Elke vijf jaar altijd weer een spannend moment, de herregistratie klinisch fysicus – audioloog. Als klinisch fysicus ben ik verplicht om punten bij elkaar te sparen die te behalen zijn door diverse professionele activiteiten te volgen: congresbezoeken, het bijwonen van wetenschappelijke vergaderingen, deelname aan symposia en internationale congressen, publicaties, het geven van lezingen, met al dit soort vakgerelateerde activiteiten kun je punten vergaren.
Voor mij als professional werkzaam in de praktijk, dat wil zeggen vooral patiënten zien op het spreekuur, is de tijd vaak krap om al dat soort activiteiten nog er naast te plannen bijzonder moeilijk. En de “vlieguren” aan patiëntenzorg worden niet in deze scores meegenomen. Een punt dat mij als gepassioneerd klinisch fysicus elke keer weer steekt. Want wat dit vak net zo boeiend maakt en waar ik heel veel van leer zijn mijn directe contacten met de mensen waar dit vak om draait, de mens aan de andere kant van de tafel.
Maar goed ik leg me neer bij het bureaucratisch puntensysteem. Ik zorg dat ik altijd netjes op tijd m’n verplichte punten bij elkaar heb. Waarbij het dan toch soms kan zijn dat een activiteit die ik heb ingediend later niet score-waardig blijkt te zijn. Dus die punten dan ook vervallen. En ik ben zelfs regelmatig te lui om steeds alles te registreren van wat ik gedaan heb, dus ik mis af en toe punten waar ik wel punten voor had kunnen ontvangen.
Maar dit alles even ter zijde. Want dit jaar ben ik mij nog bewuster geworden hoe lang ik dit vak al bekleedt. In 1998, september negentienachtennegentig om precies te zijn, ben ik officieel begonnen aan deze carrière in de audiologie. Na m’n “snuffelstage” van drie maanden op het Hoensbroeck (met ck) Audiologisch Centrum, HAC, begon mijn opleiding tot KFA.
Jacques Hendriks, voormalig directeur van het HAC, had mij de kans gegeven om in de vakantieperiode die ik toen na m’n natuurkunde studie had, middels een soort van vakantiebaantje op het audiologisch centrum dit vakgebied te verkennen. Want ik wist absoluut nog niet of ik de opleiding tot klinisch fysicus in de audiologie of klinisch fysicus in de radiologie wilde gaan volgen. Bij toeval had ik de kans om op beide plekken in Limburg, academisch ziekenhuis Maastricht, afdeling KNO, audioloog of op het radiologisch onderzoekscentrum in het ziekenhuis in Heerlen radiologie te beginnen. Op beide plekken had ik gesolliciteerd, beide plekken wilde mij hebben. En ik wist niet hoe die keuze te maken, daarbij gaf Hendriks mij die unieke kans om drie maanden proef te draaien.
Dat warme bad, maar nog meer hét patiëntencontact, was de kern van dit vak waar ik meteen door geraakt werd. Dat vlammetje binnenin met die intense liefde voor dit vak werd toen geboren! Zomer negentienachtennegentig.
Volgend jaar dus 25 jaar geleden!
Nu heb ik de tijd en de financiële middelen niet om dat groots te gaan vieren. Maar wat zou ik zo graag een groot event willen organiseren waar dat vuur dat er nu brandt, die passie voor dit vak groots gevierd zou kunnen worden. En niet om mij, maar om de mens waar het om gaat.
Die mens aan de andere kant van de tafel.
Want niet voor niets ben ik audioloog, kunstenaar en ACT-counselor. Dit drieluik heeft enkel één doel; deze wereld een beetje meer kleur te geven. Kleur aan het leven te geven dat voor velen door enkel een gehoorprobleem zo moeilijk is. En waar met audiologische hulp zo veel meer te halen is.
