Where ART meets SCIENCE

Steeds meer vrienden zie ik een sterke mening delen op social media mbt de COVID-maatregelen.

Dit met het doel om anderen mee te nemen in een standpunt zij te verdedigen hebben.

Als lid van de Federatie Medisch Specialisten mag ik regelmatig achter de schermen meekijken wat er in de medische wereld op dit moment gebeurt mbt COVID19.

Langzaam aan is het mij steeds duidelijker geworden met welk probleem we in de maatschappij te maken hebben.

Er spelen zo veel factoren een rol waardoor de complexiteit zoveel perspectieven geeft zodat vanuit elke hoek bekeken iedereen gelijk heeft, maar elk individu alleen de info mist van de ander.

Daarom is het zo belangrijk om ALLE aspecten mee te nemen in het beleid dat gevoerd moet worden om alle partijen tegemoet te komen.

Één belangrijke factor in het geheel is, die we met z’n alle hoog willen houden:

IEDEREEN die zorg nodig heeft moet geholpen kunnen worden. En met name die levensbedreigende zorg,

Dus wat iedereen echt niet wil, jij ook niet, is dat je met een van jouw geliefden aan de deur van het ziekenhuis staat en die persoon acute zorg nodig heeft, maar je deze niet kunt krijgen.

Zorg waarbij zo’n IC-bed nodig is, dus meer dan een duim die in het gips moet.

IC-zorg is duur en intensief. Als je de beelden ziet en de verhalen hoort is dat wel duidelijk, toch?

Gelukkig kwam die gespecialiseerde en zeer kostbare zorg tot nog toe niet heel vaak voor. En was altijd een balans in in- en uitstroom.

Maar nu COVID19 ernstige levensbedreigende gevolgen heeft bij een grote groep mensen is de toestroom wereldwijd enorm toegenomen.

“Even” meer IC-bedden regelen is niet zo maar even gebeurd! Personeel opleiden duurt jaren. Nog niet gesproken over al die dure apparatuur die er bij moet.

Nederland heeft al meer IC-capaciteit geregeld. Als ik zie hoe snel de zorgsector dat gedaan heeft, ingenieus hoe daar samenwerking met vele partijen mogelijkheden hebben gecreëerd. Echt groot respect voor die collega’s.

Daarbij, stel je zegt; we gaan voor meer IC-bedden, wie gaat dat betalen?!

Die zorgpremie is nu al zo hoog. Daar wil niemand nog heel veel meer voor gaan betalen. En als je die zorgpot dan moet gaan verdelen, zal op andere zorg beknibbeld moeten worden en dat wil ook niemand.

Dus in het aantal IC-bedden zitten we nu aan de max.

Als we niet meer mogelijkheden hebben in de uitstroom, hebben we enkel de instroom die we kunnen aanpakken. Minder mensen proberen besmet te krijgen.

Daar zijn ook al enorme stappen genomen waar we allemaal aan deel hebben genomen. Ook gevoeld hebben. Lockdown, vaccinaties, tests, geen grote evenementen. Strenge maatregelen met beperkingen tot gevolg.

Een tijd lang ging dat goed. Maar toen kwam langzaam de klad er in. Zeker na de grote vaccinatie-ronde dacht iedereen er van af te zijn. Ook ik heb even dat moment gevoeld na 1,5 jaar geen live bijeenkomst te hebben gehad met grote groepen mensen, dat je een event had en dacht; “JA, zo was dat voorheen!”. Het voelde een beetje vreemd om weer veel te mogen.

De COVID19-angst was er even niet meer, de strenge regels waren niet meer nodig om strikt te volgen.

Maar daarmee liep het aantal besmettingen weer omhoog. Dat was op zich nog niet zo’n probleem, want mensen werden minder ziek, dus dat konden we wel hebben. Maar wat er gebeurde was het volgende:

De grote groep die gevaccineerd zijn die zit op zich goed, maar, risicofactoren die er toe doen spelen een grote rol én de vermindering in werking van het vaccin begint nu er ook langzaamaan in te komen. Er zijn nu mensen die een dik jaar geleden zijn gevaccineerd. Dat begint langzaam uit te werken.

Daarbij gaan we het jaargetijde in waarbij griep en verkoudheid sowieso spelen, dus de manier waarop we nu gaan leven maakt besmettingsrisico hoger.

Met nu alle gevolgen zichtbaar en toename in de instroom.

Zij die nu een risico lopen zijn: de niet gevaccineerde, maar vooral ook mensen die sowieso al risico’s lopen, hoge leeftijd, longaandoeningen, hoge BMI, mensen waarbij immuunsysteem is aangetast. Genoeg mensen nog die ondanks vaccinatie grote risico’s lopen.

En daar gaat het nu mis.

We gaan steeds meer behoefte hebben aan “vrijheid”, maar we zijn er nog lang niet.

Probleem: De rek is er uit! Begrijpelijk ook.

Mark Janssen vroeg op FB bij een discussie over de nieuwe strenge maatregels: Laat het kind in jou spreken, wat verteld het jou?

Dat kind in mij…..
maakt zich grote zorgen!

Kijkt mij vragend aan wat te doen.

Een oudere wijze IK zie ik ook en die zegt: “Hoe ook, Dyon, het komt allemaal goed, heb vertrouwen!”

Gisteren middag weer een dagje op SEH Heerlen Zuyderland.

