Where ART meets SCIENCE

Net terug van vakantie in Italië. Vandaag zwarte zaterdag. De dag dat de meeste vakantiegangers zich verplaatsen op de Autoroute du soleil, Noord-Zuid.

Nog drukker gaat het dus zijn. Het krioelt er afgelopen weken al van mensen. Onderweg op de snelweg, maar ook op weg in de trein naar Cinque Terre. Liggend aan het strand dacht ik, als de mens zichzelf zou zien als een van de diersoorten, dan zouden wij de meest vervuilende en aanwezige diersoort zijn die de omgeving, het milieu, goed aan het verpesten is. Overal laten wij onze sporen achter. Bijna geen enkele plek te vinden waar niet ook de invloed van de mens te zien is. Natuurparken waar wegen zijn aangelegd voor de toerist.

Het was de afgelopen weken in Nederland warmer dan in Italië. Klimaatverandering? Zeker.

Los van de vraag of de mens nu wel of niet schuldig is aan die klimaatverandering, mogen we er überhaupt niet van uitgaan dat de kringloop van de natuur elk jaar weer hetzelfde gaat zijn. Lente, zomer, herfst en winter zou straks wellicht niet meer eens hoeven te bestaan.

Onlangs nog scheerde een groot gesteente tussen aarde en maan door, als deze steen rampkoers aarde had gezet, hadden we die ten eerste veels te laat ontdekt, laat staan dat we dit geweld op tijd hadden vernietigd. De impact van deze joekel had zo die hele natuurlijke cyclus met één klap kunnen veranderen.

Onze planeet is onze ruimtecapsule. Er is geen andere! Alleen is deze ruimtecapsule zo groot dat we de meeste dagen van het jaar er maar “gewoon” van uitgaan dat die er is en we zuurstof en fris water elke dag “gewoon” tot onze beschikking hebben. Maar net als het internationaal ruimtestation ISS is het in stand houden van die harmonie in die hele cyclus, van levensbelang! CO2 in evenwicht met O2. De grootste uitdaging bij Apollo 13 tijdens de terugkeer naar aarde was het herstellen van die balans. Een ingenieuze oplossing werd hun redding.

Maar nu wij. Houston, we have a problem!

Afgelopen maand hebben we schijnbaar alle grondstoffen al verbruikt waarvoor de aarde 1 jaar nodig zou hebben om die grondstoffen weer op te bouwen. Sinds 1970 is dit proces al gaande, langzaam gaat dus alles allemaal op als we zo door blijven gaan. Als een kaarsje langzaam uit.

En dan maar een Trump, Poetin, Wilders en Baudet blijven steunen, mannen die klimaatverandering in z’n geheel ontkennen, van die mannen die wetenschap sowieso niet serieus nemen en meer geld willen geven aan idiote muren bouwen of nucleaire raketten, toys for boys, om elkaar hier op aarde te bestoken. Te laten zien wie de grootste heeft.

Politiek die vast wil houden aan oude tradities en enkel voor “eigen vaderland” wil strijden.

Ze hebben geen enkel idee dat al dat geld hard nodig is om überhaupt deze wereld nog te redden.

Hoe blind is een mens als je nu nog niet ziet dat dit zo niet nog langer kan doorgaan?

Een stijging van de wereldbevolking laat zien hoe zich dit komende jaren nog exponentieel gaat ontwikkelen. In vakjes denken als mijn land en jouw land kan echt niet meer. Straks is het onze wereld, waar we met z’n allen voor moeten vechten. Niet tegen elkaar, maar met elkaar. Wel of niet met gezichtsbedekkende elementen. Dus ook mororrijders zullen gewoon mee moeten kunnen doen en op straat met helm op moeten kunnen lopen. 🙂

8 miljard mensen?! Met alle kennis die we hebben, zou het zeker mogelijk moeten zijn om al die mensen een eigen ruimte te geven, waarin ieder zijn eigen waardig leven kan leiden. Als we ski-oorden kunnen bouwen in de woestijn, de hoogste toppen op aarde als toerist kunnen bereiken, dan is alles mogelijk, toch?

Maar gaan we dat tij nog kunnen keren?

Wereldbevolking ten opzichte van 1970 meer dan verdubbeld, van ca. 3,5 miljard mensen, naar 7,5 miljard.

CO2-uitstoot van de auto is 246 g/km. Naar Italië ongeveer 3000 km gereden, is ca 738 kg CO2. Bijna 1 ton aan CO2 uitstoot.

