Tag: restaurant

De Kunst van Akoestiek in Restaurants: Eet met Vreugde en Versta met Gemak

Introductie: Het Probleem van Slechte Akoestiek

Op mijn tinnitusspreekuur en in mijn omgeving hoor ik steeds vaker mensen klagen: “Ik ga niet meer naar dat restaurant want ik versta er toch niemand, veel te luid!” Deze uitspraak weerspiegelt een groeiend probleem in de horeca: slechte akoestiek. Restaurants zijn immers niet alleen plekken om heerlijk te eten, maar ook om te genieten van gezelligheid en conversatie met tafelgasten en dierbaren. Helaas is dit vaak niet het geval.

De Invloed van Slechte Akoestiek

Slechte akoestiek in restaurants kan een avondje uit behoorlijk verpesten. Mensen met een licht gehoorverlies, vaak al vanaf 55 jaar, hebben extra moeite in rumoerige omgevingen. Zelfs zonder dat er sprake is van een significant gehoorverlies dat hoortoestellen vereist, kan het verstaan van gesprekken al uitdagend zijn. Wetenschappelijke studies tonen aan dat slechte akoestiek niet alleen leidt tot verminderde spraakverstaanbaarheid, maar ook bijdraagt aan een verhoogd stressniveau en vermoeidheid.

Wetenschappelijke Onderbouwing

Steeds meer studies tonen aan dat akoestiek een belangrijke factor is in onze sociale interacties. Slechte akoestiek kan de communicatie belemmeren, wat leidt tot frustratie en verminderde kwaliteit van sociale contacten.

In een restaurant met slechte akoestiek gaan gasten steeds luider praten om zichzelf verstaanbaar te maken. Dit creëert een vicieuze cirkel van toenemend lawaai, wat resulteert in een onaangename ervaring waarbij men aan het eind van de avond schreeuwt om gehoord te worden.

Sociale Gevolgen

Het vermijden van rumoerige restaurants kan op de lange termijn leiden tot sociaal isolement. Mensen die moeite hebben met verstaan in lawaaierige omgevingen, kiezen er vaak voor om dergelijke situaties te vermijden. Dit resulteert in minder sociale interacties en kan uiteindelijk leiden tot gevoelens van eenzaamheid en isolatie.

De Oplossing: Kunst als Akoestische Verbetering

Als klinisch fysicus audioloog en beeldend kunstenaar heb ik een innovatieve oplossing ontwikkeld: het integreren van kunstwerken met akoestisch verbeterende materialen. Deze aanpak combineert esthetiek met functionaliteit en draagt bij aan een aangenamere eetervaring.

Door grote kunstwerken te vervaardigen met materialen die geluidsgolven dempen, kunnen we de akoestiek in restaurants aanzienlijk verbeteren zonder in te boeten op visuele aantrekkelijkheid. Onderzoek bevestigt dat akoestische aanpassingen, zoals het gebruik van geluidsabsorberende panelen, de spraakverstaanbaarheid en het algehele comfort in ruimtes sterk verbeteren.

Het Effect van Akoestisch Verbeterde Kunstwerken

Deze grote kunstwerken zorgen al voor een aanzienlijke demping van geluidsgolven, waardoor de achtergrondruis van echo afneemt en gesprekken duidelijker worden. Bewustwording van het gebruik van akoestisch absorberende materialen in de rest van de ruimte zorgt voor een optimaal geluidsgevoel in de ruimte. Bezoekers kunnen genieten van zowel het eten als de gesprekken zonder te hoeven schreeuwen. Dit leidt niet alleen tot een betere eetervaring, maar ook tot hogere tevredenheid en terugkerende klanten voor restaurants.

Conclusie: Een Nieuwe Standaard voor Restaurants?

De integratie van aandacht voor de akoestiek met kunst biedt een elegante oplossing voor een veelvoorkomend probleem in de horeca. Door akoestische kunstwerken en andere zachte materialen te gebruiken, kunnen restaurants de ambiance verbeteren en een omgeving creëren waar gasten kunnen genieten van zowel het eten als het gezelschap. Het is tijd voor een nieuwe standaard in restaurantontwerp, waarbij schoonheid en functionaliteit hand in hand gaan.

Met The ART of Hearing combineren we onze expertise in audiologie en kunst om innovatieve oplossingen te bieden die niet alleen het horen verbeteren, maar ook bijdragen aan een aangenamere sociale omgeving.

Door te investeren in akoestische verbeteringen kunnen restaurants een omgeving creëren waar iedereen zich welkom voelt en gesprekken vloeiend verlopen. Laten we samen werken aan een wereld waar de kunst van het horen net zo gewaardeerd wordt als de kunst van het koken.

