Doomsday clock, het is vijf voor twaalf

Elk jaar waarschuwen wetenschappers hoe laat het is voor het einde van de mensheid. Vorige week presenteerden ze weer hun zogenoemde Doomsday Clock. Dit jaar staat de klok op twee voor twaalf.

Afgelopen oudjaarsdag schreef ik er zelf al een blog over die ik toen niet heb gepubliceerd. Ik dacht het is mijn eigen doemscenario, laat ik dat maar voor mezelf houden. Maar nu ik vandaag dit nieuwsbericht lees, ga ik het blog toch nog met jullie delen. Mijn klok stond toen op vijf voor twaalf.

31 december 23:55 uur.

Het is vijf voor twaalf. Bijna 2018. Het oude jaar is achter de rug, het nieuwe staat voor de deur.

Een kleine blik op de toekomst geeft mij toch af en toe een wat angstig gevoel.

Voor degene die nu het nieuwe jaar onbezorgd in wil gaan, zich niet bijzonder slecht wil gaan voelen, zonder al te veel zorgen verder wil gaan met het leven, stop dan alsjeblief hier met lezen.

Ok, je gaat dus door? Je gaat dus mee met mijn gedachten? Mijn visie over deze wereld? Mijn noodkreet die ik hier ga schrijven?

Mijn noodkreet? Nee, ik denk de noodkreet van velen!

En het meest in mijn gedachte gegrift die van Wubbo Ockels nu al weer drie jaar geleden, een zeer gewaardeerd astronaut die op zijn sterfbed een pleidooi houdt, een noodkreet uitte om ons te laten inzien waar de mens mee bezig is en daar waar mogelijk keuzes te maken die misschien deze wereld nog zouden kunnen redden.

Wubbo Ockels wil ons met de laatste adem die hij nog heeft iets duidelijk maken. Hartverscheurend zijn de laatste woorden waarmee hij zeer geëmotioneerd ons toespreekt. Alleen kan ik me heel goed voorstellen dat het voor iemand die geen technische achtergrond heeft moeilijk te volgen is en al helemaal niet voor te stellen is het inzicht Wubbo hier geven wil. Daarom ga ik het in mijn eigen woorden proberen te vertalen in een Jip en Janneke taal, zodat deze noodkreet gedeeld kan worden en het iedereen begrijpt.

Hier een tweede en laatste waarschuwing, de angst slaat je zo meteen om de oren. Nu nog kun je er voor kiezen wat miljoenen andere mensen elke dag doen, gewoon leven. Genieten van al dat moois ons gegeven is om ons heen, het allemaal aannemen als een vanzelfsprekendheid, zorgeloos tot je nemen, al dat wat er voorbij komt, er van uitgaan dat alles er gewoon altijd is. Jouw leven is nu prima, geen zorgen, helemaal tevreden. Is dat voor jou genoeg? Als je doorleest kan het zijn dat je hierna regelmatig even in paniek schiet bij het bewust worden waar je eigenlijk bent in dit universum. Je leven zal niet altijd vol angst zijn, maar wel regelmatig bezorgd om wat er komen gaat, als je dat niet al bent met al die noodkreten van gerespecteerde mensen om ons heen.

Mensen zoals Wubbo Ockels en zijn collega André Kuipers proberen ons namelijk al jaren iets duidelijk te maken. Ten eerste de breekbaarheid van onze planeet. Dat dunne schilletje lucht rondom de aarde waarin we leven. De zuurstof in de atmosfeer die je nu inademt. Luister eens even naar je ademhaling. Adem in, adem uit. Lucht die door je mond en neus stroomt.

In het heelal om de aarde heen is er helemaal niets aan lucht, een luchtledige ruimte. Geen zuurstof, geen koolstof, geen stikstof, helium, helemaal niets. Een vacuüm zelfs. Leven bestaat daar niet!

Leven bestaat daar niet. Laat die dus eens even op je inkomen. Al die ruimte om de aarde heen, die ONEINDIGE ruimte, geen enkele andere plek in the whole universe waar wij als mens zouden kunnen leven! Heb je die?

Elon Musk van Tesla is zich hier hopelijk ook al van bewust, dat een normaal leven op de planeet Mars niet mogelijk is. Als daar mensen naar toe gaan, die er ten eerste al jaren over gaan doen voordat ze daar zijn, maar daar, op die kleine planeet, zul je dus eerst een soort van ruimtestation moeten bouwen om er langer te kunnen gaan verblijven.

Terug naar onze aarde, hier dit paradijs. De natuurfilms van David Attenborough laten ons zien hoe mooi moeder natuur is. Maar nu even de fysica in Jip en Janneke taal.

De aarde heeft een omtrek van ca 40.000 km. Die waarde kennen veel mensen als je het hebt over een reis rond de wereld, dat dat 40.000 km is. Straal van middelpunt aarde tot aardkorst is dan? Hoe was het ook weer? Even terug naar de wiskunde van middelbare school. De omtrek van een cirkel is twee pi R, 2πR, waarbij R de straal is. En de straal is de afstand van het middelpunt van een cirkel, tot naar de rand. Terugrekenend kom ik dan op een straal uit van ongeveer 6400 km. Dus de doorsnede, van de ene naar de andere kant van de aarde, is dan twee keer de straal, dus ca 12800 km. Ik zit er in de buurt, google “doorsnee aarde” geeft 12742 km.

We weten ook dat als een bergbeklimmer de Mount Everest beklimt, dat boven de 6 km een zuurstofmasker nodig is om te overleven. Boven de 6 km is de luchtdruk al zo klein, dat de lucht daar zo ijl is, dat er heel weinig zuurstof nog in zit. Dus die dunne schil aan lucht om de aarde heen waarin wij normaal vrij kunnen ademen, is relatief zeer dun. Relativiteitstheorie van Einstein geeft aan dat je altijd moet bekijken van waaruit je een natuurkundig experiment bekijkt, vanuit welk perspectief.

Om nu die voor ons hier op aarde enorme hoeveelheid aan lucht bewust te worden hoe dun dit laagje is en hoe fragiel dit is, vanuit een ander perspectief bekeken, daarom het vergelijk met een appel. Pak een grote dikke appel, even eenvoudig schattend doorsnede 12 cm. Die schil van lucht zou dan in verhouding 0,006 cm zijn! Laat die weer even binnenkomen. Dus het dunne vliesje van zuurstof om de aarde heen is 0,006 cm dik als je een dikke appel neemt ter vergelijk. 0,06 mm!

De lucht die wij nodig hebben, elke dag weer, elke minuut, elke twee seconden, die luchtfilm om de aarde heen is dus flinterdun. Een gesloten systeem, welk wij helemaal naar de verdommenis aan het helpen zijn. Onszelf aan het vergassen, alsof we in de garage staan, alles dicht en de auto gewoon aan laten staan. Een koolmonoxide vergiftiging zal uiteindelijk het gevolg zijn.

Klimaatverandering ontkennen? Atoomproefje hier, atoomproefje daar? Landje pik? Eigen grenzen dicht?

Eigen volk eerst?

Waar zijn we in Godsnaam mee bezig? Mannen met machtslust die bepalen wat er met deze wereld moet gebeuren? Laten we deze vorm van politiek ons leven bepalen?

Laten we het gewoon gebeuren dat idioten als een Trump, een King Jong Oen, ik ga zijn echte naam nog niet eens googelen, dat respect verdient die oen niet, een Poetin, Erdogan, een Boris Johnson, een Geert Wilders, niet te vergeten die Carles Puigdemont, gaan we dit soort kemphanen de wereldpolitiek laten bepalen?

Mannen die strijden om macht of het in standhouden van “het vechten voor het vaderland” en vast willen houden aan oude tradities, waarbij er geen enkel respect is voor wat er echt toe doet in de wereld waarin wij anno twintig achttien leven?

Laten we deze zo onbelangrijke politiek overheersen en onze aandacht onttrekken van wat er echt belangrijk is in dit leven?

Laten we dit soort idiote mensen spelen met vuur? Trump die geen enkel respect heeft voor wetenschap. Straks een atoombom tot ontploffing wordt gebracht, niet wetende welke gevolgen deze ontploffing heeft. Dat die impact zo krachtig kan zijn dat de aardkorst zal barsten. En er een gigantische verplaatsing is van massa in de aardkorst. Natuurwetten dan voor een kettingreactie zorgen die achtereenvolgens de balans van zwaartekrachten op de aardkorst, de massa die nu in evenwicht is zal veranderen en volledig in disbalans laat komen. En net als bij het centrifugeren van iets te veel was in de wasmachine, op het moment aan een kant het gewicht groter wordt, alles uit evenwicht is en het geheel als een idioot begint rond te tollen en volledig uit elkaar kan barsten. Op YouTube genoeg filmpjes te vinden van idioten die een baksteen in een wasmachine leggen en die op centrifugeren zetten en de machine zichzelf volledig stuk laten draaien. Zichzelf dus compleet vernietigt. Zo ook de aarde?

Google maar wasmachine en baksteen.

Of dat de kracht zo immens groot is en zo’n groot gat in de dampkring zal slaan, dat alle zuurstof meteen uit die dunne schil wordt onttrokken en we in hetzelfde vacuüm getrokken worden als de rest van het heelal om ons heen en alle leven op aarde met één inslag verdwenen is? De beste wetenschappers die Trump of die Oen als adviseurs hebben kunnen zich namelijk nog niet realiseren welke gevolgen er gaan zijn op het moment de echte bom barst. De beste wetenschappers hebben bewezen dat ze er flink naast kunnen zitten. Marie en Pierre Curie spelend met vuur, niet wetend wat het voor een gevolgen had voor haar eigen gezondheid. Beide erkende wetenschappers zijn overleden aan de gevolgen van de experimenten die zij uitvoerde met radioactief materiaal. Maria Curie op haar nachtkastje een klontje radioactief materiaal had liggen, zodat het ’s nachts licht gaf, vond ze mooi. Röntgenstraling is echt geen kinderspel. Zo ook niet de atoomfysica.

Wordt deze wereld langzaam overgenomen door gekken die het inzicht niet hebben in wat er echt toe doet?

En om ons heen lijkt eenzelfde gekheid te ontstaan om al dit gebeuren volledig te ontkennen, de kop in het zand te steken. De meeste programma’s op TV zijn van een bijna kinderlijk vermaak of neem dan nu al die vloggers op YouTube, geen enkele die aandacht heeft voor wat er echt toe doet, wetenschap of aandacht voor de natuur. Nee, dat is niet sexy genoeg. Dat is niet cool.

Enkel aandacht voor de gekste mensen op aarde, die zich laten tatoeëren door vrienden niet wetende wat het zou gaan zijn, just tattoo of us, MTV. Of vloggers die van bruggen af op treinen springen om daarmee het aantal volgers te vergroten en daarmee zelfs nationale TV halen. Of jongeren die onbekende mensen op straat zonder reden in het gezicht slaan, daar een opname van maken en online zetten, leuk!

Leerzaam ook. Lachen geblazen.

Maar ondertussen krijgt de volgende generatie dit via smartphone of tablet al vanaf een jaar of twaalf voorgeschoteld als koek. Op school wordt er om gelachen en het is zo stoer om dit soort challenges te kopiëren om er misschien een bekende Nederlander of wereldburger mee te worden en heel veel geld mee te verdienen, want dat is wat de gedachte is. Weg respect, weg wat er echt toe doet in dit leven.

Gelukkig zijn er ook lichtpuntjes. André Kuipers die ruimtevaart promoot met een gigantische show in de Ziggodome. Jongens en meisjes inspireert en motiveert om op school weer te gaan voor de exacte vakken. Te blokken voor een wis-, natuur- of scheikunde toets.

Daarnaast brengt technologie ook nieuwe ontwikkelingen voort en kennis kan met de nieuwe media sneller worden gedeeld.

En wat ik altijd zo bijzonder vind, in de wetenschap kunnen al die verschillende landen, al die verschillende mensen, verschillende kleuren en culturen wél samenwerken. Ockels en Kuipers beide getraind in Rusland. In het INTERNATIONAAL ISS station maakt afkomst niets meer uit.

Waarom lukt het wel in de wetenschap en niet in de politiek?

Een lange weg nog te gaan.

Ik hoop vurig dat het tij nog kan en mag keren. Wat ik me wel voor het nieuwe jaar heb voorgenomen, mijn stem in deze nog meer te gaan laten horen. Anderen te motiveren en inspireren dat net nu van groot belang is om een tegengeluid te geven aan al dat wat nu onze wereld stuk maakt. In de hoop dat we van dat geschenk ons gegeven is, toch nog iets moois kunnen maken.

Het is vijf voor twaalf, met z’n allen kunnen we er zeker nog iets moois van maken. Maar soms slaat me de paniek om de oren en hap ik naar lucht. Dan haal ik een paar keer diep adem en kijk om me heen en zie dat waar het echt om gaat het dichtste bij me is. Familie, gezin, vrienden, collega’s, buren en kennissen, zelfs Facebook-vrienden die ik enkel ken van social media, maar zeker ook af en toe in mijn leven zijn. Mensen dus om me heen. Dan zie ik dat dat het belangrijkste is van ons bestaan, de mensen om ons heen. Zonder zouden we het niet kunnen, alleen was er niets aan. We hebben het allemaal, klein of groot, dat contact met elkaar, dat maakt ons bestaan.

Een gezond, een mooi, een wijs, maar vooral een TE GEK nieuw jaar gewenst!

Dat het ons allemaal nog lang goed mag gaan.

Een voormalig minister, laaggeletterdheid en “Mam hoort weer”

Wat een weekje alweer. Een aantal gebeurtenissen die ik graag met jullie wil delen. Maar waar begin ik?

