Vanmorgen een gesprek uit duizenden. Het is nog heel vroeg in de ochtend. De dauw hangt nog in de lucht. Net een rondje Chateau Sint Gerlach gelopen. Genoten van de uitgestrekte natuur die al eveneens langzaam wakker wordt. Kom ik bij mijn terugtocht een patiënte van mij tegen. Drieëntachtig jaar is ze. Met haar rollator loopt ze haar dagelijkse rondje zo verteld ze me later nadat ik haar heb aangesproken. Ik liep eerst langs haar en herkende haar. Hoe ook anders, want samen met haar een heel traject ooit doorlopen vanuit het evenwichtsprogramma dat in het verleden nog werd aangeboden bij Adelante. Zij had daar zo veel aan gehad dat ze haar dankbaarheid met iedereen wilde delen.
Ik liep voorbij, maar ook weer terug naar haar. Want zo vroeg deze mevrouw daar helemaal alleen?
“Goede morgen mevrouw, ik ben Dyon Scheijen van het audiologisch centrum, hoe gaat het met u?”.
Ze herkent me en meteen een brede glimlach op haar gezicht. “Het ging vanmorgen niet zo goed en dacht: Jas aan en naar buiten!”. Paar weken geleden een TIA gehad verteld ze me. Maar het gaat naar omstandigheden goed. “Sterk zijn en vooral ook zien wat we wel nog hebben”, dat waren inzichten die haar moeder haar lang geleden meegegeven had.
Maar ook omdat zij zelf in de zorg gewerkt had, maakte dat ze nu weet hoe belangrijk het is om te bewegen. Ondanks de pijn of het minder mobiel zijn.
Ik vroeg wat ze dan vroeger had gedaan in de zorg. Ze was verpleegster/verzorger geweest bij gezinnen. De hele wereld over gereisd, heel veel geleerd en mooie momenten ervaren. Waar ze nu met plezier nog altijd op terugkijkt. Hard werken dat wel, maar met zo veel voldoening.
En nu de kleinkinderen die via dat ding op tafel (ik denk de tablet) met haar vrijwel elke dag contact hebben. Ze hier intens van kan genieten.
Dat ze nu terugkijkt naar waarmee haar ouders met zo weinig toch altijd voor de kinderen hebben kunnen zorgen. Dat ondanks dat er niet veel was, zij nooit en te nimmer te kort was gekomen. Daar had ze nu heel veel respect voor.
“Geniet daar maar lekker van!” gaf ik haar terug. Precies dat was het goeie woord, genieten zei zij. “Ik voel me zo rijk”, zie ze.
Beide met een enorme glimlach en zo’n mooi begin van de dag wenste we elkaar het allerbeste toe en liepen elk weer ons pad.
Hoe mooi om hierin na een dagje verdiepingscursus ACT gisteren bij Tim Batink himself nu in dit gesprek mooie ACT-elementen terug te zien.
Waarden die we beide van groot belang vinden, de liefde voor de medemensen. Respect naar onze ouders. De tijd nemen voor een gesprek.
Mindfulness, het leven in het hier en nu. Vooral ook weten wat je hebt. Genieten van het moment.
Accepteren. De pijn er laten zijn, maar niet het lijden. Ondanks dat er pijn is, toch vooral die acties uit te voeren die voor jezelf belangrijk zijn. Om daarmee vervolgens een waardevoller en vitaler leven te leiden. En dan vooral een leiden met korte ei, en geen lange ij.
De lange ij, die wel in Rijkdom te vinden is.
