Het audiologisch centrum is niet alleen een plek voor gehooronderzoeken en hoortoestellen, maar ook een plek waar persoonlijke verhalen en emotionele reizen naar voren komen. Deze week heb ik twee bijzondere casussen meegemaakt die me diep hebben geraakt. Het zijn verhalen van mensen die, ondanks hun eigen overtuigingen en uitdagingen, de moed hebben gevonden om stappen te zetten richting een betere kwaliteit van leven.
Horen is zoveel meer dan enkel de oren.
Mevrouw van 87 Jaar: Het Pad naar Acceptatie
Een van de verhalen is van een 87-jarige mevrouw die licht perceptief gehoorverlies heeft, passend bij haar leeftijd. Hoewel ze volgens de normen voor haar leeftijd een normaal gehoor heeft, is er toch een hoortoestel nodig aan beide oren. Ondanks dat haar kinderen en kleinkinderen haar hebben aangespoord om haar gehoor te laten onderzoeken, was mevrouw zelf overtuigd dat ze alles nog goed hoorde.
Acceptatie van gehoorverlies is een proces en toen ik haar vertelde dat ze een hoortoestel nodig had, kwam dat hard aan. Toch bleef ze openstaan voor mijn uitleg over hoeveel ze momenteel mist en hoeveel een hoortoestel haar kan brengen. Het vooruitzicht om gesprekken met haar kinderen en kleinkinderen beter te kunnen horen en minder misverstanden te hebben, overtuigde haar om deze stap te nemen. Met een glimlach op haar gezicht liep ze naar buiten en zei: “Ik wist het wel, al een lange tijd, maar nu pas durf ik die stap te gaan maken, dank u!”
Dit verhaal benadrukt het belang van acceptatie in ons leven. Acceptance and Commitment Therapy (ACT) leert ons dat acceptatie niet betekent dat we moeten opgeven, maar juist dat we erkennen wat is, en van daaruit stappen zetten naar wat echt belangrijk voor ons is.
De 64-Jarige Man: Strijd en Balans
Het andere verhaal betreft een 64-jarige man die in het verleden bij defensie heeft gewerkt. Hij heeft een duidelijke lawaaidip en een significant gehoorverlies. Zonder hoortoestellen kan hij nauwelijks spraak verstaan, met hoortoestellen behaalt hij ongeveer 70% spraakverstaan. Hij is nog steeds werkzaam in een beroep waar overleg essentieel is en details niet gemist mogen worden. Ondanks zijn gehoorverlies en het recente verlies van zijn vrouw, probeert hij zich sterk te houden.
Het verdriet om zijn vrouw zit nog diep, maar hij probeert zijn emoties te onderdrukken. “Ik kan toch niet gaan huilen, hoe komt dat over? Want ik moet sterk zijn,” zei hij. Deze houding weerspiegelt zijn vechtlust, niet alleen tegen zijn gehoorverlies, maar ook tegen zijn emoties.
Tijdens ons gesprek probeerde ik hem duidelijk te maken dat het vinden van balans nu essentieel is. Balans in het leven betekent hulp aanvaarden en erkennen dat het verlies van dierbaren pijn doet. ACT benadrukt dat we ruimte moeten maken voor onze pijnlijke emoties in plaats van ze te vermijden. Door onze emoties te accepteren, erkennen we de waarde van wat we hebben verloren en kunnen we beginnen met het integreren van dat verlies in ons leven.
Op dit moment biedt een vakantie hem enige rust, maar het vinden van balans zal een voortdurend proces zijn. Het accepteren van hulp en de pijn van verlies en het erkennen dat verdriet een teken is van de belangrijke band die hij met zijn vrouw had, zijn belangrijke stappen op deze weg.
Reflectie
Deze twee verhalen herinneren ons eraan hoe belangrijk het is om open te staan voor verandering en acceptatie in ons leven. Ze laten zien dat het oké is om hulp te accepteren en onze emoties te erkennen. ACT kan ons hierbij helpen door ons te leren om te gaan met de uitdagingen van het leven, niet door ze te vermijden, maar door ze te accepteren en te handelen naar wat echt belangrijk voor ons is.
In het audiologisch centrum ontmoet ik niet alleen mensen met gehoorverlies, maar ook mensen met verhalen die ons allemaal kunnen inspireren. Laten we deze verhalen meenemen in ons eigen leven en openstaan voor de stappen die nodig zijn om een betere kwaliteit van leven te bereiken.
Horen is zoveel meer dan enkel de oren.