Eén ton CO2 klinkt als veel. Maar waar kun je dat mee vergelijken? Een goed beeld geeft de hoeveelheid CO2 die een groeiende boom jaarlijks opneemt. Dat is 20 kg. Voor alleen het vervoer naar de vakantie in Italië zijn dus ca 37 bomen nodig. Dus ook ik maak me zeker nu nog schuldig aan de afbraak van deze planeet, ons enige ruimteschip. Langzaam zijn we aan het uitsterven en hebben het niet in de gaten.

Steun maar zo’n Boris Johnson met zijn Brexit om daarmee landelijke op wereldniveau beslissingen te nemen, een Donald Trump met zijn idiote muur en handelsoorlog, Trump is nu ook nog vriendjes met Saoedi Arabië, een poltiek stelsel die enkel meer aan gebruik dan aan duurzaamheid denkt en daarmee klimaatverandering op geen enkele manier aandacht krijgt.

Een skibaan midden in de woestijn, het grootste formule 1 parcours midden in de woenstijn, zo groot dat deze duidelijk zichtbaar is vanuit orbit op satellietbeelden. We kunnen al auto’s laten rijden op accu of waterstof, “milieuvriendelijk”. Productie hiervan is zeker nog niet energieneutraal. En straks die accu’s die het niet meer doen en vervangen moeten worden? Milieubewust?

We zien het gebeuren, kijken er naar en kunnen weinig doen. Dat gevoel heb je als individu. Het gaat niet lukken, alleen, nee, maar wel samen. Eerst een gekke gedachte, een idioot idee, maar later blijkt een geniale vinding. Misschien zijn we als mens nog te redden, maar moeten we het wel zelf gaan oppakken. Voorbeeld geven aan anderen en anderen bewust maken waar we nu staan. Bewust maken van welke invloed zij hierin wel kunnen hebben.

Alles is nog aanwezig! Nu kunnen we er nog iets van maken. Gaat het zo door dan gaan we echt die science fiction movies tegemoet. Blade Runner waarin Rutger Hauer nog een van zijn laatste internationale werken speelde. Dat soort films waarin het oorlog is omwille van grondstoffen. Water en lucht zo schaars zijn er een moord voor te doen. Een episode van Mad Max, realiteit lijkt te gaan zijn.

Een aarde waarin moeder natuur niet meer te vinden gaat zijn, zij is niet meer, enkel nog maar de mens zelf, met al zijn materialistische dingen.

Al eens een pitje vanuit een appel in de grond geduwd en die laten uitgroeien tot een appelboom? We hebben sinds drie jaar nu vier in onze tuin. Kleintjes nog, maar wel al met bladeren. Ze hebben het moeilijk gehad de afgelopen hete dagen. Hafida, mijn vrouw, had ze zo maar in de grond gestopt. Drie jaar geleden nu. Zonder EXTRA aandacht en WATER zouden die kleine boompjes afgelopen periode zijn uitgedroogd en dood zijn geweest. Weg, niet meer mogelijk om tot leven te brengen.

Al eens gekeken naar de genialiteit waarmee een blad aan een boom zit en een mier die er op kruipt de overtollige bladluizen verwijdert? Die mier, hoe geniaal dat kleine schepseltje op de kop zich aan zo’n blad kan verplaatsen? Ongelofelijk. Bouw dat maar eens na!

The circle of life. De harmonie die nodig is om alles draaiende te houden. In de film The Lion King verwoordt Mufasa het grote belang van het instandhouden van de balans tussen eten en laten leven, aan zijn zoon Simba. Zelfs in een soort van kinderfilm weten we het allemaal zo goed te verbeelden, maar de grote massa doet er (nog) niks mee.

Ik heb er voor gekozen om daar waar het kan te laten leven. Milieubewuster te zijn, maar bovenal te kijken naar een manier om de grote massa mee te krijgen. Zodat straks een politiek als een Trump en een Johnson, een Poetin of een Baudet (hij wordt toch nog president), geen kans van bestaan hebben, omdat de grote massa de richting aan geeft waarin wetenschap, het milieu, het geld moet gaan en niet de politiek.

