolten met dat gevoel, als een flits.

Net zoals de meeste mensen kippenvel krijgen van de woorden “SCHOOLKRIJTBORD” en “NAGELS die krassen.” Een ander voorbeeld is “CITROEN.” Die dikke gele vrucht om in te bijten.

De kracht van woorden en taal is enorm. Vaak zijn we ons er niet meer van bewust hoe snel en krachtig dat kan gaan. Het is een integraal onderdeel van ons leven, iets wat we gewoon laten gebeuren zonder erbij stil te staan.

Hier ligt nu de sleutel om anders om te gaan met al die gedachten en de daaruit voortvloeiende gevoelens. Sta er nu wel even bij stil.

Want ik kan nu van alles verzinnen om de WINTERTIJD gezelliger te maken: kaarsjes, dikke sokken aantrekken, Kerst en Nieuwjaar vieren. En daar komen meteen de volgende gedachten in mijn hoofd – “We MOETEN nog een etentje organiseren met de hele familie op Tweede Kerstdag.” En het volgende gevoel en gedachten flitsen door mijn hoofd en lichaam, want ik voel meteen de stress van alles wat nog geregeld MOET worden.

Dus positief of anders denken lijkt niet te werken, het maakt het vaak alleen maar erger.

Hoe dan wel? DEFUSIE.

Laat dat woord “defusie” me nu sinds ik het binnen ACT ken heel blij maken. Het is één van de ACT-processen binnen de Acceptance and Commitment Therapy. Een slimme manier om woorden minder kracht te geven. Je hebt de keuze om te bepalen hoe belangrijk ze voor je zijn. Woorden gewoon als woorden te zien zonder meteen strenge gedachten of gevoelens eraan te koppelen.

Binnen dit proces zijn er tal van leuke oefeningen om losser te komen van die stroom van gedachten en het leven aangenamer te maken. Je minder laten lijden door de kracht van taal!

Ben je trouwens iemand die bij het woord “lijden” meteen dacht aan een taalfout en daarop gefocust was? Sterker nog, heeft die aandacht voor die taalfout je de kracht ontnomen om te ontdekken hoe groot het lijden door taal kan zijn? Zie je dus hoe krachtig taal kan zijn? Overigens was “lijden” in deze context correct geschreven, want lijden doe je vaak in die innerlijke strijd met woorden in je hoofd.

Bewust worden van dit fenomeen en nieuwe manieren ontdekken, dat is de kracht van ACT.

Wil je meer weten over ACT en ontdekken of zo’n training iets voor jou is? Vanwege de vele vragen had ik besloten om eenmalig een gratis informatieavond over ACT te organiseren in mijn nieuwe trainingsruimte.

Die avond afgelopen week was een groot succes, met enkel positieve feedback. Nieuwe deelnemers hebben zich aangemeld voor de ACT-trainingen die ik binnenkort ga starten.

Het is bijzonder mooi om te zien hoe alleen al met dat basisinzicht over wat lijden betekent voor ons als mensen, de mogelijkheid om dat lijden aan te pakken zo duidelijk werd. Het geeft vertrouwen om een nieuwe weg te bewandelen.

Aanvankelijk had ik enkele mensen op de wachtlijst staan, maar het zijn er nu zoveel dat ik een nieuwe groep kan vormen.

Voor mij is het delen van kennis over ACT zo waardevol dat ik heb besloten om een tweede avond (ter waarde van €100,- per persoon) nogmaals gratis aan te bieden.

Heb je interesse? Er zijn nog twee plekken beschikbaar. Stuur me daarom snel een bericht en je bent er bij.

Datum volgt nog.

Deze tranen schaam ik me niet voor

Kippenvel en tranen* in mijn ogen van geluk!

Een ex-patiënte die mijn galerie “Lindenlaan 2A” bezoekt. Jaren geleden heb ik haar op het tinnitusspreekuur mogen zien en nu blijkt dat dat gesprek voor haar een live-changing moment is geweest.

Een gesprek waar zij me altijd dankbaar voor is geweest. Mijn kunstenaarscarrière gevolgd heeft en me nu in de galerie persoonlijk wil komen bedanken. Maar vooral ook om terug te geven dat zij de hoop heeft dat ik mijn job bij Adelante niet mag opgeven om een succesvol kunstenaar te gaan zijn. Want zo geeft ze mij terug, “de kracht zit niet in het geven van alle kennis, maar vooral in het talent om te luisteren.” Hoe mooi is dat compliment!😊

Dat we bijzonder mooi werk verrichten vanuit ons tinnitusteam, dat is wel duidelijk, maar deze momenten waarop mij even weer die spiegel wordt voorgehouden om echt te zien wat enkel al “een gesprek” voor een mensenleven kan betekenen, dat maakt mijn dankbaarheid voor de kansen die ik gekregen heb enorm groot.

