Waar Kunst en Wetenschap Samenkomen: Akoestiek, Gehoor en Kunst

Inleiding

De ervaring van kunst beperkt zich niet uitsluitend tot visuele waarneming. Geluid speelt een essentiële, vaak onopgemerkte rol in de perceptie van kunst en onze algehele omgeving. Als klinisch fysicus-audioloog, ACT-behandelaar en beeldend kunstenaar zie ik dagelijks hoe deze werelden elkaar beïnvloeden. Dit essay beoogt de verbinding te leggen tussen akoestiek en gehoor binnen de kunstbeleving en de impact hiervan op de menselijke ervaring. 

De rol van akoestiek wordt vaak onderschat, zowel in klinische settings als in artistieke ruimtes. We zullen onderzoeken hoe geluid onze waarneming beïnvloedt en waarom deze interactie centraal zou moeten staan in de dialoog tussen kunst en wetenschap.

De Akoestiek van Beleving: Kunst en Geluid

De manier waarop een kunstwerk wordt ervaren, wordt sterk beïnvloed door de omgeving waarin het zich bevindt. Akoestiek vormt een onlosmakelijk deel van deze omgeving, maar wordt zelden expliciet benoemd. In tentoonstellingsruimten, theaters en galeries speelt de geluidsomgeving een cruciale rol in hoe een werk wordt waargenomen. Het geluid van voetstappen, fluisterende stemmen, of de demping van geluid door texturen zoals tapijten of gordijnen, beïnvloedt de gevoelsmatige ontvangst van een werk.

Recente onderzoeken in de akoestiek tonen aan dat geluid zowel de cognitieve als de emotionele verwerking van visuele stimuli kan versterken of juist verstoren. Een studie van Hyde en Peretz (2020) laat zien dat zelfs subtiele geluiden de aandacht en emotionele waardering voor visuele kunst kunnen versterken door de neurale paden die betrokken zijn bij multimodale integratie te stimuleren. Geluidselementen, zoals een echo of resonantie, kunnen bijvoorbeeld het gevoel van ruimte in een kunstinstallatie vergroten of verkleinen, wat de fysieke nabijheid tot het werk verandert.

Als audioloog herken ik dat de subtiele nuances van gehoor bij ieder individu anders zijn, afhankelijk van factoren zoals leeftijd, gehoorgevoeligheid en achtergrondgeluiden. Deze diversiteit in perceptie speelt een belangrijke rol in de ervaring van een kunstwerk en verdient in kunstinstellingen veel meer aandacht. Akoestisch ontwerp zou bewust moeten worden geïntegreerd in de vormgeving van tentoonstellingsruimtes om de beleving van bezoekers te verbeteren.

Akoestiek in de Kliniek: Gehoor en Welzijn

Naast het artistieke domein is de rol van akoestiek essentieel binnen de gezondheidszorg, met name in gehoorgerelateerde behandelingen. Als klinisch fysicus-audioloog weet ik dat de behandeling van gehoorverlies en tinnitus niet enkel technisch van aard is, maar ook nauw samenhangt met de omgeving waarin de patiënt zich bevindt. Echo’s, achtergrondgeluid en de architectuur van behandelruimten kunnen de communicatie tussen patiënt en zorgverlener sterk beïnvloeden, wat directe implicaties heeft voor de effectiviteit van de zorg.

Een actueel onderwerp binnen de akoestische gezondheidszorg is de impact van geluid op stressniveaus en cognitieve belasting. Geluidsoverlast in ziekenhuizen, een fenomeen dat inmiddels uitgebreid is onderzocht (Bush-Vishniac et al., 2021), toont aan dat te veel of te weinig akoestische prikkels direct kunnen bijdragen aan verhoogde stress en een vertraagd herstel bij patiënten. In deze context is het interessant om te overwegen hoe elementen uit de beeldende kunst en aandachtige geluidstherapie, zoals ik toepas in mijn ACT-behandelpraktijk, kunnen bijdragen aan het bevorderen van welzijn. Geluidskunst zou wellicht kunnen worden ingezet om patiënten een gevoel van controle over hun geluidsomgeving te geven, wat essentieel is voor psychologisch welzijn.

ACT en Geluidsbewustzijn

Als ACT-behandelaar richt ik me op acceptatie en betrokkenheid bij het huidige moment, wat vaak gepaard gaat met het bewust omgaan met sensorische stimuli, waaronder geluid. Voor mensen met tinnitus, bijvoorbeeld, kan geluid van een storende factor een bron van mindfulness en aanvaarding worden, afhankelijk van hoe men wordt begeleid in het herdefiniëren van hun relatie met geluid. Niet het geluid wegnemen, maar hoe wordt geluid beleefd?

