Mag ik je meenemen op een heerlijke zomervakantie?🥳
Hier lig ik dan, op een zonovergoten strand en terwijl ik dit schrijf, word ik omringd door een symfonie van geluiden.
De zon verwarmt mijn huid, en een zacht briesje streelt mijn huid. Ik sluit voor even mijn ogen en laat mezelf volledig opgaan in het moment.
Het geluid van de golven die tegen de kust slaan, vult de lucht om me heen. Het is verrassend luid—zo’n 75 decibel—maar in plaats van me te storen, brengt het me een diep gevoel van rust.
Elke golf die breekt, elke witte schuimkop die op het water verschijnt, voelt als een zachte wieg voor mijn gedachten.
De geur van zonnebrandcrème mengt zich met de zilte geur van de zee, brengt herinneringen naar boven aan zomers van vroeger. Het is alsof deze geuren, samen met de geluiden om me heen, een reis maken door de tijd, me terugvoeren naar momenten van onbezorgdheid en vrijheid.
En terwijl ik dit schrijf, besef ik hoe deze kleine zintuiglijke indrukken me verbinden met het hier en nu.
In de verte hoor ik kinderen schreeuwen van plezier. Ze zijn aan het snorkelen, helemaal opgegaan in hun zoektocht naar kleurrijke vissen onder het oppervlak. Hun opgewonden kreten vermengen zich met het ritmische geluid van de golven, en ik kan niet anders dan glimlachen. Hun vreugde werkt aanstekelijk, het herinnert me eraan hoe simpel geluk soms kan zijn. Het is niet storend, integendeel, het voegt een laag van levendigheid toe aan de serene achtergrond.
En dan, zonder waarschuwing, klinkt het repetitieve gezang van een krekel, verscholen ergens tussen de struiken. Zijn geluid is constant, bijna hypnotiserend, en het brengt een soort natuurlijke sereniteit met zich mee. Terwijl ik hier lig en de klanken in me opneem, voel ik hoe dit eenvoudige, maar krachtige geluid me helpt om nog dieper in het moment te zinken.
Het besef dringt tot me door: deze geluiden, deze geuren, deze sensaties—dit is het ultieme vakantiegevoel. Het is een mix van zintuiglijke ervaringen die me niet alleen ontspannen, maar me ook verbinden met iets groters. Misschien is het niet de afwezigheid van geluid, maar juist de aanwezigheid ervan, die deze diepe rust brengt.
Nu ik hier lig en dit met je deel, vraag ik me af: wat als we deze ervaring van vakantiegeluiden als een metafoor voor het dagelijks leven kunnen zien? Wat als we leren om de geluiden van het dagelijkse bestaan—de drukte, het geroezemoes, de soms overweldigende stroom van geluiden—op dezelfde manier te ervaren als de golven en de krekel hier? Niet als iets dat ons stoort, maar als een deel van het ritme van ons leven.
Misschien ligt de ware kunst van rust niet in de stilte, maar in het leren luisteren. Echte rust komt niet voort uit het vermijden van geluid, maar uit het accepteren ervan, het vinden van kalmte te midden van de geluiden die ons omringen. Terwijl ik dit schrijf, voel ik een diepe, innerlijke rust—een rust die ik je hoop over te brengen, want uiteindelijk neem ik dit voor altijd in m’n herinnering mee, op reis naar andere oorden, andere tijden.
