Aan de koffie: Een Moment van Geluk en Bewustzijn

Vandaag ontving ik een prachtige selfie van mijn ouders. Ze zaten in mijn galerie aan een kopje koffie, hun ogen straalden tevredenheid en geluk uit. De e-mail van mijn vader was simpel maar hartverwarmend:

Aan de koffie

Bedankt
Daaaaaggg PM

Dit soort momenten herinneren me aan wat echt belangrijk is in het leven. Het zijn die kleine geluksmomenten die ons helpen te focussen op het hier en nu, en ons bewust maken van wat er echt toe doet.

Mijn vader neemt bijna elke werkdag de tijd om samen met mijn moeder naar de galerie aan de Lindenlaan 2a te gaan. Daar genieten ze van een lekkere koffie, meestal een cappuccino. Het is hun ritueel, een pauze in de dag waarin ze samen van het moment genieten.

Acceptance and Commitment Therapy (ACT) leert ons om te leven in het moment, om onze gedachten en gevoelens te accepteren zoals ze zijn en te handelen in overeenstemming met onze waarden. Deze kleine geluksmomenten met mijn ouders zijn een prachtig voorbeeld van hoe belangrijk het is om bewust te leven en de verbinding met onze geliefden te koesteren.

ACT moedigt ons aan om mindful te zijn en dankbaarheid te voelen voor de kleine dingen. Het zien van mijn ouders die samen van hun koffie genieten herinnert me eraan om ook zelf vaker stil te staan bij deze momenten. Het gaat niet om de grote prestaties of materiële bezittingen, maar om de dagelijkse momenten van verbinding en liefde.

Dus, neem vandaag even de tijd om stil te staan bij een geluksmoment. Misschien is het een kop koffie met een geliefde, een wandeling in de natuur, of gewoon een moment van rust. Deze momenten geven het leven kleur en betekenis.

Bedankt pap en mam, voor het herinneren aan wat echt belangrijk is. En ik weet dat je dit blog weer gaat lezen, pa – dus bedankt voor het delen van deze mooie momenten. 😊

Jullie maken mijn dag altijd weer beter!

Verkeer van rechts: Innerlijke rust vinden met ACT

In mijn werk als behandelaar ontmoet ik vaak mensen die door uitdagende periodes gaan. Eén verhaal blijft me echter altijd bij, dat verhaal van een jonge vrouw begin vijftig. Ze wilde nog volop in het leven staan, maar werd getroffen door wat een van mijn collega’s op het audiologisch centrum treffend “verkeer van rechts” noemt. Dit zijn de onverwachte levensgebeurtenissen die je wereld op z’n kop zetten: het verlies van een dierbare, ontslag, de zorg voor zieke ouders, verhuizen, letterlijk een verkeersongeval en meer. Bij haar kwam dit allemaal tegelijk.

Het leven had haar een serie zware klappen toegebracht. Ze verloor een dierbare, moest haar baan opgeven, werd mantelzorger voor haar ouders en moest verhuizen. Deze gebeurtenissen sloegen haar uit haar evenwicht en brachten haar in een vicieuze cirkel van stress en uitputting. Ze had geen energie of zin meer in de leuke dingen van het leven en de stress bleef toenemen. Na allerlei behandelingen en therapieën waarin zeker wel stappen werden gemaakt maar nog niet dat bereikt had wat ze zo graag wilde bereiken, kwam ze uiteindelijk bij mij terecht na het lezen van enkele van mijn blogs over Acceptance and Commitment Therapy (ACT).

Ze was nieuwsgierig naar ACT en wilde graag met mij als gids de zes ACT-processen doorlopen. Dit markeerde het begin van onze gezamenlijke reis naar zelfontdekking, het bewandelen van nieuwe paden en het opdoen van nieuwe ervaringen.

We begonnen met kleine stappen. Ze leerde haar pijn te accepteren in plaats van ertegen te vechten. Dit betekende niet dat ze de pijn leuk moest vinden, maar dat ze stopte met zichzelf te verzetten tegen de realiteit ervan. Ze ontwikkelde technieken om afstand te nemen van al haar vele gedachten en begon te zien dat ze meer was dan haar pijnlijke ervaringen.

Tijdens onze sessies werkten we aan haar vermogen om in het moment te zijn. Ze begon met het beoefenen van mindfulness, zoals simpelweg genieten van een kop koffie – of nog beter, een cappuccino, vanwege het geluid van het opschuimen van de melk. Deze kleine momenten van bewustwording brachten langzaam maar zeker een gevoel van rust in haar leven.

Ze ontdekte wat echt belangrijk voor haar was en begon stappen te zetten om deze waarden na te streven. Dit betekende soms dat ze moeilijke beslissingen moest nemen, maar elke keuze bracht haar dichter bij een leven dat voor haar waardevol was. De pijn die ze jarenlang met zich meedroeg, werd dragelijker. Ze kreeg weer ruimte om stil te staan bij de mooie dingen die het leven te bieden heeft.

Elke sessie voelde als een nieuwe ontdekking, een nieuw pad dat bewandeld moest worden. Samen beleefden we mooie momenten van inzicht en groei. En elke keer weer besefte ik dat deze reis niet alleen over therapie ging, maar over het herontdekken van het leven zelf. Ze leerde dat de zwaarste momenten in haar leven ook de momenten waren waarin ze het meest groeide. Ze werd gedwongen om open te staan voor nieuwe ervaringen en andere paden te bewandelen.

ACT heeft zoveel moois te bieden. Het is niet alleen een behandelmethode, maar een reis naar innerlijke rust en een betekenisvol leven.

Wil je meer informatie kijk dan op www.artofhearing.nl

ZorgkaartNederland: Waarderingen en Kanttekeningen bij een Beoordelingssysteem

Het is altijd fijn om hoge waarderingen te ontvangen op ZorgkaartNederland. Deze waarderingen laten zien dat patiënten de zorg waarderen die ze hebben ontvangen. Helaas kan ik zelf geen bedankje meer schrijven voor deze bijzonder mooie waarderingen, wat jammer is. Daarnaast is het triest dat collega’s, van wie ik weet dat ze uitstekend werk verrichten in de zorg, de pech hebben enkel klagers op hun hand te hebben en daardoor een lage waardering krijgen.

Het Belang van de Juiste Zorg op de Juiste Plek

Ik ben een groot voorstander van het bieden van de juiste zorg op de juiste plek. Het moet voor iedereen mogelijk zijn om deze goede zorg te vinden. Steeds meer mensen maken daarom ook gebruiken van ZorgkaartNederland om goede zorg te vinden.

Daarom geef ik mijn patiënten altijd mee: “Mocht u ontevreden zijn of mocht er iets misgaan, laat het ons alstublieft vooral weten. Bent u tevreden, vertel het aan anderen.”

Zorg is Geen Product

Het is belangrijk om te beseffen dat zorg geen product is. Het is geen hotel waar je een beoordeling voor schrijft of restaurant waar je hebt gegeten. Zorg kan namelijk ook betekenen dat je een slechtnieuwsgesprek moet brengen, iemand een spiegel moet voorhouden of minder leuke of prettige momenten moet delen. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, zoals het oude gezegde luidt. Dit betekent dat zorg soms echt niet fijn of leuk is, maar het hoort er wel bij.

Trots op Onze Zorg

Hopelijk kan iedereen deze nuances in overweging nemen wanneer ze een beoordeling schrijven. We mogen trots zijn op wat we als zorg in Nederland hebben bereikt. Onze zorgverleners werken keihard om de best mogelijke zorg te bieden, zelfs als dat soms betekent dat ze moeilijke gesprekken moeten voeren of onprettige waarheden moeten delen. Er is altijd ruimte voor een goed gesprek wel of niet met zelfs de klachtencommissie erbij.

Laten we waarderen wat we hebben en erkennen dat zorg meer is dan alleen een product dat je kunt beoordelen. Het gaat om mensen, om emotiesen om het leveren van de juiste zorg op het juiste moment, zelfs als dat soms moeilijk is.

Overigens een bijzonder mooie podcast is hier te horen.