De mogelijkheid om te studeren, een opleidingsplek te vinden op de afdeling KNO MUMC en een team van zulke enthousiaste collega’s te mogen hebben die door elke storm die we gehad hebben, elke keer weer de weg vonden om door te gaan. Want we hebben wat pieken en ook dalen gekend.

Ons programma staat nu als een huis, het team is weer helemaal compleet en we hebben managers en directeurs die luisteren, die net als wij een empatisch vermogen hebben om niet enkel op cijfers te varen, maar ook op die intrinsieke waarde die dit vak zo mooi maakt!

Samen als team er te kunnen zijn voor mensen in nood…van de collega’s op het secretariaat, de mevrouw van de schoonmaak, die elke ochtend om 6 uur al paraat staat en mijn koffiemok zelfs afwast als ik het even in de snelheid vergeten ben, tot de collega’s in het team, elke schakel is van belang.

Dus de complimenten zijn niet enkel aan mij gericht, maar aan alles en iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt. Daar mijn steentje aan bij te mogen dragen koester ik met heel mijn hart en deel ik graag met degene die dit ook past.

*Deze tranen schaam ik me niet voor, sterker nog, als die tranen er niet meer zouden zijn zou ik me als behandelaar zorgen maken. Net de empathie, het meeleven, maar nog meer de dankbaarheid dit voor een mens te mogen betekenen, is de kracht die al dit mogelijk maakt.

Die eerste stap is de allerbelangrijkste stap!

Gisteren weer zo’n mooie eerste sessie van mijn ACT-trainingen, waarin de deelnemers een van de belangrijkste stappen maken.

Die eerste stap is dé stap die de deelnemers moeten maken om überhaupt verder te kunnen gaan. De bereidheid te voelen, te ervaren, om het anders te willen gaan aanpakken, anders dan wat ze tot nog toe gewend zijn.

Hierin hebben we vooral ook aandacht voor het eerste ACT-proces: ACCEPTATIE.

Acceptatie is hierin meer dan zich er bij neer moeten leggen. Acceptatie is meer de bereidheid om de problemen en obstakels die op het levenspad komen, om die toe te laten. Soms is het er gewoon, verkeer van rechts zoals een van mijn collega’s binnen de audiologie het vaak noemt. Events die op onze weg gekomen zijn en waarvan iedereen weet dat die moeilijk zijn.

“Ben ik bereid om alles wat ik kennelijk niet kan controleren, actief toe te laten in mijn leven? En zo ja, kan ik elke dag iets doen op basis van dit idee?” 

En hoe leuk kun je het maken om die bereidheid te gaan ervaren met gewoon rare dingen doen!

Doel: outside the comfort box-handelen.

Bereidheid kun je trainen door angstige en deprimerende gedachten bewust toe te laten, of door situaties die je moeilijk vindt niet langer te vermijden. Bereidheid is een vaardigheid. Kun je dus oefenen.

“Übung macht den Meister!”😊

Enkele voorbeeld die wel leuk zijn om te oefenen en bereidheid vinden zelfs ontzettend veel lol geeft:

• Met je handen in een bakje yoghurt gaan wroeten

• Naar (voor jou) rare muziek luisteren

• In de regen lopen met een ongeopende paraplu

• Iets eten of drinken wat je normaal gesproken nooit zou bestellen

• Een keer twee verschillende sokken dragen

• Met een omweg naar je werk fietsen

• Het geluid van nagels op een krijtbord ervaren

• Een boom aaien

• Zout of citroen op je tong leggen

• ….

• Welke leuke oefening heb jij voor mij?! Laat het me alsjeblief weten. Übung macht den Meister!

Wil je nog meer weten over ACT:

Inleiding ACT

https://www.actinactie.nl/wat-is-act/

Tim Batink, een van de schrijvers van het boek Time to ACT! legt het in deze video heel goed uit:

Mocht je vragen of opmerkingen hebben, schroom niet mail me gerust.

🖥 www.dyonscheijen.nl

Mag je als professional in de zorg een traantje wegpinken?