Wat een bijzondere wereld is dat toch. Mijn respect voor deze collega’s groeit na elk bezoek steeds meer.

Waar begin ik?!

Mijn duim. Zoals bekend in het gips. Gisteren in ziekenhuis onderzoeken gehad. Echo. Operatie gaat komende weken sowieso nog gebeuren. Vanwege echo moest het gips er af. Nieuw gips. Te strak of iets. In ieder geval continu pijn en dof gevoel. Gips moest er af. Zaterdag. Weekend. Vandaar opnieuw SEH Heerlen.

Maar die duim die doet er niet toe!

Geraakt word ik door het tafereel ik voor mijn ogen zie gebeuren.

Twee broers staan voor mij bij de balie om zich te melden. Twee volwassen mannen. Schijnbaar is de vader net opgenomen in het ziekenhuis. Wel of niet Corona is mij niet duidelijk. Wat mij wel meteen glashelder wordt zijn de emoties die er heen en weer gaan, want er mag maar 1 persoon het ziekenhuis naar binnen!

Net als mijn broers het voor mij zouden opnemen, zo zie ik voor mij een broer die het wil opnemen voor zijn broer en dus vraagt om ondanks alles toch met z’n twee naar binnen te kunnen gaan.

Regels zijn regels. Dus het blijft bij één persoon. Het gaat dan vrij snel ontgroeien in een scheldpartij en dreigementen. Niet kort daarna escalatie met zelfs vechten met de beveiliging op de grond.

Wat mij nu raakt is de complexiteit van dit hele voorval. Ik begrijp alle partijen.

De professionals die geen uitzondering kunnen maken, genoeg schrijnende gevallen elders waar ook maar één persoon naar binnen mag. Strenge regels in acht moeten worden genomen. Als voor de één een uitzondering zou moeten worden gemaakt dan ook voor de ander en waar is dan de grens?

De broers waar de vader van is opgenomen in het ziekenhuis en zij nu niet bij hun vader kunnen komen, de onzekerheid die dit alles geeft. Ik kan de emotie van verlies en onmacht in deze heel goed volgen, maar ook dat twee broers er voor elkaar en vader willen zijn. De emoties die daardoor enkel oplopen.

Vrijwel zeker ben ik dat dit niet anders had kunnen lopen dan het nu gelopen is.

De strenge regels zijn er niet voor niets, maar in het vuur van de emotie wil men vechten voor datgene wat zo ontzettend dierbaar is. Letterlijk vechten zo blijkt in dit geval.

Politie is gearriveerd, maar gelukkig zie ik vrij snel ruimte ontstaan voor het samen zoeken naar een oplossing.

Zaalarts, denk ik, die erbij is gekomen en inziet dat het bieden van zicht op een oplossing ruimte biedt. Zij oog en oor heeft voor de emoties aan de andere kant. Opnieuw het menselijke aspect dat gelukkig vol de aandacht krijgt.

Wat mij raakt? De onmacht die ontstaat en de krachten van ons systeem. Op het moment de nood aan de man is, geduld en begrip voor elkaar de enige oplossing is.

Dat ondanks de emoties die hoog opgelopen zijn, de wachtkamer opnieuw bommetje vol zit, personeel de rust terugbrengt en er een oplossing uiteindelijk snel geboden wordt.

#weesliefvoorelkaar #begrip #SEH

Mijn nieuwe gips zit er op als ik naar huis ga. De broers hebben zich opgesplitst en één staat buiten een sigaretje te roken en is aan het bijkomen van de schrik.

Ik hoop dat het goed met z’n vader gaat en dat hij en z’n broer dit verhaal snel aan hem kunnen vertellen, vader begrip heeft voor hoe het zo geëscaleerd is, maar tevens een vaderlijke spiegel zal voorhouden dat echt vechten never nooit de oplossing is.

Uitnodiging studiemiddag Klokken: Muziek en geluid in de openbare ruimte
Maastricht Centre for the Innovation of Classical Music Pandhof Sint-Servaasbasiliek Maastricht
3 september 2021, 14:00-17:00

In zijn Herfsttij der Middeleeuwen geeft de Nederlandse historicus Johan Huizinga een prachtige beschrijving van het klanklandschap van middeleeuwse steden en dorpen. Het geluid van klokken en beiaarden was daarin alomtegenwoordig als middel om te waarschuwen, te vieren en te rouwen. Hoewel hun functie is veranderd, worden we ook vandaag nog omringd door de muziek van beiaarden en het geluid van klokken. Toch is de aanwezigheid van dit klinkend erfgoed in de openbare ruimte niet meer vanzelfsprekend. Overheidsfinanciering voor het in stand houden van klokken en beiaarden staat onder druk en steeds vaker is het gebeier van klokken onderwerp van juridische geschillen.
De betekenis van klokken als muziek en geluid in de openbare ruimte staat centraal tijdens een studiedag op 3 september, georganiseerd door het Maastricht Centre for the Innovation of Classical Music van de Universiteit Maastricht (www.mcicm.nl).

Aanleiding voor de studiedag is een concert op die dag door philharmonie zuidnederland met onder meer de wereldpremière van de compositie Rublev & Rembrandt geschreven door de Russische componiste Olga Victorova. Daarin verklankt de beiaard de verbinding tussen de (klank)werelden van Nederland en Rusland (www.philharmoniezuidnederland.nl).