Ab Klink, voormalig minister van VWS, nu raad van bestuur bij een van de grootste zorgverzekeraars in Nederland, VGZ. Hij was bij ons, Adelante, op bezoek, samen met twee van zijn medebestuurders. Dit op verzoek van Jack Thiadens en Yvette van Horn, onze bestuurders bij Adelante. Zij hadden het idee om in een middag door middel van korte presentaties een kijkje te geven in de keuken van Adelante.

Zo werd ik gevraagd om samen met mijn collega Rilana Cima een pitch te geven over ons vakgebied audiologie en de gespecialiseerde tinnituszorg, ons tinnitusprogramma CBT4T.

Een korte samenvatting in 15 minuten! Waar we beide denk ik zo’n vier uur mee zouden kunnen vullen, nu in maximaal 15 minuten. Uitleg over waar komt tinnitus vandaan, oorzaak, gevolg, oplossing, de zorg voor de patiënt, de ontwikkeling van ons gespecialiseerd tinnitusprogramma, de hele weg hier naar toe, het hele traject naar duiding van tinnituszorg, de wetenschap, de onderzoeken en dat allemaal dus in 15 minuten.

Hoe moest ik mij voorbereiden? Wat wil ik vertellen? Wat mijn collega dr. Cima?

Maximaal 5 dia’s kreeg ik, 7 mijn collega.

Jaren werken we al samen aan dit onderwerp. We zitten er helemaal in, in deze complexe materie, op elkaar ingespeeld ook. Mijn 5 dia’s had ik al meteen in mijn hoofd welke dat moesten gaan zijn. Als eerste een mooie foto van het audiologisch centrum, de naam tinnitus en onze beide namen en disciplines/professies. De audioloog en de psycholoog. Bij tinnitus dé belangrijkste basiselementen om een goede behandeling neer te zetten, vanuit de audiologie en psychologie. Daar begon ik dan ook mee. De rest komt dan wel vanzelf.

In gedachte had ik namelijk al mijn hele verhaal klaar. Zonder voorbereiding, meteen in mijn hoofd wat ik ga vertellen. Maar net zoals de beroemde kunstenaar Marc Rothko op de vraag “Hoe lang hij doet over één zo’n schilderij?” Het geniale antwoord gaf: “53 jaar”. En dat op het moment hij ook 53 jaar oud was. En eigenlijk heeft hij daar een punt, die voorbereiding is al jaren geweest. Studie vooraf, de hele opleiding, al die gesprekken met de patiënten op het tinnituspreekuur, de congresbezoeken, de discussies met collega’s. Waardoor al die informatie nu in mijn systeem zit. Tinnitus en audiologie, de uitleg hierover kan ik dromen.

Maar, Ab Klink, de hele raad van bestuur VGZ én Adelante bij elkaar, een belangrijk moment voor Adelante, onze bijdrage, die presentatie zou essentieel zijn om te laten zien wat we allemaal kunnen, hoe belangrijk goede zorg voor tinnituspatienten kan zijn. De druk om dit goed neer te zetten was dus hoog. Daarom, zenuwachtig was ik wel, de zenuwen gierden door mijn keel toen ik de trap omhoog liep naar de Raad van Bestuur Adelante.

Gelukkig, mijn ervaring en kennis die ik heb, zeker nu in de voorbereidingen naar de trainingen die ik geef in spreken in het openbaar, gaven mij genoeg handvatten om rustig te worden. Te letten op mijn ademhaling, houding. Focussen op leuke dingen. Er zelfs van te gaan genieten, dankbaar te zijn om dit te mogen gaan doen, te weten dat ik het kan, want die ervaringen heb ik langzaam maar zeker steeds weer gemaakt. En nu dan weer een trapje hoger.

De trap omhoog, weet je nog vanuit mijn andere blog, de training die ik had, jaren geleden bij de Universiteit van Maastricht, toen nog de RUL, Rijksuniversiteit Limburg. In kleine stappen steeds ervaren dat het kan, dat het mogelijk is. Doen! Doen! Doen! In kleine stappen omhoog op de trap van angsten. Ervaren dat het kan.

En dit zou gewoon ook in dit kader weer een nieuwe ervaring gaan zijn.

De sfeer was heel gemoedelijk, er was genoeg geluid in de omgeving om meteen ook de complexiteit van het auditief systeem en het brein te verklaren. Het ijs was meteen gebroken. Er werd zelfs gelachen en hele goeie vragen gesteld, het werd zelfs een leuk gesprek. Interactie. Daar houd ik van. Audiologie, psychologie en tinnitus stonden op de kaart.

Complimenten na afloop, zowel van Ab Klink persoonlijk, als ook van onze eigen Raad van Bestuur.

Trots dat we zijn.

Hoe mooi het is om dat te kunnen vertellen wat je te vertellen hebt. Wat je graag wil vertellen. Dat gun ik iedereen, de vrijheid en durf om te kunnen spreken, je stem te laten horen.

Daarom, mocht jij er problemen mee hebben, of ken je iemand die het moeilijk heeft om te spreken in het openbaar, informeer dan bij mij, samen met een goeie vriend van mij die coach is, heb ik een training opgezet om te helpen die angst te overwinnen, er mee om te gaan, tips en trucs hoe je de angst kunt temmen en de angst zeker geen belemmering hoeft te zijn. Om later misschien ook een voormalig minister toe te spreken en het geven van een presentatie uiteindelijk een gevoel geeft dat inhoud belangrijker is dan de angst om te falen. Wil je meer weten stuur me een privé bericht.

Dan ook deze week, de mevrouw die ik weken geleden zag op mijn tinnitusspreekuur met het aangrijpende verhaal over haar laaggeletterdheid. Ze kwam bij een collega deze week voor een controle van haar gehoor. Ze hadden al aan de collega’s van het secretariaat gevraagd of ze ook even “de heer Scheijen” konden spreken. Mijn collega’s zouden mij gaan bellen of ik tijd voor ze had, maar ondertussen hadden ze al plaatsgenomen in de wachtkamer en liep ik er bij toeval voorbij. Gelukkig herkende ik meteen hun beide, ik zie zo veel mensen in een week, dat mijn geheugen me heel vaak in de steek laat op het moment ik mensen zou moeten herkennen, maar gelukkig, dit verhaal had zo veel indruk op mij gemaakt, hoe kon ik deze mensen ooit vergeten. Ik liep meteen op hun af, niet wetende dat ze mij heel graag even zouden willen spreken. Ik hun dus ook!

Want ik had mijn blog over onze ontmoeting en zeer persoonlijke gesprek we hadden, per mail aan hun doorgestuurd. Ik was wel ontzettend benieuwd hoe zij het gevonden hadden. Vooral was ik benieuwd of het hun goed had gedaan. Ik was bang dat mevrouw zich er onprettig bij was gaan voelen, omdat ze het verhaal sowieso niet graag wilde delen met anderen. Ondanks de goedkeuring die ik van beide al had, was ik toch bezorgd dat zij zich er ongemakkelijk bij waren gaan voelen. Was dat het geval geweest, dan had ik er alles aan gedaan om het aan te passen, desnoods het verhaal te verwijderen.

Maar gelukkig, het tegendeel was waar, zij kwamen mij zo even tussendoor vertellen hoe dankbaar zij waren.

Om hun niet in de verlegenheid te brengen en het verhaal in de wachtkamer met andere mensen er bij te moeten brengen, nam ik beide mee naar mijn spreekkamer. Beide met tranen in de ogen. Een ferme handdruk.

Ze wilden mij hartelijk danken. Mevrouw vertelde dat haar man de hele blog had voorgelezen en zij dolgelukkig was. De woorden die ik gekozen had, het respect voor hun privacy, maar vooral het luisterend oor ik hun gegeven had, had haar diep geraakt.

Het gesprek we hadden heeft heel veel gebracht, ze vindt het al makkelijker om met familie erover te praten, met kleine stapjes komen ze verder. Het gesprek heeft rust gegeven, minder angst om te falen.

Hoe fijn is dat. Ik blij.

Verder deze week, binnenkort mag ik als specialist spreken op een boekpresentatie. Ik ben gevraagd om als audioloog een introductie te geven bij de boekpresentatie van “Mam hoort weer”. Een aangrijpend verhaal van schrijfster Saskia Boer. Haar debuut over de impact die een ernstig gehoorverlies heeft op het leven. Het is een verhaal over een moeder die langzaam doof wordt, de normaalhorende puberdochter die daar niets van begrijpt. Onbegrip, maar omdat het vanuit zowel moeder als dochterperspectief geschreven is, krijgt de lezer toch wel begrip voor ook de dochter. Velen zullen zich in de dochter herkennen, maar daarmee ook bewust worden wat het betekent voor iemand die doof is.

Saskia gebruikt nu zelf een cochleair implantaat en het verhaal is vanuit haar eigen ervaringen en perspectief geschreven. Dat maakt het boek ook zo puur.

Volgende maand is de boekpresentatie bij Schunck* in Heerlen. Ik mag dan een introductie geven. Hoe werkt het gehoor, wat als dat niet meer werkt, hoe is dat en dan, een cochlear implantaat. Een bionisch oor. Van hoortoestel naar cochleair implantaat en zo maak ik de brug naar de schrijfster en naar het boek.

Ik heb het boek al mogen lezen. Dit gaat een heel groot succes zijn. Het is zo leuk geschreven en het is af en toe echt aangrijpend, omdat het verhaal zo herkenbaar is, als je bedenkt wat er gebeurt als je niet meer hoort.

In mijn werk als audioloog zie ik veel mensen die tegen dit onbegrip aanlopen. Op hun werk, collega’s die hun niet begrijpen, zelfs familie of partners die zich niet kunnen voorstellen wat het is om minder of niet te horen.

Daarom, goed dat dit boek er straks is. Ik heb de redactie van L1 avondgasten en de redactie van De wereld draait door al geschreven. In de hoop dat ze deze debutant zullen uitnodigen, zodat zij haar verhaal kan vertellen. Verbaasd was Saskia wel, dat ik dit voor haar wilde doen. Met haar goedkeuring heb ik meteen beide redacties een mail gestuurd.

Dit is een verhaal wat de wereld mag horen. Ik weet vrijwel zeker dat de helft van alle kijkers hier problemen mee heeft. Slechthorendheid is een onderkend probleem. En daar mag best meer OOR voor komen.

Kom ik zeker nog op terug, ik laat van me horen.

Wil je op de hoogte blijven?

Meld je dan aan op deze blog.

In de hoop dat het er toch toe doet

20 december 2017

“Een Mexicaanse journalist is dinsdag in de Mexicaanse deelstad Veracruz doodgeschoten toen hij de kerstviering op de school van zijn zoontje bezocht.”

Als ik naar mijn werk rij luister ik altijd BNR de Ochtendspits. Een actualiteiten programma op de radio. In het nieuws van half acht wordt deze trieste gebeurtenis deze ochtend als nieuwsbericht gebracht.

Het raakt me diep, het is de periode voor Kerst, de periode van vergeving, bezinning, er voor elkaar willen zijn. Niet voor niets dat net in deze periode allerlei acties voor goede doelen gehouden worden. Vandaar dat dit kerstgevoel er op deze woensdagochtend 20 december 2017 goed in zit. Dan komt dit bericht van die jonge vader, doodgeschoten voor de ogen van zijn 6 jarig zoontje en diens vriendjes, op de kerstviering op school, keihard binnen.

Omdat het een nieuwsbericht is, gaat het in één adem door met de voetbaluitslagen en het volgende item, het verdwijnen van de fazant. Tja, het is Kerstmis.

Alsof het bericht over de moord op deze jonge journalist zo even tussen de aardappelen en de soep door verteld wordt. Alsof het leven meteen daarna gewoon weer kan worden opgepakt. Alsof al dat waar deze jonge vader als journalist voor aan het vechten was er helemaal niet toe doet.

Kerstgedachten? Voetbaluitslagen van gisteren zijn echt veel belangrijker.

Ik kan mijn oren niet geloven. Het steekt mij zo erg dat ik de BNR redactie een reactie wil gaan sturen. Van mezelf weet ik ondertussen dat ik dingen van me af moet schrijven. Ik pak mijn mobiel en in mijn notities schrijf ik een bericht. Een bericht dat ik uiteindelijk toch maar niet verstuur, omdat ik dacht, wat maakt het uit. BNR gaat mij echt niet serieus nemen. “Dacht je nou werkelijk, Dyon, dat jij de wereld kunt verbeteren? Een druppel op een gloeiende plaat. Laat maar, dat heeft geen zin.” En zo bleef het in mijn notities staan.

Maar nu, vandaag, 14 januari 2018, amper een maand later, lijkt dit bericht toch weer actueel te gaan zijn. Opnieuw is een journalist, midden in het centrum van Mexico stad, voor de ogen van zijn familie, koelbloedig vermoord. Nieuwsbericht.

Ook hier weer een journalist die schreef over de politieke toestanden in Mexico. Opnieuw wordt ik herinnerd aan die jonge vader. Die als journalist de wereld wilde verbeteren. De wereld verbeteren ondanks het risico voor zijn leven en dat van alle geliefden om hem heen. Een jonge journalist die net een aantal dagen voor Kerst het leven laat, brut het leven wordt ontnomen, omdat hij waarschijnlijk iets belangrijks te vertellen had.

Maar zijn woorden mogen niet sterven, zijn woorden moeten leven. Voortleven. Een inspiratiebron zijn voor collega’s in andere landen waarin persvrijheid nog hoog in het vaandel staat. Collega’s die niet voor hun leven hoeven te vrezen en alles kunnen zeggen wat er ook maar in hun gedachte zit.

Voetbaluitslagen en de structuur van een programma is belangrijker dan de dood van een jonge collega?

Dat steekt, dat doet pijn, daarom dacht ik, ook al ben ik geen journalist, ik ben wel een wereldburger, ook ik maak deel uit van wat er nu hier deze wereld gebeurd, ik kan nu hier iets aan doen, door BNR een reactie te sturen.

