Dag 2 (Deel 1) van het World Congress of Audiology: Een Diepgaande Discussie over Gehoorverlies, Ouderdom en Dementie

De tweede dag van het World Congress of Audiology startte met een boeiende rondetafel, waar vooraanstaande wetenschappers zich verdiepten in het verband tussen gehoorverlies, ouder worden en dementie. Centraal in de discussie stond de recente publicatie in The Lancet, die veel discussie heeft losgemaakt door gehoorverlies als een belangrijke risicofactor voor dementie te benoemen.

De Lancet Publicatie en Risicofactoren

De publicatie in The Lancet toonde aan dat gehoorverlies een significante risicofactor is voor het ontwikkelen van dementie. Het dragen van hoortoestellen om gehoorverlies te compenseren kan een positieve invloed hebben op cognitieve gezondheid, maar de discussie ging verder dan alleen de rol van hoortoestellen. Ook werd besproken hoe patiënten met zowel gehoorverlies als dementie het best kunnen worden begeleid tijdens gehooronderzoeken, bijvoorbeeld door gebruik te maken van methodes zoals ASSR Cortical Automatic Threshold Estimation (CATE). Deze methodes helpen om gehoorverlies objectief vast te stellen bij patiënten die moeite hebben met het geven van reacties, zoals mensen met dementie.

Correlatie is Geen Causaliteit

Een van de meest intrigerende punten in de discussie was het onderscheid tussen correlatie en causaliteit. Hoewel er een verband is tussen gehoorverlies en cognitieve achteruitgang, betekent dit niet automatisch dat gehoorverlies dementie veroorzaakt. Dit werd helder geïllustreerd met een eenvoudig maar krachtig voorbeeld: de verkoop van zonnebrillen en ijsjes stijgt vaak gelijktijdig, maar dit betekent niet dat het kopen van een zonnebril leidt tot de verkoop van ijsjes. Dit voorbeeld onderstreepte dat de relatie tussen gehoorverlies en dementie complex is en dat correlatie niet gelijkstaat aan causaliteit.

Het Complexe Samenspel van Risicofactoren

De discussie benadrukte dat het verband tussen gehoorverlies en cognitieve problemen wordt beïnvloed door een breed scala aan factoren. Opleidingsniveau, sociale activiteiten en lichamelijke conditie spelen allemaal een belangrijke rol. Mensen die gehoorverlies ervaren, lopen vaak het risico op sociaal isolement, wat op zijn beurt cognitieve achteruitgang kan versnellen doordat de hersenen minder worden geprikkeld. Hoortoestellen kunnen helpen om dit sociale isolement te voorkomen, maar ze bieden geen directe oplossing voor cognitieve achteruitgang.

De ACHIEVE Studie en Cognitieve Gezondheid

Tijdens de rondetafel werd ook de ACHIEVE studie besproken (Aging and Cognitive Health Evaluation in Elders). Nicholas Reed, een van de belangrijkste onderzoekers, presenteerde bevindingen die duidelijk maken dat er verschillen bestaan tussen hoortoestelgebruikers en niet-gebruikers, waarbij factoren zoals opleiding, beroep, sociale interacties en lichamelijke gezondheid een grote rol spelen in cognitieve risico’s. De studie toont aan dat het gebruik van hoortoestellen positieve effecten kan hebben, maar het is belangrijk om te benadrukken dat hoortoestellen niet zijn aangetoond als preventiemiddel tegen dementie.

Activering van het Brein en Sociale Interacties

Een intrigerende vraag uit het publiek leidde tot een levendige discussie: kan het gebruik van een hoortoestel, dat het horen gemakkelijker maakt, het brein minder uitdagen en zo juist nadelig zijn voor de cognitieve gezondheid? In de discussie werd verduidelijkt dat gehoorverlies vaak leidt tot sociaal isolement, wat resulteert in minder cognitieve stimulatie. Hoortoestellen helpen dit risico te verkleinen door mensen in staat te stellen deel te blijven nemen aan sociale activiteiten, waardoor hun brein actief blijft. Dit versterkt de overtuiging dat gehoorverlies veel verder reikt dan alleen de oren en dat het een grote impact heeft op iemands algehele gezondheid en welzijn.