De Kunst van Akoestiek in Restaurants: Eet met Vreugde en Versta met Gemak

Introductie: Het Probleem van Slechte Akoestiek

Op mijn tinnitusspreekuur en in mijn omgeving hoor ik steeds vaker mensen klagen: “Ik ga niet meer naar dat restaurant want ik versta er toch niemand, veel te luid!” Deze uitspraak weerspiegelt een groeiend probleem in de horeca: slechte akoestiek. Restaurants zijn immers niet alleen plekken om heerlijk te eten, maar ook om te genieten van gezelligheid en conversatie met tafelgasten en dierbaren. Helaas is dit vaak niet het geval.

De Invloed van Slechte Akoestiek

Slechte akoestiek in restaurants kan een avondje uit behoorlijk verpesten. Mensen met een licht gehoorverlies, vaak al vanaf 55 jaar, hebben extra moeite in rumoerige omgevingen. Zelfs zonder dat er sprake is van een significant gehoorverlies dat hoortoestellen vereist, kan het verstaan van gesprekken al uitdagend zijn. Wetenschappelijke studies tonen aan dat slechte akoestiek niet alleen leidt tot verminderde spraakverstaanbaarheid, maar ook bijdraagt aan een verhoogd stressniveau en vermoeidheid.

Wetenschappelijke Onderbouwing

Steeds meer studies tonen aan dat akoestiek een belangrijke factor is in onze sociale interacties. Slechte akoestiek kan de communicatie belemmeren, wat leidt tot frustratie en verminderde kwaliteit van sociale contacten.

In een restaurant met slechte akoestiek gaan gasten steeds luider praten om zichzelf verstaanbaar te maken. Dit creëert een vicieuze cirkel van toenemend lawaai, wat resulteert in een onaangename ervaring waarbij men aan het eind van de avond schreeuwt om gehoord te worden.

Sociale Gevolgen

Het vermijden van rumoerige restaurants kan op de lange termijn leiden tot sociaal isolement. Mensen die moeite hebben met verstaan in lawaaierige omgevingen, kiezen er vaak voor om dergelijke situaties te vermijden. Dit resulteert in minder sociale interacties en kan uiteindelijk leiden tot gevoelens van eenzaamheid en isolatie.

De Oplossing: Kunst als Akoestische Verbetering

Als klinisch fysicus audioloog en beeldend kunstenaar heb ik een innovatieve oplossing ontwikkeld: het integreren van kunstwerken met akoestisch verbeterende materialen. Deze aanpak combineert esthetiek met functionaliteit en draagt bij aan een aangenamere eetervaring.

Door grote kunstwerken te vervaardigen met materialen die geluidsgolven dempen, kunnen we de akoestiek in restaurants aanzienlijk verbeteren zonder in te boeten op visuele aantrekkelijkheid. Onderzoek bevestigt dat akoestische aanpassingen, zoals het gebruik van geluidsabsorberende panelen, de spraakverstaanbaarheid en het algehele comfort in ruimtes sterk verbeteren.

Het Effect van Akoestisch Verbeterde Kunstwerken

Deze grote kunstwerken zorgen al voor een aanzienlijke demping van geluidsgolven, waardoor de achtergrondruis van echo afneemt en gesprekken duidelijker worden. Bewustwording van het gebruik van akoestisch absorberende materialen in de rest van de ruimte zorgt voor een optimaal geluidsgevoel in de ruimte. Bezoekers kunnen genieten van zowel het eten als de gesprekken zonder te hoeven schreeuwen. Dit leidt niet alleen tot een betere eetervaring, maar ook tot hogere tevredenheid en terugkerende klanten voor restaurants.

Conclusie: Een Nieuwe Standaard voor Restaurants?

De integratie van aandacht voor de akoestiek met kunst biedt een elegante oplossing voor een veelvoorkomend probleem in de horeca. Door akoestische kunstwerken en andere zachte materialen te gebruiken, kunnen restaurants de ambiance verbeteren en een omgeving creëren waar gasten kunnen genieten van zowel het eten als het gezelschap. Het is tijd voor een nieuwe standaard in restaurantontwerp, waarbij schoonheid en functionaliteit hand in hand gaan.

Met The ART of Hearing combineren we onze expertise in audiologie en kunst om innovatieve oplossingen te bieden die niet alleen het horen verbeteren, maar ook bijdragen aan een aangenamere sociale omgeving.

Door te investeren in akoestische verbeteringen kunnen restaurants een omgeving creëren waar iedereen zich welkom voelt en gesprekken vloeiend verlopen. Laten we samen werken aan een wereld waar de kunst van het horen net zo gewaardeerd wordt als de kunst van het koken.

Literatuur

  1. Shield, B., & Dockrell, J. (2003). “The Effects of Noise on Children at School: A Review.” Building Acoustics, 10(2), 97-106. Link naar artikel
  2. Klatte, M., Bergström, K., & Lachmann, T. (2013). “Does Noise Affect Learning? A Short Review on Noise Effects on Cognitive Performance in Children.” Frontiers in Psychology, 4, 578. Link naar artikel
  3. Bradley, J. S. (1986). “Speech Intelligibility Studies in Classrooms.” The Journal of the Acoustical Society of America, 80(3), 846-854. Link naar artikel
  4. Hodgson, M. (1999). “Experimental Investigation of the Acoustic Characteristics of University Classrooms.” The Journal of the Acoustical Society of America, 106(4), 1810-1819. Link naar artikel

Een stap vooruit: De kracht van ACT in actie!

Als ACT-trainer zie ik verschillende mensen, elk met hun eigen unieke verhaal. Zorgen en angsten die we aan de buitenkant vaak niet zien, laat staan kunnen begrijpen. Zo begeleid ik een ACT-deelnemer met batofobie, de angst om bij hoge gebouwen te zijn of naar binnen te gaan.

Jarenlang heeft ze vermeden waar ze bang voor was. Zelfs heerlijke diners in prachtige kastelen of exclusieve eetgelegenheden in kerken werden ontweken. Maar nu, met nog één ACT-proces te gaan, namelijk toegewijde acties, ontvang ik vandaag een bericht van haar met foto’s.

“Dyon, het is gelukt! Ik ben in de kerk en het gaat. Niet meer zoals het was, maar een beetje nog.”

Ik antwoordde haar:

“Dat dit nog spannend voelt en dat je überhaupt iets voelt, is oké! Het hoort er zelfs bij! Dit is zo’n belangrijke stap die je nu gemaakt hebt, zowel letterlijk als figuurlijk. Zie en voel vooral ook de ervaring!

Binnen ACT gaat het erom dat je DOET, ondanks dat je spanning voelt. En dat heb je vandaag zeker gedaan! Chapeau!!! 🥳”

Ik ben net zo blij als zij. Het is prachtig om te zien hoe ze deze stap heeft gezet, en ik weet zeker dat dit ook op andere aspecten in haar leven een positieve invloed zal hebben. Het is mooi om dit te ervaren en getuige van te zijn.

Twee minuten stil

Twee minuten stil. Dat is wat de bedoeling is, maar het kabaal van de discussies vooraf is enorm.

En laat waar het in kern om gaat volledig verloren gaan, dat wat we net proberen vast te houden verliezen: “Opdat we nooit zullen vergeten!”.

Job Cohen zit naast een jonge Palestijnse dame aan een talkshowtafel meerdere keren enkel vanuit zijn eigen perspectief te bepleiten hoe en waarom hij vast wilt houden aan “zijn” invulling van die twee minuten.

De egoïstische blik die het hele probleem groter maakt in al deze discussies. Eigen gevoel eerst, eigen invulling boven alles. Want “Er moet maar respect naar elkaar toe zijn. Als daarin dan maar wel vooral dat gedaan wordt wat ik zou willen hoe ik vind dat het moet zijn.”

Een beetje zelfreflectie, of nog moediger het eigen belang laten varen opdat het respect voor de ander kracht wordt bijgezet, dat wordt gemist.

De jonge dame naast hem heeft afgelopen maanden meerdere directe familieleden verloren, van jong tot oud. Het verdriet van dat verlies is van haar gezicht af te lezen. De onzekerheid over de familieleden die er nu nog “gevangen” zitten in Gaza maakt het leven bijna ondragelijk.

Job Cohen wil vooral zijn grootouders herdenken, mensen die hij blijkbaar nooit heeft gezien, nooit heeft gekend, maar zijn vermoord in die tweede wereldoorlog, die oorlog van nu al heel lang geleden.