Maar als de grote massa zal gaan zijn van wat we nu op TV zien, verstand op nul en gaan met die banaan, dan zijn we ten dode opgeschreven, dan is het wachten totdat alles op is en verdwenen is. Geen appel meer aan die boom kan groeien, omdat er geen boom meer bestaat. Geen groen blaadje meer te vinden is. Dan is het de survival of the fittest. Waarbij het dan wel de sterkste zal zijn en niet meer de slimste of degene die zich het makkelijkste aanpast. Dat stadium zijn we dan al lang voorbij.

Het is twee minuten voor twaalf, willen we dat tij nog kunnen keren?

Langzaamaan was ze volledig doof geworden. Een cochleair implantaat was uiteindelijk de oplossing voor het verbeteren van het spraakverstaan overdag. Maar in bed moest het hoorhulpmiddel uit. Lastig slapen als je met dat oor op het kussen ligt. In bed was ze dus weer volledig doof. Dat was het moeilijkste. Het niet meer kunnen horen van net die zachte geluidjes van haar man, die vroeger zo fijn waren, maar net bij het meest intieme moment in de relatie, nu die geluiden het meest gemist werden. Er over kunnen praten was moeilijk, sowieso het onderwerp alleen al.

Het is een enorm taboe, sex én gehoorverlies. Nog weinig over geschreven. Terwijl sex een basisbehoefte kan zijn in een relatie.

Beide zijn onderwerpen waarover moeilijk gesproken wordt, omdat het zeer gevoelige onderwerpen zijn. Persoonlijk en heel intiem.

Een gehoorverlies is moeilijk, omdat het er langzaam insluipt en het jaren duurt voordat het echt een groot probleem wordt. En als het een probleem is, is niet duidelijk dat er een gehoorverlies is. Je kunt aan niemand zien hoe slecht die hoort. Daarbij is er in de loop van de tijd binnen een relatie een manier ontwikkeld om met elkaar te communiceren, die heel “normaal” is. De één staat in de keuken met de wasemkap aan, de ander zit in de woonkamer met de TV aan. Vroeger met beide een perfect normaal gehoor een luistersituatie die kan, maar met een licht hoogtonenverlies zo na je vijftigste, waarbij een hoortoestel nog net niet nodig is, is elkaar goed verstaan vanaf die afstand zeker niet meer mogelijk. Vrijwel iedereen verwacht dat dat nog steeds kan. Hoe vaak ik dit voorbeeld in mijn spreekkamer geef, een koppel voor me zit en er zo’n herkenning is van deze situatie, zelfs al bij de lichte gehoorverliezen die we bijna allemaal hebben op middelbare leeftijd, laat staan dat daar een verworven gehoorverlies nog eens bij komt.

Onbegrip in het elkaar letterlijk niet kunnen horen sluipt er langzaam in. Dat het tussen de lakens, op de slaapkamer in het donker steeds moeilijker communiceren wordt, omdat je eenvoudig elkaars lippen niet meer ziet, is dan eigenlijk een vanzelfsprekend gevolg. Het mondbeeld kunnen zien is een must om bij een licht gehoorverlies überhaupt nog iets te kunnen verstaan. In het donker gaat spraakafzien zeker niet meer lukken. Lieve, zacht gesproken woordjes die steeds minder te horen zijn, en daarmee blijft een reactie hierop uit. De ander denkt dat deze reactie of beter gezegd geen reactie een reactie is, maar de lieve woordjes zijn gewoon niet gehoord, een gehoorverlies is de kern van dit probleem, welke echter niet bewust is bij geen van beide partijen.

Hét probleem is namelijk dat de persoon die steeds minder gaat horen, zelf niet hoort wat die niet meer hoort. En de gesprekspartner die spreekt niet kan zien wat de ander niet hoort. Het valt enkel die mensen op die zich hier bij toeval bewust van zijn. Geluiden die bijvoorbeeld voorheen nog duidelijk hoorbaar waren bewust weggevallen zijn. Te denken aan vogels die fluiten, het tikken van een klok, krekelgeluiden op vakantie in Frankrijk, windgeruis van bladeren in bomen, op het moment dat iemand bij toeval aangesproken wordt dat die geluiden er zijn en net dat moment een bewustwording is bepaalde geluiden niet meer te horen, gaan we langzaam checken of het gehoor nog in orde is. Het zijn meestal zachte onbenullige geluiden die eerst wegvallen en daarom niet opvallen.

En net bij sex kunnen deze zachte geluiden, o zo belangrijk zijn. De ademhaling van je partner, waarin je kunt horen dat deze sneller gaat, het een teken kan zijn dat je partner het fijn vindt en zo een versterkende prikkel kan zijn bij sex. Maar meestal begint het ook met zachte geluidjes, een kusje in de nek. Lieve woordjes in het oor. Of tijdens het vrijen zachtjes met woorden aangeven wat lekker is.

