Eid Mubarak!

Wonderen gebeuren elke dag! Het is echter een kunst om ze te zien.

Vandaag is het soort van eerste kerstdag en paasdag ineen voor islamitisch gelovigen. Het einde van de vastentijd, de Ramadan.

Mijn lieve vrouw is islamitisch opgegroeid, net zoals ik katholiek ben opgegroeid. Zoals we vanuit katholiek geloof Pasen, Kerstmis, Pinksteren en Carnaval vieren, zo vieren wij nu ook thuis vanuit een islamitisch geloof Ramadan en hét grote feest Eid al Fitr.

Net in deze tijd waar een groot deel van de wereld van God los lijkt te zijn, is enige vorm van bezinning een verademing om tot jezelf te komen.

Dit jaar vond ik de periode van vasten makkelijker dan andere jaren. Vorig jaar was het het moeilijkst. Dagen van 35 graden Celsius, warm, zonnig en de langste dag was toen midden in de Ramadan. Pas tegen tien uur in de avond eten en drinken.

Gelukkig is het heel gezond om te vasten, steeds meer wetenschappelijke onderzoeken bevestigen dat wat al duizenden jaren bekend is; vasten is gezond voor lichaam en geest. Maar een beetje boerenverstand gebruiken en zelf ervaren dat het goed doet, is voor mij de grootste overtuiging.

Daarbij is het ontzettend gezellig om Ramadan thuis met z’n allen te vieren. Het wachten totdat je mag eten is een wonderlijk moment. Het is elke dag feest.

Het klinkt misschien raar, maar ik kan me veel beter concentreren dan anders, besteed veel minder tijd per dag aan eten. En last but not least, ik waardeer nu nog meer dan van te voren wat ik heb. De dankbaarheid voor wat mij gegeven is groeit elke dag meer. Een bewustwording die normaal gezien waarschijnlijk minder sterk zou zijn geweest.

Want het is allemaal niet zo vanzelfsprekend als dat we denken dat het is. We nemen het vaak als zo vanzelf aan, denken er niet bij na.

En als je dan zo overdag als de zon schijnt het eten moet laten, echt bewust gaat letten op de kleine dingen, pas dan wordt ook duidelijk dat er elke dag wonderen gebeuren.

Natuurkundige verschijnselen die wij zo maar aannemen, omdat we er elke dag weer gebruik van mogen maken of getuige van zijn, maar aan ons voorbij gaan. Omdat het er allemaal “gewoon” is.

Laten we enkel als voorbeeld het schoon wit, glashelder drinkwater nemen. De basis van ons bestaan. Niet voor niets dat mens, dier en plant voor meer dan de helft uit water bestaat. Baby’s voor bijna 75%.

Water alleen al is een wondermiddel. Niet voor niets dat we er wonden mee kunnen schoonmaken, waardoor genezing sneller kan plaatsvinden.

Genoeg water zorgt voor groei van groen.

En dat tijdens de Ramadan die eerste slok water in de avond, waanzinnig smaakt…Ja! Water heeft smaak!

Maar alleen er al eens naar kijken. Gewoon in een eenvoudig glas met water. Kraakhelder. Dan realiseren dat maar een klein deel van de wereld water kan tappen uit een kraan. Er vele andere mensen zijn die water niet als een vanzelfsprekendheid ervaren. Snakken naar één slokje water. In tijden van oorlog, stof en puin water vertroebelen en het opeens niet meer tot een alledaags gegeven behoort.

Het is een wonder dat wij nu in deze tijd enorme waterzuiveringsstations hebben. Miljoenen mensen elke dag weer kunnen genieten van een douche met schoon drinkwater. We de kennis hebben om hygiëne te borgen, thuis en op ons werk, op school en in de zorg. Nog geen 100 jaar geleden was dat alles niet zo vanzelfsprekend.

Wonderen bestaan.

Elke dag weer.

Maar we moeten ze wel zien.

Al duizenden jaren proberen mensen elkaar dit te laten zien, te laten inzien, verhalen te vertellen, metaforen te gebruiken voor de bijzondere krachten die er zijn. Krachten die ons gegeven zijn.

De wetenschap, de kennis, de materialen die voor handen zijn om wonderen te verrichten. En dat op velerlei gebieden. Dit soort wonderen maken we, zeker nu in onze tijd bijna dagelijks mee. En nog zien we het niet!