Een kerstkaart van één van mijn vrienden uit San Diego gaat nu door mijn hoofd. Bij de kerstkaart is er elk jaar ook een inspirerend verhaal. Dit jaar het verhaal van de Starfish.

The starfish story.

One step towards changing the world.

Dit verhaal inspireert mij nu om dit blog te schrijven, het met jullie te delen en dat ik straks de stoute schoenen aantrek en dit blog als reactie ga sturen naar BNR. In de hoop dat het er misschien toch een beetje toe doet.

Dat de woorden van deze jonge journalist niet verloren gaan en zijn verhaal overal gehoord mag worden.

In de hoop dat het er toch toe doet.

Hieronder mijn ruwe notities van net voor Kerst.

Aan de redactie van BNR Nieuwsradio.

“Hoorde ik het nou goed dat in Mexico een 35 jarige journalist brut wordt vermoord op de kerstviering van zijn zoontje?!

En dat in één adem door de voetbaluitslagen worden genoemd en het volgende item het verdwijnen van de fazant is?!

Zou het een idee zijn om het gedachtengoed van die journalist te eren en er aandacht aan te geven. Is het niet zo dat het werk van een journalist zijn werk pas doet als het gedeeld wordt?

Het raakt mij diep. En het probleem van deze tijd is dat door planning, structuur, het format van het nieuws, het dan maar “gewoon” is om dit even te melden en door te gaan met de dag.

Zou Gumaro Perez, die jonge journalist, niet net nu alle aandacht moeten krijgen om dat waar hij voor stond werelds te maken?

Zou daarmee het vak journalistiek gevierd worden en vooral het verhaal hij wilde delen door velen gelezen en gehoord worden? Net dan zouden die vuile tegenstanders verliezen die hem de mond wilde snoeren, omdat meer mensen te weten komen wat deze journalist te vertellen had. Zijn woorden zouden niet sterven. Zijn woorden zouden leven. Zijn stem zou gehoord worden.

Ik hoorde in de manier waarop het bericht werd gebracht dat ook u geraakt was door dit nieuws. Ik zat zo te hopen dat alles aan regels en structuur nu even overboord werd gegooid en er alle aandacht zou zijn voor waar deze jonge man voor stond. Een heel item zou volgen over de politieke strijd in Mexico. Eer te betuigen en te laten zien, dat de dood van deze jonge man, een collega journalist, er wel degelijk toe doet. En wie weet, door te breken met al die regels en die strakke planning, anders dan andere durven te zijn, daardoor net zelf aandacht te krijgen van andere media en deze woorden zich als een olievlek over de wereld verspreiden, zelfs Mexico bereiken.

In de hoop dat het er toch toe doet, dit bericht.”

De macht van de media

Ik maak mij grote zorgen over de invloed van “journalistiek” op maatschappelijke en politieke zaken. Want naar mijn idee is de professionele journalistiek een entertainment business geworden, met een grote politieke en maatschappelijke invloed waar deze industrie zichzelf wel of niet bewust van is.

De vraag is namelijk niet in eerste instantie welk nieuws moet er worden gebracht? De meest belangrijke vraag is; Hoe haal ik vandaag zo veel mogelijk kijkers, lezers, volgers binnen?

Jinek, De wereld draait door, Pownews, Pauw, stuk voor stuk “actualiteiten shows” die meer entertainment zijn dan een echte journalistieke weergave van de actualiteit. TV programma’s waarin er een duidelijke kleur gegeven wordt aan de discussie.

Echte journalistiek heeft geen mening en geeft geen richting aan. De lezer, de kijker, maakt zelf zijn eigen mening met de informatie die die krijgt.

Filosofie zou de basis moeten zijn van elke journalistieke weergave. Een filosoof belicht alle aspecten, always listens to both sides of the story en geeft niet een hele sterke mening. Voor elke partij zijn er voor- en nadelen te benoemen. En dat is een vak apart.

Afgelopen weken opnieuw deze macht van de media zich zien ontwikkelen in de commotie rondom positie Camiel Eurlings IOC.

Uiteindelijk na een aanhoudende stoet van discussies en interviews en meningen breekt hij dan toch.

Legt Camiel zijn functie neer.

Maar kan mij iemand uitleggen waarom Camiel Eurlings zijn functie heeft moeten neerleggen en aan de andere kant van de wereld een Donald Trump gewoon op zijn troon kan blijven zitten?!

Hoe kan het dat Camiel het veld moet ruimen en een Trump kan blijven zitten?

Alleen al dat in deze zin Camiel en Trump wordt gebruikt doet er al toe. De voornaam gebruiken maakt iemands positie zwakker dan enkel de achternaam te gebruiken. Trump is daarin een groot meester om de kracht van woorden in media te gebruiken vanaf het prille begin. Zijn naam prijkt op alle grote gebouwen, vliegtuigen, boeken, overal zijn eigen (merk)naam. Die veeg je niet zo maar van tafel. Maar enkel de achternaam noemen houdt ook afstand en maakt het moeilijker om dicht bij iemand als persoon te komen. Het gebruik van de voornaam, veel gebruikelijker in Nederland, maakt je meteen kwetsbaarder. Misschien ook een groot probleem in het onderwijs? Een leerkracht bij de voornaam aanspreken creëert meteen het gevoel dat er minder hiërarchie is en daarmee toch ook minder respect? Maar dat is een andere discussie.

Terug naar de invloed van de huidige moderne journalistiek. Er spelen nog een aantal andere factoren een belangrijke rol die naar mijn mening een cruciaal effect hebben op die invloed van de huidige journalistiek op actualiteiten.

Ten eerste is het de herhaling. Hoe vaker een item wordt gebracht, hoe meer mensen erover gaan spreken, hoe belangrijker het lijkt te worden, hoe meer media het gewoon klakkeloos gaat overnemen en hoe meer mensen het gaan aannemen als een feit en er vanuit die bril een mening over gaan hebben, het één heeft invloed op het ander.

Een ander belangrijk aspect; met hoeveel overtuiging en emotie wordt een nieuwsitem gebracht?

Wie wordt er gevraagd om het nieuws te brengen? Wie zit er aan tafel? Welk verhaal wordt er verteld en met welke emotie?

Met andere worden de vraag; hoeveel sensatie voeden ze hiermee? Hoeveel zieltjes kunnen ze er mee gaan winnen?

Camiel Eurlings. Ik ken hem niet persoonlijk, ik ga ook geen oordeel geven over de vraag schuldig of niet schuldig, maar wat ik me heel sterk afvraag is, waarom kan een Trump wel in functie blijven bij het begaan van veel ergere bewezen (politieke) misstappen dan Camiel Eurlings?

Ik heb nog geen idee.

Wat ik wel weet is dat Camiel uit een heel warm gezin komt. Ik heb zijn ouders al een aantal keer mogen ontmoeten en ik ken één van zijn broers en echtgenote heel goed. Ik weet dan ook zeker dat zijn ouders en familie altijd achter hem zullen staan en hem zullen steunen. En ik hoop vurig dat Camiel vanuit die steun die hij nu krijgt van zijn familie en vrienden, dat hij daarmee de klappen kan hebben die hij als mens nu te verduren heeft gehad. Hoge bomen vangen veel wind, maar de hoeveelheid aan negativiteit die over hem heen werd gegooid de afgelopen weken staat denk ik in geen enkele verhouding meer met de “tik” die hij gaf of gegeven zou hebben. Want enig speurwerk over de ex-vriendin van Camiel geeft mij ook wel bedenkingen in de geloofwaardigheid van de aantijgingen die deze mevrouw neer legt. En wordt dit alles in deze tijd van #metoo misschien ook net iets te veel uitvergroot? Wie kan het zeggen?

Maar wat maakt nu het grote verschil met Trump? Is het dat Trump never ever zal toegeven dat hij fout zit? Want niemand die kan dan bewijzen dat hij fout zit, hij blijft gewoon stug beweren dat hij goed is. Hij twittert zelfs dat hij geniaal is.

https://twitter.com/realdonaldtrump/status/949619270631256064

Misschien ís dit zelfs geniaal, want het lijkt ook zo logisch, het moment jezelf toegeeft dat je fout zit, dan verlies je toch meteen. Als je zelf namelijk al aangeeft dat je fout zit, hoe zou een ander dan nog kunnen zeggen dat het goed is?!

Dit alles baart mij grote zorgen. Want dit betekent dat wat Berlusconi al jaren geleden wist en vele andere dictators ook (lees Poetin, Erdogan, Ping Jong Oen, die naam ga ik bewust nooit goed spellen), dat controle over media van groot belang is en dat het nog belangrijker is om nooit en te nimmer schuld te bekennen.

Is dit dan het einde van de pure gepassioneerde politiek? Zijn eerlijkheid, integriteit, jezelf kwetsbaar opstellen ten gunste van anderen geen mooie eigenschappen meer om in de politiek succesvol te mogen zijn?

En is leedvermaak waar de grote massa zo van smult, het verkneukelen aan andermans verlies een drive geworden voor het maken van “journalistieke” TV-programma’s?

De media maakt of kraakt de politiek en bepaald daarmee het wereldbeeld.

In de hoop dat de huidige TV makers zich nog niet bewust zijn van de power die zij hebben en er een beter wereldbeeld van gaan maken op het moment zij zich hier wel bewust van gaan zijn. Dat zij die macht gaan koesteren en de wereld kunnen verbeteren.

Zijn zij het zich wel al bewust en is het hun om dit soort acties en macht te doen, dan maak ik mij grote zorgen.

Want dit voedt enkel de politicus die geen enkele waarde hecht aan kritiek, zij die een olifantenhuid hebben en hun eigen mening enkel van grote waarde is, zij die geen oor meer hebben voor een ander verhaal. Dictoriaal gedrag zal enkel worden beloond en zegevieren.

Maar wie zijn die populistische journalisten? Wie zijn die geniepige redactieleden die op zoek zijn naar die kijkcijferkanonnen? Hoe groot is nu eigenlijk hun macht? Welk doel streven zij na?

Een moedige journalist die dit tot in detail zou kunnen gaan uitzoeken.

De wereld draait helemaal door en de echte reden is de sensatiebeluste journalistiek. Lang leve de persvrijheid. De wereld op z’n kop.

Gelukkig nieuw jaar

Het is vijf voor twaalf. Bijna 2018. Het oude jaar is achter de rug, het nieuwe staat voor de deur.

Een terugblik op afgelopen jaar laat mij zien hoe sterk gedachten zijn op ons handelen. Social media en nieuws voedt onze collectieve gedachten en wij mensen reageren daarop.

En ik zag dat professionele journalistiek steeds meer een gevolg is en een reactie is op wat er vooral dan weer op social media gebeurt.

Wij zelf maken dus eigenlijk het nieuws.

En dat geeft mij toch wel nog goede moed voor de toekomst.

Geïnspireerd door de virtuele klok die mij meerdere vrienden los van elkaar vandaag hebben toegestuurd, schrijf ik dit bericht. Die klok laat zien dat 2017 vooral in het teken stond van negatieve dingen; stress, angst, teleurstelling, ziekten, corruptie, haat, tegenslagen, fouten, spijt, chaos, duisternis. Dit soort zaken tikken weg in die digitale klok.

Daarvoor in de plaats komt 2018 met; sprankel, gezondheid, succes, voorspoed, vrede, enthousiasme, liefde, kalmte, positiviteit, schoonheid, behulpzaamheid, ik denk dat met het laatste wordt bedoeld er voor anderen kunnen zijn. Is al dit niet datgene waar het echt om gaat, waar we allemaal, stuk voor stuk beter van worden?

Zou het voor een nieuw jaar mogelijk zijn om vooral oog te gaan hebben voor die zaken die ons iets brengen?

Focussen op berichten, acties, gebeurtenissen die ons verder brengen?

Mijn voornemen voor 2018 is daarom vooral te gaan kijken naar wat wel kan, waar wel mogelijkheden liggen, wat er wel goed gaat. Focussen op het goede in de mens, berichten die me verder brengen en successen die op mijn pad komen te gaan delen met anderen, daar waar mogelijk behulpzaam te zijn, anderen te helpen beter te worden.

Ik weet zeker dat als we al die positiviteit vaker met elkaar zouden delen, uiteindelijk de nieuwsberichten ook anders gaan zijn.

Niet de kop in het zand steken voor datgene wat fout gaat of niet goed is, dat zeker niet, het gaat om een goede balans te vinden. Van fouten te leren, verbeterpunten op te pakken in plaats van het als een gemiste kans te zien. Afgelopen jaren is de balans wel erg doorgeslagen naar al dat negatieve, waardoor we het positieve te vaak gewoon niet meer konden zien. Daarom inderdaad goed om een tegenlicht te geven. Die klok geeft denk ik die boodschap.

Sprankel, gezondheid, succes, voorspoed, vrede, enthousiasme, liefde, kalmte, positiviteit, schoonheid en kracht, dat wens ik jullie allen toe voor een nieuw, inspirerend, bijzonder goed en gelukkig nieuw jaar.

Kerstgedachte

Het jaar gaat langzaam ten einde, de langste nacht hebben we net gehad en het zijn de laatste dagen voor Kerst. De meeste cadeautjes moeten nog worden gekocht, van alles nog worden gedaan, de tijd vliegt voorbij. Kon je die klok maar even stil zetten.

Tijd.

Tijd is een bijzonder iets. Je kunt tijd meten door met een horloge de tijd in de gaten te houden. Maar we kennen het allemaal, op het moment je op een belangrijke uitslag van een examen of iets belangrijks aan het wachten bent, kan de tijd niet snel genoeg gaan en duren minuten uren en uren zelfs maanden. En op het moment dat je een bijzondere gebeurtenis beleeft is het in een oogblink weer voorbij. Dus die horloges en klokken zijn enkel nodig om te plannen. Afspraken te maken. Zo laat, op die dag, op dat uur. Maar de tijd ermee vangen kun je niet.