De studiedag zal plaatsvinden in de Pandhof van de Sint-Servaasbasiliek in Maastricht. Het programma bestaat uit korte lezingen door Karin Bijsterveld (Universiteit Maastricht), Peter Peters (Universiteit Maastricht), Luc Rombouts (stadsbeiaardier Tienen en universiteitsbeiaardier Leuven) en Dyon Scheijen (Adelante Hoensbroek). Beiaardier Frank Steijns en violiste Lin Jong zullen daarnaast een kort concert vanaf de toren van de Sint- Servaasbasiliek geven.
Programma:
Muzikale introductie: Stadsbeiaardier Frank Steijns en violiste Lin Jong spelen onder meer muziek van tangocomponist Astor Piazzolla
Karin Bijsterveld—’De klok en de klepel: Hoe onderzoek je een klanklandschap?’
Luc Rombouts—‘Het nieuwe nut van oude klokken’
Peter Peters—’Klinken als een klok: klokken in de klassieke muziek’
Dyon Scheijen—’Horen is meer dan onze oren: wat ons brein doet met geluid’
De studiedag vindt plaats onder het voorbehoud van coronamaatregelen. De toegang voor de studiemiddag is vrij. Er is een beperkt aantal plaatsen beschikbaar, plaatsreservering geschiedt op volgorde van aanmelding. Bij slecht weer zullen de lezingen binnen plaatsvinden.

Reserveren kan tot 30 augustus 2021 via mcicm-fasos@maastrichtuniversity.nl

Regelmatig schrijf ik mijn eigen gedachten, mijn eigen piekeren op, om het van me af te zetten. Soms publiceer ik die woorden en een andere keer bewaar ik ze enkel voor mezelf. Dan denk ik, daar heeft niemand wat aan.

Vorige maand de woorden hieronder geschreven en dacht; die houd ik voor mezelf.

Maar afgelopen weken stapelen zich nieuwsitems weer snel op die aangeven hoe erg de situatie is en daarbij lijken de contrasten steeds groter te worden.

De bosbranden in Wit-Rusland, Griekenland en Turkije. Ook aan de andere kant van de wereld Canada en USA.

Vorige week vol in het nieuws het tekort van een oogmedicijn Visodyne, waardoor mensen risico lopen op volledige blindheid als ze die medicatie niet meer krijgen. Dit alles omdat aan hét medicijn dat gewoon gemaakt kan worden een tekort aan is. Een productiefout heeft een achterstand gegeven in de productie met nu een tekort tot gevolg.

Gisteren eindelijk hét klimaatrapport waar niemand meer omheen kan, de grootste sceptici van de klimaatverandering worden er met de neus bovenop geduwd.

Genoeg redenen om zich zorgen te maken zou men zeggen.

Maar daartegenover staan bijvoorbeeld de Olympische spelen en de vakantieperiode. Het contrast met de problemen kan niet groter zijn. De uitbundige huldiging van de spelers en de aandacht hiervoor in de media. En dit weekend zwarte zaterdag, de kilometers lange files van vakantiegangers naar het Zuiden.

En ondertussen zijn er dus rampen en wereldproblemen gaande waar mensen, geld en onderzoek hard nodig is.

Tekenen dat er iets goed mis is.

Mijn niet gepubliceerde aantekeningen de zondag na mijn tweede prik van de vaccinatie ging daar ook al over. Die woorden wilde ik voor mezelf houden, maar ik deel ze hier nu toch.

Want ben ik de enige die dit alles zo zwaar ziet?

Eerst mijn verwondering, dan mijn zorgen.

Zondag 27 juni.

Ingenieus hoe geniaal ons lichaam werkt. Heb gisteren in de vroege ochtend mijn tweede prik mogen ontvangen en lig nu midden in de nacht wakker vanwege spierpijn in m’n arm, maar het lijkt ook alsof ik voel dat m’n lichaam keihard aan het werk is.

Geen idee hoe en of het zo werkt, maar ik kan me voorstellen dat bij een vaccinatie die kleine prik een heel mechanisme in gang zet.

Het inspuiten van een geringe hoeveelheid is voldoende om ons immuunsysteem aan het werk te zetten.

En dan zo wakker liggend begint mijn brein te denken, al mijn hele leven lang verwonder ik me over de wereld om mij heen. Heb ik een gezonde nieuwsgierigheid naar wat er zo voorbij komt.

Hoe werkt een CD-speler? Putjes in een metalen plaatje? Laser die “gaatjes” brandt? Nullen en enen?

En dat schermpje hier nu voor mijn neus? LED-verlichting? Hoe dan?

En nu dan het vaccinatie-programma. Bedrijven die op microniveau uitzoeken hoe dat virus werkt en welk mechanisme we nodig hebben om vanuit het immuunsysteem de impact van dat virus drastisch te verminderen?

Kennis van zaken is essentieel om te overleven zo blijkt. Dokteren en ingenieurs die zich dit allemaal bedacht hebben. Jarenlang onderzoek kost dit hele proces normaal, maar COVID hakte er wereldwijd in, met spoed moest er een vaccin ontwikkeld worden. Gelukkig waren daar de specialisten die het onmogelijke mogelijk maakten.