Het bewust inzetten van geluid in behandelingen kan stress verminderen en de ervaring van pijn of ongemak verlichten, zoals blijkt uit studies naar de integratie van auditieve stimuli in therapieën voor chronische pijn (Croom, 2015). Dezelfde principes zijn toepasbaar binnen kunstbeleving. Wanneer bezoekers van een galerie of museum zich bewust worden van de akoestische omgeving, kan dat hun vermogen om volledig aanwezig te zijn bij het kunstwerk vergroten.

Hier komt de brug tussen mijn drie disciplines duidelijk naar voren: zowel in klinische behandelingen als in artistieke ervaringen beïnvloedt bewustwording van geluid de algehele perceptie en de emotionele verwerking van wat men ziet, hoort en voelt. De integratie van akoestiek en aandachtstraining kan mensen helpen om zowel kunst als hun eigen gehoor dieper te waarderen en te beleven.

Kunst, Akoestiek en de Toekomst van Tentoonstellingsruimtes

De tendens binnen moderne kunstinstellingen is om geluid te negeren, of het op zijn best als een bijzaak te beschouwen. Nochtans heeft akoestiek evenveel potentie om de ervaring van een kunstwerk te versterken als de visuele opstelling of verlichting. Een recent voorbeeld hiervan is de geluidsinstallatie van de kunstenaar Susan Philipsz in de Tate Modern, waarin de echtheid van de ruimte en de wisselwerking met het gebouw zelf centraal staan. Deze installaties demonstreren hoe geluid kan worden gebruikt om visuele werken aan te vullen en de fysieke ruimte waarin ze worden getoond te hervormen.

Toekomstige tentoonstellingsruimtes zouden veel meer kunnen profiteren van een samenwerking tussen akoestische ingenieurs, kunstenaars en audiologen. Dit zou leiden tot een holistischere kunstbeleving waarin visuele en auditieve prikkels elkaar wederzijds versterken, wat resulteert in een diepere betrokkenheid bij de kunst en een verrijkte ervaring voor bezoekers.

Valkenburg en De Bokkenmarkt

Vandaag tijdens de Bokkenmarkt in het hart van Valkenburg aan de Geul, waar meer dan 8.000 bezoekers het mergelstadje verkennen, heeft deze combinatie van kunst, gehoor en akoestiek op een bijzondere manier de aandacht getrokken.

Door een akoestisch absorberend tweeluik voor de galerie te plaatsen, ontstond er een toegenomen aanloop van nieuwsgierige bezoekers. Deze gesprekken in de galerie gingen verrassend vaak over de rol van akoestiek in de kunstbeleving. Bezoekers waren verbaasd over de impact die geluid heeft op hun ervaring van kunst en raakten hierdoor bewust van een tot dan toe onopgemerkt aspect van hun waarneming. De verbinding tussen gehoor, kunst en ruimte kwam hier sterk naar voren, wat nogmaals de noodzaak onderstreept om de rol van akoestiek serieuzer te nemen in de kunstwereld en daarbuiten. 

Conclusie

De kruisbestuiving tussen akoestiek, gehoor en kunst biedt tal van mogelijkheden voor zowel wetenschappelijke als artistieke innovatie. De integratie van geluid en de bewustwording van hoe akoestiek de kunstervaring beïnvloedt, opent een nieuw perspectief voor zowel kunstenaars als audiologen. 

Door een brug te slaan tussen wetenschap en kunst kunnen we ruimtes creëren waarin bezoekers niet alleen kunst zien, maar deze op alle zintuiglijke niveaus beleven. 

Akoestiek en gehoor zijn onmisbare onderdelen van deze ervaring, en verdienen de aandacht die ze vaak missen in zowel artistieke als medische contexten.

In een wereld waar geluid en visuele prikkels steeds meer met elkaar verweven zijn, is de dialoog tussen kunst en wetenschap essentieel voor een betere en rijkere zintuiglijke ervaring. Laten we samen de mogelijkheden onderzoeken waar kunst en wetenschap elkaar ontmoeten, om zo nieuwe vormen van beleving en bewustzijn te ontsluiten.

Literatuur

Bush-Vishniac, I. J., et al. (2021). Noise in the Health Care Environment. Journal of the Acoustical Society of America, 130(1), 3-6

Croom, A. M. (2015). Music, Mindfulness, and the Cognitive Benefits of Listening to Music. Psychology of Aesthetics, Creativity, and the Arts, 9(3), 205-212

Hyde, K. L., & Peretz, I. (2020). Multimodal Processing in the Perception of Art: Neural Mechanisms of Audiovisual Integration. NeuroImage, 204, 116230

Met de gesprekken tijdens de Bokkenmarkt werd de vaak vergeten invloed van geluid op kunstbeleving meer dan ooit duidelijk. Het laat zien hoe kunst en wetenschap gezamenlijk een holistischere benadering van zintuiglijke waarneming kunnen creëren.

Wonen waar anderen vakantie vieren. Als God in Frankrijk. 

Gisteren was zo’n dag die blijft hangen. Ik bezocht een fantastisch symposium, waar het ging over de bewezen behandelingen bij chronische pijn: exposure en Acceptance and Commitment Therapy (ACT).