Patiënt zit tegenover me en heeft zijn oren gespitst. Zoals bij vele anderen begint langzaamaan het hele verhaal duidelijker te worden. Van oorschelp, gehoorgang, trommelvlies, gehoorbeentjes, slakkenhuis naar auditieve cortex. Van auditieve filters, betekenis geven aan, naar het lymbisch systeem. De emoties, eigen gedachten en gevoelens.

En die laatste gaat verduidelijkt worden met “Het glas”.

“Het glas” is vrijwel steeds het moment in het gesprek waarop het allemaal voor patiënt zo helder wordt. Het bijna letterlijk voor ogen op tafel ligt.

Dit is het moment waar ik zie hoeveel pijn en verdriet, vechten en onbegrip dit alles soms wel al jaren gegeven heeft.

Ik op dat moment zie dat het allemaal nu eindelijk zo duidelijk wordt waar de pijn zit en waar wél nog aan gewerkt kan gaan worden.

Te vaak gezegd is “Er is niks aan te doen”. Dat zelfs een soort van mantra geworden is: Er is niks aan te doen.

Er is nog zo veel te doen, maar niet hoe het tot nog toe geprobeerd werd. Er zijn andere knoppen om aan te gaan draaien.

Moeilijk, maar mogelijk.

Alle emoties komen op dat moment bij elkaar, alles tot nog toe, maar eveneens de emoties die horen bij blijdschap, zicht op herstel, mogelijkheden in plaats van onmogelijkheden. Weer zicht op de toekomst, weer kunnen zijn om te mogen zijn.

Ogen zeggen meer dan woorden. De stilte die valt spreekt boekdelen. De kracht zit in het even laten zijn. Toelaten. Het mag.

Dat moment waarop ik zie dat het kwartje valt, de opening wordt gezien naar beter. Dat vertrouwen te hebben dat alles goed komt. De dankbaarheid die zelfs vaak letterlijk wordt uitgesproken met “Ben ik blij dat ik hiernaar toe ben gekomen”. En dan nog dikke tranen erbij, dan breek ook ik vaak innerlijk.

Vecht ik om niet in tranen uit te barsten. Want hoe mooi is het om enkel vanuit uitleg, een gesprek dat inzicht te kunnen geven. Te weten dat dit echt zo is. Het gunnen van geluk aan die ander daadwerkelijk kan. Alleen al zien dat de ander het ziet dat het mogelijk is. Dat geluk ik dan voel is met geen pen te beschrijven.

Al die emoties die er dan zijn, gevoeld worden diep binnen. Verhalen die me raken, als mens. Als professional ik alle mogelijke stappen die we kunnen inzetten voor me zie.

Ik de stilte even gebruik om zelf kracht te vinden om die vervolgstappen helder te maken en concreet te gaan plannen.

Soms, heel soms zullen zeker die tranen zichtbaar zijn. Schaam ik me diep dat ik die emotie niet de baas ben, maar weet ik ook dat dat weer mijn eigen gedachten zijn. Want begrip of herkenning zit niet enkel in woorden.

Daarom ben ik van mening dat het menselijke aspect van emoties in welke vorm ook professioneel getoond mag worden. Sterker nog, genoeg momenten waarop ik dat kenbaar maak dat het mij raakt in wat ik zie en wat ik hoor. Dat ik aangeef mijn tranen ook niet tegen te kunnen houden. In de meeste gevallen gaat de traan dan over in het samen delen van een lach.

Een lach met een traan. En die, die, die zijn het mooiste.

Muffins zijn super!

Komt een 14-jarige op m’n spreekuur binnen: “Ik ben de vader van Tjeu en dit is zijn zus” en wijst op z’n moeder.

Met een big smile gaat die zitten.

En ik lig meteen dubbel en denk “Dit gaat een leuk gesprek worden!”

Tjeu heeft een periode van een ernstige tinnitusklachten doorgemaakt en samen met z’n moeder doorloopt hij stap 1 van onze tinnitusbehandeling.

Uitleg geven, inzicht, hem meenemen in het hoe en waarom.

Het gesprek verloopt bijzonder fijn, Tjeu stelt ontzettend slimme vragen. Weet er al heel veel van. Alleen mist hij nog het gehele overzicht. In een gesprek ben ik hem dat aan het geven.

Tjeu, maakt twee bijzonder leuke grappen tussendoor:

“Meneer, weet u hoe je een verliefd stel noemt op een bank?”.

“Wat is de smerigste muziekband van de wereld?”

Te grappig de antwoorden. Denk er maar eens even over na. Ik geef ze aan het eind.

Maar wat dit alles nu zo bijzonder maakt is…dit gesprek!

