Vroeg in de ochtend rijd ik op m’n speedbike richting Hoensbroek. Met volle snelheid ga ik door een prachtig natuurgebied. Genietend van het Limburgse Landschap om me heen. De natuur die wakker wordt.
Gisteren een serie op Netflix gezien, Lupin, met daarin een bijzonder mooi muziekstuk. “Even” via m’n SmartWatch zoeken, gevonden en meteen te beluisteren op Spotify.
Wat allemaal zo vanzelfsprekend lijkt.
Vanmorgen dus op weg door dat bijzonder mooie landschap, muziek op mijn oren, denkend aan een concert ik samen met Frank Steins wil gaan organiseren. Een concert waar aandacht is voor het verhaal van het langzaam doof en blind worden ten gevolge van het Ushersyndroom.
Ik ken drie mensen die dit zwarte lot is toebedeeld. Het is niet aan de buitenkant te zien. Zeker niet aan de jonge dame Joyce de Ruiter, die ondertussen een voorbeeldfunctie heeft verworven hoe je met deze zware last om kunt gaan en zelfs, zo lijkt, sterker van wordt. Haar wereld net groter wordt, ondanks het verlies.
Haar verhaal, maar ook dat van de kleine meid ik ken, net gediagnosticeerd met Usher, met nog een heel leven voor zich, grijpt mij aan.
Mijn audiologenhart gaat open om te helpen. Alleen de vraag is hoe?!
Nog zo veel onderzoek nodig, nog zo veel kennis te vergaren. Wetenschappelijk onderzoek waar tijd en geld voor nodig is.
Muziek, kunst, natuur, in de ochtendzon op mijn fiets naar het werk….de wind suist in m’n oren.
Wat zo vanzelfsprekend lijkt, kan zo ongrijpbaar zijn.
Als het ons gaat lukken om met net die muziek, kunst, met de verhalen die te vertellen zijn, als het daarmee lukt ruimte, tijd en gelden vrij te maken om met nieuwe technieken, therapieën, behandeltrajecten of eenvoudig, een gesprek, gehoor te geven aan de hulp die nodig is, dat zou al mooi zijn. Om de zon weer te laten schijnen voor zij die dit overkomen is.
Op m’n fiets door het prachtige landschap, de muziek klinkt in m’n oren, de ochtendzon die het landschap belicht als in een film, de wind die langs m’n lichaam glijdt.
In m’n hoofd gaat alles voor een groots concert steeds meer vorm krijgen.
Alleen gaat me dit niet lukken, dit project zal enkel met inzet van veel mensen een succes kunnen worden. De komende tijd gaat het daarom spannend zijn, zijn er genoeg mensen die eenzelfde droom hebben? Die bereid zijn om te geven voor iets dat zo vanzelfsprekend lijkt, maar o zo waardevol is.
Een goed gesprek. Verhalen vertellen. Ervaringen delen. Genieten van het leven.
Denk maar eens aan die momenten die je het dierbaarst zijn. Net dat zijn vaak de momenten waarop die kernwaarden van menszijn diep van binnen raken.
Elkaar hierin vinden en steun geven, kan voor nu niet meteen gehoor en zicht teruggeven, maar wel een eerste stap zijn om die zon in ieders hart te laten schijnen. De warmte te voelen van alle steun die gegeven wordt om ondanks al die beperkingen er toch bij te horen. Gezien te worden, gehoord te worden. Dat we oog mogen hebben voor datgene wat onzichtbaar is.
Hoe mooi zou het zijn om met muziek en kunst hier aandacht voor te vragen, bewust te worden van wat zo vanzelfsprekend lijkt en o zo waardevol is.
Het muziekstuk dat mij deze ochtend inspireerde:
Mathieu Lamboley
Soundtrack Lupin