En dan kijk ik gisteren bij toeval voor het eerst naar een van de EK-voetbalwedstrijden Italië tegen Oostenrijk. Heb helemaal niks met voetbal, maar als ik het spel zie wordt ik wel weer nieuwsgierig naar alles daaromheen. Hoeveel kennis en kunde wordt er ingestoken om het maximale uit die spelers, maar ook uit het fenomeen voetbal, te halen? Financiële middelen die besteedt worden om die grote stadions te bouwen. Het team op te leiden en vele wetenschappers onderzoeken verrichten hoe de beste resultaten te halen zijn. Weet ik wat voor een onderzoeken, technieken en materiaal, tijd en geld wordt ingezet om enkel al het gras op die velden in optima forma te krijgen. Alles voor hét spel.

Met in mijn achterhoofd de noodkreet die Wubbo Ockels op zijn sterfbed letterlijk met zijn laatste adem uitsprak, maak ik mij bij het zien van dit schouwspel grote zorgen over de toekomst.

De tekening als cartoon die tijdens de Corona-pandemie met drie golven werd getoond staat op m’n netvlies gegrift. De eerste golf is de COVID-impact op ons dagelijkse leven. De tweede is de economische crisis en de derde die dan weer vele malen groter is dan die eerste twee, is de klimaatverandering die hoe ook, nog komt. Wel of niet door de mens geïnitieerd.

Hitterecords worden continu verbroken. Canada en Spanje nu tegen de 50 graden! Onmenselijke temperaturen. En het blijft stijgen. Wat als die temperatuur straks exponentieel toeneemt? Het mechanisme wat ons ecosysteem voor nu altijd stabiel had gehouden is uit balans. Ijskappen smelten, witte oppervlakten die voorheen de zon weerkaatste verdwijnen waardoor de warmte van de zon nog meer in de aarde wordt geabsorbeerd. Het kan heel snel gaan straks.

Een van m’n vrienden van de basisschool, Olaf Sleijpen, nu directeur van De Nederlandse Bank, vergeleek al meerdere keren in de media deze drie elementen met respectievelijk een meteoriet die net langs de aarde suist, die we dus net kunnen ontwijken (COVID nu), dan de inslag van een meteoriet met haar gevolgen (de economische crisis) en de laatste, de grootste, de klimaatverandering, die staat gelijk aan een botsing van de aarde met een andere planeet.

Genoeg filmscenario’s die een heel plot beschrijven wat er met moeder aarde gebeurt als dit alles werkelijkheid zou worden.

En dan hoor ik de woorden van Wubbo waarmee hij met alle macht en letterlijk zijn laatste adem, nog probeert ons een spiegel voor te houden. Ons bewust wil maken dat het echt tijd gaat zijn om er aan te gaan werken. En dat was 17 mei 2014!

https://youtu.be/vZby83L4TEA

De andere Nederlandse astronaut die we kennen, André Kuipers, vergelijkt onze kleine aardbol met één groot ruimteschip. Een immens ruimteschip waar wij met z’n allen mee door dat oneindige heelal reizen.

De CO2-uitstoot begint nu ons grootste probleem te worden. Net als bij de Apollo-XIII missie. “Houston, we have a problem.” Na die woorden gingen alle ingenieurs aan de slag om met de middelen die ze hadden voor de drie astronauten daar in die ruimte dé oplossing te bedenken voor het CO2-probleem zij hadden. De tijd tikte verder en de nood was hoog.

Niemand, niemand die toen aan een potje voetbal dacht!

Hoeveel signalen, hoeveel tekens heeft de mensheid nodig om dat besef te krijgen? Wanneer is de nood zo hoog dat iedereen aan de slag gaat om dit ruimteschip te redden?

Omdat we in een wereld leven waarin voor alsnog bijna alles mogelijk lijkt en dat er steeds weer oplossingen worden gevonden voor problemen die op ons pad komen, zou het wellicht zo kunnen zijn, dat als we ons geen zorgen maken, het uiteindelijk toch allemaal goed komt? Er zullen altijd knappe koppen zijn die met een geniaal idee komen. Maar zijn er straks nog genoeg van die knappe koppen? Wat denk jij?

Ik heb het warm, het voelt net alsof ik beetje verkouden wordt, grieperig, m’n lichaam is aan het werk. Bij een verhoging kan het brein ook een beetje te keer gaan, toch? Dat hoort er bij.

Vroeger maakte ik me op dit soort momenten te veel zorgen en ging het over in piekeren en lichte paniek. Eindeloze loops waar ik niet meer uit kwam zo leek.

De truc voor mij was om net gebruik te gaan maken van die momenten. Niet die gedachtestroom eindeloos te voeden, maar als een rivier aan gedachten voorbij te laten gaan.

Woorden gingen hun weg zoeken op papier, gewoon in het donker had ik me geleerd om kernwoorden op te schrijven om de volgende dag de gedachten waar ik wat aan had verder uit te werken.

Zo zijn heel veel leuke projecten ontstaan.

Nu in deze tijd vinden de woorden hun weg door twee duimen die op een schermpje tikken. Letterlijk een stroom aan woorden die ontstaat en voorbij gaat. Daar boven aan de horizon verdwijnen, maar niet verloren gaan. Want wat ben ik dankbaar dat m’n brein nieuwsgierig blijft. Dat geeft keer op keer grote verwonderingen. Net alsof je weer iets nieuws ontdekt.

Goed, volgens mij begint de stroming van woorden nu een beetje tot rust te komen. Ik ga eens kijken of ik m’n slaap kan vinden. Die ligt hier nog wel ergens denk ik.

