De acryl en het medium heb ik al. De op maat gemaakte doeken bij Victor Art zijn klaar en worden binnenkort thuis afgeleverd. Aluminium frames, linnen perfect opgespannen, zodat ik de zijkant mee kan schilderen en er geen lijst nodig is.
In mijn hoofd zijn de kleuren al aanwezig en de richting van het medium, de verdikkingen. Dit laatste gaat het reliëf geven. En daarmee ga ik deze keer iets heel bijzonders creëeren.
Een uniek experiment. De eerste doeken in een restaurant die aangeraakt mogen worden! Een dimensie er bij; gevoel. De vingertoppen.
Fingerspitzengefühl, een prachtig Duits woord waarin zo veel betekenis zit.
“Enkel met het hart kan men goed zien. Het essentiële is onzichtbaar voor de ogen.”
Origineel: “On ne voit bien qu’avec le coeur. L’essentiel est invisible pour les yeux.” Le petit prince, Antoine de Saint Exupery.
Vandaar deze keer een kunstproject waarbij meer komt kijken dan enkel het object als kunstvorm om naar te kijken. Kunstwerken die mensen mogen aanraken. Voelen. Beleven. Niet enkel het visueel zintuig prikkelen, maar ook het gevoel.
Het proces daar naar toe ga ik hier op dit blog met jullie delen. En ik zal vragen die mij gesteld worden bespreken.
Zo krijg ik al vaker de vraag: Hoe lang doe je nu over zo’n schilderij?
Mark Rothko, een legendarische kunstenaar van de vorige eeuw, had op deze vraag een geniaal antwoord. Op de vraag van een journaliste hoe lang hij aan een schilderij werkte antwoordde Rothko: “Ik ben nu 57 jaar en ik heb die tijd nodig gehad om dit schilderij te maken.”
Misschien bedoelde Rothko dit als grap, maar in weze zit daar wel een kern van waarheid in.
Want nu ik in gedachte al inspiratie zoek voor deze nieuwe werken, gaan reeds gemaakte kunstwerken en gemaakte ervaringen en gebeurtenissen in mijn leven door mijn hoofd en straks via de roller en het mes op het doek. Rothko had gelijk.
Elk nieuw doek is een resultaat van al dat wat mij tot nu gemaakt heeft.
Dus mijn hele leven tot zelfs nu, dit laatste moment. Want mijn eerste werk is heel anders dan mijn laatste werk, maar wel nog herkenbaar als mijn stijl.
Deze “Murals” gaan groot zijn. De hele muur in het restaurant van boven tot onder bijna geheel dekkend. Waarom schilder ik het liefst zo groot?
Ook Rothko heeft dit weer zo mooi verwoord: “The reason for me painting large canvases is that I want to be intimate and human. To paint a small picture is to place yourself outside your experience, to look upon an experience as a stereopticon view or with a reducing glass. However you paint the larger picture, you are in it. It isn’t something you command.”
Hoe mooi is dat. Jezelf kleiner maken en daarmee deel te worden van het doek. Om er bijna in te kunnen kruipen. Deel te worden van die wereld. Die nieuwe wereld.
Als ik de kunstwerken maak, schilder ik ze liggend, liggend op tafelniveau, het liefst in tweeluik. Dan loop ik er zelfs middenin. Ben bij wijze van spreken “in het doek”. Schilderen vanuit het doek. Dat is een heerlijk gevoel. Geeft mij rust. Ontspanning. Vrijheid. Alsof ik de wereld aan het kleuren ben. Vorm geef. Een verhaal op het doek breng.
Vanuit het niets, een bijna maagdelijk wit doek, met medium en kleur er inhoud aan geven. Kleur, structuur en een verhaal.
“The most interesting painting is one that expresses more of what one thinks than of what one sees.”
Hoe vaak sta ik samen met iemand te kijken naar een van mijn werk en dan hoor ik het verhaal van diegene wat hij/zij ziet in mijn kunstwerk. Het verhaal achter de wolken, achter de structuren. En als dan degene uittekent wat deze ziet, sta ik er zelf verbaasd naar te kijken. “Heb ik dat gemaakt?!”.
Net als de natuur die als vanzelf ontstaat en men verwonderd is wat er uitkomt. Vooral nu in deze tijd. Het nieuwe, in de natuur. Lente.
Het leven. Het nieuwe leven.
Op dit blog later meer over het nieuwe project in toprestaurant Infini. Wil je niets missen, abonneer je op dit blog en je ontvangt automatisch een bericht op moment er een nieuw bericht is.
