Net drie dagen kunstbeurs achter de rug. Meer dan honderd internationale kunstenaars in één ruimte. Een prachtige locatie hartje Amsterdam!
Betere condities kun je als kunstenaar niet hebben om een deel van de collectie aan een groter publiek te tonen. Genoeg kunstliefhebbers die voorbij zijn gekomen en oprechte interesse hadden.
Vele gesprekken met zowel kunstenaars als bezoekers hebben mij wel nu al laten zien dat er iets heel goed mis is in de kapitaalmarkt waarin we ooit gekozen hebben te willen leven.
Het systeem waarin geld als ruilmiddel is gaan dienen om het makkelijker te maken producten, diensten met elkaar uit te wisselen.
In die markt is er iets goed mis gegaan, want er heerst enorme inflatie. Alles wordt duurder. Maar dan vraag ik mij oprecht af, waar stroomt dat vele geld nu naartoe?!
Want iemand of erger een instantie of instituut wordt aan het eind van die geldstroom enorm “rijk”. Ik bedoel, ergens moet er een eindpunt zijn waar dat geld naartoe gaat.
Dus even terug, ooit lang geleden, ik had iets gemaakt wat voor een ander waardevol was, die ander kon mij iets leveren en dat ruilden we als we samen eruit zouden zijn dat dat een gelijke waarde had.
Later kwam geld, dat het makkelijker maakte om niet meteen een product of dienst te moeten geven. Enorme handig. Maar ja, dan had je heel veel geld thuis liggen, dat onveilig was, veilige banken ontstonden en spaargeld en rente. Later het lenen van geld. Nog veel later het beleggen van geld. Geld zelf werd een product. Geld werd een digitaal cijfertje. En waar het dus ooit zo belangrijk voor was in het ruilen van diensten en producten is geld nu van minder belang. Beursnoteringen en rentes zijn leidend geworden.
Sterker nog, geld zorgt er nu voor dat dat uitwisselen van producten en diensten bemoeilijkt wordt.
“Ik kan van jou dat kunstwerk niet kopen, omdat ik er het geld nog niet voor heb.” Een jonge studente gisteren op de beurs.
Maar erger het verhaal ik vernam van een meneer met gehoorklachten en tinnitus. Hij ging niet meer op jaarlijkse controle van zijn gehoor, omdat hij zijn eigen bijdrage bij de zorgverzekering niet meer kon betalen.
Kunstenaars die deze beurs als bezoeker bezoeken, omdat zij het geld niet hebben om op deze beurs te staan. Daardoor hun werk niet zichtbaar is en de verkoop geen kans maakt.
Zo veel mensen die nog steeds iets waardevols aan de maatschappij kunnen bieden. Maar omdat geld dat zij verdiend hebben naar energierekeningen stroomt en naar steeds duurder wordende eerste levensbehoefte producten, er geen geld meer over is om te investeren in die ogenschijnlijk minder belangrijke zaken, die op langere termijn wellicht nog belangrijker zijn om voort te bestaan.
Er is iets goed mis, ik vraag me oprecht af wie er nu “rijk” wordt. Maar rijk als in kennis hebben van iets groters waar deze wereld nu langzaam aan dood bloedt en dat de rijkdom die die persoon of instantie nu vergaart waar straks alles waar echte waarde in zit langzaam uitsterft. Ambachten verloren gaan, omdat het niet meer te bekostigen is. Dat ziet die persoon of instantie niet.
In de hoop dat we het tij kunnen keren. Meestal hebben kunstenaars en creatieve mensen voelsprieten die eerder ervaren wat er aan de hand is. Misschien is het goed om daar oog/oor 🙂 voor te hebben voor wat zij ons allemaal te vertellen hebben.
Lang geleden toen geld nog helemaal geen issue was, ontmoeten zich kunstenaars, politici en wetenschappers in cafés en plekken waar het bruiste van nieuwe geniale ideeën. Vooral zij die naar elkaar luisterden en elkaar iets gunden bergen konden verzetten aan werk.
Zaken die men onmogelijk achtte mogelijk maken.
Misschien moeten we vooral ook weer eens even terug naar die basis. Terug naar wat er echt toe doet. Er voor elkaar zijn, iemand iets gunnen, creatief zijn in het zoeken naar mogelijkheden in plaats van aangeven dat iets niet mogelijk is.
Zo gaf ik afgelopen dagen in meerdere gesprekken gratis een advies. Een consult bij wijze van spreken in de audiologie. Zo was er een studente die intens geraakt werd door een van mijn kunstwerken, er nu niet de plek voor had, maar wel een boek van mij wilde kopen. Die veertig euro te veel voor haar was. Later nog eens terug kwam en het boek toch wilde kopen. Omdat ze liet zien het zo waardevol te vinden voor haar. Ik haar het voor dertig euro gaf, en zij intens gelukkig was, enkel al met het boek die geste en mijn persoonlijke signatuur in het boek gericht aan haar.
Laat geld niet zo belangrijk zijn. Laten we teruggaan naar wat er echt toe doet. Genieten van het leven, met alle verwonderingen die ons gegeven zijn.