Deze jonge gast, coole gast van 14 jaar! De wereld ligt voor z’n voeten. Superslim en geïnteresseerd.

Tjeu heeft beiderzijds een flink gehoorverlies, 30% spraakverstaan bij een normaal gesprek. Met zijn oortjes in hoort Tjeu 100%! Kan ook alles gewoon heel goed volgen.

Zijn kracht zit in de interactie, het doorvragen, het hebben van een boeiend gesprek.

Horen is meer dan enkel de oren!

Hij is zo vol van wat ik hem allemaal te vertellen heb dat hij er een spreekbeurt over gaat houden. Op school zijn vriendjes en klasgenoten vertellen over het gehoor en hoe boeiend dat is. Zijn ogen twinkelen van vreugde.

Aan het eind staat die op en kijkt naar z’n moeder en zegt:
“Jammer dat je alleen obers fooi mag geven”. En knikt naar mij. 😂

Ik zeg: “Tjeu, dat wij zo’n tof gesprek hebben gehad is mij al heel veel waard! Knoop dat in je oren!”.

Een volgende afspraak staat nog gepland met vader en zus er bij, want zoals gebruikelijk in de stap 1 volgt er nog een tinnitus info bijeenkomst, maar bij kinderen doen we dat met enkel de ouders. Zus mag uiteraard mee, de kat laat die toch maar thuis. Want die wilde ook eigenlijk mee.

“Dan neem ik u de volgende keer muffins mee als dank, of hebt u liever vlaai?!” roept Tjeu vanuit de deuropening m’n spreekkamer in.

“Muffins zijn super!” Geef ik terug.

Met een big smile op z’n gezicht loopt Tjeu, zo stoer als hij is, naar buiten.

Hoe mooi een gesprek kan zijn. De kracht van de audiologie is mij zo duidelijk. Wat zo vanzelfsprekend lijkt is dat voor velen niet. Maar er is vanuit de audiologische zorg gelukkig zo veel mogelijk.

De antwoorden:

  1. BANKSTEL!😂
  2. ABBAAAAHHH!😂

Omwille van privacy is de naam en leeftijd aangepast.

Horen is meer dan enkel de oren!

De mens is als een kunstwerk

Gisterenavond een bijzondere eerste ontmoeting met collega’s werkzaam als coach, therapeut, psycholoog of specialist in de zorg of vanuit een eigen praktijk.

Kwaliteitskring/intervisiegroep Limburg, een gemêleerd gezelschap wat deze groep sowieso al bijzonder boeiend maakt.

Bij iedere professional deze avond aanwezig staat hoog in het vaandel: De mens centraal.

De mens als een kunstwerk, uniek en bijzonder. Met groot respect voor de persoon tegenover je.

In de psychotherapie in welke vorm ook, wordt dat nog eens benadrukt op moment je de kunst van het gesprek verstaat.

Want wat maakt een mens beter met een goed gesprek? Een luisterend oor bieden. Gehoord worden. Vanuit de audiologie termen die ik regelmatig de revue laat passeren.

Maar de kennis en kunde te beheersen om die cognitieve gedragsverandering vanuit dat gesprek in gang te zetten is een kunst op zich.

En zo zie ik het gesprek als een kunstenaar die zijn instrumenten weet in te zetten op het moment deze een prachtig portret maakt.

Die instrumenten zijn de metaforen, de oefeningen, de verhalen, de ervaringen die als professional in te zetten zijn.

En net als de kunstenaar, hoe vaker je al die instrumenten gebruikt, hoe beter je ze onderhoudt, hoe meer de ervaring wordt gedaan wanneer welk instrument in te zetten is, des te beter je in dat vak wordt.

De mens zien als een groot marmeren steen, waar je met veel respect, geduld en voorzichtigheid aan gaat werken.

Laag voor laag vorm geeft. En elke keer weer met verschillende tools een stapje verder komt in het gehele proces van het samen creëren.

En net als in de masterclass waar je van de meester zelf veel kunt leren door te zien welk instrument waar in te zetten is, zo kun je van elkaar leren door het er over te hebben.

“Übung macht den Meister!”

De mens als kunstwerk.

Het oordeel is snel gemaakt

Mathijs van Nieuwkerk. Zijn naam spreekt weer boekdelen en een hele natie heeft meteen hét oordeel paraat.

Always listen to both sides of the story.

Want DWDD was wel jarenlang hét succesprogramma van BNNVARA. Als je aan tafel bij Van Nieuwkerk zat had je het wel gemaakt of was je trending.