Niet alleen als professional vond ik het inspirerend en leerzaam, maar ook persoonlijk, als mens raakte het me diep. Het liet me opnieuw nadenken over hoe we omgaan met pijn en tegenslagen, zowel fysiek als emotioneel.

Binnen ACT wordt benadrukt dat pijn – of die nu fysiek is of emotioneel – een onvermijdelijk deel van het leven is. Het idee dat we pijn zouden kunnen vermijden, is een illusie. We kunnen echter wel kiezen hoe we ermee omgaan. We kunnen ons ertegen verzetten, wat vaak leidt tot meer lijden, of we kunnen de pijn leren accepteren als een onderdeel van het leven.

En ik? Nou, ik ben inmiddels 50+ en merk dat het lichaam steeds vaker pijntjes vertoont. Verlies, zorgen over de toekomst, grote veranderingen – die worden steeds tastbaarder naarmate de jaren vorderen. Ook dat hoort erbij…

Wat tijdens het symposium nogmaals duidelijk werd, is dat bewegen en tijd nemen voor jezelf cruciaal zijn. Het draait om fysieke en mentale flexibiliteit, om jezelf letterlijk en figuurlijk in beweging te houden. En daar komt de praktijk om de hoek kijken. Begrijp me niet verkeerd: ik heb een hekel aan hardlopen. Na twintig meter protesteert mijn lichaam al en al snel wandel ik verder. Het doet pijn, het voelt niet natuurlijk. Maar met de inzichten van het symposium nog vers in mijn gedachten en met een vriendelijke maar vastberaden schop onder mijn kont van mijn lieve vrouw, besloot ik vanmorgen toch mijn hardloopschoenen weer aan te trekken. Tijd om in actie te komen! To ACT, letterlijk en figuurlijk.

En dan gebeurt er iets bijzonders. Daar ren ik, of beter gezegd, loop ik, door mijn eigen “achtertuin”. Het landschap om me heen, de rust, de ruimte, de schoonheid – het is alsof ik op vakantie ben in een Frankrijk. Ik passeer een villa, een prachtige woning die zo in Zuid-Frankrijk zou kunnen staan. De zon schijnt fel, de blauwe lucht, de kleuren van het landschap zijn adembenemend, vogels fluiten vrolijk en naast me hoor ik een beekje zachtjes stromen. En dan denk ik aan de ACT-oefening: mijn gedachten, mijn zorgen, ze drijven voorbij als blaadjes op het water. Ik hoef ze niet tegen te houden, ze mogen er gewoon zijn, zonder dat ze mij volledig opslokken.

Maar terwijl ik geniet van dat moment, ben ik me er ook heel bewust van dat dit voor veel mensen niet vanzelfsprekend is. Een collega maatschappelijk werker zei ooit iets treffends: pijn kan soms voelen als “verkeer van rechts.” Je ziet het niet aankomen en als het toeslaat, kan het je volledig overvallen. Voor velen is de pijn die ze dagelijks moeten dragen bijna onbeschrijfelijk, een last die niet zomaar te negeren is, en waarbij zelfs de gedachte van accepteren bijna ondraaglijk lijkt. Voor hen is het leven geen wandeling door een zonovergoten landschap, maar eerder een voortdurende strijd. Ik wil die realiteit niet vergeten, en diep respect hebben voor zij die zo’n zware last te dragen hebben.

Wat ik geleerd heb, is dat je die pijn niet in je eentje hoeft te dragen, ook al moet je er zelf mee omgaan. Soms is hulp nodig, een hand die je ondersteunt, een luisterend oor dat er voor je is. Want hoewel de weg moeilijk kan zijn, betekent dat niet dat je hem alleen hoeft te bewandelen. Het is oké om om hulp te vragen, om steun te zoeken en om je kwetsbaar op te stellen.

Op dat moment besef ik dat het oké is om het moeilijk te hebben. Dat de pijn die ik voel, net zoals de gedachten die door mijn hoofd gaan, er mogen zijn. Maar het is ook oké om door te blijven gaan, om te blijven bewegen – in welke vorm dan ook. En ondanks mijn afkeer van hardlopen, ben ik toch blij dat ik gegaan ben. Want het gaf me iets terug wat ik even vergeten was: het simpele genot van buiten zijn, van leven, van het ervaren van het moment.

En zo voelt het nu – alsof ik leef zoals God in Frankrijk. Misschien is dat wel de essentie van wat ik gisteren leerde: niet het streven naar een pijnloos leven, maar het vinden van rust en vreugde te midden van alles wat het leven ons brengt. De pijn mag er zijn, de zorgen mogen er zijn, maar ook de schoonheid, het genieten, het simpelweg zijn.

Dus, volgende keer als ik twijfel of ik die schoenen weer moet aantrekken, weet ik het antwoord al: Just ACT, gewoon doen. En met een diep respect in mijn hart voor hen die het nog zoveel zwaarder hebben, blijf ik doorgaan.