Morgen, vandaag dus, mag ik een van m’n nieuwe kunstwerken gaan brengen. Ja, ook ik heb zo mijn afleiding, dus ook ik laat het gewoon maar gebeuren. Die tsunami’s die op ons af lijken te komen zien we tegemoet en gaan we naar handelen op moment er te handelen is.

Ik geloof in de flexibiliteit van de mens en als de nood hoog is, gaan we met z’n allen oplossingen vinden. Net als al die ingenieurs bij Apollo-missie uiteindelijk toch die oplossing gevonden hebben.

Genoeg gesprekken die ik heb op m’n spreekuur met mensen uit oorlogsgebieden. Die rampen hebben meegemaakt en teruggeven dat hoe ernstig de situatie ook is, wonderen blijven bestaan.

Laten we blijven hopen dat het altijd weer goed komt.

Vroeg in de ochtend rijd ik op m’n speedbike richting Hoensbroek. Met volle snelheid ga ik door een prachtig natuurgebied. Genietend van het Limburgse Landschap om me heen. De natuur die wakker wordt.

Gisteren een serie op Netflix gezien, Lupin, met daarin een bijzonder mooi muziekstuk. “Even” via m’n SmartWatch zoeken, gevonden en meteen te beluisteren op Spotify.

Wat allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.

Vanmorgen dus op weg door dat bijzonder mooie landschap, muziek op mijn oren, denkend aan een concert ik samen met Frank Steins wil gaan organiseren. Een concert waar aandacht is voor het verhaal van het langzaam doof en blind worden ten gevolge van het Ushersyndroom.

Ik ken drie mensen die dit zwarte lot is toebedeeld. Het is niet aan de buitenkant te zien. Zeker niet aan de jonge dame Joyce de Ruiter, die ondertussen een voorbeeldfunctie heeft verworven hoe je met deze zware last om kunt gaan en zelfs, zo lijkt, sterker van wordt. Haar wereld net groter wordt, ondanks het verlies.

Haar verhaal, maar ook dat van de kleine meid ik ken, net gediagnosticeerd met Usher, met nog een heel leven voor zich, grijpt mij aan.

Mijn audiologenhart gaat open om te helpen. Alleen de vraag is hoe?!

Nog zo veel onderzoek nodig, nog zo veel kennis te vergaren. Wetenschappelijk onderzoek waar tijd en geld voor nodig is. 

Muziek, kunst, natuur, in de ochtendzon op mijn fiets naar het werk….de wind suist in m’n oren.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, kan zo ongrijpbaar zijn.

Als het ons gaat lukken om met net die muziek, kunst, met de verhalen die te vertellen zijn, als het daarmee lukt ruimte, tijd en gelden vrij te maken om met nieuwe technieken, therapieën, behandeltrajecten of eenvoudig, een gesprek, gehoor te geven aan de hulp die nodig is, dat zou al mooi zijn. Om de zon weer te laten schijnen voor zij die dit overkomen is. 

Op m’n fiets door het prachtige landschap, de muziek klinkt in m’n oren, de ochtendzon die het landschap belicht als in een film, de wind die langs m’n lichaam glijdt. 

In m’n hoofd gaat alles voor een groots concert steeds meer vorm krijgen. 

Alleen gaat me dit niet lukken, dit project zal enkel met inzet van veel mensen een succes kunnen worden. De komende tijd gaat het daarom spannend zijn, zijn er genoeg mensen die eenzelfde droom hebben? Die bereid zijn om te geven voor iets dat zo vanzelfsprekend lijkt, maar o zo waardevol is.

Een goed gesprek. Verhalen vertellen. Ervaringen delen. Genieten van het leven.

Denk maar eens aan die momenten die je het dierbaarst zijn. Net dat zijn vaak de momenten waarop die kernwaarden van menszijn diep van binnen raken.

Elkaar hierin vinden en steun geven, kan voor nu niet meteen gehoor en zicht teruggeven, maar wel een eerste stap zijn om die zon in ieders hart te laten schijnen. De warmte te voelen van alle steun die gegeven wordt om ondanks al die beperkingen er toch bij te horen. Gezien te worden, gehoord te worden. Dat we oog mogen hebben voor datgene wat onzichtbaar is.

Hoe mooi zou het zijn om met muziek en kunst hier aandacht voor te vragen, bewust te worden van wat zo vanzelfsprekend lijkt en o zo waardevol is.

Het muziekstuk dat mij deze ochtend inspireerde:

Le Secret

Mathieu Lamboley

Soundtrack Lupin

Mijn deur van de spreekkamer staat open, in de gang hoor ik collega’s gezellig even bijkletsen over het afgelopen weekend.

Het spreekuur gaat zo beginnen. Mijn PC start op, het geruis van de hardeschijf is nog net te horen.

Op de gang hoor ik de pomp van de watertap, een collega vult z’n waterflesje voor deze dag. Boven bij taal loopt een collega op hoge hakken door de gang. De schoolkinderen van de Mgr. Hanssenschool zijn, voordat de lessen beginnen, buiten aan het spelen. De kinderen schreeuwen van plezier.

De vogels fluiten want de lente is begonnen. De auto’s in de verte op een maandagochtend.