Hoe sterk moet de mens met de neus op de feiten gedrukt worden?! Haha, bijna letterlijk! Ik bedoel hoe dichter bij wil je nog komen bij hetgene wat ons overkomt?! De mobiele telefoon, die ons letterlijk op de neus drukt wat wonderen zijn. Elke dag zien wij meer en meer bijzondere video’s voorbij komen. Bijzonder mooi plekken op deze aardkloot. Complexe ingrepen die bijvoorbeeld dove baby’s weer horend maken.

Maar de SMART-phone zelf alleen al. Je gaat er maar gewoon vanuit dat de tekens die jij nu als woorden leest en tot jou komen, dat dit vanzelfsprekend is. Weet je wel wat allemaal nodig is om dit pixel, deze punt . er te laten zijn?! Niet enkel wat nodig is dit pixel te laten verschijnen op je scherm, maar ook de hele weg er naar toe. Dat ik nu deze woorden tik, opsla, ergens in de cloud blijft hangen tot jij nu dit kunt lezen. Laat die even binnenkomen.

Wonderbaarlijke gebeurtenissen die onze ogen niet kunnen geloven. Maar toch echt gebeuren. Niet enkel rampen en drama’s waar hulp geboden wordt, nee, ook aangrijpende en mooie gebeurtenissen die tot tranen toe ons beroeren, ons raken.

Een zwerver die zijn laatste centen geeft aan iemand die nog meer hulp nodig lijkt te hebben dan de zwerver zelf.

Een jong talent die ons raakt met woorden in een gedicht. Een charmante dame die de sterren van de hemel zingt.

Een medisch specialist met zijn team en apparatuur een mogelijkheid ziet om een zeer complexe operatie met succes uit te voeren en een leven wordt gered.

Verhalen zijn niet meer nodig om ze te schrijven, we zijn er vrijwel elke dag getuigen van.

En dan nog zien we het niet.

Zo veel godsdiensten die het ons al jaren proberen duidelijk te maken met de verhalen die beschreven worden.

Machtsstrijd, geld en landjepik hebben dat mooie wat er is vertroebeld. Zo veel meningen, zo veel wensen. Onze ogen zijn verblind door wat er echt niet toe doet.

Kinderverhalen proberen het ons duidelijk te maken. “Het wezenlijke blijft onzichtbaar. Enkel met je hart kun je goed zien!” Citaat uit De kleine Prins, Antoine de Saint Exupery.

Wonderen bestaan.

We zien ze elke dag.

Goddelijke gebeurtenissen, waarvan we niet konden geloven dat het kan en toch gebeurde. We zielsblij zijn als het dan toch mogelijk is.

Een nieuwe auto die we kopen met allerlei nieuwe technieken. De allernieuwste smartphone met een nog betere camera.

Een moeilijke operatie die lukt en genezing brengt. Hoe gelukkig we op dat moment zijn.

Die blijheid van korte duur is en het daarna weer alles als een vanzelfsprekendheid is.

Net als dat glas water waar we elke dag weer gewoon gebruik van kunnen maken.

God bestaat, maar niet een God als wij mensen. God is iets groters dan wat wij ons überhaupt kunnen voorstellen. Iets, waar diep respect voor nodig is, want een goddelijke kracht is zo sterk, sterker dan wat we ons kunnen voorstellen. Er ook eigenlijk geen woorden mogelijk zijn om dit goed te beschrijven. Vandaar dat we hier samen een woord voor hebben gekozen, God of Alah. Het maakt in wezen niet uit, want met één woord is deze kracht niet te beschrijven, het is ook geen kracht. Hoe moet ik het uitleggen? Kijk, het is niet te beschrijven.

Maar het woord God of nog sterker het woord Alah heeft bij het grotere publiek een zo sterke negatieve associatie gekregen, dat enkel al het woord God of Alah in kracht verloren heeft. Waarschijnlijk dat ook jij nu die afkeer voelt.

Terwijl het net zo mooi kan zijn.

Vandaar die verhalen! Om ons die kracht te laten zien en dat deze wel degelijk bestaat. Maar nog belangrijker. Dat die God in ons allen is. Dat als we in God geloven, samen er in zouden geloven, er respect voor zouden hebben, het paradijs hier op aarde kon zijn. Die keuze heeft ieder individu.

Want op het moment dat iemand volledig het geloof in dat groter iets verloren is, zich sterker voelt dan dat, het vanzelfsprekend vindt dat alles er maar gewoon moet zijn, zijn mening de enige is, dan is zijn wereld van God los. Ontstaan er oorlogen, worden bommen en kogels gebruikt om dat wat zo vanzelfsprekend is in een paar minuten stuk te gooien.

Net daarom is dat respect voor God, dat wat ons gegeven is, zo belangrijk.

