Balanceren op de Top: Een Kunstenaar in het Diepste Dal en de Zoektocht naar Kracht

Het diepste dal, zo lijkt het wel.

Een kijkje achter de schermen.

Van zaterdag op zondag midden in de nacht lig ik wakker. Te woelen in bed.

Te zoeken naar oplossingen. Professor Herman die gaat te keer als een malle tegen me. Als goeie vriend is die op hoog niveau aan het meedenken, met alle goede bedoelingen, maar hij vraagt continu aandacht. En houdt niet op.

De carrière als kunstenaar kent in de media en met de huidige expositie op toplokatie Museum Valkenburg haar meest prestigieuze moment in de gehele carrière. Een krantenartikel wat geen grotere PR kan zijn en een tentoonstelling die precies als bedacht vorm heeft gekregen.

Tegelijkertijd het nieuws ontvangen dat ik de sportzaal moet verlaten waar ik de afgelopen drie jaar, 1 maart 2021 mocht ik er in, mijn beste tijd in m’n kunstenaarsbestaan heb gehad.

Als een vis in het water! Maar echt, grap is, als sterrenbeeld ben ik vissen, maar in deze heb ik me als een vis lijkt wel aangepast in al die jaren met het maken van mijn kunst aan de ruimte die ik had. Die ruimte had ik schijnbaar nodig om in creativiteit te kunnen groeien, letterlijk en figuurlijk!

Als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat deze grote ruimte er zo maar was. Maar niet dus.

Nu, nu ik de sportzaal afgelopen dagen met m’n ouders en echtgenote heb moeten leegruimen, nu pas voel ik de pijn bij dit verlies.

Ik heb nog geen foto’s of video gemaakt, moe ook nog, van een herstel van een flinke griep afgelopen dagen. Dus het gaat ook allemaal maar net.

Normaal heb ik de tijd en ruimte om al dat waar m’n passie ligt op te pakken, maar het nu net te veel allemaal is.

Dus sorry, Olav Wagenaar, jouw bericht over kosten tinnituszorg en dat bestaande behandelingen onvoldoende zouden zijn, kwam op een wel heel slecht moment, mijn reactie was dan daarom ook niet mals te noemen. Wellicht goed deze achtergrond te weten.

Maar terug naar Herman, want die zoekt nog steeds naar oplossingen.

Als kunstenaar met doel levensgrote kunstwerken op akoestisch absorberende doeken, is een fabriekshal, sporthal, loods dus broodnodig. Maar waar ga ik deze grote ruimte aan eenzelfde financiële huurvoorwaarden vinden als die ik bij Adhoc afgelopen jaren heb gehad?

Want hoe ik als ondernemer en kunstenaar ook zoek naar de middelen om deze onderneming financieel gezond te houden, ik zit met alles net in zo’n niche te werken, het is nog allemaal geen vetpot die zo groot is, dat ik “even” een eigen loods of fabriekshal kan kopen. Daar ben ik nog verre van af.

En zo loopt Herman dus de hele tijd, zelfs nu tot late uurtjes in de nacht mee te zoeken naar mogelijkheden.

En hij komt met een wel hele goeie tip; Maak gebruik van je talenten. Blijf focussen op dat wat jouw energie geeft. Het menselijke contact. De kracht in de mens. Het onmogelijke mogelijk maken. Inspireren en motiveren. Jouw skills om diep daar binnen dat vuurtje te raken om vervolgens een grote vlam te laten zijn.

Wauw, dank je Herman! Voor die complimenten. Je hebt helemaal gelijk, ken zelf niemand anders die dat zo goed kan als mij!

Weet dat deze laatste gedachte er één is uit onze tinnitusbehandelingen. Daarin gaat het in het thema balans over toelaten van complimenten. Eigen regie voeren en de kracht vinden in dat waar je goed in bent. Maar ook, compliment niet wegwuiven met “ach dat doet toch iedereen” of “dat is toch heel normaal dat ik dat doe”. Nee, dat het vreemd is als je zegt “Dank, goed dat jij dat ziet dat ik dat super heb gedaan, dank je, sterker nog ik zeg je, niemand anders kan dat beter dan ik”.

ACT en “het balans thema” van onze tinitusbehandeling geeft mij nu de juiste handvatten om dit op te pakken.

Vandaar dit blog, waarin ik laat zien hoe moeilijk het is om door te gaan. Te blijven ondernemen. Zelfs op moment ik de top lijkt te bereiken, komt er verkeer van rechts die me even helemaal naar beneden haalt.

Afgelopen dagen waren hel. Althans niet hel hel, maar als in knokken om door te gaan.

De hele sporthal leeg halen, twee keer de op één na grootste huurbus volgeladen verhuisd. Alles staat nu nog in dozen op de nieuwe plek, die nog mijn plek moet worden. Ergens de komende weken.

De sporthal is leeg, komende dagen nog een moment gaan vinden even echt voor de laatste keer daar te zijn. Afscheid te nemen.

