Ons honderdste geluk, daar waar WIJ geboren zijn

Het feit dat wat heel Nederland op de kop zette in de toeslagenaffaire, nu leidt tot de keuze voor een partij die discriminatie zelfs wettelijk wil verankeren, roept serieuze vragen bij mij op…

In de hoop dat wat Aboutaleb gisteren nog zei voor velen steun geeft: De Nederlandse democratie geeft het recht aan de meeste stemmers, maar met de verplichting om oog te houden voor de veiligheid van de minderheid.

Miljoenen mensen die nu zich enorm zorgen maken over hun bestaansrecht dat zeker. Laten we hopen dat we een humane aanpak blijven volgen in de wereldproblemen die (nog) op ons afkomen.

Klimaat, dictatoriale regimes en oorlogen zullen hoe ook menselijk leed brengen waar we hulp aan zullen moeten kunnen blijven bieden.

Terug naar vroeger kan niet meer, een Nederland met enkel kaas en windmolens, een Europa voor ons alleen is anno 2023 niet meer mogelijk, we zullen dit privilege we hebben, dit honderdste geluk dat WIJ hier geboren zijn moeten delen met mensen die dit keihard nodig hebben.

Mensen met een andere afkomst, andere geschiedenis of geloof dan wij. Mensen met eenzelfde wens als wij, om in vrede het leven te leiden.

Dromen waar te kunnen maken, met vooral één doel gewoon gelukkig te kunnen zijn. En weet wanneer je vooral gelukkig kunt zijn, door dat geluk te delen.

In de hoop dat we een weg mogen gaan vinden waarin iedereen zich gehoord voelt ook zij die nu deze stem hebben laten horen.

Het leven is een feest.

“Als hij kon toveren kwam alles voor elkaar.
Als hij kon toveren was niemand de sigaar.
Als hij kon toveren, kon toveren, kon toveren, kon toveren. Dan hielden alle mensen van elkaar.
Ieder huis had honderd kamers, in elke kamer stond TV.
En zijn ouders bleven eeuwig leven en hij leefde met ze mee.”

Één van die prachtige nummer van Herman van Veen.

Gisteren mijn 53ste verjaardag, de teller loopt al aardig op. Thuis met m’n lief, Hafida Chanou, is het een traditie dat er slingers worden opgehangen en ontbeten wordt met taart!

Een groot cadeau, een wens die ik afgelopen jaar ergens zo tussendoor kenbaar werd gemaakt, een grote verrassing wordt dat daar nog aan gedacht is.

Maar een groot cadeau was zeker ook dat m’n ouders nog beide er bij konden zijn, bij het dinertje we hadden. Zij beiden er nog gezellig bij konden zitten. Alsof het voor altijd zo zou zijn en zal kunnen zijn.

Maar wat zo vanzelfsprekend is, is dat zeker niet.

Dus elk jaar weer met wat meer op die teller koester ik nog meer het grootste geschenk mij gegeven is.

M’n pa (76) laat trots zijn mobiel zien met als schermafbeelding een prachtige foto van hun beide. Zestig jaar geleden als verliefd stel op vakantie. Zo verliefd als toen, zijn die twee nog steeds.

“En zijn ouders bleven eeuwig leven en hij leefde met ze mee.”

Ik vraag een digitale kopie die ik later die avond van m’n pa gestuurd krijg.

Deze wil ik vanuit de mail kopiëren in m’n fotomap en zie hoe m’n nieuwe iPhone dat verliefde stelletje er uitsnijdt en ik enkel beide zo op een nieuw blad kan plakken.

Als grapje maak ik er een nieuwe collage van en stuur die m’n pa nog toe.

Een glimlach tover ik op beider gezichten.

Als ik kon toveren hielden alle mensen van elkaar.

De grootste cadeaus van het leven, zijn onbetaalbaar. Niet in geld uit te drukken. Maar liggen af en toe gewoon aan je voeten voor het oprapen.

Het leven is een feest, maar je zult zelf de slingers moeten ophangen. En zij die slingers voor jou ophangen, die lieve mensen moet je liefhebben en als het meest waardevolle geschenk koesteren.

Die momenten zijn goud waard op het moment je er heel erg bewust van wordt.

Dus hoe eerder je dat geheim ontdekt, hoe meer van die immense cadeaus het leven je geeft.

Koester die mensen die je lief hebben en vice versa.