Hier zit ik, op dit moment in de Eurostar, zoevend door het Franse landschap met een snelheid van meer dan 300 km/h. Terwijl ik naar buiten kijk en het voorbijflitsende groen in me opneem, kan ik niet anders dan me verwonderen over de techniek en het vernuft dat deze reis mogelijk maakt. Vanmorgen vertrok ik vanuit Aken, en nu, een paar uur later, vlieg ik letterlijk door Europa richting Parijs, onderweg naar het World Congress of Audiology 2024.
Wat zo vanzelfsprekend lijkt, is dat allesbehalve. Deze trein is een toonbeeld van wat we als mens kunnen bereiken. De snelheid, de efficiëntie, maar vooral de ongekende samenwerking tussen techniek en organisatie die nodig is om zo’n reis zo soepel en comfortabel te laten verlopen.
Een treinreis van honderden kilometers per uur alsof het de normaalste zaak van de wereld is.
Terwijl ik hier zit, moet ik denken aan een gesprek dat ik eerder deze week had met een collega die op mijn tinnitus-spreekuur ter lering meekeek. Hij was voorheen robotchirurg en vertelde met passie over zijn werk in de operatiekamer, waar hij via een VR-cockpit door een lichaam kon navigeren om met precisie operaties uit te voeren. Ook dat is een perfect voorbeeld van hoe techniek en mens samenkomen om iets uitzonderlijks te bereiken. Het voelde bijna als sciencefiction, maar voor hem was het realiteit. Een chirurg in een cockpit, met VR als zijn gids.
Nu, met diezelfde verwondering, reis ik door het landschap van Frankrijk, me realiserend hoe vergelijkbaar deze ervaring is. De Eurostar is niet zomaar een trein; het is een meesterwerk van menselijke innovatie. De vorm, de snelheid, het comfort – het is allemaal zo zorgvuldig ontworpen dat het bijna lijkt alsof we moeiteloos door de tijd en ruimte reizen. Maar zoals bij die robotchirurgie, gaat er een enorm netwerk van technologie en precisie achter schuil om dit mogelijk te maken.
De snelheid waarmee ik nu reis, zo dicht bij de 300 km/h, doet me denken aan Max Verstappen op het circuit. Maar waar de Formule 1 draait om adrenaline en snelheid in de meest rauwe vorm, zit ik hier in alle rust, omringd door comfort. En toch beweeg ik even snel, dwars door het prachtige landschap dat bijna aanvoelt alsof ik het vanuit een droom bekijk, zeker met deze mist vanochtend. Maakt het nog mysterieuzer.
Het is niet alleen de snelheid die me fascineert, maar ook het feit dat we als mensen in staat zijn om iets te creëren dat zo’n reis mogelijk maakt. De Eurostar is meer dan alleen een trein; het is een symbool van wat we kunnen bereiken als we techniek en creativiteit combineren. En dat is ook waar mijn vakgebied – de audiologie – uiteindelijk om draait. “Horen is meer dan enkel de oren”. Het is een proces dat techniek en mens samenbrengt, waar ons brein een centrale rol speelt in hoe we de wereld om ons heen ervaren.
Nu, op weg naar het World Congress of Audiology, weet ik dat de komende dagen zullen gaan over diezelfde verwondering. Wat gebeurt er in ons brein als we geluid horen? Hoe kunnen we nieuwe technieken gebruiken om gehoorproblemen, zoals tinnitus, beter te begrijpen en te behandelen? Elke dag zal ik mijn gedachten, verwonderingen en ontdekkingen met jullie delen, maar vandaag, hier in de trein, begint die reis al.
Terwijl ik door dit landschap zoef met een snelheid die je nauwelijks kunt bevatten, kan ik alleen maar denken aan het wonder van mens en techniek. Net zoals bij horen, zit de schoonheid van deze reis niet alleen in wat we zien of horen, maar in het complexe netwerk dat het allemaal mogelijk maakt.
