Het diepste dal, zo lijkt het wel.
Een kijkje achter de schermen.
Van zaterdag op zondag midden in de nacht lig ik wakker. Te woelen in bed.
Te zoeken naar oplossingen. Professor Herman die gaat te keer als een malle tegen me. Als goeie vriend is die op hoog niveau aan het meedenken, met alle goede bedoelingen, maar hij vraagt continu aandacht. En houdt niet op.
De carrière als kunstenaar kent in de media en met de huidige expositie op toplokatie Museum Valkenburg haar meest prestigieuze moment in de gehele carrière. Een krantenartikel wat geen grotere PR kan zijn en een tentoonstelling die precies als bedacht vorm heeft gekregen.
Tegelijkertijd het nieuws ontvangen dat ik de sportzaal moet verlaten waar ik de afgelopen drie jaar, 1 maart 2021 mocht ik er in, mijn beste tijd in m’n kunstenaarsbestaan heb gehad.
Als een vis in het water! Maar echt, grap is, als sterrenbeeld ben ik vissen, maar in deze heb ik me als een vis lijkt wel aangepast in al die jaren met het maken van mijn kunst aan de ruimte die ik had. Die ruimte had ik schijnbaar nodig om in creativiteit te kunnen groeien, letterlijk en figuurlijk!
Als een vanzelfsprekendheid aangenomen dat deze grote ruimte er zo maar was. Maar niet dus.
Nu, nu ik de sportzaal afgelopen dagen met m’n ouders en echtgenote heb moeten leegruimen, nu pas voel ik de pijn bij dit verlies.
Ik heb nog geen foto’s of video gemaakt, moe ook nog, van een herstel van een flinke griep afgelopen dagen. Dus het gaat ook allemaal maar net.
Normaal heb ik de tijd en ruimte om al dat waar m’n passie ligt op te pakken, maar het nu net te veel allemaal is.
Dus sorry, Olav Wagenaar, jouw bericht over kosten tinnituszorg en dat bestaande behandelingen onvoldoende zouden zijn, kwam op een wel heel slecht moment, mijn reactie was dan daarom ook niet mals te noemen. Wellicht goed deze achtergrond te weten.
Maar terug naar Herman, want die zoekt nog steeds naar oplossingen.
Als kunstenaar met doel levensgrote kunstwerken op akoestisch absorberende doeken, is een fabriekshal, sporthal, loods dus broodnodig. Maar waar ga ik deze grote ruimte aan eenzelfde financiële huurvoorwaarden vinden als die ik bij Adhoc afgelopen jaren heb gehad?
Want hoe ik als ondernemer en kunstenaar ook zoek naar de middelen om deze onderneming financieel gezond te houden, ik zit met alles net in zo’n niche te werken, het is nog allemaal geen vetpot die zo groot is, dat ik “even” een eigen loods of fabriekshal kan kopen. Daar ben ik nog verre van af.
En zo loopt Herman dus de hele tijd, zelfs nu tot late uurtjes in de nacht mee te zoeken naar mogelijkheden.
En hij komt met een wel hele goeie tip; Maak gebruik van je talenten. Blijf focussen op dat wat jouw energie geeft. Het menselijke contact. De kracht in de mens. Het onmogelijke mogelijk maken. Inspireren en motiveren. Jouw skills om diep daar binnen dat vuurtje te raken om vervolgens een grote vlam te laten zijn.
Wauw, dank je Herman! Voor die complimenten. Je hebt helemaal gelijk, ken zelf niemand anders die dat zo goed kan als mij!
Weet dat deze laatste gedachte er één is uit onze tinnitusbehandelingen. Daarin gaat het in het thema balans over toelaten van complimenten. Eigen regie voeren en de kracht vinden in dat waar je goed in bent. Maar ook, compliment niet wegwuiven met “ach dat doet toch iedereen” of “dat is toch heel normaal dat ik dat doe”. Nee, dat het vreemd is als je zegt “Dank, goed dat jij dat ziet dat ik dat super heb gedaan, dank je, sterker nog ik zeg je, niemand anders kan dat beter dan ik”.
ACT en “het balans thema” van onze tinitusbehandeling geeft mij nu de juiste handvatten om dit op te pakken.
Vandaar dit blog, waarin ik laat zien hoe moeilijk het is om door te gaan. Te blijven ondernemen. Zelfs op moment ik de top lijkt te bereiken, komt er verkeer van rechts die me even helemaal naar beneden haalt.
Afgelopen dagen waren hel. Althans niet hel hel, maar als in knokken om door te gaan.
De hele sporthal leeg halen, twee keer de op één na grootste huurbus volgeladen verhuisd. Alles staat nu nog in dozen op de nieuwe plek, die nog mijn plek moet worden. Ergens de komende weken.
De sporthal is leeg, komende dagen nog een moment gaan vinden even echt voor de laatste keer daar te zijn. Afscheid te nemen.
M’n ouders die afgelopen jaren al die ontwikkelingen met hun neus letterlijk erbovenop mee hebben gemaakt, maar drie jaar zijn, op moment je rond de tachtig bent, jaren waarin veranderingen in het leven steeds sneller gaan.
Ook bij hun zie ik dat ze meeleven met dat wat ik voel, mezelf groot probeer te houden, de rots in de branding wil zijn net nu zij mij steeds meer nodig gaan hebben.
Maar m’n glas zit nu, met verkeer van rechts, zoals die collega maatschappelijk werk in “het balans thema” zegt, goed vol.
Practice what you preach. Genoeg handvatten waar ik in deze storm grip op probeer te krijgen en grip op kan hebben.
Met daarbij niet de focus op direct oplossingen, maar waar vind je kracht?
Structurele hulp of sociale hulp uit je netwerk. En laat ik genoeg middelen nu hebben om dat balletje gewoon eens op te gooien. Een blog waarin ik de struggle die er ligt en waar Herman me mee wakker houdt hier te delen.
Ter lering en vermaak. Waar in vermaak altijd ook wel weer de lering ligt.
“Gooi het in de groep en kijk maar eens wat er uit komt.” Roept die. Dank je Herman. Goed gedaan, gaan we nu samen toch proberen wat te slapen?