Dodenherdenking. Opdat we nooit zullen vergeten, dat verlies, die onmacht nooit meer! Nu zo dichtbij.

En dan op een andere tv-zender Femke Halsema, burgemeester Amsterdam aan tafel bij Nieuwsuur die eveneens op allerlei manieren vasthoudt aan haar eigenbelang. Twee minuten die volgens haar een “waardige invulling” gegeven moeten worden. Een waardige invulling, als het maar in lijn is met hoe zij dit bedacht hebben, als zij als burgemeester nu maar geen partij hoeft te kiezen en niet dat statement hoeft te gaan maken.

Terecht dat dan toch door interviewer, mevrouw Tweebeeke, scherp gevraagd wordt waarom twee jaar geleden wel aandacht in de speech voor de oorlog in Oekraïne, maar nu geen enkel woord dat aandacht geeft voor wat op dit moment een nog groter leed veroorzaakt en waar we elke dag getuigen van zijn; de oorlog tussen Israël en Palestina?

Palestina! Want het is niet Israël vs. Hamas. Het is het land Palestina, of althans dat wat er nog van over is, dat door Israël nu bijna volledig verwoest is, maar het allerergste, al die duizenden, zo niet miljoenen onschuldige burgers vermoord en verdreven worden uit hun land.

“Twee minuten stil opdat we nooit zouden vergeten, dat nooit meer!”. Nu zo dichtbij.

Wat hebben die twee minuten nog voor een waarde als er enkel aandacht is voor eigenbelang?

Wat hebben die twee minuten dan nog voor een betekenis als duizenden onschuldige kinderen hun toekomst en letterlijk hun leven ontnomen wordt en wij daar elke dag getuigen van zijn?!

Daarom…opdat we nooit vergeten dat daar waar wij een stem in kunnen hebben, wij op dat moment ook duidelijk onze stem moeten laten horen.

Massaal aangeven dat er grenzen zijn en dat bij weloverwogen politieke acties waarbij militaire inzet met bommen en raketten onschuldige burgers gedood worden, die acties gewoon niet kunnen. Nooit en te nimmer! Met geen enkel argument goed te praten.

Opdat we nooit zouden vergeten hoe groot mensenleed is op moment je onmacht voelt bij het bewust doden van onschuldige burgers.

Twee minuten zal ik uit respect ook dit jaar weer stil zijn, maar de rest van de tijd zal ik mijn stem laten horen. Want nooit meer…dat is nog steeds waar we voor willen gaan.

Twee minuten van stilte die een oorverdovend luide schreeuw zijn om aandacht te hebben voor mensenrechten. Twee minuten samen stil zijn om een punt te maken dat ELK mens er toe doet.

Twee minuten waar we samen staan voor maar één belangrijke waarde: DE RECHTEN VAN ELK MENS.

Vrede voor iedereen! 🕊️

De Verloren Betekenis van Pasen? Een Oproep tot Bezinning?

Pasen staat voor nieuw leven, nieuw begin.

De religieuze of spiritualistische achtergrond van Pasen zijn de meeste mensen vergeten en staan we helemaal niet meer bij stil.

De kracht van wat ooit in die verhalen te vinden was, waar we als mens van konden leren, is in twee drie generaties verloren gegaan door macht en het misbruik van geloof.

Want in de kern is elke religie een basis voor hoe we als mens met elkaar omgaan, geeft elke religie een mogelijkheid voor het vinden van kracht in moeilijke tijden, zitten er in elk geloof allemaal verborgen geheimen hoe een gezond leven er uit zou moeten zien.

Vasten is een tijd van bezinning, van grote schoonmaak, van zowel lichaam als geest, om dan vervolgens weer een nieuwe periode te beginnen, Pasen met vooraf de vastenperiode Carnaval, Eid al-Fitr (bekend in de volksmond als Suikerfeest) met vooraf de Ramadan, wellicht in andere religies eenzelfde ritueel van Feest na de Vastenperiode.

In de moderne tijd begint nu intermitterend vasten een hot item op de socials te worden, zelfs wetenschappelijk bewezen. Dat is wat de moderne weldenkende mens dan nog enigszins volgt, wetenschappelijk bewezen handelingen die gezond zijn voor het leven.

Een wijze van leven die al meer dan duizenden van jaren via religie bekend zijn, maar door misbruik van macht, dood en verderf een verkeerde interpretatie hebben gekregen.

God, Allah, geloof, religie, vasten, zijn zelfs woorden geworden waarbij “het volk” meteen heel slecht denkt. Dank je de koekoek, als je bijvoorbeeld bij elke aflevering van Flikken Maastricht geloof en religie van andere culturen dan “de Nederlandse” als crimineel of slecht afschildert.

Entertainment op de socials enkel een “positieve” richting geeft aan veel “rijkdom” vergaren, zonder na te denken over gevolgen. Want Geld is geen middel meer, maar een product geworden. Doe jij al in Bitcoins?!

De valse hoop van het kapitalisme, een geheel ander verhaal waar een boek over geschreven kan worden.

Maar terug naar religie. De moderne mens is in twee drie generaties zijn houvast verloren, pijlers die het fundament waren voor een gezonde samenleving zijn stuk voor stuk afgebroken. “Van God los” is de nieuwe trend voor de grote massa geworden. Enkel feesten en lol hebben, zonder er hard voor te moeten werken. Slapend rijk worden door in te zetten op cryptomunten. Rijkdom vergaren. Eerst aan jezelf denken, pas later aan anderen. Eigen volk eerst, later, veel later of nog erger helemaal niet denken aan die ander.

Vasten, een tijd voor bezinning, een tijd om stil te staan bij wat het leven brengt, wat is het dat jij bedraagt aan een beter leven voor de ander? Waarom ben jij hier op aarde?! Wat is de zin of onzin van het leven?

Bij dit ritueel hoort namelijk ook het geven van brood en drinken aan anderen, samen delen. Na vasten komt steeds terug het doneren. Anderen helpen die in nood zijn. Vastenacties zijn gebruikelijk gedurende en zeker na vastentijd. Ook niet voor niks.

Rijkdom, welvaart schijnt namelijk een graadmeter te zijn voor het individualiseren van een samenleving, hoe rijker het volk is, hoe minder er wordt gegeven, bang om te verliezen. Hoe eenzamer we zijn.

Bij armoede is het net andersom, als men niks te verliezen heeft, dan is de mens veel vrijgeviger dan zij die “rijk” zijn.

De hoeveelheid eigendom is dus een maat voor minder vrijgevigheid?

Bewustwording en bezinning. Pasen een nieuw begin. Een openbaring.

De kerk, het geloof, de preek van een priester die richting gaven aan wellicht nieuw denken, nieuw inzicht, ook dat is niet meer. Althans niet voor het volk. En laat het volk nu net aan zet zijn. Want in een democratisch stelsel hebben zij, de grote massa, nog de macht, geven zij richting aan hoe er in die samenleving geleefd wordt. Welke keuzes worden er in grote lijnen gemaakt? “Democratisch” besluit. Politiek die die grote lijnen vervolgens verder uitzet.

In een dictatuur bepalen de leiders dat. Zelfs dan wordt nog sterker vanuit die rijkdom bewust geregeerd. Plannen maken om in eerste instantie macht en eigendom hoe ook te behouden. Pas daarna de gedachte om het volk tevreden of sterker nog, onder druk te houden. Het grote voorbeeld Rusland ligt ons voor ogen.

Welke krachten zijn sterker dan die oerkrachten in de mens om enkel voor rijkdom en macht te gaan? Kost wat kost. Hoe kunnen we samen met zij die de kern van dat bestaan wel inzien om die kracht, die power, die ons mens gegeven is, voor iedereen optimaal in te zetten? Niet enkel voor eigen gewin. Want de mens kan wonderen verrichten. Sterker nog, ik weet zeker, dat zou de basis die in elk geloof aanwezig is gevolgd worden, dan zou voor iedereen deze aarde een paradijs kunnen zijn. Zou elke dag voor iedereen Pasen kunnen zijn.

Want Pasen is nu, veel eten, heel veel eten, gezellig samen zijn met vooral familie en vrienden, althans dat is wat de reclame van de Jumbo ons doet geloven. Die ons dat doet geloven! En dat voor die prijs…

Het verlies van ons samenzijn in vrede.

