Vandaag stond er een mini-college op het programma over een fascinerend onderwerp: Superior Semi Canal Dehiscence (SSCD) en het Third Mobile Window Syndrome, gepresenteerd door niemand minder dan dr. Gehard Gianoli. Hij stond aan de wieg van de ontdekking van deze syndromen en heeft sindsdien talloze patiënten geholpen door zijn diepgaande kennis op dit gebied.
Vooral voor patiënten bij wie evenwichtsklachten worden uitgelokt door geluid, is het van belang om aan SSCD te denken. Dit fenomeen, waarbij geluid bepaalde evenwichtsproblemen initieert, staat bekend als het Tullio-effect. Het was ontzettend boeiend om Gianoli’s inzichten te horen en meer te leren over deze zeldzame maar ingrijpende aandoening. Zijn lezing gaf ons een dieper begrip van hoe SSCD een derde ‘mobiel venster’ creëert in het binnenoor, dat de normale functie van het gehoor en evenwicht verstoort.
Terwijl ik naar het college luisterde, dacht ik meteen aan onze Nederlandse expert op dit gebied: prof. dr. Stokroos, KNO-arts in het UMC Utrecht. Zijn werk rondom SSCD en vergelijkbare aandoeningen is onmisbaar in Nederland. Vooral het Large Vestibular Aqueduct Syndrome (LVAS), dat soortgelijke symptomen veroorzaakt, kwam ook in mij op. Dit onderstreept het belang van samenwerking met KNO-artsen bij complexe casussen van hyperacusis en tinnitus.
Gelukkig heb ik korte lijntjes met Robert Stokroos. We kennen elkaar nog uit de tijd dat ik mijn opleiding tot klinisch fysicus-audioloog volgde in het MUMC+. Het mooie van zo’n professionele relatie is dat ik hem eenvoudig kan mailen met een vraag over een casus, en binnen 24 uur heb ik een antwoord. Hij weet dat hij hetzelfde van mij kan verwachten, wat onze samenwerking zo prettig en effectief maakt.
Dit soort interacties, zowel op internationale congressen als op nationaal niveau, maakt ons werk extra boeiend. De passie om met onze kennis mensen te helpen en de bereidheid om expertise te delen, is wat ons vakgebied zo bijzonder maakt.
Samen kunnen we écht een verschil maken voor onze patiënten, door complexe problematiek zoals SSCD en tinnitus beter te begrijpen en effectief te behandelen.
De eerste dag van het World Congress of Audiology is aangebroken, en wat een evenement!
De locatie is indrukwekkend, maar met meer dan 2000 deelnemers uit 101 verschillende landen is het soms lastig om een plekje te vinden in de overvolle zalen.
Maar ik laat me niet ontmoedigen; het geeft me juist de kans om collega’s te spreken en interessante gesprekken te hebben. Zo kwam ik in gesprek met mijn zeer gewaardeerde collega Pim van Dijk. Één van de hoogleraren audiologie Nederland. Werkzaam aan wetenschappelijk onderzoek tinnitus UMC Groningen. Zijn enthousiasme en passie voor de audiologie deel ik uiteraard.
We doken meteen in een fascinerend gesprek over auditieve filters, de amygdala en het limbisch systeem.
De huidige onderzoeken naar implantaten op hersenstamniveau lijken veelbelovend en bieden nieuwe inzichten in de werking van het brein, met name bij eenzijdig dove patiënten. Of het nu gaat om aangeboren doofheid of verworven gehoorverlies, de gevolgen zijn vaak ingrijpend voor zowel het gehoor als de ervaring van tinnitus.
Pim en ik wisselden ideeën uit over hoe we de complexe netwerken in het brein beter kunnen begrijpen. Hij benadrukte dat er nog zoveel verbindingen te ontdekken zijn. Het begrijpen van hoe alles in elkaar grijpt is een enorme uitdaging. Maar juist deze complexiteit maakt het werk zo boeiend en belangrijk. We staan pas aan het begin van een lange weg.
Laagfrequent geluid: Een groeiend probleem
Tijdens ons gesprek kwam ik ook op een patiëntengroep die ik zie als een opkomend maatschappelijk probleem: mensen die last hebben van laagfrequent geluid (LFG). Deze vorm van hinder is bijzonder omdat het vaak niet van buitenaf komt, maar door het lichaam zelf wordt gegenereerd. Toch zijn patiënten vaak zo overtuigd van een externe bron dat het de behandeling bemoeilijkt.