Samenwerking Tussen Disciplines is Cruciaal

De conclusie van de rondetafel was duidelijk: samenwerking tussen verschillende vakgebieden is essentieel om het complexe verband tussen gehoorverlies en cognitieve achteruitgang volledig te begrijpen. We moeten voorzichtig zijn met het maken van te directe claims over hoortoestellen en dementiepreventie, zoals de bevindingen van The Lancet ook benadrukken.

Horen is zoveel meer dan alleen het vermogen om geluiden waar te nemen. Het raakt alle facetten van ons leven, van sociaal functioneren tot cognitieve gezondheid, en vraagt daarom om een holistische benadering die verder onderzoek en multidisciplinaire samenwerking vereist.

Horen is zo veel meer dan enkel de oren!

De Stilte van Parijs: Mijn Ervaring met Laagfrequent Geluid

Vannacht beleef ik mijn eerste nacht in Parijs, de stad van licht, cultuur en…GELUID!

Ik lig op mijn kamer, het raam wijd open, want ik houd van frisse lucht.

Maar met die frisse lucht komen ook de stadsgeluiden binnen. Auto’s die voorbijrazen, vliegtuigen die hun koers volgen en het continue gezoem van een stad die nooit volledig stil is.

Terwijl ik dit schrijf, hoor ik een scooter voorbijrijden, ik hoor een hond die blaft in de verte. Het is een herinnering aan het constante ritme van deze stad, een geluid dat er altijd lijkt te zijn.

Als iemand met ervaring in zowel tinnitus als laagfrequent geluidshinder, ervaar ik deze nacht met een zekere mate van bewustzijn.

Geluid speelt altijd een dubbele rol in ons leven: het kan ons afleiden en verstoren, maar het kan ook een vorm van herkenning en acceptatie zijn.

Hier, in het hart van Parijs, besef ik dat het toelaten van deze geluiden een deel is van de ervaring van deze grote, levendige stad. Het geluid hóórt bij Parijs, alsof het een essentieel onderdeel is van de beleving.

Het werkwoord “horen” krijgt hier een diepere betekenis. Wanneer ik zeg dat “dit geluid bij de stad hoort”, klinkt het alsof het enkel over geluid gaat. Maar ik kan ook zeggen: “Deze stad hoort niet zonder dit geluid,” en dat raakt aan iets symbolisch. Ik kan ook zeggen “Die tafel hoort hier niet thuis”.

Het is niet alleen het fysieke geluid dat mijn oren bereikt, maar ook de acceptatie van mijn geest. Mijn brein moet het geluid niet alleen waarnemen, maar het ook erkennen als een onlosmakelijk deel van de ervaring.

Accepteren dat het geluid een plek heeft in deze stad, net zoals ik dat heb, betekent ook begrijpen dat geluid niet per se hinder hoeft te zijn. Het is een vorm van aanwezigheid. Parijs communiceert met mij, via het ruisen van auto’s en het gebrom van scooters, en laat me voelen dat ik deel uitmaak van deze grote, levendige wereld.

Het vergt een mentale omslag om geluid niet alleen te horen, maar het ook als een deel van de omgeving te accepteren. Dit vraagt van mijn brein dat het geluid niet alleen als auditieve input verwerkt, maar ook als een vorm van verbondenheid met de stad.

De paradox is dat, door het geluid te omarmen, ik een vorm van innerlijke stilte vind. Een stilte die niet voortkomt uit de afwezigheid van geluid, maar uit de rust die ik vind in het toelaten van wat er is.

En morgen? Morgen ben ik uitgerust en klaar voor mijn deelname aan het World Congress of Audiology. Deze nacht heeft me eraan herinnerd dat geluid niet per se iets is om te vermijden, maar iets dat we kunnen leren accepteren. De geluiden van de stad zijn geen afleiding, maar een integraal deel van de ervaring.

Toch is het belangrijk om te erkennen dat laagfrequent geluidshinder een nog complexer fenomeen is. Het omarmen van geluid is een stap, maar er zijn meer stappen nodig om volledig om te gaan met deze vorm van geluidshinder. Het gaat dieper dan enkel acceptatie. Over hoe we dit kunnen aanpakken, zal ik binnenkort meer delen.