Een fijn Paasfeest, met vooral een tijd van bezinning gewenst, zoals het ooit bedoeld was.

Het Empathische Tijdperk: Een Diepgaande Blik op Empathie in Wereldleiderschap en Samenleving

In een tijdperk waarin de wereld schreeuwt om verbinding en begrip, komen stemmen op die de kracht van empathie benadrukken als een cruciale eigenschap voor zowel wereldleiders als individuen in de samenleving. Recentelijk woonde ik een inspirerende lezing bij van Dr. Ankie Hoefnagels, lector Global Mindset, waarin zij de rol van empathie in wereldleiderschap belichtte.

Een van de interessante concepten die naar voren kwam, was het idee van “Ikkigheid”, zoals benoemd door Dirk de Wachter. Dit concept onderstreept het belang van het overstijgen van het individuele ego ten gunste van collectieve belangen en empathie voor anderen.

Het Curling Ouders onderzoek benadrukt een belangrijke waarheid: tegenslag is essentieel voor persoonlijke groei. Het zijn juist de obstakels en uitdagingen die ons de kracht geven om te groeien en onze veerkracht te ontwikkelen.

Empathie is niet alleen een passieve emotie, maar eerder een spier die moet worden getraind. Het gaat verder dan sympathie of medeleven; het omvat actief luisteren, begrip tonen en handelen naar de behoeften van anderen.

Frans de Waal’s onderzoek naar empathie bij apen toont aan dat empathie een fundamentele pijler is voor vrede en harmonie in de samenleving. Zijn werk onderstreept het belang van empathie als een krachtig instrument voor sociale cohesie.

Martin Boeber’s idee van “uitroperspectief” daagt ons uit om buiten onszelf te kijken en de wereld te zien vanuit het perspectief van anderen. Dit vergroot ons empathisch vermogen en bevordert een meer inclusieve samenleving.

De recente opkomst van empathische wereldleiders, zoals Jacinda Ardern, onderstreept de roep om leiderschap gebaseerd op mededogen en begrip. Deze leiders tonen aan dat empathie niet alleen een wenselijke eigenschap is, maar een noodzakelijke voorwaarde voor effectief leiderschap in de moderne wereld.

Arlie Russell Hochschild’s ervaringen in het hart van Trump-stemmend Amerika illustreren het belang van empathie bij het begrijpen van verschillende perspectieven en het overbruggen van verdeeldheid in de samenleving.

Nick Cave’s persoonlijke ervaring met het tonen van empathie in een tijd van crisis benadrukt de kracht van muziek en kunst als middel tot verbinding en troost.

In een wereld die steeds meer wordt geconfronteerd met complexe uitdagingen, is empathie de lijm die ons verbindt en ons in staat stelt om samen te groeien en te gedijen. Laten we daarom streven naar een samenleving en leiderschap gebaseerd op begrip, mededogen en actie.

Dr. Hoefnagels toont op haar titelpagina van deze lezing een kunstwerk van de Franse kunstenaar JR.

Aan de Mexicaanse zijde van de stalen muur tussen de Verenigde Staten en Mexico prijkt namelijk een twintig meter hoge foto van een peuter die over de muur heen gluurt. Het kind, liefkozend “Kikito” genoemd, lijkt de muur vast te grijpen met zijn handjes.

Dit kunstwerk is een krachtig statement van JR, die met zijn werk de menselijke aspecten van grenzen en migratie wil benadrukken.

“Kunst also vredespil”, zoals de onlangs te vroeg overleden primatoloog, Frans de Waal de kracht van kunst altijd heeft gezien.

Een Vader’s Kracht: Van Duisternis naar Licht in Tijden van Tragedie

Humberto Tan gisterenavond. Een jonge vader vertelt daar het aangrijpende verhaal over zijn vermoorde zoon van 20 jaar, Sanda Dia.

https://www.rtl.nl/humberto/video/74b013fa-94a9-47ec-b45b-2e2e917d8d9e/vader-sanda-dia-ze-hebben-mijn-zoon-afgemaakt

Het verhaal van de misgelopen ontgroening in België.

Een mensonterende en zelfs dodelijke ontgroening die vol afschuw zit. Jonge kerels die ver over grenzen gaan van wat tot menszijn behoort.

Alles komt hier in deze casus samen: de ongelijkheid in deze maatschappij, klasssenjustitie, discriminatie, minderheid zijn, pesten, buitenlander voelen en geen buitenlander meer zijn, verdriet, boosheid, onmacht.

Onmacht!

Want dat is wat ik voel, weer opnieuw! Want Rafah gaat er ook aan! De wereld staat op haar kop!

Onschuldige kinderen, jonge baby’s, maar ook jonge mannen met een bak aan ambitie van dromen en eigenlijk nog een heel leven voor zich, worden vermoord.

Het zal je kind maar wezen!

Onmacht!

Ik ga naar bed, met een heel rot gevoel.

Midden in de nacht word ik wakker. En de juiste woorden en inzichten komen tot me, die me kracht en weer licht geven in deze duisternis.

Want die vader, Ousmana Dia, daar op de stoel bij Humberto laat het mij zien! In al die ellende, in al dat donker gevoel en verderf laat hij de boodschap zien die in al dit slechte verborgen ligt.

Enkel het licht kan het donker overtreffen! Die woorden werden al ooit uitgesproken door Martin Luther King.

En nu weer opnieuw laat deze vader zien hoe we dit alles kunnen overwinnen!

Laat het licht sterker zijn dan het donker!

Focus op het licht, de positiviteit en win zo van het donker.

Ousmame heeft het vertrouwen dat er meer goede mensen zijn dan kwade mensen, dat intense vertrouwen deel ik met hem!

Maar als we enkel gehoor en ruimte geven aan die kwade mensen dan laten we het donker winnen.

Nog nooit was het zo belangrijk om jouw licht te laten schijnen! Vind dat positieve in jou en laat het zien! Laat jouw stem horen door goed te doen!

Don’t ask yourself what the world needs. Ask yourself what makes you come alive and then go and do that. Because what the world needs is people who have come alive.

⁃ Dr. Howard Thurman

Deze vader daar met z’n tranen in de ogen, vijf jaar na de dood van zijn zoon heeft hij de kracht gevonden om uit de donkerste dagen te komen van zijn leven. Een boek heeft hij geschreven in de hoop het kwade van zich af te schrijven en het licht er te laten zijn. Dat boek houdt hij stevig in zijn hand.

Hij heeft alle recht om kwaad te zijn, haat te hebben naar al die anderen mensen! Zelfs haat te hebben naar de wereld! Want wie hem het meeste hebben laten vallen zijn al die ouders van die jonge kinderen, die deze intens slechte daden nog proberen goed te praten, nog erger het juridische systeem niet de straf geeft die die gasten verdienen. Onmacht en ongeloof zou mij om de horen vliegen mocht mij zoiets overkomen zijn.

Maar integendeel, deze held geeft een van de studenten die zijn zoon vermoord hebben en later een keer zo maar ontmoet bij het graf van zijn zoon een dikke knuffel.

Het verdriet en de verslagenheid is van zijn gezicht af te lezen. Maar zijn lach, waar ook de zoon zo geliefd om was, die is gelukkig nog te zien.

Het donker kun je overwinnen door het licht te zien. Zelfs al is het donker het donkerste wat er is.

Dus beste mensen! Beste mensen! Laat je zien en horen! Focus op wat de mens mens maakt! Er voor een ander zijn!

Haat en wraak nemen zal niet de oplossing zijn.

Darkness cannot drive out darkness; only light can do that. Hate cannot drive out hate; only love can do that.

⁃ Martin Luther King Jr.

Vergeven en doorgaan. Wel straffen zij die over grenzen gaan, terechtwijzen! Laat het recht spreken!

Max Richter – All Human Beings (Official Music Video by Yulia Mahr)YouTube · MaxRichterVEVO25 jun 2020

Everyone thinks of changing the world, but no one thinks of changing himself.

– Leo Tolstoy

Education is the most powerful weapon which you can use to change the world.

– Nelson Mandela

The world as we have created it is a process of our thinking. It cannot be changed without changing our thinking.

– Albert Einstein

Never believe that a few caring people can’t change the world. For, indeed, that’s all who ever have.