M’n ouders die afgelopen jaren al die ontwikkelingen met hun neus letterlijk erbovenop mee hebben gemaakt, maar drie jaar zijn, op moment je rond de tachtig bent, jaren waarin veranderingen in het leven steeds sneller gaan.

Ook bij hun zie ik dat ze meeleven met dat wat ik voel, mezelf groot probeer te houden, de rots in de branding wil zijn net nu zij mij steeds meer nodig gaan hebben.

Maar m’n glas zit nu, met verkeer van rechts, zoals die collega maatschappelijk werk in “het balans thema” zegt, goed vol.

Practice what you preach. Genoeg handvatten waar ik in deze storm grip op probeer te krijgen en grip op kan hebben.

Met daarbij niet de focus op direct oplossingen, maar waar vind je kracht?

Structurele hulp of sociale hulp uit je netwerk. En laat ik genoeg middelen nu hebben om dat balletje gewoon eens op te gooien. Een blog waarin ik de struggle die er ligt en waar Herman me mee wakker houdt hier te delen.

Ter lering en vermaak. Waar in vermaak altijd ook wel weer de lering ligt.

“Gooi het in de groep en kijk maar eens wat er uit komt.” Roept die. Dank je Herman. Goed gedaan, gaan we nu samen toch proberen wat te slapen?

Wintertijd, Woorden en Welzijn: Ontdek de Kracht van ACT

WINTERTIJD. Een uurtje langer slapen. Voor even staat de tijd een uur stil.

Vanmorgen werd ik wakker met het gevoel van “Bah, weer die donkere, koude dagen. Gaat de gasprijs weer zo enorm hoog zijn? Moeten we weer op die temperatuur gaan letten?”.

Maar dat gevoel is eigenlijk geen gevoel, het zijn in de basis allemaal gedachten. Gedachten die sterk verbonden zijn met het woord “WINTERTIJD.”

Dit is binnen ACT cruciaal om je bewust van te zijn. De samensmelting van een woord met direct opkomende gedachten en gevoelens. Dat woord is als het ware versmolten met dat gevoel, als een flits.

Net zoals de meeste mensen kippenvel krijgen van de woorden “SCHOOLKRIJTBORD” en “NAGELS die krassen.” Een ander voorbeeld is “CITROEN.” Die dikke gele vrucht om in te bijten.

De kracht van woorden en taal is enorm. Vaak zijn we ons er niet meer van bewust hoe snel en krachtig dat kan gaan. Het is een integraal onderdeel van ons leven, iets wat we gewoon laten gebeuren zonder erbij stil te staan.

Hier ligt nu de sleutel om anders om te gaan met al die gedachten en de daaruit voortvloeiende gevoelens. Sta er nu wel even bij stil.

Want ik kan nu van alles verzinnen om de WINTERTIJD gezelliger te maken: kaarsjes, dikke sokken aantrekken, Kerst en Nieuwjaar vieren. En daar komen meteen de volgende gedachten in mijn hoofd – “We MOETEN nog een etentje organiseren met de hele familie op Tweede Kerstdag.” En het volgende gevoel en gedachten flitsen door mijn hoofd en lichaam, want ik voel meteen de stress van alles wat nog geregeld MOET worden.

Dus positief of anders denken lijkt niet te werken, het maakt het vaak alleen maar erger.

Hoe dan wel? DEFUSIE.

Laat dat woord “defusie” me nu sinds ik het binnen ACT ken heel blij maken. Het is één van de ACT-processen binnen de Acceptance and Commitment Therapy. Een slimme manier om woorden minder kracht te geven. Je hebt de keuze om te bepalen hoe belangrijk ze voor je zijn. Woorden gewoon als woorden te zien zonder meteen strenge gedachten of gevoelens eraan te koppelen.

Binnen dit proces zijn er tal van leuke oefeningen om losser te komen van die stroom van gedachten en het leven aangenamer te maken. Je minder laten lijden door de kracht van taal!

Ben je trouwens iemand die bij het woord “lijden” meteen dacht aan een taalfout en daarop gefocust was? Sterker nog, heeft die aandacht voor die taalfout je de kracht ontnomen om te ontdekken hoe groot het lijden door taal kan zijn? Zie je dus hoe krachtig taal kan zijn? Overigens was “lijden” in deze context correct geschreven, want lijden doe je vaak in die innerlijke strijd met woorden in je hoofd.

Bewust worden van dit fenomeen en nieuwe manieren ontdekken, dat is de kracht van ACT.

Wil je meer weten over ACT en ontdekken of zo’n training iets voor jou is? Vanwege de vele vragen had ik besloten om eenmalig een gratis informatieavond over ACT te organiseren in mijn nieuwe trainingsruimte.

Die avond afgelopen week was een groot succes, met enkel positieve feedback. Nieuwe deelnemers hebben zich aangemeld voor de ACT-trainingen die ik binnenkort ga starten.