Al die trillingen van geluiden die vanuit mijn omgeving in mijn oor geraken, het trommelvlies in beweging brengen en in mijn brein worden omgezet in hoorbare geluiden, al die geluiden kan ik waarnemen, herkennen en lokaliseren. Zelfs op kilometers afstand, want in de verre verte hoor ik in deze vroege maandagochtend al een klein vliegtuig dat zo zal overvliegen.

Dat ik deze geluiden herken, tot in detail beschrijven kan, dat ik de collega’s, als ik wil, woordelijk kan verstaan, maar me ook kan focussen op de spelende kinderen buiten en me dat specifieke geluid van die schreeuwende kinderen een heerlijk gevoel geeft, omdat ik het op de een of andere manier koppel aan vrijheid en blijheid, dat is wonderbaarlijk.

Als natuurkundige vind ik het ongelofelijk hoe dit alles zo kan werken. Maar vooral ook alles precies zo kan groeien. Dat trommelvlies, die gehoorbeentjes, overigens dé kleinste botjes van het menselijk lichaam. En dan dat slakkenhuis, de cochlea, met binnenin het orgaan van Corti, die duizenden trilhaartjes, buitenste en binnenste, eigenlijk kleine spiertjes die als vanzelf gaan dansen op muziek, het is geniaal.

Laat staan wat er dan nog verderop in dat brein gebeurt. Dat al die geluidstrillingen in het brein als een neurale activiteit via de zenuwbanen verder worden geleid en we heel veel informatie uit al die prikkels kunnen halen.

Al dit wat we met ons gehoor kunnen waarnemen, maakt dat we überhaupt kunnen deelnemen aan gesprekken. Sociale contacten leggen.

Een luisterend oor bieden. Gehoord worden. Het gevoel er bij te horen. Dat alles maakt dat we mens zijn.

Iemand zijn gehoor teruggeven of technische ondersteuning te bieden om dat gehoor beter te maken raakt zo aan de kern van het mens zijn.

Wat als je niet meer goed kunt horen? Geluiden niet meer waar te nemen zijn? Je geen gesprek meer kunt volgen?

Gehoorverlies is niet enkel het geval bij ouderen? Ook op jonge leeftijd, zeer jonge leeftijd zelfs al kan het gehoor minder zijn. Dan is het van belang om te onderzoeken wat beter kan, waar oplossingen mogelijk zijn. Medisch met medicatie of een operatie, technisch met allerlei moderne apparatuur en psycho-sociaal, hoe ga je met een gehoorverlies om, werk, privé thuis of in opleiding of op school. Van KNO-arts tot ambulant begeleider. Van audiologie-assistent tot psycholoog. Van audioloog tot praktijk ondersteuner huisarts. Ieder kan een stukje bijdragen aan een heel proces.

Daarom is de audiologie zo’n bijzonder mooi vak. Ons hoorsysteem is zo iets geniaals. Zo complex, zo veel elementen die meespelen. Maar net dat biedt kansen, mogelijkheden om aan te werken. Oplossingen te vinden voor dat waar iets niet meer goed werkt.

Van trommelvlies tot auditieve verwerking, van de scores op het spraakverstaan in ruis tot hamer, aambeeld en stijgbeugel. Stap voor stap bekijken wat er scheelt om vervolgens persoonlijk advies te geven om daarmee de levenskwaliteit te verhogen, is het mooie van dit vak; de audiologie.

In de reeks van “Horen is meer dan enkel de oren!”

#gehoor #audiologie #adelante

Dit jaar wilde ik mijn blog er niet aan wijden. Omdat ik langzaam het vertrouwen in de democratie aan het verliezen ben.

Met plaatsvervangende schaamte heb ik de afgelopen periode TV-optredens gevolgd, debatten en interviews gezien waarin het doel van dat optreden vooral er op was gericht hoe maak ik die ander kapot en hoe win ik zelf de meeste zieltjes.

Ik zou mijn gevoel, mijn visie over de politiek dit jaar volledig aan mij voorbij laten gaan. Mijn stem hierin niet publiek laten horen.

Maar sinds enkele jaren ben ik een ouder plus. Twee prachtige gezonde kinderen kreeg ik er bij toen ik ja zij tegen mijn vrouw. Het woord opvoeding had tot dan voor mij nog geen inhoud gehad. Althans niet die waarin je voelt wat het betekent om je kinderen het beste te willen geven.

Daarom vraag ik me bij het kijken naar al dat politiek gesteggel af, als we onze kinderen een toekomst willen geven, welk voorbeeld willen we dan stellen? Hoe zou die toekomst er uit moeten zien? Als jouw kinderen in discussie gaan, welke woorden wil jij dat ze gebruiken? Met welke omgangsvormen zou je ze willen zien bij sociale interacties? Welke kansen zou je ze willen geven in de maatschappij of op die volle arbeidsmarkt?

Regelmatig hebben we het er over aan de eettafel. Gesprekken over de maatschappij, omgangsvormen, toekomst en politiek. Boeiende gesprekken, waarin ik zelf leer om zaken ook vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken.

En gelukkig zie ik dat de jeugd er anders naar kijkt. Zij de problemen die die volwassenen veroorzaken wel degelijk zien, ook zij zich zorgen maken over de toekomst. Maar ondanks al die grote problemen ze toch, gelukkig ook, kunnen genieten van wat zij nu hebben.

Maar ondanks dat het lijkt dat die jongeren het meer kunnen hebben, al dat gesteggel in de media, die ruzies op TV, wil ik toch nog meer dan ooit deze aardbol een klein beetje beter maken.

