Auteur: Scheijen Dyon

Heb oog voor het gehoor

Mevrouw en meneer zitten tegenover me. Communicatie met mevrouw is bijna niet mogelijk. De uitdraai van de toon- en spraakaudiometrie laat mij al zien hoe ernstig haar gehoorverlies is. Ik pak meteen de hoofdtelefoon met losse microfoon erbij. Zet de hoofdtelefoon op haar oren, de microfoon aan. “Hoort u mij?” vraag ik haar op een normaal spreekniveau. Een grote glimlach ontstaat op haar gezicht. Verwonderd kijkt ze naar haar man en zegt met tranen in haar ogen: “Ik hoor weer!”.

Gesprekken en ervaringen die mij raken op mijn spreekuur. Vrijwel wekelijks komen ze voorbij. Mooi om dan als professional mogelijke oplossingen te zien.

Deze mevrouw die tengevolge van een herseninfarct en daarbij een val in een revalidatietraject Adelante was terechtgekomen. Een lang traject is ze afgelopen jaar gegaan. Nu pas aan het eind van dat lange revalidatietraject wordt mevrouw doorgestuurd naar ons audiologisch centrum. En dat pas op verzoek van haar eigen audicien waar ze bij toeval voor een controle van haar hoortoestellen was.

Een andere casus is een jonge man, eigen bedrijf, die sinds mei in revalidatie is. Dit vanwege een hartinfarct. Daarbij ook nog rechts een ernstig gehoorverlies heeft en links een bij de leeftijd passend gehoorverlies. Ook hij enkel bij toeval na een bezoek bij zijn audicien een verwijzing via de huisarts naar het audiologisch centrum heeft gekregen.

Gelukkig is er een zeer fijne en professionele samenwerking met de audiciens in de regio en zijn de meeste audiciens op de hoogte van de meerwaarde die een verwijzing naar een audiologisch centrum kan hebben. Sowieso weten in deze regio alle professionals binnen het vakgebied van de audiologie elkaar steeds beter te vinden. Die samenwerking komt ten goede van de audiologische zorg.

In de hoop dat nu binnen de revalidatie de audiologische zorg nog meer aandacht mag gaan krijgen. Beiden revalidanten had ik namelijk graag wel al eerder in het traject willen zien.

Beide cliënten zijn nu al geholpen met het inzicht en kennis die we vanuit de gehoormeting hebben kunnen geven. Beiden gaan vanuit de audiologie nog veel hulp krijgen die ten goede komt van de communicatie.

Horen is meer dan enkel de oren.

Gehoorverlies is niet zichtbaar, het valt niet meteen op als iemand minder hoort. Maar gehoor is net voor ons als mens zo belangrijk. Zeker op het moment dat de wereld figuurlijk, maar soms ook letterlijk op haar kop staat. Zeker na zo’n impact als een hartinfarct of herseninfarct. Familie die op bezoek komt en aan bed staat en een gesprek heel veel steun kan geven. De instructies tijdens het revalidatieproces van belang zijn om in detail goed te moeten kunnen horen. Laat staan dat al die nieuwe indrukken het gehoor net de verbinding geeft met de omgeving. Wellicht het luisteren naar muziek een stukje ontspanning geeft in die spannende tijd daar alleen in de kliniek.

Daarom heb oog voor ook het gehoor.

Het zou zo mooi zijn om vanaf het begin meteen de audiologische revalidatie mee te nemen.

Als iemand twee keer vraagt wat je zegt of als iemand niet meteen reageert op het roepen van de naam, dan kan het gehoor een rol spelen. Vanaf een jaar of dertig gaat het gehoor langzaam achteruit, dus een licht gehoorverlies kan boven de vijftig zo maar aanwezig zijn. Net in die grote klinische ruimtes, gladde wanden, gladde vloeren, ruimtes met een slechte akoestiek zullen omgevingsgeluiden het verstaan van spraak ernstig belemmeren.

Tips en adviezen kunnen al voldoende zijn om beter met dat gehoorverlies om te gaan.

