De Kracht van Transdisciplinaire Behandeling: Exposure Therapie en ACT bij Chronische Pijn

Chronische pijn blijft een van de meest uitdagende aandoeningen in de klinische praktijk. Een transdisciplinaire aanpak, die zowel exposure therapie als Acceptance and Commitment Therapy (ACT) omvat, blijkt bijzonder effectief te zijn.

Tijdens een recent symposium over deze behandelmethoden werd het boeiend duidelijk hoe deze veelzijdige benadering zich heeft ontwikkeld, met notabene historische wortels in Hoensbroek, Adelante.

Opvallend was de belangrijke rol van Nederlandse onderzoekers tijdens het symposium, die waardevolle inzichten deelden over de ontwikkeling van exposure therapie en ACT bij de behandeling van chronische pijn. Hun presentaties onderstreepten innovatieve strategieën en benadrukten het belang van exposure en ACT in het bevorderen van psychologische flexibiliteit en acceptatie.

Het Fear-Avoidance Model en Chronische Pijn

Een centraal thema tijdens het symposium was het fear-avoidance model (Johan Vlaeyen, 2000), dat uitlegt hoe pijn kan leiden tot angst, wat op zijn beurt vermijding van bewegingen of dagelijkse activiteiten veroorzaakt. Deze vermijding verergert uiteindelijk de pijnervaring en creëert een vicieuze cirkel.

Onderzoekers uit Duitsland, de Verenigde Staten, Zweden en Nederland legden duidelijk de nadruk op de sociale impact van vermijdingsgedrag en toonden aan hoe het terugtrekken uit dagelijkse activiteiten—met name sociale interacties—kan leiden tot toenemende invaliditeit en de fysieke en psychologische pijnmechanismen verder kan versterken.

Deze transdisciplinaire invalshoek benadrukt het belang van expertise uit verschillende velden. Chronische pijn vraagt niet alleen om medische en psychologische interventies, maar ook om fysieke revalidatie en sociale ondersteuning. Door samen te werken met verschillende disciplines—van fysiotherapie en psychologie tot zelfs de medische fysica—kunnen zorgverleners een holistische behandeling bieden die alle aspecten van de pijnervaring van de patiënt omvat.

Tinnitus, Gehoorverlies en Sociale Isolatie: Een Transdisciplinaire Verbinding

Als klinisch fysicus gespecialiseerd in de audiologie en tinnitusmanagement zie ik opvallende parallellen tussen de modellen van chronische pijn en de ervaringen van tinnituspatiënten. Veel tinnituspatiënten vertonen vergelijkbaar vermijdingsgedrag, waarbij ze sociale situaties vermijden door frustraties of communicatieproblemen. Net als bij chronische pijn verergert deze sociale terugtrekking hun situatie, waardoor een voortdurende cyclus van isolatie en verergerde symptomen ontstaat (Cima, Vlaeyen, 2011).

https://kennisnet.vgct.nl/factsheet-tinnitus/

Bij de behandeling van tinnitus is dan ook een transdisciplinaire aanpak eveneens essentieel. Diverse zorgprofessionals moeten samenwerken om zowel de fysieke symptomen als de emotionele en sociale gevolgen van tinnitus aan te pakken.

Het Belang van Diagnostiek in een Holistische Aanpak

Ondanks de vooruitgang die we boeken in het aanpakken van pijn- en tinnitusklachten, blijft het cruciaal om exposure therapie en ACT niet als losstaande behandelingen te zien. Als audioloog wil ik bijvoorbeeld voorkomen dat een uitgebreide behandeling doorlopen wordt om klachten te verlichten, om er uiteindelijk achter te komen dat de oorzaak een simpele cerumenprop in de gehoorgang was. Dit benadrukt het belang van grondige diagnostiek bij elke patiënt. Alleen door een gedetailleerd en volledig begrip van de oorzaak van de klachten kunnen we de juiste behandelingen inzetten en effectief resultaten bereiken.

Een Holistische, Transdisciplinaire Benadering van Pijn en Vermijding

Het symposium benadrukte dat vermijding—of dit nu verband houdt met chronische pijn of tinnitus—verregaande sociale en psychologische consequenties heeft. Een transdisciplinaire benadering van behandeling is van cruciaal belang, omdat het zorgverleners in staat stelt om meer uitgebreide, op maat gemaakte zorg te bieden. De nadruk van ACT op acceptatie en deelname aan waardevolle activiteiten, ondanks ongemak, sluit perfect aan bij dit holistische kader.