Het is bijzonder mooi om te zien hoe alleen al met dat basisinzicht over wat lijden betekent voor ons als mensen, de mogelijkheid om dat lijden aan te pakken zo duidelijk werd. Het geeft vertrouwen om een nieuwe weg te bewandelen.

Aanvankelijk had ik enkele mensen op de wachtlijst staan, maar het zijn er nu zoveel dat ik een nieuwe groep kan vormen.

Voor mij is het delen van kennis over ACT zo waardevol dat ik heb besloten om een tweede avond (ter waarde van €100,- per persoon) nogmaals gratis aan te bieden.

Heb je interesse? Er zijn nog twee plekken beschikbaar. Stuur me daarom snel een bericht en je bent er bij.

Datum volgt nog.

Het Doolhof van Vrede: ACT en Bruggen Bouwen in het Palestina-Israël Conflict

Wat als we het conflict tussen Palestina en Israël vanuit een nieuw perspectief benaderen? Is het mogelijk om de vlaggetjes los te laten en te denken in termen van mensen in plaats van nationaliteiten? Zouden de principes van Acceptance and Commitment Therapy (ACT) en het bouwen van bruggen in plaats van muren een weg kunnen bieden naar vrede en begrip? Laten we samen ontdekken hoe we het labyrint van dit langdurige conflict kunnen omvormen tot een doorgang naar verzoening en harmonie.

In een wereld die al te lang verdeeld is geweest door het conflict tussen Palestina en Israël, dringen zich soms radicale gedachten op.

Misschien moeten we eens overwegen om de vlaggetjes los te laten, de grenzen te vervagen en te denken in termen van mensen, niet van nationaliteiten.

Want is elke Israëliër tegen elke Palestijn? En elke Palestijn tegen elke Israëliër? Dragen alle betrokkenen de last van het verleden op dezelfde manier? En is het lijden dat hieruit voortkomt niet voor de een dieper dan voor de ander?

Deze kwestie doet denken aan de principes van Acceptance and Commitment Therapy (ACT), een benadering die draait om acceptatie, mindfulness en toewijding aan waarden.

Stel je voor dat het conflict tussen Palestina en Israël een doolhof is, een complex labyrint van wegen en muren. Mensen dwalen al generaties lang door dit doolhof, vasthoudend aan hun vlaggen en overtuigingen als kompas.

Maar wat als we ACT zouden toepassen in deze situatie? Wat als we in plaats van vast te klampen aan de muren van het labyrint accepteren dat we allemaal onze eigen persoonlijke geschiedenis, pijn en overtuigingen hebben? En wat als we onze toewijding richten op gedeelde menselijke waarden, zoals vrede, begrip en mededogen?

Laten we ons in plaats van muren bruggen bouwen en onze fakkels delen, in lijn met de principes van ACT.

We hebben allemaal een fakkel in onze handen, en het enige licht dat we hebben, is dat van onze eigen fakkel.

Door samen het licht van acceptatie en begrip te laten schijnen, kunnen we niet alleen onze eigen weg vinden, maar ook anderen helpen hun weg te vinden.

Het vraagt om moed en vertrouwen om de vlaggetjes los te laten en bruggen te bouwen, maar wie weet welke nieuwe wegen we kunnen ontdekken als we samenwerken aan het omarmen van onze gezamenlijke menselijkheid.

Het doolhof kan veranderen in een doorgang naar vrede en begrip als we bereid zijn om onze fakkels samen te voegen en ons te committeren aan een betere toekomst.

Kunnen we ons voorstellen dat er een tijd komt waarin vrede belangrijker is dan het vergelden van geweld? Een tijd waarin acceptatie en begrip de muren van verdeeldheid afbreken en waarin we bruggen bouwen tussen harten in plaats van het behouden van vlaggetjes op de muur?

In de wereld van ACT en de gedeelde menselijke waarden, schuilt de mogelijkheid voor verandering en vooruitgang. Echter, laten we niet vergeten dat zij die zich niet inzetten voor het menselijke aspect, zij die vasthouden aan haat en geweld, verantwoordelijk moeten worden gehouden, zelfs als het de hoogste autoriteiten betreft die denken de macht in pacht te hebben.

Waar we vandaag, op 28 november 2023, getuigen van zijn, is eenvoudigweg onaanvaardbaar. Het is opnieuw een hoofdstuk in de geschiedenis waarop we later zullen terugkijken als een donkere bladzijde in de geschiedenisboeken.

Laten we samen streven naar een toekomst waarin vrede triomfeert en waar het licht van begrip de duisternis van conflict verdrijft, en waar zij die vasthouden aan verdeeldheid uiteindelijk de weg vinden naar verzoening.

Die eerste stap is de allerbelangrijkste stap!

Gisteren weer zo’n mooie eerste sessie van mijn ACT-trainingen, waarin de deelnemers een van de belangrijkste stappen maken.

