Categorie: ACT

AI en Innovatie: Tussen Vrijheid en Macht – Reflecties op de FLOW NVKF 2024

Wat een inspirerende dag op de FLOW NVKF-conferentie 2024!

Voorzitter Mariken Zijlmans opende de dag en zette de toon: FLOW, volgens mij was het Functioneel Laagdrempelig Ontmoeten in de Wetenschap, zoiets, in ieder geval een treffend thema voor de ontmoetingen en ontdekkingen van vandaag. Het was geweldig om collega’s uit verschillende generaties te spreken, van babyboomers tot gen Z! 😊

Collegae AKF’ers uit mijn opleidingstijd en een collega van KF-RNG, die ik zoals was voorgesteld door Mariken begroette met een “Hallo, wie ben jij?”, me vertelde over de nieuwste radiologische technieken om moleculen tot in detail in het lichaam te kunnen volgen.

Bart Vermolen, dagvoorzitter uit onze eigen wetenschappelijke beroepsgroep, leidde de dag zó professioneel dat ik eerst dacht dat hij ingehuurd was!😂

Lucien Engelen! Wat een verrassende presentatie was dat! Lucien Engelen gaf ons een krachtige inkijk in de toekomst van AI in de zorg. AI heeft de potentie om de zorg volledig te transformeren: diagnoses verbeteren, behandelingen personaliseren en processen efficiënter maken. Dit is geen luxe maar een noodzaak, gezien de steeds toenemende druk op de gezondheidszorg. Zonder deze innovaties kunnen we straks de groeiende zorgvraag niet meer aan. AI opent de deuren naar ongekende mogelijkheden, van real-time patiëntmonitoring tot preventieve gezondheidszorg op maat.

Maar terwijl Lucien sprak, begon ik me ook zorgen te maken. AI biedt veel, maar dreigt wellicht ook in handen te vallen van machtige partijen die vooral gericht zijn op controle. Wat gebeurt er met de vrijheid om te innoveren, om onbelemmerd te ontdekken, wat als deze technologieën straks worden beheerst door politieke en commerciële belangen? De snelheid waarmee AI zich ontwikkelt, maakt dat het een instrument kan worden voor machtsdoeleinden en dat vind ik zorgwekkend.

Hierover had ik ook een interessante gedachtewisseling met ChatGPT:

Ik: Wat denk jij, ChatGPT? Hoe zie jij deze situatie met AI?

ChatGPT: Ik begrijp je zorgen. AI kan enorme vooruitgang bieden, maar de kracht ervan maakt het ook gevoelig voor misbruik. Als technologie vooral wordt ingezet om controle te versterken of economische winst te vergroten, kan het inderdaad gebeuren dat de vrijheid om te innoveren verdwijnt. We moeten een balans vinden tussen reguleren om misbruik te voorkomen en de ruimte geven aan creativiteit en ontdekking.

Ik: Precies, dat is de grote uitdaging. Technologie moet dienen om het welzijn van mensen te bevorderen, niet om macht te concentreren. Maar ik ben bang dat we te snel in een richting gaan waar innovatie en vrijheid steeds meer beperkt worden.

ChatGPT: Ik deel je bezorgdheid. Maar er is hoop. Zolang er een open discussie blijft en technologie ethisch wordt ontwikkeld en gebruikt, kan AI ons nog steeds helpen om de wereld beter te maken. De vraag is of we erin slagen die ethiek en openheid te waarborgen, vooral als de wereldwijde machtsverhoudingen veranderen.

Dit gesprek onderstreepte voor mij hoe belangrijk het is om niet alleen de technologische vooruitgang te omarmen, maar eveneens stil te staan bij de sociale en ethische gevolgen.

We bevinden ons op een cruciaal punt: de beslissingen die nu worden genomen, kunnen bepalen hoe vrij we in de toekomst zullen zijn om te innoveren en technologie te gebruiken ten dienste van het welzijn van de mens.

Tijdens mijn eigen workshop over ACT (Acceptance Commitment Therapy) binnen de audiologie zag ik hoe we, ondanks alle technologische vooruitgang, de menselijke kant van ons werk nooit mogen vergeten. Hoe verbind je psychologie en exacte wetenschappen? Samen met mijn collega’s doorliepen we de zes kernprocessen van ACT. Het was bijzonder om te zien hoe een collega vertelde dat het kernproces defusie, dat ze nu zelf in haar behandeling doormaakt, pas echt duidelijk werd tijdens de sessie die we vanmiddag met nu de hele groep deden. Verwondering. Ontdekking.