Nu jaren later komen de verhalen van achter de schermen naar voren en blijkt dat het er toch wel af en toe hard aan toe ging, in woorden en in daden.

Ik heb nog geen oordeel klaar. Ik kan nog geen predicaat goed of slecht geven. Vooral veel vragen komen nu bij mij naar boven?

Kan een succesvol programma of bedrijf wel bestaan zonder dat vanuit passie en een enorme drive getracht wordt tot het uiterste te gaan?

Zouden een aantal topsporters die we nu kennen zonder die boze trainer aan de kant ook tot dat niveau ontstegen zijn?

Heeft wellicht af en toe iemand bijna letterlijk die trap onder de kont nodig om vooruit te komen?

Wat als we allemaal leiders aan die bovenkant hebben staan die liefkozend proberen te motiveren? Gaat het überhaupt dan nog lukken om bovenverwachting te presteren?

Ik vraag het me vooral af.

Of Mathijs van Nieuwkerk zelf nu dat succes gaf of het team dat om hem heen stond en wellicht met enige trots deel uit maakte van bijzondere TV, weet ik niet.

Wat ik wel weet is dat ik het format van DWDD erg mis. De diepgang in de gesprekken. De TV draait door en vooral het niveau aan wat toen TV te bieden had.

Ook zij zaten er af en toe wel ook goed naast. Sensatiejournalistiek alom, ik verwijt Mathijs van Nieuwkerk nog steeds dat hij een van de aanjagers was voor wat later werd Project Haren, Project X. De gevolgen toen waren het bewijs van de kracht van de media.

Later genoeg andere voorbeelden van media, met de meest aangrijpende nog niet zo lang geleden; De bestorming van het Capitool.

Overigens Trump die kan nog zo veel negatieve oordelen krijgen als maar wat, vanuit de hele wereld zelfs, als persoon en leider blijft hij staande, lijkt wel. Sterker nog, hij maakt wellicht weer kans op de meest belangrijke job ter wereld die er bestaat.

Mijn verwondering blijft aanwezig bij al dit wat er gebeurt. Dus vragen blijven komen.

Wat maakt dat Trump kan blijven? Waar ligt bij wie de grens? Gaan er nog meer leiders van hun voetstuk vallen?

Louis van Gaal die over vijf jaar aan de schandpaal gaat? Want als ik zie hoe hij nu af en toe schreeuwend zijn pupillen toespreekt en met welke woorden, vraag ik me oprecht af; waar ligt de grens?

Laten we elkaar vooral blijven bevragen voordat we oordelen?

Het oordeel zelf is snel gemaakt.

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen

Derde sessie al weer, tijd gaat snel.

Vandaag het kernproces “Mindfulness”.

Bij het horen van die naam alleen al gaan bij sommigen de nekharen overeind staan.

Grappig is dat het kernproces hiervoor “Defusie”, tools heeft gegeven om het woord zelf minder krachtig te laten zijn.

Zodat mindfulness niet al meteen heel veel weerstand geeft. Waarbij die weerstand er gewoon ook mag gaan zijn, maar vervolgens met een open blik te gaan ontdekken dat binnen mindfulness hele bruikbare oefeningen en metaforen te vinden zijn die het mogelijk maken om bewuster het leven te leven.

Meer stil te staan bij wat je ervaart, het moment zelf intenser te beleven, waardoor datgene wat normaal geheel aan je voorbij zou gaan meer waardering krijgt. Vervolgens dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, het zeker niet meer zo is en meer genoten wordt van al dat wat er al is. Ga daar maar eens even voor zitten.😂

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn, het heden omarmen.

Ondanks de pijn die er wellicht ook bij is, vooral te zien, te horen, te voelen, te proeven van al dat wat er is.

Hoe mooi om vandaag in de groep terug te horen dat iemand jaren geleden al een mindfulness-training heeft gehad, er enorm tegenop zag om deze sessie te gaan doorlopen en met nu die bereidheid gegeven te hebben om toch maar weer mee te gaan in die geleide-oefeningen.

Nu zelfs na afloop van deze sessie haar dank uitspreekt om een aantal oefeningen te hebben ervaren vandaag die zeer bruikbaar gaan zijn.

Ervaren! niet geleerd! Hoe mooi dit verschil, want het sterkst is namelijk de ervaring.

Bijzonder is dat de kunst, mijn kunstenaarschap, wat ook normaal op vrijdag mijn kunstdag is😊, hierin een hele grote rol in speelt.

Lees m’n blog maar: Kunst als anker in de storm.