In een wereld die al te lang verdeeld is geweest door het conflict tussen Palestina en Israël, dringen zich soms radicale gedachten op.
Misschien moeten we eens overwegen om de vlaggetjes los te laten, de grenzen te vervagen en te denken in termen van mensen, niet van nationaliteiten.
Want is elke Israëliër tegen elke Palestijn? En elke Palestijn tegen elke Israëliër? Dragen alle betrokkenen de last van het verleden op dezelfde manier? En is het lijden dat hieruit voortkomt niet voor de een dieper dan voor de ander?
Deze kwestie doet denken aan de principes van Acceptance and Commitment Therapy (ACT), een benadering die draait om acceptatie, mindfulness en toewijding aan waarden.
Stel je voor dat het conflict tussen Palestina en Israël een doolhof is, een complex labyrint van wegen en muren. Mensen dwalen al generaties lang door dit doolhof, vasthoudend aan hun vlaggen en overtuigingen als kompas.
Maar wat als we ACT zouden toepassen in deze situatie? Wat als we in plaats van vast te klampen aan de muren van het labyrint accepteren dat we allemaal onze eigen persoonlijke geschiedenis, pijn en overtuigingen hebben? En wat als we onze toewijding richten op gedeelde menselijke waarden, zoals vrede, begrip en mededogen?
Laten we ons in plaats van muren bruggen bouwen en onze fakkels delen, in lijn met de principes van ACT.
We hebben allemaal een fakkel in onze handen, en het enige licht dat we hebben, is dat van onze eigen fakkel.
Door samen het licht van acceptatie en begrip te laten schijnen, kunnen we niet alleen onze eigen weg vinden, maar ook anderen helpen hun weg te vinden.
Het vraagt om moed en vertrouwen om de vlaggetjes los te laten en bruggen te bouwen, maar wie weet welke nieuwe wegen we kunnen ontdekken als we samenwerken aan het omarmen van onze gezamenlijke menselijkheid.
Het doolhof kan veranderen in een doorgang naar vrede en begrip als we bereid zijn om onze fakkels samen te voegen en ons te committeren aan een betere toekomst.
Kunnen we ons voorstellen dat er een tijd komt waarin vrede belangrijker is dan het vergelden van geweld? Een tijd waarin acceptatie en begrip de muren van verdeeldheid afbreken en waarin we bruggen bouwen tussen harten in plaats van het behouden van vlaggetjes op de muur?
In de wereld van ACT en de gedeelde menselijke waarden, schuilt de mogelijkheid voor verandering en vooruitgang. Echter, laten we niet vergeten dat zij die zich niet inzetten voor het menselijke aspect, zij die vasthouden aan haat en geweld, verantwoordelijk moeten worden gehouden, zelfs als het de hoogste autoriteiten betreft die denken de macht in pacht te hebben.
Waar we vandaag, op 28 november 2023, getuigen van zijn, is eenvoudigweg onaanvaardbaar. Het is opnieuw een hoofdstuk in de geschiedenis waarop we later zullen terugkijken als een donkere bladzijde in de geschiedenisboeken.
Laten we samen streven naar een toekomst waarin vrede triomfeert en waar het licht van begrip de duisternis van conflict verdrijft, en waar zij die vasthouden aan verdeeldheid uiteindelijk de weg vinden naar verzoening.
