Vandaag op de eerste congresdag WCA24 had ik een boeiend gesprek met drie Belgische collega’s met wie ik nauw samenwerk op het gebied van Acceptance and Commitment Therapy (ACT) en gehoor.
Samen verzorgen we masterclasses in Antwerpen. Laure Jacquemin, Annick Gilles en Sarah Michiels – drie gepassioneerde audiologen die, net als ik, hun hart en ziel leggen in ons prachtige vakgebied: De audiologie.
“Met hart en ziel”, dan moet ik denken aan twee andere inspirerende Belgische collega’s zijn Tinne De Boodt en Evelien Bienstma, die ik nog niet persoonlijk heb mogen ontmoeten, maar zij maken zulke mooie podcasts over audiologie, te vinden onder de naam “Met Herz en Ziel”, die wil ik zeker bij deze even tussendoor aanraden. Hun gesprekken zijn absoluut de moeite waard om te beluisteren voor iedereen met interesse in gehoor en audiologie. Dat even terzijde. 😊
Tijdens de ontmoeting met Laure, Annick en Sarah bespraken we onder meer een boeiend onderwerp dat zowel in België als in Nederland steeds maar weer de kop op steekt; dé Lenire.
Een toestel dat de laatste tijd weer volop in het nieuws is geweest en steeds weer op een manier alsof het een volledig nieuwe doorbraak zou zijn in de behandeling van tinnitus. De berichtgeving suggereert elke keer weer dat het zelfs dé oplossing zou zijn voor deze aandoening, maar wij zien het anders.
Bij elke opleving van dit nieuws gaan onze haren overeind staan (is die uitdrukking ook bekend bij mijn Belgische collega’s?). Want, eerlijk gezegd, er zijn gewoon hele grote twijfels over de effecten hiervan.
Wat ons nog meer frustreert, is dat deze misinformatie steeds weer groot nieuws weet te worden, ondanks de vele wetenschappelijke vraagtekens die er bij gezet kunnen worden. Zelfs een journaliste van De Standaard leek hier sceptisch over te zijn. Toch is het niet alleen de academische toets die ons zorgen baart.
Als tinnitusspecialist in de kliniek merk ik dat dit soort nieuws valse hoop geeft aan patiënten die wanhopig op zoek zijn naar hulp. Zij kunnen dan weer geloven dat deze behandeling een snelle oplossing voor hun tinnitus zou zijn, zelfs als ze al deelnemen aan een tinnitusbehandeling, gaan ze het toch proberen om er vervolgens teleurgesteld achter te komen dat het niet werkt. Zelfs uitleg vanuit de kennis die we al hebben weerhoudt mensen niet, de gedachte “baadt het niet dan schaadt het niet”, maakt dat ze het toch willen proberen. Maar schaden doet dit wel, want we zijn dan helemaal terug bij af. Kunnen opnieuw beginnen met de tinnitusbehandeling die al was ingezet.
Onze gedeelde frustratie daar op die eerste dag van het congres leidde tot het aanhalen van een artikel dat René van der Wilk ooit over dit onderwerp schreef, waar Annick en collega’s destijds ook inhoudelijk aan hebben bijgedragen. Het artikel blijft relevant en ik voeg hierbij de link toe voor wie er meer over wil lezen. Het is een scherpe analyse die laat zien dat dit niet brengt wat het beloofd.
2020 was het zelfs ook al besproken:
https://www.hoorzaken.nl/nieuws/lenire-tinnitus-toestel-neuromod-tong-oren/
De gesprekken en ontmoetingen op congressen zoals deze benadrukken altijd weer hoe waardevol het is om met collega’s van gedachten te wisselen. Het versterkt ons niet alleen als vakgroep, maar zorgt er ook voor dat we samen blijven strijden voor eerlijke en wetenschappelijk onderbouwde zorg voor mensen met complexe gehoorproblemen.
Blijf vooral kritisch luisteren – ook naar nieuwe ontwikkelingen die de wereld van audiologie worden ingeslingerd. Met gespitste oren ga ik de komende dagen tegemoet.