De echte tijd komt vanuit het hart. Als je bewust van het moment kunt genieten, er echt even bij stil staat, dan zul je merken dat tijd dan geen rol meer speelt. Het zelfs lijkt dat er een zee van tijd is, want tijd bestaat niet meer, het is enkel het nu. Dat moment. Later komt later. Wat geweest is, is geweest.

Bewust het moment ervaren en luisteren naar je hart, naar de omgeving waar je bent, goed kijken naar alles om je heen, ruiken, horen. Het voelen van je eigen lichaam. Even tot jezelf komen. Op de plaats. Rust.

Is dat niet wat we allemaal zouden willen?

Gewoon jezelf zijn, in het hier en nu. Niet te veel nadenken over later. Nee, nu!

Nu is het moment om te leven. Nu is het de kans om er voor te gaan. Nu is nu!

Dus het maakt niet uit om die uren te tellen en straks die laatste 10 seconden bewust te tellen. Tien, negen, acht, zeven, zes, vijf, vier, drie, twee, één, een gelukkig nieuw jaar.

Elke seconde bewust zijn van vooral alles wat jou lief is, de fijne mensen om je heen, het dak boven je hoofd, de warmte om je heen, hier bewuster van zijn, dat pas geeft een gelukkig nieuw jaar.

In de hectiek van de dag verliezen we vaak onszelf, maar net door regelmatig even er bij stil te staan, letterlijk en figuurlijk stil te staan, daardoor zullen we meer en meer onszelf gaan vinden.

Ik wens ieder hele fijne bijzondere momenten, met vooral de mensen om je heen die je lief zijn. Geniet van al dat moois je gegeven is.

Om van daaruit een waanzinnig mooi nieuw jaar tegemoet te gaan zien.

Een gelukkig nieuw jaar!

Kunst vanuit het hart

Kunstproject Heelmeesters 2018

De gezondheid speelt een steeds grotere rol in ons leven. De levensverwachting neemt toe, mede ook omdat we ons steeds bewuster worden van wat goed of slecht voor ons is.

Naast de lichamelijk gezondheid, speelt er ook steeds meer de vraag over de zin (en onzin) van dit leven. Kunst kan hierbij een middel zijn om als spiegel voor de geest te dienen en een diepere betekenis aan dit leven geven.

Hoe mooi is het om aan dit kunstproject te mogen deelnemen waarin twee werelden, gezondheidswetenschappen en de kunstwereld elkaar letterlijk ontmoeten in een gesprek. Een gesprek dat als eindproduct een kunstwerk geeft, waarin emotie, kennis en kunde terug te vinden zijn.

Hoe bijzonder is het om te zien dat mijn in persoonlijke reis de twee beroepen, kunstenaar en audioloog zich steeds meer beginnen te vinden in al die kunstprojecten die op mijn pad voorbij gekomen zijn.

Art meets Science loopt als een rode draad door dit hele verhaal, een verhaal dat ik ooit hoop met jullie in boekvorm te mogen delen. Een boek waarin ik de mooie toevallige momenten op papier kan delen, met de kunstwerken die op dit pad gevormd werden ter illustratie in het boek.

Niet enkel verhalen die leuk zijn om te lezen, maar nog meer hoop ik dat die verhalen een inspiratie mogen gaan zijn voor velen in dat mooie leven dat ons allen gegeven is. De talenten die iedereen heeft te mogen ontdekken. Want het is ongelofelijk dat als je er echt over nadenkt, dat elk persoon op zich een uniek exemplaar is op deze aardbol. Niemand is exact hetzelfde, ieder individu is een gave op zich.

Kunst als een middel om zonder woorden emoties te delen. Gevoelens die ons sterken in moeilijke tijden, kracht die ons kunst kan geven op momenten in ons leven waarin woorden te kort schieten en onze ogen de poort zijn naar onze ziel. Een schilderij ons diep van binnen kan raken, al is het maar bijna één kleur op dat grote doek die onze ogen streelt.

Horen, zien en voelen, ooit de naam van het tinnitusprogramma welk wij nu ontwikkeld hebben, waarbij net die zintuigen, horen, zien en voelen van belang zijn om te ervaren dat het leven zó mooi kan zijn. Bewust te ervaren dat geluiden, kleuren en gedachten elk moment van ons leven binnenkomen en dat het genieten van al dit altijd kan op het moment dat men zich hier echt bewust van wordt.

Maar sterker nog, het wezenlijke blijft voor onze ogen onzichtbaar, want enkel met ons hart kunnen we echt zien. (Uit de kleine Prins, Antoine des Saint Exupery).

Daarom is kunst van zo’n grote waarde, omdat kunst het hart kan raken. Het hart van het leven.

Laaggeletterdheid anno 2018

Laaggeletterdheid. Het niet kunnen lezen en schrijven. 13% van de Nederlandse bevolking, 17% hier in Zuid Limburg. Zeventien procent!

Bij toeval had ik een aantal weken geleden een echtpaar op mijn spreekuur. Beide net de tachtig gepasseerd. Ik heb er even goed over moeten nadenken hoe ik dit gesprek hier publiek kon gaan beschrijven met alle respect voor deze bijzonder lieve mensen. Rekening houdend met hun privacy.

Een heel fijn gesprek dat ik hier graag wil delen, omdat ik er weer zo veel van geleerd heb.

Mevrouw komt op mijn spreekuur met ernstige tinnitusklachten (oorsuizen). Vooraf aan dit gesprek heeft de echtgenoot al een hele nette brief geschreven, waarin hij aangeeft dat zijn vrouw analfabeet is en het daar heel moeilijk mee heeft en of we in het gesprek het hier dan ook niet over willen hebben. Vanuit de brief spreekt al zo veel liefde voor zijn vrouw. Tussen de regels door lees ik ook hoeveel moeite de laaggeletterdheid al jaren heeft gekost.

Met respect voor dit verzoek ben ik dan ook in het gesprek in eerste instantie hier niet op in gegaan. Maar gedurende mijn uitleg over tinnitus komt er één belangrijk aspect aan de orde en dat is het limbisch systeem. Hét deel van ons zenuwsysteem waarin emoties, angsten, bezorgdheden en irritaties naar voren komen. Om dit complexe systeem inzichtelijk en begrijpbaar te maken in een Jip en Janneke taal, teken ik altijd een glas. Gewoon een eenvoudig glas. Ooit geleerd in een Duitse tinnituskliniek, vandaar das Glas der Lebensakzeptanz.

Ik teken dit glas elke week zo’n 6 tot 8 keer, zo’n 45 weken per jaar, en dat al ongeveer 16 jaar lang, dus in totaal al meer dan 4000 keer. Het glas op de foto. Dat verhaal zit er dus standaard in.

Elke keer is dit glas hét moment waarop voor veel mensen één belangrijk deel van het verhaal duidelijk wordt; dat tinnitus een symptoom is, een gevolg is en niet de bron. Dat er dus iets onder ligt.

Ik gebruik steeds dezelfde voorbeelden die het glas vullen:

Het lichaam. Iemand kan pijn hebben in het lichaam, ziek zijn, bezorgt zijn over de gezondheid van het lichaam, moe zijn, lichamelijk of geestelijk.

Het werk. Een hele leuke baan kan een hele uitdaging zijn en fijn, maar kan toch veel energie vragen. Zelfs het hebben van géén baan kan veel stress geven. Het met-pensioen-zijn en oppasoma of oppasopa zijn, om de kinderen te helpen, kan ook veel energie kosten en kopzorgen geven.

Zo ook de thuissituatie, de familie, ik geef allemaal voorbeelden en het glas loopt langzaam vol. Het loopt te vol, het loopt over en dat is het moment waarop alles te veel wordt. Dan komt de tinnitus ook nog om de hoek kijken, dé druppel die het glas helemaal laat overlopen. Herkenbaar voor zo veel mensen.

De trigger, het moment mensen vaak nog heel goed kunnen herinneren. “Toen die avond, dat was net te veel, toen ontstond mijn tinnituslast”.

Dit verhaal is ook zo herkenbaar voor deze twee lieve mensen tegenover mij. De man pakt zijn vrouw bij haar hand vast, zij al met tranen in haar ogen. En hij bevestigend knikkend naar haar en toen naar mij. En zei, dat het nu wel duidelijk was waar echt het probleem ligt: Het niet kunnen lezen en schrijven.

Het was oké om het er even over te gaan hebben.

Jaren hadden ze al van alles geprobeerd om het te leren, maar het lukte steeds niet. Te veel stress. Bang vooral dat mensen om haar heen heel boos zouden worden, omdat ze er nooit over gesproken heeft.

Terwijl het probleem voor haar net zó belangrijk is en zij er nooit over heeft durven te spreken. Ook bang dat dorpsgenoten het te weten komen en haar voor dom gaan uitmaken. Bang dat ze buitengesloten wordt. In een sociaal isolement raakt. En deze angst wordt gevoed door negatieve ervaringen die er in het verleden zijn geweest. Zelfs een keer in de gezondheidszorg dat iemand vanuit de verpleging verbaasd reageert met geen enkele emotie van begrip; “Kunt u niet lezen en schrijven?!”.

Ze barste in tranen uit. Ze werd liefkozend getroost door haar man. Zo mooi om die liefde te zien. Boven de tachtig en dan zo fijn om te zien hoe ze met elkaar omgaan. Zo veel begrip, respect en geduld naar elkaar toe. Zo bijzonder om hier getuige van te mogen zijn.

Mijn hart brak en ook ik kan m’n tranen amper nog bedwingen, omdat het mij diep raakt. Tot dan was laaggeletterdheid voor mij altijd een onbekend probleem geweest, maar nu pas besefte ik de impact die laaggeletterdheid op iemands leven kan hebben.

Een nog zo onbekend probleem, waarbij ik er van overtuigd ben dat een hele generatie met deze angst anno 2018 nog steeds rondloopt. Mensen zelfs die we kennen, we vaker zien, maar waar we het niet van weten.

Vooral de generatie geboren in of net zo na de oorlog, 1940 en later, waarin wel school was, maar de kinderen die toen eigenlijk extra aandacht in de klas nodig hadden die niet kregen. Kinderen die toen zelf zo druk waren en snel afgeleid en daarom achteraan in de klas werden gezet. Hoogbegaafdheid bestond toen nog niet, dyslexie was een woord waar niemand ooit van had gehoord. Al met al een tijd waarin met enige slimheid ook het onderwijssysteem gepasseerd kon worden om maar niet te hoeven leren lezen en schrijven. Voor dat moment natuurlijk even heel fijn, want het probleem werd zo ontlopen. Na schooltijd een leefwereld om niet te hoeven lezen of schrijven, een job waarin vooral hard werken succes brengt en lezen en schrijven niet nodig zijn of met kleine trucjes te verbloemen. Later een partner die alle lees en schrijfaktiviteten kon overnemen om zo samen oud te worden.

Maar er dan nu kleinkinderen komen met mobieltjes en die met opa of oma willen whatsappen. Allerlei smoesjes worden bedacht om er steeds onderuit te komen, maar de angst en schaamte elk jaar net groter wordt. Want stel de echtgenoot die steeds tot steun is geweest valt weg en alle administratie komt op die ene persoon terecht?

En zo zijn er heel veel in onze omgeving die elke dag proberen om dit taboe te vermijden. Het uit de weg gaan, het slim kunnen verbergen. Bang voor wat er allemaal gebeuren kan. En niet alleen ouderen ook jongeren die heel slim zijn om het te verbloemen en de angst het er over te hebben steeds groter wordt.

Ik weet nog niet hoe, maar we zouden een ding duidelijk moeten kunnen maken, schaamte of angst is niet nodig. Laten zien dat het vooral anders kan gaan, dan wat zij in gedachte hebben, dat laaggeletterdheid niet iets is wat op hun persoonlijke kennis en kunde is terug te voeren, maar een gevolg is van kansen die zij waarschijnlijk niet hebben of hebben gehad. Dat het net een groot respect verdiend om in deze tijd, waarin communicatie een van zo’n vanzelfsprekendheid is, om dan dit op zo’n onzichtbare manier geheim te kunnen houden. Dat we het volkomen begrijpen dat het zo moeilijk is om er voor uit te durven komen, maar het bespreekbaar maken met vooral de mensen die hun lief zijn, zo veel opluchting kan geven en rust. Dat leren lezen niet meer een doel hoeft te zijn en andere oplossingen in deze moderne tijd mogelijk zijn.

Ik geef ze terug dat op het moment dat hun kleinkinderen weten dat opa of oma niet kan lezen en schrijven, de kinderen zich ten eerste zelf bewust worden hoe zoiets vanzelfsprekend als kunnen lezen en schrijven, niet zo vanzelfsprekend is. Maar nog belangrijker dat net die kleinkinderen vaak zo vindingrijk zijn dat opa of oma steun en respect krijgen die met geen woorden te beschrijven zal zijn.

Dat woorden woorden zijn, maar er voor elkaar kunnen zijn een van veel grotere waarde is, dan al die jaren vol angst en schaamte die er helemaal niet hoeft te zijn.

Sterker nog die angst laat enkel zien hoe belangrijk dit voor ze is. Hoe groter vaak de angst is des te meer waarde datgene waar men bang voor is is.

Ik ga dit echtpaar nog zien, ik hoop vurig dat ik hun mee mag gaan nemen in de kans die wij ze kunnen bieden vanuit ons centrum. Collega’s van taal, welke jaren onderzoeken en begeleiding hebben gegeven aan kinderen met taal- en spraakproblemen, dyslexie, lees- en schrijfmoeilijkheden kwamen erachter dat ook bij veel ouders herkenning werd uitgesproken en vragen ontstonden of er voor volwassenen ook hulp mogelijk was.

