Maand: november 2021

Steeds meer vrienden zie ik een sterke mening delen op social media mbt de COVID-maatregelen.

Dit met het doel om anderen mee te nemen in een standpunt zij te verdedigen hebben.

Als lid van de Federatie Medisch Specialisten mag ik regelmatig achter de schermen meekijken wat er in de medische wereld op dit moment gebeurt mbt COVID19.

Langzaam aan is het mij steeds duidelijker geworden met welk probleem we in de maatschappij te maken hebben.

Er spelen zo veel factoren een rol waardoor de complexiteit zoveel perspectieven geeft zodat vanuit elke hoek bekeken iedereen gelijk heeft, maar elk individu alleen de info mist van de ander.

Daarom is het zo belangrijk om ALLE aspecten mee te nemen in het beleid dat gevoerd moet worden om alle partijen tegemoet te komen.

Één belangrijke factor in het geheel is, die we met z’n alle hoog willen houden:

IEDEREEN die zorg nodig heeft moet geholpen kunnen worden. En met name die levensbedreigende zorg,

Dus wat iedereen echt niet wil, jij ook niet, is dat je met een van jouw geliefden aan de deur van het ziekenhuis staat en die persoon acute zorg nodig heeft, maar je deze niet kunt krijgen.

Zorg waarbij zo’n IC-bed nodig is, dus meer dan een duim die in het gips moet.

IC-zorg is duur en intensief. Als je de beelden ziet en de verhalen hoort is dat wel duidelijk, toch?

Gelukkig kwam die gespecialiseerde en zeer kostbare zorg tot nog toe niet heel vaak voor. En was altijd een balans in in- en uitstroom.

Maar nu COVID19 ernstige levensbedreigende gevolgen heeft bij een grote groep mensen is de toestroom wereldwijd enorm toegenomen.

“Even” meer IC-bedden regelen is niet zo maar even gebeurd! Personeel opleiden duurt jaren. Nog niet gesproken over al die dure apparatuur die er bij moet.

Nederland heeft al meer IC-capaciteit geregeld. Als ik zie hoe snel de zorgsector dat gedaan heeft, ingenieus hoe daar samenwerking met vele partijen mogelijkheden hebben gecreëerd. Echt groot respect voor die collega’s.

Daarbij, stel je zegt; we gaan voor meer IC-bedden, wie gaat dat betalen?!

Die zorgpremie is nu al zo hoog. Daar wil niemand nog heel veel meer voor gaan betalen. En als je die zorgpot dan moet gaan verdelen, zal op andere zorg beknibbeld moeten worden en dat wil ook niemand.

Dus in het aantal IC-bedden zitten we nu aan de max.

Als we niet meer mogelijkheden hebben in de uitstroom, hebben we enkel de instroom die we kunnen aanpakken. Minder mensen proberen besmet te krijgen.

Daar zijn ook al enorme stappen genomen waar we allemaal aan deel hebben genomen. Ook gevoeld hebben. Lockdown, vaccinaties, tests, geen grote evenementen. Strenge maatregelen met beperkingen tot gevolg.

Een tijd lang ging dat goed. Maar toen kwam langzaam de klad er in. Zeker na de grote vaccinatie-ronde dacht iedereen er van af te zijn. Ook ik heb even dat moment gevoeld na 1,5 jaar geen live bijeenkomst te hebben gehad met grote groepen mensen, dat je een event had en dacht; “JA, zo was dat voorheen!”. Het voelde een beetje vreemd om weer veel te mogen.

De COVID19-angst was er even niet meer, de strenge regels waren niet meer nodig om strikt te volgen.

Maar daarmee liep het aantal besmettingen weer omhoog. Dat was op zich nog niet zo’n probleem, want mensen werden minder ziek, dus dat konden we wel hebben. Maar wat er gebeurde was het volgende:

De grote groep die gevaccineerd zijn die zit op zich goed, maar, risicofactoren die er toe doen spelen een grote rol én de vermindering in werking van het vaccin begint nu er ook langzaamaan in te komen. Er zijn nu mensen die een dik jaar geleden zijn gevaccineerd. Dat begint langzaam uit te werken.

Daarbij gaan we het jaargetijde in waarbij griep en verkoudheid sowieso spelen, dus de manier waarop we nu gaan leven maakt besmettingsrisico hoger.

Met nu alle gevolgen zichtbaar en toename in de instroom.

Zij die nu een risico lopen zijn: de niet gevaccineerde, maar vooral ook mensen die sowieso al risico’s lopen, hoge leeftijd, longaandoeningen, hoge BMI, mensen waarbij immuunsysteem is aangetast. Genoeg mensen nog die ondanks vaccinatie grote risico’s lopen.