De politiek lijkt daarbij een belangrijke factor te zijn, die ene keuze die we komende dagen gaan maken.

Ieder voor zich.

Nog nooit is politiek zo’n groot item geweest. Zo dicht bij de burger is politiek nog nooit gekomen. We zitten er met onze neus bovenop.

Onze stem kunnen we gaan laten horen, welke kleur iemand kiest is volledig aan hem, haar of het. Maar één stemwijzer wil ik meegeven;

Welk voorbeeld wil jij zijn?!

Laat je stem horen!

PS Die wereld een beetje beter maken?

Voor een groot deel gebeurt dat gelukkig het meest aan die eettafel.

Iedereen heeft eigenlijk zo z’n een eigen glas, bij de een zit het tot aan de rand toe vol en loopt zelfs over, bij de ander is het glas mooi in balans.

Allereerst vooropgesteld dat het glas een onderdeel is van een heel verhaal. Zowel voor mezelf, als waarvoor ik het gebruik als metafoor in het gesprek op het spreekuur. Dus dit is een summiere uitleg om een idee te krijgen hoe het glas te lezen is.

En daarbij wil ik expliciet benoemen dat klachten niet met dit glas op te lossen zijn, maar het geeft een richting aan waar we naar toe willen. Het glas kan nieuw inzicht geven in mogelijkheden die er liggen om aan te gaan werken.

Want wat van belang is om bewust te zijn dat we altijd iets willen aanpakken waar we klachten over hebben. Dan willen we daar een oplossing voor vinden. Logisch ook. Maar soms ligt de oplossing niet direct voorhanden. En is die controle die we er op willen hebben net een verkeerde aanpak.

En daar komt mijn passie om de hoek kijken, de kern waarom ik dit vak, de audiologie, zo boeiend vind, namelijk mijn passie voor de mens. De oprechte interesse in dé mens, met vooral aandacht voor ons brein.

Wij zijn zo’n boeiend wezen. Vooral ons brein is geniaal. Ik realiseer me nu wel dat het brein het nu is die dit tegen mij zegt😊, maar dat even ter zijde.

“I used to think the human brain was the most wonderful organ in my body. Then I realized who was telling me this!” Emo Philips

Wij mensen, we leven ons leven, maar op dat levenspad komt vanalles voorbij. Tegenslagen, beperkingen, struggles die te overwinnen zijn. Zo heeft ieder zijn eigen glas, das Glas der Lebensakzeptanz. Ooit geleerd in een Duitse tinnituskliniek.

Dat glas is een maat voor wat we maximaal aan stress, spanningen, maar ook gewoon aan energielekken in ons dagelijkse leven kunnen hebben. Alles wat energie kost bij al die gebeurtenissen en ervaringen die we zo in ons leven meemaken, meedragen.

Gebeurtenissen die impact hebben op wie we zijn. Zaken die energie kosten. Dingen waar we in onze gedachten mee bezig zijn.

Niemand heeft een leeg glas, anders leef je niet. Er zijn altijd wel zaken die niet gaan zoals je wilt dat ze gaan. Of zaken waar je tegen op ziet. Zaken die je het ’s nachts bezig kunnen houden. Dat kan een keer te veel zijn, vanalles komt bij elkaar. Het glas loopt over. Meestal een periode waar niets wil lukken, er te veel samen komt. Het is te veel.

Net dan is het hele systeem gevoelig om dat ene wat er bij komt niet te kunnen hebben. De laatste druppel als het ware die dat glas laat overlopen.

Laat dat vaak bij tinnitus dat geluid zijn wat er echt niet nog bij kan. Maar bij een ander is het buikpijn of hoofdpijn. Een lichaamssignaal dat aangeeft dat het even te veel is.

Of een ander mechanisme kan ook, het glas is heel lang vol geweest, de rust is er eindelijk en net dan komt die laatste druppel. Alles is eigenlijk in balans, maar net op dat moment komt datgene waar dan weer niet direct controle over te vinden is. Die tinnitus, die hoofdpijn, die buikpijn die er lang niet was en nu weer van zich laat horen.

We gaan er alles aan doen om die controle hierover (weer terug) te krijgen. Alle aandacht gaat uiteraard daar naar toe. Het is te vergelijken met dat velletje dat aan die vinger los zit en er hoe ook van af moet. Die druppelende kraan die blijft irriteren en dicht moet.

Maar die kraan gaat niet dicht en dat velletje wordt er van afgetrokken en doet hevige pijn, want dat was toch een beetje te veel wat er van af ging.

Wat we hierin zien is dat alle aandacht naar die prikkel gaat die we waarnemen. Bewust waarnemen. Vandaar ook niet gek om die prikkel direct te willen aanpakken. Die prikkel die alle aandacht trekt.

Maar, zoals het glas dan laat zien, daar zit nog veel meer onder. Dat maakt het van de ene kant complexer, maar van de andere kant biedt dat meer kansen om aan te gaan werken.

En daar komt weer de audiologie als bijzonder mooi vak om de hoek kijken. Audiologie is multidisciplinair; gehoor, hoe wij horen, wat we met geluiden doen, maar ook hoe staan we in het leven, wat wordt er van ons hoorsysteem verwacht. Sociale contacten, werk, eigen gedachten, die balans in het leven. Al die facetten spelen hierin een rol. Audiologie, psychologie, maatschappelijk werk, fysiotherapie, vaktherapie, zelfs de eerste contacten met de collega’s van het secretariaat zijn daarom essentieel. Teamwork.