– Margaret Mead

It is not the strongest of the species that survive, nor the most intelligent, but the one most responsive to change.

– Charles Darwin

Change before you have to.

– Jack Welch

Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness, that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small doesn’t serve the world. There’s nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do.

⁃ Marianna Williamson

Het Belang van Gehoor en Wetenschap: Een Gesprek bij de Koffie

Jeffrey vraagt: “Wil je een kopje koffie? Je bent al meer dan een uur onderweg!”

Vanmorgen om 6:00 uur vertrok ik van huis met het kunstwerk dat ik gedoneerd heb aan het event van Stichting Oorfonds Nederland. Zondag 3 maart is World Hearing Day, waarbij Stichting Oorfonds een groot event heeft georganiseerd om aandacht te vragen voor wetenschappelijk onderzoek op het gebied van gehoor.

Jeffrey biedt me een kopje koffie aan en we raken in gesprek over gehoor, de Stichting Oorfonds, het event van morgen en de aandacht in de media met betrekking tot gehoor.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, is dat zeker niet!

Het feit dat wij op deze ochtend dit bijzonder fijne gesprek kunnen hebben, maakt dat we elkaar kunnen horen.

Ik probeer al een tijd kunst en wetenschap te gebruiken om aandacht te vragen voor alles wat met gehoor te maken heeft. Uiteraard is een technische oplossing de meest voor de hand liggende en zal er nog heel wat onderzoek en innovatie nodig zijn om mensen die met een gehoorprobleem kampen met de meest geavanceerde techniek te kunnen helpen. Maar tot die tijd zullen we ook aandacht moeten hebben voor de psychosociale aspecten binnen gehoor.

De audiologie, de wetenschap die zich bezighoudt met alles wat met gehoor te maken heeft, zal de komende jaren nog meer aandacht moeten krijgen, zeker met alle crisis situaties die nog op ons afkomen: klimaatverandering, groeiende wereldbevolking en oorlogen die steeds dichterbij komen.

Op hoog niveau gevoerde gesprekken zijn van groot belang. En we weten allemaal dat het risico op gehoorverlies groter wordt naarmate we ouder worden. Leeftijd gerelateerd gehoorverlies is bijna vanzelfsprekend. Dus met wereldleiders zeventig plus kunnen we ervan uitgaan dat belangrijke details in gesprekken wellicht net verkeerd gehoord worden, met grote gevolgen van dien.

Maar ook in onze maatschappij, waar mensen steeds langer moeten doorwerken en te maken hebben met complexe luistersituaties, zoals vergaderruimtes in slecht akoestische ruimtes, grote moderne kantoortuinen waarin omgevingsgeluiden zeer hinderlijk zijn, kost luisterinspanning heel veel energie.

Ik zie steeds meer mensen die tegen hun pensioen aantikken en ten gevolge van gehoorverlies moeite hebben om er nog bij te horen, met alle gevolgen van dien.

Het gesprek dat ik met Jeffrey had, heeft me aan het denken gezet. Het zal nog belangrijker zijn om mogelijkheden te vinden om gehoor en wetenschap op dit gebied bij een groter publiek bekendheid te geven.

We zullen mensen nodig hebben die geïnspireerd worden om het vak audiologie te kiezen, zowel in de techniek als in het psychosociale aspect. Maar er zal ook geld nodig zijn voor wetenschappelijk onderzoek op dit gebied. Daarmee hoop ik dat kunst en wetenschap elkaar versterken en dat een event zoals morgen, georganiseerd door Stichting Oorfonds, een groot succes mag gaan zijn. Ik zal zelf niet aanwezig zijn vanwege mijn expositie in het museum in Valkenburg, maar ik zal Jeffrey, René en iedereen die hieraan meewerkt ten volste ondersteunen om dit tot een groot succes te maken. Succes mensen!😊

The Glass metaphor

Everyone actually has their own glass; for some, it’s filled to the brim and even overflowing, while for others, the glass is nicely balanced.

First and foremost, it’s important to note that the glass is part of a much larger story, and as a metaphor in conversations during consultations. So, this is a brief explanation to give you an idea of how to interpret the glass.

I want to explicitly mention that issues cannot be resolved with this glass, but it does provide a direction of where we want to go. The glass can offer new insights into possibilities to work on.

Because it’s essential to be aware that we always want to address things that bother us. We naturally seek solutions to them. However, sometimes the solution isn’t readily available, and trying to control it may be the wrong approach.

And here is where my passion comes into play, the core reason why I find this field, audiology, so fascinating: my passion for humanity. The genuine interest in people, with a particular focus on our brains.

We humans are such fascinating beings, especially our brains, which are truly remarkable.

I realize now that it’s my brain saying this to me 😊, but that’s beside the point.

“I used to think the human brain was the most wonderful organ in my body. Then I realized who was telling me this!”

Emo Philips

We go through life, and along that path come all sorts of things: setbacks, limitations, struggles to overcome.

Each of us has our own glass, Das Glas der Lebensakzeptanz, as I learned in a German tinnitus clinic.

That glass is a measure of the maximum amount of stress, tension, but also energy drains we can handle in our daily lives. Everything that takes energy amid all the events and experiences we encounter and carry with us in our lives.

Events that have an impact on who we are. Things that drain our energy. Thoughts that occupy our minds.

No one has an empty glass, or else you wouldn’t be living. There are always things that don’t go as planned or things we dread. Things that keep us up at night. It can become too much at times, everything piles up. The glass overflows. It’s usually a period where nothing seems to work, where everything comes together. It’s too much.

It’s precisely then that the entire system becomes sensitive, unable to handle that one extra thing. The last drop, so to speak, that makes the glass overflow.

Often, with tinnitus, that sound becomes the one thing that really can’t be tolerated anymore. But for someone else, it might be stomachaches or headaches. A bodily signal indicating it’s all too much.

Or another mechanism could be at play: the glass has been full for a long time, and now, finally, there’s peace, but just then, that one thing happens, something over which there’s no immediate control. That tinnitus, that headache, that stomachache that had been absent for so long and now makes itself heard again.

We’ll do everything to regain (or maintain) control over it. All the attention is naturally focused on that. It’s like that loose piece of skin on your finger that has to be removed no matter what. Or the dripping faucet that keeps irritating you and needs to be fixed.

But the faucet won’t stop dripping, and when you pull off that piece of skin, it hurts intensely because it was a bit too much.

What we see here is that all attention goes to the stimulus we perceive. Conscious perception. Hence, it’s not surprising that we immediately want to address that stimulus, the one that captures all our attention.

However, as the glass reveals, there’s much more underneath. This makes it more complex on one hand, but on the other hand, it offers more opportunities to work on.

And here’s where audiology comes in as an exceptionally beautiful field. Audiology is multidisciplinary: hearing, how we hear, what we do with sounds, but also how we stand in life, what’s expected of our auditory system. Social contacts, work, our own thoughts, that life balance. All these facets play a role. Audiology, psychology, social work, physiotherapy, art therapy, even the initial contacts with the secretariat colleagues are essential.

Teamwork.

And how wonderful that this glass provides insight into all this. When we look down into the glass, at those elements that drain our energy, are there things that can be addressed more easily? Problems where help can be sought?

And at the top of the glass, the space that provides peace, the energy boosters. The things that make you happy, your passions, the things that recharge your batteries. Are there more or different possibilities there? Have we neglected the things that bring us joy?

And know that there are live events that are so powerful; they stay in that glass forever. That’s where I put stones in the glass. As we grow older, more stones end up in that glass. The traffic from the right, as me of my colleague always calls it. Events that everyone knows will keep you occupied, for which you won’t immediately find a solution. The death of a loved one, losing a job, moving, a car accident, illness; we all know how to fill in these blanks. You can’t remove those stones anymore. Even then, the glass provides insight into how things can be different. Those stones remain stones; you carry them with you, but the glass can become larger so that more can fit in. Enlarging it can be done by focusing on the things that give you energy, that make you happy. By making space at the top of the glass despite those stones. A bigger glass.

And the beauty is that when the balance between energy drainers and energy boosters improves, that thing which initially demanded all the attention and for which we sought a solution, now allows space for that stimulus to just be there. The capacity to bear that stimulus increases.