Het liefst een groot feest waar ik zelf niet in het middelpunt sta, maar iemand anders. En de grap is, dat binnen ACT er een mooie oefening is om losser van jezelf te komen. Minder gefuseerd te zijn met je strenge “IK”. Het verstand dat de hele tijd in je hoofd bezig is met regels en gedachten die o zo belangrijk lijken. De oefening om dat verstand een naam te geven is geniaal. Herman heet die van mij. Een strenge doch zeer vriendelijke professor die het altijd goed bedoelt, maar soms het ook niet bij het rechte eind heeft en ik hem dan maar laat kletsen als een goede vriend. Defusie en Het Zelf binnen ACT.
Maar wellicht nog een andere ontwikkeling maakt dat je losser van jezelf kunt komen en daarmee jezelf minder serieus hoeft te nemen en het gezond is je eigen “IK” even op afstand te plaatsen.
De moderne IK, de digitale avatar van jezelf op internet. Ik hoorde laatst een interview op BNR-radio waar dit het onderwerp was van het gesprek. Jouw digitale voetprint op internet? Heb jij die al eens ontmoet? Google dan maar eens jouw naam.
Dat is jouw digitale avatar. Die langzaam aan steeds groter en sterker wordt. Een digitale versie van jezelf, waar je op een gegeven moment ook geen grip meer op hebt. Heel bijzonder.
Het lijkt dat je daar grip op hebt, maar zeker niet. Foto’s die worden gemaakt van je en door anderen worden gepost. Stukken die over jou worden geschreven en daarmee bij anderen een beeld van jou ontstaat naar aanleiding van wat zij zien en lezen.
Ik zie het als een avatar. Mijn digitale IK, waar ik als persoon geen invloed op heb en ook deze versie van mij zie ik als dat verstand binnen ACT. Die avatar laat ik bestaan en zet ik neer als Dyon Scheijen | ACT & ART. De klinisch fysicus – audioloog, de kunstenaar, de ACT-therapeut. Die voed ik, hem laat ik schitteren. Hij mag in dat middelpunt staan!
Maar zo kan ik, als het even te druk wordt of dat ik met m’n verlegenheid die nog steeds af en toe opspeelt, afstand nemen van die “IK”. Zeker in dit digitale tijdperk kan ik die avatar laten groeien en schitteren en ik zelf veilig thuis zitten en het laten gebeuren.
Zo ook dit grote feest. Zeker zal ik er zelf ook van gaan genieten, maar niet alleen ik. Mijn Herman gaat er vanalles van vinden, mijn digitale avatar zal intens genieten en stralen, maar waar het in de kern om zou gaan is de verbinding die ik als persoon zou gaan zien in alle mensen die dat feest bezoeken, dat event waar horen, zien en voelen ervaringen gaan zijn die elke bezoeker een lach op het gezicht geeft. Een verwondering van het ontdekken van die wondere wereld binnen de audiologie.
Want horen is meer dan enkel de oren!
Gehoord en gezien worden is essentieel in ons bestaan als mens. Sociaal isolement is een groot maatschappelijk probleem. Dit event zou een mogelijkheid zijn om hier aandacht voor te vragen, maar nog meer om de gelegenheid te zijn en te geven dit probleem bewust te worden en direct ook laten zien wat er allemaal mogelijk is.
Dus een groot feest met allemaal partijen die hun kwaliteiten kunnen laten zien en horen.
Kunst en de twee vakgebieden, ACT en GEHOOR weten elkaar te vinden, te verbinden in dit event. Het kijken en beleven van Kunst, het gesprek, maar ook het delen van kennis, maakt dat de bezoeker een wereld ontdekt die tot dan verborgen leek.
De tijd en de financiële middelen heb ik zelf dus niet, maar wellicht is er iemand die denkt “Scheijen ik wil deze gelegenheid wel als kapstok gebruiken en we gaan er iets groots van maken”. Niet alleen voor jou, maar voor “De mens aan de andere kant van de tafel”.
Als creatieve geest denk ik graag mee en gaat het een mooie belevenis zijn.
Wie weet krijg ik daar dan meteen een aantal acceditatiepunten voor die ik kan gebruiken voor mijn volgende herregistratie over vijf jaar, moeten we niet vergeten om die aan te vragen!😂
Heb net het bericht binnen dat m’n herregistratie weer goedgekeurd is tot 26 september 2027! 🥳
