Waarom Menselijkheid De Sleutel Is Tot Echte Verandering?

Vandaag wil ik graag een ervaring delen die me diep heeft geraakt en die ik niet alleen als een persoonlijke reflectie zie, maar ook als een belangrijke boodschap voor iedereen die zich inzet voor verandering in deze wereld.

Het begon allemaal met een verzoek om te stemmen op Sandra Ballij, een inspirerende ondernemer die genomineerd is voor Changemaker 2024.

Ik ontving een bericht van Sandra waarin zij vroeg om mijn stem. Het bericht begon met de woorden “Ik hoop dat alles goed met je gaat” – woorden die op het eerste gezicht persoonlijk en oprecht lijken, maar die ik in talloze andere berichten heb gelezen. Het viel me op dat er een bepaalde afstandelijkheid in het bericht zat, alsof het niet helemaal van een mens kwam. Ik kreeg het vermoeden dat dit bericht misschien niet door Sandra zelf was geschreven, maar door een AI, zoals ChatGPT. Dit gevoel van onpersoonlijkheid zette me aan het denken.

Het Belang Van Echt Menselijk Contact

In een wereld waarin technologie steeds meer de norm wordt, vraag ik me af: wat verliezen we als we het menselijke aspect uit ons contact halen? Natuurlijk, AI kan efficiënt zijn en ons leven op vele manieren verbeteren. Maar in ons streven naar vooruitgang, mogen we niet vergeten dat echte verandering begint bij echte connecties.

Ik besloot om niet meteen te stemmen, maar eerst te onderzoeken wie Sandra Ballij echt is. Een simpele Google-zoekopdracht leidde me naar een interview waarin haar ware visie en passie duidelijk werden. Het was pas toen ik haar woorden las, haar verhaal voelde, dat ik echt begreep wat voor een krachtige changemaker zij is.

Sandra is niet zomaar een ondernemer; ze is iemand die haar talenten inzet om de wereld beter te maken. Ze streeft ernaar dat mensen gezien en gehoord worden, dat ze groeien en hun potentieel benutten om een positieve impact te hebben op de samenleving. Dit raakte me diep, want dat is precies waar ik zelf ook naar streef.

Mijn Eigen Missie

Als blogger en ondernemer zet ik me in voor mensen die zich buitengesloten voelen, voor degenen die in een land wonen dat niet het hunne is, door cultuurverschillen niet gehoord en gezien worden, erger nog buitengesloten worden, voor zij die worstelen met beperkingen die het moeilijker maken om er bij te horen. Mijn doel is om wegen te vinden om via ondernemerschap een verschil te maken. Ik wil dat mijn werk mensen helpt zich wel gezien en gehoord te voelen. Daarom was mijn initiële schrikreactie op het geautomatiseerde bericht zo intens – het voelde alsof het menselijke aspect verloren ging.

Mijn stem ging uiteindelijk naar Sandra, niet vanwege het AI-gegenereerde verzoek, maar vanwege haar echte verhaal, haar echte impact. Dit is de kern van mijn boodschap: als we echt willen veranderen, moeten we elkaar blijven zien en horen als mensen. Technologie kan een hulpmiddel zijn, maar het mag nooit de menselijke connectie vervangen.

Maar in het schrijven van dit blog besef ik ook dat technologie, wanneer goed gebruikt, een krachtig instrument kan zijn om deze wereld beter te maken. Wat als we de technologie die ons gegeven is, gebruiken om levens te verbeteren in plaats van te vernietigen? Wat als we de middelen en technieken die nu naar militaire doelen gaan, zouden inzetten voor de gezondheidszorg, voor technologie die doven weer laat horen en blinden weer laat zien? Het is allemaal mogelijk, zolang we de juiste keuzes maken.

Stel je eens een wereld voor waarin we de enorme budgetten die nu aan bommen en raketten worden besteed, zouden gebruiken om mensen te genezen en levens te verbeteren. Wat als de grenzen die we nu verdedigen met wapens, zouden verdwijnen en we ons in plaats daarvan richten op het opheffen van de grenzen die mensen scheiden van kansen, gezondheid en welzijn? Dit is geen utopie; dit is een realiteit die we kunnen creëren als we onze prioriteiten verschuiven.

Een Oproep Tot Reflectie

Ik hoop dat Sandra deze prijs wint, niet alleen omdat ze het verdient, maar ook omdat ze een stem is voor echte verandering. Een verandering die begint bij onszelf, bij onze keuze om menselijk te blijven in een steeds meer geautomatiseerde wereld.

Laten we ons herinneren dat het niet alleen gaat om groei, maar om groei met een doel. Groei die de menselijkheid behoudt. Laten we streven naar een wereld waarin technologie ons ondersteunt, maar waarin de kern van ons handelen altijd gedreven wordt door oprechte, menselijke connecties.