It still takes energy, but it can be accommodated.

Finding that balance isn’t meant to exert control over the stimulus. That would be too easy and would once again misplace the focus. Indirectly, it would be another form of control. A wrong expectation.

Of course, it would be a loss if easier solutions to address that stimulus directly weren’t considered. That’s why the first step with comprehensive diagnostics is always necessary. That’s why a GP or specialist should always be consulted first. This is an essential step for any complaint.

But in practice, I see that when I draw the glass, many people have already undergone diagnostics in many places. They see for themselves that there are no longer any possibilities there, and now, through the glass, there’s insight into many new opportunities. Opportunities that can even make life more valuable again.

And this applies to many complaints, complaints for which medically speaking, there seem to be no more solutions. Various doctors keep saying there’s nothing more they can do. That’s when you have to find that other path.

Someone has to be able to find that path. And how wonderful that ACT can provide even more tools to find those valuable opportunities and then work together to seize them.

I had to use ACT myself when my own glass was overflowing. Aline Kruit (author, ACT coach, and trainer) gave me my first introduction to it a long time ago, and later, Frans Kemps (coach and trainer) revisited it during career counseling. It wasn’t until then that things clicked, and I was struck by the 6 pillars within the ACT model. And so, I recently started an ACT training for professionals with Tim Batink, ACT in ACTie. Every time, I discover new metaphors and exercises. They just come up unexpectedly. But it’s precisely these beautiful metaphors that make everything so enjoyable. Not only for me now as an ACT coach but also for the clients and colleagues within ACT.

I see the process I go through with clients within ACT as a personal journey, during which the client gains new experiences and looks more consciously at what’s there. Just like visiting a city, you can try to find your way around yourself, but if you take a guide with you, you’ll discover much more, you’ll find the places that are valuable more quickly.

How wonderful it is to be that guide. To share those valuable experiences. Peaks and valleys. Where those valleys are the moments to learn from. Those who climb mountains to later enjoy the beautiful view from the top. They look back on the path they’ve traveled.

And then, together at the top, to raise a glass to success, is a beautiful conclusion to a journey we’ve taken together.

A toast to Das Glas der Lebensakzeptanz.

Echo’s van Betekenis: Kunst, Gehoor en Verhalen

Kunstliefhebbers van over de hele wereld die de komende weken Limburg bezoeken omwille van kunst en om elkaar te ontmoeten.

In deze periode waar ook nog de tentoonstelling “Horen, zien en voelen!” in het Museum Valkenburg lopende is, groeit de kans om door het grote publiek “ontdekt” te worden nog meer dan ooit tevoren, vooral met evenementen zoals TEFAF en KiV2024 welke beide de volgende week van start gaan. TEFAF de prestigieuze internationale kunstbeurs in Maastricht en Kunst in Valkenburg de prachtige sfeervolle kunstbeurs op Chateau Sint Gerlach.

Mijn hoop is om met kunst én kennis van de audiologie een krachtig statement te kunnen maken, vooral binnen zo’n moment waarop gerenommeerde kunstevenementen in de regio plaats hebben.

Het is mijn doel om bewustwording te creëren rondom het belang van gehoor, een boodschap die nog krachtiger wordt wanneer dit gedeeld kan worden op zo’n wereldwijd platform kunst waar net het gehoor zo essentieel is.

Het vermogen om te horen is van onschatbare waarde voor ons als mens en daar zijn zich maar weinig mensen bewust van.

Het gaat niet alleen om het fysieke aspect van horen, maar ook om emotionele verbondenheid en inclusie.

Het bieden van een luisterend oor en het gevoel van erbij te horen zijn essentiële menselijke kernwaarden.

Ik wil dat mijn kunstprojecten mensen laat “horen, zien en voelen” hoe belangrijk gehoor is, vooral in de context van zo’n kunstevenementen zoals de TEFAF en KiV waar dat menselijke aspect in meerdere vormen centraal staat.

Het gaat om meer dan alleen onze oren; het gaat om een diepgaande ervaring van verbinding en begrip. Verwonderingen en ervaringen kunnen delen.

Bovendien geloof ik sterk dat kunst net nog meer waarde krijgt wanneer het verhaal erachter wordt verteld.

Het is de kracht van het delen van verhalen die kunst tot leven brengt en betekenis geeft.

En hier speelt het vermogen om elkaar te horen een belangrijke rol, want alleen door naar elkaar te luisteren kunnen we de verhalen achter de kunst ontdekken en waarderen.

“Horen is meer dan enkel de oren!”

Heel veel kijk- én luisterplezier mocht u een bezoek brengen aan één van de beurzen.

De kracht die de mens heeft om te maken en te kraken.

Als we als mensheid in hokjes, grenzen, landen, kleuren en vlaggetjes blijven denken, gaan we weer opnieuw verliezen.

Het is van groot belang om vooral te blijven focussen op wat de mens kan!

Doven weer horend maken. Maar ook wonderbaarlijke gebouwen bouwen of de meest indrukwekkende muziek schrijven.

Wetenschap, kunst, architectuur, medische wonderen, de mens kan alles, als die maar wil.

Met de huidige mannen aan het roer op zeer belangrijke posities in de wereld gaan we het niet redden!

Het is duidelijk dat de huidige leiderschapscrisis vraagt om een verschuiving van perspectief. We hebben visionaire leiders nodig die zich laten leiden door empathie, wijsheid en een diepgeworteld begrip van de kracht en potentie van de mensheid. Alleen door samen te werken en onze stemmen te verenigen tegen onrecht en verdeeldheid kunnen we de toekomst vormgeven die we willen zien.

Het is nu meer dan ooit tijd om te spreken, om op te komen voor onze waarden van vrede, gelijkheid en rechtvaardigheid. Als we blijven zwijgen, zal de stilte ons verstikken en zullen we gedoemd zijn om te blijven steken in een cyclus van geweld en conflicten.

Laten we dus onze kracht als mensheid omarmen – niet alleen om te maken en te kraken, maar vooral om te verenigen en te transformeren. Onze stemmen kunnen de wereld veranderen, maar alleen als we ervoor kiezen om ze te gebruiken.

Als we die stem van deze heersers laten groeien en geen tegengeluid geven verliezen we sowieso.

Het is nu de tijd om te laten horen dat oorlogen en geweld anno 2024 niet meer kunnen in welke vorm ook.

Een groot deel van de mensheid heeft nu nog de kracht om vrijuit te mogen spreken, hoe langer we nu echter zwijgen zal straks de stilte er voor altijd zijn.

Opdat we nooit zullen vergeten.

RIP Aleksej Anatoljevitsj Navalny (1976 – 2024)

De Kracht zit in de Mens zelf; tinnitus een oplosbaar probleem

Met een brok in mijn keel en tranen die ik ternauwernood kan bedwingen, zit ik gekluisterd aan het ontroerende verhaal dat één van de tinnituspatiënten tijdens het tinnitusspreekuur met me deelt.

Elk woord raakt me diep, omdat ik precies weet hoe het zit. De impact op het leven van de langzame achteruitgang in het gehoor, de spiraal van verkeerde verkregen informatie op internet die nu enkel angst en valse hoop heeft gezaaid en het emotionele glas dat overloopt van pijn en verdriet. Maar te midden van al deze duisternis, grijp ik naar het sprankje hoop dat er nog rest.

Stap voor stap tast ik in het duister, op zoek naar de juiste knoppen om die eindeloze vicieuze cirkels van ellende te doorbreken.

De dankbaarheid die in mij opwelt, maakt me bijna sprakeloos. Het besef dat het inzicht bij patiënt langzaam is gekomen dat er mogelijkheden zijn voor verandering, vervult me met een warm gevoel van binnen. Het vertrouwen dat patiënt in ons stelt, voelt als een kostbaar geschenk dat ik koester en zorgvuldig bewaak.

Vanaf het moment dat de patiënt de drempel van het audiologisch centrum overstapte, voelde patiënt zich welkom geheten, zo geeft patient mij dit terug. De warme glimlach aan de balie voelt meteen vertrouwd, de geruststellende hand van de audiologie-assistent, en het verhelderende gesprek dat volgde, vormen samen een baken van hoop in een zee van wanhoop.