Sinds twee jaar kan nu ook bij onze collega’s van taal gespecialiseerde diagnostiek voor volwassenen plaatsvinden. Ik hoop dat daarmee een start gemaakt kan worden om in ieder geval dit probleem bespreekbaar te maken en er samen met geliefden en familie een oplossing gevonden kan worden.

Meer informatie hierover?

(Nu ik dit teruglees 2022 is dit hele product bij de collega’s taal niet meer. Geld. Zucht. Maar wie weet, nieuwe mensen nieuwe kansen, dus mocht er toch interesse zijn, stuur me een bericht en ik kijk of ik collega’s van toen nog kan bereiken.)

Via een persoonlijk bericht kan ik dat uiteraard toesturen.

En dit bijzondere koppel ik mocht ontmoeten, de heer drukte mijn hand stevig vast en bedankte mij van harte. En mevrouw vroeg of ze mij een dikke knuffel mocht geven. Zo dankbaar voor dit bijzonder mooie gesprek.

Ik dankte beide voor alles wat zij mij gegeven hadden. Het inzicht wat er echt toe doet in dit leven, er voor iemand kunnen zijn. En de vanzelfsprekendheid die wij hebben bij het lezen en schrijven, die voor velen niet zo vanzelfsprekend is.

De dankbaarheid die zij mij kenbaar maakte, de ferme handdruk, die stevige knuffel, met geen pen te beschrijven. Waar geen woorden voor nodig zijn!

Info over dyslexie programma voor volwassenen

NOS bericht over rapport CBS

Vandaag (18 december 2017) akkoord gekregen om dit bericht te mogen publiceren. Beiden waren blij verrast dat ik überhaupt de moeite genomen heb om dit verhaal op te schrijven en te willen delen in de hoop anderen te helpen.

Artificial Intelligence

In een maand tijd zie ik allerlei nieuwe ontwikkelingen voorbijkomen. Robots die leren om te lopen zelfs een achterwaartse salto kunnen maken, over tafels kunnen springen.

Een machine die nu al zo ver ontwikkeld is dat ze op een mens lijkt, een naam heeft. Erica die geheel zelfstandig, een voor ons als mens “zinnig” antwoord geeft op vragen die haar worden gesteld, alsof ze “echt” met ons praat.

En de eerste robot die officieel staatsburger wordt.

De opkomst van een nieuwe specie, een echt nieuw soort op aarde, artificial intelligence, KUNSTmatige intelligentie.

Gisteren een hit op social media, een video die zelfs het acht uur nieuws haalde, de robot die een achterwaartse salto maakt.

https://nos.nl/l/2203230

Een superieure beheersing van alles. Elk draadje, schroefje, stangetje en motortje zo op elkaar afgestemd dat de hele machine een salto maakt op beide voeten landt en blijft staan. Robocop 3.0 is er niets meer bij.

Wetende hoe ons menselijke evenwichtssysteem een beetje in elkaar zit, ben ik verbaasd om te zien dat dit nu al mogelijk is.

Het evenwichtsorgaan dat in samenwerking met ogen, spieren en brein ons op de been houdt. Hoe vernuftig al dit hele systeem ook werkt, maar een achterwaartse salto zit er bij mij echt niet in. Sterker nog, hoe ouder ik wordt, hoe groter de kans op blijvende evenwichtsproblemen. Genoeg mensen op mijn spreekuur met een ernstige beperking in hun mobiliteit ten gevolge van een evenwichtsorgaan dat niet meer werkt. En de medische wereld is echt nog niet zo ver om het evenwichtsorgaan even in zijn geheel te vervangen. Terwijl die van de robot met een ras tempo steeds beter wordt.

Een nieuw soort is zich aan het ontwikkelen. Afgelopen weken naar aanleiding van de grote jaarlijkse techbeurs in de jaarbeurs in Utrecht, BrightDay die komende weekend plaatsheeft en helemaal uitverkocht is, op RTLZ elke dag een nieuwe aflevering over de opkomst van robots. En in deze afleveringen wordt er naar robots gekeken als zijnde een nieuw soort “levend wezen” hier op aarde. En zo is het ook. Die ontwikkeling gaan we niet tegenhouden. Gedreven door de drang naar nieuwe technieken, streven we er schijnbaar naar om onszelf te klonen en dan ook nog zo dat alles perfect moet zijn. Dat zit van nature al in ons. Cosmetische chirurgie is bij velen een bijna vanzelfsprekendheid bij het ouder worden.

Die ontwikkeling van de opkomst van de intelligente robot gaat razend snel, de evolutie die de mens heeft doorgemaakt heeft miljoenen jaren geduurd, die van de robot straks in één generatie mens. Ik heb zelf nog net meegemaakt dat er geen enkele computer in huis was, een rekenmachine had net haar intrede gedaan toen onze generatie naar de middelbare school ging. De eerste spelcomputers Atari, Commodore 64, Apple Macintosh, het was allemaal nieuw en nog zo onschuldig.

Een leven zonder internet en mobiele telefoon?! Leg dat de kinderen uit die na 1990 geboren zijn. Nu ondenkbaar. Maar toen heel gewoon.

De opkomst van een nieuw soort leven hier op aarde. En die ontwikkeling gaat snel, de eerste robot is al een staatsburger van Saudi-Arabië.

https://youtu.be/S5t6K9iwcdw

Een “intelligente robot” is geboren. Een computer wordt erkend als persoon, als inwoner van een land. Saudi-Arabië moest en zou als eerste zijn. Terwijl een vluchteling in Saudi-Arabië nog niet eens welkom is. Een hoopje van draadjes en staafjes, die samen een semi-perfecte vorm van een mens weergeeft, die schijnbaar dan wel het recht heeft op een paspoort.

De wereld op zijn kop. Een nieuw soort is dus geboren.

Science fiction die geen fiction meer is? De tijd haalt ons in? Gadgets uit de eerste James Bond’s ingeburgerd zijn in ons leven en nieuwe speeltjes uit de jongste Science Fiction film geen verre toekomst meer zijn. Robocop 3.0 staat al bijna voor de deur. Hollywood de spiegel naar de toekomst?

Kunstmatige intelligentie. Laten wij als mens er vooral ook zelf van leren. Algoritmen die bij robots gebruikt worden en net als bij de mens er voor zorgen dat letterlijk en figuurlijk met vallen en opstaan het systeem steeds beter wordt. Vorige week op een congres een boeiende lezing gehoord over Bayesiaanse statistiek. Een strategie die vergelijkbaar is met hoe ons brein werkt. Net door fouten te maken het systeem leert en steeds slimmer wordt.

Als baby leren we dat al. Vallen en weer opstaan. En dat eindeloos lang. Oefenen, oefenen.

En later op school leer je vooral van de fouten die je maakt. Je gaat er toch altijd nog even over nadenken wat je fout hebt gedaan om de volgende keer die fout te voorkomen. Te voorkomen, die gedachte is dus wel fout.

Het is niet fout om fouten te maken.

De drive om geen fouten te maken zou niet mogen zijn om geen fouten. Fouten maken zou net beloond moeten worden, door er bewust van te worden dat je er enkel beter van wordt.

Artificial Intelligence, een kunstzinnige benadering van de toekomst.

De Nederlandse vlag in de tweede kamer

De NEDERLANDSE vlag in de tweede kamer?

https://nos.nl/l/2201038

Gaan we dan toch langzaam Amerika achterna? Dat bij elke politieke briefing straks naast de minister president de nationale vlag wappert? Het grote voorbeeld Amerika, waar in bijna elke oorlogsfilm, actiefilm, zelfs in de meeste romantische film de Amerikaanse vlag even in beeld moet worden gebracht. En vrijwel elk politicus een Amerikaans vlaggetje op zijn borst draagt. America first?

Hoe patriottistisch wil je zijn?

Hoe kortzichtig ook, in een tijd waarin globalisering zich sneller ontwikkelt dan het vormen van een kabinet of het beschrijven van een nieuw regeringsplan.

Met “trots” laten zien dat je in Nederland bent door een vlag op te hangen in het hart van de politiek? Dan verlies je naar mijn mening toch enig gevoel voor realiteit.

De halve wereldbevolking leeft of in armoede of wordt onderdrukt met geweld en dan net door regimes die APETROTS zijn op hun NATIONALE vlag. Willen we die kant op gaan?

Ik dacht in een land te leven waar nationaliteit niets uitmaakt, waar iedereen welkom is. Een land waar een multiculturele samenleving hoog in het vaandel staat!

De NEDERLANDSE vlag in de tweede kamer, waar staat die vlag dan voor?

Is het een symbool van WIJ nu eerst? WIJ Nederlanders, het VOLK dat hier als eerste was. Alsof je nu de vlag plaatst op de plek waar je als eerste bent? Zoals de Amerikaanse vlag op de maan? Zo van “Dit is van mij! Mij! MIJ!” Zoals het vroeger was met landjepik, snel jouw vlag er op?

Anno 2017 hangt de vlag er toch echt even iets anders bij.

“Ich sehe die Welt in Trümmern liegen…” zong Nena al decennia geleden en nog steeds hebben we er schijnbaar niets van geleerd.

Wereldproblemen lossen we echt niet op met de Nederlandse vlag in de tweede kamer, sterker nog, ik ben er van overtuigd dat dit patriottistisch gedoe als een rode vlag werkt op nog meer verdeeldheid in de wereld.

Wij Nederlands…

Wij Nederlanders toch…

Wij na-apers. “Omdat in de meeste andere landen ook de nationale vlag wappert in het parlement”, moeten wij ook.

Trots zou ik zijn als we net een andere koers zouden durven te varen.

Hang dan alle vlaggen op van de nationaliteiten die hier in Nederland een dubbel paspoort mogen hebben. Laat door al die vlaggen zien dat kleur of afkomst er echt niet toe doet.

Hoe moet je een Europa vorm geven of een mondialisering zich positief laten ontwikkelen als enkel en alleen je eigen kleur er toe doet?

Where art meets science

Modern architecture mostly does not take into account the bad acoustics which comes along with it. Flat floors, naked walls, huge open spaces, basic elements like concrete and wood are part of the visual architecture.

From out of architectural perspective this is fabulous, from out of audiological view it is a dissaster, a dissaster in speechperception, especially when there is already a mild to severe hearingloss.

As an medical physicist in audiology and modern artist I have a great idea to solve this problem by contemporary art.

At my clinical work at the tinnitus clinic Adelante, I see a lot of patients who have mild to severe hearing problems. But in general from our twentiest birthday on, our hearing is not getting worse, from then on almost everyone will get in time a high frequency loss. And for those who are often in loud environments like music concerts or clubs and bars even the chance to get a noise induced hearingloss is higher.

So I see a lot of patients with a hearingloss which will bring in a bad speechperception in poor acoustic suroundings. Reflections of sound in modern designed architecture is giving a complete mixture of sounds comming in, only a perfect normal hearing will have a good score in a speech in noise test then. But even then this person will be exhausted at the end of the day, if he had to work in this kind of bad acoustic environments.

So this is where my orther profession is coming in, being an artist. As I paint huge abstract paintings, I had an idea to use these surfaces as an sound absorbing screen in the room. And if only I could bring in a slight profit in the acoustics, experiments would be of great interest to go on with this artproject where art meets science.

Experiments with different materials as a basic element in my paintings have given knowledge of all kind of acoustic parameters. And a couple of paintings show me a change in acoustics allready. But I want to have this in numbers.

From my work in the clinic there are sometimes meetings where I have to give a lecture about our hearing system and the most complex hearing problem, tinnitus. And for two years I had to give a lecture at the University campus in Brugge. There is a Faculty in audiology. And afterwards I had a chat with a couple of stafmembers. And it was there where I saw the main problem of modern architecture today.

This campus was the best example of the worst acoustic parameters in modern designed architecture. So I came up with an idea of collaboration in this artproject where I was thinking of. Measuring all the acoustic parameters and trying to improve speech perception in noise by changing acoustic parameters by modern art.

Art meets Science.

It did take a long time to have a first meeting with the stafmembers and specialists, but finaly I got an aproval to go on with this amazing experiment. An experiment which could bring in new insights in a general problem where I think a lot of people have to deal with every day. A problem which is not that obvious, but with a huge impact in a persons life. Communication problems, concentration problems, feeling exhausted at the end the day and finaly worse burn-out and psychological problems out of all the effort to be taken in if one has to listen in such a poor acoustic environment.

From out of my perspective as a specialist in audiology I see a lot of people suffering with this problem. So even if it is not possible to change these acoustic parameters by artworks, maybe this artproject can bring in the awareness of bad acoustics on speech perception in areas where communication is of great importantance.

I hope to find a way to tell this story to the world.

Cause what makes us a human being is that we can talk with eachother. Having a chat, telling stories are basic elements of our society.

VIVES Hogeschool campus Brugge

Gisteren een zeer succesvolle meeting gehad met een enthousiast team van de Hogeschool VIVES, campus Brugge. Hilde Roeyers (opleidingshoofd Logopedie), Celine Bernaerdt, Ellen Willemarck en Saar Vanaudenaerde (docenten Audiologie), Michel Schellens (docent Akoestiek en sonometrie) en Jean Marc Mullie en Isabel Debeule (coördinatoren van het zorglab).

Als audioloog en als kunstenaar heb ik mijn idee voorgelegd om met kunst de akoestiek in moderne interieurs te verbeteren.

Vanuit de gesprekken met patiënten in mijn eigen spreekuren bij audiologie & communicatie Adelante, merk ik dat er een groot aantal mensen zijn die ten gevolge van een gehoorproblemen, vooral thuis en op het werk problemen ondervinden door een slechte akoestiek.