In Nederland is de audiologisch zorg al goed vertegenwoordigd. Alle partijen weten elkaar steeds beter te vinden. Samenwerking maakt dat oplossingen gevonden worden.

Hoe mooi om dan te zien dat het leven van iemand weer zin heeft. De persoon zich gehoord voelt en er bij weer hoort.

Overigens beide casussen heb ik aangepast en zijn details veranderd, zodat privacy gewaarborgd is. Ondanks dat zullen vele mensen zich waarschijnlijk in een van de beschreven casussen herkennen. Dat maakt dat dit een niet op zichzelf staand verhaal is en gehoorverlies wel degelijk bij velen een rol speelt.

Net daarom wil ik dit hier delen. In de hoop dat er meer oog mag gaan zijn voor het gehoor.

Antwoorden op grote vragen

Stephan Hawking.

Wat een held. Wat een vooruitziende blik. Wat een creatieve geest om verder te kijken dan wat wij mensen voor ogen hebben.

Antwoorden op grote vragen. Nee, Dé antwoorden op dé grote vragen, is de titel van een boek dat verplichte literatuur zou moeten zijn op scholen. Want de kern van alle grote vragen ligt in dit boek verborgen.

Meerdere inzichten die mijn eigen brein prikkelde om met een ander perspectief naar de huidige wereldproblematiek te kijken.

Één hiervan is deze:

“Het is een heerlijke tijd om in te leven en onderzoek te doen in de theoretische natuurkunde.

Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.

Een van de grote onthullingen van het ruimtetijdperk is het perspectief dat de mensheid op zichzelf heeft gekregen.

Als we de aarde vanuit de ruimte zien, zien we onszelf als een geheel. We zien de eenheid, niet de verschillen.”

We zien de eenheid, niet de verschillen.

Laat dat nu ook in het conflict Palestina en Israël gelden. Wie kan daar nog een antwoord op vinden? Op een conflict dat al jaren duurt en waar geen touw meer aan vast te knopen is.

Maar dat geweld geen oplossing kan en mag gaan zijn, dat moge uit de geschiedenis wel duidelijk zijn.

Een antwoord op dit conflict is er niet, maar dat de mensheid, ons toekomstig bestaan vooral voor onze kinderen en straks kleinkinderen wordt bedreigd door vele risico’s die op ons afkomen, ook dat is ons allemaal al bekend.

Klimaatverandering. Het opraken van levensbelangrijke grondstoffen. Politieke en geologische vluchtelingen. Oorlogen. Al dit zijn grote risico’s voor het voortbestaan van dit kleine planeetje Aarde.

Nog nooit heeft de mens zo veel kennis van zaken gehad, nog nooit heeft de mens zo dicht bij een Armageddon geleefd als nu in deze tijd.

We kunnen onze ogen blijven sluiten voor dat wat voor ons van levensbelang is en enkel aandacht houden voor entertainment en “gekkigheid” (lees idiote YouTube video’s en influencers die jongeren “inspireren”), maar de tijd dringt.

Grote wetenschappers die naam en faam hebben verdiend met keihard werken en met passie onderzoek hebben verricht in de wetenschap roepen al jaren voor aandacht voor net dat wat er in ons leven toe doet.

Stuk voor stuk schrijven deze grootheden pleidooien voor een verandering in ons denken en doen.

In de hoop dat zij geen roepende mogen gaan zijn in de woestijn. Deel ik dit pleidooi van Stephan Hawking. Maar zou ook de laatste roep van Wubbo Ockels, een van de Nederlandse astronauten hier aan toegevoegd kunnen worden. Op zijn sterfbed geeft hij met letterlijk zijn laatste adem een adembenemend pleidooi.

Het komt er bij beide in het kort hier op neer: Wetenschap en met name onze mogelijkheid om kennis te toetsen, te delen en om van te leren, is van essentieel belang voor het voortbestaan van de mensheid.