Die eerste stap is dé stap die de deelnemers moeten maken om überhaupt verder te kunnen gaan. De bereidheid te voelen, te ervaren, om het anders te willen gaan aanpakken, anders dan wat ze tot nog toe gewend zijn.

Hierin hebben we vooral ook aandacht voor het eerste ACT-proces: ACCEPTATIE.

Acceptatie is hierin meer dan zich er bij neer moeten leggen. Acceptatie is meer de bereidheid om de problemen en obstakels die op het levenspad komen, om die toe te laten. Soms is het er gewoon, verkeer van rechts zoals een van mijn collega’s binnen de audiologie het vaak noemt. Events die op onze weg gekomen zijn en waarvan iedereen weet dat die moeilijk zijn.

“Ben ik bereid om alles wat ik kennelijk niet kan controleren, actief toe te laten in mijn leven? En zo ja, kan ik elke dag iets doen op basis van dit idee?” 

En hoe leuk kun je het maken om die bereidheid te gaan ervaren met gewoon rare dingen doen!

Doel: outside the comfort box-handelen.

Bereidheid kun je trainen door angstige en deprimerende gedachten bewust toe te laten, of door situaties die je moeilijk vindt niet langer te vermijden. Bereidheid is een vaardigheid. Kun je dus oefenen.

“Übung macht den Meister!”😊

Enkele voorbeeld die wel leuk zijn om te oefenen en bereidheid vinden zelfs ontzettend veel lol geeft:

• Met je handen in een bakje yoghurt gaan wroeten

• Naar (voor jou) rare muziek luisteren

• In de regen lopen met een ongeopende paraplu

• Iets eten of drinken wat je normaal gesproken nooit zou bestellen

• Een keer twee verschillende sokken dragen

• Met een omweg naar je werk fietsen

• Het geluid van nagels op een krijtbord ervaren

• Een boom aaien

• Zout of citroen op je tong leggen

• ….

• Welke leuke oefening heb jij voor mij?! Laat het me alsjeblief weten. Übung macht den Meister!

Wil je nog meer weten over ACT:

Inleiding ACT

https://www.actinactie.nl/wat-is-act/

Tim Batink, een van de schrijvers van het boek Time to ACT! legt het in deze video heel goed uit:

Mocht je vragen of opmerkingen hebben, schroom niet mail me gerust.

🖥 www.dyonscheijen.nl

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn en het heden omarmen

Derde sessie al weer, tijd gaat snel.

Vandaag het kernproces “Mindfulness”.

Bij het horen van die naam alleen al gaan bij sommigen de nekharen overeind staan.

Grappig is dat het kernproces hiervoor “Defusie”, tools heeft gegeven om het woord zelf minder krachtig te laten zijn.

Zodat mindfulness niet al meteen heel veel weerstand geeft. Waarbij die weerstand er gewoon ook mag gaan zijn, maar vervolgens met een open blik te gaan ontdekken dat binnen mindfulness hele bruikbare oefeningen en metaforen te vinden zijn die het mogelijk maken om bewuster het leven te leven.

Meer stil te staan bij wat je ervaart, het moment zelf intenser te beleven, waardoor datgene wat normaal geheel aan je voorbij zou gaan meer waardering krijgt. Vervolgens dat wat zo vanzelfsprekend lijkt, het zeker niet meer zo is en meer genoten wordt van al dat wat er al is. Ga daar maar eens even voor zitten.😂

Het verleden laten gaan, de toekomst laten zijn, het heden omarmen.

Ondanks de pijn die er wellicht ook bij is, vooral te zien, te horen, te voelen, te proeven van al dat wat er is.

Hoe mooi om vandaag in de groep terug te horen dat iemand jaren geleden al een mindfulness-training heeft gehad, er enorm tegenop zag om deze sessie te gaan doorlopen en met nu die bereidheid gegeven te hebben om toch maar weer mee te gaan in die geleide-oefeningen.

Nu zelfs na afloop van deze sessie haar dank uitspreekt om een aantal oefeningen te hebben ervaren vandaag die zeer bruikbaar gaan zijn.

Ervaren! niet geleerd! Hoe mooi dit verschil, want het sterkst is namelijk de ervaring.

Bijzonder is dat de kunst, mijn kunstenaarschap, wat ook normaal op vrijdag mijn kunstdag is😊, hierin een hele grote rol in speelt.

Lees m’n blog maar: Kunst als anker in de storm.

Het regent, yeah!

Als je als zorgverlener goed luistert, leer je ook veel van je patiënten. 😊

Als een spiegel die wordt voorgehouden.

Een prachtige metafoor van één van de tinnituspatiënten:

Voor zijn werk moet hij door weer en wind. Zelfs als het regent, is zijn werk buiten.

Zijn hoop is dat net als met de regen de tinnitus in zijn systeem wordt toegelaten. Net als bij regen, regenpak aan en ondanks de regen gewoon er doorheen te gaan.