Met de grote moderne kunstwerken zou het misschien mogelijk kunnen zijn om in plaats van enkel linnen, ook akoestisch absorberend materiaal te gebruiken om daarmee het kunstwerk eveneens functioneel in de ruimte te laten zijn.

Hoe groot het effect hiervan kan zijn, dat zou ik graag willen weten. Om dat in detail uit te zoeken zou een multidisciplinair project aan de Hogeschool VIVES wel eens antwoorden kunnen gaan geven.

Meten is weten.

Los van de akoestische waarden en effecten is het al goed om dit kunstproject te gebruiken om in de maatschappij meer aandacht te verkrijgen voor dit probleem.

Mensen bewust te maken om er eens op te letten hoe vaak het voorkomt dat er een luisteromgeving is waarin spraakverstaan bijzonder moeilijk wordt, enkel door de slechte akoestiek in die omgeving.

Daarbij is waarschijnlijk het aantal mensen welk hier hinder van ondervindt groot, gezien het feit dat vanaf een jaar of twintig het gehoor sowieso slechter wordt. Vooral in de hogere tonen is er bij het ouder worden een grotere kans op een gehoorverlies.

De ouderdomsslechthorendheid, de presbyacusis.

Net dit gehoorverlies geeft problemen met het auditief filteren in een akoestisch slechte omgeving. Enkel een hoortoestel is hier niet de oplossing voor.

Thuis, grote ruimtes waar vaak keuken en woonkamer zijn samengevoegd tot één grote moderne open ruimte. Prachtig en ruimtelijk qua architectuur, vreselijk voor de akoestische eigenschappen van die ruimte. Maar niet enkel thuis, ook op de werkplek. Net daar waar communicatie een grote rol speelt en extra inspanning om alles goed te verstaan een enorm energieverlies is gedurende de dag. Mensen die op termijn uitvallen door chronische vermoeidheid, niet omdat het werk te zwaar is, maar omdat het gehoor en daarmee de spraakverstaanbaarheid een probleem is.

In samenwerking met de Katholieke Hogeschool VIVES Brugge hopen we een oplossing hiervoor te vinden.

Een groot maatschappijlijk probleem waar tot nog toe weinig aandacht voor is.

Meer informatie

Artikel in De Limburger

Artikel in EarLine (pagina 24-25-26)

Artikel in Hoormij magazine

Voel je gezegend

De eerste tien minuten denk je “Waar ben ik aan begonnen?!”, maar na die tien minuten is het genieten!
Hardlopen in de regen, door het bos.
Alles is zo groen.
Na tien minuten heb ik de herinnering aan Bali, Australië en Egypte, het duiken in een wetsuit. Zo voelt het als al mijn sportkleren natgeregend zijn. En af en toe heerlijk stampen in een grote plas met water. De regen die naar beneden komtop mijn gezicht.
Dan zo door het bos lopende, me realiseren dat wij hier in een deel van de wereld leven waarin je zelf de keuzevrijheid hebt om naar buiten te gaan. Je mag in dit deel van de wereld gaan en staan waar je zelf wilt, zelfs zeggen en schrijven wat je denkt en voelt. Geen enkele restrictie, van niemand.
Bladeren vallen al van de bomen, de regen volgt de bladeren naar beneden. Bij Chateau Sint Gerlach zie ik kraaien gekke rondjes vliegen door de regen om daarna weer op een tak even te gaan rusten, een stuk of zes, steeds met twee tegelijk. Het lijkt alsof ook zij genieten van de regen. En in tweetallen steeds dezelfde route afleggen.
En in mijn hoofd komt de tekst naar boven: “En alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn. Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten. Over de muur, over het IJzeren Gordijn, Omdat ze soms in het westen soms ook in het oosten willen zijn. Omdat ze soms in het westen soms ook in het oosten willen zijn.”
En ik denk aan al die mensen die nu anno 2017 niet die vrijheid hebben, dat deze wereld waarin wij mensen leven wij het te vaak onszelf zo moeilijk maken. Dat het vooral mensen zijn die zo wreed kunnen zijn om anderen die vrijheid te ontnemen. Muren met prikkeldraad die grenzen aangeven.
Wij leven in dat deel van de wereld waarin we ons daarover geen zorgen hoeven te maken. Maar ik doe het toch.
Daarom, opdat we nooit zullen vergeten.
 
Ik zeg; ga naar buiten vandaag, het regent nog de hele dag!
En voel je gezegend!

50 jaar getrouwd

Afgelopen weekend waren mijn ouders 50 jaar getrouwd. Vijftig jaar samen, zelfs meer dan 50 jaar samen!

Om dit te vieren met het hele gezin, partners, kinderen, kleinkinderen een weekend naar America. America met een C! 😉

Wat een cadeau, om dit samen te mogen meemaken. Ik ben me eigenlijk al vanaf dat mijn ouders zo rond de 65 zijn, sterker bewust van het feit dat ik zo dankbaar mag zijn om mijn beide ouders nog fit en gezond in dit leven er bij te mogen hebben. Een zo vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend is als het voor iedereen zou moeten zijn. Vanaf dat zij ongeveer 65 zijn, is elke keer we samen zijn een groot cadeau. Iets extras.

Genoeg vrienden, kennissen, familieleden, die al op jonge leeftijd een ouder of zelfs beide ouders hebben moeten missen. Het verdriet ik dan zie, de leegte, het gemis. Een van mijn collega’s die bij het overlijden van zijn moeder tegen me zei, dat hij zich nu pas realiseerde eigenlijk wees te zijn. Zonder ouders op deze wereld.

Voor sommige is het zelfs zo dat ouders niet overleden hoeven te zijn om datzelfde gevoel van leegte te ervaren, want naast dat beide ouders van mij nog leven, mag ik nog gelukkiger zijn, dat beide er altijd zijn geweest en nog steeds voor ons klaar staan. Ook dit als een vanzelfsprekendheid, die niet zo vanzelfsprekend hoeft te zijn.

Ongeacht wat wij deden, al was het een tekening van niks, dan nog was het de mooiste tekening van de wereld. Het trotse gevoel dat zij dan hadden dat een van hun kinderen die tekening had gemaakt.

Positieve feedback. Het goede stimuleren. Beloning van dat wat goed gaat. Ik geloof er in.

Dankbaar dus dat dit alles mij gegeven is. En dat gevoel wil ik graag delen, maar hoe?

Hoe kun je iemand die dit cadeau niet gegeven is, toch ook deze ervaring geven?

Een ouder-kind-relatie gaat het zeker niet zijn, maar wel de aandacht voor datgene waar iemand goed in is. Het talent van iemand sterker naar voren halen. Of als iemand een probleem heeft met het durven om zijn talent te laten zien wat hij kan, de persoon te bescheiden is en daarmee net die steun mist, die trap onder zijn kont nodig heeft om in de spotlights te gaan staan.

Sinds ik die dankbaarheid voel, ben ik mij bewuster dat net de opvoeding, de thuisbasis, hét fundament is van wat er in onze samenleving gebeurt. Hoe we met elkaar omgaan, respect hebben voor elkaar, ongeacht rang, stand, kleur of geloof. Met de paplepel is het mij ingegeven door mijn ouders, om voor iedereen, voor iedereen respect te hebben. Van de collega die alles schoonmaakt, tot de directeur die de boel aanstuurt, iedereen verdient op z’n minst een “goeie dag”.

50 jaar getrouwd, een gouden echtpaar, mijn pa en ma. Ik zag hun nu nog samen lopen, hand in hand, toen we met de hele club even een wandeling gingen maken door het park. De liefde die zij elkaar geven, de warmte die deze liefde uitstraalt, is een liefde die groter is dan alle ellende in de wereld samen en dat, dat maakt dat ik mij steeds bewuster ben van het voorbeeld wijzelf aan anderen geven. Dat wij zelf net een lichtpuntje kunnen zijn in de duisternis van de wereld waarin wij leven.

Daarom wil ik graag anderen helpen, daar waar zij moeite hebben met al dat wat ik zelf heb doorgemaakt en ik steun had van mijn ouders. Bijvoorbeeld de sociale fobie, de angst om te spreken in het openbaar, binnenkort de cursus die ik samen met Frans Kemps ga geven. Het werk bij Adelante, waar ik elke werkdag weer met veel plezier mensen kan helpen inzicht te geven in de kracht die in de persoon zelf zit. Ook dit in de basis door mijn ouders ingegeven. En als ik in de ochtend heel vroeg bijna als eerste het pand betreed, de interieurverzorgster al vanaf 6 uur bezig is met de schoonmaak, ik even een praatje maak, vraag hoe het met haar gaat en haar een hele fijne dag toewens…een zó vanzelfsprekendheid…voor mij.

Hoe mooi kan het leven zijn, als we er samen iets van maken. Het begint, wat voor een cliché ook, altijd weer opnieuw bij onszelf. Welke liefde dragen wij uit? Welk voorbeeld geven wij?

Liefde voor de mens.

En bij puur toeval, nietsvermoedend, vandaag een foto van mijn ouders op MSN nieuws.

Goede vrienden die mij attent maakte op deze foto op internet. Een nieuwsitem over hoe Google je overal kan volgen. Bijzondere foto, want mijn ouders hebben beide geen idee door wie of waar deze foto is gemaakt! Maar deze foto is zo mooi! Sprekend hoe zij samen zijn.

Foto van ouders op MSN nieuws

RTL late night

Gisteren aandacht voor tinnitus en hyperacusis bij RTL Late Night.

Mevrouw Joan van Baerle bespreekt wat haar er toe bracht een boek te schrijven over haar dochter, Gaby Olthuis, de jonge vrouw die in 2014 euthanasie verkreeg omwille van haar tinnitus en hyperacusis.

Een mooi gesprek aan tafel bij RTL late night, alles komt er voorbij.

Gelukkig óók, dat er nieuwe tinnitusbehandelingen zijn die je leren om met de klachten beter om te gaan en dat er dus genoeg mensen zijn die in de gezondheidszorg een oplossing voor de tinnitusklachten kunnen vinden en goed geholpen worden. Tevens is er aandacht voor preventie, god zij dank, het convenant van de overheid in de muziekindustrie. Daar is wel nog een hele weg te gaan.

Humberto Tan die nu weet hoe hij het woord hyperacusis moet uitspreken en in één zin gevoeligheid voor geluid noemt, fijn.

Wibi Soerjadi aangeeft hoe belangrijk onze oren zijn en we er dus zuinig op moeten zijn. Wibi ook nog zijn eigen ervaring met de sudden deafness beschrijft, de periode van het niet kunnen horen en het moment dat hij weer die ene piano toon kan horen als een van zijn mooiste momenten heeft ervaren.

We staan er te weinig bij stil, hoe groot de impact is als er iets mis gaat met je oren. Pas als het minder wordt gaan mensen er bewuster mee om. Vandaar dat preventie van groot belang is. Echter te veel beschermen en het vermijden van geluiden maakt het oorsysteem net weer gevoeliger, dus te veel is ook niet goed. Een goede balans vinden. Goeie voorlichting op gebied van het gehoor is het halve werk. Vandaar mijn bijdrage op basis en middelbare scholen vanuit het PrevENT project.

Wat een mooi vak, de wetenschap van het horen, de audiologie.

Aflevering RTL late night

Succes vermenigvuldigt zich door het te delen

Even een tijdje weggeweest, weg van social media, maar zeker niet stilgestaan.

Op het gebied van mijn kunstenaarschap en ondernemerschap grote stappen gemaakt. Het advies welk ik ooit heb mogen ontvangen van de gebroeders Marx, Frank en John, van galerie Marx&Marx heb ik mij ter harte genomen.

Drie belangrijke tips die zij mij gaven om succesvol te zijn in de wereld van de kunst:

1. Doorzettingsvermogen, een lange adem hebben. Ondanks tegenslagen toch doorgaan, niet opgeven en blijven geloven in je eigen talent.

2. Kwaliteit leveren, de klant is koning. Werken met de beste materialen, ook al kost dat wat geld. Goeie mensen om je heen verzamelen die ook kwaliteit leveren. Niet enkel om het product waardevoller te maken, maar ook om qua gevoel de intrinsieke waarde van een product te verhogen.

3. Zichtbaar zijn. En net deze laatste heb ik vooral de afgelopen periode eens zeer serieus genomen. Goed gaan nadenken hoe ik met mijn grote kunstwerken zichtbaarder zou kunnen zijn.

Exposities gaan houden? Deelnemen aan kunstbeurzen? Plekken zoeken om mijn kunstwerken aan een groter publiek te laten zien? Al dat ben ik al jaren mee bezig geweest, zichtbaar was ik wel, maar het kostte ook zo veel tijd, moeite en geld. Busje huren om die grote doeken te vervoeren en op de expositieplek te krijgen. Genoeg grote werken maken om überhaupt te kunnen laten zien. Tientallen heb ik er nu gemaakt. Maar de kunst van het ondernemen is ook om een verdienmodel te bedenken. Kosten en baten goed af te wegen. Er zal zeker in het begin van het ondernemen bewust nagedacht moeten worden over geld. Hét middel om vooruit te komen. Zonder geld kan tip 1, 2 en 3 niet gebeuren. Geen kwaliteit zonder er voor te betalen. Voor niks gaat de zon op.

Dus ik moest gaan nadenken over hoe kan ik zichtbaarder worden zonder er nu eerst weer heel veel tijd, moeite en geld in te steken?

Advertenties? Reclame?

Waarom betalen voor een advertentie als ik een goed verhaal te vertellen heb?

En het verhaal om te vertellen, dat is er wel: Twee beroepen die tot nog toe ver van elkaar af stonden vinden elkaar. De kunstenaar en de audioloog.