En daar gaat het nu mis.

We gaan steeds meer behoefte hebben aan “vrijheid”, maar we zijn er nog lang niet.

Probleem: De rek is er uit! Begrijpelijk ook.

Mark Janssen vroeg op FB bij een discussie over de nieuwe strenge maatregels: Laat het kind in jou spreken, wat verteld het jou?

Dat kind in mij…..
maakt zich grote zorgen!

Kijkt mij vragend aan wat te doen.

Een oudere wijze IK zie ik ook en die zegt: “Hoe ook, Dyon, het komt allemaal goed, heb vertrouwen!”

Gisteren middag weer een dagje op SEH Heerlen Zuyderland.

Wat een bijzondere wereld is dat toch. Mijn respect voor deze collega’s groeit na elk bezoek steeds meer.

Waar begin ik?!

Mijn duim. Zoals bekend in het gips. Gisteren in ziekenhuis onderzoeken gehad. Echo. Operatie gaat komende weken sowieso nog gebeuren. Vanwege echo moest het gips er af. Nieuw gips. Te strak of iets. In ieder geval continu pijn en dof gevoel. Gips moest er af. Zaterdag. Weekend. Vandaar opnieuw SEH Heerlen.

Maar die duim die doet er niet toe!

Geraakt word ik door het tafereel ik voor mijn ogen zie gebeuren.

Twee broers staan voor mij bij de balie om zich te melden. Twee volwassen mannen. Schijnbaar is de vader net opgenomen in het ziekenhuis. Wel of niet Corona is mij niet duidelijk. Wat mij wel meteen glashelder wordt zijn de emoties die er heen en weer gaan, want er mag maar 1 persoon het ziekenhuis naar binnen!

Net als mijn broers het voor mij zouden opnemen, zo zie ik voor mij een broer die het wil opnemen voor zijn broer en dus vraagt om ondanks alles toch met z’n twee naar binnen te kunnen gaan.

Regels zijn regels. Dus het blijft bij één persoon. Het gaat dan vrij snel ontgroeien in een scheldpartij en dreigementen. Niet kort daarna escalatie met zelfs vechten met de beveiliging op de grond.

Wat mij nu raakt is de complexiteit van dit hele voorval. Ik begrijp alle partijen.

De professionals die geen uitzondering kunnen maken, genoeg schrijnende gevallen elders waar ook maar één persoon naar binnen mag. Strenge regels in acht moeten worden genomen. Als voor de één een uitzondering zou moeten worden gemaakt dan ook voor de ander en waar is dan de grens?

De broers waar de vader van is opgenomen in het ziekenhuis en zij nu niet bij hun vader kunnen komen, de onzekerheid die dit alles geeft. Ik kan de emotie van verlies en onmacht in deze heel goed volgen, maar ook dat twee broers er voor elkaar en vader willen zijn. De emoties die daardoor enkel oplopen.

Vrijwel zeker ben ik dat dit niet anders had kunnen lopen dan het nu gelopen is.

De strenge regels zijn er niet voor niets, maar in het vuur van de emotie wil men vechten voor datgene wat zo ontzettend dierbaar is. Letterlijk vechten zo blijkt in dit geval.

Politie is gearriveerd, maar gelukkig zie ik vrij snel ruimte ontstaan voor het samen zoeken naar een oplossing.

Zaalarts, denk ik, die erbij is gekomen en inziet dat het bieden van zicht op een oplossing ruimte biedt. Zij oog en oor heeft voor de emoties aan de andere kant. Opnieuw het menselijke aspect dat gelukkig vol de aandacht krijgt.

Wat mij raakt? De onmacht die ontstaat en de krachten van ons systeem. Op het moment de nood aan de man is, geduld en begrip voor elkaar de enige oplossing is.

Dat ondanks de emoties die hoog opgelopen zijn, de wachtkamer opnieuw bommetje vol zit, personeel de rust terugbrengt en er een oplossing uiteindelijk snel geboden wordt.

#weesliefvoorelkaar #begrip #SEH

Mijn nieuwe gips zit er op als ik naar huis ga. De broers hebben zich opgesplitst en één staat buiten een sigaretje te roken en is aan het bijkomen van de schrik.

Ik hoop dat het goed met z’n vader gaat en dat hij en z’n broer dit verhaal snel aan hem kunnen vertellen, vader begrip heeft voor hoe het zo geëscaleerd is, maar tevens een vaderlijke spiegel zal voorhouden dat echt vechten never nooit de oplossing is.