Maar ja…hoe ga je dat nu iedereen uitleggen?!

In Jip en Janneke taal. Zodat iedereen dit zou kunnen begrijpen. Zich er in zou kunnen vinden.

Daarom dat een periode van vasten, van bezinning, een mooi begin kan zijn.

Eid Mubarak!

Een gezegend feest.

Moge alle wensen en dromen uitkomen.

Eid Mubarak!

Blauwgeel

Rond kwart over vijf fietste ik naar huis en hoorde het klokkengeluid in Wijnandsrade. Ik dacht nog “Gek is dat, op dit tijdstip klokkengeluid? Er zal wel iemand overleden zijn”. Paar seconde later dacht ik ”Of zou het met Oekraïne te maken hebben?”.

Later op de avond vernam ik bij het journaal dat vrijwel alle de kerkklokken hebben geluid om 17:15 uur.

Of we het willen weten of niet, maar er is oorlog mensen. Niet enkel nu, maar al jaren!

En het ergste is als je er in detail naar kijkt: Macho-achtige mannen, vaak narcisten, die de macht hebben en een legertje vanuit een luie stoel aansturen.

Een leger van kinderen/jongeren! Achttien tot twintigers die net komen kijken en eigenlijk een zorgeloos leven voor zich zouden moeten hebben. Jonge mensen die geïndoctrineerd of onderdrukt worden om bevelen van hogerhand op te volgen.

En aan de andere kant gezinnen die verscheurd worden en huis en haard moeten achterlaten.

Jaren al een “ver van mijn bed show” op TV. Een hele lijst die ik op kan gaan noemen van conflicten waar bommen en raketten prachtige gebouwen verwoesten, waar huilende kinderen in de armen van bange moeders niet te berusten zijn. Ogen vol met tranen die recht in de camera’s kijken.

Jaren al deze taferelen op het journaal, in talkshows op TV. Met afgewisseld reclame ertussendoor. Of erger, entertainmentprogramma’s om het grote publiek te vermaken. Lachen.

Deze week nog, sterker kon het contrast niet zijn; notabene ín het achtuurjournaal; eerst de hartverscheurende taferelen op de stations in Oekraïne. Vaders die afscheid nemen van hun gezin, want de mannen moeten blijven om hun land te verdedigen. Kinderen die hun pa wellicht voor het laatst gaan zien.

In die emotie van het allerlaatste afscheid op die jonge leeftijd zit ik verbaasd te kijken. Te kijken naar wat er op paar duizend kilometer afstand gebeurt. Een paar duizend kilometer afstand!

Verdriet, onmacht, hopeloos zijn mijn gevoelens op moment het volgende item in het journaal voorbij komt; Carnaval in Limburg.

En ja, jaren een kort item in het achtuurjournaal, de zuiderlingen vieren carnaval. Maar deze keer hakt die er in.

Een groter contrast kan er niet zijn. Geschminkte volwassen mensen die genieten van het biertje in de zon. Spelende verklede kinderen op een plein.

Wanneer is er één oorlog te veel? Wanneer laten we het niet toe dat geweld een oplossing moet gaan zijn? Wanneer worden mannen die op testosteron denken een land te kunnen aansturen de kop ingedrukt? Wanneer wordt die grote massa wakker dat zij ook deel uitmaken van deze wereld?

Wanneer gaan we inzien dat woorden wel degelijk sterker zijn dan kanonnen en kogels?

Afgelopen tijd al gezien dat je stem laten horen, KLEUR bekennen en masse wel degelijk effect heeft.

Black lives matters, me-too, ongewenst gedrag bij The Voice, al dit zou geen verandering hebben gebracht als ieder zijn stem niet had laten horen.

Kleur bekennen, duidelijk laten zien dat geweld in welke vorm ook, naar wie ook, gewoon niet kan!

Nu is nu! Wij maken deel uit van wat er nu in de wereld gebeurt. Ook wij hebben invloed hierop.

De kracht van social media is groot. Daar enkel al kleur bekennen geeft ieder die nog maar zou denken om nu een Poetin gelijk te geven de spiegel die nodig is om in te zien dat het toch echt anders moet. Geweld in welke vorm ook kan niet.

Zien doet volgen. Als het normaal wordt bevonden of erger heroïstisch, dat geschreeuw om macht aan stemmen wint, dan gaan we enkel nog het vuurtje laten branden voor oorlog en geweld.

Nu mag en kan het nog om met enkel met twee kleuren een duidelijk signaal te geven; tot hier en niet verder. Als we nu geen kleur bekennen, is straks blauwgeel verboden.

#blauwgeel