Maand: augustus 2024

¿Qué dice usted?

“¿Qué dice usted? Frappe latte o frappuccino?” denk ik dat ze vraagt. Haar lippen bewegen en ik probeer de woorden die ze spreekt in mijn hoofd te vormen. Zij begrijpt mij niet, ik versta geen woord van wat zij zegt. Grote platen plexiglas tussen ons blokkeren sowieso de geluidsgolven, waardoor communicatie bijna onmogelijk wordt.

De Spaanse klant voor me had hetzelfde probleem. Hij moest met gebaren en aanwijzingen, alsof hij een spelletje Hints speelde, duidelijk maken wat zijn bestelling was.

Op vakantie zijn in een ander land, met een andere taal, maakt communicatie al een uitdaging, laat staan als dan ook nog geluid minder goed binnen komt.

Hier op Mallorca zie ik op veel plekken nog steeds plexiglazen platen hangen bij de kassa’s, een overblijfsel uit het Corona-tijdperk denk ik.

Het voelt elke keer weer alsof we in een of ander gehoorexperiment zijn beland, bedoeld om ons te laten ervaren hoe het is om slechthorend te zijn. Hoeveel inspanning het kost om jezelf verstaanbaar te maken in zo’n barre akoestische omgeving. Hoeveel gebaren, woorden, aanwijzingen en gezichtsuitdrukkingen zijn nodig om informatie over te brengen?

Dit is zo’n moment waarin we een ACT-principe kunnen toepassen: het accepteren van de realiteit zoals die is, zonder ertegen te vechten. In plaats van te blijven haken in frustratie of ongemak, kunnen we onszelf afvragen: hoe kan ik op een waardevolle manier reageren, zelfs in deze lastige situatie?

Misschien betekent dat dat we onze creativiteit moeten gebruiken. Moeten we schrijven in plaats van spreken? Misschien via de mobiele telefoon onze bestelling doorgeven? Of gebaren gebruiken in plaats van woorden?

Het lijkt erop dat face-to-face communicatie steeds moeilijker wordt. Misschien worden de tips die we normaal gesproken aan slechthorenden geven nu voor iedereen nuttig. Daarom hier een paar van de meest gangbare:

Kijk elkaar aan en maak eerst oogcontact. Begin gewoon met “Hallo.” Dat herkent iedereen 😊.

Articuleer duidelijk. We halen veel informatie uit het mondbeeld; de visuele input is vaak sterker dan de auditieve. Het McGurk-effect laat dit duidelijk zien.

Ga naar elkaar toe als het nodig is om informatie in detail te kunnen doorgeven.

Welke tips heb jij nog?

Laten we de uitdagingen van nieuwe manieren van communiceren accepteren en ons richten op wat we wel kunnen doen om verbinding te maken, zelfs als het moeilijk is. Dit is een kans om bewust en aanwezig te blijven en om te leren hoe we effectief kunnen communiceren, ongeacht de omstandigheden.

Dit element voegt een ACT-perspectief toe door te benadrukken hoe acceptatie en het richten op wat waardevol is, kan helpen in uitdagende situaties.

“A mal tiempo, buena cara.”

Dit gezegde betekent letterlijk “Bij slecht weer, een goed gezicht”.😊 Het past goed bij de boodschap van acceptatie en positief reageren op uitdagingen die op ons levenspad zo voorbij komen.

Het Geluid van Vakantie: De Klanken van Mijn Nu

Mag ik je meenemen op een heerlijke zomervakantie?🥳

Hier lig ik dan, op een zonovergoten strand en terwijl ik dit schrijf, word ik omringd door een symfonie van geluiden.

De zon verwarmt mijn huid, en een zacht briesje streelt mijn huid. Ik sluit voor even mijn ogen en laat mezelf volledig opgaan in het moment.

Het geluid van de golven die tegen de kust slaan, vult de lucht om me heen. Het is verrassend luid—zo’n 75 decibel—maar in plaats van me te storen, brengt het me een diep gevoel van rust.

Elke golf die breekt, elke witte schuimkop die op het water verschijnt, voelt als een zachte wieg voor mijn gedachten.

De geur van zonnebrandcrème mengt zich met de zilte geur van de zee, brengt herinneringen naar boven aan zomers van vroeger. Het is alsof deze geuren, samen met de geluiden om me heen, een reis maken door de tijd, me terugvoeren naar momenten van onbezorgdheid en vrijheid.

En terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe deze kleine zintuiglijke indrukken me verbinden met het hier en nu.

In de verte hoor ik kinderen schreeuwen van plezier. Ze zijn aan het snorkelen, helemaal opgegaan in hun zoektocht naar kleurrijke vissen onder het oppervlak. Hun opgewonden kreten vermengen zich met het ritmische geluid van de golven, en ik kan niet anders dan glimlachen. Hun vreugde werkt aanstekelijk, het herinnert me eraan hoe simpel geluk soms kan zijn. Het is niet storend, integendeel, het voegt een laag van levendigheid toe aan de serene achtergrond.

En dan, zonder waarschuwing, klinkt het repetitieve gezang van een krekel, verscholen ergens tussen de struiken. Zijn geluid is constant, bijna hypnotiserend, en het brengt een soort natuurlijke sereniteit met zich mee. Terwijl ik hier lig en de klanken in me opneem, voel ik hoe dit eenvoudige, maar krachtige geluid me helpt om nog dieper in het moment te zinken.

Het besef dringt tot me door: deze geluiden, deze geuren, deze sensaties—dit is het ultieme vakantiegevoel. Het is een mix van zintuiglijke ervaringen die me niet alleen ontspannen, maar me ook verbinden met iets groters. Misschien is het niet de afwezigheid van geluid, maar juist de aanwezigheid ervan, die deze diepe rust brengt.

Nu ik hier lig en dit met je deel, vraag ik me af: wat als we deze ervaring van vakantiegeluiden als een metafoor voor het dagelijks leven kunnen zien? Wat als we leren om de geluiden van het dagelijkse bestaan—de drukte, het geroezemoes, de soms overweldigende stroom van geluiden—op dezelfde manier te ervaren als de golven en de krekel hier? Niet als iets dat ons stoort, maar als een deel van het ritme van ons leven.

Misschien ligt de ware kunst van rust niet in de stilte, maar in het leren luisteren. Echte rust komt niet voort uit het vermijden van geluid, maar uit het accepteren ervan, het vinden van kalmte te midden van de geluiden die ons omringen. Terwijl ik dit schrijf, voel ik een diepe, innerlijke rust—een rust die ik je hoop over te brengen, want uiteindelijk neem ik dit voor altijd in m’n herinnering mee, op reis naar andere oorden, andere tijden.