Een casus die me recent bezighield, was een oudere dame van boven de 80. Ze was ervan overtuigd dat haar buurvrouw ’s nachts een bonkend geluid veroorzaakte dat ze alleen in haar rechteroor kon horen. Overdag had ze er minder last van, maar ’s nachts hield het haar uit haar slaap. Onderzoeken door de GGD en de omgevingsdienst Zuid-Limburg hadden echter geen externe geluidsbron aangetoond. Alles wees erop dat ze mogelijk leed aan laagfrequente tinnitus.
Om haar te helpen begrijpen dat het geluid waarschijnlijk van binnen kwam, nam ik haar en haar echtgenoot mee naar een van onze geluidsdichte audiocabines. Daar, in complete stilte, hoorde ze nog steeds het geluid aan haar rechterkant. Zelfs toen we 180 graden draaiden, bleef het geluid rechts. Hoewel dit een sterk bewijs was dat het geluid uit haar eigen systeem kwam, kon ze dat moeilijk accepteren. Haar man begreep het gelukkig wel en had vertrouwen in de behandeling, maar bij haar zelf bleef de overtuiging dat het extern was, hardnekkig bestaan.
Wetenschap en kliniek hand in hand
Terug in het gesprek met Pim vertelde ik hem hoe complex deze gevallen kunnen zijn, niet alleen vanwege de neurologische aspecten, maar ook door de psychologische componenten. Gedachten, overtuigingen en de steun van naasten spelen allemaal een rol in hoe iemand een auditief probleem ervaart. De echtgenoot van de oudere dame was bijvoorbeeld volledig overtuigd door mijn uitleg, maar ik zag ook zijn frustratie en uitputting. Het is zwaar om elke nacht te zien hoeveel zijn vrouw lijdt.
Pim luisterde aandachtig terwijl ik uitlegde hoe klinisch werk en wetenschappelijk onderzoek met elkaar verweven zijn. We kunnen niet zonder elkaar; alleen door samenwerking kunnen we nieuwe inzichten krijgen en effectievere behandelingen ontwikkelen.
Audiologie en Kunst een prachtige verbinding
Aan het einde van ons gesprek verraste Pim me met een interessante vraag: hoe zou ik het vinden om in een project waar hij was gevraagd een brug te slaan tussen audiologie en kunst? Of ik hier mijn steentje aan kon bijdragen?
Met een enorme smile op beider gezichten was het antwoord eigenlijk al te lezen. Die passie, die liefde in dit vak, maakt de verbinding in wat we als collega’s al hebben. Dit gesprek kon omdat we elkaar konden horen, zelfs met al dat geroezemoes op de achtergrond. Hierin kwam de audiologie, de basis van dit vak heel sterk terug.
En Kunst is bij uitstek een wereld waar het verhaal we elkaar te vertellen hebben de basis is waardoor er een waarde aan een object gegeven kan worden. Zo kan een klein vaasje van meer dan duizend jaar voor Christus een enorme waarde hebben en een Eifeltorentje als souveniertje uit Parijs net een Euro kosten. Maar stel dat datzelfde Eifeltorentje in handen was geweest van zeg, Celine Dion, bij de opening laatst van de Olympische Spelen, dan denk ik dat het meer waard zou zijn geweest. Het verhaal we er bij te vertellen hebben geeft de waarde aan het object.
Ditzelfde principe geldt voor ons werk. Wat wij als audiologen doen, is niet alleen gebaseerd op wetenschap en technologie, maar ook op het verhaal dat we horen en begrijpen van onze patiënten. Het verhaal achter hun klachten is wat ons in staat stelt hen effectief te helpen. Dit gesprek over kunst en verhalen bracht ons terug naar de kern van audiologie: het vermogen om te luisteren en betekenis te geven aan wat we horen.
Met een glimlach op onze gezichten sloten we het gesprek af. We wisten allebei dat er nog zoveel te ontdekken valt, maar dit soort gesprekken en inzichten zijn wat dit vak zo waardevol maakt. Ik verheug me op meer van dit soort gesprekken de komende dagen op dit congres. Daar leer ik het meeste van.