Hier getuige van mogen zijn, om een verschil te maken in het leven van deze patiënten die vaak op de rand van de afgrond balanceren, vervult me met een diepe voldoening. Het is een voorrecht om een lichtpuntje te mogen zijn in iemands donkerste dagen.

Ik kan het geluid (de tinnitus) niet zomaar laten verdwijnen, maar ik kan wel een kompas zijn in deze ingewikkelde reis die er te maken is. Met mijn eenvoudige woorden en heldere voorbeelden probeer ik inzicht te verschaffen in de complexiteit van ons gehoor en ons brein.

Hoeveel kracht er zit in de verandering die dat gesprek al geeft. Cognitieve gedragstherapie die als een rode draad door ons programma loopt. De kracht zit in de mens zelf!

Wat een wonderlijk vak toch is de audiologie. Het is een roeping, een passie, een missie om anderen te helpen en bij te staan op hun weg naar herstel en welzijn.

Horen is meer dan enkel de oren! Gelukkig maar!

Toekomstgerichte Pitch: Preventie van Gehoorklachten en Tinnitus onder Jongeren tijdens Carnaval

In de week van het oorsuizen en met de start van de carnavalsweek voor de deur is het meer dan ooit belangrijk om vooruit te kijken naar een toekomst waarin gehoorklachten ten gevolge van luide muziek, waaronder tinnitusklachten, tot het verleden behoren.

Als audiologen moeten we ons richten op preventieve maatregelen om gehoorklachten en de daaruit voortvloeiende problemen zoals tinnituslast bij jongeren te verminderen, vooral tijdens festiviteiten zoals carnaval.

Tijdens carnaval worden jongeren vaak onbewust blootgesteld aan extreem hoge geluidsniveaus, van luide muziek op feesten tot het geluid van vuurwerk en knalapparaten. Het is van cruciaal belang dat we jongeren bewust maken van de risico’s van dergelijke geluidsexposure en hen leren hoe we klachten kunnen voorkomen.

Dit betekent niet alleen het dragen van oordoppen tijdens feesten, maar ook het vermijden van langdurige blootstelling aan luide geluiden en het nemen van pauzes om het gehoor te laten rusten. Door jongeren op jonge leeftijd te leren hoe ze hun gehoor kunnen beschermen, kunnen we voorkomen dat ze op latere leeftijd te maken krijgen met gehoorklachten.

Tegelijkertijd is het belangrijk om te benadrukken dat, zelfs tijdens carnaval, waar geluid en feest centraal staan, er nog steeds manieren zijn om verantwoordelijk om te gaan met het gehoor. Door samen te werken met organisatoren van carnavalsevenementen en het promoten van bewustwordingscampagnes, kunnen we jongeren helpen om veilig te feesten zonder het risico op gehoorklachten.

Laten we samenwerken om een toekomst te creëren waarin jongeren kunnen genieten van festiviteiten zoals carnaval zonder de angst voor gehoorschade en tinnitusklachten. Door preventie en bewustwording kunnen we een positieve verandering teweegbrengen en de gezondheid van de komende generaties beschermen.

In de week van het oorsuizen en met de start van de carnavalsweek voor de deur kijken we vooruit naar een toekomst waarin jongeren veilig kunnen feesten zonder hun gehoor in gevaar te brengen. Laten we samenwerken om gehoorklachten en tinnitus te voorkomen en een gezonde en gelukkige toekomst te garanderen.

Persbericht

Tentoonstelling “Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

Zondag 28 januari t/m zondag 14 april

Museum Valkenburg

Voor onmiddellijke publicatie

Contactpersoon: Dyon Scheijen

E-mail: info@dyonscheijen.nl

Adres: Lindenlaan 2A, 6301 HB Valkenburg

Telefoon: 0618485735

“Eenzaamheid door gehoorverlies: ‘Horen, zien en voelen’ in Museum Valkenburg”

[Valkenburg, 15 januari 2024] – Dyon Scheijen, klinisch fysicus-audioloog en gepassioneerd beeldend kunstenaar, onthult een aangrijpend thema in zijn nieuwste tentoonstelling: “Horen, zien en voelen.” Geïnspireerd door het verlangen naar verbinding en begrip, werpt Scheijen een licht op de eenzaamheid die gehoorverlies kan veroorzaken.

Achtergrond:

In onze omgeving kennen we allemaal wel iemand waarbij gehoorverlies een diepgaande invloed heeft op het dagelijks leven. Scheijen, met zijn 25 jaar ervaring als audioloog, heeft deze uitdagingen van dichtbij ervaren en brengt dit nu op indrukwekkende wijze tot uiting in zijn kunst.

Verlangen naar Erkenning:

Net als elke mens verlangt ook degene met gehoorverlies naar erkenning, het gevoel van gehoord worden en het kunnen deelnemen aan gesprekken. Scheijen gebruikt zijn kunst als een krachtig middel om dit verlangen tastbaar te maken.

“Horen, zien en voelen”:

De tentoonstelling in Museum Valkenburg is meer dan een verzameling kunstwerken; het is een emotionele reis door het verlangen naar verbondenheid. Elk kunstwerk spreekt niet alleen visueel, maar roept ook op tot het voelen van de impact van gehoorverlies op een individu.

Museum Valkenburg:

Deze aangrijpende tentoonstelling vindt plaats in het sfeervolle Museum Valkenburg, waar bezoekers de kans krijgen om de diepere lagen van eenzaamheid door gehoorverlies te verkennen en te begrijpen.

De naam achter de kunst, Dyon Scheijen, combineert zijn expertise als klinisch fysicus-audioloog met zijn passie voor beeldende kunst om een unieke brug te slaan tussen wetenschap en creativiteit.

Bezoek de Tentoonstelling:

Het publiek is van harte uitgenodigd om deze bijzondere tentoonstelling te ervaren in Museum Valkenburg. “Horen, zien en voelen” opent de deur naar een dieper begrip van de impact van gehoorverlies op menselijke verbinding.

Akoestisch absorberende kunstwerken zullen de bezoekers een unieke zintuiglijke ervaring bieden. Door gebruik te maken van speciale materialen en structuren in de doeken, kan het geluid geabsorbeerd worden, waardoor bezoekers een bijzonder stilte-effect ervaren wanneer ze tegen de doeken praten. Dit kan de interactie met de kunst versterken en een boeiende artistieke beleving creëren.

www.dyonscheijen.nl

Wilders, is hij werkelijk zo verkeerd?

In de huidige politieke arena wordt Wilders soms wellicht onderschat. Er lijkt een potentie te zijn voor het zoeken naar compromissen, met als doel een veilig en harmonieus Nederland voor iedereen.

Echter, de vraag rijst: wat als Wilders als individu wegvalt? Deze gedachte baart mij zorgen, vooral gezien het risico dat het gedachtegoed misbruikt wordt om bepaalde groepen als “niet welkom” te bestempelen.

Het Nederland van 2023 kenmerkt zich door een diverse bevolking, waarin mensen van verschillende achtergronden simpelweg Nederlanders zijn.

Persoonlijk ben ik dankbaar voor de kansen die ik heb gekregen, voortkomend uit een warm gezin dat de basis heeft gelegd voor mijn huidige mogelijkheden. Ik ben me steeds meer bewust van die mogelijkheden die voor mij een gegeven zijn.

In mijn werk kom ik regelmatig mensen tegen die keer op keer pech hebben gehad, in het verkeerde land geboren te zijn, vechtend om elke dag te overleven. Hun stem verdient evenzeer gehoord te worden als die van mensen wereldwijd die lijden onder schending van mensenrechten en onleefbare omstandigheden door rampen.

De complexiteit van deze kwesties benadrukt de noodzaak om naar elkaars verhalen te luisteren, mogelijkheden te verkennen en bruggen te bouwen in plaats van muren. Ongeacht de uitdagingen moeten we streven naar begrip en samenwerking. Laten we iets opbouwen in plaats van af te breken, in de hoop dat we elkaar wederzijds begrip schenken.🙏

Ons honderdste geluk, daar waar WIJ geboren zijn

Het feit dat wat heel Nederland op de kop zette in de toeslagenaffaire, nu leidt tot de keuze voor een partij die discriminatie zelfs wettelijk wil verankeren, roept serieuze vragen bij mij op…

In de hoop dat wat Aboutaleb gisteren nog zei voor velen steun geeft: De Nederlandse democratie geeft het recht aan de meeste stemmers, maar met de verplichting om oog te houden voor de veiligheid van de minderheid.

