André Kuijpers live in het Openluchttheater Valkenburg 11 juni 2016. Een indrukwekkend college over meer dan enkel ruimtevaart!
Het was vooral een pleidooi voor vrede op aarde, om ons bewust te maken van iets dat gewoon ons allen raakt. Dat wat in de basis de zin van dit leven is. Vanuit het oneindige heelal, het eindige te laten zien. Het nietige van wij, mensen hier op aarde. Dat kleine planeetje, onze ruimtecapsule, aarde.
André Kuijpers’: “Er zijn zo veel meer sterren en planeten in het universum, dan alle zandkorrels op al de stranden op aarde!” Laat die even bezinken graag.
Astronauten leren vanaf dag 1 van hun opleiding om te overleven in space. Beter gezegd out of space. Want er is buiten onze aarde eigenlijk geen ruimte waar wij zo, zonder hulpmiddelen, zonder ingewikkelde apparatuur, kunnen overleven. Laat ook die even binnenkomen.
Dan komt het besef hoe klein wij zijn, wij mensen hier op die kleine stip in dat enorme heelal met alleen maar gevaar voor leven. LEVEN.
Maar dan dit, wij, wij mensen zijn wel al in staat om na te denken, te reizen in dat heelal, er naar te kijken, te zien en te herkennen, dat leven eindig is, dat van ons, elk individu, maar ook van elke ster, planeet, zonnestelsel het leven eindig is.
Maar een klein lichtpuntje is er dan wel aan de horizon, wij hebben de gave gekregen om hier zelf over na te denken en zelfs nog iets meer, de kennis en kunde te ontwikkelen om dat leven te redden. Er iets moois van te maken. KUNNEN MAKEN. Wij als mens hebben de kans gekregen om te leren, te ervaren, te doen. De keus. Een eigen wil.
Duizenden van jaren al worden er verhalen geschreven om de mens te laten inzien wat er eigenlijk echt toe doet in het LEVEN. Wat ons groter doel is in het leven. Ieder heeft een kwaliteit om dat groter doel te bereiken. Elk individu op zich, als deze maar diep genoeg nadenkt over wat echt een goed gevoel geeft.
Zoals Andre Kuijpers vanavond zo mooi in kaart bracht, de hele geschiedenis van de ruimtevaart. De kleine stappen die de mens daarbij maakte, uiteindelijk die kleine stappen ongelofelijk groot kunnen zijn. Kuijpers had hem niet in zijn lezing, maar ik gebruik hem hier toch even. De legendarische woorden: “One small step for a man, one giant step for mankind.” Niels Armstrong 1969.
Kuijpers maakte dit zelf duidelijk door te zeggen dat voor dit soort ontwikkelingen de 4 grote D’s nodig zijn;
Dromers, Denkers, Doeners en als laatste de Durfals.
Deze vier heb je nodig om iets groots neer te zetten wat de wetenschap weer stappen verder brengt.
Mooi ook hoe hij het beschreef, dat hij zich als astronaut af en toe een baby voelt. Een astronaut heeft een grote luier om, want zo’n reis naar het station duurt en duurt, maar het verblijf van een half jaar brengt hem ook helemaal terug naar het niet kunnen lopen, weer helemaal revalideren en met kleine stapjes beginnen met lopen. Kuipers ziet zo ook de ruimtevaart. We zijn echt pas helemaal aan het begin. De aarde is de wieg, vanuit die wieg, beginnen we nu pas met vallen en opstaan te leren om te lopen. Enkele missies die zijn mislukt, expedities waarbij alle leden het niet hebben overleefd. The Challenger, is mij nog het meeste bijgebleven, waarbij een vrouwelijke leerkracht deel uitmaakte van de crew.
We zijn er nog lang niet, we zitten echt net pas op onze eigen maan! Twaalf astronauten hebben daar op letterlijk hun voetstappen gezet. Twaalf pas.
Mars dromen we nu van. Mars, de eerstvolgende planeet in ons eigen zonnestelsel en dan moeten we nog verder.
Ondertussen zijn er ook vanuit onze eigen aarde krachten gaande, die onze eigen ruimtecapsule bedreigen, het kappen van de regenwouden, de industrie, de oorlogen, natuurrampen, grotendeels door de mens nu zelf uitgelokt. Invloeden van de mens die nu al vanuit de ruimte op foto’s uit dat heelal zichtbaar zijn. Waar deze mensen, de astronauten, zich ook duidelijk zorgen over maken. Wubbo Ockels, de andere bekende Nederlandse ruimtevaarder, houdt een aangrijpend pleidooi hierover op zijn sterfbed. Al meer dan 1 miljoen keer bekeken. Hij zou vlogger nummer 1 moeten zijn en niet een of andere idioot die van een brug af boven op een trein springt, om zo veel mogelijk volgers te krijgen. Anyway, hier gaat het dus om, waar houden wij ons als mens nu mee bezig? Wat is jouw doel of bijdrage aan het echte mens zijn?
We kunnen niet allemaal astronaut worden, dat is duidelijk als ik zie wat voor een supermens je moet zijn om al die kennis en kunde te vergaren en hoe gezond je moet zijn om dan uiteindelijk de lucht in te gaan. Maar we moeten ook echt niet allemaal hetzelfde zijn! En dat is net het mooie, samen zijn we zo sterk. In de kleinste vorm kan iedereen een bijdrage leveren aan dit groter geheel. Het begint echt al bij de kleine dingen, hoe ga je met elkaar om, de zin in het leven geven, opvoeden, helpen, de mens hier op aarde helpen, in welke vorm ook, eten, entertainment, kunst, cultuur, godsdienst, waarbij deze laatste de laatste tijd letterlijk en figuurlijk onder vuur ligt. Letterlijk en figuurlijk. En het woord GOD, ALLAH, al helemaal. En persoonlijk denk ik dat godsdienst al heel lang ons dit alles wil vertellen, zij die claimen echt te weten wat er in die boeken, in die verhalen beschreven staat, moeten eens goed lezen wat er staat. Verhalen die zich afspelen duizenden jaren geleden, met waarschijnlijk eenzelfde doel, OVERLEVEN, OVER LEVEN.
LEVEN. Hoe doen we dat en wat is echt belangrijk in het leven?
Maar vooral ook waar gaat het naar toe? De gevaren, de wonderen, de missies.
Is het dan niet zo, dat we nu hetzelfde weer opnieuw vorm geven? Ervaringen, de kijk op het leven willen delen, wonderen aan anderen willen laten zien. Social media staat er vol mee. Alleen we moeten het wel zien!
Ik ben er van overtuigd dat wij ook nu in een wonderbaarlijke tijd leven. Over weer duizend jaar kijken we hopelijk terug op nu, bijzondere mensen die nu iets betekend hebben worden dan nog genoemd, geëerd, zij die die verhalen hebben beschreven ook, maar ook dan zal opnieuw de keuze zijn, wat met die informatie, dat geschrevene te doen?
Ieder individu kan en mag dat zelf bepalen. Gelukkig ook. Eigen grenzen en haalbare doelen te stellen om uiteindelijk een fijn leven te hebben gehad.
Maar zoals Andre Kuijpers het verwoorde: Wij zijn allemaal astronauten in deze immens grote ruimtevaartcapsule, aarde.
Wubbo Ockels die deze gedachte emotioneel uitdraagt op zijn sterfbed:
Dit gedachtengoed te delen in welke vorm ook, is al een bijdrage aan het groter doel; het redden van moeder natuur, aarde!
LEVEN!