En hoe mooi dat dit glas hier inzicht in geeft. Dat als we gaan kijken beneden in het glas, naar die elementen die energie kosten, zijn daar dingen bij die makkelijker kunnen worden aangepakt? Problemen waar hulp bij gezocht kan worden?

En boven in het glas, de ruimte die rust geeft, de energiegevers. Daar waar je blij van wordt, passie, datgene waar je je accu mee kunt opladen. Zijn daar meer of andere mogelijkheden? Hebben we net die dingen die leuk zijn laten liggen?

En weet dat er live-events zijn die zijn zo sterk, die blijven voor altijd in dat glas. Daar teken ik stenen voor in het glas. Hoe ouder we worden, hoe meer stenen in dat glas. Het verkeer van rechts, zoals mijn collega Math de maatschappelijk werker, dit altijd noemt. Gebeurtenissen waar ieder van weet dat dat je bezig houdt, dat je daar zeker niet meteen een oplossing voor gaat vinden. Het overlijden van een van je dierbaren, het verlies van werk, verhuizen, een auto-ongeval, ziekte, we weten allemaal deze wel in te vullen. Die stenen haal je er niet meer uit. Ook dan biedt het glas zicht op hoe het anders kan. Die stenen blijven stenen, die draag je mee, maar het glas kan wel groter worden, zodat er meer in kan. En groter maken kan door vooral die zaken te gaan doen die energie geven, waar je gelukkig van wordt. Dat je ondanks die stenen daar ruimte boven in dat glas voor maakt. Een groter glas.

En het mooie is, dat als die balans tussen energievreters en energiegevers weer beter wordt, je datgene waar de aandacht in eerste instantie vol naar toe ging om een oplossing voor te zoeken, dat er nu ruimte ontstaat om die focus niet met als doel te zetten om die prikkel aan te pakken, maar die prikkel er gewoon mag gaan zijn. De draagkracht om die prikkel er dan bij te hebben groter wordt.

Kost nog steeds energie, maar het kan er bij.

Die balans vinden is zeker niet de bedoeling om als controle in te zetten op die prikkel. Dat zou te makkelijk zijn en opnieuw een verkeerde focus leggen. Indirect weer een controle. Een verkeerde verwachting.

Uiteraard zou het een gemis zijn als er “makkelijkere” oplossingen direct aan die prikkel niet meegenomen worden. Vandaar dat die eerste stap met goeie uitgebreide diagnostiek altijd nodig is. Vandaar dat een huisarts of specialist altijd eerst gevraagd moet worden. Dit is een essentiële stap bij elke klacht.

Maar in de praktijk zie ik dat als ik het glas teken, hebben veel mensen die eerste stap, de diagnostiek al op heel veel plaatsen doorlopen. Zien ze zelf dat daar geen mogelijkheden meer zijn, en is nu wel, door het glas, zicht op heel veel nieuwe kansen. Kansen die zelfs het leven weer waardevoller kunnen maken.

En dit geldt voor heel veel klachten, klachten waar medisch gezien geen oplossingen meer mogelijk lijkt te zijn. Diverse artsen steeds teruggeven er niets meer aan te kunnen doen. Om dan dat ander pad te vinden.

Iemand moet dat pad wel kunnen vinden. En hoe mooi dat ACT daar dan vervolgens nog meer handvatten kan geven om die waardevolle kansen te vinden om vervolgens daar samen aan te gaan werken om die kansen te verzilveren.

ACT heb ik ooit zelf moeten inzetten, omdat mijn eigen glas helemaal overliep. Aline Kruit (auteur, ACT-coach en trainer) heeft me toen, lang geleden de eerste kennismaking gegeven, later kwam Frans Kemps (coach en trainer) in een loopbaanbegeleiding hier nog eens op terug. Pas toen vielen kwartjes en werd ik geraakt door de 6 peilers binnen het ACT-model. En zo ben ik laatst gestart met een ACT-training voor professionals bij Tim Batink, ACT in ACTie. Nog elke keer leer ik nieuwe metaforen en oefeningen kennen. Komen ze zomaar voorbij. Maar net die mooie metaforen maken dit alles zo leuk. Niet enkel voor mij nu als ACT-coach, maar ook voor de cliënten en collega’s binnen ACT.

Dat traject welk ik met cliënten ga binnen ACT, zie ik als een persoonlijke reis, waarin de cliënt nieuwe ervaringen opdoet, bewuster kijkt naar dat wat er is. Net als bij het bezoek aan een stad, je kunt er zelf gaan proberen de weg te vinden, maar als je een gids meeneemt op die weg, ga je nog veel meer ontdekken, je gaat sneller de plekken vinden die waardevol zijn.

Hoe leuk is het om die gids te mogen zijn. Om die waardevolle ervaringen te delen. Pieken en dalen. Waarbij die dalen net de momenten zijn om van te leren. Zij die de bergen beklimmen om dan later van boven op die top te genieten van dat mooie uitzicht. Zij kijken terug op de weg die ze gegaan zijn.

Om vervolgens dan samen boven op die top dat glas te mogen heffen op het succes, is een mooie afsluiting van een reis die we samen gegaan zijn.

Een toost op Das Glas der Lebensakzeptanz.