Elk Mens als Kunstwerk: De Kracht van Kunst, Zorg en Gehoor

Onlangs ontving ik via mijn collega Henri Plaggen, lid van de Raad van Bestuur Adelante, een inspirerend artikel over Atty Bax, beeldend kunstenaar, curator en adviseur Kunst, zorg & gezondheid, waarin de werelden van kunst en zorg op een prachtige manier samenkomen. Dit artikel zette me aan het denken over hoe kunst kan bijdragen aan het welzijn van zowel patiënten als zorgverleners.

Kunst biedt een unieke manier om emoties en verhalen te uiten die anders moeilijk onder woorden te brengen zijn. Het werkt als een vorm van communicatie die de kern raakt van wat ons menselijk maakt.

Elk mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder en heeft een verhaal te vertellen. Het vermogen om te horen speelt hierin een cruciale rol. De meeste verhalen worden immers gedeeld door het gesproken woord.

Mensen met gehoorverlies weten hoe moeilijk het is om deel te nemen aan dat wat ons mens maakt: het delen van verhalen.

Het gehoor vormt de brug tussen ons innerlijke leven en de buitenwereld en kunst helpt ons om die brug te versterken.

In mijn werk zie ik dagelijks hoe patiënten kracht en troost vinden in het kijken naar of het maken van kunst. Die kennis en ervaringen deel ik in een lezing die ik geef, getiteld ‘Art meets Science: Tinnitus besproken vanuit een brug tussen kunst en wetenschap’. In deze lezing laat ik ook een schilderij zien dat is gemaakt door een tinnituspatiënte. Met toestemming van haar mag ik dat schilderij delen. Vooral ook om anderen kracht bij te zetten. Dit schilderij verbeeldt haar ervaring met tinnitus en heeft haar geholpen om haar gevoelens en uitdagingen een plek te geven. Dit toont aan hoe kunst kan helpen bij het verwerken van moeilijke ervaringen en het vinden van een nieuwe balans in het leven.

Binnen Adelante hangt ook een indrukwekkend kunstwerk, gemaakt door een voormalige revalidant. Dit werk, donker maar doordrenkt met emotie, vertelt een verhaal van pijn, herstel en uiteindelijk hoop. Het is een krachtig voorbeeld van hoe kunst kan helpen bij het verwerken van trauma en het vinden van een nieuw evenwicht.

Zoals Atty Bax bepleit voor meer samenwerking tussen kunstenaars en zorginstellingen, geloof ik dat er veel potentieel is in deze kruisbestuiving. Kunst kan niet alleen een therapeutisch hulpmiddel zijn, maar ook een manier om zorgverleners te inspireren en hun werk te verrijken.

In mijn werk combineer ik eveneens Acceptance and Commitment Therapy (ACT) met kunst. ACT is een vorm van cognitieve gedragstherapie die zich richt op het accepteren van wat buiten onze controle ligt en het engageren in acties die ons leven betekenisvol maken. De combinatie van ACT, audiologie en kunst biedt patiënten nieuwe manieren om met hun uitdagingen om te gaan en hun leven opnieuw vorm te geven.

Kunst en zorg samenbrengen creëert niet alleen een betere omgeving voor herstel, maar versterkt ook de band tussen zorgverlener en patiënt. Het biedt een unieke mogelijkheid om elkaar op een dieper niveau te begrijpen en te ondersteunen.

Vrijdag is standaard mijn kunst en ACT-dag, het regent vandaag de hele dag en ik kijk ernaar uit even de tijd te nemen, kopje koffie erbij, om nog meer te ontdekken over de kracht van deze combinatie.

Het inspireert me om verder te gaan in mijn werk en nieuwe manieren te vinden om kunst en zorg samen te brengen.

Dank aan iedereen die bijdraagt aan deze inspirerende kruisbestuiving. Laten we blijven samenwerken en ontdekken hoe kunst ons leven en onze zorg kan verrijken.

Ieder mens is als een kunstwerk, uniek en bijzonder, als je maar de tijd neemt het verhaal achter de mens te horen!😊

Zorg voor de zorg

Het is zwaar weer in de (economische) wereld.

Tegenslag na tegenslag maakt dat het lijkt alsof geld weer steeds belangrijker wordt.

Zo ook in de sectoren waar geld eigenlijk geen rol zou mogen spelen.

De zorgsector.

De afgelopen jaren die achter ons liggen hebben zich een aantal ontwikkelingen voorgedaan die er keihard op hebben ingeslagen; Corona, watersnoodramp in Valkenburg, personeelstekorten en langdurig zieken.

Het is nog niet voorbij, nog steeds is het roeien met de riemen die we hebben.

Ik zie een Raad van Bestuur met het hele management en inzet van medewerkers zoeken naar mogelijkheden om het hoofd boven water te houden. Het lukt nog net, maar het kost zo veel energie en tijd.

Die tijd en energie zouden we ook kunnen inzetten in innovatie en het vergroten van het werkplezier voor iedereen.

De collega’s die met de voeten in de klei staan en enorm veel werk verrichten op de werkvloer doen dat vanuit passie en liefde voor de medemens. Maar net daar is het van groot belang om op de balans te letten en ook oog te hebben voor de medewerker als mens.

Maar de financiële tekorten roepen weer opnieuw om efficiënter te werken. Harder te werken. Kan dat nog?!

Geld zou daarom geen issue mogen zijn in de zorg.

Zoals de een moet vechten om het hoofd boven water te houden, zijn er schijnbaar ook mensen die zwemmen in het geld.

Die van gekkigheid soms niet meer weten wat ze met het geld moeten doen. Dan maar weer een extra auto of weet je wat nog een extra huisje er bij.

Misschien moeten we een nieuwe manier gaan vinden waarbij het doneren aan een grote zorginstelling als investering kan worden gezien? Een maatschappelijke bijdrage aan daar waar nu nood aan de man is, ook waardevol kan zijn.

Bij deze een oproep aan die mensen waar geld geen probleem is. Daar waar geen enkele twijfel bestaat dat komende maand het geld op zou zijn. Mensen die bij wijze van spreken alles kunnen kopen wat hun hartje begeert.

Echt gelukkig word je niet van die extra auto of dat zoveelste huis. Gelukkig word je op het moment je er echt toe doet op die plek waar hulp hard nodig is.

Momenteel in de zorgsector is er een schreeuw om hulp. Als er nu niet snel financiële hulp komt zal er weer op de ouderwetse manier bezuinigd moeten gaan worden, geknepen worden daar waar het (eigenlijk) niet meer kan.

Er komt wellicht een tijd dat zorg ook voor zij die geld in overvloed hebben nodig gaat zijn, want gezondheid is niet te koop!

Ziek worden we allemaal wel eens, als dan die zorghulp zeer gewenst is, is ook die straks niet meer te koop.

Zorg is namelijk steeds complexer geworden, opleidingen duren lang, investeringen op een lange termijn zijn keihard nodig. Vooruit denken. En vooral niet enkel aan jezelf denken. Investeren daar waar later hoe ook jezelf of zij die je lief zijn zorg kunnen krijgen die gewoon nodig is.

We zitten momenteel op een glijdend vlak, een vicieuze cirkel omlaag. Te veel verkeer van rechts, te veel tegenslagen die innovatie en extra inzet de komende tijd onmogelijk maken.

In de hoop dat er mensen zijn met een hart van goud en financieel wonderen kunnen verrichten daar waar het nu zo hard nodig is.