Afgelopen zomervakantie, komkommertijd, zelf de tijd om een pas op de plaats te maken en ik dacht, laat ik gewoon eens een aantal redacties dit verhaal gaan toesturen en kijken of er interesse is.

Een opzetje gemaakt voor een persbericht, de stoute schoenen aangetrokken, een aantal media uitgezocht waarvan ik dacht, daar zit een publiek waar mijn verhaal bij past en “send”!

Binnen één dag had ik bericht op alle toegezonden berichten, De Limburger, de stichting Hoormij, Earline, ze wilden er allemaal meer van weten. Afspraken gemaakt, interviews gegeven, foto’s gemaakt. Het ging snel.

Nu, de maand waar alles online komt en gepubliceerd wordt. Als een olievlek gaat zich dit langzaam uitkristalliseren. Vragen stromen binnen. Potentiële opdrachtgevers melden zich. Het balletje begint langzaam te rollen. Lang, heel lang duw ik dat balletje al een helling omhoog. Trouwens, niet één balletje, meerdere. Er zijn ook vele balletjes die weer naar beneden zijn gerold. Die balletjes ziet niemand. De vele pogingen om verder te komen. En die dan toch mislukken. Maar is het echt mislukken? Nu achteraf denk ik, die stappen zijn nodig geweest om te groeien. Net als met leren lopen. Net het vallen is om te leren hoe het niet moet. Is het niet zo dat van een proefwerk je net het meeste leert van wat je fout hebt gedaan?

En dat wat goed gaat moet je vieren.

Clichés, maar O zo waar!

Vandaar dat ik dacht, ik schrijf er een blog over. Want succes vermenigvuldigt zich door het te delen.

Delen wil ik dit graag met de mensen die deze successen mogelijk hebben gemaakt:

De journalist van De Limburger, Adri Gorissen. In de week dat ik de mail naar de redactie schreef, hadden wij contact en meteen al een gesprek gepland. Bij mij thuis. Onder genot van een kopje koffie een interview gehad. Oprechte interesse in het probleem van de akoestiek in de huidige moderne architectuur. Herkenbaarheid van waaruit het zo makkelijk was een heel leuk gesprek te hebben.

Loraine Bodewes, de fotografe die bij Adelante de mooie foto’s maakte, al zittend voor mijn kunstwerk. Loraine had oog voor compositie en details. De foto die nu al in de krant, in het tijdschrift, in het jaarverslag, overal is gebruikt. Ook hier weer een oprechte passie voor het vak, het leveren van kwaliteit.

Kwaliteit en oog voor detail had ook Serge Technau. Al lang geleden met hem foto’s gemaakt voor een advertentie in Chapeau magazine. Maar die foto’s mag ik ook gebruiken voor andere doeleinden. Zo nu ook in deze interviews. Uiteraard met bronvermelding.

Hoormij magazine, Isabel Timmers, freelance tekstschrijver. Samen met haar op een zonnige dag een lunchafspraak gehad. Vooraf eerst gaan kijken naar mijn expositie die toevallig liep bij Victor4art in Heerlen. Rob en Mariëtte Wijnands die mij daar de mogelijkheid toe geboden hadden. En om Isabel Timmers mijn werk te laten zien, was dit de ultieme gelegenheid een privé rondleiding te geven in mijn eerste grote solo-expositie. Aansluitend gaan lunchen bij Brasserie Mijn Streek. On top of the roof van het Glaspaleis hartje Heerlen. Als je een keer lux wil lunchen, betaalbaar en op een leuke plek. Dan moet je daar gaan lunchen. De view die je hebt, geeft een gevoel alsof je in centrum Amsterdam zit. Het uitzicht is fantastisch. Wat kan Heerlen dan mooi zijn. En het eten bij Mijn Streek is top!

De zon scheen die dag en het was er rustig. Bij toeval zat er ook een gezelschap te eten, waarvan de vrouw een tinnituspatiente is die bij mijn tinnitusteam lange tijd onder behandeling is geweest. En die heel tevreden was, en mij en het team daarvoor nog bedankte. Hoe mooi kan het zijn.

Anneke Pastoor, adjunct hoofdredacteur/eindredacteur bij Earline, met haar had ik een ontzettend fijn gesprek aan de telefoon. Kort en krachtig. Wat genoeg was om een eerste artikel vorm te geven voor in de Earline van komende maand. De deadline om er hier nog in te komen hebben we gehaald. Zij de tekst, ik de foto’s. 15 minuten denk ik, hebben we nodig gehad. Enthousiast gesprek, met vooruitzicht op meer. Want voor Earline zou het leuk zijn om het hele project van mijn kunst en de akoestische panelen te gaan volgen.

In oktober staat er namelijk een afspraak met docenten en studenten van de hogeschool VIVES Brugge. Met grote waarschijnlijkheid mag ik voor de faculteit audiologie/logopedie een groot kunstwerk gaan maken, waarmee we en een wand met kunst gaan “versieren”, maar nog leuker, een afstudeerproject voor een van de studenten gaan creëren om te meten wat er nu met de akoestiek gebeurd als we deze akoestische Kunst toepassen. Art meets Science.

Wordt vervolgd!

Abonneer je op dit blog als je op de hoogte wilt blijven. Hier neem ik je mee op mijn reis als kunstenaar, audioloog en ondernemer.

Die Kunst der kleine Schritten.

Waarbij het de laatste weken wel hele grote stappen zijn!

Artikel in De Limburger

Artikel in EarLine (pagina 24-25-26)

Artikel in Hoormij magazine

Tijn heeft het voor elkaar.

Op NRC.nl las ik het volgende artikel:

https://www.nrc.nl/nieuws/2017/07/07/lieve-tijn-11735589-a1565950

Een artikel geschreven door Youp van ’t Hek zonder ook maar één keer een vloek. Een Youp van ’t Hek die nu pas door die kleine Tijn is gaan inzien waar het echt om draait in het leven. Een Youp van ’t Hek die zich nu zo tegen het einde van zijn eigen leven afvraagt: Wie is toch die God? 

Waarom moeten we eerst met de neus op feiten worden gedrukt, voordat we inzien wat er echt toe doet in dit leven?!

Hoeveel signalen hebben wij mensen nodig om in te zien dat er een goddelijke kracht bestaat, ook in onszelf? Het is alleen de keuze in onszelf om deze kracht tot uiting te laten komen.

Is het niet een wonder dat Tijn zo veel heeft kunnen betekenen voor anderen?

Hadden wij als mens niet iets kunnen betekenen voor Tijn? 

Een hersenstamtumor is nu nog zo complex dat wij als mens anno 2017 niet weten hoe het op te lossen is. 100 jaar geleden waren het tuberculose, pokken, mazelen, waar mensen op vroege leeftijd aan overleden. Toen in die tijd voelde mensen zich ook machteloos als er een kind, maar zelfs ook een volwassene de mazelen had.

Door wetenschappelijk onderzoek en heel veel onderzoekswerk zijn deze (kinder)ziektes voor ons in de westerse wereld vandaag de dag geen enkele bedreiging meer. Zo’n hersenstamtumor dus nog wel.

Als we ons nu eens met z’n allen gingen richten op wat er echt toe doet in dit leven?! 

Geen muren bouwen of lak hebben aan wetenschap! Geen Trumpiaans denken.

Maar kleur geven aan het leven dat ons gegeven is. Een klein gebaar van steun welk voor een ander groots mag zijn. Er überhaupt voor elkaar kunnen zijn.

Zodat een kind, heel lang gewoon een zorgeloos en blij kind kan zijn.

*********

Maar ook voor een volwassene kunnen wij iets betekenen.

Bij toeval ook de afgelopen week een bericht gekregen van vrienden die ik ken uit San Diego. Geraakt door dit bericht mijn reactie op FB hieronder.

De tekst spreekt voor zich:

When I was in San Diego I met one of the kindliest persons I have ever met in my life! Kerstin Robers.

Tell you why in a minute.

But now her husband, Marc, had a stroke, Marc has to recover, has to get a lot of rehabilitation. And then now one can see the inhuman healthcare system of the USA, there is no money from out of an insurance company to help Marc out. And with this Trump, it is getting worse and worse.

Now Kerstin herself had to start a charity fund to collect money for the healthcare recovery of Marc.

I can tell you, from out of a persective of the Netherlands this is so unreal, we almost can not imagine that this fund is necessary. But if life is not that lucky with you, and one has to deal with some heavy bumps on the road, then life is hard in the United States.

I can not safe the world, I can not change politics, I can not change this stupid mind of these insane rich people in this world who think that they are smart enough to keep all the money to themselves, all that I can not change. But what I can change is the world of people who are close to me, help them out, and even if it is a minor gift from out of my own perspective, even these minor gifts put together will have a giant impact on ones human life.

I hope I can convince you that if we even for now collect only with minor gifts together, then in the end the goal here is set in this funding will be achieved.
More than half of the money neccesary to get a good help to recover Marc is allready there, just about $3000 to go. To donate on gofundme.com is so easy. Even if it is just ONE DOLLAR of all of my friends here, then it is a thousand dollars in total!

So Please, if you want to donate just this ONE DOLLAR here you can find a link. And Please share it. So we can help Kerstin and her husband to make this life become once for all a life worth living.
Thank you!

gf.me/u/bbvnf8

**************************

Kerstin Roberts, she is one of the kindest people I have ever met. She gave to me so much, when I was in the states, not in money, but just what is important to get along in this world, no one ever did this to me in such a way. 

Kerstin was the Art director of the San Diego Art Institute at the time I was in the states. I met her in the museum of the living artist and because her roots are from Germany, we started to have a chat in German and that was just fun. But the end of this story was that she gave me this amazing opportunity to get this Art project in the museum!

Which was amazing! And very succesfull.

Kerstin was such an amazing person to work with. One thing as an example, to see how kind she is.

She had this very old, Classic Volvo car, without airco, in San Diego!

I think in the Netherlands it was not allowed to have this vehicle on the road, but for her this was a very important way to travel around, going to work and being independent on others. Traveling around to hospitals with her husband Marc, who was already having some healthproblems at that time.

But Kerstin intended on it that I got the keys of the Volvo and could travel along in San Diego to get my artstuff for this artproject.

Me, an artist from the Netherlands, me in a strange city, driving the Volvo around.

Kerstin is one of these people who will help you out, even if she is having almost nothing, even then she can give you the best.

So I an not into collecting money for charity, I am more to act for charity and change things to have no money problems at all, I think that in a basic way in healthcare it even should not be of any issue! But for now, and especially in the states, money is an issue to survive. And because I know Kerstin really well, I have given you this story, in the hope that even this ONE DOLLAR, will change Kerstin’s and Marc’s life a little bit in a good direction!
Thank you so much if you even have get it to this last sentence!:) 

A new acoustic experiment in contemporary art

Art meets Science, Audiology meets Art!

A new acoustic experiment in contemporary art.

Dyon Scheijen is a medical physicist in audiology, specialized in tinnitus and hyperacusis, works at the Audiological Center Adelante (the Netherlands).

Started his other career as a professional artist (abstract impressionalism) in 2012. 

Did a summer course in art at the San Diego Art Institute, California in 2013. Since 2014 he is the owner of the Art Gallery, Dyon Scheijen Art.

In 2016 together with aixFOAM Germany Dyon Scheijen developed a new acoustic experiment to use acoustic elements instead of canvasses. In his work in Audiology he sees a lot of patients complaing of serious acoustic problems in modern designed environments. Especially older people moving to big modern appartments, having no curtains nor carpets, only lots of glass and hard materials. Looks very modern, but with dramatic acoustic characteristics for speech perception. So then as an artist using this huge canvasses, Scheijen came up with this amazing idea to use these acoustic elements they use in acoustic chambers. And the results are extraordinairy, in acoustic as well as in Art.

New artworks will folow soon.

https://youtu.be/baLqT0ConDU

http://dyonscheijen.nl/contact.html

An artist is no Artist without an audience. Art need to be shared, only then art is Art.

The first acoustic elements Scheijen painted as a huge diptych:

DS16004 DS16005 200 X 200 cm 78,74″ X 78,74″ Acrylics on acoustic material

Exhibited in public at the Excellent Maastricht 2016

http://www.excellentmaastricht.nl/exposanten/dyon-scheijen-art/

Now this diptych is exhibited in a fancy restaurant to improve the acoustic characteristics. 

https://www.viamichelin.nl/web/Restaurant/Wahlwiller-6286_DA-Infini-422099-41102

© 2016 Dyon Scheijen Art


Pinksteren. Rood, vuur, passie en geest.

Rood, in vuur en vlam zijn, in de naam van de geest, een nieuw begin, kracht, het onmogelijke mogelijk maken, wonderen, het goede in de mens naar boven brengen, geloof, liefde, samen, samen sterk zijn, Zijn.

En het bleef niet alleen bij deze woorden. Een bijzondere dag. Pinksterzondag.

Traditiegetrouw gisteren op Pinksterzondag naar de kerk gegaan. De protestantse Kloosterkerk. Ik heb er sinds 2014 een traditie van gemaakt. Elk jaar met Pinksteren toch even naar deze wonderbaarlijke plek, hartje Valkenburg.

Al weer 3 jaar geleden dat ik er mijn steentje mocht bijdragen aan het kunstproject Kunst in Kerk. Een heel bijzonder kunstproject, in samenwerking met dominee Harrie de Reus.
Een project waarbij voor mij de kleur rood centraal moest staan en dit tweeluik op de meest centrale plek in de kerk voor altijd zichtbaar moest zijn.

En zoals op de tafel te zien is, enkel op Pinksterzondag is de kleur in de kerk, zowel katholiek, als protestant, rood gekleurd. Enkel en alleen rood gekleurd op Pinksterzondag.

