Deze week sprak ik een jonge dame, zestig plus, werkzaam in de schoonmaak van een groot bedrijf. Dit gesprek raakte mij diep.
Ik weet niet meer hoe we er op zijn gekomen, maar het ging over de smerigheid van de toiletten in het hoofdgebouw waar zij en haar collega’s werken. Hoe smerig sommige mensen zo’n WC dan achterlaten.
“Dan vraag je je echt af hoe mensen naar het toilet gaan?! Maken ze überhaupt gebruik van het toilet?! Want het ligt er soms zelfs allemaal naast!”.
En wat IK me dan afvraag, hoe doen die mensen dat thuis?!
Ik heb de indruk dat als de meesten dan op zo’n toilet geweest zijn, dat dan gedacht wordt “Ach, dat ruimt IEMAND ANDERS wel op”.
Een pleidooi mensen: Als je zelf iets vies maakt, dit ook zelf even op te ruimen of schoon te maken!
Genoeg doekjes op zo’n toilet te vinden of een borstel die er staat. Doe je thuis toch ook!
Dat er schoongemaakt moet worden dat zeker, maar dat betekent niet dat je het zo maar even allemaal kunt laten liggen.
Ik heb zelfs het respect dat als ik op mijn werk een toilet betreed waar er iets vies is of nat, ik doekjes pak of de borstel en het gewoon even schoonmaak voor de volgende. Ook al is het niet van mij. Waarom zou ik meer zijn dan die collega die in de vroege ochtend alles komt schoonmaken?! Omdat ik audioloog ben? Dacht het niet!
Dat ik dit bewustzijn heb dank ik aan m’n moeder. Lang verhaal kort, het verhaal van deze mevrouw, het disrespect, het niet zien van zij die keihard werken, heeft m’n moeder ons jaren verteld in allerlei kleuren. Maar alles samengevat komt het heel eenvoudig hier steeds weer op neer: de legendarische woorden die m’n moeder ons meegegeven heeft: “Je moet de rollen maar eens omdraaien!”. En in deze uiteraard niet de WC-rollen!😂
Maar stel jij zou die ander zijn, hoe zou jij dan graag bejegend willen worden? Hoe zou jij graag geholpen worden? Wat zou jij willen als jij die ander zou zijn? Hoe zou jij dan reageren?
Die eenvoudige woorden “Je moet de rollen maar eens omdraaien!” staan in ons drie (mijn twee broers ook) geheugen gegrift. Ook bij mijn beide broers bemerk ik dit respect voor elk mens! Grenzen of “niveaus” zien wij niet. Die bestaan zelfs niet. En als we er mee geconfronteerd worden dan breken we die zelfs af.
Zo ook daarom dit blog in de hoop dat ik die grenzen, dat gevoel jezelf beter te voelen dan een ander, weg te nemen en in gelijkheid te denken. Te zien dat we met z’n allen verantwoordelijk zijn hoe we met elkaar omgaan.
In de hoop met dit soort kleine gebaren groots te doen. Deel ik dit bericht.
