Een belangrijke wedstrijd

Volgens mij is er morgen die “belangrijke” wedstrijd.

“Onze Max Verstappen gaat er voor rijden! Ja! De prestaties van die man zijn ongekend! En Red Bull doet er alles aan om die auto helemaal top te krijgen.”

En die baan waar ze op moeten rijden is die nog aangepast?! En kan dat gevolgen hebben op de wedstrijd?! Welke banden zal hij gebruiken?! “Spannend. Bloedstollend.” Heel Nederland leeft mee!

Man, o man. Ik heb en had er helemaal niks mee, Formule 1 ging altijd aan mij voorbij, daarom steekt het mij nog meer nu ik er met m’n neus bovenop wordt gedrukt.

Ondertussen bloedt een levensbelangrijke sector helemaal dood en komt er een klimaatcrisis op ons af die haar weerga niet kent.

In de zorgsector is er geen geld om alles op orde te krijgen en is het respect voor die hardwerkende zorgverleners weer terug naar wat het was voor Corona. “Ze moeten maar gewoon hun werk doen.” Sterker nog; er is helemaal geen aandacht meer voor.

Ik wordt er zo ziek van om dit contrast zo sterk te zien. Kan het dan ook niet laten dit met jullie te delen in de hoop dat jullie morgen die “grote” wedstrijd even met andere ogen gaan zien.

Want we leven in een samenleving waar hét geld niet meer voor het oprapen ligt.

Communicerende vaten. Als het geld naar Formule1 toe gaat, zal er ergens anders minder geld naar toe gaan.

Het zal toch ergens van betaald moeten worden. En ja, er zijn sponsoren, maar uiteindelijk zijn het de consumenten die de producten hebben gekocht en daarmee de bron van het geld zijn.

Mercedes, Red Bull, Jumbo, zeker nog genoeg andere sponsoren die geld hierin pompen. Met de miljoenen tegelijk. Die centjes komen ergens vandaan, toch? Staan gewoon op de jaarafrekening en zullen worden doorberekend in de prijs van het product. De consument betaalt. Die maakt de keuze. Betaalt liever een flink bedrag per maand aan zijn mooie Mercedes, dan die premie zorgverzekering, die een stuk goedkoper is dan de afschrijving en maandelijkse kosten van zo’n bolide, maar oei als die zorgpremie een paar euro omhoog gaat, dan is de wereld te klein.

De wereld van de Formule 1 is nu helemaal top! Reclame en PR kan niet op. Want vrijwel iedereen loopt er mee weg. Wil dit grote gebeuren wel steunen. “Geschiedenis schrijven we!”

Ondertussen gaat het slecht met de zorgsector en het klimaat. Grondstoffen in de wereld raken langzaam op.

Kijk zondag eens naar de wedstrijd en vraag je af, wat heeft dat allemaal gekost? Waar komt dat geld vandaan?

Maar kijk ook eens naar al die spullen. En wat wordt er mee gedaan als het verbruikt is? En al die materialen waar komen die vandaan? Al die grondstoffen?

We hebben één aardbol. We zullen het hiermee moeten doen.

Geen idee hoeveel signalen de mens nog nodig heeft om te beseffen dat het kaarsje langzaam dooft. We zullen slimmer met grondstoffen en middelen om moeten gaan.

Maar als het grote geld de grote massa enkel wil entertainen om nog meer geld te genereren. En als dat commerciële spel belangrijker is dan het op langere termijn overleven op deze kleine planeet, dan zal het snel voorbij zijn.

Nog twee of drie generaties en deze prachtige planeet is dood. Genoeg wetenschappers die nu de noodklok luiden, maar zij zijn een roepende in de woestijn.

https://blog.dyonscheijen.nl/2018/02/05/doomsday-clock-het-is-vijf-voor-twaalf/

En met “onze Max” gaan we die wedstrijd zeker wel winnen. Komt helemaal goed, daar maak ik me geen zorgen over.

Zorg om de zorg

Afgelopen maandagavond 4 uur op de Spoedeisende hulp Heerlen. Gevallen met speedbike. Ski-duim te pakken. Gips.

Ik lag achter zo’n gordijn op zo’n behandelbed te wachten op het gips…en dan hoor je gesprekken.

Een drukte van jewelste om me heen. En om dan te horen met welke passie, liefde en geduld zorg aan vooral ook de oudere mensen geboden wordt…hartverwarmend.

Naast me een oudere dame, gevallen van kerktrap. Allerzielen, naar de kerk, bladeren, donker, gevallen en heup gebroken.

Helemaal bezorgd om haar hondje en vanwege stress en pijn aan het overgeven.

Een van de verpleegkundigen, volgens mij de enige in die hele zaal, die dan met zo veel geduld en lieve woorden mevrouw op haar gemak stelt. Meer dan wat zelfs nodig is, puurheid bedoel ik dan. Dat je in zijn woorden en intonatie merkt dat de zorg vanuit de diepste vezels komen.

Ik dus geduldig wacht, luister en de druk op die werkvloer zie. Want tegelijk lopen er andere patiënten binnen, wordt die assistent voor alles en nog wat gevraagd.

Mitch is zijn naam, komt bij me. “Zo, meneer, we zijn u niet vergeten, maar het is heel druk, excuses.”

Ik geef aan dat ik het volkomen begrijp en excuses echt niet nodig zijn. “Respect heb ik voor de manier waarop je jouw werk met passie doet!”

Hij: “U moest eens weten hoeveel mensen er in de wachtkamer aan het klagen zijn.”

Ik: “Ik hoop dat als ik later zo oud mag worden als die mevrouw, dat er dan ook zo iemand met passie en geduld aan mijn bed zal staan mocht ik hulp nodig hebben!”

Na het ingipsen van mijn hand kon Mitch naar huis. Ver over zijn diensttijd maar dat deerde hem niet. Met een glimlach ruimt hij op en wenst me een fijne avond en veilig thuis.

Dan blijkt maar weer hoe belangrijk het menselijke aspect in de zorg is.

In de hoop dat de zorgsector meer respect, geld en mogelijkheden gaat krijgen. Maar dan wel daar waar het nodig is! Op de werkvloer! De handen aan dat bed!