Un Abrazo Para Los Amigos

Afgelopen vrijdag was ik op bezoek bij Math en Tonny Roijen. Bijzonder mooie mensen die ik mocht ontmoeten. Vrienden van mijn ouders en via Facebook al jaren vrienden met mij. Maar nog nooit live ontmoet. Wetende dat wij ons hart voor mensen op dezelfde plaats hebben zitten, goed willen doen voor de mens op deze wereld. Daar waar mogelijk echt iets betekenen om iemands leven beter te maken. Zij die het nodig hebben kwaliteit van leven te geven. Math en Tonny hebben hier hun levenswerk van gemaakt en daar wilden we het sowieso over hebben.

Een levenswerk waar uiteindelijk de stichting Un Abrazo Para Los Amigos uit voort is gekomen. Letterlijk vertaald “Een knuffel voor vrienden”. Maar het is meer dan dat, het is één grote passie en empathie voor de wereld van heel veel armoedige kinderen in Argentinië. Math heeft daar lang geleden gewerkt en zag de armoede, de armoede die zijn hart brak, maar hem wel de belofte liet maken dat mocht de tijd komen dat hij en zijn vrouw de mogelijkheid hadden om iets voor deze kinderen te betekenen dan zouden ze teruggaan naar Argentinië. En zo geschiede.

De officiële doelstelling van deze stichting “Un Abrazo Para Los Amigos” is om met projecten het onmogelijke mogelijk te maken. Om mensen te laten zien dat ondanks alle ellende en armoede, onderwijs en het creëren van werk waar je geld mee kunt verdienen altijd mogelijk is. Kinderen vakken te leren waar ze later zelfstandig mee verder kunnen. De Engelse taal eigen maken, zodat deze kinderen straks een streepje voor hebben en daarmee betere kansen op de arbeidsmarkt hebben. Voor onderdak en eten zorgen en zij die hulpbehoevend zijn door een handicap, hulp bieden. Straatkinderen die zonder Un Abrazo Para Los Amigos een vreselijk leven zouden hebben, laat staan überhaupt een goede toekomst zouden kennen.

Hoe mooi om te zien hoe de familie Roijen zo veel kan betekenen en dat al jaren lang, daar in Argentinië. Een druppel op een gloeiende plaat? Stel dat dat het argument zou zijn om het niet te doen, dan was de strijd al lang verloren. Dit is meer dan die ene druppel, het is een inspiratiebron voor velen om door te gaan, een voorbeeld te zijn voor anderen om goed te doen. Dat wie goed doet, goed ontmoet. En elk kind hierdoor geholpen is, toch weer één kind is met een prachtige toekomst, wie weet hét kind dat straks ooit nog politiek actief gaat zijn en een rolmodel kan zijn voor vele anderen, misschien zelfs president van het land mag gaan zijn.

Bruggen bouwen, huizen om in te wonen, scholen om goed onderwijs te geven. Géén muren om grenzen dicht te timmeren en daarmee proberen mensen buiten te sluiten. Níet eerst aan jezelf denken en dan pas aan anderen, dat mag en moet het voorbeeld niet hoeven te zijn.

Problemen in de maatschappij moet je daar aanpakken waar de bron zit. Goed onderwijs en een leerzame opvoeding geven, dat is wat er in deze wereld nodig is.

Elke knuffel die dat mogelijk maakt is er één. Alle kleine beetjes helpen. Samen het onmogelijke mogelijk maken. Wonderen bestaan, we maken er zelf deel van uit.

Een like op de FB-pagina van deze stichting kan echt al iets uitmaken. Dus mocht je deze stichting willen steunen, is alleen al jouw like zeker de moeite waard!

Dank!

Laten we samen deze wereld daar waar mogelijk een beetje beter maken. Het zijn wij die nu leven die het toch moeten doen. Niemand anders.

Cliché, maar de wereld verbeteren begint echt bij jezelf.

Link naar FB-pagina Un Abrazo Para Los Amigos

Mijn moeder 75 jaar

75 jaar wordt ze vandaag (26 januari 2018), mijn allerliefste moeder. Mijn moeder waar ik zo veel van geleerd heb en gelukkig nog steeds. Niet enkel van wat ze mij en m’n twee broers allemaal weer keer op keer opnieuw gezegd heeft; belangrijke lessen voor het leven, waar we op moeten letten, waar we rekening mee moeten houden, maar vooral ook het voorbeeld zij ons altijd gegeven heeft.

75 jaar, 48 jaar is ze al mijn moeder, zorgen dat ze zich maakt, nog steeds, om haar kinderen en nu ook haar kleinkinderen. Het blijft een moeder in hart en nieren.

Ik hoop zo dat ze trots mag en kan zijn op wat ze ons allemaal meegegeven heeft. Dat ze mag genieten van wat ze van ons als mens gemaakt heeft.

Kinderen opvoeden is echt niet makkelijk. Zeker niet als moeder. Sorry, dit is niet gender-proof, maar ik denk dat er een verschil zit in hoe een vader hierin staat ten opzichte van een moeder. Moeders zijn toch vaker zorgzamer en maken zich zorgen over van alles. Vaders ook wel, maar meer van “Het komt goed”, “Die redt zich wel”.

Ik ga haar vandaag een groot boeket bloemen geven en een heel dikke knuffel en kussen, met de woorden dat ik van haar houd.

En dit blog schrijf ik in de hoop dat er jongeren zijn die dit mogen lezen, hun bewust te maken dat moeders het altijd goed bedoelen, dat als je jong bent je vaak er zo maar van uitgaat dat ze nog lang te leven hebben en het gevoel een moeder en vader hebben zo vanzelfsprekend is. Je er niet bij stil staat dat het zo de 75ste verjaardag kan zijn en de momenten dat je dan nog kunt laten blijken dat je dankbaar bent, steeds waardevoller worden.

Als je dat gevoel eerder te pakken hebt, je eerder bewust bent van hoe bijzonder dat is, dat je daardoor net veel bewuster die mooie momenten samen te delen hebt. Om straks, later, in de hoop veel later, mooie herinneringen te hebben en je jouw ouders in je hart een warme plek kunt geven, om ze nooit en te nimmer te kunnen verliezen. Dan zullen ze voor altijd bij je zijn.