Onderzoekers uit verschillende disciplines, waaronder dus vooral Nederland, benadrukten het belang van het doorbreken van de vicieuze cirkel van angst en vermijding door middel van samenwerking. Door de krachten te bundelen, kunnen we patiëntgerichte zorgplannen ontwikkelen die zowel de fysieke, emotionele als sociale aspecten van chronische pijn en tinnitus aanpakken.

Hulde aan de Organisatie

Naast de inhoudelijke diepgang was de organisatie van het symposium van uitzonderlijk hoge kwaliteit. Zowel de logistieke aspecten als de zorgvuldige planning van de presentaties zorgden voor een inspirerende en vlot verlopende bijeenkomst. Hulde aan de organisatie voor het samenbrengen van een transdisciplinair gezelschap dat de grenzen van kennis en samenwerking verlegde in het belang van de patiëntenzorg.

Academische Werkplaats Revalidatie Limburg

Het symposium werd georganiseerd door de Academische Werkplaats Revalidatie Limburg waarin wordt samengewerkt met de vakgroep revalidatiegeneeskunde van de faculteit ‘Health, Medicine and Life Sciences’ van de Universiteit Maastricht, de Hogeschool Zuyd,  Adelante Groep en de sectie Experimentele Gezondheidspsychologie van de  faculteit ‘Psychology and Neuroscience’. Het doel van deze samenwerking is kennis te ontwikkelen, te implementeren en te delen, met als doel de revalidatiezorg en opleiding voor revalidatiezorgprofessionals volgens de laatste wetenschappelijke standaard te laten verlopen.

¿Qué dice usted?

“¿Qué dice usted? Frappe latte o frappuccino?” denk ik dat ze vraagt. Haar lippen bewegen en ik probeer de woorden die ze spreekt in mijn hoofd te vormen. Zij begrijpt mij niet, ik versta geen woord van wat zij zegt. Grote platen plexiglas tussen ons blokkeren sowieso de geluidsgolven, waardoor communicatie bijna onmogelijk wordt.

De Spaanse klant voor me had hetzelfde probleem. Hij moest met gebaren en aanwijzingen, alsof hij een spelletje Hints speelde, duidelijk maken wat zijn bestelling was.

Op vakantie zijn in een ander land, met een andere taal, maakt communicatie al een uitdaging, laat staan als dan ook nog geluid minder goed binnen komt.

Hier op Mallorca zie ik op veel plekken nog steeds plexiglazen platen hangen bij de kassa’s, een overblijfsel uit het Corona-tijdperk denk ik.

Het voelt elke keer weer alsof we in een of ander gehoorexperiment zijn beland, bedoeld om ons te laten ervaren hoe het is om slechthorend te zijn. Hoeveel inspanning het kost om jezelf verstaanbaar te maken in zo’n barre akoestische omgeving. Hoeveel gebaren, woorden, aanwijzingen en gezichtsuitdrukkingen zijn nodig om informatie over te brengen?

Dit is zo’n moment waarin we een ACT-principe kunnen toepassen: het accepteren van de realiteit zoals die is, zonder ertegen te vechten. In plaats van te blijven haken in frustratie of ongemak, kunnen we onszelf afvragen: hoe kan ik op een waardevolle manier reageren, zelfs in deze lastige situatie?

Misschien betekent dat dat we onze creativiteit moeten gebruiken. Moeten we schrijven in plaats van spreken? Misschien via de mobiele telefoon onze bestelling doorgeven? Of gebaren gebruiken in plaats van woorden?

Het lijkt erop dat face-to-face communicatie steeds moeilijker wordt. Misschien worden de tips die we normaal gesproken aan slechthorenden geven nu voor iedereen nuttig. Daarom hier een paar van de meest gangbare:

Kijk elkaar aan en maak eerst oogcontact. Begin gewoon met “Hallo.” Dat herkent iedereen 😊.

Articuleer duidelijk. We halen veel informatie uit het mondbeeld; de visuele input is vaak sterker dan de auditieve. Het McGurk-effect laat dit duidelijk zien.

Ga naar elkaar toe als het nodig is om informatie in detail te kunnen doorgeven.

Welke tips heb jij nog?

Laten we de uitdagingen van nieuwe manieren van communiceren accepteren en ons richten op wat we wel kunnen doen om verbinding te maken, zelfs als het moeilijk is. Dit is een kans om bewust en aanwezig te blijven en om te leren hoe we effectief kunnen communiceren, ongeacht de omstandigheden.

Dit element voegt een ACT-perspectief toe door te benadrukken hoe acceptatie en het richten op wat waardevol is, kan helpen in uitdagende situaties.

“A mal tiempo, buena cara.”

Dit gezegde betekent letterlijk “Bij slecht weer, een goed gezicht”.😊 Het past goed bij de boodschap van acceptatie en positief reageren op uitdagingen die op ons levenspad zo voorbij komen.