“Als je naar buiten kijkt dan denk je “vandaag liever niet”. Maar als je eenmaal buiten bent, al na een paar minuten is het gewoon zo en doet de regen er helemaal niet meer toe. Sterker nog, het is heerlijk. Dat geklater op je hoofd. De frisse lucht die de regen geeft.”

Acceptatie. Toelaten. Omarmen. Gewenning.

Kernelementen waar aan gewerkt kan worden, op moment dat het niet als vanzelf gaat en er hulp nodig is.

Mooi om te zien hoe met de gegeven kennis een persoonlijk inzicht ontstaat dat past in dat wat de precies bedoeling is.

Ik deel dit verhaal hier in mijn blog, omdat dit verhaal niet enkel voor tinnitus geldt, maar voor zo veel meer in ons leven.

Binnen ACT de metafoor van het grote monster waar we maar tegen aan blijven vechten, op allerlei manieren dat monster stil willen krijgen of het allerliefst helemaal weg. En dat na al die pogingen een oplossing te vinden, de sleutel van die oplossing ligt in de mogelijkheid om het monster er “gewoon” te laten zijn.

Laat dat monster maar schreeuwen en in het begin zal die beslist nog meer van zich laten horen. Maar langzaam bedaart het monster en zal rust gaan vinden.

Makkelijker gezegd dan gedaan?

Genoeg collega’s die ik nu ken die precies weten met oefeningen en inzichten deze strategieën te leren. Nog beter, om het te ervaren dat dat kan.

En ja, dat is soms niet makkelijk, zelfs mensen die dit anderen leren, zullen zelf ook moeten blijven oefenen, me😊. Maar dat het kan en mogelijk is, als je mensen hiermee helpt, je hét ziet gebeuren, geeft kracht te blijven oefenen.

En mooi als dan verhalen/ervaringen gedeeld worden. Net als de postbode die met zijn eigen ervaring ziet dat dit alles kan. Vertrouwen heeft dat het goed komt.

Wat is jouw verhaal/metafoor?

De vlinder

Als reactie op een bericht op LinkedIn hier een metafoor om met angst en pijn om te gaan.

Met de kennis vanuit ACT, maar bij toeval ook een coachingstraject ik zelf nu volg bij Joyce Scheijen.

Want angsten weerhouden ons vaak ook om net dat te doen waar we door zouden kunnen groeien.

Vanuit ACT weet ik nu dat die angsten meestal gevoed worden door strenge regels. Regels van vroeger. Regels die wellicht anderen hebben opgelegd. Regels vanuit de maatschappij, geloof of gewoon opvoeding.

Sommige regels zijn nodig, maar er zijn er ook die af en toe gebroken mogen worden. Net daar is een professional die je kan helpen hoe daar een beste weg in te vinden is.

En die weg is best moeilijk. Zeker als er al jaren strenge regels zijn. Maar vanuit ACT heb je mooie handvatten om daar op een respectvolle en waardevolle manier mee om te gaan. Alleen dat kost tijd, dat gaat niet zo maar.

Onlangs een prachtige metafoor van Joyce mogen ontvangen:

Een jonge dame vindt een dikke rups op straat. De rups zou overreden worden als ze hem niet van straat had geplukt. Ze neemt de rups mee naar huis en zet hem in haar tuin. Na een tijd wordt de rups een cocon en al snel ziet ze dat vanuit de cocon een grote vlinder ontstaat. Ze ziet al kleine scheurtjes en daardoorheen de prachtig mooie kleuren op de vleugels.

Het duurt al dagen dat die vlinder uit die cocon probeert te komen. Het lijkt wel een gevecht waar de vlinder niet van kan winnen.

Ze vindt het zielig en gaat de vlinder een handje helpen. Met een klein mes maakt ze de scheurtjes wat groter en zo lukt het de vlinder om er nu heel makkelijk uit te komen. Verlost van het gevecht.

Maar dan, dan ziet ze dat de vlinder de kracht in de vleugels mist en niet kan vliegen. Ze kan wel de kleuren op haar vleugels zien, maar vliegen kan ze niet.

Later blijkt dat dat gevecht om uit die cocon te komen vanuit de natuur nodig was om de spieren in de vleugels te trainen. Dat gevecht is zelfs nodig om kracht te vinden en daarna te vliegen, de wijde wereld in.

Net zoals in die natuur is ook bij de mens vaak een strijd nodig om kracht te vinden. Kracht die enkel te verkrijgen is door eerst het gevecht aan te gaan, hoe moeilijk dat gevecht ook lijkt. De makkelijkste weg is het om die pijn of angst weg te nemen. Uit de weg te gaan. Te vermijden. Maar soms is die die angst of pijn nodig om, cliché, steker van te worden.

Maar het is dus ook nodig dat er een professional is, iemand die kennis van zaken heeft en weet welk gevecht nodig is om die kracht te vinden. Iemand die wellicht steun kan geven, richting geeft aan of bescherming biedt. Zodat het gevecht kan plaatsvinden in een veilige omgeving.