Literatuur

  1. Shield, B., & Dockrell, J. (2003). “The Effects of Noise on Children at School: A Review.” Building Acoustics, 10(2), 97-106. Link naar artikel
  2. Klatte, M., Bergström, K., & Lachmann, T. (2013). “Does Noise Affect Learning? A Short Review on Noise Effects on Cognitive Performance in Children.” Frontiers in Psychology, 4, 578. Link naar artikel
  3. Bradley, J. S. (1986). “Speech Intelligibility Studies in Classrooms.” The Journal of the Acoustical Society of America, 80(3), 846-854. Link naar artikel
  4. Hodgson, M. (1999). “Experimental Investigation of the Acoustic Characteristics of University Classrooms.” The Journal of the Acoustical Society of America, 106(4), 1810-1819. Link naar artikel

Fingerspitzengefühl

De acryl en het medium heb ik al. De op maat gemaakte doeken bij Victor Art zijn klaar en worden binnenkort thuis afgeleverd. Aluminium frames, linnen perfect opgespannen, zodat ik de zijkant mee kan schilderen en er geen lijst nodig is.
In mijn hoofd zijn de kleuren al aanwezig en de richting van het medium, de verdikkingen. Dit laatste gaat het reliëf geven. En daarmee ga ik deze keer iets heel bijzonders creëeren.

Een uniek experiment. De eerste doeken in een restaurant die aangeraakt mogen worden! Een dimensie er bij; gevoel. De vingertoppen.

Fingerspitzengefühl, een prachtig Duits woord waarin zo veel betekenis zit.

“Enkel met het hart kan men goed zien. Het essentiële is onzichtbaar voor de ogen.”
Origineel: “On ne voit bien qu’avec le coeur. L’essentiel est invisible pour les yeux.” Le petit prince, Antoine de Saint Exupery.

Vandaar deze keer een kunstproject waarbij meer komt kijken dan enkel het object als kunstvorm om naar te kijken. Kunstwerken die mensen mogen aanraken. Voelen. Beleven. Niet enkel het visueel zintuig prikkelen, maar ook het gevoel.

Het proces daar naar toe ga ik hier op dit blog met jullie delen. En ik zal vragen die mij gesteld worden bespreken.

Zo krijg ik al vaker de vraag: Hoe lang doe je nu over zo’n schilderij?

Mark Rothko, een legendarische kunstenaar van de vorige eeuw, had op deze vraag een geniaal antwoord. Op de vraag van een journaliste hoe lang hij aan een schilderij werkte antwoordde Rothko: “Ik ben nu 57 jaar en ik heb die tijd nodig gehad om dit schilderij te maken.”

Misschien bedoelde Rothko dit als grap, maar in weze zit daar wel een kern van waarheid in.

Want nu ik in gedachte al inspiratie zoek voor deze nieuwe werken, gaan reeds gemaakte kunstwerken en gemaakte ervaringen en gebeurtenissen in mijn leven door mijn hoofd en straks via de roller en het mes op het doek. Rothko had gelijk.

Elk nieuw doek is een resultaat van al dat wat mij tot nu gemaakt heeft.

Dus mijn hele leven tot zelfs nu, dit laatste moment. Want mijn eerste werk is heel anders dan mijn laatste werk, maar wel nog herkenbaar als mijn stijl.

Deze “Murals” gaan groot zijn. De hele muur in het restaurant van boven tot onder bijna geheel dekkend. Waarom schilder ik het liefst zo groot?

Ook Rothko heeft dit weer zo mooi verwoord: “The reason for me painting large canvases is that I want to be intimate and human. To paint a small picture is to place yourself outside your experience, to look upon an experience as a stereopticon view or with a reducing glass. However you paint the larger picture, you are in it. It isn’t something you command.”

Hoe mooi is dat. Jezelf kleiner maken en daarmee deel te worden van het doek. Om er bijna in te kunnen kruipen. Deel te worden van die wereld. Die nieuwe wereld.

Als ik de kunstwerken maak, schilder ik ze liggend, liggend op tafelniveau, het liefst in tweeluik. Dan loop ik er zelfs middenin. Ben bij wijze van spreken “in het doek”. Schilderen vanuit het doek. Dat is een heerlijk gevoel. Geeft mij rust. Ontspanning. Vrijheid. Alsof ik de wereld aan het kleuren ben. Vorm geef. Een verhaal op het doek breng.

Vanuit het niets, een bijna maagdelijk wit doek, met medium en kleur er inhoud aan geven. Kleur, structuur en een verhaal.

“The most interesting painting is one that expresses more of what one thinks than of what one sees.”

Hoe vaak sta ik samen met iemand te kijken naar een van mijn werk en dan hoor ik het verhaal van diegene wat hij/zij ziet in mijn kunstwerk. Het verhaal achter de wolken, achter de structuren. En als dan degene uittekent wat deze ziet, sta ik er zelf verbaasd naar te kijken. “Heb ik dat gemaakt?!”.

Net als de natuur die als vanzelf ontstaat en men verwonderd is wat er uitkomt. Vooral nu in deze tijd. Het nieuwe, in de natuur. Lente.

Het leven. Het nieuwe leven.

Op dit blog later meer over het nieuwe project in toprestaurant Infini. Wil je niets missen, abonneer je op dit blog en je ontvangt automatisch een bericht op moment er een nieuw bericht is.