De eerste tien minuten denk je “Waar ben ik aan begonnen?!”, maar na die tien minuten is het genieten!
Hardlopen in de regen, door het bos.
Alles is zo groen.
Na tien minuten heb ik de herinnering aan Bali, Australië en Egypte, het duiken in een wetsuit. Zo voelt het als al mijn sportkleren natgeregend zijn. En af en toe heerlijk stampen in een grote plas met water. De regen die naar beneden komtop mijn gezicht.
Dan zo door het bos lopende, me realiseren dat wij hier in een deel van de wereld leven waarin je zelf de keuzevrijheid hebt om naar buiten te gaan. Je mag in dit deel van de wereld gaan en staan waar je zelf wilt, zelfs zeggen en schrijven wat je denkt en voelt. Geen enkele restrictie, van niemand.
Bladeren vallen al van de bomen, de regen volgt de bladeren naar beneden. Bij Chateau Sint Gerlach zie ik kraaien gekke rondjes vliegen door de regen om daarna weer op een tak even te gaan rusten, een stuk of zes, steeds met twee tegelijk. Het lijkt alsof ook zij genieten van de regen. En in tweetallen steeds dezelfde route afleggen.
En in mijn hoofd komt de tekst naar boven: “En alleen de vogels vliegen van Oost- naar West-Berlijn. Worden niet teruggefloten, ook niet neergeschoten. Over de muur, over het IJzeren Gordijn, Omdat ze soms in het westen soms ook in het oosten willen zijn. Omdat ze soms in het westen soms ook in het oosten willen zijn.”
En ik denk aan al die mensen die nu anno 2017 niet die vrijheid hebben, dat deze wereld waarin wij mensen leven wij het te vaak onszelf zo moeilijk maken. Dat het vooral mensen zijn die zo wreed kunnen zijn om anderen die vrijheid te ontnemen. Muren met prikkeldraad die grenzen aangeven.
Wij leven in dat deel van de wereld waarin we ons daarover geen zorgen hoeven te maken. Maar ik doe het toch.
Daarom, opdat we nooit zullen vergeten.
Ik zeg; ga naar buiten vandaag, het regent nog de hele dag!
En voel je gezegend!