Bij de vlinder was die plek op straat niet veilig. Die tuin wel. De rups meenemen naar de tuin was wel de goede hulp. Het opensnijden van de cocon niet.

Deze vlinder hier besproken is enkel een metafoor. Dus geen mogelijkheid om hier een andere wending aan het verhaal te geven. Of toch? Heb jij een idee hoe deze vlinder toch uiteindelijk nog kan gaan vliegen? Laat het me weten in de comments, ik ben benieuwd.

De eerste vliegles

“Papa Tango Charlie, ready for depature, clear for take off”. De gashandel vol open. Daar gaan we dan. In een tweezitter racen we van nul in een paar seconde naar topsnelheid om los te komen van de grond. Mijn hart bonst in m’n keel. Als een vuurpijl schieten we omhoog. En meteen voel je de turbulentie die vandaag extra voelbaar gaat zijn, want met 30 graden plus is er veel thermiek. De warme lucht boven het asfalt duwt beide vleugels meteen krachtig omhoog. Al gauw zie ik de Maas liggen in dat prachtig Limburgse landschap, de Maas waar we koers op zetten. Deze duidelijke lijn in het landschap gaan we volgen richting Born, “off to BRAVO”.

Daar boven het vlieggebied rondom Roermond hebben we het luchtruim zowat voor ons helemaal alleen. Vanaf het begin mag ik zelf “in controle” zijn, de stuurknuppel, de gashendel en met beide voeten bijsturen. Vanaf BRAVO gaan we helemaal los. Stijgen en dalen. Scherpe bocht links, scherpe bocht rechts, met prachtig uitzicht op de stad Roermond. Én op de metertjes letten. Snelheid. Toerental van de motor. Hoogte en stijgingssnelheid. Daar we op zicht vliegen is het van belang de afstand tussen horizon en bovenkant dashboard gelijk te houden. Het lijkt er op dat ik zowat zes parameters heb die ik onder controle moet krijgen om het toestel stabiel en in lijn te houden. Grappig is dat hierin precies een ACT-element in zit. Hoe meer ik probeer met kracht bij te sturen, hoe onstabieler het toestel wordt. Op het moment ik het wat losser laat en minder weerstand bied, bij wijze van spreken het toestel min of meer het zelf laat doen, maar toch lichtjes bijstuur, het veel beter gaat. Hoe mooi de parallel met het leven. Waarin we vaak op allerlei manieren bijna krampachtig controle proberen te krijgen op en over alles wat er in ons leven gebeurt.

Het vliegtuig is als het leven. Groots en log, maar wij kunnen er altijd nog zelf richting aan geven. Niet altijd precies zoals we willen. Als het niet gaat zoals het zou moeten gaan (volgens ons), moet het maar gaan zoals het gaat. Bij grote impacts niet meteen sterk reageren, maar rustig blijven en lichtjes bijsturen. Daar waar het wel kan geef je meer gas bij en met de neus omhoog, het doel in zicht, stijg je naar grotere hoogtes. Vliegen is net als (het) leven. 😊

Wat een bijzonder mooie ervaring was deze eerste proefles. Van het eerste moment tot de landing was het zo’n wow-moment. Dat is zo’n moment/ervaring waarin al je zintuigen gericht zijn op de ervaring die je op dat moment doet. Iedereen heeft wel zo’n moment in herinnering. Op zo’n wow-moment wil je niets verliezen, net daarom neem je als vanzelf alles heel sterk waar. Al je zintuigen vol open. Alles neem je intenser waar, kleur, geur, geluiden, gevoel. Zo’n wow-moment voor altijd in je geheugen gegrift.

Helemaal in het hier en nu zijn. Mindfulness is hierop gericht. Voor velen klinkt Mindfulness zweverig in de oren. (Leuke zin voor een audioloog die vliegles neemt😊.) Echter de essentie van mindfulness is bewuster te ervaren van datgene wat je beleeft. Het is een vaardigheid die je kunt trainen, net als fietsen, net als vliegen. Leren bewust je zintuigen open te stellen, waardoor je meer van het moment zelf kunt genieten en intenser je leven kunt ervaren. Die vaardigheid mindfulness, is een belangrijke pijler binnen het ACT-model. Daarover beslist in komende blogs nog meer.

De landing is ingezet. Vanuit het Noorden vliegen we naar de landingsbaan, net als we boven het warme asfalt komen, duwt de warme lucht ons plots nog even een aantal meters omhoog. Zo sterk had de instructeur de thermiek vandaag nog niet bedacht. Heel beheerst en rustig met kleine correcties “stuurt” hij bij. “Verkeer van rechts” noemt mijn collega maatschappelijk werker het steeds, onverwachte events die op ons (levens)pad komen. Hoe we daar vervolgens op reageren en op bijsturen is van groot belang in hoe we uiteindelijk de touchdown kunnen maken.