Ik roep mijn volgers op om na te denken over waar ze hun stem aan geven, om te zoeken naar de echte verhalen achter de verzoeken die ze ontvangen. Want het is pas wanneer we de mens achter de technologie zien, dat we echte verandering kunnen realiseren. Sandra Ballij is zo’n mens, en daarom steun ik haar van harte.

Laten we samen blijven werken aan een wereld waarin ieder mens gezien en gehoord wordt. Stem op Sandra Ballij voor Changemaker 2024 via deze link.

Tot slot wil ik nog vermelden dat ik dit blog en de oproep om te stemmen heb geschreven met behulp van ChatGPT, maar de inhoud komt volledig voort uit mijn eigen hart, mijn ervaringen en menselijke gevoelens. Dit is de kern van het blog: het menselijke aspect blijft het belangrijkst, zelfs in een wereld die steeds meer door technologie gedreven wordt. Samen kunnen we deze technologie inzetten om de wereld echt beter te maken. Laten we de middelen die nu naar wapens en oorlog gaan, ombuigen naar gezondheid en welzijn voor iedereen.

Changemakers zoals Sandra Ballij laten zien dat dit mogelijk is – laten we ze steunen en samen het verschil maken.

Het Spel dat We Spelen: Wat Betekent Winnen Echt?

Olympische Spelen, wereldkampioenschappen voetbal, Champions League – het zijn grootse evenementen die de wereld in hun greep houden. Maar hoe vaak staan we stil bij de keerzijde van die medaille? Hoe vaak zien we het voor wat het is: een afstotelijk spel, vooral als je oog hebt voor de verliezers.

Het is wrang om te zien hoe atleten die de bronzen of zelfs zilveren plak winnen, ontevreden zijn. Niet alleen zij, maar het hele land teleurgesteld is.

Hoe zijn we op dit punt beland? Dit zijn spelen, bedacht door mensen, regels opgesteld door mensen. En toch slagen we er keer op keer in om complete naties en gezinnen erdoor in mineur te brengen. Ondanks een enorme overwinning.

Wat ooit begon als een spel, is verworden tot bittere ernst. Het is niet langer alleen maar sport; het is een strijd om de heerschappij, een gevecht waarin het lijkt alsof je leven ervan afhangt. De druk is enorm, de discipline ijzersterk en alles draait om dat ene moment van een mogelijke triomf.

En dan dat wij-zij-gevoel. Een medaillelijst die bepaalt hoeveel een land waard is? Hoeveel heeft elk land gewonnen? Maar is dat een eerlijk beeld? Met hoeveel spelers doet een land mee? Hoe makkelijk wordt die sport in dat land al beoefend? Los daarvan, wat zegt dat aantal medailles werkelijk?

Tegelijkertijd, ergens duizenden kilometers verderop, woedt er een heel andere strijd. Een strijd waarin letterlijk levens op het spel staan. Ook hier regels, ook hier verliezen. Maar de gevolgen zijn vele malen ernstiger. Ooit bedachten we regels met de belofte “nooit meer” en nu worden ze met grove schreden overtreden. Hier zijn de spelregels waarmee we zouden moeten spelen écht buitenspel gezet.

Dit is haantjesgedrag op het hoogste niveau: de machtigste willen zijn, winnen ten koste van alles, zelfs ten koste van mensenlevens.

En dan, straks wanneer het hele circus weer voorbij is, keert de stilte terug. Een doodse stilte. Wie heeft er dan gewonnen?!

Wat blijft er over? TEAM NL, met het mooiste huis, de meeste medailles? Nederland in de top 10? Wat heeft het ons echt gebracht? Het leven gaat gewoon weer door.

Kom op mensen, het is maar een spel. Laten we even stilstaan bij wat er echt toe doet in het leven.

Neem het 11-jarige jongetje, geboren in Nederland, dat voor de camera in perfect ABN pleit om hier te mogen blijven wonen samen met z’n moeder. Terwijl een minister “haar rug recht moet houden” om politiek sterk over te komen, om te laten zien dat zij die strijd wint.

Winnen of verliezen – doet dat er werkelijk toe? Waar winnen is, zijn ook altijd verliezers, vaak zelfs meer verliezers dan winnaars, zo blijkt.

Maar waar gelijk wordt gespeeld, zijn alleen maar winnaars. Want zij begrijpen wat de echte kracht van het menselijk bestaan is. Zij maken de regels waar enkel winnaars zijn.

Ja, sport kan inspireren, motiveren, kracht geven en verbinden. Maar laten we dat doen met respect, ook voor zij die elfde worden, voor zij die net niet die gouden medaille winnen. Laten we de laatste, de middelste, de minste en de kleinste vieren. Laten we zelfs de ‘loser’ de winnaar maken. Want zelfs elke loser heeft een verhaal dat hem, haar of hen een winnaar maakt.

Dat is wat sport zou moeten zijn. En dat is wat het leven zou moeten zijn. Winnen om nooit te verliezen.