Where ART meets SCIENCE

Vroeg in de ochtend rijd ik op m’n speedbike richting Hoensbroek. Met volle snelheid ga ik door een prachtig natuurgebied. Genietend van het Limburgse Landschap om me heen. De natuur die wakker wordt.

Gisteren een serie op Netflix gezien, Lupin, met daarin een bijzonder mooi muziekstuk. “Even” via m’n SmartWatch zoeken, gevonden en meteen te beluisteren op Spotify.

Wat allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.

Vanmorgen dus op weg door dat bijzonder mooie landschap, muziek op mijn oren, denkend aan een concert ik samen met Frank Steins wil gaan organiseren. Een concert waar aandacht is voor het verhaal van het langzaam doof en blind worden ten gevolge van het Ushersyndroom.

Ik ken drie mensen die dit zwarte lot is toebedeeld. Het is niet aan de buitenkant te zien. Zeker niet aan de jonge dame Joyce de Ruiter, die ondertussen een voorbeeldfunctie heeft verworven hoe je met deze zware last om kunt gaan en zelfs, zo lijkt, sterker van wordt. Haar wereld net groter wordt, ondanks het verlies.

Haar verhaal, maar ook dat van de kleine meid ik ken, net gediagnosticeerd met Usher, met nog een heel leven voor zich, grijpt mij aan.

Mijn audiologenhart gaat open om te helpen. Alleen de vraag is hoe?!

Nog zo veel onderzoek nodig, nog zo veel kennis te vergaren. Wetenschappelijk onderzoek waar tijd en geld voor nodig is. 

Muziek, kunst, natuur, in de ochtendzon op mijn fiets naar het werk….de wind suist in m’n oren.

Wat zo vanzelfsprekend lijkt, kan zo ongrijpbaar zijn.

Als het ons gaat lukken om met net die muziek, kunst, met de verhalen die te vertellen zijn, als het daarmee lukt ruimte, tijd en gelden vrij te maken om met nieuwe technieken, therapieën, behandeltrajecten of eenvoudig, een gesprek, gehoor te geven aan de hulp die nodig is, dat zou al mooi zijn. Om de zon weer te laten schijnen voor zij die dit overkomen is. 

Op m’n fiets door het prachtige landschap, de muziek klinkt in m’n oren, de ochtendzon die het landschap belicht als in een film, de wind die langs m’n lichaam glijdt. 

In m’n hoofd gaat alles voor een groots concert steeds meer vorm krijgen. 

Alleen gaat me dit niet lukken, dit project zal enkel met inzet van veel mensen een succes kunnen worden. De komende tijd gaat het daarom spannend zijn, zijn er genoeg mensen die eenzelfde droom hebben? Die bereid zijn om te geven voor iets dat zo vanzelfsprekend lijkt, maar o zo waardevol is.

Een goed gesprek. Verhalen vertellen. Ervaringen delen. Genieten van het leven.

Denk maar eens aan die momenten die je het dierbaarst zijn. Net dat zijn vaak de momenten waarop die kernwaarden van menszijn diep van binnen raken.

Elkaar hierin vinden en steun geven, kan voor nu niet meteen gehoor en zicht teruggeven, maar wel een eerste stap zijn om die zon in ieders hart te laten schijnen. De warmte te voelen van alle steun die gegeven wordt om ondanks al die beperkingen er toch bij te horen. Gezien te worden, gehoord te worden. Dat we oog mogen hebben voor datgene wat onzichtbaar is.

Hoe mooi zou het zijn om met muziek en kunst hier aandacht voor te vragen, bewust te worden van wat zo vanzelfsprekend lijkt en o zo waardevol is.

Het muziekstuk dat mij deze ochtend inspireerde:

Le Secret

Mathieu Lamboley

Soundtrack Lupin

Dit jaar wilde ik mijn blog er niet aan wijden. Omdat ik langzaam het vertrouwen in de democratie aan het verliezen ben.

Met plaatsvervangende schaamte heb ik de afgelopen periode TV-optredens gevolgd, debatten en interviews gezien waarin het doel van dat optreden vooral er op was gericht hoe maak ik die ander kapot en hoe win ik zelf de meeste zieltjes.

Ik zou mijn gevoel, mijn visie over de politiek dit jaar volledig aan mij voorbij laten gaan. Mijn stem hierin niet publiek laten horen.

Maar sinds enkele jaren ben ik een ouder plus. Twee prachtige gezonde kinderen kreeg ik er bij toen ik ja zij tegen mijn vrouw. Het woord opvoeding had tot dan voor mij nog geen inhoud gehad. Althans niet die waarin je voelt wat het betekent om je kinderen het beste te willen geven.

Daarom vraag ik me bij het kijken naar al dat politiek gesteggel af, als we onze kinderen een toekomst willen geven, welk voorbeeld willen we dan stellen? Hoe zou die toekomst er uit moeten zien? Als jouw kinderen in discussie gaan, welke woorden wil jij dat ze gebruiken? Met welke omgangsvormen zou je ze willen zien bij sociale interacties? Welke kansen zou je ze willen geven in de maatschappij of op die volle arbeidsmarkt?

Regelmatig hebben we het er over aan de eettafel. Gesprekken over de maatschappij, omgangsvormen, toekomst en politiek. Boeiende gesprekken, waarin ik zelf leer om zaken ook vanuit een ander perspectief te kunnen bekijken.

En gelukkig zie ik dat de jeugd er anders naar kijkt. Zij de problemen die die volwassenen veroorzaken wel degelijk zien, ook zij zich zorgen maken over de toekomst. Maar ondanks al die grote problemen ze toch, gelukkig ook, kunnen genieten van wat zij nu hebben.

Maar ondanks dat het lijkt dat die jongeren het meer kunnen hebben, al dat gesteggel in de media, die ruzies op TV, wil ik toch nog meer dan ooit deze aardbol een klein beetje beter maken.

De politiek lijkt daarbij een belangrijke factor te zijn, die ene keuze die we komende dagen gaan maken.

Ieder voor zich.

Nog nooit is politiek zo’n groot item geweest. Zo dicht bij de burger is politiek nog nooit gekomen. We zitten er met onze neus bovenop.

Onze stem kunnen we gaan laten horen, welke kleur iemand kiest is volledig aan hem, haar of het. Maar één stemwijzer wil ik meegeven;

Welk voorbeeld wil jij zijn?!

Laat je stem horen!

PS Die wereld een beetje beter maken?

Voor een groot deel gebeurt dat gelukkig het meest aan die eettafel.