En als ik nu lees dat een raket die Israël vanuit de Iron Dome afvuurt een waarde heeft van $50000,- dan gaat er nu weer heel veel geld verloren aan iets dat zeker geen bijdrage levert aan een verbetering van de kansen voor ons voortbestaan.

De Doomsday Clock staat al op 100 seconde voor middernacht. En de secondes tikken weg.

https://thebulletin.org/doomsday-clock/current-time/

Hawking windt er geen doekjes om, met Trumpiaanse politiek, de strijd om macht waarin ieder voor zich en God voor ons allen hoog in het vaandel staan, met die spirit gaan we de mensheid niet redden.

Stephan Hawking is er niet meer. Maar zijn kennis en kunde leven voort in boeken, geschreven woorden.

Kennis. Hét DNA, zoals hij zelf in dit boek beschrijft, dat we kunnen doorgeven aan onze kinderen. Waarbij kinderen in deze niet per se onze eigen biologische kinderen zijn, maar meer ieder die ons lief is.

Dit verder denkend, zou de liefde die we voelen voor dat wat mens heet, ook de liefde kunnen zijn voor alles wat bestaat.

Even een gedachteoefening: stel dat Doomsday straks werkelijkheid wordt, ik bedoel, met alle kennis van nu is die kans heel erg groot. Zoals het er nu naar uitziet gaan we drie generaties niet meer redden. Dus de kleinkinderen van de huidige kinderen gaan het meemaken. Het einde van het bestaan. Aarde “game over”. Weg. Niets meer van al dit. Het heelal zal nog bestaan, maar niemand meer die een lied schrijft over een zonsondergang. Niemand die een gedicht schrijft over de liefde die die voelt voor een ander. Niemand meer die een prachtige foto maakt van wolken in de lucht. Niemand meer die kan navertellen hoe mooi het leven is.

Niets van dit alles kan nog worden doorgegeven of gedeeld.

Ik weet zeker dat ieder mens iets moois heeft om door te (willen) geven. Dat zit in ons natuur. Daar is ons hele bestaan op gebouwd. Dat is ook wat we kost wat kost willen vasthouden en niet willen verliezen.

Een Palestijns gezin dat uit huis wordt gezet, waar ik zie dat de jonge dame vooral voelt de geschiedenis die zij daar op die plek heeft beleefd. Haar vader die eigenhandig die plek groot heeft gemaakt. Haar stukje dat zo belangrijk is, wil zij kosten wat kost behouden en doorgeven aan haar kinderen.

Stephan Hawkings levenswerk om antwoord te vinden op de vragen over vooral die zwarte gaten in het heelal, alle kennis van de natuurkunde, ook die kennis wil hij kosten wat kost doorgeven aan zijn kinderen.

Niet voor niets dat het slotwoord in dit boek geschreven is door zijn eigen dochter. Zij heeft het gezien, zij heeft het meegekregen, dat wat zo belangrijk is in dit leven.

Respect voor dat wat ons mens maakt. De kansen die ons gegeven zijn. De kracht en mogelijkheden wij hebben zijn zo groot, enkel is het van groot belang dit alles zo in te zetten dat wij er allemaal iets aan kunnen hebben.

En dan sluit zij af met een heel belangrijk klein detail. Het boek is een verzameling van een aantal artikelen die haar vader in de laatste jaren van zijn leven nog heeft geschreven. De zin die ik net er uit heb gehaald bevat een belangrijk detail wat haar vader bijzonder groot heeft gemaakt.

“Ons beeld van het heelal is de afgelopen vijftig jaar enorm veranderd en ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Stephan Hawking: “Ik ben blij als ik daar een kleine bijdrage aan heb geleverd.”

Hoe bescheiden iemand kan zijn die zo groot is.

Zijn grootste wens was om anderen te inspireren en vooral de wetenschap boeiend te maken voor volgende generaties.

Ik hoop vurig dat er genoeg jongeren zijn die de wetenschap zien als het belangrijkste goed om door te mogen geven.

In de hoop dat we het tij kunnen keren.