En zo staan we weer veilig aan de grond met een van mijn droom-activiteiten afgevinkt op de Bucket-list. Daarmee het verlangen om zelfstandig te kunnen vliegen nog sterker dan ooit te voren.

Mindful(ness) koffie drinken

In het kader van mijn opleiding tot ACT therapeut wil ik graag met jullie mijn eigen persoonlijke ervaringen delen die ik vanuit de training meekrijg en van die prachtige eye-openers zijn.

Eigen ervaringen die mij hebben laten inzien wat de essentie is van ACT en de zes peilers waar ACT op gebouwd is. Eerder gaf ik al mijn gedachten weer met betrekking tot de peilers Acceptatie en Defusie. Vandaag wil ik de pijler Mindfulness met jullie delen.

Mindful is een vaardigheid die je kunt trainen. Het is een manier van bewust ervaren. Het leven in het hier en nu. Voor degene die dit voor het eerst hoort klinkt dat erg zweverig, maar ik hoop dat ik je kan laten ervaren hoe mooi en handig deze vaardigheid kan zijn in het dagelijkse leven. Ooit in het verleden heb ik al eens een volledige Mindfulness cursus doorlopen. Daar had ik al de ervaring met het rozijntje. Maar zoals de titel van dit blog al aangeeft gaat het vandaag niet het rozijntje zijn, maar “gewoon” het kopje koffie.

Dit ga ik doen aan de hand van een zogenaamde geleide-oefening. Ik ga je meenemen in de stappen die je kunt doorlopen om mindful het kopje koffie te drinken.

Het beste is dat je iemand de tekst laat voorlezen en jij de instructies gaat opvolgen.

Of wat ook leuk is, met huidige middelen heel makkelijk, je neemt eerst de tekst al lezend op en speelt je eigen stem dan op hoofdtelefoon af. Doe dit vooral met respect voor jezelf. Jezelf terughoren is vreemd, dat is voor iedereen in het begin even wennen. Maar op het moment je dit enkel met jezelf deelt en naar je eigen stem kunt luisteren is dat zelfs een van de andere pijlers Defusie. Waarover al in mijn vorig bericht geschreven.

Belangrijk voor deze oefening is dat je er de tijd voor gaat nemen, een plek zoekt waar je gedurende deze ervaring niet onderbroken zal worden door een ander in jouw omgeving. Zoek een plek waar jij je fijn voelt. Waar je even een tijd kunt gaan zitten.

Met voor je een vers gemaakt kopje koffie of nog beter een cappuccino, je zult straks erachter komen waarom.

De voorbereidingen zijn essentieel om het succes te ervaren. Dus vooral de rust en plek vinden om hier echt tijd voor te gaan nemen.

Als je al die voorbereidingen hebt getroffen, komt nu de oefening.

Zit je?😊 Met voor je dat kopje koffie, cappuccino of thee. Mag ook een glas water zijn of frisdrank. Laat het gewoon even daar staan op de tafel voor je.

Ik zal de oefening hieronder vanuit een kopje cappuccino schrijven, maar je mag ook elk ander drankje nemen.

(Tekst vanaf hier laten voorlezen of afspelen)

Ok. Ga eerst nu even letten op hoe je zit. Zit je lekker? Ga goed recht zitten met beide benen naast elkaar, voeten naast elkaar op de grond. Armen even rustend op je schoot.

Je mag nu je ogen sluiten of een punt voor je zoeken waar je je aandacht op kunt richten. Met de rug misschien tegen de rugleuning van stoel of bank. Misschien zit je gewoon rechtop los van de rugleuning, ook dat is prima.

Twee voeten op de grond. Voel even hoe je voeten de aarde raken. Als je schoenen aan hebt, hoe je voet in elke schoen zit. Met blote voeten hoe je je voetzool op de vloer voelt. Misschien koud of warm. Het materiaal waar je voeten op rusten in je schoen of op de vloer.

Je benen naast elkaar. Let nu even op hoe je op je billen zit, hoe jouw lichaam op de stoel of bank rust.

Haal even diep adem halen. Volg de stroming van de lucht in je lichaam. Adem even diep in en weer uit. Voel de stroming van de lucht in je lichaam gaan. Beweeg even met je rug en neem een rechte positie die voor jou fijn voelt.

Neem even de tijd om je bewust te worden van de plek waar je bent. Luister naar de geluiden om je heen, ook al is er een geluid waarvan je denkt dat dat jou stoort, laat ook dat geluid voor nu even toe. Neem het waar en richt daarna je aandacht weer op je ademhaling. Hoe je buik en borst bewegen bij het in- en uitademen.

Pak nu het kopje, de beker of het glas. Als je je ogen dicht hebt, laat degene die de tekst leest jou het kopje geven of ga met je handen voorzichtig op zoek en neem het voorzichtig in je handen.