Tranen in haar ogen, omdat het moeilijk is het er überhaupt over te hebben. De goede woorden te vinden om dit alles te verwoorden. Aan te durven geven hoe belangrijk net die hele zachte geluiden voor haar zijn.

Dit gesprek ging mij aan het hart. Ik zag hoe moeilijk dit onderwerp voor haar was, met name ook als daar gehoorproblemen nog eens bij komen die moeilijk te peilen zijn. Dit is zo herkenbaar voor velen, daarom is sex én gehoorverlies net iets wat meer aandacht mag krijgen. Niet enkel voor de slechthorende zelf, ook voor de partner. Ik zie allemaal factoren die een grote rol spelen, net bij die combi, sex én gehoorverlies. Het er over hebben is een eerste stap om samen oplossingen te vinden. Het begint bij het bewust zijn hoe belangrijk die in eerste oogopslag onbelangrijke geluiden in de relatie voor elkaar kunnen zijn. Maar deze geluiden zijn zo vanzelfsprekend dat het niet duidelijk is hoe belangrijk ze zijn. Net als de ademhaling die je van jezelf hoort, het slikgeluid van de buis van Eustachius in je keel. Meer dan honderd keer per dag slik je, je hoort het wel, het geluid bereikt je auditieve cortex, maar het valt niet meer op. Slik nu maar eens bewust en hoor wat er allemaal in je keel en oren gebeurt. Geluiden die je normaal helemaal niet bewust hoort, maar er wel degelijk zijn. Zo ook die zachte geluidjes tijdens sex.

Sex is zo dicht bij jezelf, zo intiem dat het ontzettend belangrijk is er met respect en veel geduld hét er gewoon over te kunnen hebben.

Op het spreekuur vraag ik er niet naar, denk zelfs dat geen van mijn collega’s er standaard naar vraagt. Mochten er collega’s zijn die dit wel doen, dan hoor ik dat graag. Het zou wellicht een standaard vraag moeten gaan zijn op ons spreekuur: “Zegt uw partner wel eens lieve woordjes tegen u?”. Zeker waar de partner bij het gesprek aanwezig is, kan dit een moment zijn om het er even over te gaan hebben. Deze op het eerste oog onnozele vraag kan een ijsbreker zijn voor een belangrijk gesprek. Met meteen ook de mogelijkheid om uitleg te geven hoe belangrijk het voor de partner kan zijn die minder hoort. Met respect voor elkaar, een taboe gewoon bespreekbaar maken.

Intiemer kan een relatie niet gaan zijn, het moment het mogelijk is in woorden deze basisbehoefte te kunnen bespreken. Het er samen over te hebben. Bewust er van te worden en samen naar andere creatieve oplossingen te gaan zoeken. En die zoektocht kan zelfs héél leuk en spannend gaan zijn.

In plaats van zachte geluidjes, vooral tast gebruiken. In plaats van woorden, die lichte intieme aanraking van elkaar. En op het moment beide weten dat dit een alternatief gaat zijn, krijgt die subtiele aanraking ook een nog veel sterkere betekenis en kan net dit een trigger gaan zijn voor het begin van de opwinding.

Verlichting, elkaar kunnen zien, de slaapkamer niet geheel donker laten zijn, maar een klein romantisch lichtje laten branden, zo’n klein lampje in het stopcontact kan misschien al voldoende zijn om elkaars gezicht te kunnen zien. Een lampje dat gewoon als het donker is altijd brand, want moet je iets gaan doen om het lichtje aan te maken, kan daardoor die spontaniteit verloren gaan. Net die blik in de ogen, zegt vaak meer dan duizend woorden.

Het allerbelangrijkste is, het er samen over te durven hebben. Samen te bespreken wat de ander mist of net lekker vindt. Misschien nog van het grootste belang om vooral vanuit eigen gevoel aan te geven wat fijn is. Het positief te benaderen.

Geen verwijt naar elkaar, maar net kijken of er alternatieven zijn die beide prettig vinden.

Dit artikel hieronder zette mij aan het denken om dit blog vandaag te schrijven:

https://www.vice.com/nl/article/7xgdnq/hoe-het-is-om-seks-te-hebben-als-je-gehoorschade-hebt