Miljoenen mensen die nu zich enorm zorgen maken over hun bestaansrecht dat zeker. Laten we hopen dat we een humane aanpak blijven volgen in de wereldproblemen die (nog) op ons afkomen.

Klimaat, dictatoriale regimes en oorlogen zullen hoe ook menselijk leed brengen waar we hulp aan zullen moeten kunnen blijven bieden.

Terug naar vroeger kan niet meer, een Nederland met enkel kaas en windmolens, een Europa voor ons alleen is anno 2023 niet meer mogelijk, we zullen dit privilege we hebben, dit honderdste geluk dat WIJ hier geboren zijn moeten delen met mensen die dit keihard nodig hebben.

Mensen met een andere afkomst, andere geschiedenis of geloof dan wij. Mensen met eenzelfde wens als wij, om in vrede het leven te leiden.

Dromen waar te kunnen maken, met vooral één doel gewoon gelukkig te kunnen zijn. En weet wanneer je vooral gelukkig kunt zijn, door dat geluk te delen.

In de hoop dat we een weg mogen gaan vinden waarin iedereen zich gehoord voelt ook zij die nu deze stem hebben laten horen.

Het Doolhof van Vrede: ACT en Bruggen Bouwen in het Palestina-Israël Conflict

Wat als we het conflict tussen Palestina en Israël vanuit een nieuw perspectief benaderen? Is het mogelijk om de vlaggetjes los te laten en te denken in termen van mensen in plaats van nationaliteiten? Zouden de principes van Acceptance and Commitment Therapy (ACT) en het bouwen van bruggen in plaats van muren een weg kunnen bieden naar vrede en begrip? Laten we samen ontdekken hoe we het labyrint van dit langdurige conflict kunnen omvormen tot een doorgang naar verzoening en harmonie.

In een wereld die al te lang verdeeld is geweest door het conflict tussen Palestina en Israël, dringen zich soms radicale gedachten op.

Misschien moeten we eens overwegen om de vlaggetjes los te laten, de grenzen te vervagen en te denken in termen van mensen, niet van nationaliteiten.

Want is elke Israëliër tegen elke Palestijn? En elke Palestijn tegen elke Israëliër? Dragen alle betrokkenen de last van het verleden op dezelfde manier? En is het lijden dat hieruit voortkomt niet voor de een dieper dan voor de ander?

Deze kwestie doet denken aan de principes van Acceptance and Commitment Therapy (ACT), een benadering die draait om acceptatie, mindfulness en toewijding aan waarden.

Stel je voor dat het conflict tussen Palestina en Israël een doolhof is, een complex labyrint van wegen en muren. Mensen dwalen al generaties lang door dit doolhof, vasthoudend aan hun vlaggen en overtuigingen als kompas.

Maar wat als we ACT zouden toepassen in deze situatie? Wat als we in plaats van vast te klampen aan de muren van het labyrint accepteren dat we allemaal onze eigen persoonlijke geschiedenis, pijn en overtuigingen hebben? En wat als we onze toewijding richten op gedeelde menselijke waarden, zoals vrede, begrip en mededogen?

Laten we ons in plaats van muren bruggen bouwen en onze fakkels delen, in lijn met de principes van ACT.

We hebben allemaal een fakkel in onze handen, en het enige licht dat we hebben, is dat van onze eigen fakkel.

Door samen het licht van acceptatie en begrip te laten schijnen, kunnen we niet alleen onze eigen weg vinden, maar ook anderen helpen hun weg te vinden.

Het vraagt om moed en vertrouwen om de vlaggetjes los te laten en bruggen te bouwen, maar wie weet welke nieuwe wegen we kunnen ontdekken als we samenwerken aan het omarmen van onze gezamenlijke menselijkheid.

Het doolhof kan veranderen in een doorgang naar vrede en begrip als we bereid zijn om onze fakkels samen te voegen en ons te committeren aan een betere toekomst.

Kunnen we ons voorstellen dat er een tijd komt waarin vrede belangrijker is dan het vergelden van geweld? Een tijd waarin acceptatie en begrip de muren van verdeeldheid afbreken en waarin we bruggen bouwen tussen harten in plaats van het behouden van vlaggetjes op de muur?

In de wereld van ACT en de gedeelde menselijke waarden, schuilt de mogelijkheid voor verandering en vooruitgang. Echter, laten we niet vergeten dat zij die zich niet inzetten voor het menselijke aspect, zij die vasthouden aan haat en geweld, verantwoordelijk moeten worden gehouden, zelfs als het de hoogste autoriteiten betreft die denken de macht in pacht te hebben.

Waar we vandaag, op 28 november 2023, getuigen van zijn, is eenvoudigweg onaanvaardbaar. Het is opnieuw een hoofdstuk in de geschiedenis waarop we later zullen terugkijken als een donkere bladzijde in de geschiedenisboeken.

Laten we samen streven naar een toekomst waarin vrede triomfeert en waar het licht van begrip de duisternis van conflict verdrijft, en waar zij die vasthouden aan verdeeldheid uiteindelijk de weg vinden naar verzoening.

Een Schreeuw voor Vrede in Wereldwijde Conflicten

In deze turbulente tijden is de schreeuw om vrede luider dan ooit. De wereld wordt geteisterd door voortdurende conflicten, zoals die tussen Rusland en Oekraïne, Israël en Palestina, en Noord en Zuid-Korea. Het is duidelijk dat de behoefte aan vrede dringender is dan ooit tevoren.

Toen ik naar deze wereldwijde spanningen keek, drong het tot me door dat geweld in welke vorm dan ook nooit de oplossing is geweest voor onze complexe problemen. De geschiedenis heeft herhaaldelijk aangetoond dat vrede alleen kan worden bereikt door middel van onderhandelingen en compromissen aan de onderhandelingstafel.

Een cruciale sleutel tot vrede ligt in de handen van leiders en politieke partijen die slechts één doel voor ogen hebben: vrede voor iedereen. In deze verdeelde tijden mogen we ons niet laten verleiden om partij te kiezen. Onze wereld herbergt Israëliërs, Palestijnen en mensen van alle nationaliteiten, soms ten onrechte betrokken bij een van de partijen in deze conflicten.

Hoewel de kloof tussen ‘donkere’ en ‘witte’ mensen gelukkig kleiner is dan ooit tevoren, is het nog steeds van groot belang om te erkennen dat sommigen bewust of onbewust onderscheid blijven maken. Als we alle kleuren, rangen en standen op onze planeet willen verenigen, moeten we streven naar gelijkheid en saamhorigheid hoog in het vaandel dragen.

Het pad naar vrede vereist compassie en begrip voor de rijke diversiteit van onze wereld. We moeten samenwerken om vreedzame oplossingen te vinden, ongeacht onze afkomst, religie of politieke overtuigingen. Alleen dan kunnen we hoop koesteren voor een toekomst waarin vrede voor iedereen een haalbare droom is.

Laten we Samen de Schreeuw voor Vrede Versterken

De roep om vrede is luider dan ooit, maar om echte verandering te bewerkstelligen, moeten we allemaal actie ondernemen. Als individuen hebben we de kracht om onze stem te laten horen en verandering te inspireren. Maar we mogen nooit de kracht van hoop en collectief geloof onderschatten.

Iedereen die zich inzet voor vrede draagt bij aan het vormen van een collectieve wil voor vrede. Wanneer we gezamenlijk streven naar vrede, creëren we een krachtige energie die de toekomst kan vormgeven. Het geloof dat vrede mogelijk is, drijft elke vredesbeweging aan.

Laten we nooit de hoop verliezen. Zelfs in de meest uitdagende tijden blijft hoop ons leiden naar een betere wereld. Het verlies van hoop betekent sowieso al het verlies van vrede. Laten we de hoop omarmen en geloven dat onze collectieve inspanningen en ons verlangen naar vrede daadwerkelijk een wereld in vrede kunnen creëren.

Samen kunnen we de schreeuw voor vrede omzetten in concrete stappen en een wereld creëren waarin vrede voor iedereen een haalbare droom is. Laten we deze uitdaging aangaan en streven naar een vreedzamere en verenigde wereld.