Pak het kopje met beide handen voorzichtig vast. Let op de warmte. Als het nog te heet is, zet het terug en wacht dan even totdat je het kunt oppakken. Of neem het zo in je handen dat het veilig voelt.

Als het dus mogelijk is houd dit even in je handen vast, voel het gewicht. Neem misschien ook de temperatuur waar van het drankje. Voel de vorm van het kopje of het glas je in je handen hebt. Zonder te kijken, beste is dit met gesloten ogen te doen. Voel vooral nu met je vingers. Beweeg ook met je vingers zodat je de hele vorm tot je kan nemen. Voel de oppervlakte, de randen, misschien zelfs een opdruk of een reliëf in de zijkant. De onderkant, de rand, misschien een oortje wat er aan zit. Neem al dat waar.

Breng nu voorzichtig het kopje naar je neus. Op een veilige afstand (indien nog heet) ruik je aan de koffie. Probeer vooral enkel je neus te gebruiken. Laat de lucht door je neus stromen met de reuk van de koffie. Misschien voel je zelfs de temperatuur van de vloeistof. Bij koffie kan het warm aanvoelen, de warme damp die nog van de hete koffie komt. Of bij frisdrank kan in de zomer het zelfs beetje koud voelen. Of dat je bij een koolzuurhoudend drankje de prikkels tegen je neus voelt van de belletjes die ploppen aan het oppervlak. Ook dat alles neem je waar.

Laat de lucht door je neus stromen en ervaar in die stroming de reuk van de koffie.

Zeker bij cappuccino of een koolzuurhoudend drankje kun je zelfs het drankje bij je oor houden. Luister naar de luchtbelletjes die ploppen. Ja! Cappuccino en frisdrank maken geluid. 😊

Luister naar de “muziek” die een kopje cappuccino kan maken. Het ritme van het drankje.

Pak nu het kopje goed vast en breng het voorzichtig naar je lippen. Nog niet drinken. Ook al is het qua temperatuur al goed drinkbaar. Laat het kopje even rusten op je onderlip. Is het nog te warm houd het dan op een veilige afstand. Voel dan vooral de temperatuur. Misschien ruik je ook nog steeds die lekkere koffie.

Als de temperatuur aangenaam genoeg is, maak je contact met de rand van het kopje. Laat het daar even rusten.

Nu ruik je nog sterker dan voorheen en voelt de warmte, misschien springen er nog kleine belletjes aan het oppervlak tegen je lippen of rondom je mond.

Neem dit alles bewust waar.

Je voelt nu de temperatuur en weet dat het veilig is om zo een slokje te gaan nemen. Maar nog even niet.

Laat het kopje even zo daar hangen op je lippen.

Adem nog een diep door je neus in en weer uit.

Je hebt er nog niet van gedronken. Je hebt alleen nog voor nu ervaren. Open nu je ogen. Kijk vooral nu eens even. Kijk naar de kleur. De vorm van het kopje. Maar vooral ook naar de vloeistof in dat kopje. Hoe het aan de rand het kopje raakt. De structuur die je ziet. Misschien zie je nu ook de belletjes aan het oppervlak springen. Als je een glas hebt kun je er ook in kijken, wat gebeurt daar allemaal? Kijk misschien zelfs eens even door de vloeistof heen.

En opnieuw even weer de aandacht naar je ademhaling. Je houdt het kopje weer zo dicht voor je, zodat je misschien zelfs de koffie weer sterk ruikt.

Neem nu een slokje, maar laat het heel even in je mond. Voel het op je tong liggen, de temperatuur is goed, proef de verschillende smaken die jouw tong nu activeren. Houd dat even vast. Speel er even mee. Nog eens in- en uitademen en pas dan slik je.

Neem nog een slok op deze manier. Neem de tijd. En geniet zoals je nog nooit van een kopje koffie genoten hebt. Intens het proeven van de smaak.

Wat heeft dit nu met jou gedaan? Hoe heb jij dit eerste mindful kopje koffie ervaren?

Maar los van dat je bewuster hebt kunnen genieten, was je gedurende dit alles in het hier en nu. Dat is net de essentie ook van deze oefening. Om in het huidige moment te zijn.

Dat werd me gedurende de training nog duidelijker met de vraag of ieder een moment in het leven kon beschrijven waarop je zo’n AHA-Erlebnis hebt ervaren. Alle cursisten hadden wel zo’n moment. Beschreven dit ook. En wat bleek dat al die moment één belangrijke gezamenlijke eigenschap hadden.

Dat je op dat moment volledig in het hier en nu bent. En dat net dan alle zintuigen vol open staan om dat moment intens te beleven. De meeste van die momenten zijn gebeurtenissen of ervaringen die je zeker niet elke dag kunt beleven. Maar je zou wel vaker bewuster in het hier en nu kunnen leven. Intenser van momenten kunnen genieten. De kern van een mindful leven leiden. Een van de pijlers van ACT.

Wordt vervolgd.