Maar het rode tweeluik past ook bij het Pinksterfeest en nog meer bij de Pinkstergedachte. Het werk is abstract, mijn intentie was om er niets mee te zeggen. Geen stil leven of een landschap, ik laat het aan de kijker zelf over welk verhaal of welke figuren hij er in ziet.
“Nietszeggend, maar toch heel veel.”

Want hij die dan goed kijkt, echt kijkt, ziet heel veel.

Wolkpartijen, de zon, kracht, licht, samenhorigheid, geloof, hoop en liefde, maar ook lijnen van pijn, verdriet, donkere vlekken.

Al dit is zo gegroeid, mensen die mij attent maakte op wat zij in het kunstwerk konden zien. Dat er een kruis in het werk te zien zou zijn, een kruis zoals bekend in de kerk.
Zo ook de zon die van rechtsboven naar beneden schijnt, een gouden gloed over het doek geeft.

Diepte in het doek te zien is, alsof je vanuit de hemel neerkijkt op wolken en een kijk op de wereld geven.

Zelfs Einstein die er in wordt gezien, als een lachend tevreden persoon in de toekomst kijkt.

Al dit kon ik al terugvinden in het kunstwerk.
Maar nu dan nog sterker, door de woorden die de dominee gebruikt.
Pinksteren. Rood. Vuur, passie en geest.
Waarbij al deze woorden, meer zijn dan enkel de letters die de woorden vormen. Met woorden trachtten we iets te beschrijven dat groter is, eigenlijk zelfs zo groots is dat het helemaal niet met een pen te beschrijven is. Maar omwille van onze geest om dit toch te delen, we proberen het essentiële in woorden uit te drukken.

“Alleen met je hart kun je goed zien. Het wezenlijke blijft voor je ogen onzichtbaar.”
Uit De kleine Prins, Antoine de saint Exupery. Zelfs kinderboeken proberen het wezenlijke zichtbaar te maken met behulp van woorden.

De woorden die de dominee spreekt geven nog meer kracht aan de Pinkstergedachte die net nu in deze tijd waarin wij leven zo belangrijk is.
Mag ik je meenemen in deze gedachte, want ik ben er vrijwel zeker van dat het delen van dit jouw kracht kan geven. Wat uiteindelijk ook de bedoeling is van dit bijzonder feest; Pinksteren.
De woorden van de dominee zijn zo passend bij dit alles, dat ik na de dienst naar haar toe ben gegaan en gevraagd heb of ik een kopie van de tekst mocht hebben. In een protestantse kerk is dit bijzonder makkelijk, omdat je na de dienst altijd nog even samen komt in een gedeelte van de kerk waar gezellig nog wat gedronken en gegeten wordt. Je vrienden, kennissen ontmoet en nog even een babbeltje maakt. Vandaar dat het zo makkelijk was om de tekst even te laten kopiëren, want digitaal was die niet, enkel op papier. En zo kreeg ik vijf A4, met de tekst. Het is veel tekst, maar net al deze woorden zijn nodig om de essentie van dit verhaal te begrijpen en vooral hét te zien.
Maar je zult straks na het lezen hopelijk begrijpen dat zelfs wij nu, in deze tijd, in staat zijn om het wonderbaarlijke te laten gebeuren. Kracht te vinden in elkaar en dat zelfs bijvoorbeeld het benefietconcert nu in Manchester, een bijdrage is aan iets groots waar wij allen, op ieder zijn eigen manier, deel van kan uitmaken.
Lees vooral de boodschap die gegeven wordt. Ik weet vrijwel zeker dat ook net nu in deze tijd woorden als God, Geest, kerk en godsdienst compleet verkeerde interpretaties geven. Eerder net nu gevoelens van geweld, indoctrinatie, macht, misbruik losmaken. Woorden die nu te vaak met vooral het negatieve worden geassocieerd. Terwijl als we vooral dat lezen wat wel van belang is en open staan voor de waardevolle boodschap die er mee gegeven wordt, dan zou deze wereld echt veel beter zijn. In de hoop dat je de tekst kunt lezen, zonder meteen een oordeel te geven en er het beste voor jou zelf uit te halen, hier de tekst van de dominee:

Wat altijd is geweest, het waaien van de geest, gebeurt aan ons vandaag.

Vandaag vieren we het feest van Pinksteren.

Een feest vol symboliek.

Het feest van de uitstorting van de Geest, over jong en oud, vrouwen en mannen, kinderen en grijsaards, over geschoolden en ongeschoolden, over mensen van alle rangen en standen verspreid over de wereld.

Een feest vol symboliek, want het gaat over geest, vuur, licht en levenden. Het gaat om ongrijpbare dingen, ondoorgrondelijke dingen, maar tegelijk zo heel konkreet.

Pinksteren, de Geest waait waarheen Zij wil.

Er gebeurt iets in en met mensen.

Pinksteren, de Geest wil mensen nieuw leven inblazen, de Geest wil verwarmen wat verkilt is, de Geest wil mensen laten herademen, opnieuw roepen tot leven. Pinksteren, het feest van de geboorte van de Kerk. Een veelbelovend begin van mensen van toen en nu? Pinksteren, ook een feest voor ons? Voor u? Voor mij?

Met Pinksteren bidden en zingen, roepen wij om Gods Geest, om levensadem, om geestkracht. Zonder adem kan een mens niet leven. Vaak staan we niet bij onze adem stil, pas als je je eens stevig verslikt, weet je wat ademtekort inhoud. En ook mensen die een ziekte hebben aan de luchtwegen weten soms heel goed wat ademnood is. En kennen we niet allemaal het gevoel van af en toe uitgeblust te zijn. Het gevoel dat de fut er uit is. Kennen we niet allen het gevoel van soms leeg te zijn, adem te kort te komen, verdoofd te zijn door emotionele en aangrijpende gebeurtenissen in ons leven. Hoe bekent is niet de uitdrukking: “Ik moet even bijkomen, even op adem komen.”

Pinksteren het feest van geestkracht, van levensadem. Veel mensen hebben moeite om zich bij Pinksteren iets voor te stellen. Het roept iets op van een vaag en abstract gebeuren.

Vera Huijgen schrijft: “Het is eigenlijk niet zo gek, dat het gros van het kerkvolk geen weg weet met het Pinksterfeest; heimelijk denk ik al jaren dat alleen Gods ingewijden, diegenen die zich tot Gods dwazen durven rekenen, feest kunnen vieren met Pinksteren….”

Om iets te kunnen begrijpen, om iets aan te kunnen voelen wat er met Pinksteren is gebeurd, moeten we misschien terug naar het begin, naar hoe het allemaal begonnen is met dat kerkvolk, met Gods dwazen. Het boek handelingen vertelt hierover.

Na Jezus’ dood zijn z’n leerlingen bij elkaar gekropen in afwachting van de dingen die komen gaan. Ze zijn bang, angstig en verward na de emotionele gebeurtenissen rondom de dood van Jezus. Ze schuilen bij elkaar om troost te vinden, om te praten over alles wat er de afgelopen tijd gebeurd is. Hun dromen en visioenen over een betere wereld waarin ze zo hadden geloofd, waarop ze zo hadden gehoopt, zijn in een klap vernietigd en weggevaagd. De toekomst lijkt hen duister nu Jezus niet meer leeft. Hoe moeten we zonder hem verder Kunnen ze dat wel? 

Zo zitten ze midden in een rouwproces, leeg en uitgeblust. Ze zullen opnieuw op adem moeten komen. Toch als ze na een tijd wat tot rust en verwerking zijn gekomen, komen er steeds meer herinneringen aan Jezus boven. Herinneringen over de dingen die hij vertelde, de dingen die hij deed. Dat hij wel sterven moest voor zijn idealen, maar dat zijn levensgeest nooit gedoofd zal kunnen worden. Ook niet door de dood. En heel langzaam breekt het besef door dat hoewel Jezus niet meer in levende lijve bij hen is, de Geest van zijn levenswerk blijft. En die geest zal blijven ook, als zij het levenswerk van Jezus voortzetten. Als hun leven een getuigenis is van de geestkracht van Jezus, van zijn levensadem. 

En dat besef, die omkeer in hun bewustzijn zet hen in vuur en vlam. En het geweldige tot op de dag van vandaag is, op het moment dat de mens zich openstelt voor diezelfde Geestkracht van God, er ook goddelijke levensadem in hem, in haar stroomt.

Als een mens zich werkelijk gegrepen weet, zich geïnspireerd voelt door Gods adem, zal die mens een nieuw begin gaan maken. Zal die mens dingen gaan doen, waartoe hij, waartoe zij zich vroeger niet toe in staat achtte. In staat om dingen te zeggen waardoor anderen in de ruimte komen te staan. Gedrag gaan vertonen waar anderen jaloers op worden, al zal het vaak uitgelegd worden met dwaas.

Maar het is goddelijke dwaasheid. Een spiegel die wordt voorgehouden. En zo kan de kerk opnieuw geboren worden, door Gods dwazen, door Gods ingewijden.

“Hierheen adem, steek mij aan. Stuur mij uit jouw verste verte licht”, vertaalde Huub Oosterhuis. 

Het kan dus, het boek Handelingen vertelt ons erover. Aangesproken worden door Gods Geestkracht, uit Gods’ levensadem leven. Wij mogen ons verwonderen over het feit dat deze Geestkracht steeds opnieuw mensen in beweging zet en gaande houdt, inspireert tot onvermoede dingen. Kijk maar om je heen en zie de voorbeelden van mensen in wie de Geest gewekt is. Mensen die volstromen met levensadem met levenskracht. Zo zie je dat het Pinkstergebeuren niet een éénmalig gebeuren was uit het verleden, maar iets dat altijd opnieuw gebeuren kan aan ieder van ons, nu, vandaag, morgen. Het gaat gepaard met een verantwoordelijkheidsgevoel waaraan we ons niet kunnen onttrekken, want, zodra je weet dat je deel hebt aan Gods geest, beschik je over adem om elkaar uit of aan te blazen…

Aan en uitblazen doen wij mensen met elkaar, soms heel subtiel, soms bewust, soms heel onbewust. In onze relaties, op ons werk, in onze bezigheden, in onze zorg voor anderen. Iemand uitblazen, iemand alsmaar kleineren of negeren, zeggen dat hij of zij het leven anders moet inrichten, zich anders moet gedragen, dat andere dingen horen, het niet goed doet. Iemand uitblazen, iemands manier van leven afkeuren, zonder te luisteren naar motivaties.

Iemand aanblazen kan ook, je zo opstellen dat het beste in de ander naar boven komt, iemand in een betere wereld zetten, niet toelaten dat de geest van de ander gedoofd wordt. Meewerken dat die ander tot z’n recht, tot haar recht komt.

Mensen die voor anderen een plek zijn waar ze weer op adem kunnen komen in tijden van crisis en eenzaamheid, bij ziekte en aftakeling, in tijden van scheiding en rouw.

Mensen die niet vinden dat er op hún manier gehandeld moet worden, maar anderen op eigen wijze het laten verwerken. In de bres springen, de stem verheffen, andere lucht gunnen, levenskracht.

Pinksteren, een feest vol symboliek, feest van de Geest, van Gods Geest, van een nieuw begin, nu, vandaag, morgen.

Pinksteren het moment van een nieuwe fase in je leven, het moment om je, in Gods naam, naar de ander te keren, anderen er bij laten horen.

Pinksteren het feest van de Geest om elkaar in vuur en vlam te zetten, getuige zijn van de Geest die nooit dooft. Want de Geest geeft niet op en waait waar zij wil.

Het is aan ons of wij ons door deze Geest willen en durven laten raken, door dat vuur van het begin in vlam durven laten zetten.

En dan is er veel meer mogelijk dan wij ooit hadden durven denken of vermoeden, omdat dan aan ons gebeurd, vandaag wat altijd is geweest, het waaien van de Geest.
Een heel fijn Pinksterfeest.

Amen.


The man who could set a painting on fire

Mijn allernieuwste werk, DS17007. Geïnspireerd op mijn bezoeken in de Tate Modern Londen, de kunstwerken van William Turner, the man who could set a painting on fire.

Bij dit werk, de DS17007, heb ik een keer het Acryl gebruikt van het merk Golden. Dit merk heb ik voor het eerst gebruikt toen ik in San Diego was, dat was daar het enige merk wat ik krijgen kon, hier in Nederland is Golden moeilijk te verkrijgen. Bij mijn vaste leverancier deze keer in een mooie aanbieding een aantal potten gekocht en ik ben er verknocht aan.

Het is ongelofelijk hoe sterk het pigment in deze acryl is, bijna vergelijkbaar met olieverf. Maar gelukkig met de eigenschappen van Acryl, sneldrogend en plakkend, net wat ik in mijn techniek nodig heb om mijn werk te krijgen.

Met de donkere partijen op de achtergrond wordt het contrast nog groter. Het resultaat is verbluffend, net alsof het doek licht geeft. Er echt vuur uit komt.

Maar los daarvan zie ik ontzettend veel in dit werk. Er zitten zo veel verhalen in. Als je er langer naar kijkt ontstaan de verhalen als vanzelf. Alsof je een boek leest, maar dan zonder woorden.

Dit werk is 150 cm bij 180 cm! Als je er voor staat en er naar kijkt zie je enkel het kunstwerk. Dat maakt dat het kunstwerk echt een andere wereld is. Het is niet een object, het is niet enkel een kunstwerk aan de muur, het is groter dan dat, je kunt er bijna inkruipen. Daarom vind ik die grote doeken zo fijn om mee te werken. Alsof je in het kunstwerk kunt gaan staan. Dat maakt dit kunst vanuit een volledig nieuw perspectief.

Even weg in een andere wereld, een moment van rust, harmonie, warmte.

Binnenkort zijn twee nieuwe werken te bekijken in toprestaurant Infini Wahlwiller.

Welk verhaal zie jij?