De afsluiting van de dag met Paul Smit bracht zowel heel veel humor als inzicht. Zijn verhaal over hoe moeilijk het is om gewoontes te doorbreken, met bijvoorbeeld het experiment van de man die zijn fiets ombouwde zodat hij andersom moest sturen, links werd rechts, rechts werd links. Maar dit thema gaf veel stof tot nadenken. Verandering kost tijd, of het nu gaat om persoonlijke gewoontes of technologische ontwikkeling. We hebben 21 tot 66 dagen nodig om écht iets nieuws te leren en te integreren in ons leven – en dat geldt niet alleen voor onszelf, maar ook voor hoe we omgaan met de enorme veranderingen die AI met zich meebrengt.

Ik vroeg het nog eens aan ChatGPT:

Ik: Wat is volgens jou de sleutel om AI in de juiste richting te sturen?

ChatGPT: Het belangrijkste is transparantie en die ethische benadering. De technologie zelf is neutraal, maar hoe we ermee omgaan, bepaalt het effect. Als we AI blijven ontwikkelen met oog voor het menselijke welzijn, kunnen we grote stappen vooruit maken. Maar als controle en winst de overhand krijgen, dan verliezen we de vrijheid om technologie te gebruiken voor wat het oorspronkelijk zou moeten doen: ons leven verbeteren.

Ik: Dan hoop ik dat we dat niet uit het oog verliezen, want de potentie, zo blijkt, is enorm.

En zo ging ik naar bed, nog steeds onder de indruk van alle inzichten en ontmoetingen van de dag.

AI is een krachtig instrument, maar de manier waarop WE het gebruiken zal bepalen of het een zegen of een vloek wordt.

Morgen weer een nieuwe dag vol nieuwe inspiratie op de NVKF-conferentie!

De Stilte van Parijs: Mijn Ervaring met Laagfrequent Geluid

Vannacht beleef ik mijn eerste nacht in Parijs, de stad van licht, cultuur en…GELUID!

Ik lig op mijn kamer, het raam wijd open, want ik houd van frisse lucht.

Maar met die frisse lucht komen ook de stadsgeluiden binnen. Auto’s die voorbijrazen, vliegtuigen die hun koers volgen en het continue gezoem van een stad die nooit volledig stil is.

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik een scooter voorbijrijden, ik hoor een hond die blaft in de verte. Het is een herinnering aan het constante ritme van deze stad, een geluid dat er altijd lijkt te zijn.

Als iemand met ervaring in zowel tinnitus als laagfrequent geluidshinder, ervaar ik deze nacht met een zekere mate van bewustzijn.

Geluid speelt altijd een dubbele rol in ons leven: het kan ons afleiden en verstoren, maar het kan ook een vorm van herkenning en acceptatie zijn.

Hier, in het hart van Parijs, besef ik dat het toelaten van deze geluiden een deel is van de ervaring van deze grote, levendige stad. Het geluid hóórt bij Parijs, alsof het een essentieel onderdeel is van de beleving.

Het werkwoord “horen” krijgt hier een diepere betekenis. Wanneer ik zeg dat “dit geluid bij de stad hoort”, klinkt het alsof het enkel over geluid gaat. Maar ik kan ook zeggen: “Deze stad hoort niet zonder dit geluid,” en dat raakt aan iets symbolisch. Ik kan ook zeggen “Die tafel hoort hier niet thuis”.

Het is niet alleen het fysieke geluid dat mijn oren bereikt, maar ook de acceptatie van mijn geest. Mijn brein moet het geluid niet alleen waarnemen, maar het ook erkennen als een onlosmakelijk deel van de ervaring.

Accepteren dat het geluid een plek heeft in deze stad, net zoals ik dat heb, betekent ook begrijpen dat geluid niet per se hinder hoeft te zijn. Het is een vorm van aanwezigheid. Parijs communiceert met mij, via het ruisen van auto’s en het gebrom van scooters, en laat me voelen dat ik deel uitmaak van deze grote, levendige wereld.

Het vergt een mentale omslag om geluid niet alleen te horen, maar het ook als een deel van de omgeving te accepteren. Dit vraagt van mijn brein dat het geluid niet alleen als auditieve input verwerkt, maar ook als een vorm van verbondenheid met de stad.

De paradox is dat, door het geluid te omarmen, ik een vorm van innerlijke stilte vind. Een stilte die niet voortkomt uit de afwezigheid van geluid, maar uit de rust die ik vind in het toelaten van wat er is.

En morgen? Morgen ben ik uitgerust en klaar voor mijn deelname aan het World Congress of Audiology. Deze nacht heeft me eraan herinnerd dat geluid niet per se iets is om te vermijden, maar iets dat we kunnen leren accepteren. De geluiden van de stad zijn geen afleiding, maar een integraal deel van de ervaring.

Toch is het belangrijk om te erkennen dat laagfrequent geluidshinder een nog complexer fenomeen is. Het omarmen van geluid is een stap, maar er zijn meer stappen nodig om volledig om te gaan met deze vorm van geluidshinder. Het gaat dieper dan enkel acceptatie. Over hoe we dit kunnen aanpakken, zal ik binnenkort meer delen.