Afgelopen week zag ik een oudere dame met haar begeleidster op m’n tinnitusspreekuur.
Mevrouw heeft beiderzijds een enorm gehoorverlies en ‘s nachts als de hoortoestellen uit zijn hoort zij continu een hoge fluit en laagfrequente geluiden. Zijzelf koppelt dat aan een man die op het dak staat en liedjes fluit, heen en weer loopt. Ze wordt op dat moment altijd heel boos en woedend en staat op en dan wordt het allemaal alleen maar erger. Slaapt niet meer en zit in een vicieuze cirkel.
De truc was nu om op haar denkniveau te kunnen komen en zo de uitleg te geven van de complexiteit van de tinnitus en het horen.
De uitleg die ik normaal gaf was uiteraard niet mogelijk. Dus improviseren en blijven praten met haar in een gesprek. Om dan vervolgens vanuit haar eigen gedachten de juiste weg te vinden.
Wat vervolgens gebeurde was geniaal!
In het gesprek kwam ze zelf erachter om dan die man daar op dat dak maar te laten staan fluiten en lopen. Want zoals ze zelf zei: “Hoe meer ik ertegen probeer te vechten, hoe luider die begint te fluiten en te stampen, dus laat hem maar!”.
Hoe mooi deze metafoor voor ons nu ook is, is dit voor haar wellicht zelfs de eerste stap om die andere weg te gaan.
Samen met de begeleidster gaan we sowieso nu deze richting uit, niet vermijden, maar naar de acceptatie, het toelaten, in de hoop dat het gewenningsproces dan vervolgens in gang kan worden gezet.
Stap voor stap, geduld en een oprechte interesse in de mens die tegenover me zit, maakt wellicht nieuwe wegen mogelijk zo blijkt.
In dit boeiende gesprek ontstond een diepere connectie, die zo mooi was om te zien, waarbij de complexiteit van tinnitus een creatieve benadering vereiste. Door te improviseren en op haar denkniveau in te spelen, kon ik de reguliere uitleg omzeilen en haar eigen gedachten laten leiden. Zelfs voor mij nieuwe inzichten hierin te ontdekken.
Het moment waarop ze zelf besloot de figuur op het dak te laten fluiten en lopen, getuigt van haar innerlijke kracht. Haar inzicht dat weerstand bieden het geluid alleen maar versterkt, opende de deur naar een mogelijke verandering van perspectief.
Met de begeleidster in eenzelfde lijn van aanpak gaan we nu op weg naar gewenning, een proces dat hopelijk de vicieuze cirkel doorbreekt. Elke stap is doordrenkt met geduld en een diepe, oprechte interesse in de mens achter de tinnitus. Deze ontmoeting herinnert ons eraan dat de weg naar verandering vaak begint met begrip en een luisterend oor.
